บทที่23

รันตื่นขึ้นมาพร้อมกับความเมื่อยล้าไปทั้งตัว ร่องรอยที่เสี่ยศิวกรฝากไว้เมื่อคืนยังคงเด่นชัดเต็มผิวเนียน ดวงตากลมโตเบิกขึ้นเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองคนที่ยังหลับสนิทอยู่ข้าง ๆ

เมื่อคืน...รันแทบไม่ได้นอนเลย

"ไอ้เสี่ยบ้า โหดชะมัด" รันกัดริมฝีปาก ก้มมองตัวเองที่เต็มไปด้วยรอยแดงแล้วก็หน้าแดงซ่าน

รันค่อย ๆ ยกแขนหนักที่โอบอยู่รอบเอวออกช้า ๆ ก่อนจะขยับตัวลงจากเตียงเท่าที่จะทำได้ เสี่ยศิวกรครางฮึมฮัมในลำคอเบา ๆ ทำเอารันชะงักไปชั่วขณะ แต่พอเห็นว่าอีกฝ่ายยังไม่ตื่น เขาก็รีบหยิบเสื้อผ้าของตัวเองขึ้นมาใส่อย่างเร่งรีบ

หนีตอนนี้แหละ

เท้ายาว ๆ ก้าวเบา ๆ ไปทางประตู ก่อนจะค่อย ๆ บิดลูกบิด...

"คิดจะไปไหน"

รันสะดุ้งเฮือกก่อนจะหันกลับไปมอง เสี่ยศิวกรยังคงนอนอยู่ท่าเดิม แต่เปลือกตาคมเปิดออกเล็กน้อย แววตานิ่ง ๆ แต่เต็มไปด้วยแรงกดดัน

"เอ่อ...คือ..."

รันเม้มปากแน่น กำชายเสื้อตัวเองแน่น "ก็...ผมมีเรียนไง"

เสี่ยศิวกรยันตัวขึ้นพิงหัวเตียง มองเด็กดื้อที่กำลังหาทางหนีด้วยรอยยิ้มเย็น ๆ "เรียนตอนบ่ายไม่ใช่เหรอ"

"ก็ คือ เอ่อ "

"กลับมานี่ เดี๋ยวนี้"

รันเบิกตากว้างถอยหลังหนี "ไม่ พอแล้ว เมื่อคืนเสี่ยเล่นแรงเกินไป"

เสี่ยศิวกรมองรันที่ทำหน้าแดงแล้วก็หัวเราะเบา ๆ ก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงด้วยท่าทีสบาย ๆ "อยากหนีใช่ไหม"

รันพยักหน้ารัว ๆ "ใช่ ผมจะกลับ"

"ได้ งั้นถ้าจับได้..." เสี่ยศิวกรก้าวเข้าใกล้ รันรีบถอยหนีจนแผ่นหลังชนกับผนัง "คืนนี้มึงต้องอยู่กับกูทั้งคืน...แบบไม่มีพัก"

รันเบิกตากว้าง " ไม่แฟร์"

"งั้นก็วิ่งให้ทัน"

ยังไม่ทันจะได้ตั้งตัว เขาก็พุ่งเข้าไปหารัน เด็กหนุ่มร้องเสียงหลงก่อนจะวิ่งหนีสุดชีวิต แต่ก็รู้ดีว่า...ไม่มีทางหนีรอดจากเสี่ยได้เลย

รันออกตัววิ่งไปทางหน้าประตูห้องด้วยความเร็วสูงสุดเท่าที่จะทำได้ หัวใจเต้นรัวเท้าเปลือยเปล่ากระทบกับพื้นเย็นเฉียบ แต่ยังไม่ทันแตะลูกบิด ประตูห้องก็ถูกล็อกไปก่อนแล้ว

"ชิบหาย" รันสบถ รีบหันหลังกลับไปดู

เสี่ยศิวกรยืนกอดอกพิงกำแพง มองเขาด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ "คิดว่ากูจะปล่อยให้หนีง่าย ๆ เหรอ"

"เสี่ย!" รันขบฟันแน่น "ปล่อยผมไปเถอะ ผมต้องไปเรียน"

