เกลียดขี้หน้า 3

“ถึงแล้วค่ะ เดี๋ยวเราค่อยคุยกันพรุ่งนี้นะคะ” พริมาหาทางเลี่ยง

“หืม…พี่คุณอยู่ด้วยเหรอ” เสียงเจือหัวเราะแกมขบขันถามกลับมา ทำให้อีกคนที่ยืนฟังอยู่ด้วยเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน

“ใช่มั้ย ปกติคุณไม่เคยไม่อยากคุยกับผมนี่นา” ณภัทรแกล้งอ้อนหวาน ๆ ต่อ แล้วจงใจพูดกับอีกคนหนึ่ง “ฟังอยู่ใช่มั้ยครับคุณพี่ชาย ล่วงล้ำความเป็นส่วนตัวของน้องมากเกินไปรึเปล่า”

“ปกติผมไม่เคยวุ่นวายกับน้องนะ จนกระทั่งมารู้ว่าน้องรู้จักกับคนแบบคุณ” คนหวงน้องโต้ตอบทันควัน

“คนแบบผมมันทำไมครับ ก็แค่เจ้าของคลับที่มีผู้หญิงรายล้อมรอบตัวเต็มไปหมด อ้อ…ผู้ชายด้วย แต่ผมก็ไม่เคยบังคับฝืนใจใครนะ พอดีว่าใช้ความหล่อและเงินซื้อเอา นอกจากนั้นก็ไม่เห็นมีอะไรเสียหาย” ณภัทรสวนกลับอย่างคนหลงตัวเองจนบางคนนึกหมั่นไส้

แม้จะรู้ว่าถูกยั่วยุ แต่ปรัชญ์ภูมิก็รู้สึกเลือดขึ้นหน้าอยู่เหมือนกัน เขาไม่ถูกชะตาผู้ชายคนนี้ตั้งแต่แรกเห็น ดูอย่างไรก็มีมีวันเป็นคนดีในสายตาเขาไปได้

พร้อมกันนั้นพริมากลับแปลกใจในความกวนและความใส่ใจเกินปกติของณภัทร เขาไม่เคยโทรมาถามว่าเธอถึงบ้านหรือยัง อย่างดีก็ส่งข้อความเป็นครั้งคราวเพราะมีคนอีกมากให้เขาต้องสนใจและบริหารเวลาเพื่อใช้กับคนเหล่านั้น แต่วันนี้ชายหนุ่มมาแปลก

“ที่พูดมานี่มันคุณสมบัติของพวกไม่เอาไหนทั้งนั้น” เสียงของ

ปรัชญ์ภูมิฟังดูเหยียดอย่างไม่ปิดบัง แต่อีกฝ่ายไม่สนใจ มิหนำซ้ำยังย้อนกลับได้แสบสันไม่แพ้กัน

“ไม่เอาไหนแต่ก็มีเงินใช้ไม่ขาด แล้วแต่คุณจะพูดเถอะครับ และถึงจะไม่เอาไหนยังไง น้องคุณก็ติดใจผม ก็นึกเอาแล้วกัน หึ ๆ” ณภัทรยั่วได้ถูกจุด คนอย่างปรัชญ์ภูมิมีจุดอ่อนอยู่ที่น้องสาวสุดที่รัก เขาคิดว่าตนเองรู้จักชายหนุ่มมากพอจากคำบอกเล่าของพริมา

ปรัชญ์ภูมิสบถอยู่ในใจ เขาละอยากจะทะลุโทรศัพท์ไปเขย่าตัวคนพูดแล้วประเคนหมัดให้สักหมัดสองหมัดเสียจริง แต่ก็ต้องอดกลั้นเอาไว้

“ต่อไปนี้พริมจะไม่ยุ่งกับคุณอีกแล้ว เพราะงั้นก็อยู่ให้ห่างเธอเอาไว้ด้วย” เขาสั่งด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด ซึ่งถ้าเป็นคนอื่นคงจะกลัวจนหัวหด แต่นี่คือณภัทร ผู้ซึ่งไม่เคยกลัวหรือก้มหัวให้ใคร เขาเพียงแต่หัวเราะแล้วเมินเฉยและคุยกับพริมาแทน

“จริงเหรอพริม”

“...” คนถูกถามทำท่าจะตอบ แต่พอเจอสายตาของพี่ชายก็หุบปากฉับ เธอรู้ว่าพี่ภูมิของเธอกำลังอยู่ในจุดที่เดือดสุด ๆ

“ไม่เป็นไรครับ ไว้ค่อยมาตอบก็ได้ วันพรุ่งนี้คุณมากินข้าวที่โรงแรมที่เราเคยมากันสิ ผมจะจองโต๊ะที่ดีที่สุดไว้ให้” ณภัทรเองก็เหมือนจะไม่สนใจเท่าไหร่ เขามุ่งเข้าสู่แผนการที่เพิ่งคิดได้สด ๆ ร้อน ๆ ทันที

“จริงเหรอคะ คุณจองโต๊ะได้เหรอ ร้านนั้นมันต้องจองล่วงหน้าเป็นเดือนเลยนี่นา” พริมาหูผึ่งถามอย่างตื่นเต้น เธอติดใจร้านที่เขาเอ่ยถึงมาก มันเป็นร้านอาหารที่ตั้งอยู่บนตึกสูงของโรงแรมห้าดาว

“ครั้งที่แล้วผมยังพาคุณไปได้เลย มานะ ผมจะรอ” ณภัทรจงใจเพิ่มลูกอ้อนอีกนิด

“ค่ะ ๆ ไปค่ะ พริมเบื่อ ๆ อยู่พอดี” พริมารีบตอบรับโดยไม่มองหน้าพี่ชายที่เข้มจนไม่รู้จะเข้มยังไง ร้านที่ว่าบรรยากาศดีแถมอาหารก็อร่อย ถ้าไม่รับคำชวนนี้คงน่าเสียดายแย่

“ไม่ไป” บุคคลที่สามที่ถูกเมินทะลุกลางปล้อง

“ถ้าพี่คุณเขาไม่ให้ไปก็แอบตอนเผลอ ๆ แล้วกันนะครับ เดี๋ยวผมไปรอรับหน้าบ้าน” ณภัทรเสนอวิธีที่ฟังยังไงก็รู้ว่าตั้งใจจะปั่นประสาทอีกฝ่าย

“ถ้าพริมไป พี่จะไปด้วย” ปรัชญ์ภูมิรู้ตัวว่าห้ามไปก็เปล่าประโยชน์ ดังนั้นจึงยื่นคำขาด พริมาต้องอยู่ในสายตาเขาตลอดเวลาหากต้องการไปเดตกับผู้ชายคนนี้