บทที่5

รันตัวแข็งทื่อ หัวใจเต้นโครมครามจนแทบจะกระเด้งออกมานอกอก เขาพยายามขืนตัวถอยหนี แต่หลังติดผนังไปแล้ว จะหนีไปทางไหนก็ไม่ได้"ผมไม่ได้อ่อยเลิกพูดเรื่องนี้ผมสักจะลำคาญเเล้วนะ" รันเถียงเสียงสั่น

"แน่ใจ" ศิวกรโน้มหน้าเข้ามาใกล้อีกจนปลายจมูกแทบจะชนกัน "งั้นทำไมถึงหน้าแดง"

"ผมร้อน แอร์ห้องคุณเสียหรือเปล่า" รันบ่ายเบี่ยง แต่ในใจรู้ดีว่ามันไม่เกี่ยวกับแอร์เลยสักนิด

ศิวกรยกยิ้มมุมปาก มือหนาลูบไล้ปลายคางของรันเบา ๆ สัมผัสนั้นทำให้รันสะดุ้ง"ดะ...เดี๋ยวสิ"

"อะไร"

"คุณจะทำอะไรผม"

ศิวกรหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะกระซิบเสียงพร่า "อยากรู้เหรอ"

รันรีบส่ายหัวแรง ๆ "ไม่อยากรู้ไม่ต้องบอก แล้วก็ปล่อยผมเดี๋ยวนี้เลย"

แต่แทนที่ศิวกรจะปล่อย เขากลับใช้แขนทั้งสองข้างกักรันเอาไว้ ริมฝีปากหยักได้รูปกระตุกยิ้มขบขัน" ไม่ยอมหนีก็ดีแล้ว "

"เดี๋ยวผมไม่ได้หมายความว่า"

"ก็อยู่ให้ฉันจับกินซะดี ๆ รัน"

รันอ้าปากค้าง รู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ ของศิวกรที่เป่ารดอยู่ข้างแก้ม หัวใจของเขาเต้นโครมคราม มือกำเข้าหากันแน่นศิวกรยกยิ้มมุมปาก ดวงตาคมกริบฉายแววพอใจที่เห็นเด็กดื้อเริ่มทำตัวไม่ถูก"ทำอะไรน่า..."

รันกัดริมฝีปากแน่น รู้สึกว่าตัวเองตกหลุมพรางของเสี่ยเข้าเต็ม ๆ

ศิวกรโน้มหน้าเข้ามาใกล้อีกจนรันต้องรีบยกมือขึ้นมาดันอกแกร่งเอาไว้

"ดะ...เดี๋ยวก่อนสิ"

"หืม มีอะไรอีก"

"ผมยังไม่พร้อม" รันเผลอหลุดปากออกไปแล้วหน้าแดงวาบ

ศิวกรเลิกคิ้วมอง ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ "งั้นเหรอ แต่หน้าตานายดูเหมือนกำลังรอให้ฉันทำอะไรสักอย่างอยู่นะ"

"ใครบอก ไม่มี๊" รันรีบส่ายหัวแรง ๆ

ศิวกรมองเด็กดื้อที่พยายามปฏิเสธทั้งที่หน้าแดงเป็นลูกตำลึง ก่อนจะยกมือขึ้นมาลูบแก้มเนียนเบา ๆ"เอาเถอะ... ยังไงนายก็หนีฉันไปไหนไม่ได้อยู่แล้ว"

รันตัวเกร็ง "หมายความว่ายังไง"

ศิวกรยักไหล่ "ก็หมายความตามนั้น ฉันจะทำให้นายอยู่ข้าง ๆ ฉันไปตลอด"

"เดี๋ยว คุณพูดแบบนี้หมายความว่าไง"

"ไม่บอก" ศิวกรยิ้มกริ่ม ก่อนจะคว้ามือรันมากุมไว้แน่น "แต่เดี๋ยวอีกไม่นานนายก็จะรู้เอง"

