เสี่ยหลงเด็ก ดื้อมากนักโดนเสี่ยจับทำเมีย

เสี่ยหลงเด็ก ดื้อมากนักโดนเสี่ยจับทำเมีย

last updateLast Updated : 2025-03-12
By:  หย่งฟู่Updated just now
Language: Thai
goodnovel18goodnovel
10
2 ratings. 2 reviews
24Chapters
15views
Read
Add to library

Share:  

Report
Overview
Catalog
Scan code to read on App

รันไม่อยากเป็นเมียเสี่ย! รันพยายามหนี แต่ไม่ว่าจะหนีกี่ครั้ง เสี่ยศิวกรก็ลากกลับมาได้ทุกที! เสี่ยคนนี้ทั้งหล่อ ทั้งรวย แต่ก็ทั้งดื้อด้านและเอาแต่ใจที่สุด "ฉันบอกแล้วไง ว่าถ้าหนี... ฉันจะทำให้เดินไม่ไหว!" สุดท้ายแล้ว รันจะต้านทานความร้ายกาจของเสี่ยศิวกรได้หรือไม่... หรือจะกลายเป็นเมียเสี่ยโดยสมบูรณ์?!

View More

Latest chapter

Free Preview

บทที่1

เสียงเพลงดังกระหึ่มไปทั่วผับหรูใจกลางเมือง แสงไฟหลากสีสาดกระทบพื้นและร่างของผู้คนที่กำลังเต้นอย่างเมามันส์ รันนักศึกษาหนุ่มวัย 22 ปีที่กำลังเมา โยกตัวไปตามจังหวะเพลงอย่างสนุกสนานคืนนี้เขาถูกเพื่อนลากมาผับเพื่อฉลองวันเกิดเพื่อนในกลุ่ม แก้วเหล้าในมือถูกเติมอยู่ตลอดจนความมึนเมาเริ่มครอบงำ สมองโล่งโปร่ง ร่างกายร้อนวูบวาบไปหมด รันปล่อยตัวตามอารมณ์ ขยับสะโพกตามจังหวะเพลงโดยไม่รู้เลยว่า สายตาคมกริบคู่หนึ่ง จับจ้องเขาอยู่ตั้งแต่ก้าวเข้ามา "เด็กนี่...น่าสนใจดีเเฮะ" ศิวกรนั่งไขว่ห้างอยู่ในโซนวีไอพี ดวงตาคมมองไปยังเด็กหนุ่มที่กำลังเต้นอยู่กลางฟลอร์ รันไม่ใช่คนที่หล่อโดดเด่นจนสะดุดตาแบบที่คนทั่วไปคิด แต่กลับมีเสน่ห์บางอย่างที่ทำให้ศิวกรละสายตาไม่ได้ ใบหน้าหวานซุกซน แววตาพราวระยิบระยับจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ ผิวขาวเนียนที่แดงระเรื่อจากความร้อนของร่างกาย เสื้อเชิ้ตบางแนบไปกับร่างเพรียวเพราะเหงื่อที่ซึมออกมา ศิวกรกระดกวิสกี้ในแก้วขึ้นจิบ ดวงตาพร่าไปด้วยแรงปรารถนา รันเองก็ไม่รู้ตัวว่ากำลังถูกจับตามอง เขาแค่ปล่อยใจให้สนุกไปกับค่ำคืน จนกระทั่ง...ฟึ่บ มือหนาคว้าเอวบางดึงเข้ามาแนบชิ...

