หลังจากประสบอุบัติเหตุ ลมหนาวมักจะฝันถึงใครคนหนึ่งตลอด แต่เขากับจำผู้ชายในฝันคนนั้นไม่ได้ จนได้มารู้ความจริงจากเพื่อนว่าเขาลืมคนที่ตัวเองแอบชอบไป แต่พยายามนึกเท่าไหร่ ลมหนาวก็ไม่มีความทรงจำนั้นอยู่เลย เมื่อเวลาผ่านไปลมหนาวมีใครอีกคนเข้ามา แต่นั่นก็เป็นเวลาที่ลมหนาวจดจำคนที่ตัวเองลืมไปแล้วได้
Lihat lebih banyak‘แล้วพี่ล่ะ หนาวเอาพี่ไปไว้ไหน รู้หรือเปล่าว่าพี่จะรู้สึกยังไง’คำพูดที่เจ็บปวดของรุ่นพี่ ยังคงก้องอยู่ในความคิดของลมหนาว เขาทำร้ายคนที่ดีอย่างพี่วาริชไปแล้ว เขามันช่างเห็นแก่ตัวเหลือเกินหลังจากวันนั้นอีกหลายวัน ลมหนาวก็ติดต่อหาวาริชไม่ได้เลย เหมือนเจ้าตัวปิดเครื่องมือสื่อสารไปเสียอย่างนั้น“หนาว วันนี้ไปเดินเล่นถนนคนเดินกันไหม” ซันชวนคนน้องที่เขาเพิ่งรับมาจากมหาวิทยาลัย“ได้ครับ” ลมหนาวพยักหน้าตกลงถนนคนเดินทั้งสองเดินเที่ยว และซื้อของกินไปตลอดเส้นทางของตลาด เข้าซอยโน้นออกซอยนี้ เหมือนเป็นการสร้างความทรงจำต่าง ๆ เพิ่มให้กันมากขึ้น จนซันพาลมหนาวเดินมาที่โซนต้นไม้ ชายหนุ่มเดินเข้าไปดูต้นกระบองเพชรสายพันธุ์ต่าง ๆ ภายในร้านร้านหนึ่ง“โฮชิมีเพื่อนหรือยัง” ซันถามคนที่กำลังก้ม ๆ เงย ๆ ดูต้นไม้อยู่“โฮชิ อ๋อ มีแต่ต้นกุหลาบครับที่เป็นเพื่อน ไม่รู้ว่าเป็นเพื่อนได้หรือเปล่า”แรก ๆ ลมหนาวก็งงอยู่ ว่าโฮชิคือใคร แต่ก็นึกขึ้นมาได้ว่า คือเจ้าแคคตัสรูปดาว ที่ระเบียงคอนโดนั่นเอง“ซื้อไปเลี้ยงอีกไหม” ซันหยิบต้นนั้นต้นนี้ขึ้นมาดู“อย่าเลยครับ ผมปลูกต้นอะไร ไม่ค่อยรอดหรอ
วาริชกลับไปแล้ว ลมหนาวเดินขึ้นห้องไปด้วยหัวใจที่เจ็บปวดไม่แพ้กัน วาริชยังคงไม่ยอมรับฟังอะไรเลย รุ่นพี่ปฏิเสธการรับรู้ทุกอย่าง และทำเหมือนไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น เหมือนลมหนาวไม่ได้เอ่ยบอกยุติความสัมพันธ์นี้‘จะทำอย่างไรดี ยิ่งนาน ยิ่งยื้อ ยิ่งเจ็บปวด’ตือดึ่ง ๆ ตือดึ่ง ๆ เสียงข้อความดังขึ้นถี่ ๆ จนลมหนาวต้องหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู แล้วก็ต้องแปลกใจที่เป็นข้อความ จากคนที่เขาเองก็คิดไม่ถึงSun Thiwakorn : พรุ่งนี้พี่จะรับหนาวไปเรียนนะSun Thiwakorn : ห้ามปฏิเสธด้วยSun Thiwakorn : สติกเกอร์แมวยิ้มลมหนาวได้แต่อึ้งอยู่พักหนึ่ง พี่ซันจะมารับเขาไปเรียน คนอ่านแชตดีใจจนยิ้มออกมาแก้มแทบปริLN Wayuwat : โอเคครับLN Wayuwat : สติกเกอร์ขอบคุณเช้าวันต่อมา ซันมารับลมหนาวที่ใต้คอนโด คนตัวสูงในชุดนักศึกษานั่งรออยู่ในรถยนต์ส่วนตัว เขาคิดว่าไม่ควรปล่อยเวลาให้มันไหลผ่านไปเรื่อย ๆ เขาควรเป็นฝ่ายเข้าหาน้องบ้าง ในเมื่อน้องก็ชอบเขา เขาเองก็รู้สึกดีกับน้อง อย่างนั้นก็ไม่ควรปล่อยโอกาสให้ผ่านไปเฉย ๆ ยิ่งเวลานี้น้องมีคนคุยอยู่ เขาจึงต้องทำให้น้องตัดสินใจเลือกเขาให้เร็วยิ่งขึ้นครั้งนี้เขาหวั
