LOGINShare
บทที่ 12 ความจริง 2/2
Last Updated:
2025-04-17 14:59:55ถึงคุณดวงอาทิตย์
ผมรู้ว่าคุณเศร้า
แต่ผมอยากให้คุณเข้มแข็งไว้
ไม่ว่าเจออะไร
อยากให้คุณทอแสง
เป็นพระอาทิตย์อันอบอุ่น
ในวันอันแสนหนาว
วิน
เมื่อซันได้อ่านข้อความที่วินเขียนให้ เขาก็เกิดความอบอุ่นขึ้นภายในใจที่แสนบอบช้ำนี้ ชายหนุ่มขอบคุณวิน คนที่ไม่เคยเจอคนนี้ ที่คอยห่วงใยกันเสมอมา
หลังจากนั้นวินก็ส่งคำให้กำลังใจผ่านรูปถ่ายต่าง ๆ มาให้ ทำให้ซันรู้สึกดีกับวินมาก ๆ มันคงถึงเวลาแล้วที่ชายหนุ่มจะนัดเจอกับวิน บุคคลปริศนาคนนี้
ซันติดต่อไปที่ร้านส่งรัก เพื่อที่จะนัดเจอกับวิน ทางร้านรับเรื่องไว้แล้วจะแจ้งกลับมาที่ซันอีกรอบ
เมื่อร้านแจ้งว่าได้รับการตอบตกลงจากวิน ซันดีใจมาก จึงแจ้งวันที่จะนัดเจอพร้อมสถานที่ และเบอร์โทรไว้เพื่อให้ร้านแจ้งกับวิน
อดีต พฤษภาคม ซันอยู่ปี 2
ซันนัดเจอกับวินที่กาแฟร้านหนึ่งใกล้ ๆ มหาวิทยาลัย นัดเจอกันตอนสิบโมงตรง ซันรู้สึกตื่นเต้นนิด ๆ ที่จะได้เจอวิน คนที่ส่งของและรูปถ่ายสวย ๆ ให้เขาตลอดเจ็ดเดือนที่ผ่านมา เวลาเขาเศร้า ไม่สบายใจ ก็มีวินที่คอยส่งกำลังใจให้เขาเสมอ จนเขาตัดสินใจนัดวินออกมาเจอ เขาอยากเจอคนคนนี้ อยากขอบคุณในหลาย ๆ เรื่อง
สายตาของซันคอยมองเวลาที่ข้อมือ และชะเง้อมองไปที่ประตู คอยดูว่าวินจะมาถึงหรือยัง ซันรอแล้วรอเล่า แต่ก็ยังไม่ปรากฏร่างของคนที่คิดว่าเป็นวินในร้านกาแฟแห่งนี้เลย บ่ายโมงแล้ว ซันรอวินมาเกือบสามชั่วโมง
แต่สุดท้ายวินก็ไม่มาตามนัด ไม่มีการโทรเข้ามาบอกกล่าว ซันให้เบอร์ติดต่อกับร้านส่งรักไปแล้ว แต่วินก็ไม่ได้โทรมาบอกอะไรซันเลย ชายหนุ่มก้มมองนาฬิกาที่ข้อมืออีกครั้ง ใบหน้าหล่อฉายแววเศร้า
‘วินคงไม่มาแล้ว ถ้าจะมาคงไม่ปล่อยให้เขารอมาเกือบสามชั่วโมงแบบนี้หรอก’
ซันยิ้มเยาะให้กับตัวเอง แล้วลุกขึ้นเดินออกจากร้านไป
แล้วนับจากวันนั้น วินก็ไม่เคยส่งอะไรมาให้ซันอีกเลย ซันคิดว่า วินคงโกรธ หรืออาจไม่พอใจอะไรเขาสักอย่าง จึงหายไปแบบนี้
ไม่มีแม้คำลา
ปัจจุบัน ตุลาคม ซันอยู่ปี 3
ซันนึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมาของเขาและวิน บุคคลปริศนาที่หายจากเขาไป โดยไม่กล่าวคำลา ไม่นึกว่าคนที่เขาเกือบจะตัดใจ จะเป็นรุ่นน้องร่วมคณะคนนี้ คนที่เขาแอบให้ฉายาในใจว่า จอมซุ่มซ่าม
ซันยิ้มเยาะให้ตัวเอง วินคงไม่อยากเจอเขาอีกแล้ว จากข้อความที่เพิ่งอ่านไป
‘เขาจะทำเป็นไม่รู้เรื่อง ดีไหมนะ’
ซันสับสนกับเรื่องที่ได้รู้ในตอนนี้
“พี่ซันครับ”
ซันหันไปมองคนที่เรียกชื่อเขา สองสายตาประสานกันและนิ่งค้างอยู่แบบนั้น
ลมหนาวหลังจากที่เห็นว่ารุ่นพี่หายไปนาน จึงเข้ามาตามกลัวจะเกิดอุบัติเหตุ แต่สิ่งที่ตัวเองเข้ามาเจอกับเป็นเรื่องที่เขาก็คิดไม่ถึง
พี่ซันเห็นรูปที่เขาติดไว้ที่กระดาน และพี่ซันคงรู้แล้วว่าเขาคือคนที่คอยส่งของและรูปถ่ายต่าง ๆ ให้
ลมหนาวคิดไม่ออกว่าตนจะทำอย่างไรดี ยังไม่ได้ตั้งตัว ยิ่งเมื่อมองเห็นสายตาของรุ่นพี่ที่ส่งมา
มันมีแต่ความผิดหวัง
ลมหนาวอยากอธิบาย แต่ก็ไม่รู้จะเริ่มที่ตรงไหน ในหัวตอนนี้คิดไม่ออกเลย
“พี่ซันครับ คือผม...”
“สวัสดี วิน ไม่นึกว่าจะเจอกันแบบนี้” ซันมองรุ่นน้องตรงหน้าด้วยสายตาที่ผิดหวัง และเย็นชา
“พี่ซัน ผมอธิบายได้” ลมหนาวสาวเท้าเข้าไปหารุ่นพี่ ให้ใกล้ขึ้นกว่าเดิม เขาจุกจนแทบจะร้องไห้อยู่แล้ว ไม่คิดเลยว่าจะต้องมาเจอสถานการณ์แบบนี้
“อธิบายอะไรเหรอ วิน จะโกหกอะไรพี่อีกเหรอ” ซันพูดกับคนที่คิดว่าเป็นรุ่นน้องที่น่ารักคนหนึ่ง แต่ตอนนี้เขาเจอแต่คนหลอกลวงที่อยู่ตรงหน้า
“เปล่านะครับ ไม่ใช่” ลมหนาวร้องไห้ออกมา เขาเสียใจ เสียใจจริง ๆ
“ไม่ใช่อะไร พี่เข้าใจผิดไปเองเหรอ”
“ไม่ครับ เรื่องทั้งหมด ผมอธิบายได้ ฟังผมก่อน...นะ” ลมหนาวพูดไปสะอื้นไป
“พี่ว่าพี่กลับดีกว่า” ซันกำลังจะเดินผ่านลมหนาวไป โดยที่ไม่ยอมฟังสิ่งที่คนตัวเล็กกว่าจะอธิบาย
ลมหนาวรีบเดินไปจับมือของรุ่นพี่ไว้ ถ้าไม่พูดกันวันนี้ วันหน้าก็คงไม่มีโอกาสอีกแล้ว
ซันสะบัดมือออกจากการเกาะกุมของรุ่นน้องอย่างแรง “อย่ามาจับ คิดว่าตัวเองเป็นใคร จะทำอะไรก็ได้เหรอ นายไม่มีสิทธิ์นั้น” ซันโกรธคนตรงหน้ามาก จนสรรพนามที่ใช้เรียกอีกฝ่ายเปลี่ยนไป
