เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่6
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-03-12 09:35:36แสงแดดยามเช้าสาดส่องผ่านผ้าม่านเข้ามากระทบเปลือกตาของรัน ทำให้เขาค่อย ๆ ขยับตัวอย่างงัวเงีย รู้สึกได้ถึงความนุ่มของเตียงที่แตกต่างจากหอพักเก่า ๆ ของตัวเอง
"อืม..."เขาพลิกตัวไปอีกทาง แต่แล้วก็ชนเข้ากับอะไรบางอย่างที่อุ่นก่อนจะลืมตาขึ้นช้า ๆ แล้วพบว่าเสี่ยศิวกรกำลังนอนตะแคงมองเขาอยู่ก่อนแล้ว "ตื่นแล้วเหรอ" เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้น "คุณ... นอนอยู่ตรงนี้ทำไม" รันดีดตัวลุกขึ้นนั่งทันที ใบหน้าร้อนวูบเมื่อสังเกตเห็นว่าเขายังอยู่ในเสื้อผ้าชุดเดิมจากเมื่อคืน แต่ที่น่าตกใจคือเสี่ยอยู่ในสภาพที่หล่อเหลาแต่ดูเซ็กซี่เกินไป เสื้อเชิ้ตสีขาวถูกปลดกระดุมออกเล็กน้อย เผยให้เห็นแผ่นอกกว้าง "นี่มันอะไรกัน" รันถามเสียงสูง ศิวกรหัวเราะเบา ๆ "ก็แค่นอนเฉย ๆ" "ใครเขานอนเตียงเดียวกันกับคนอื่นแบบนี้กันล่ะ" เสี่ยยกคิ้ว "คนเป็นแฟนกันไง" "ใครแฟนคุณ" "อีกไม่นานก็จะเป็น" "บ้าไปแล้ว" รันรีบถอยหลังหนีจนชิดขอบเตียง "ผมจะกลับหอ" แต่พอขยับตัวลงจากเตียง ศิวกรก็ดึงแขนเขาไว้ "ไปไหน" "กลับหอไง" "ไม่ให้ไป" "นี่คุณเป็นอะไร" ศิวกรจ้องรันนิ่ง ๆ ก่อนจะตอบเสียงเรียบ "ฉันหวง" รันอ้าปากค้าง "หวงบ้าอะไร" เสี่ยศิวกรยกมือขึ้นแตะปลายคางรันเบา ๆ ก่อนจะก้มลงมากระซิบใกล้ ๆ "หวงทุกอย่างที่เป็นนาย" รันตัวแข็งทื่อ หัวใจเต้นโครมคราม นี่มัน... คนแก่ขี้หวงชัด ๆ รันหัวใจเต้นโครมครามเมื่อได้ยินคำพูดนั้นจากเสี่ยศิวกร เขาพยายามไม่ให้เสียงตัวเองสั่น แต่ก็ทำไม่สำเร็จศิวกรยกยิ้มบาง ก่อนจะใช้นิ้วโป้งไล้เบา ๆ บนริมฝีปากของรัน "เพราะฉันอยากให้นายเป็นของฉันแค่คนเดียว" "พูดอะไรผมไม่เห็นเข้าใจเลย" รันสะบัดหน้าหนี แต่แก้มร้อนจนแทบไหม้ เสี่ยศิวกรหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะปล่อยมือ แต่สายตายังคงจ้องรันไม่วาง "จะกลับหอเเล้วไม่มีเวลามาเล่นตลกกับคุณหรอก" รันรีบตอบ "ไม่ให้ไป" "ทำไมอีกล่ะ" "เพราะฉันยังไม่อนุญาต" รันกัดฟันแน่น "นี่คุณคิดว่าตัวเองเป็นใคร ถึงมาสั่งชีวิตผมแบบนี้" "ฉันเป็นคนที่จะดูแลนายไง" "ใครขอให้คุณดูแลกัน" "ฉันขอเอง" "ไอ้คนแก่ขี้หวง" รันเผลอหลุดปากออกไป ก่อนจะรีบยกมือปิดปากตัวเอง เสี่ยศิวกรชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยกยิ้มมุมปาก "ว่าไงนะ" "ปะ...เปล่า" รันรีบส่ายหน้า แต่สายตาของเสี่ยดูอันตรายกว่าเดิม "เมื่อกี้นายว่าอะไรนะ" ศิวกรโน้มตัวเข้าใกล้ ทำให้รันต้องถอยหลังหนีไปจนติดหัวเตียง "ผมไม่ได้พูดอะไรเลย" " เรียกฉันว่า คนแก่ขี้หวง อย่างนั้นเหรอ" "มะ...ไม่ใช่" รันพยายามแก้ตัว แต่ดูเหมือนเสี่ยจะไม่ฟังแล้ว ศิวกรยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้อีก"งั้นก็เตรียมตัวรับมือกับ คนแก่ขี้หวงให้ดีก็แล้วกัน" รันกลืนน้ำลายลงคอพยายามเบี่ยงหน้าหนี แต่เสี่ยศิวกรกลับใช้มือจับไม่ให้หนีไปไหน "จะหนีอะไรนักหนา" เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถาม "ก็คุณทำตัวน่ากลัวแบบนี้ ใครจะไม่หนีล่ะ" รันถลึงตาใส่ พยายามดิ้นให้พ้นจากอ้อมแขนของเสี่ย แต่ศิวกรกลับกดตัวเขาไว้กับเตียง จนรันขยับไปไหนไม่ได้"ฉันน่ากลัวตรงไหน" "ก็ตรงที่คุณทั้งแก่ ทั้งหวง แถมยังเอาแต่ใจสุด ๆ" ศิวกรเลิกคิ้ว ก่อนจะหัวเราะในลำคอ "อย่างนี้นี่เอง" "ใช่ คุณมันคนแก่ขี้หวง! ปล่อยผม" รันพยายามดันตัวเองออกมา แต่ศิวกรกลับโน้มใบหน้าลงต่ำ จนปลายจมูกเกือบแตะกัน"ไม่ปล่อย ถ้าอยากให้ฉันปล่อยก็...