“นอนดิ้นเหรอ เราอะ ฮึ” ซันพูดกับคนที่หลับอยู่ ปลายนิ้วชี้จิ้มไปที่ปลายจมูกของคนที่ซุกอยู่ที่อก จากจมูกไล่ไปริมฝีปากสีเชอร์รี่ เหมือนคนที่นอนอยู่เจอการรบกวน ก็สะบัดหน้าน้อย ๆ แล้วก็หลับต่อซันยิ้มออกมา ปิดไฟที่หัวเตียง แล้วเปลี่ยนท่าให้คนที่หลับอยู่มานอนหนุนแขนตัวเอง และกอดตอบคนน้องไป‘จะผิดอะไร ก็ในเมื่อเขาสองคนใจตรงกัน’ลมหนาวรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในตอนสาย ร่างบางงัวเงียบิดขี้เกียจไปมา เมื่อลืมตาเต็มที่ จึงรู้ว่าห้องที่ตัวเองอยู่ในตอนนี้นั้น มันไม่ใช่ห้องของเขา ลมหนาวลุกพรวดขึ้นจากเตียงทันที รู้สึกปวดหัวจี๊ด น่าจะเป็นอาการเมาค้างจากเมื่อคืน เมื่อสำรวจร่างกายตัวเอง ยังใส่เสื้อผ้าชุดเมื่อคืนอยู่ ก็รู้สึกเบาใจ แต่ที่นี่ห้องของใครล่ะ หรืออาจเป็นของเพื่อนเขาสักคนลมหนาวเดินออกมานอกห้องนอน มองหาเจ้าของห้อง แต่ก็ยังไม่เจอ จนได้ยินเสียงเคลื่อนไหวจากในครัว เพราะมีกลิ่นอาหารลอยออกมาด้วย ลมหนาวเดินไปตามเสียงนั้น จนเจอเข้ากับแผ่นหลังของคนตัวสูงคนหนึ่ง เขาจำได้ทันทีว่าผู้ชายคนนี้คือใคร‘พี่ซัน ทำไมถึงเป็นพี่เขาล่ะ’ลมหนาวพยายามนึกถึงเรื่องเมื่อคืน เขาจำได้ราง ๆ ว่าเจอพี่เขาที่ห้องน้ำ
“วันนี้พี่เหนื่อยแล้ว ไว้เราค่อยนัดฉลองที่ได้รางวัลถ่ายรูปกันนะ” วาริชเปลี่ยนเรื่องที่กำลังคุยอยู่ทันที แล้วลุกเดินออกจากร้านไปลมหนาววิ่งตามมาที่ด้านหลัง“พี่วา อย่าทำแบบนี้เลย” ลมหนาวรู้ว่าชายหนุ่มกำลังไม่ยอมรับเรื่องที่เขากำลังจะบอก เลยเดินออกมาจากร้านดื้อ ๆ แบบนี้วาริชได้ยินทุกอย่าง แต่เขาไม่อยากรับรู้อะไรในตอนนี้เลย ชายหนุ่มหันไปมองคนน้องแล้วยิ้มให้ เหมือนก่อนหน้านี้ไม่มีเรื่องอะไรทำให้ไม่สบายใจ“พี่กลับก่อนนะ หนาวกลับเองได้ใช่ไหม แล้วเราค่อยเจอกัน” วาริชเดินไปขึ้นรถยนต์ที่จอดไว้ แล้วสตาร์ตเครื่องขับออกไปทันทีลมหนาวได้แต่มองตาม เขาคงต้องให้เวลาชายหนุ่มหน่อยร้าน Blue Barวันนี้ลมหนาวตอบตกลงมากับตัง ที่ร้านเหล้าเปิดใหม่ แถวย่านท่องเที่ยวของคนชอบท่องราตรี อาจเพราะมีเรื่องให้คิดมากมาย และลมหนาวเองก็อยากผ่อนคลาย อยากลืมเรื่องที่กำลังคิดอยู่เพียงชั่วคราว จึงมาสังสรรค์กับเพื่อน ๆ ที่โรงเรียนเก่า“มา ๆ นั่งนิ่งไม่ยกเลย นาน ๆ เจอกันที มานั่งทำหน้าเครียด ยกเลยยก” ป้อง เพื่อนจากมัธยมปลาย ที่ตอนนี้เรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัย A ยกแก้วแล้วชนกับลมหนาว เพื่อเป็นสัญญาณให้ลม
