เขาเป็นผู้ชายเต็มร้อย แต่ทำไมเมื่อเจอกับไอ้เจ้าของบาร์โฮสต์จอมกะล่อนที่เข้ามาพัวพันกับน้องสาว แล้วใจที่เคยแข็งแกร่งกลับหวั่นไหวมากขึ้นทุกที ณภัทรชายหนุ่มที่เบื่อหน่ายกับสิ่งรอบตัว ชีวิตเขาเพอร์เฟกต์ไปเสียทุกอย่างจนมันจืดชืดน่าเบื่อ แต่แล้วการได้พบกับปรัชญ์ภูมิ พี่ชายของสางน้อยที่มาติดพันเขา กลับดึงดูดความสนใจจากเขาได้เขาค้นพบว่าการยั่วให้ชายคนนี้โมโหและหลุดมาด ช่างเป็นความอภิรมย์เดียวของเขาในตอนนี้
View More“พ่อคะทำไมถึงห้ามพริม” เธอถามถึงตอนที่พ่อหยุดเธอไว้ก่อนที่เธอจะเล่าความจริงอีกเรื่องให้พี่ชายฟัง“ตอนนี้เรื่องนั้นยังไม่สำคัญ ให้พี่เราได้พักผ่อนแล้วฟื้นตัวได้เต็มที่ก่อน”“แต่ว่าพ่อ…”“พ่อไม่เป็นไร ยังมีเรื่องที่ต้องจัดการอีกเยอะ”พริมามองสภาพร่างกายที่ทรุดโทรมลงไปมากของบิดา ตอนแรกเธอนึกว่าเป็นเพราะสังขารที่ร่วงโรยไปตามไว แต่มันไม่ใช่ พ่อถูกนังปีศาจวางยาพิษสะสมจนร่างกายอ่อนแรง นอกตากนี้ยังวางยากล่อมประสาทอ่อน ๆ ด้วยเหตุนี้กระมังที่ทำให้พ่อเกรี้ยวกราดใส่พวกเธอที่เป็นลูกแท้ ๆ และเห็นดีเห็นงามกับนังนั่นเสมอ มันทำอย่างแนบเนียนกะรอวันที่กำจัดเธอและพี่ออกไปได้ และพ่อตายลง พวกมันจะได้เสวยสุขบนทรัพย์สมบัติทั้งหมด นึกแล้วยิ่งแค้นไม่รู้ว่าเป็นโชคดีหรือโชคร้ายที่เมื่อสองวันก่อนอาการของพ่อกำเริบจนต้องนำตัวส่งโรงพยาบาล นังนั่นยังมีหน้าทำเป็นเสแสร้งเข้าไปดูแลเอาอกเอาใจพ่อ และใส่ไฟเธอกับพี่ชายเป็นการใหญ่ แค่ความจริงแล้วคงลุ้นอยากให้พ่อตายจนตัวสั่น มันเห็นว่าเป็นโอกาสเหมาะเลยเริ่มแผนการขั้นสอง คือการกำจัดพี่ชาย หลังจากนั้นคงไม่พ้นตัวเธอ แต่แผนที่วางไว้เสียดิบดีก
ขึ้นชื่อว่าโรงพยาบาลย่อมเป็นสถานที่ไม่น่าพิสมัยเท่าไรนัก ปรัชญ์ภูมินั่งอยู่บนเตียง ความรู้สึกยังไม่เข้าที่เข้าทางนัก หลังออกมาจากห้องที่ถูกพยาบาลเข็นเข้าไปและทำอะไรมากมายบนตัวเขา ในขณะที่ความคิดก็จดจ่ออยู่กับเรื่องเดียวว่าณภัทรเป็นอย่างไรบ้าง ถึงแม้เขาจะถูกตีหลายแผล หมอบอกว่ามีอาการช้ำใน แต่โชคดีไม่มีกระดูกตรงไหนหัก และก็ไม่ได้เลือดไหลจนหมดตัวเหมือนกับที่ณภัทรเป็นเขานั่งมองจอโทรทัศน์ที่พริมาเปิดไว้ให้ สรุปแล้วเธอถูกจับไปจริง แต่ขังไว้ในตู้คอนเทนเนอร์ คนร้ายพยายามให้เธอคิดว่ามันคือโกดังร้างแล้วพูดออกมาให้เขาเข้าใจผิด เมื่อเขาออกมาตามน้อง