หอมเเก้มก่อน" "นี่คุณ ปล่อย ผมหงุดหงิด ไม่ชอบ"รัน ใจเต้นแรงขึ้นกว่าเดิมศิวกรมองเด็กดื้อที่กำลังหน้าแดงด้วยความพึงพอใจ รันพยายามกลั้นหายใจเมื่อศิวกรโน้มตัวเข้ามาใกล้จนปลายจมูกแทบชนกัน ดวงตาคมมองลึกเข้ามาในดวงตาของเขา ราวกับต้องการจะกลืนกินให้หมด"คุณมัน... บ้าอำนาจ" "อืม ก็อาจจะใช่" ศิวกรตอบกลับง่าย ๆ ราวกับไม่รู้สึกผิดเลยสักนิดรันพยายามผลักอกกว้างออกไป แต่กลับโดนดึงเข้ามากอดแน่นกว่าเดิม "ผมจะฟ้องตำรวจว่าคุณกักขังหน่วงเหนี่ยว" ศิวกรหัวเราะเบา ๆ "หึ ตำรวจน่ะเหรอฉันไม่กลัวหรอก คิดว่านายจะหนีออกจากที่นี่ไปได้จริง ๆ เหรอ" "นี่มันบ้านเมืองนะคุณ ไม่ใช่ถ้ำโจร" รันโวยวายแต่กลับไม่มีทีท่าว่าจะทำให้เสี่ยยอมปล่อย "ถ้ำน่ะไม่ใช่ แต่ฉันก็พร้อมจะเป็นโจร... ถ้านายจะหนี" "คุณ นี่มัน จิ๊ รันยังไม่ทันจะพูดจบ ร่างกายก็ถูกเหวี่ยงกลับลงไปบนเตียง ศิวกรใช้ร่างกายคร่อมไว้ มือข้างหนึ่งค้ำเตียง ส่วนอีกข้างแตะลงที่เอวของรันเบา ๆ "คะ... คุณทำอะไรของคุณ" รันตกใจจนแทบดิ้นพล่าน "จับเด็กดื้อสั่งสอน" "นี่คุณ มันโรคจิตหรือไง" ศิวกรหัวเราะในลำคอ "ไม่หรอก แค่หวงมากไปหน่อย" "หวงอะไรผมกับคุณเราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย นี่มันบ้าอำนาจชัด ๆ" "บ้าอำนาจใช่ อืม งั้นก็ต้องโดนลงโทษ" " เดี๋ยวก่อน ผมยังไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะ" "ผิดสิ" ศิวกรโน้มตัวลงมาใกล้ "ผิดที่ทำให้ฉันหลงหัวปักหัวปรำจนไม่อยากให้นายไปไหนไง" รันตัวแข็งทื่อ ใบหน้าร้อนผ่าวเขาพยายามเบี่ยงหน้าหนี สองมือดันอกแกร่งของศิวกรไว้สุดแรง แต่ก็เหมือนดันกำแพงหิน เพราะเสี่ยไม่ขยับแม้แต่น้อย ศิวกรแววตาเต็มไปด้วยความพึงพอใจที่เห็นเด็กดื้อดิ้นขลุกขลักอยู่ใต้ร่างบทที่เกี่ยวข้อง
เสี่ยหลงเด็ก ดื้อมากนักโดนเสี่ยจับทำเมีย บทที่7
รันนั่งกอดอกอยู่บนเตียง มองถาดอาหารตรงหน้าด้วยสีหน้าบึ้งตึง แม้ท้องจะเริ่มร้องประท้วง แต่เขาก็ยังมีทิฐิ "คิดจะกักขังผมไว้แล้วเอาอาหารมาล่อเหรอฝันไปเถอะ"แต่สุดท้ายกลิ่นหอม ๆ ของอาหารก็ทำให้เขาต้องถอนหายใจแรง ๆ แล้วหยิบช้อนขึ้นมาตักเข้าปาก "อร่อย... อร่อยมากให้ตายเถอะ คนแก่ขี้หวงนี่มีฝีมือทำอาหารดีเหมือนกัน" รันกินไปบ่นไป แต่ก็ไม่ทันรู้ตัวว่าทานจนหมดถาดแล้ว ก๊อก ก๊อก ก๊อก ~เสียงเคาะประตูดังขึ้น ก่อนที่บานประตูจะเปิดออกโดยไม่รอให้เจ้าของห้องอนุญาต และแน่นอน คนที่เดินเข้ามาก็คือเสี่ยศิวกร ในชุดเสื้อเชิ้ตสีดำแขนพับขึ้นเล็กน้อย ทำให้มองเห็นข้อมือแข็งแกร่งที่สวมเรือนนาฬิการาคาแพง "อิ่มไหมยังมีอีกเยอะเลยนะในครัวฉันทำเพื่อไว้กลัวนายไม่อิ่ม" เสียงทุ้มเอ่ยถาม รันเบือนหน้าหนี ไม่อยากมอง"อิ่มสิ หิวก็ต้องกิน จะปล่อยให้ตัวเองอดตายรึไง" ศิวกรกระตุกยิ้มมุมปาก เดินเข้ามาใกล้ก่อนจะนั่งลงบนเตียงข้าง ๆ รัน ทำเอาคนตัวเล็กสะดุ้งรีบขยับหนี "อะไรของคุณ" " ทำไมต้องหนีด้วยนายหนีฉันบ่อยเกินไปเเล้วนะ" "ก็คุณมันอันตราย" ศิวกรโน้มตัวเข้าไปใ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-12เสี่ยหลงเด็ก ดื้อมากนักโดนเสี่ยจับทำเมีย บทที่8