“ผมยังไม่มีแฟนครับ แต่...” ลมหนาวเว้นไว้ ไม่กล้าพูดต่อ เพราะสถานะตัวเขากับพี่วาริชในตอนนี้นั้น แทบจะเรียกว่าแฟนก็ยังได้เลย“แต่ มีคนคุยแล้วใช่ไหม” ซันต่อคำพูดของรุ่นน้องให้จบ“ครับ ผมมีคนคุยแล้ว” ลมหนาวพยักหน้ายอมรับ แล้วก้มหน้าลงไม่กล้าสู้หน้ารุ่นพี่ เพราะในใจกำลังรู้สึกผิดอยู่เต็มประดา“ตอนนั้นเราจำพี่ยังไม่ได้ใช่ไหม” ซันเมื่อได้ฟังสิ่งที่รุ่นน้องอธิบาย ความไม่เข้าใจในหลาย ๆ เรื่องก็กระจ่างทันที เขาไม่อาจโทษอีกฝ่ายแบบร้อยเปอร์เซ็นต์ได้“เอ่อ ครับ ใช่ครับ” ลมหนาวตอบรับ“แล้วตอนนี้จำพี่ได้แล้ว ยังรู้สึกกับพี่แบบเดิมไหม” ซันเดินเข้าไปใกล้กับคนตัวเล็กกว่า ที่ไม่ยอมเงยหน้ามามองเขาเลยลมหนาวเงยหน้ามองคนที่เดินเข้ามาใกล้ตัวเอง ตาสวยยังคงเปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตา คำถามที่คนตัวสูงถามมานั้น เขาก็มีคำตอบในใจแล้วเหมือนกันไม่อาจโกหกตัวเองได้“ผม...ยังชอบพี่เหมือนเดิมครับ” ลมหนาวตอบกลับไปด้วยเสียงเบาหวิว แต่ภายในห้องเงียบ ผู้ฟังจึงได้ยินอย่างชัดเจน“ชอบเหมือนเดิม แต่เป็นเหมือนเดิมไม่ได้ใช่ไหม” ซันเอ่ยถามออกไป ลึก ๆ เขาอยากให้รุ่นน้องตอบกลับว่ายังเหมือนเดิม แต่เขารู้ว่าเรื่องนี้ไ
ถึงคุณดวงอาทิตย์ผมรู้ว่าคุณเศร้าแต่ผมอยากให้คุณเข้มแข็งไว้ไม่ว่าเจออะไรอยากให้คุณทอแสงเป็นพระอาทิตย์อันอบอุ่นในวันอันแสนหนาววินเมื่อซันได้อ่านข้อความที่วินเขียนให้ เขาก็เกิดความอบอุ่นขึ้นภายในใจที่แสนบอบช้ำนี้ ชายหนุ่มขอบคุณวิน คนที่ไม่เคยเจอคนนี้ ที่คอยห่วงใยกันเสมอมาหลังจากนั้นวินก็ส่งคำให้กำลังใจผ่านรูปถ่ายต่าง ๆ มาให้ ทำให้ซันรู้สึกดีกับวินมาก ๆ มันคงถึงเวลาแล้วที่ชายหนุ่มจะนัดเจอกับวิน บุคคลปริศนาคนนี้ซันติดต่อไปที่ร้านส่งรัก เพื่อที่จะนัดเจอกับวิน ทางร้านรับเรื่องไว้แล้วจะแจ้งกลับมาที่ซันอีกรอบเมื่อร้านแจ้งว่าได้รับการตอบตกลงจากวิน ซันดีใจมาก จึงแจ้งวันที่จะนัดเจอพร้อมสถานที่ และเบอร์โทรไว้เพื่อให้ร้านแจ้งกับวินอดีต พฤษภาคม ซันอยู่ปี 2ซันนัดเจอกับวินที่กาแฟร้านหนึ่งใกล้ ๆ มหาวิทยาลัย นัดเจอกันตอนสิบโมงตรง ซันรู้สึกตื่นเต้นนิด ๆ ที่จะได้เจอวิน คนที่ส่งของและรูปถ่ายสวย ๆ ให้เขาตลอดเจ็ดเดือนที่ผ่านมา เวลาเขาเศร้า ไม่สบายใจ ก็มีวินที่คอยส่งกำลังใจให้เขาเสมอ จนเขาตัดสินใจนัดวินออกมาเจอ เขาอยากเจอคนคนนี้ อยากขอบคุณในหลาย ๆ เรื่องสายตาของซันคอยมองเ