Interesting books of the same period

Comments

user avatar
JIMINJUNGK
โอ๊ยยยยเสี่ยศิวกรคะขนาดนี้แล้วรันจะหนีไปไหนรอด คนอะไรทั้งหล่อทั้งรวยทั้งหวงทั้งคลั่งรักจีบไม่หยุดแถมเปย์ไม่อั้นอีกต่างหากแบบนี้ใครจะทนไหวรันใจแข็งแค่ไหนก็คงต้องมีหวั่นบ้างแหละอ่านแล้วเขินตัวบิดเสี่ยนี่มันเสี่ยจริง ๆ ยิ่งโดนปฏิเสธยิ่งรุกหนัก แบบนี้รันจะไหวเหรอลูก
2025-03-12 11:57:32
0
user avatar
คุณเอื้อ นาน่า
สนุกมากค่า
2025-03-12 10:40:46
0
24 Chapters
บทที่1
เสียงเพลงดังกระหึ่มไปทั่วผับหรูใจกลางเมือง แสงไฟหลากสีสาดกระทบพื้นและร่างของผู้คนที่กำลังเต้นอย่างเมามันส์ รันนักศึกษาหนุ่มวัย 22 ปีที่กำลังเมา โยกตัวไปตามจังหวะเพลงอย่างสนุกสนานคืนนี้เขาถูกเพื่อนลากมาผับเพื่อฉลองวันเกิดเพื่อนในกลุ่ม แก้วเหล้าในมือถูกเติมอยู่ตลอดจนความมึนเมาเริ่มครอบงำ สมองโล่งโปร่ง ร่างกายร้อนวูบวาบไปหมด รันปล่อยตัวตามอารมณ์ ขยับสะโพกตามจังหวะเพลงโดยไม่รู้เลยว่า สายตาคมกริบคู่หนึ่ง จับจ้องเขาอยู่ตั้งแต่ก้าวเข้ามา "เด็กนี่...น่าสนใจดีเเฮะ" ศิวกรนั่งไขว่ห้างอยู่ในโซนวีไอพี ดวงตาคมมองไปยังเด็กหนุ่มที่กำลังเต้นอยู่กลางฟลอร์ รันไม่ใช่คนที่หล่อโดดเด่นจนสะดุดตาแบบที่คนทั่วไปคิด แต่กลับมีเสน่ห์บางอย่างที่ทำให้ศิวกรละสายตาไม่ได้ ใบหน้าหวานซุกซน แววตาพราวระยิบระยับจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ ผิวขาวเนียนที่แดงระเรื่อจากความร้อนของร่างกาย เสื้อเชิ้ตบางแนบไปกับร่างเพรียวเพราะเหงื่อที่ซึมออกมา ศิวกรกระดกวิสกี้ในแก้วขึ้นจิบ ดวงตาพร่าไปด้วยแรงปรารถนา รันเองก็ไม่รู้ตัวว่ากำลังถูกจับตามอง เขาแค่ปล่อยใจให้สนุกไปกับค่ำคืน จนกระทั่ง...ฟึ่บ มือหนาคว้าเอวบางดึงเข้ามาแนบชิ
last updateLast Updated : 2025-03-08
Read more
บทที่2
รถยนต์คันหรูแล่นฉิวไปบนท้องถนนยามค่ำคืน บรรยากาศภายในรถเงียบสนิทรันนั่งกอด อก หน้าบูดบึ้ง หันไปมองนอกรถตลอดทาง ในใจเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง เขาไม่ได้โง่พอจะไม่รู้ว่าคนอย่างเสี่ยศิวกรคิดจะทำอะไร แต่เขาก็ไม่ใช่คนที่จะยอมใครง่าย ๆ เหมือนกัน "ผมจะไม่ลงจากรถเด็ดขาด" รันประกาศเมื่อรถจอดสนิทหน้าคอนโดหรู ศิวกรปรายตามองคนตัวเล็กที่นั่งดื้อแพ่งอยู่ข้าง ๆ เขายกยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะเปิดประตูลงจากรถ แล้วเดินอ้อมไปอีกฝั่ง เปิดประตูให้รัน "ลงมา" "ไม่" "ฉันนับสาม" เสียงทุ้มต่ำเอ่ยออกมาอย่างไม่เร่งรีบ "หนึ่ง..." รันเชิดหน้าใส่ "สอง..." "สาม" ก่อนที่รันจะได้ตั้งตัว เขาก็โน้มตัวเข้ามา