ศิวกรเอนตัวพิงพนักโซฟา ดวงตาคมจ้องมองแก้วไวน์ในมือพลางนึกถึงใบหน้าดื้อ ๆ ของใครบางคน"เฮ้อ..." ตั้งแต่เจอรัน เขารู้สึกเหมือนตัวเองเปลี่ยนไป จากที่เคยเย็นชา ไม่สนใจใคร ตอนนี้กลับมาคอยคิดถึงแต่เด็กดื้อคนนั้นตลอดเวลา "ให้ตายสิ..." ศิวกรพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะยกไวน์ขึ้นจิบ "คิดอะไรอยู่?" เสียงทุ้มของเสี่ยสหัสวินดังขึ้น เขาทิ้งตัวลงนั่งตรงข้ามพร้อมกับมองหน้าเพื่อนสนิท "ไม่มีอะไร" ศิวกรตอบเสียงเรียบ สหัสวินยกคิ้วขึ้น "อย่ามาโกหก เห็นนั่งถอนหายใจแบบนี้มากี่ครั้งแล้ว ตั้งแต่มีเด็กคนนั้นเข้ามา" ศิวกรเหลือบตามองเพื่อน ก่อนจะวางแก้วไวน์ลงบนโต๊ะ "ฉันไม่ได้ถอนหายใจ" "หรอ แล้วเมื่อกี้ที่ถอนหายใจล่ะ" ศิวกรชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะปรายตามองสหัสวิน "พูดมาก" สหัสวินหัวเราะ "ยอมรับเถอะว่าหลงเด็กนั่นจนโงหัวไม่ขึ้นแล้ว" ศิวกรไม่ตอบอะไร เพียงแต่หันหน้าหนีไปอีกทาง ท่าทางเหมือนคนกำลังปฏิเสธความจริง "ถึงขนาดมานั่งคิดถึงเขาตอนอยู่กับเพื่อนแบบนี้ ไม่เรียกว่าหลงก็ไม่รู้จะเรียกว่าอะไรแล้วว่ะ" สหัสวินแซวขำ ๆ ศิวกรถอนหายใจอีกครั้ง ก่อนจะยกไวน์
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-12เสี่ยหลงเด็ก ดื้อมากนักโดนเสี่ยจับทำเมีย บทที่9
รันนั่งกอดอก มองศิวกรที่นั่งจ้องหน้าตัวเองไม่วางตา"โอ๊ย เสี่ย มองอะไรนักหนาเนี่ย" "มองเมียผิดตรงไหน"ศิวกรเอ่ยเสียงเรียบ "เมียใครเมียเสี่ย เพ้อเจ้อ" รันแทบจะเอาหมอนฟาดหน้า แต่ศิวกรกลับยกมือขึ้นมาจับข้อมือไว้ก่อน "พูดมาก เดี๋ยวจูบปิดปากซะเลย" "ไอ้เสี่ยบ้า" รันดึงมือกลับ แต่ใบหน้า กลับร้อนวูบวาบแต่ยังไม่ทันได้พูดอะไร โทรศัพท์ของรันก็ดังขึ้น ภูมินทร์แค่เห็นชื่อที่โชว์บนหน้าจอ ศิวกรก็หรี่ตาลงทันที รันกดรับสาย "ว่าไง" "เฮ้ย ไอ้รัน คืนนี้ไปกินหมูกระทะกันไหม กูเลี้ยง" "จริงดิ เอาดิเอาดิ" ศิวกรขมวดคิ้ว เสียงเข้มขึ้น"รัน ไม่ไป" รันหันขวับมามองเสี่ย "เสี่ยจะมายุ่งอะไรด้วยเนี่ย" "ฉันบอกว่าไม่ไป" รันเบะปากก่อนจะพูดใส่โทรศัพท์ "เดี๋ยวกูโทรกลับนะ" แล้วก็ตัดสายทิ้ง "เสี่ย นี่มันเรื่องของผมนะ" "เรื่องของนายก็คือเรื่องของฉัน" ศิวกรตอบหน้าตาเฉย แต่แววตานั้นกลับเต็มไปด้วยความหึงหวง รันถอนหายใจเฮือก "โห... เสี่ยนี่มันขี้หึงจริงว่ะ" "ฉันไม่ได้แค่หึงธรรมดา ฉันหวงมากด้วย" "..." "แล้วถ้านายทำให้ฉั
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-12เสี่ยหลงเด็ก ดื้อมากนักโดนเสี่ยจับทำเมีย บทที่10
ศิวกรมองรันที่กำลังนั่งกินขนมอยู่บนโซฟาด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์เด็กนี่... ทำไมถึงน่ารักขนาดนี้วะริมฝีปากเล็ก ๆ นั่นที่กำลังงับขนมเข้าปาก ไหนจะแก้มที่พองออกมาเหมือนกระต่ายตัวจิ๋ว ยิ่งมองก็ยิ่งใจสั่น รันเงยหน้าขึ้นมาเจอสายตาของเสี่ยพอดี "เสี่ยมองอะไรครับ" ศิวกรกระแอมเล็กน้อย พยายามเก็บอาการ "เปล่า" "แล้วทำหน้าเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่" รันถามพลางเคี้ยวขนมตุ้ย ๆ ศิวกรมองริมฝีปากนั่นแล้วเผลอกลืนน้ำลาย "อย่ากินไปคุยไป สำลักขึ้นมาจะทำยังไง" รันกลอกตา "เสี่ยนี่ขี้บ่นจัง" ศิวกรถอนหายใจ เขากำลังจะบอกให้รันเลิกกินแล้วไปล้างหน้าล้างตา แต่ยังไม่ทันจะพูด เจ้าตัวเล็กก็ดันยื่นขนมมาให้ "อ้าปากสิ เดี๋ยวป้อน" ศิวกรชะงักไปเล็กน้อย "ฉันกินเองได้" "ก็อยากป้อนไง อ้าปากเร็ว" รันจิ้มขนมไปที่ริมฝีปากของ ศิวกรเขามองหน้าเด็กดื้อก่อนจะถอนหายใจแล้วอ้าปากรับ ให้ตายเถอะ ทำไมแค่นี้ถึงทำให้เขาใจบางได้ขนาดนี้ รันยิ้มกว้าง "เห็นไหม ป้อนเสี่ยก็ได้ด้วย" ศิวกรมองเด็กดื้อที่นั่งยิ้มหวานอยู่ตรงหน้า ก่อนจะยื่นมือไปบีบแก้มเบา ๆ "ถ้าจะอ่อยกันขนาดนี้ รับผ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-12เสี่ยหลงเด็ก ดื้อมากนักโดนเสี่ยจับทำเมีย บทที่11