“เฮ้ย ไอ้ซัน วันนี้ไปถนนคนเดินกันป้ะ หาอะไรกินด้วย” เมฆเอ่ยชวนซันหลังจากเรียนวิชาสุดท้ายเสร็จแล้ว“ไอ้เมฆ มึงนี่หาเรื่องไปเลาะได้ตลอด ไม่กลับห้องไปอ่านหนังสือหรือไง” ซันบ่นอย่างไม่จริงจังเท่าไหร่ เพราะรู้ว่าเพื่อนนั้นถึงแม้จะไปเที่ยวบ่อยแค่ไหน มันก็ยังคงไม่ทิ้งการเรียน“กูเบื่อ ๆ เซ็ง ๆ อะ ไปเดินเที่ยวแป๊บเดียว ผ่อนคลายสมองมั่ง มึงไปกับกูนะ คนอื่นแม่งไม่ไป กูไม่มีเพื่อน นะ นะ นะ”“เออ ๆ กูไปกับมึงก็ได้ ไม่ต้องอ้อนขนาดนั้น กูขนลุก” ซันว่าอย่างตลก เพราะส่วนมากจะเห็นแต่เมฆอ้อนสาว ๆ ที่ตามจีบ ตอนนี้มันหันมาอ้อนเขาแบบนี้ รู้สึกขนลุกอย่างบอกไม่ถูกเลยถนนคนเดินเมื่อมาถึงถนนคนเดิน ซันกับเมฆก็เดินดูของกันไปเรื่อย ๆ แวะซื้ออะไรกินบ้างตามทาง ถนนคนเดินที่นี่อยู่ใกล้กับมหาวิทยาลัยที่ซันเรียนอยู่ ดังนั้นจึงไม่แปลกเลยที่จะมีนักศึกษามาเดินที่นี่กันเสียส่วนใหญ่บางทีเดิน ๆ ไปก็เจอคนรู้จัก อย่างเช่นวันนี้ซันก็เจอคนรู้จัก แต่เพราะไม่ได้คุยกันนานแล้ว ซันก็เลยไม่กล้าเข้าไปทัก เพราะไม่ได้สนิทกันมาก ได้แต่เดินสวนกันไป แต่ถ้าคนคนนั้นทักซันขึ้นมา ซันก็จะหยุดคุยด้วยทันที แต่พอเดินผ่านมาแล้ว คนคน
ร้าน Sky Barอดีต ธันวาคม ซันอยู่ ปี 2ซันมาถึงร้านที่นัดกับเพื่อน ๆ ไว้ ก็เป็นเวลา 3 ทุ่มกว่าแล้ว ชายหนุ่มเดินเข้าไปข้างในร้าน บรรยากาศยังคงสนุกสนานครึกครื้นเหมือนเดิม ขายาวเดินมาที่โต๊ะประจำที่เพื่อน ๆ ชอบนั่งกัน“โห มาแล้วเหรอไอ้หล่อ เหล้าหมดไปจะสองกลมละ มาเลยนั่ง ๆ”ซีซี เพื่อนจากคณะวิศวะ เขารู้จักกับมันตั้งแต่ตอนมัธยมปลาย จึงค่อนข้างสนิทกัน“โทษทีว่ะ กูทำรายงานเพลินไปหน่อย แต่กูก็มาแล้วนี่ไง”“เออ ๆ มาชนแก้วหน่อย เอ้าทุกคนชนแก้ว” เมฆยกแก้วเหล้าขึ้นชู และชวนทุกคนที่โต๊ะชนแก้ว“ไอ้เฟิสต์ ไปไหนวะ กูดื่มหลายแก้วละ ไม่ยักเห็นมัน” ซันถามหาเพื่อนที่เพิ่งเลิกกับแฟน“มันไปจีบสาวโต๊ะนู้นนานแล้ว สงสัยจะได้แฟนใหม่ก็วันนี้แหละ ไปตั้งนานไม่กลับโต๊ะ” ซีซีหันมาบอกกับซัน แต่สายตาก็ยังคงเหล่สาวโต๊ะนั้นที โต๊ะนี้ที“เออกูจะได้ไม่ต้องห่วงมัน เห็นมันทำใจได้กูก็สบายใจแล้ว” ชายหนุ่มพูดถึงสิ่งที่กังวล และขอตัวไปเข้าห้องน้ำระหว่างที่เดินไปห้องน้ำ ชายหนุ่มชนเข้ากับผู้ชายคนหนึ่ง“เอ่อ ขอโทษครับ เป็นอะไรมากไหมครับ” ซันถามคนตรงหน้าที่เดินมาชนทำไมหน้าคุ้น ๆ วะซันมองคนตรงหน้า และพยายามน