คว้ารันขึ้นพาดบ่า " อ๊ะ ปล่อยนะโว้ย ปล่อย ใครก็ได้ช่วยด้วย" รันดิ้นสุดแรง แต่ศิวกรกลับเดินเข้าคอนโดไป ท่ามกลางสายตาของพนักงานที่ก้มหน้าก้มตาไม่กล้าพูดอะไร "หยุดดิ้นเดี่ยวนี้ก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน" "คุณจะทำอะไรผม" "สอนให้รู้ว่า... ดื้อมากนัก ต้องโดนอะไร" รันหัวใจเต้นแรง รีบใช้มือทุบหลังอีกฝ่ายแรง ๆ "ไอ้เสี่ยบ้าไอ้เสี่ยโรคจิต ปล่อยเดี๋ยวนี
last updateLast Updated : 2025-03-08
Read more
บทที่3
แสงแดดยามเช้าส่องลอดผ้าม่านเข้ามาในห้องกว้าง รันขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะรู้สึกถึงความหนักที่โอบรัดร่างเขาไว้ "อือ..."เขาค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา แล้วก็ต้องตกใจเมื่อพบว่าตัวเองกำลังนอนซุกอยู่ในอ้อมกอดของศิวกร แถมใบหน้าของรันยังแนบชิดกับแผ่นอกอุ่น ๆ ของอีกฝ่าย "เหี้ย"รันรีบผลักอกเสี่ยศิวกรเต็มแรง ก่อนจะดีดตัวออกมา ทว่าคนที่เพิ่งตื่นกลับไม่ได้สะทกสะท้านสักนิด "เสียงดังแต่เช้าเลยนะ" ศิวกรพูดเสียงแหบพร่า พลิกตัวนอนตะแคงใช้ศอกเท้าหัวมองเด็กแสบที่หน้าแดงจัด "เมื่อคืนฉันไม่ได้ทำอะไรนายหรอก อย่าทำหน้าเหมือนเสียตัวไปแล้วแบบนั้นสิ" "ใครทำหน้าแบบนั้นวะ" รันกำหมอนฟาดใส่ศิวกรด้วยความหมั่นไส้ ศิวกรดึงหมอนออกจากมือรัน "หิวไหม เดี๋ยวพาไปกินข้าว" "ไม่ต้อง ผมจะกลับหอ" "ใครบอกว่านายจะกลับได้ล่ะ" ห๊ะ รันขมวดคิ้ว "นี่คุณคิดจะกักขังผมไว้ตั้งเเต่เเรกอยู่เเล้วใช่ไหม" "ก็เปล่า แค่ยังไม่อยากให้นายไปไหน" ศิวกรยกยิ้มดวงตาเฉียบคม รัน รู้สึกได้เลยว่าศิวกรโคตรจะเผด็จการ"ผมไม่ใช่เด็กในสังกัดคุณที่ จะมากักตัวผมไว้แบบนี้" "ฉันก็ไม่ได้บอกว่านายเป็นเด็กในส
last updateLast Updated : 2025-03-08
Read more
บทที่4
หลังจากมื้อเช้าที่เต็มไปด้วยความกวนประสาทของศิวกร รันก็ได้กลับมาที่หอพักของตัวเองในที่สุด เขาทิ้งตัวลงบนเตียง ถอนหายใจยาวราวกับได้อิสรภาพกลับคืนมา"ให้ตายเถอะ เสี่ยบ้านั่นมันตัวอันตรายชัด ๆ" รันเอามือก่ายหน้าผาก คิดถึงเหตุการณ์เมื่อคืนแล้วยิ่งรู้สึกปั่นป่วน ไม่ว่าจะเป็นจูบที่เผลอไปให้เสี่ย หรือคำพูดกวน ๆ ของอีกฝ่ายที่ทำให้เขาหัวเสีย"ช่างมันเถอะ ยังไงเราก็ไม่มีทางเจอกับเขาอีกแล้ว" รันปลอบใจตัวเอง ก่อนจะลุกไปอาบน้ำแล้วเตรียมตัวไปเรียนแต่รันคิดผิด เพราะแค่วันรุ่งขึ้น เขาก็ได้เจอเสี่ยศิวกรอีกครั้ง และครั้งนี้ไม่ใช่การพบกันโดยบังเอิญ แต่เป็นการ ถูกตามล่า โดยเสี่ยอย่างแท้จริง ที่คณะของรัน รันกำลังเดินอยู่กับเพื่อนสนิทของเขา ภูมินทร์ ซึ่งเป็นเพื่อนร่วมคณะเดียวกัน สองคนกำลังคุยกันเรื่องงานกลุ่ม แต่ทันใดนั้นเอง เสียงฮือฮาของนักศึกษาหลายคนก็ดังขึ้น "ดูนั่นสิ ใครวะ โคตรหล่อเลย" "โห รถหรูขนาดนี้ ต้องเป็นมหาเศรษฐีเเน่ๆ" รันขมวดคิ้วก่อนจะหันไปมอง และสิ่งที่เห็นก็ทำให้หัวใจของเขากระตุกวูบรถสปอร์ตสีดำสุดหรูจอดเทียบอยู่ที่หน้าคณะของเขา และศิวกรในชุดสู