รันยืนอยู่ข้างกระจกในห้องนอนของเสี่ยศิวกร กำลังจัดเสื้อผ้าในตู้ที่เสี่ยให้เขามาไว้ใช้ในช่วงนี้ เขาสูดหายใจลึก รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกลากไปในเกมที่ตัวเองไม่เคยอยากเล่น แต่ไม่รู้ทำไมยิ่งอยู่ใกล้เสี่ยศิวกร ก็ยิ่งรู้สึกเหมือนหัวใจตัวเองกำลังจะชอบเสี่ยขึ้นมา "ทำไม... ทำไมต้องทำให้ฉันรู้สึกแบบนี้ด้วย" รันกระซิบกับตัวเอง ทันใดนั้น เสี่ยศิวกรก็เปิดประตูเข้ามาในห้อง รันหันไปมองอย่างตกใจ "เสี่ย" "ทำอะไรอยู่" เสี่ยศิวกรถามเสียงทุ้มขณะยืนอยู่ที่กรอบประตู "กะ... กำลังจัดของอยู่น่ะครับ" รันรีบเอามือปิดตู้เสื้อผ้า เขาไม่รู้ว่าทำไมแต่พอเห็นเสี่ยยืนมองอยู่เขาก็รู้สึกไม่สบายใจ "จัดของเหรอ" ศิวกรขยับเข้ามาใกล้ ๆ มองที่ตู้เสื้อผ้าแล้วก็ยิ้มเบา ๆ "ไม่ต้องห่วง ฉันไม่ได้จะจับผิดอะไรหรอก" รันหันกลับไปมองศิวกรที่ยืนมองเขาอยู่ใกล้เกินไป รู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังหมุน "เสี่ย..." รันเรียกชื่ออย่างลังเล ศิวกรยิ้มกว้าง "ทำไม นายดูเหมือนกลัวอะไรบางอย่าง" "ไม่... ไม่ใช่ครับ" รันรีบเดินหนีไปที่มุมห้อง รู้สึกเหมือนหัวใจมันจะหยุดเต้น
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-12เสี่ยหลงเด็ก ดื้อมากนักโดนเสี่ยจับทำเมีย บทที่12
รันไม่เข้าใจเลยว่าตัวเองทำอะไรผิดไป แค่คุยเล่นกับเพื่อนเฉย ๆ แต่ทำไมเสี่ยศิวกรถึงได้มองเขาด้วยสายตาดุ ๆ แบบนั้น "รัน... ใครให้นายไปหัวเราะกับไอ้หมอนั่น" เสียงทุ้มต่ำดังขึ้น รันเงยหน้าขึ้นสบตากับเสี่ยศิวกรที่ยืนกอดอกอยู่ข้างหลัง สีหน้าไม่ค่อยพอใจนัก "อ้าว เสี่ย... ผมก็คุยกับภูมินทร์แค่เรื่องทั่ว ๆ ไปเองนะครับ" รันพูดอย่างไม่เข้าใจ "เรื่องทั่ว ๆ ไป" เสี่ยศิวกรเลิกคิ้ว ก่อนจะเดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้ารัน "แล้วทำไมต้องยิ้มขนาดนั้น" รันกระพริบตาปริบ ๆ แล้วหัวเราะออกมา "เสี่ยครับ แค่ยิ้มมันผิดตรงไหน" "ผิดตรงที่ไม่ควรยิ้มให้ใครนอกจากฉัน" เสี่ยพูดเสียงเข้มพลางขยับเข้ามาใกล้รันมากขึ้น จนรันต้องถอยหลัง " เสี่ย... ผมก็ต้องมีเพื่อนมีสังคมบ้างสิ" รันพูดติดขำ แต่พอเห็นแววตาของเสี่ยที่ดูจริงจังขึ้นเรื่อย ๆ ก็เริ่มรู้สึกว่าตัวเองน่าจะอยู่ในสถานการณ์อันตราย เสี่ยศิวกรไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่จับข้อมือของรันแน่น ก่อนจะดึงเข้าไปใกล้แล้วกระซิบเสียงต่ำข้างหู "ถ้านายอยากมีเพื่อนนัก ฉันจะให้เวลานายคิดใหม่..." รันขมวดคิ้ว "หมายความว่าไงครับ" เสี่ยยกย
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-12เสี่ยหลงเด็ก ดื้อมากนักโดนเสี่ยจับทำเมีย บทที่13