รันหัวใจเต้นรัวเขาพยายามดึงมือตัวเองออกจากการกอบกุมแต่เสี่ยกลับยึดไว้แน่น แถมยังใช้นิ้วโป้งลูบหลังมือเบา ๆ จนรันขนลุกวาบ

"ปล่อย"

"ไม่ปล่อย"

"คุณจะมากำหนดชีวิตผมไม่ได้" รันพยายามทำเสียงแข็งกระด้าง แต่ดวงตาคมกริบของเสี่ยกลับทำให้เขาหัวใจสั่น

ศิวกรโน้มหน้าเข้ามาใกล้ ก่อนจะกระซิบเบา ๆ ข้างหู

"ฉันไม่ได้กำหนด... แค่อยากให้นายรู้ ว่าต่อจากนี้นายเป็นของฉันวันนี้เเละตลอดไป"

รันเบิกตา รีบถอยหลังหนีแต่กลับลืมไปว่าตัวเองติดผนังอยู่ พอรู้ตัวอีกที เสี่ยศิวกรก็เอื้อมมือมาค้ำกับผนัง กักเขาไว้ในอ้อมแขน

"ละ...แล้วถ้าผมไม่อยากเป็นล่ะ"

"ก็ลองดูว่านายจะหนีฉันได้จริง ๆ ไหม"

ศิวกรพูดจบก็โน้มหน้าลงมาใกล้กว่าเดิม รันรีบหลับตาปี๋ แต่แล้ว

ปิ๊งป่อง~ เสียงกริ่งหน้าห้องดังขึ้น ทำให้บรรยากาศเมื่อครู่พังลงทันทีรันรีบผลักอกเสี่ยศิวกรเต็มแรง ก่อนจะกระโดดถอยห่างไปอีกฝั่งของห้อง

ศิวกรมองรันที่ทำหน้าตาตื่น ก่อนจะถอนหายใจอย่างขัดใจ

" ถือว่านายโชคดี"

รันไม่ได้สนใจฟังอะไรทั้งนั้น เพราะตอนนี้เขาแค่รู้สึกว่าต้องรีบหาโอกาสหนีออกไปจากที่นี่ให้ได้แต่เสี่ยศิวกรน่ะเหรอ... คิดเหรอว่าเขาจะปล่อยให้รันหนีไปง่าย ๆ

เขาเดินไปเปิดประตูอย่างไม่รีบร้อน ส่วนรันก็ยืนกอดอกห่างออกไปเล็กน้อย ทำตัวเหมือนไม่สนใจแต่จริง ๆ แอบเงี่ยหูฟังว่าใครมากดกริ่ง

เมื่อประตูเปิดออก ชายในชุดสูทสีดำก็ยืนอยู่หน้าห้อง ดวงตาเรียบนิ่งแต่แฝงไปด้วยความเคร่งขรึม

"เสี่ย ผมเอาของที่สั่งมาให้ครับ"

จอม บอดี้การ์ดคู่ใจของศิวกร กล่าวพร้อมยื่นถุงกระดาษให้

ศิวกรรับมา เปิดดูครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้า "อืม ขอบใจมาก ฝากเก็บรถด้วย"

"ครับ"

หลังจากนั้นศิวกรก็ปิดประตู หันกลับมามองรันที่ยืนทำหน้าสงสัย

"อะไร" รันถามพลางชี้ถุงในมือเสี่ย

ศิวกรยกยิ้มบางก่อนจะเดินเข้ามาหา "ของสำคัญ"

"ของสำคัญ" รันเลิกคิ้ว

ศิวกรมองรันนิ่ง ๆ ก่อนจะพยักหน้า "อืม ใช่ของสำคัญ"

รันมองอย่างไม่ไว้ใจ "ของสำคัญอะไร"

ศิวกรไม่ได้ตอบอะไร แต่กลับเดินเข้าไปในครัว รันขมวดคิ้วมองตาม

สักพัก เสี่ยก็เดินกลับออกมาพร้อมกับแก้วน้ำหนึ่งใบ แล้วยื่นให้รัน

"ดื่มซะ"