มันจะได้ล่อจับแล้วจัดฉากให้เขาขับรถด้วยความเร็วจนประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตโชคยังดีที่เขาไม่ได้ถูดยัดเข้าไปในรถทั้งที่ยังโดนมัดมือเพราะณภัทรให้เพื่อนตำรวจหาพริมาเจอก่อน แล้วตัวเองก็รีบออกมาตามหาเขาเพื่อส่งข่าว ความจริงแล้วถ้าเขาไม่รีบร้อนลงจากรถ ก็คงจะได้รับข้อความของณภัทรแล้วขับรถกลับบ้านด้วยความปลอดภัย แทนที่จะตกเป็นเหยื่อง่าย ๆ และที่สำคัญณภัทรคงไม่ต้องโดนแทงเลือดท่วมขนาดนี้จากความพยายามที่จะช่วยเขา“
ระหว่างที่คิดไม่ตกว่าจะทำอย่างไรดี โทรศัพท์ก็สั่นครืด ๆ เขาจึงรีบหยิบมาดู‘เตรียมเงินให้พร้อม มาคนเดียว อย่าแจ้งตำรวจ จะนัดสถานที่อีกที’เขามองข้อความบนจอ เหลือบมองชายชุดดำซึ่งก้มมองมือถืออยู่เช่นกัน อะไรมันจะประจวบเหมาะขนาดนี้ ถ้าไม่ใช่ว่ามันคือคนที่จับน้องสาวเขาไว้แล้วส่งข้อความมาเขาแทบจะทนรอให้มันกลับเข้าไปด้านในไม่ไหว เขาควานหาสิ่งที่พอจะเป็นอาวุธได้จากเบาะหลัง แต่ไม่เจออะไรเลย จึงลองเปิดลิ้นชักหน้า เห็นมีดพกเล่มหนึ่งเลยหยิบติดมือมาด้วย ดีกว่าเข้าไปตัวเปล่า จากนั้นก็ ค่อย ๆ ย่องลงจากรถ เขาค่อนข้างมั่นใจว่าเป็นมันแน่ผู้ชายคนนั้นกำลังเปิดประตูโกดัง ขณะที่เขากำลังจะออกวิ่ง แต่กลับมีอะไรหนัก ๆ ฟาดลงมาที่หลังเต็มแรง“โอ๊ย! ”เขาทรุดลงกับพื้น แต่ก็ยังมีสติพอที่จะกลิ้งหลบเมื่อท่อนไม้ฟาดลงมาอีกครั้ง ความเจ็บจากการถูกทุบเมื่อครู่ทำให้การเคลื่อนไหวช้าลง ตอนพยายามลุกขึ้น ขาถึงได้อ่อนเปลี้ยและโดนถีบซ้ำลงไปกับพื้นอีกรอบ“มึงมาหาน้องสาวเหรอ” มันกระชากคอเสื้อเขาขึ้น “แต่เสียใจด้วยนะ น้องมึงไม่ได้อยู่ที่นี่”“ใครส่งมึงมา ต้องการอะไร
“ผมอยากออกไปตามหาน้อง”“แต่มันดึกมากแล้วนะ คุณจะตามยังไง”“ก็ดีกว่านั่งเฉย ๆ แบบนี้นั่นแหละ เมื่อกี้พริมบอกว่าอยู่ที่โกดัง ในละแวกนี้จะมีโกดังที่ไหนบ้าง”“ถ้างั้นเดี๋ยวผมดูให้นะ”ณภัทรเดินไปหยิบไอแพดแล้วเปิดแผนที่เพื่อสำรวจหาโกดังหรือที่เก็บของขนาดใหญ่“ตอนพริมถูกจับและเพื่อนคุณโทรมาบอกมันก็เพิ่งชั่วโมงที่แล้วนี่เอง เพราะงั้นมันคงเอาพริมไปขังในที่ที่ไกลกว่านี้ไม่ได้” เขาวิเคราะห์พร้อมกับหาความเป็นไปได้ในแต่ละจุด“ตรงนี้หรือเปล่า” เขาซูมแผนที่“แต่ฝั่งทางนี้ก็มีเหมือนกันนะ” ณภัทรหมุนอีกด้านให้ดู“ผมจะลองไปทีละที่ก็แล้วกัน” ปรัชญ์ภูมิเลื่อนดูไปรอบ ๆ เผื่อจะเจอโกดังอื่นอีก แต่ก็ไม่มีอะไรพอจะเข้าเค้า เขาจึงลุกขึ้น เตรียมจะออกไปทันที แต่ถูกรั้งแขนไว้“เดี๋ยวก่อนภูมิให้ผมไปด้วย เผื่อผมช่วยอะไรคุณได้บ้าง”คำขอของณภัทรทำให้เขาชะงักไป ไม่คิดว่าตัวเองจะได้ความช่วยเหลือมากไปกว่านี้ อันที่จริงณภัทรก็ช่วยเขาเอาไว้มากแล้ว“ไม่เป็นไรคุณรออยู่นี่แหละ”“แล้วถ้าคุณกำลังจะโดนโจรฆ่าตาย ใครจะช่วยล่ะ”เขายิ้ม “ถ้าผ