“ผมขอโทษครับ ฮึก แต่พี่ช่วยฟังผม...สักนิดได้ไหม ฮึก”
“จะแก้ตัว จะโกหกอะไรอีก เล่นกับความรู้สึกคนอื่นมันสนุกมากไหม รู้หรือเปล่าว่าคนอื่นเขาจะคิดยังไง” ซันระเบิดคำพูดออกมา เขาเสียใจ เขาผิดหวัง
ลมหนาวคิดว่าซันในตอนนี้คงไม่ยอมคุยกันดี ๆ แน่ มีทางเดียวเขาต้องพูดอธิบายให้ซันรู้ถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น
“ผมโดนรถชน ในวันที่เรานัดเจอกัน ฮึก ผมเลยไปตามนัดไม่ได้ พอผมฟื้นขึ้นมาผมก็จำเรื่องราวของพี่ไม่ได้ ผมพยายามนึกแต่ผมก็นึกไม่ออก ผมเห็นรูปที่พี่เพิ่งดูเมื่อกี้ แต่ผมก็ยังจำพี่ไม่ได้ ฮึก ๆ ผมเจอพี่ที่ร้านเหล้าวันนั้น ถึงมีภาพแว็บ ๆ เข้ามาในหัว แต่ผมก็จำพี่ไม่ได้ วันที่เรานัดทานข้าวกัน หัวใจผมเต้นแรงแทบจะทะลุออกมาจากอก แต่ผมก็จำพี่ไม่ได้ ฮึกฮือ...” ลมหนาวพูดไปร้องไห้ไป
ซันได้แต่นิ่งฟังถึงสิ่งที่รุ่นน้องพูดมา
“จนมาวันหนึ่งผมได้เมลจากร้านส่งรัก ฮึก ว่าพี่อยากรู้ว่าคนที่ส่งของให้คือใคร ผมก็เลยไปที่ร้าน จนได้รู้ว่าคนที่ผมส่งของให้ตลอด ก่อนที่ผมจะจำไม่ได้ก็คือพี่ ผมรู้สึกผิดกับพี่มาก ผมสับสน ผมไม่รู้จะทำยังไงกับเรื่องนี้ แต่ผมก็ยังจำพี่ไม่ได้ ฮึก ๆ ผมอยากขอโทษพี่มาก ๆ และผมในตอนนั้นก็ขี้ขลาดเกินไป”
ลมหนาวหยุดพูด และสูดหายใจเข้าปอดลึก ๆ ตาสวยยังมองคนที่ยืนหันหลังให้ตัวเองอยู่
“แล้วไงต่อ” เสียงจากร่างสูงเอ่ยให้ลมหนาวพูดต่อ
“ผมจำพี่ได้ วันที่เราเดินชนกันที่ใต้ตึก วันนั้นที่ผมสลบไป พอผมฟื้นขึ้นมา ผมก็จำเรื่องราวต่าง ๆ ที่เกี่ยวกับพี่ได้”
ซันหันหน้ามามองรุ่นน้องด้วยสายตานิ่ง ๆ
“ถ้าจำได้แล้ว นี่คืออะไร” ซันชูรูปคำว่าขอโทษให้ลมหนาวดู “ถ้าจำกันได้แล้วทำไมถึงเลือกจะลืมอีกล่ะ”
“พี่ซัน รูปนี้ผมเขียนตอนที่ยังจำพี่ไม่ได้ ผมยอมรับว่าตอนนั้นผมอยากลืมคุณดวงอาทิตย์ ผมอยากเริ่มต้นใหม่ เพราะผมไม่รู้ว่าผมจะจำได้เมื่อไหร่ ผมไม่อยากรอ ผมอยากมีความสุขกับปัจจุบัน ฮือ..”
