บทที่17

แสงแดดอ่อน ๆ ของยามเช้าสาดส่องเข้ามาทางหน้าต่าง รันขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะรู้สึกถึงวงแขนแกร่งที่กอดรัดเขาแน่นจากทางด้านหลัง

"อือ... เสี่ย ปล่อยก่อน ผมจะไปอาบน้ำ"

เสียงงัวเงียเอ่ยออกมา พลางพยายามดึงแขนแกร่งที่พาดอยู่บนเอวออก แต่แทนที่จะปล่อย เสี่ยศิวกรกลับรัดแน่นขึ้นกว่าเดิม ซุกใบหน้าหล่อเหลาลงกับซอกคอขาว

"ไม่ให้ไป..." เสียงแหบพร่าดังอยู่ข้างใบหู "อยู่ตรงนี้ก่อน"

รันตัวสั่นเล็กน้อยเมื่อลมหายใจอุ่นรินรดลงมาบนต้นคอ เขาหันมองคนตัวโตที่ยังคงหลับตาอยู่ แต่สัมผัสจากมือที่ไล้ไปตามผิวกายทำให้รู้ว่าเสี่ยยังตื่นเต็มตา

"เสี่ย... พอแล้ว ผมเมื่อยไปหมดแล้วนะ"

คนตัวเล็กขยับหนีแต่กลับถูกดึงกลับมาแนบชิดกว่าเดิม ดวงตาคมลืมขึ้นมองเขา พร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

"ยังไม่พอเลย" ศิวกรกระซิบเสียงพร่า "ฉันอยากทำมากกว่านี้"

รันเบิกตากว้างเมื่อจู่ ๆ ร่างก็ถูกพลิกให้นอนราบลงกับเตียง เสี่ยศิวกรกดทับลงมา มือหนาลูบไล้ไปตามแผ่นหลังเปลือยเปล่า ก่อนจะกดจูบลงบนลาดไหล่

"อ๊ะ เสี่ย เดี๋ยว... มันเช้าแล้วนะ"

"แล้วยังไง" เสี่ยกระตุกยิ้ม มองเหยื่อของเขาที่หน้าแดงซ่าน "ฉันยังไม่ได้ปล่อยให้นายออกจากเตียงเลยนะ"

รันหายใจสะท้านเมื่อลมหายใจร้อนผ่าวไล่ลงมาตามแผ่นอก ความอ่อนเพลียจากค่ำคืนก่อนยังไม่ทันจางหาย แต่มันกำลังจะเริ่มต้นอีกครั้ง... ในเช้าที่ควรจะได้พักผ่อน

ดูเหมือนว่าเสี่ยศิวกรจะไม่มีทีท่าว่าจะปล่อยให้รันได้พักง่าย ๆ มือหนายังคงลูบไล้ไปตามแผ่นหลังเปลือยเปล่า ขณะที่ริมฝีปากร้อนกดย้ำจูบลงมาตามแนวไหล่

"เสี่ย... อือ..."

รันบิดตัวหนี แต่กลับถูกมือแข็งแรงดึงรั้งไว้ ศิวกรสบตากับเด็กดื้อใต้ร่าง ดวงตาคมเต็มไปด้วยความหลงใหลและความปรารถนา

"อย่าดื้อ..." เสียงแหบพร่าดังขึ้นข้างใบหู "หรืออยากให้ฉันจัดหนักกว่านี้?"

รันตัวสั่น หน้าแดงก่ำ พยายามหลบตาเสี่ย แต่ก็โดนจับคางให้หันกลับมา ก่อนที่ริมฝีปากร้อนจะทาบลงมาอย่างร้อนแรง

สัมผัสร้อนจัดทำให้รันแทบละลาย เสี่ยศิวกรไม่ยอมปล่อยให้เขาหนีง่าย ๆ ทุกสัมผัส ทุกแรงกดจูบเต็มไปด้วยความต้องการที่ไม่อาจปิดบัง

เสียงลมหายใจติดขัด เสียงครางแผ่วดังสอดประสานไปกับบรรยากาศเร่าร้อนในยามเช้า ศิวกรกดย้ำจูบลงบนริมฝีปากบางอีกครั้ง ก่อนจะถอนออกช้า ๆ แล้วกระซิบข้างใบหู

"เช้านี้นายยังออกจากเตียงไม่ได้หรอก... รัน"

รันหอบหายใจหนัก อุณหภูมิในห้องดูเหมือนจะร้อนขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า เสี่ยศิวกรกดริมฝีปากลงบนผิวเนียนซ้ำแล้วซ้ำเล่า ร่องรอยสีแดงปรากฏขึ้นชัดเจนอย่างจงใจ

"เสี่ย... ผมไม่ไหวแล้ว..."

เสียงหวานสั่นพร่า ดวงตาฉ่ำวาวอย่างอ้อนวอน แต่แทนที่ศิวกรจะปรานี เขากลับยิ้มมุมปากอย่างพอใจ

มือขาวพยายามผลักแผ่นอกกว้าง แต่เสี่ยศิวกรกลับกดข้อมือทั้งสองข้างลงกับเตียง ดวงตาคมฉายแววเป็นเจ้าของ

"ฉันบอกแล้วไง ว่าเช้านี้นายยังออกจากเตียงไม่ได้"

จากนั้นศิวกรก็ก้มลงมาแนบชิดอีกครั้ง ลมหายใจร้อนเป่ารดใบหู ก่อนเสียงกระซิบแหบพร่าจะดังขึ้น

"ฉันจะทำให้นายไม่มีแรงแม้แต่จะลุกขึ้นยืนเลย... "

"อื้อ... เสี่ย"

รันร้องประท้วงเมื่อถูกครอบครองอย่างดุดัน แต่เสียงของเขากลับถูกกลืนหายไปในลำคอ เมื่อเสี่ยศิวกรกระชากตัวเข้ามาประกบจูบ รสจูบที่ครั้งแรกว่านุ่มนวล ตอนนี้กลับกลายเป็นเร่าร้อนและดุดันจนแทบหลอมละลาย

"ร้องออกมาอีกสิรัน ฉันอยากได้ยินเสียงของนาย"

ศิวกรกระซิบเสียงแหบพร่าข้างใบหู ก่อนจะกดจูบหนักลงบนริมฝีปากที่เผยอออกเพราะแรงหอบ มือหนาเลื่อนต่ำลงอย่างจงใจ ลูบไล้ไปตามส่วนเว้าส่วนโค้งของเรือนร่างที่เขาหลงใหล

"อึก... เสี่ย... เดี๋ยวคนข้างห้องได้ยิน..." รันพยายามเอียงหน้าหนี แต่กลับถูกมือหนาจับล็อกไว้

"ก็ให้มันได้ยินไปสิ"

รันหน้าร้อนผ่าว หัวใจเต้นแรง เสี่ยศิวกรไม่ให้โอกาสเขาได้พักเลยแม้แต่วินาทีเดียว ทุกสัมผัสด้วยเเรงปราถนาและเต็มไปด้วยความเป็นเจ้าของ