บทที่ 33

เวรเอ๊ย...เป็นไปได้อย่างไร?

เขานึกถึงความเป็นไปทั้งหมด แต่กลับนึกไม่ถึงว่ากวีบทนี้จะแต่งโดยหนิงกาน

ฮ่องเต้เสวียนมองปฏิกิริยาตอบสนองของหนิงเฉินด้วยความสนใจ

“หลันซิง เจ้ารู้ใช่หรือไม่ว่าหนิงกานผู้นี้คือใคร?”

ข้ารู้อยู่แล้ว คนหน้าเนื้อใจเสือจิตใจเหี้ยมโหด หนิงเฉินพึมพำในใจ

แต่ท่าทีของเขายังคงนิ่งสงบ และเอ่ยว่า “เมื่อครู่ท่านลุงพูดเองมิใช่หรือ? ว่าเขาคือทั่นฮวาผู้ลงสอบขุนนางในปีนี้”

มุมปากของฮ่องเต้เสวียนกระตุกเล็กน้อย เด็กคนนี้เสแสร้งเก่งยิ่งนัก

ทันใดนั้นนัยน์ตาของหนิงเฉินก็หดเล็กลง

เขานึกขึ้นได้ คืนก่อนที่จะไปจวนแม่ทัพ เขาตั้งใจจะแต่งกวีให้ท่านแม่ทัพผู้เฒ่าเฉิน แต่หลังจากแต่งไปได้หลายวรรคก็รู้สึกถึงความไม่เหมาะสม....ดูเหมือนในนั้นจะมีกวีบทนี้อยู่

ไม่ผิดแน่ เขามั่นใจว่ามี....ยามนั้นเขาเขียนได้แค่สองวรรค

เขาเข้าใจแล้ว หลังจากที่แต่งกวีเสร็จ เขาไม่ได้ลบต้นฉบับทิ้ง...เช้าวันที่สองเขาไปจวนแม่ทัพ ยามนั้นหนิงกานน่าจะเข้าไปในห้องของเขาแล้ว

หลานชายคนนี้ขโมยกวีของเขา มาแก้ไขเป็นของตน ยามสอบหน้าพระที่นั่งเขาได้ถือมันเข้าไปตบตาฮ่องเต้

หนิงกานนะหนิงกาน เจ้านำงูพญายมสีนิลมาไว้บนเตียงของข้า