last updateLast Updated : 2025-03-08
Read more
บทที่5
รันตัวแข็งทื่อ หัวใจเต้นโครมครามจนแทบจะกระเด้งออกมานอกอก เขาพยายามขืนตัวถอยหนี แต่หลังติดผนังไปแล้ว จะหนีไปทางไหนก็ไม่ได้"ผมไม่ได้อ่อยเลิกพูดเรื่องนี้ผมสักจะลำคาญเเล้วนะ" รันเถียงเสียงสั่น "แน่ใจ" ศิวกรโน้มหน้าเข้ามาใกล้อีกจนปลายจมูกแทบจะชนกัน "งั้นทำไมถึงหน้าแดง" "ผมร้อน แอร์ห้องคุณเสียหรือเปล่า" รันบ่ายเบี่ยง แต่ในใจรู้ดีว่ามันไม่เกี่ยวกับแอร์เลยสักนิด ศิวกรยกยิ้มมุมปาก มือหนาลูบไล้ปลายคางของรันเบา ๆ สัมผัสนั้นทำให้รันสะดุ้ง"ดะ...เดี๋ยวสิ" "อะไร" "คุณจะทำอะไรผม" ศิวกรหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะกระซิบเสียงพร่า "อยากรู้เหรอ" รันรีบส่ายหัวแรง ๆ "ไม่อยากรู้ไม่ต้องบอก แล้วก็ปล่อยผมเดี๋ยวนี้เลย" แต่แทนที่ศิวกรจะปล่อย เขากลับใช้แขนทั้งสองข้างกักรันเอาไว้ ริมฝีปากหยักได้รูปกระตุกยิ้มขบขัน" ไม่ยอมหนีก็ดีแล้ว " "เดี๋ยวผมไม่ได้หมายความว่า" "ก็อยู่ให้ฉันจับกินซะดี ๆ รัน" รันอ้าปากค้าง รู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ ของศิวกรที่เป่ารดอยู่ข้างแก้ม หัวใจของเขาเต้นโครมคราม มือกำเข้าหากันแน่นศิวกรยกยิ้มมุมปาก ดวงตาคมกริบฉายแววพอใจที่เห็นเด็กดื
last updateLast Updated : 2025-03-12
Read more
บทที่6
แสงแดดยามเช้าสาดส่องผ่านผ้าม่านเข้ามากระทบเปลือกตาของรัน ทำให้เขาค่อย ๆ ขยับตัวอย่างงัวเงีย รู้สึกได้ถึงความนุ่มของเตียงที่แตกต่างจากหอพักเก่า ๆ ของตัวเอง "อืม..."เขาพลิกตัวไปอีกทาง แต่แล้วก็ชนเข้ากับอะไรบางอย่างที่อุ่นก่อนจะลืมตาขึ้นช้า ๆ แล้วพบว่าเสี่ยศิวกรกำลังนอนตะแคงมองเขาอยู่ก่อนแล้ว "ตื่นแล้วเหรอ" เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้น "คุณ... นอนอยู่ตรงนี้ทำไม" รันดีดตัวลุกขึ้นนั่งทันที ใบหน้าร้อนวูบเมื่อสังเกตเห็นว่าเขายังอยู่ในเสื้อผ้าชุดเดิมจากเมื่อคืน แต่ที่น่าตกใจคือเสี่ยอยู่ในสภาพที่หล่อเหลาแต่ดูเซ็กซี่เกินไป เสื้อเชิ้ตสีขาวถูกปลดกระดุมออกเล็กน้อย เผยให้เห็นแผ่นอกกว้าง "นี่มันอะไรกัน" รันถามเสียงสูง ศิวกรหัวเราะเบา ๆ "ก็แค่นอนเฉย ๆ" "ใครเขานอนเตียงเดียวกันกับคนอื่นแบบนี้กันล่ะ" เสี่ยยกคิ้ว "คนเป็นแฟนกันไง" "ใครแฟนคุณ" "อีกไม่นานก็จะเป็น" "บ้าไปแล้ว" รันรีบถอยหลังหนีจนชิดขอบเตียง "ผมจะกลับหอ" แต่พอขยับตัวลงจากเตียง ศิวกรก็ดึงแขนเขาไว้ "ไปไหน" "กลับหอไง" "ไม่ให้ไป" "นี่คุณเป็นอะไร" ศิวกรจ้องรันนิ
