บทที่24

รันไม่รู้ว่าตัวเองถูกพามาที่นี่ได้ยังไง

เมื่อคืนยังหนีจากเสี่ยศิวกรแทบตาย แต่พอตื่นขึ้นมาอีกที เขากลับอยู่ในงานเลี้ยงของพวกเสี่ยทั้งแก๊ง แถมโดนจับมานั่งข้างเสี่ยสหัสวิน เพื่อนสนิทของเสี่ยศิวกรอีก

"เด็กของมึงน่ารักดีนี่หว่าศิวกร" เสี่ยสหัสวินเอ่ยเสียงทุ้ม ยกแก้วเหล้าขึ้นจิบพลางหันมายิ้มเจ้าเล่ห์ให้รัน "พอดีช่วงนี้กูเหงา…แบ่งให้กูเล่นด้วยหน่อยได้มั้ย"

รันเบิกตากว้าง หันขวับไปมองเสี่ยศิวกรทันที แต่แทนที่เสี่ยจะโกรธหรือพูดอะไรกลับปล่อยให้เพื่อนเล่นงานเขา

"ไอ้เสี่ย มึงก็พูดอะไรหน่อยดิวะ" รันตวาดเสียงขุ่น รีบขยับหนีแต่กลับถูกเสี่ยสหัสวินคว้าข้อมือเอาไว้

"ทำไมต้องหนีล่ะครับ" เสี่ยสหัสวินกระซิบชิดใบหู "หรือชอบให้เสี่ยศิวกรจับมากกว่า"

รันตัวแข็ง กัดฟันแน่นจะสะบัดมือออก แต่ยิ่งดิ้น มือหนาของเสี่ยสหัสวินยิ่งรัดแน่นขึ้น

"ไอ้ศิว กูขอยืมเด็กมึงสักคืนได้ป่ะ"

"...หึ"

เสียงหัวเราะเย็นเยียบของเสี่ยศิวกรดังขึ้นข้างตัว รันรีบหันไปมองแล้วต้องสะดุ้งกับสายตาดุกร้าวที่มองมา

"มึงอยากลองดีเหรอไอ้วิน"

เสี่ยสหัสวินยกยิ้มมุมปาก "ก็กูแค่แกล้งเล่น..."

"กูไม่เล่นด้วย" เสี่ยศิวกรพูดเสียงห้วน ก่อนจะดึงรันมากอดแน่น แววตาคมกริบมองเพื่อนอย่างเอาเรื่อง "เด็กของกู กูไม่แบ่งให้ใครทั้งนั้น"

รันกลืนน้ำลาย มองหน้าคนขี้หวงสลับกับเสี่ยสหัสวินที่หัวเราะเบา ๆ เหมือนไม่สะทกสะท้าน แต่สุดท้ายก็ปล่อยมือออกจากข้อมือของรัน

"โหดชิบหาย" เสี่ยสหัสวินส่ายหัว "มึงแม่งโคตรหวงของ"

"แล้วมึงก็รู้ว่าถ้าใครกล้าแตะ กูจะทำยังไง"

เสียงทุ้มต่ำเอ่ยอย่างเย็นชา รันยังไม่ทันได้ตั้งตัว ร่างของเขาก็ถูกดึงไปนั่งบนตักแกร่งของเสี่ยศิวกรกลางงานเลี้ยง

"เสี่ย ปล่อยผมเว้ย"

"ไม่ปล่อย" มือหนากดเอวบางแน่น "อยู่เฉย ๆ ซะ ก่อนที่กูจะหึงจนอยากกินมึงตรงนี้"

รันดิ้นขลุกขลักอยู่บนตักของเสี่ยศิวกร แต่ยิ่งดิ้น เสี่ยก็ยิ่งกอดแน่นขึ้น มือหนาจับเอวเขาไว้ราวกับจะประกาศให้ทุกคนรู้ว่า "เด็กคนนี้ของกู"

“เสี่ยคนมองนะโว้ย ปล่อยผมก่อน” รันกระซิบเสียงดุ หน้าแดงจนแทบจะร้อนเป็นไฟ

“หึ ทำไมต้องปล่อย” เสี่ยศิวกรมองหน้าเจ้าเด็กดื้อพลางกระตุกยิ้มมุมปาก “เมื่อกี้ยังจะหนีไปนั่งข้างคนอื่นอยู่เลย”

“ผมไม่ได้ตั้งใจ เขาลากผมไปเองต่างหาก”

เสี่ยศิวกรหัวเราะในลำคอ แต่ไม่พูดอะไรต่อ เพียงแค่กระชับแขนแน่นขึ้น จนรันต้องห่อตัวหนีสัมผัสร้อนที่แผ่นหลัง

“กูหวง”

เสียงกระซิบทุ้มต่ำข้างหูทำเอารันชะงัก หัวใจเต้นแรงกว่าเดิม

เสี่ยหวงเขา จริงดิ

ก่อนที่รันจะทันได้พูดอะไรต่อ เสี่ยสหัสวินที่นั่งมองอยู่ก็หัวเราะออกมาเสียงดัง “โห...ไอ้เสี่ยศิว นี่มึงคลั่งเด็กขนาดนี้เลยเหรอ”