รันกลืนน้ำลาย ฝันจะหนีให้พ้นจากเงื้อมมือเสี่ยจบลงทันที

"ไหนลองคิดดูดี ๆ" เสี่ยศิวกรเดินเข้ามาใกล้ ดวงตาคมกริบฉายแววขี้เล่นแต่แฝงไปด้วยความดุดัน "เมื่อคืนมึงบอกอะไรไว้"

รันถอยหลังจนแผ่นหลังแนบกับบานประตู หัวใจเต้นระรัว "บะ...บอกอะไร"

"ก็บอกว่า เสี่ยครับ ผมไหวเอาอีกใช่ไหม"

"ไอ้เสี่ยบ้า" รันหน้าแดงจัด "ผมก็เเค่พูดเล่นเมื่อคืนเสี่ยเล่นแรงไปใครจะไปทนได้"

เสี่ยศิวกรหัวเราะเบา ๆ โน้มใบหน้าลงใกล้ มือใหญ่เท้าเข้ากับประตูข้างศีรษะของรัน

"กูบอกแล้วว่าถ้าจับได้..." นิ้วแกร่งไล้ไปตามคางมน ไล่ลงไปตามลำคอขาวจนรันต้องรีบปัดมือออก

"เสี่ย เดี๋ยวเมื่อคืนยังไม่พอเหรอพอแล้วโว้ย ขอพักบ้างได้ไหม"

เสี่ยศิวกรกระตุกยิ้ม รวบข้อมือบางไว้ก่อนจะดึงร่างเล็กเข้ามาในอ้อมแขน กลิ่นน้ำหอมประจำตัวของเสี่ยแผ่ซ่านเข้ามาในโสตประสาท รันพยายามดิ้นหนี แต่ถูกกอดรัดแน่นกว่าเดิม

"งั้นมึงต้องสัญญาว่าจะไม่หนีอีก"

"ไม่เอา"

"งั้นก็ต้องลงโทษ"

"เฮ้ย เดี๋ยว เสี่ย อุ๊บ"

ริมฝีปากร้อนทาบลงมาอย่างร้อนแรง รันดิ้นขลุกขลัก แต่ก็ถูกจับตรึงแน่นอยู่ใต้ร่างของเสี่ยที่เริ่มเอาคืนโทษฐานคิดหนี

รันพยายามดิ้นให้หลุดจากอ้อมแขนแกร่ง แต่ยิ่งดิ้น เสี่ยศิวกรยิ่งรัดแน่นขึ้น กลิ่นน้ำหอมจาง ๆ ผสมกลิ่นบุหรี่ของเสี่ยทำให้หัวใจของเขาเต้นรัว

รันเงยหน้ามองคนที่กักเขาเอาไว้ ดวงตาคู่คมฉายแววขี้เล่น แต่กลับแฝงความดุร้าย

เสี่ยศิวกรโน้มใบหน้าลงมาใกล้จนลมหายใจร้อน ๆ รินรดใบหูของรัน

รันตัวแข็งทื่อ รีบเบือนหน้าหนี "เสี่ย ผมต้องไปเรียนไปเรียนจริ๊งๆ"

"โดดสักวันจะเป็นไรไป" เสี่ยว่าพลางลากปลายนิ้วไล้ไปตามสันกรามของรัน

"พอแล้วเว้ย" รันเถียงทันควัน หน้าแดงซ่านเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืน

ตอนนี้เขาเองก็เริ่มหายใจติดขัด มือหนาของเสี่ยเริ่มลูบไล้ไปตามช่วงเอว ก่อนจะกระชับเอวบางเข้าหาตัว

"อยากหนีเหรอ" เสียงทุ้มกระซิบข้างใบหู "งั้นลองหนีให้พ้นสิ"

รันสะดุ้ง รีบขยับตัวหวังจะดิ้นหลุด แต่ไม่ทันได้ขยับ เสี่ยศิวกรก็ผลักเขาไปติดกับกำแพง แทรกตัวเข้ามาจนไม่เหลือช่องว่างให้หลบหนี

คืนนี้ คงไม่มีโอกาสได้พักแน่