ข่าวที่ปรัชญ์ภูมิได้รับจากเพื่อนทำให้เขาเกือบจะคลั่งตาย มันไม่มีทางที่คนคนหนึ่งอยู่ดี ๆ จะหายไปอย่างไร้ร่องรอย พริมาอาจจะชอบเที่ยวดึกดื่น แต่เขาจะยังติดต่อน้องได้เสมอ แต่จากความพยายามเมื่อครู่ โทรศัพท์ของพริมาไม่มีสัญญาณหรือไม่ก็ปิดเครื่อง เขาจึงไม่สามารถติดต่อน้องได้ แล้วไอ้การที่เพื่อนบอกว่าเธออาจจะโดนลักพาตัวยิ่งทำให้เขาแทบจะเป็นประสาทด้วยความห่วงน้อง“ภูมิ” ณภัทรเอื้อมมือมาแตะไหล่ให้เขาใจเย็นลงตอนแรกชายหนุ่มตั้งใจจะออกไปพบและหารือกับเพื่อน แต่ณภัทรแนะนำว่าถ้าหากพริมถูกลักพาตัวไปแล้วเขาออกไปข้างนอกคนเดียว ก็อาจจะตกเป็นเป้าได้ ทั้งคู่จึงยังนั่งอยู่ด้วยกันในคอนโด และติดต่อกับคนอื่นผ่านโทรศัพท์แทน“อะไรคือสิ่งที่ทำให้เพื่อนคุณคิดว่าพริมถูกลักพาตัวไป” เวลานี้ณภัทรคนที่ขี้เล่นขี้แกล้งดูไม่ทุกข์ไม่ร้อนกับเรื่องใด ๆ กลับมีสติและควบคุมอารมณ์มากกว่าเขาทั้งที่ห่วงพริมาไม่แพ้กัน“มันโทรไปเตือนพริมไม่ให้ออกจากบ้าน แต่ยังคุยไม่จบก็ได้ยินเสียงร้องของพริม จากนั้นทุกอย่างก็เงียบไป สายหลุด โทรกลับก็ไม่ติดแล้ว เหมือนที่ผมลองเมื่อกี้นั่น
ปรัชญ์ภูมิตอบคำถามด้วยความเงียบแบบที่เป็นมาเสมอ และเขาก็เบื่อเกินกว่าจะซักไซ้ แต่ไม่อยากกลับเข้าไปในร้าน เลยเดินไปทางลานจอดรถเงียบ ๆ“กลับกับผม รถคุณก็จอดไว้นั่นแหละ”น้ำเสียงนั่นไม่ใช่คำสั่ง ณภัทรจึงยอมไปนั่งบนรถของชายหนุ่มแต่โดยดี แล้วทั้งสองก็มุ่งตรงกลับคอนโดโดยไม่ได้พูดอะไรอีก ความจริงก็คือถ้าพูดอะไรให้อารมณ์เสียตอนขับรถ มันก็คงจะไม่ดีนัก“ผมขอโทษที่อารมณ์เสียใส่” จู่ ๆ ปรัชญ์ภูมิก็โพล่งขึ้นขณะอยู่ในลิฟต์“ไม่เป็นไรครับ ผมก็ต้องยอมรับว่าชอบเล่นสนุกแกล้งคุณจนคุณอารมณ์เสียบ่อย ๆ” ณภัทรตอบแต่ก็อดเติมคำต่อท้ายไม่ได้ “แต่ผมไม่ผิดนะ”ชายหนุ่มมองหน้าเขาแล้วยอมรับออกมาอย่างง่ายดายจนเขาแปลกใจ“อืม ผมผิดเองแหละ”“อะไรครับ อย่ามาตัดพ้อ”“ฮื่อ ถึงแล้วก็รีบไปอาบน้ำ อย่ามัวพูดมาก” ปรัชญ์ภูมิดันหลังเขาเข้าห้องนอน แต่ตัวเองถอยกลับเข้าไปในห้องนั่งเล่น“ทำงานหรือคุยกับเพื่อนอีกแล้วเหรอ” เขาตะโกนถาม“แป๊บเดียวครับ”เขายักไหล่ ป่วยการจะห้ามคนบ้างานให้เลิกทำงานโดยสิ้นเชิง เพราะนี่ก็ถือว่าลดลงจากปกติมามากแล้วเขาหยิบผ
