บทที่14

ศิวกรเอนตัวพิงโซฟา มองเด็กหนุ่มที่กำลังก้มหน้าก้มตากินข้าวตักเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย รอยยิ้มบาง ๆ เผยออกมาโดยไม่รู้ตัว

" ทำไมเสี่ยมองผมแบบนั้น" รันเงยหน้าขึ้นมาถาม ปากยังคาบข้าวอยู่

ศิวกรหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะยื่นมือไปเช็ดเศษข้าวที่ติดมุมปากให้อย่างอ่อนโยน "กินเลอะเทอะเป็นเด็กไปได้"

รันเบ้ปาก "ก็ผมหิวไง เสี่ยให้ผมกินเยอะ ๆ เองนี่"

"หึ… เพราะนายเป็นเด็กของฉัน" ศิวกรพูดเสียงนุ่ม แต่ในแววตากลับเต็มไปด้วยความหลงใหล

หัวใจรันเต้นแรง เขาหลบสายตาคมกริบของเสี่ย รีบตักข้าวเข้าปากแก้เขิน แต่ยิ่งทำแบบนั้น ศิวกรก็ยิ่งมองอย่างเอ็นดู

"จะให้เป็นเด็กตลอดไปไม่ได้หรอกนะ" รันพึมพำเบา ๆ

ศิวกรเลิกคิ้ว ก่อนจะโน้มตัวเข้าใกล้กระซิบที่ข้างหู "งั้นเป็นเมียเลยไหม"

"เสี่ย" รันแทบจะสำลักข้าว หน้าแดงแจ๋ทันที

ศิวกรหัวเราะออกมาอย่างพอใจ

รันกำลังจิ้มสตรอว์เบอร์รีเข้าปาก ดวงตากลมโตเป็นประกายเหมือนเด็กได้ของหวานที่ชอบ

"มองผมอีกแล้วนะเสี่ย" รันย่นจมูกใส่

ศิวกรยกยิ้มมุมปาก นัยน์ตาคมกริบจับจ้องไปที่ริมฝีปากสีสดที่กำลังเคี้ยวตุ้ย ๆ "ทำไม มองไม่ได้เหรอ"

"ไม่ได้ เสี่ยมองแบบนี้ทีไร ผมใจไม่ดีทุกที" รันบ่นอุบอิบก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบสตรอว์เบอร์รีลูกสุดท้าย แต่ศิวกรไวกว่า เขาหยิบขึ้นมาแล้วจ่อไว้ตรงปาก

"อยากกินไหม" เสียงทุ้มต่ำกระซิบถาม

รันกลืนน้ำลาย เขารู้ดีว่าเสี่ยศิวกรไม่เคยให้ของฟรี แม้กระทั่งของเล็ก ๆ น้อย ๆ แบบนี้ก็ตาม

"จะให้กินเฉย ๆ หรือมีเงื่อนไข" รันเลิกคิ้วถามอย่างระแวง

ศิวกรหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะเอียงคอเข้าไปใกล้ "แลกกับจูบ... จะเอาไหม"

รันเบิกตากว้าง "เสี่ย"

"อะไร? หรือไม่กล้า"

เด็กหนุ่มเม้มปากแน่น นัยน์ตากลอกไปมาอย่างครุ่นคิด ท้ายที่สุดก็โน้มตัวไปงับสตรอว์เบอร์รีในมือของเสี่ยอย่างรวดเร็ว แต่ไม่ทันได้ผละออก ศิวกรก็ใช้ปลายนิ้วเชยคางของรันไว้

"โกงนะรัน" เสี่ยศิวกรยิ้มเจ้าเล่ห์

รันเคี้ยวสตรอว์เบอร์รีแทบไม่ลง หัวใจเต้นรัวจนแทบทะลุออกมา "ก็ไม่ได้บอกว่าจะแถมจูบให้นี่"

"งั้นฉันขอเก็บดอกเบี้ยเองแล้วกัน" เสี่ยพูดจบก็ก้มลงแนบจูบอย่างรุนเเรง ลงบนริมฝีปากนุ่มของเด็กดื้ออย่างรวดเร็ว

รันเบิกตากว้าง มือดันไหล่แกร่งเบา ๆ แต่แทนที่เสี่ยศิวกรจะปล่อย เขากลับจูบซ้ำหนักขึ้นกว่าเดิม ทำเอาเด็กดื้อตัวแข็งทื่อไปทั้งร่าง

รันดิ้นเล็กน้อยเมื่อเสี่ยศิวกรกดจูบแนบแน่นอย่างเอาแต่ใจ เขาพยายามดันไหล่กว้างออก แต่กลับถูกมือหนารวบเข้าหาตัวแทน

"อื้อ... เสี่ย" เด็กหนุ่มครางประท้วงในลำคอ

ศิวกรถอนจูบออกอย่างอ้อยอิ่ง ปลายนิ้วเกลี่ยริมฝีปากแดงระเรื่อของรันอย่างพอใจ "ยังดื้ออยู่ไหม?" เขาถามเสียงพร่า

รันรีบเบือนหน้าหนี ใช้หลังมือเช็ดปากตัวเองแรง ๆ "เสี่ยแกล้งผม"

"ไม่ได้แกล้ง" เสี่ยศิวกรหัวเราะในลำคอ ก่อนจะใช้นิ้วเกี่ยวคางเด็กดื้อให้หันกลับมาสบตา "ก็แค่ทวงดอกเบี้ย"

รันเม้มปากแน่น หัวใจเต้นโครมครามไม่เป็นจังหวะเขาไม่ควรแพ้เสี่ยง่าย ๆ แบบนี้ แต่ทำไมพอเจอสายตาเจ้าเล่ห์ของอีกฝ่ายเข้าไป เขากลับเหมือนคนเสียเปรียบทุกที