last updateLast Updated : 2025-03-12
Read more
บทที่7
รันนั่งกอดอกอยู่บนเตียง มองถาดอาหารตรงหน้าด้วยสีหน้าบึ้งตึง แม้ท้องจะเริ่มร้องประท้วง แต่เขาก็ยังมีทิฐิ "คิดจะกักขังผมไว้แล้วเอาอาหารมาล่อเหรอฝันไปเถอะ"แต่สุดท้ายกลิ่นหอม ๆ ของอาหารก็ทำให้เขาต้องถอนหายใจแรง ๆ แล้วหยิบช้อนขึ้นมาตักเข้าปาก "อร่อย... อร่อยมากให้ตายเถอะ คนแก่ขี้หวงนี่มีฝีมือทำอาหารดีเหมือนกัน" รันกินไปบ่นไป แต่ก็ไม่ทันรู้ตัวว่าทานจนหมดถาดแล้ว ก๊อก ก๊อก ก๊อก ~เสียงเคาะประตูดังขึ้น ก่อนที่บานประตูจะเปิดออกโดยไม่รอให้เจ้าของห้องอนุญาต และแน่นอน คนที่เดินเข้ามาก็คือเสี่ยศิวกร ในชุดเสื้อเชิ้ตสีดำแขนพับขึ้นเล็กน้อย ทำให้มองเห็นข้อมือแข็งแกร่งที่สวมเรือนนาฬิการาคาแพง "อิ่มไหมยังมีอีกเยอะเลยนะในครัวฉันทำเพื่อไว้กลัวนายไม่อิ่ม" เสียงทุ้มเอ่ยถาม รันเบือนหน้าหนี ไม่อยากมอง"อิ่มสิ หิวก็ต้องกิน จะปล่อยให้ตัวเองอดตายรึไง" ศิวกรกระตุกยิ้มมุมปาก เดินเข้ามาใกล้ก่อนจะนั่งลงบนเตียงข้าง ๆ รัน ทำเอาคนตัวเล็กสะดุ้งรีบขยับหนี "อะไรของคุณ" " ทำไมต้องหนีด้วยนายหนีฉันบ่อยเกินไปเเล้วนะ" "ก็คุณมันอันตราย" ศิวกรโน้มตัวเข้าไปใ
last updateLast Updated : 2025-03-12
Read more
บทที่8
ศิวกรเอนตัวพิงพนักโซฟา ดวงตาคมจ้องมองแก้วไวน์ในมือพลางนึกถึงใบหน้าดื้อ ๆ ของใครบางคน"เฮ้อ..." ตั้งแต่เจอรัน เขารู้สึกเหมือนตัวเองเปลี่ยนไป จากที่เคยเย็นชา ไม่สนใจใคร ตอนนี้กลับมาคอยคิดถึงแต่เด็กดื้อคนนั้นตลอดเวลา "ให้ตายสิ..." ศิวกรพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะยกไวน์ขึ้นจิบ "คิดอะไรอยู่?" เสียงทุ้มของเสี่ยสหัสวินดังขึ้น เขาทิ้งตัวลงนั่งตรงข้ามพร้อมกับมองหน้าเพื่อนสนิท "ไม่มีอะไร" ศิวกรตอบเสียงเรียบ สหัสวินยกคิ้วขึ้น "อย่ามาโกหก เห็นนั่งถอนหายใจแบบนี้มากี่ครั้งแล้ว ตั้งแต่มีเด็กคนนั้นเข้ามา" ศิวกรเหลือบตามองเพื่อน ก่อนจะวางแก้วไวน์ลงบนโต๊ะ "ฉันไม่ได้ถอนหายใจ" "หรอ แล้วเมื่อกี้ที่ถอนหายใจล่ะ" ศิวกรชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะปรายตามองสหัสวิน "พูดมาก" สหัสวินหัวเราะ "ยอมรับเถอะว่าหลงเด็กนั่นจนโงหัวไม่ขึ้นแล้ว" ศิวกรไม่ตอบอะไร เพียงแต่หันหน้าหนีไปอีกทาง ท่าทางเหมือนคนกำลังปฏิเสธความจริง "ถึงขนาดมานั่งคิดถึงเขาตอนอยู่กับเพื่อนแบบนี้ ไม่เรียกว่าหลงก็ไม่รู้จะเรียกว่าอะไรแล้วว่ะ" สหัสวินแซวขำ ๆ ศิวกรถอนหายใจอีกครั้ง ก่อนจะยกไวน์