รันเดินหน้าบึ้งเข้ามาในห้อง เสี่ยศิวกรที่นั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟามองเด็กดื้อของตัวเองก่อนจะเลิกคิ้วขึ้น "อะไร ทำหน้าแบบนี้ใส่ฉันหมายความว่ายังไง" รันเท้าเอว หรี่ตามองเสี่ย "เสี่ยส่งคนไปตามผมที่มหาลัยอีกแล้วใช่ไหม" เสี่ยศิวกรยกยิ้มมุมปาก "แล้วไง นายหายไปทั้งวัน ฉันก็ต้องรู้ว่าอยู่ไหน" "ผมไปเรียนครับ ไม่ได้ไปไหนสักหน่อย" รันเถียงกลับ "แถมเพื่อนผมยังมาถามอีกว่า ผมเป็นเมียนักเลงหรือไง ถึงมีลูกน้องมาตามเฝ้า" เสี่ยศิวกรหัวเราะในลำคอ ดวงตาเต็มไปด้วยความพอใจ "แล้วนายตอบว่าไงล่ะ" "ผมบอกว่าเสี่ยเป็นคนบ้า" รันเชิดหน้าใส่ เสี่ยศิวกรหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะลุกขึ้นเดินเข้าไปหารันช้า ๆ "หึ... ฉันเป็นบ้า" เสียงทุ้มเอ่ยช้า ๆ ก่อนจะใช้แขนขวางไม่ให้รันหนีไปไหนได้ "ก็ใช่ ฉันมันบ้า... บ้าหวงนายไง" รันกลืนน้ำลายลงคอเฮือกใหญ่ สายตาคมกริบของเสี่ยทำให้เขาเผลอถอยหลังไปนิดหนึ่ง แต่เสี่ยกลับก้าวตามมาเรื่อย ๆ "เสี่ย... เดี๋ยวสิ..." "ฉันเตือนแล้วนะ... ว่าอย่าทำให้ฉันหวงมาก" เสียงทุ้มต่ำกระซิบข้างหู ก่อนที่ร่างสูงจะกดรันติดกับผนัง รั
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-12เสี่ยหลงเด็ก ดื้อมากนักโดนเสี่ยจับทำเมีย บทที่14
ศิวกรเอนตัวพิงโซฟา มองเด็กหนุ่มที่กำลังก้มหน้าก้มตากินข้าวตักเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย รอยยิ้มบาง ๆ เผยออกมาโดยไม่รู้ตัว " ทำไมเสี่ยมองผมแบบนั้น" รันเงยหน้าขึ้นมาถาม ปากยังคาบข้าวอยู่ ศิวกรหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะยื่นมือไปเช็ดเศษข้าวที่ติดมุมปากให้อย่างอ่อนโยน "กินเลอะเทอะเป็นเด็กไปได้" รันเบ้ปาก "ก็ผมหิวไง เสี่ยให้ผมกินเยอะ ๆ เองนี่" "หึ… เพราะนายเป็นเด็กของฉัน" ศิวกรพูดเสียงนุ่ม แต่ในแววตากลับเต็มไปด้วยความหลงใหล หัวใจรันเต้นแรง เขาหลบสายตาคมกริบของเสี่ย รีบตักข้าวเข้าปากแก้เขิน แต่ยิ่งทำแบบนั้น ศิวกรก็ยิ่งมองอย่างเอ็นดู "จะให้เป็นเด็กตลอดไปไม่ได้หรอกนะ" รันพึมพำเบา ๆ ศิวกรเลิกคิ้ว ก่อนจะโน้มตัวเข้าใกล้กระซิบที่ข้างหู "งั้นเป็นเมียเลยไหม" "เสี่ย" รันแทบจะสำลักข้าว หน้าแดงแจ๋ทันที ศิวกรหัวเราะออกมาอย่างพอใจ รันกำลังจิ้มสตรอว์เบอร์รีเข้าปาก ดวงตากลมโตเป็นประกายเหมือนเด็กได้ของหวานที่ชอบ "มองผมอีกแล้วนะเสี่ย" รันย่นจมูกใส่ ศิวกรยกยิ้มมุมปาก นัยน์ตาคมกริบจับจ้องไปที่ริมฝีปากสีสดที่กำลังเคี้ยวตุ้ย ๆ "ทำไม มองไม่ได้เหรอ"
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-12
บทล่าสุด
เสี่ยหลงเด็ก ดื้อมากนักโดนเสี่ยจับทำเมีย บทที่24
รันไม่รู้ว่าตัวเองถูกพามาที่นี่ได้ยังไง เมื่อคืนยังหนีจากเสี่ยศิวกรแทบตาย แต่พอตื่นขึ้นมาอีกที เขากลับอยู่ในงานเลี้ยงของพวกเสี่ยทั้งแก๊ง แถมโดนจับมานั่งข้างเสี่ยสหัสวิน เพื่อนสนิทของเสี่ยศิวกรอีก "เด็กของมึงน่ารักดีนี่หว่าศิวกร" เสี่ยสหัสวินเอ่ยเสียงทุ้ม ยกแก้วเหล้าขึ้นจิบพลางหันมายิ้มเจ้าเล่ห์ให้รัน "พอดีช่วงนี้กูเหงา…แบ่งให้กูเล่นด้วยหน่อยได้มั้ย" รันเบิกตากว้าง หันขวับไปมองเสี่ยศิวกรทันที แต่แทนที่เสี่ยจะโกรธหรือพูดอะไรกลับปล่อยให้เพื่อนเล่นงานเขา "ไอ้เสี่ย มึงก็พูดอะไรหน่อยดิวะ" รันตวาดเสียงขุ่น รีบขยับหนีแต่กลับถูกเสี่ยสหัสวินคว้าข้อมือเอาไว้ "ทำไมต้องหนีล่ะครับ" เสี่ยสหัสวินกระซิบชิดใบหู "หรือชอบให้เสี่ยศิวกรจับมากกว่า" รันตัวแข็ง กัดฟันแน่นจะสะบัดมือออก แต่ยิ่งดิ้น มือหนาของเสี่ยสหัสวินยิ่งรัดแน่นขึ้น "ไอ้ศิว กูขอยืมเด็กมึงสักคืนได้ป่ะ" "...หึ" เสียงหัวเราะเย็นเยียบของเสี่ยศิวกรดังขึ้นข้างตัว รันรีบหันไปมองแล้วต้องสะดุ้งกับสายตาดุกร้าวที่มองมา "มึงอยากลองดีเหรอไอ้วิน" เสี่ยสหัสวินยกยิ้มมุมปาก "ก็กูแค่แกล้งเล