"ผมไม่คุยกับเสี่ยแล้ว" รันสะบัดตัวลุกขึ้น หมุนตัวจะเดินหนีไปให้พ้น แต่ยังไม่ทันก้าวพ้นโซฟา แขนแข็งแรงก็คว้าเอวเขาไว้แล้วกระชากกลับไปนั่งตัก

"จะไปไหน"

"ไปให้พ้นจากคนเจ้าเล่ห์แบบเสี่ยไง" รันดิ้นขลุกขลัก แต่ก็แพ้แรงเสี่ยตามเคย

ศิวกรกระชับเอวรันแน่นขึ้นก่อนจะกดคางลงบนไหล่บาง สูดกลิ่นหอมอ่อน ๆ จากตัว "อยากหนีจริงเหรอ"

รันเงียบไปทันที... ใจน่ะอยากหนี แต่ร่างกายมันกลับร้อนวูบวาบไปหมดเมื่อเสี่ยอยู่ใกล้ขนาดนี้

ศิวกรหัวเราะเบา ๆ "อย่าคิดว่าจะขโมยหัวใจฉันไปได้ง่าย ๆ แล้วหนีหายนะ"

รันเม้มปากแน่น รู้ตัวอีกทีก็ถูกเสี่ยโอบกอดไว้แน่นจนแทบหลอมละลายในอ้อมแขนของอีกฝ่ายไปแล้ว

รันยังคงนั่งนิ่งอยู่บนตักแกร่งของเสี่ยศิวกร แม้จะพยายามดิ้นให้หลุดแต่ก็ไม่เป็นผล แขนแกร่งโอบรัดแน่นไม่ให้ขยับหนีไปไหนได้ง่าย ๆลมหายใจอุ่นรินรดต้นคออีกครั้งจนรันสะดุ้ง หัวใจเต้นแรงจนแทบจะกระเด้งออกมาจากอก

"เสี่ยแม่ง… เจ้าเล่ห์ชะมัด" รันพึมพำเบา ๆ

ศิวกรหัวเราะในลำคอ ก่อนจะกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น "แล้วนายล่ะ คิดว่าเจ้าเล่ห์เหมือนกันไหม"

รันกลืนน้ำลาย หัวใจสั่นไหวอย่างห้ามไม่อยู่ ให้ตายสิ ทำไมอยู่ใกล้เสี่ยแล้วเขาถึงใจสั่นได้ขนาดนี้

ศิวกรมองเด็กในอ้อมแขนแล้วถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะใช้นิ้วเกลี่ยแก้มใสอย่างแผ่วเบา "ขโมยหัวใจฉันไปแล้ว จะรับผิดชอบยังไงดี"

"ผม… ผมไปขโมยตอนไหนกัน" รันโวยวาย ใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่

"ตั้งแต่วันที่เต้นยั่วฉันในผับไง" ศิวกรกระซิบข้างหู ทำเอารันสะดุ้งโหยง ก่อนที่ริมฝีปากร้อนจะกดลงบนข้างแก้ม

"เสี่ย"

เสียงร้องของรันดังขึ้นพร้อมกับเสียงหัวเราะทุ้มต่ำของเสี่ยศิวกร เด็กดื้อที่เขาอยากจับมาขย้ำใจจะขาด วันนี้ติดอยู่ในอ้อมแขนเขาแล้ว จะปล่อยไปง่าย ๆ ได้ยังไง

รันพยายามดิ้นให้หลุดจากอ้อมแขนของเสี่ยศิวกร แต่ยิ่งดิ้น คนตัวโตก็ยิ่งรัดแน่นขึ้น ราวกับไม่อยากให้เขาหลุดหนีไปไหน

"เสี่ย ปล่อยผมได้แล้ว" รันร้องประท้วง ใบหน้าร้อนผ่าวเมื่อลมหายใจอุ่น ๆ ของเสี่ยเป่ารดอยู่ข้างแก้มศิวกรมองเด็กในอ้อมแขนด้วยสายตาเอ็นดูผสมความพึงพอใจ

รันเม้มปากแน่น รู้สึกเหมือนกำลังตกอยู่ในหลุมพรางของเสี่ยโดยไม่รู้ตัว… ทำไมเวลาอยู่ใกล้เสี่ยเขาถึงได้ใจเต้นแรงขนาดนี้นะ

"ผม… ผมแค่ไม่อยากอยู่ใกล้เสี่ย" รันพยายามหาเหตุผลให้ตัวเอง แต่ก็ต้องชะงักเมื่อศิวกรโน้มหน้าเข้ามาใกล้

"แน่ใจ"

"มะ…ไม่แน่ใจแล้ว" รันเบิกตากว้างเมื่อศิวกรขยับเข้ามาใกล้เกินไป ลมหายใจอุ่นของเสี่ยทำให้เขาตัวแข็งทื่อ

ศิวกรยิ้มอย่างพอใจ "งั้นก็อยู่เฉย ๆ"

ไม่รอให้รันได้ประท้วง เสี่ยศิวกรก็กดริมฝีปากลงมาที่หน้าผากเนียนอย่างแผ่วเบา ราวกับต้องการประทับตราแสดงความเป็นเจ้าของ

รันตัวแข็งทื่อ สมองขาวโพลนไปหมด หัวใจเต้นแรง

"ขโมยหัวใจของฉันไปแล้ว… รับผิดชอบด้วยนะครับ" เสี่ยกระซิบข้างหูเบา ๆ

รันกลืนน้ำลายลงคอให้ตายเถอะ เขาคงหนีเสี่ยไม่พ้นจริง ๆ ใช่ไหมเนี่ย