last updateLast Updated : 2025-03-12
Read more
บทที่9
รันนั่งกอดอก มองศิวกรที่นั่งจ้องหน้าตัวเองไม่วางตา"โอ๊ย เสี่ย มองอะไรนักหนาเนี่ย" "มองเมียผิดตรงไหน"ศิวกรเอ่ยเสียงเรียบ "เมียใครเมียเสี่ย เพ้อเจ้อ" รันแทบจะเอาหมอนฟาดหน้า แต่ศิวกรกลับยกมือขึ้นมาจับข้อมือไว้ก่อน "พูดมาก เดี๋ยวจูบปิดปากซะเลย" "ไอ้เสี่ยบ้า" รันดึงมือกลับ แต่ใบหน้า กลับร้อนวูบวาบแต่ยังไม่ทันได้พูดอะไร โทรศัพท์ของรันก็ดังขึ้น ภูมินทร์แค่เห็นชื่อที่โชว์บนหน้าจอ ศิวกรก็หรี่ตาลงทันที รันกดรับสาย "ว่าไง" "เฮ้ย ไอ้รัน คืนนี้ไปกินหมูกระทะกันไหม กูเลี้ยง" "จริงดิ เอาดิเอาดิ" ศิวกรขมวดคิ้ว เสียงเข้มขึ้น"รัน ไม่ไป" รันหันขวับมามองเสี่ย "เสี่ยจะมายุ่งอะไรด้วยเนี่ย" "ฉันบอกว่าไม่ไป" รันเบะปากก่อนจะพูดใส่โทรศัพท์ "เดี๋ยวกูโทรกลับนะ" แล้วก็ตัดสายทิ้ง "เสี่ย นี่มันเรื่องของผมนะ" "เรื่องของนายก็คือเรื่องของฉัน" ศิวกรตอบหน้าตาเฉย แต่แววตานั้นกลับเต็มไปด้วยความหึงหวง รันถอนหายใจเฮือก "โห... เสี่ยนี่มันขี้หึงจริงว่ะ" "ฉันไม่ได้แค่หึงธรรมดา ฉันหวงมากด้วย" "..." "แล้วถ้านายทำให้ฉั
last updateLast Updated : 2025-03-12
Read more
บทที่10
ศิวกรมองรันที่กำลังนั่งกินขนมอยู่บนโซฟาด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์เด็กนี่... ทำไมถึงน่ารักขนาดนี้วะริมฝีปากเล็ก ๆ นั่นที่กำลังงับขนมเข้าปาก ไหนจะแก้มที่พองออกมาเหมือนกระต่ายตัวจิ๋ว ยิ่งมองก็ยิ่งใจสั่น รันเงยหน้าขึ้นมาเจอสายตาของเสี่ยพอดี "เสี่ยมองอะไรครับ" ศิวกรกระแอมเล็กน้อย พยายามเก็บอาการ "เปล่า" "แล้วทำหน้าเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่" รันถามพลางเคี้ยวขนมตุ้ย ๆ ศิวกรมองริมฝีปากนั่นแล้วเผลอกลืนน้ำลาย "อย่ากินไปคุยไป สำลักขึ้นมาจะทำยังไง" รันกลอกตา "เสี่ยนี่ขี้บ่นจัง" ศิวกรถอนหายใจ เขากำลังจะบอกให้รันเลิกกินแล้วไปล้างหน้าล้างตา แต่ยังไม่ทันจะพูด เจ้าตัวเล็กก็ดันยื่นขนมมาให้ "อ้าปากสิ เดี๋ยวป้อน" ศิวกรชะงักไปเล็กน้อย "ฉันกินเองได้" "ก็อยากป้อนไง อ้าปากเร็ว" รันจิ้มขนมไปที่ริมฝีปากของ ศิวกรเขามองหน้าเด็กดื้อก่อนจะถอนหายใจแล้วอ้าปากรับ ให้ตายเถอะ ทำไมแค่นี้ถึงทำให้เขาใจบางได้ขนาดนี้ รันยิ้มกว้าง "เห็นไหม ป้อนเสี่ยก็ได้ด้วย" ศิวกรมองเด็กดื้อที่นั่งยิ้มหวานอยู่ตรงหน้า ก่อนจะยื่นมือไปบีบแก้มเบา ๆ "ถ้าจะอ่อยกันขนาดนี้ รับผ
last updateLast Updated : 2025-03-12
Read more
Scan code to read on App
DMCA.com Protection Status