เสี่ยหลงเด็ก ดื้อมากนักโดนเสี่ยจับทำเมีย บทที่23
รันตื่นขึ้นมาพร้อมกับความเมื่อยล้าไปทั้งตัว ร่องรอยที่เสี่ยศิวกรฝากไว้เมื่อคืนยังคงเด่นชัดเต็มผิวเนียน ดวงตากลมโตเบิกขึ้นเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองคนที่ยังหลับสนิทอยู่ข้าง ๆ เมื่อคืน...รันแทบไม่ได้นอนเลย "ไอ้เสี่ยบ้า โหดชะมัด" รันกัดริมฝีปาก ก้มมองตัวเองที่เต็มไปด้วยรอยแดงแล้วก็หน้าแดงซ่าน รันค่อย ๆ ยกแขนหนักที่โอบอยู่รอบเอวออกช้า ๆ ก่อนจะขยับตัวลงจากเตียงเท่าที่จะทำได้ เสี่ยศิวกรครางฮึมฮัมในลำคอเบา ๆ ทำเอารันชะงักไปชั่วขณะ แต่พอเห็นว่าอีกฝ่ายยังไม่ตื่น เขาก็รีบหยิบเสื้อผ้าของตัวเองขึ้นมาใส่อย่างเร่งรีบ หนีตอนนี้แหละ เท้ายาว ๆ ก้าวเบา ๆ ไปทางประตู ก่อนจะค่อย ๆ บิดลูกบิด... "คิดจะไปไหน" รันสะดุ้งเฮือกก่อนจะหันกลับไปมอง เสี่ยศิวกรยังคงนอนอยู่ท่าเดิม แต่เปลือกตาคมเปิดออกเล็กน้อย แววตานิ่ง ๆ แต่เต็มไปด้วยแรงกดดัน "เอ่อ...คือ..." รันเม้มปากแน่น กำชายเสื้อตัวเองแน่น "ก็...ผมมีเรียนไง" เสี่ยศิวกรยันตัวขึ้นพิงหัวเตียง มองเด็กดื้อที่กำลังหาทางหนีด้วยรอยยิ้มเย็น ๆ "เรียนตอนบ่ายไม่ใช่เหรอ" "ก็ คือ เอ่อ " "กลับมานี่ เดี๋ยวนี
เสี่ยหลงเด็ก ดื้อมากนักโดนเสี่ยจับทำเมีย บทที่22
ภายในคอนโดสุดหรูของเสี่ยศิวกร บรรยากาศมาคุขึ้นทันทีที่รันก้าวเข้ามา “ออกไปกับมันทำไม” เสียงทุ้มต่ำกดดันดังขึ้นจากด้านหลัง รันหันไปมองก็พบกับเสี่ยศิวกรที่ยืนกอดอก สายตาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ “ใครคือ มัน ครับเสี่ย” รันเลิกคิ้วท้าทาย ท่าทางยียวนเหมือนไม่รู้สึกผิด เสี่ยศิวกรสาวเท้าเข้ามาประชิด ดวงตาคมกริบจ้องลงมาราวกับจะกลืนกิน “ภูมินทร์…” เขาเอ่ยชื่อออกมาเสียงเข้ม “คิดว่าฉันไม่เห็นเหรอว่าเมื่อกี้มันมาส่ง” รันกลืนน้ำลายลงคอ สัมผัสได้ถึงพายุอารมณ์ของคนตรงหน้า แต่ก็ยังแกล้งยิ้ม “แค่เพื่อนกันครับเสี่ย” หมับ แขนแกร่งกระชากเอวบางเข้าหา ลมหายใจร้อนเป่ารดข้างแก้ม “ถ้าเป็นแค่เพื่อน ทำไมมันต้องมองมึงแบบนั้นด้วยหลายครั้งเเล้วนะรัน” “แบบไหนครับ” รันยังคงเล่นลิ้น แต่ใจเริ่มเต้นแรงเมื่อฝ่ามือหนาเริ่มลูบไล้ต่ำลง “แบบใหนนะเหรอ อย่ามายอกย้อนกับฉันนะรันฉันจะไม่ยอมให้มันได้แม้แต่แตะต้องนาย” เสี่ยศิวกรกระซิบเสียงพร่า ก่อนจะเหวี่ยงลงบนเตียงกว้าง “เสี่ย เดี๋ยว…” “มึงต้องโดนทำโทษ” น้ำเสียงเด็ดขาด ศิวกรคร่อมทับ โน้มลงกระซิบข้างหู “ให้มึงจำเอาไว้ว่า
เสี่ยหลงเด็ก ดื้อมากนักโดนเสี่ยจับทำเมีย บทที่21
"พอได้แล้วรัน ดื่มเยอะไปแล้วนะ" ภูมินทร์แตะไหล่เพื่อนเบา ๆ เมื่อเห็นว่ารันกระดกแก้วเหล้าไปหลายแก้วแล้ว "ไม่เป็นไร เราดื่มไหว" รันเถียงเสียงแข็ง แต่น้ำเสียงกลับอ้อแอ้เล็กน้อย สายตารันเหลือบไปมองเสี่ยศิวกรที่ยังคงนั่งอยู่กับผู้หญิงคนนั้น แถมยังหัวเราะกันอย่างอารมณ์ดีอีก ให้ตายสิ หงุดหงิดโว้ย รันวางแก้วกระแทกลงบนโต๊ะอย่างแรง ก่อนจะลุกพรวดขึ้นยืน ตั้งใจจะเดินออกไปจากตรงนี้ แต่ขาเจ้ากรรมดันเซไปข้างหน้าแทบล้ม ดีที่มีมือหนาคว้าเอวไว้ทัน "จะไปไหน" เสียงทุ้มต่ำกระซิบข้างหู รันเงยหน้าขึ้นมองก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อเห็นว่าเป็นเสี่ยศิวกร "ปล่อยนะ" รันดิ้น แต่เสี่ยกลับกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น "หึ... เมาขนาดนี้ จะเดินไปไหนได้" เสี่ยศิวกรโน้มหน้าลงมาใกล้ กระซิบถามข้างหู "หรือว่า... หึง" "มะ... ไม่ได้หึงสักหน่อย" รันเถียงทั้งที่แก้มแดงแจ๋ "แน่ใจเหรอ" เสี่ยศิวกรยิ้มมุมปาก "ถ้าไม่หึง ทำไมต้องดื่มขนาดนี้" "กะ... ก็แค่..." "ยอมรับมาดี ๆ สิรัน" เสี่ยกระซิบเสียงพร่า "ว่าเราหึง" รันเม้มปากแน่น ก่อนจะหลบตา "ก็ได้... หึงแล้วจะทำไม" เสี่ยศิวกรถึงกับหัวเราะออกมาเบา ๆ ก่อนจะก