“แล้วไง” เสี่ยศิวกรมองเพื่อนด้วยสายตาเย็นชา “มึงยังอยากลองดีอยู่มั้ย”

เสี่ยสหัสวินยกมือยอมแพ้ “เออ ๆ กูไม่เล่นแล้วก็ได้ แต่บอกตามตรงนะ เด็กมึงนี่โคตรน่ากิน”

“ไอ้วิน” เสี่ยศิวกรหันไปตวาด มองเสี่ยสหัสวินอย่างเอาเรื่อง

แต่แทนที่เสี่ยสหัสวินจะกลัว กลับยิ้มกวน ๆ แล้วเอนตัวไปกระซิบข้างหูรัน “ถ้าเมื่อไหร่เบื่อเสี่ยศิว มาหากูได้นะ”

“มึงอยากตายใช่มั้ย” เสี่ยศิวกรพูดเสียงเย็นจัด ก่อนจะคว้าคางรันให้หันกลับมา

ริมฝีปากร้อนทาบลงมาแนบแน่นต่อหน้าทุกคน

รันเบิกตากว้าง แต่ยังไม่ทันได้ผลักออก เสี่ยศิวกรก็จูบเเรงขึ้นมือหนากดท้ายทอยให้เขารับจูบลึกซึ้งจนแทบหายใจไม่ออก

ทั้งโต๊ะอึ้งกันเป็นแถบ

เสี่ยสหัสวินหัวเราะออกมา “โอเค กูยอมก็ได้”

เสี่ยศิวกรถอนจูบออกช้า ๆ มองรันที่หน้าแดงจัดด้วยสายตาพอใจ “คราวหน้าถ้ามีใครมายุ่งกับมึงอีก...” นิ้วโป้งเกลี่ยริมฝีปากที่บวมแดง “กูจะไม่จบแค่จูบแน่”

หลังจากจูบประกาศความเป็นเจ้าของต่อหน้าทุกคน เสี่ยศิวกรก็ยกแก้วเหล้าขึ้นจิบอย่างใจเย็น ในขณะที่รันยังหายใจไม่ทั่วท้อง ใบหน้าร้อนผ่าวอย่างห้ามไม่ได้

"เชี่ย... โหดว่ะ" เสี่ยสหัสวินหัวเราะ ขยับเข้ามากระซิบข้างหูรัน "จูบโคตรดุ ดูท่าคืนนี้มึงไม่รอดแน่"

"ไอ้วิน มึงอยากลองดีใช่มั้ย" เสี่ยศิวกรปรายตามองเพื่อนสนิทที่ยังกวนไม่เลิก

"เอ้า กูแค่พูดความจริง" เสี่ยสหัสวินหัวเราะพลางยกมือยอมแพ้ "แต่มึงรู้ป่ะ เด็กมึงนี่แม่งโคตรน่าฟัด กูแค่พูดแหย่ ๆ ยังหน้าแดงไปหมดแล้ว"

"ก็พูดจริง" เสี่ยสหัสวินไหวไหล่ ก่อนจะขยับเข้าใกล้รันแล้วเอื้อมมือมาจะแตะแก้ม

แต่ยังไม่ทันโดน เสี่ยศิวกรก็คว้าข้อมือเพื่อนตัวเองไว้แน่น

เสี่ยศิวกรจ้องหน้าเพื่อนนิ่ง ๆ ก่อนจะกระตุกแขนรันให้ลุกขึ้น แล้วกระซิบเสียงต่ำข้างหู

"กลับ"

"แต่"

รันเม้มปากแน่น มองไปรอบโต๊ะที่ทุกคนกำลังจ้อง ก่อนจะถอนหายใจแล้วเดินตามเสี่ยศิวกรออกจากร้านไป

ทันทีที่ขึ้นรถ เสี่ยศิวกรก็เหยียบคันเร่งออกไปอย่างรวดเร็ว บรรยากาศในรถเงียบสนิท รันเหลือบมองคนข้าง ๆ ที่สีหน้าเรียบเฉย แต่สายตากลับดูอันตรายจนเขาเริ่มรู้สึกหนาว ๆ ร้อน ๆ

"เอ่อ... เสี่ย"

"..."

"ผมไม่ได้ทำอะไรผิดใช่มั้ย"

"ผิด" เสี่ยศิวกรตอบสั้น ๆ

"หา ผมไปทำอะไรผิด"

เสี่ยศิวกรหักพวงมาลัยเข้าคอนโด แล้วจอดรถก่อนจะหันมามองรันด้วยสายตาที่ทำให้เขาหัวใจเต้นแรง

"ผิดที่ดื้อ"

"..."

"ผิดที่ปล่อยให้คนอื่นแตะตัว"

"เขาแค่แกล้งผมนิดเดียวเอง"

"และผิดที่มึง... น่าฟัดเกินไป"

รันเบิกตากว้าง ยังไม่ทันจะเถียง เสี่ยศิวกรก็ก้มลงมาปิดปากเขาด้วยจูบอันร้อนแรง ก่อนจะอุ้มร่างเล็กขึ้นแนบอก แล้วพาเดินตรงเข้าไปในคอนโดทันที

คืนนี้เขาจะต้องรับโทษที่ไปยั่วเสี่ยโดยไม่รู้ตัว