บทที่18

รันไม่เคยคิดมาก่อนว่าการแค่เถียงเสี่ยเล่น ๆ จะกลายเป็นเรื่องใหญ่ แต่ตอนนี้เขากำลังติดอยู่ในอ้อมแขนของเสี่ยศิวกร คนที่มักจะใจดีแต่ก็ขี้หวงและเอาแต่ใจอย่างร้ายกาจ

"ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าดื้อ" เสี่ยศิวกรกดเสียงต่ำ สายตาคมกริบจ้องมองเด็กดื้อที่อยู่ตรงหน้า

"ผมแค่...แกล้งเล่นเอง" รันเบะปากเล็กน้อยแต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อ ร่างสูงก็โน้มตัวลงมาหาอย่างรวดเร็ว

"แกล้งเล่น หืม...งั้นก็ต้องโดนทำโทษให้รู้ว่าห้ามเล่นแบบนี้อีก"

ริมฝีปากร้อนจัดกดลงมาแนบแน่นกับของเขาอย่างร้อนแรง รันเบิกตากว้างเมื่อเสี่ยไม่ยอมให้เขาได้ขัดขืน มือหนารั้งเอวเขาเข้าไปแนบชิดมากขึ้น จนรู้สึกถึงลมหายใจร้อนที่แผ่วกระซิบข้างหู

"จำไว้...ว่าอย่าดื้อกับเสี่ยอีก"

หัวใจของรันเต้นแรง มือเล็กพยายามผลักอกแกร่งออกแต่ไร้ประโยชน์ ความแข็งแกร่งของเสี่ยทำให้เขาติดอยู่ในกรงอ้อมแขนที่ไม่มีทางหนีรอดไปได้

"ถ้ายังดื้ออีก...ฉันจะทำมากกว่านี้"

รันพยายามดิ้นหนีจากอ้อมแขนแข็งแรงของเสี่ยศิวกร แต่ยิ่งดิ้น เสี่ยก็ยิ่งกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นไปอีก

"จะหนีไปไหน" เสี่ยกระซิบข้างหู เสียงทุ้มต่ำแฝงไปด้วยแรงอารมณ์บางอย่างที่ทำให้รันใจสั่น

"ผะ...ผมไม่ได้จะหนี" รันพูดติดขัด มือเล็กดันแผงอกกว้างเอาไว้ แต่กลับถูกเสี่ยจับข้อมือเอาไว้แน่น

"งั้นดี...เพราะคืนนี้นายไม่มีสิทธิ์หนีไปไหนทั้งนั้น"

รันกลืนน้ำลายเมื่อดวงตาคมกริบของเสี่ยศิวกรจับจ้องมาที่เขาเหมือนหมาป่าที่จ้องเหยื่อ แววตานั้นเต็มไปด้วยความหวงแหนและความต้องการที่แทบจะเผาเขาให้มอดไหม้

"เสี่ย...พะ พอแล้ว"

"ใครบอกว่าพอ" เสี่ยโน้มตัวลงมาใกล้ ปลายจมูกเฉียดผ่านลำคอขาวของรันช้า ๆ ก่อนจะประทับจูบลงบนผิวเนียน

"อื้อ...เสี่ย"

"โทษของการดื้อ คือนายต้องเป็นของฉันทั้งคืน" เสี่ยกระซิบข้างหู ก่อนที่รันจะไม่มีโอกาสได้พูดอะไรอีก

รันพยายามขยับตัวออกจากอ้อมแขนแกร่ง แต่เสี่ยศิวกรกลับกดร่างเขาแนบลงกับเตียง ริมฝีปากร้อนผ่าวลากไล้ไปตามซอกคอขาว ลมหายใจอุ่นเป่ารดจนรันตัวสั่น

"เสี่ย...พอแล้ว" เสียงของรันแผ่วเบา แต่มันไม่ได้ทำให้เสี่ยหยุด

"ใครบอกว่าเสี่ยจะพอ" เสียงทุ้มกระซิบข้างหู มือหนาลูบไล้ไปตามร่างกายของเขาอย่างถือสิทธิ์

รันเม้มริมฝีปากแน่น รู้ดีว่าเสี่ยศิวกรหวงเขามากแค่ไหน ตั้งแต่ที่เขาแกล้งยั่วเล่นในงานเลี้ยงเมื่อเย็น เสี่ยก็เอาแต่มองเขาด้วยสายตา และตอนนี้...เขากำลังรับผลจากการกระทำนั้น

"เด็กดื้ออย่างนาย...ต้องโดนลงโทษให้จำ" เสี่ยกระซิบ ก่อนจะกดจูบลงบนกลีบปากนุ่มอย่างดุดัน

"อื้อ..." รันครางอู้อี้ มือเล็กจิกลงบนไหล่กว้างเมื่อเสี่ยไม่ยอมผละออกง่าย ๆ รสจูบของเสี่ยเร่าร้อนและเอาแต่ใจจนรันแทบขาดอากาศหายใจ

"คืนนี้...นายไม่ได้นอนแน่" เสี่ยศิวกรแสยะยิ้ม มองเด็กดื้อที่หน้าแดงจัดอยู่ใต้ร่างเขา

รันรู้ตัวแล้วว่า...การดื้อกับเสี่ย มีราคาที่

ต้องจ่ายเสมอ

"เสี่ย...อ๊ะ พอแล้ว..." รันพยายามดันแผงอกกว้างออก แต่เสี่ยศิวกรกลับใช้แรงกดข้อมือเขาไว้แน่น ดวงตาคมกริบฉายชัดถึงความเป็นเจ้าของ

"เด็กดื้อ ต้องถูกลงโทษ" เสี่ยกระซิบเสียงพร่า ก่อนจะกดริมฝีปากลงบนซอกคอขาวจัด

รันสะดุ้งเมื่อสัมผัสร้อนลากไล้ไปตามผิวกาย ความรู้สึกซ่านวิ่งพล่านไปทั่วร่างจนต้องจิกมือลงบนแขนแกร่ง

"เสี่ย...อื้อ"

"ทำให้ฉันหึงเอง จะมาอ้อนขอให้หยุดตอนนี้ มันไม่ช้าไปหน่อยเหรอ" เสี่ยกัดริมฝีปากล่างของรันเบา ๆ ก่อนจะใช้ลิ้นเลียปลอบรอยแดงที่เพิ่งสร้าง

"ผมแค่...แกล้งเล่น"

"แกล้งแบบนี้ ต้องโดนหนัก ๆ"

รันเงยหน้ามองเสี่ยด้วยสายตาสั่นไหว รู้ตัวแล้วว่าการยั่วเสี่ยศิวกร มันอันตรายกว่าที่คิด...และคืนนี้ เขา

คงไม่ได้นอนแน่

"เสี่ย...อ๊ะ ผมขอโทษ" รันร้องเสียงสั่น เมื่อเสี่ยศิวกรกดร่างเขาแนบกับเตียง ดวงตาคมฉายแววอันตราย มือหนาเลื่อนไล้ไปตามร่างกายราวกับจะสั่งสอน

"ขอโทษ มันสายไปแล้วรัน" เสี่ยกระซิบเสียงพร่าข้างหู ก่อนจะขบเม้มติ่งหูเบา ๆ จนรันสะท้าน

"แต่...อื้อ" เสี่ยไม่ปล่อยให้รันได้พูดจบ มือหนากดท้ายทอยรันให้รับจูบเเรงๆ รสจูบเร่าร้อนและเอาแต่ใจมองใบหน้าที่แดงจัดของเด็กแสบที่เพิ่งแกล้งยั่วเขาเมื่อเย็น