ข้อเสนอเรื่องแผนการอันแหลมคมของณภัทรได้รับการยอมรับจากปรัชญ์ภูมิ ช่วงสองสามวันมานี้ แทนที่จะไปทำงาน ชายหนุ่มเลยทำเหมือนตัวเองลาหยุดพักร้อน และใช้คอนโดของคนต้นคิดเป็นแหล่งกบดานหลีกหนีความวุ่นวาย แต่ก็ยังไม่ตัดขาดจากบริษัทเสียทีเดียว เขายังรับสายโทรศัพท์จากเลขาฯ อยู่บ้าง ตอบอีเมลและคุยกับทนายบริษัทซึ่งเป็นเพื่อนและคนที่รู้ถึงการฉ้อโกงทุกอย่าง“วันนี้ผมจะไปคลับนะ”“ทำไมต้องไปบ่อย ๆ” ปรัชญ์ภูมิถาม เงยหน้าจากจอโทรศัพท์มามองด้วยสายตาไม่ชอบใจ“เมื่อก่อนผมก็ไปทุกวัน” ณภัทรหยิบกระเป๋าสตางค์มาใส่กระเป๋ากางเกง “กลับดึกหน่อยนะครับ”“ทำไม คุณไม่ไปแค่สองสามวันแล้วร้านจะเจ๊งเลยเหรอ”“ไม่เจ๊งหรอกครับ แต่ผมต้องเข้าไปตรวจความเรียบร้อย ก็เหมือนคุณไง ขนาดปากบอกว่าจะหยุด แต่ก็เช็กเมลอยู่เรื่อย ๆ”“เพื่อนผมเตือนอะไรแปลก ๆ ผมเลยยังวางมือไม่ได้ซะทีเดียว”“หืม?”“แค่ผมไม่ได้เข้าบริษัทสี่วัน และไม่มีใครรู้ว่าผมอยู่ไหนนอกจากพริม บัญชีที่ติดลบก็ขึ้นตัวแดงมากกว่าเดิม แม่เลี้ยงแสนรักของผมอยู่ที่บริษัททั้งวัน และใช้เวลากับผู้
“มาแล้ว! สวัสดีจ้ะภูมิ” คนเป็นแม่สาวเท้าถี่ ๆ เข้ามาหา เสียงทักทักทายของนางร่าเริง รอยยิ้มหวานสดใสนั้นเหมือนณภัทรอย่างไม่ผิดเพี้ยนจนเขาถึงกับอึ้งไป“แม่ครับ ภูมิจะตกใจเอานะ” ลูกชายยั้งแม่ตัวเองเอาไว้“สวัสดีครับ” ปรัชญ์ภูมิทักทายเจ้าของบ้านทั้งที่ยังตั้งตัวไม่ได้“หน้าตาดีจริง ๆ คิดว่าดีกว่าลูกชายแม่อีกนะเนี่ย ตาภัทรช่างมีรสนิยม” นางหัวเราะคิกคักเหมือนสาววัยแรกรุ่น“แม่ ผมบอกแล้วไงว่าภูมิไม่ใช่แฟน” เขารีบแก้ความเข้าใจผิดของแม่ก่อนที่จะเลยเถิดไปกันใหญ่ แต่ก็ยังไม่วายลอบมองชายหนุ่มมาดขรึมก่อนหน้าเขาบอกกับแม่ว่าเพื่อนจะแวะมา เพราะเขาชวนให้มาลองชิมขนมที่แม่กำลังทำอยู่ เพียงแค่นั้นผู้เป็นแม่ที่รู้ใจลูกชายดีที่สุดก็พอจะปะติดปะต่อเรื่องราวได้ทันที นางไม่เกี่ยงว่ารสนิยมของลูกชายจะเป็นแบบไหน ขอเพียงลูกชอบและมีความสุขก็เพียงพอแล้ว นับได้ว่านางเป็นแม่ที่รักและเข้าใจลูกมากจริง ๆคำปฏิเสธที่ไม่ค่อยจะเต็มปากของลูกชายทำให้นางมองค้อนอย่างหมั่นไส้ “เหรอ แต่ก็จะเป็นในตอนหลังใช่มั้ย” นางยังไม่ลดความพยายาม ก่อนจะหันมามองหน้าปรัชญ์ภูมิ “ใช่มั้ยภูมิ”คนถู