"ทำไมผมต้องดื่มด้วย"

ศิวกรยิ้มมุมปาก "ทำไม นายกลัวที่จะดื่มน้ำจากฉันงั้นเหรอ"

"ผมไม่ได้กลัว" รันเถียง ก่อนจะรับแก้วน้ำมา พิจารณาดูว่าเสี่ยจะเล่นอะไรอีก

"ถ้ากลัวว่าฉันจะวางยา ก็ไม่ต้องดื่มก็ได้" ศิวกรพูดเสียงเรียบ ทำเหมือนไม่ได้สนใจ

รันเม้มปากแน่น คำพูดนั้นเหมือนเป็นการท้าทายเขาทางอ้อม

"ใครว่า ผมไม่ได้กลัวอะไรทั้งนั้น"

แล้วรันก็กระดกน้ำดื่มเข้าไปจนหมดแก้ว ก่อนจะวางลงบนโต๊ะเสียงดัง "เห็นไหม ใครว่าผมไม่กล้า ไม่เห็นมีอะไรสักหน่อย"

ศิวกรหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะเดินเข้ามาหยุดตรงหน้า"ก็ดี..." เขาก้มลงมากระซิบที่ข้างหู "คืนนี้จะได้หลับสบายหน่อย"

รัน คิ้วขมวดเข้าหากันทันที"เดี๋ยวนะ... นี่คุณให้ผมดื่มอะไร"

ศิวกรไม่ตอบ แต่ยกยิ้มพอใจ ก่อนจะก้มลงกระซิบอีกครั้ง" เพราะคืนนี้นายต้องอยู่ที่นี่ทั้งคืน"

รันหัวใจเต้นรัวอย่างหวาดระแวงเริ่มร้อนรนเมื่อคิดได้ว่าเขาเพิ่งดื่มน้ำจากมือของเสี่ยศิวกรไป แถมอีกฝ่ายยังพูดกำกวมเหมือนวางแผนอะไรบางอย่างไว้แล้ว

ศิวกรยกยิ้มมุมปาก ดวงตาคมกริบฉายแววเจ้าเล่ห์ "วิตามินช่วยให้หลับสบาย"

"วิตามิน หรือยานอนหลับกันเเน่" รันเบิกตากว้าง "ใครเขาให้วิตามินคนอื่นแบบนี้กันล่ะ"

"ก็ฉันไง"

"นี่มันบังคับกันชัด ๆ"

รันพยายามจะก้าวถอยหลัง แต่ศิวกรก็ไวกว่า เขาคว้าข้อมือของรันไว้ก่อนจะดึงเข้ามาใกล้จนแทบจะแนบชิดกัน"เลิกดื้อสักทีเถอะรัน"

น้ำเสียงทุ้มต่ำนั่นฟังดูไม่ใช่แค่คำสั่ง แต่มันเต็มไปด้วยความเอาแต่ใจแบบเสี่ยที่ต้องได้ทุกอย่างตามที่ต้องการ

"ผมไม่ได้ดื้อ แต่คุณมัน..."รันยังพูดไม่ทันจบก็รู้สึกเหมือนหัวเริ่มหนักขึ้น ร่างกายอ่อนแรงอย่างรวดเร็ว"หืม... ทำไมรู้สึกง่วงแปลก ๆ"

ศิวกรมองเด็กดื้อที่เริ่มโอนเอนแล้วหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะช้อนตัวอีกฝ่ายขึ้นมาแนบอก

"ก็บอกแล้วว่าเป็นวิตามินช่วยให้หลับสบาย"

รันพยายามดิ้น แต่สติเริ่มพร่าเลือน "คุณ... มัน... เสี่ย..."

"ไม่ต้องพูดแล้ว หลับไปเด็กดี"

สิ่งสุดท้ายที่รันจำได้ก่อนที่สติจะดับวูบ คือสัมผัสอุ่น ๆ ที่หน้าผาก