เสี่ยหลงเด็ก ดื้อมากนักโดนเสี่ยจับทำเมีย บทที่20
รันนั่งกอดอกอยู่บนโซฟา มองเสี่ยศิวกรที่กำลังนั่งคุยกับหญิงสาวคนหนึ่งอย่างสนิทสนม สายตาของเสี่ยเต็มไปด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน ต่างจากเวลาที่อยู่กับเขาที่มีแต่ความดุและเอาแต่ใจ มือเล็กกำแก้วน้ำแน่น รู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก ตั้งแต่ที่เข้ามาในร้านอาหารหรูแห่งนี้ เสี่ยก็เอาแต่สนใจผู้หญิงคนนั้น ทั้งที่เมื่อวานยังคลั่งเขาจะตายอยู่แล้วแท้ ๆ " ทำไมหน้าบูดแบบนั้นล่ะ" เสี่ยศิวกรหันมาถามด้วยรอยยิ้มกวน ๆ รันสะดุ้งก่อนจะรีบเบือนหน้าหนี "เปล่าสักหน่อย" "แน่ใจ" เสี่ยยกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะหันไปพูดกับหญิงสาวข้างกายต่อ ทำเอารันกัดปากแน่น ความรู้สึกมันแทบจะระเบิดออกมาอยู่แล้ว เขาไม่ชอบแบบนี้เลย "เสี่ยครับ ผมไม่ค่อยหิว ขอไปเดินเล่นแป๊บหนึ่งนะ" รันลุกขึ้นทำท่าจะเดินออกไป แต่ยังไม่ทันจะก้าวไปไหน เสี่ยก็คว้าข้อมือเขาไว้แน่น "ไปไหน" น้ำเสียงของเสี่ยฟังดูอารมณ์ดีอย่างเห็นได้ชัด "ก็ไปเดินเล่นไง ผมเบื่อ" "อ้อ เบื่อ หรือหวง" เสี่ยโน้มหน้าเข้ามากระซิบข้างหู ทำเอารันสะดุ้ง "ใคร…ใครหวงกัน" "อืม หรอ…แต่หน้าบูดขนาดนี้ เหมือนเด็กกำลังหึงเลยนะ"
เสี่ยหลงเด็ก ดื้อมากนักโดนเสี่ยจับทำเมีย บทที่19
รันนั่งกอดอก หน้าบึ้งอยู่บนโซฟาในห้องของเสี่ยศิวกร หลังจากถูกพามาลงโทษเมื่อคืนนี้จนแทบลุกไม่ขึ้น แต่วันนี้พอมีแรงขึ้นมาหน่อย ก็ต้องมาเจอเรื่องที่ทำให้หงุดหงิดอีก สายตาของเสี่ยศิวกรที่กำลังมอง "ภูมินทร์" เพื่อนสนิทของรันมันดูผิดปกติ "เสี่ย มองเพื่อนผมแบบนั้นทำไม" รันเอ่ยถามเสียงห้วน "เพื่อน" เสี่ยศิวกรเลิกคิ้ว ก่อนจะก้าวเข้ามาใกล้ ดึงรันให้ลุกขึ้นมาแนบชิดกับอกกว้าง "แน่ใจนะว่าแค่เพื่อน" รันขมวดคิ้ว "แน่สิ เราสนิทกันมาตั้งแต่เด็ก..." "สนิทขนาดไหน" เสี่ยถามเสียงเข้ม ดวงตาคมกริบจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของรัน "ก็แค่เพื่อนจริง ๆ นะเสี่ย" รันเริ่มเหงื่อตกเมื่อเห็นเสี่ยศิวกรขมวดคิ้วแน่นขึ้นกว่าเดิม "แค่เพื่อน แต่ทำไมมันมองนายไม่เหมือนเพื่อน" เสี่ยศิวกรกดเสียงต่ำ มือที่จับเอวรันกระชับแน่นขึ้น "หรือฉันต้องทำให้ชัดเจนกว่านี้ ว่าเป็นของฉัน" รันเม้มปากแน่น ใบหน้าแดงขึ้นมาเล็กน้อย "พูดอะไรของเสี่ย คนเยอะอยู่นะ" "แล้วไง ถ้าภูมินทร์คิดจะเป็นมากกว่าเพื่อน..." "ผมไม่ได้คิดอะไรกับมันสักหน่อย" รันโวยวาย แต่เสี่ยกลับก้มลงกระซิบข้างหูเสียงพ
เสี่ยหลงเด็ก ดื้อมากนักโดนเสี่ยจับทำเมีย บทที่18