ตอนแรกผู้เป็นบิดาดูท่าจะไม่ยอม แต่พอเห็นท่าทางจริงจังของลูกชาย เขาจึงถอนหายใจ เงยหน้ามองภรรยา “ที่รัก คุณช่วยไปเอาชาให้ผมทีนะ”“ค่ะ” หล่อนตอบพร้อมรอยยิ้ม แต่ดูก็รู้ว่าไม่ได้เต็มใจจะออกจากห้องเลยสักนิด“ผมเพิ่งบอกพ่อไปว่าม่านดาวน่าจะมีส่วนในการโกงบริษัท แต่พ่อกลับมอบอำนาจให้เธอเซ็นเอกสารสำคัญ” เขาตรงเข้าเรื่อง เมื่อเธอออกไปแล้ว“แกแค่สงสัย และฉันก็ให้คนไปตรวจสอบเรื่องนี้มาแล้ว ถึงจะยังไม่ได้เบาะแสอะไรมากกว่าที่แกเอามาให้ แต่ก็ไม่มีชื่อของม่านดาวโผล่ออกมาเลย”“พ่อก็ยอมรับออกมาเองนี่ครับว่ายังไม่ได้เบาะแสมากพอ เพราะงั้นพ่อจะสรุปว่าเธอบริสุทธิ์ไม่ได้”“แกต้องการอะไรจากฉันฮะ ฉันพยายามจะทำให้ครอบครัวของเราเดินหน้าต่อไปได้ แต่แกกับยัยพริมก็คอยแต่จะเอาตัวเองมาขัดขวางทุกอย่าง ตอนนี้แกอยากจะยัดเยียดข้อหาใส่เมียของฉัน แกเป็นอะไรนักหนา” เสียงที่พูดออกมากเกรี้ยวกราดและดังก้องไปทั้งห้องจนเขาแปลกใจที่พ่ออารมณ์เสียง่ายกว่าเมื่อก่อน ราวกับว่าการแตะต้องม่านดาวทำให้พ่อระเบิดง่ายกว่าปกติ“ทั้งสองคนนั้นไม่ใช่ครอบครัวของผม และจะไม่มีวันเป็น” เขาย้อนกลับทันที
ในค่ำคืนอันยาวนานที่ดูท่าจะไม่สิ้นสุดโดยง่าย โฮสต์คลับสุดหรูระดับแนวหน้าของประเทศและมีชื่อเสียงจนแม้แต่คนที่อยู่อีกฟากหนึ่งของเมืองก็ยังต้องมาเที่ยวถึงที่นี่ ได้ทำการต้อนรับแขกมากมายจนเด็กโฮสต์ที่มีอยู่แทบจะถูกเลือกไปจนหมด ณภัทรเฝ้ามองลูกค้าหญิงที่เดินเข้ามาด้วยความพึงพอใจ ถึงแม้เขาจะเปิดโฮสต์คลับแห่งนี้แก้เบื่อเพราะไม่รู้จะเอาเงินไปใช้ทำอะไร แต่มันกลับให้ผลตอบแทนอย่างดีเยี่ยมชนิดที่เขาคาดไม่ถึง จากที่คิดว่าเล่น ๆ เลยต้องทำเป็นจริงเป็นจังขึ้นมาชายหนุ่มใช้เวลาทุกค่ำคืนไปกับสถานที่แห่งนี้ คอยดูแลตั้งแต่เรื่องการจัดโต๊ะไปจนถึงแขกคนสำคัญ บางครั้งที่เขาเบื่อมาก ๆ ก็มาเป็นโฮสต์เองเสียด้วยซ้ำถ้าหากเจอแขกน่าสนใจ และถึงแม้คลับจะมีกฎห้ามมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับลูกค้า แต่ถ้านอกรอบและนอกสถานที่แห่งนี้เขามักจะเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ แต่ก็คอยย้ำกับเด็กหนุ่มในสังกัดทุกคนว่าอย่าให้มีอะไรเสียหายมาถึงคลับเป็นพอ กฎมันก็คือกฎ คือหลักที่วางไว้เป็นแนวทาง แต่ในทางปฏิบัติใครกันที่จะทำตามกฎได้ตรงเป๊ะทุกข้อ ในความเป็นจริงความพอใจของทั้งสองฝ่ายต่างหากละที่เป็นเรื่องสำคัญที่สุดแม้กระทั่งตัวของณภัทรเอง หากเขาเกิดถู...
Comments