อดีต พฤศจิกายน ซันอยู่ปี 2วันนี้เป็นอีกหนึ่งวัน ที่ยังคงวนอยู่ซ้ำ ๆ เดิม ๆ น่าเบื่อ แต่ผมก็ยังเลือกที่จะทำแบบนี้อยู่เรื่อย เรียน กลับคอนโด เที่ยว แต่ก็ยังเหมือนเดิม ชีวิตเหมือนขาดอะไรสักอย่าง หลายปีแล้วแต่ผมก็ยังตามหาไม่เจอ ผมคิดว่าถ้ามีแฟนความรู้สึกนี้อาจจะหายไป แต่เปล่าเลย มันยังคงอยู่ และมันทำให้ผมเลิกรากับแฟนหลายต่อหลายคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิต แล้วผมก็เป็นคนบอกเลิกกับเขา และเดินจากมา จนมีข่าวลือว่า ซันบริหารเป็นพวกเบื่อง่าย คบใครนาน ๆ ไม่เป็น จนตอนนี้ผมเลือกที่จะอยู่คนเดียว และคิดว่าสักวันหนึ่ง ผมอาจจะเจอสิ่งที่กำลังตามหา“ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่ามีคนชื่อ ซัน ทิวากร บริหารปี 2 ไหมครับ พอดีมีของมาส่งครับ” พนักงานส่งของเรียกชื่อ คนที่มีชื่อตามใบส่งของ“ผมเองครับ” ซันเงยหน้าขึ้นจากชีทเรียน เมื่อมีคนเรียกชื่อตัวเองพนักงานส่งของ ยื่นถุงกระดาษใบหนึ่งให้ และให้ซันเซ็นรับของ แล้วก็จากไป ชายหนุ่มมองถุงกระดาษที่มีคนส่งมาให้อย่างแปลกใจ“ใครส่งอะไรมาให้น่ะ สาว ๆ อีกหรือเปล่ามึง เนื้อหอมจังวะ” เมฆเพื่อนสนิทของซันเอ่ยขึ้น และพยายามชะเง้อคอมองของในถุงกระดาษ อย่าง
ท่ามกลางหมอกจาง ๆ ในสถานที่แห่งหนึ่ง ร่างของใครคนหนึ่งค่อย ๆ เดินไปตามทางที่ไร้จุดหมาย ไร้ทางออกจากสถานที่แห่งนี้ชายหนุ่มเดินวนไปวนมา จนทางข้างหน้าปรากฏร่างของใครคนหนึ่งที่กำลังเดินนำอยู่ช้า ๆ ชายหนุ่มเมื่อเห็นก็รีบเดินตามไปทันที แต่ยิ่งเดิน ก็เหมือนคนข้างหน้า ยิ่งเดินไกลออกไป“คุณครับ คุณครับ หยุดก่อนครับ คุณครับ”ชายหนุ่มทั้งวิ่ง ทั้งร้องเรียกอยู่อย่างนั้น จนเหมือนคนข้างหน้าจะได้ยินเสียงเรียก จึงหยุดเดิน และหันหลังกลับมามองคนที่ร้องเรียกอยู่ด้านหลังเมื่อคนตะโกนเรียกวิ่งมาถึงคนที่หยุดรออยู่ แต่กลับมองเห็นหน้าคนที่หยุดรอไม่ชัด เพราะหมอกตรงนี้หนามาก รู้แต่คนตรงหน้าเป็นผู้ชายตัวสูงน่าจะ 180 เซนติเมตรได้“คุณครับ ที่นี่ที่ไหนครับ ผมเดินไปเดินมา หาทางออกไม่เจอเลย”คนที่เดินหลงอยู่นานถามออกไป แต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับมาจากชายตรงหน้าเลย แล้วอยู่ ๆ ร่างตรงหน้าก็หันหลัง และเดินจากไป“อ้าว คุณ คุณครับ จะไปไหน รอผมด้วย” ยิ่งวิ่งก็ยิ่งไกลกันออกไป นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ติ๊ด ๆ ติ๊ด ๆ ติ๊ด ๆเสียงนาฬิกาปลุกจากโทรศัพท์ ปลุกร่างที่นอนหลับอยู่บนเตียงให้ตื่นจากฝันทันที เปลือ...
Komen