รันไม่เคยคิดมาก่อนว่าการแค่เถียงเสี่ยเล่น ๆ จะกลายเป็นเรื่องใหญ่ แต่ตอนนี้เขากำลังติดอยู่ในอ้อมแขนของเสี่ยศิวกร คนที่มักจะใจดีแต่ก็ขี้หวงและเอาแต่ใจอย่างร้ายกาจ "ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าดื้อ" เสี่ยศิวกรกดเสียงต่ำ สายตาคมกริบจ้องมองเด็กดื้อที่อยู่ตรงหน้า "ผมแค่...แกล้งเล่นเอง" รันเบะปากเล็กน้อยแต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อ ร่างสูงก็โน้มตัวลงมาหาอย่างรวดเร็ว "แกล้งเล่น หืม...งั้นก็ต้องโดนทำโทษให้รู้ว่าห้ามเล่นแบบนี้อีก" ริมฝีปากร้อนจัดกดลงมาแนบแน่นกับของเขาอย่างร้อนแรง รันเบิกตากว้างเมื่อเสี่ยไม่ยอมให้เขาได้ขัดขืน มือหนารั้งเอวเขาเข้าไปแนบชิดมากขึ้น จนรู้สึกถึงลมหายใจร้อนที่แผ่วกระซิบข้างหู "จำไว้...ว่าอย่าดื้อกับเสี่ยอีก" หัวใจของรันเต้นแรง มือเล็กพยายามผลักอกแกร่งออกแต่ไร้ประโยชน์ ความแข็งแกร่งของเสี่ยทำให้เขาติดอยู่ในกรงอ้อมแขนที่ไม่มีทางหนีรอดไปได้ "ถ้ายังดื้ออีก...ฉันจะทำมากกว่านี้" รันพยายามดิ้นหนีจากอ้อมแขนแข็งแรงของเสี่ยศิวกร แต่ยิ่งดิ้น เสี่ยก็ยิ่งกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นไปอีก "จะหนีไปไหน" เสี่ยกระซิบข้างหู เสียงทุ้มต่ำแฝงไปด้วยแร
เสี่ยหลงเด็ก ดื้อมากนักโดนเสี่ยจับทำเมีย บทที่17
แสงแดดอ่อน ๆ ของยามเช้าสาดส่องเข้ามาทางหน้าต่าง รันขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะรู้สึกถึงวงแขนแกร่งที่กอดรัดเขาแน่นจากทางด้านหลัง "อือ... เสี่ย ปล่อยก่อน ผมจะไปอาบน้ำ" เสียงงัวเงียเอ่ยออกมา พลางพยายามดึงแขนแกร่งที่พาดอยู่บนเอวออก แต่แทนที่จะปล่อย เสี่ยศิวกรกลับรัดแน่นขึ้นกว่าเดิม ซุกใบหน้าหล่อเหลาลงกับซอกคอขาว "ไม่ให้ไป..." เสียงแหบพร่าดังอยู่ข้างใบหู "อยู่ตรงนี้ก่อน" รันตัวสั่นเล็กน้อยเมื่อลมหายใจอุ่นรินรดลงมาบนต้นคอ เขาหันมองคนตัวโตที่ยังคงหลับตาอยู่ แต่สัมผัสจากมือที่ไล้ไปตามผิวกายทำให้รู้ว่าเสี่ยยังตื่นเต็มตา "เสี่ย... พอแล้ว ผมเมื่อยไปหมดแล้วนะ" คนตัวเล็กขยับหนีแต่กลับถูกดึงกลับมาแนบชิดกว่าเดิม ดวงตาคมลืมขึ้นมองเขา พร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ "ยังไม่พอเลย" ศิวกรกระซิบเสียงพร่า "ฉันอยากทำมากกว่านี้" รันเบิกตากว้างเมื่อจู่ ๆ ร่างก็ถูกพลิกให้นอนราบลงกับเตียง เสี่ยศิวกรกดทับลงมา มือหนาลูบไล้ไปตามแผ่นหลังเปลือยเปล่า ก่อนจะกดจูบลงบนลาดไหล่ "อ๊ะ เสี่ย เดี๋ยว... มันเช้าแล้วนะ" "แล้วยังไง" เสี่ยกระตุกยิ้ม มองเหยื่อของเขาที่หน้าแดงซ่าน "ฉันยัง
เสี่ยหลงเด็ก ดื้อมากนักโดนเสี่ยจับทำเมีย บทที่16
แสงไฟจากโคมไฟหัวเตียงทอดเงาจาง ๆ บนผนัง เสียงลมหายใจหอบกระเส่าผสมกับเสียงทุ้มต่ำของใครบางคนที่กำลังบดขยี้สัมผัสลงมาไม่หยุด "อื้อ... เสี่ย... เดี๋ยว..." รันพยายามดันอกแกร่งที่แนบชิดเข้ามา แต่เสี่ยศิวกรกลับรั้งเอวเขาไว้แน่นกว่าเดิม ริมฝีปากร้อนลากไล้ไปตามลำคอ ดูดเม้มจนเกิดรอยแดงเด่นชัด "ร้องเบา ๆ หน่อยสิรัน... หรืออยากให้คนข้างห้องได้ยิน" เสียงกระซิบแผ่วข้างใบหูทำให้รันตัวสั่น ความร้อนแผ่ซ่านไปทั่วร่าง ริมฝีปากได้รูปแสยะยิ้มพอใจเมื่อเห็นคนตัวเล็กกว่ากัดปากแน่น พยายามกลั้นเสียงของตัวเอง "อึก... เสี่ย ดะ...เดี๋ยว... อื้มม" ศิวกรจับคางของรันให้เงยหน้าขึ้น สบดวงตาหวานฉ่ำที่ไหวระริก ก่อนจะประกบริมฝีปากลงไปอย่างร้อนแรง ดูดดึงเรียวลิ้นจนรันแทบทรงตัวไม่ไหว มือเล็กจิกเข้ากับไหล่กว้าง ร่างกายร้อนฉ่าไปหมด "อย่าดื้อกับฉัน" เสี่ยกระซิบเสียงพร่า "คืนนี้... นายหนีฉันไม่พ้นแล้วรัน" แผ่นหลังของรันแนบติดกับที่นอนนุ่ม ไอร้อนที่โอบล้อม ศิวกรโน้มตัวลงมาประทับจูบอีกครั้ง ก่อนจะไล่สัมผัสลงไปช้า ๆ ราวกับกำลังลงโทษรันที่ทำให้เขาคลั่งแทบบ้า อ้อมเเขนเเข็ง