หลังจากพูดเสร็จลมหนาวก็ร้องไห้สะอึกสะอื้นออกมาอีก มือขาวปาดน้ำตาออกจากข้างแก้ม จนตอนนี้หน้าตาคนร้องไห้แทบดูไม่ได้
“ที่เราอยากลืมเรื่องระหว่างเรา เพราะเรามีแฟนแล้วใช่ไหม” ซันคิดว่าคงมีไม่กี่เรื่อง ที่ทำให้คนคนหนึ่งอยากลืมอีกคนได้
***************
Related chapters
หมอกพรางรัก (Missing Love) บทที่ 13 ไม่ยอมรับ 1/3
“ผมยังไม่มีแฟนครับ แต่...” ลมหนาวเว้นไว้ ไม่กล้าพูดต่อ เพราะสถานะตัวเขากับพี่วาริชในตอนนี้นั้น แทบจะเรียกว่าแฟนก็ยังได้เลย“แต่ มีคนคุยแล้วใช่ไหม” ซันต่อคำพูดของรุ่นน้องให้จบ“ครับ ผมมีคนคุยแล้ว” ลมหนาวพยักหน้ายอมรับ แล้วก้มหน้าลงไม่กล้าสู้หน้ารุ่นพี่ เพราะในใจกำลังรู้สึกผิดอยู่เต็มประดา“ตอนนั้นเราจำพี่ยังไม่ได้ใช่ไหม” ซันเมื่อได้ฟังสิ่งที่รุ่นน้องอธิบาย ความไม่เข้าใจในหลาย ๆ เรื่องก็กระจ่างทันที เขาไม่อาจโทษอีกฝ่ายแบบร้อยเปอร์เซ็นต์ได้“เอ่อ ครับ ใช่ครับ” ลมหนาวตอบรับ“แล้วตอนนี้จำพี่ได้แล้ว ยังรู้สึกกับพี่แบบเดิมไหม” ซันเดินเข้าไปใกล้กับคนตัวเล็กกว่า ที่ไม่ยอมเงยหน้ามามองเขาเลยลมหนาวเงยหน้ามองคนที่เดินเข้ามาใกล้ตัวเอง ตาสวยยังคงเปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตา คำถามที่คนตัวสูงถามมานั้น เขาก็มีคำตอบในใจแล้วเหมือนกันไม่อาจโกหกตัวเองได้“ผม...ยังชอบพี่เหมือนเดิมครับ” ลมหนาวตอบกลับไปด้วยเสียงเบาหวิว แต่ภายในห้องเงียบ ผู้ฟังจึงได้ยินอย่างชัดเจน“ชอบเหมือนเดิม แต่เป็นเหมือนเดิมไม่ได้ใช่ไหม” ซันเอ่ยถามออกไป ลึก ๆ เขาอยากให้รุ่นน้องตอบกลับว่ายังเหมือนเดิม แต่เขารู้ว่าเรื่องนี้ไ
Last Updated : 2025-04-18หมอกพรางรัก (Missing Love) บทที่ 13 ไม่ยอมรับ 2/3
“วันนี้พี่เหนื่อยแล้ว ไว้เราค่อยนัดฉลองที่ได้รางวัลถ่ายรูปกันนะ” วาริชเปลี่ยนเรื่องที่กำลังคุยอยู่ทันที แล้วลุกเดินออกจากร้านไปลมหนาววิ่งตามมาที่ด้านหลัง“พี่วา อย่าทำแบบนี้เลย” ลมหนาวรู้ว่าชายหนุ่มกำลังไม่ยอมรับเรื่องที่เขากำลังจะบอก เลยเดินออกมาจากร้านดื้อ ๆ แบบนี้วาริชได้ยินทุกอย่าง แต่เขาไม่อยากรับรู้อะไรในตอนนี้เลย ชายหนุ่มหันไปมองคนน้องแล้วยิ้มให้ เหมือนก่อนหน้านี้ไม่มีเรื่องอะไรทำให้ไม่สบายใจ“พี่กลับก่อนนะ หนาวกลับเองได้ใช่ไหม แล้วเราค่อยเจอกัน” วาริชเดินไปขึ้นรถยนต์ที่จอดไว้ แล้วสตาร์ตเครื่องขับออกไปทันทีลมหนาวได้แต่มองตาม เขาคงต้องให้เวลาชายหนุ่มหน่อยร้าน Blue Barวันนี้ลมหนาวตอบตกลงมากับตัง ที่ร้านเหล้าเปิดใหม่ แถวย่านท่องเที่ยวของคนชอบท่องราตรี อาจเพราะมีเรื่องให้คิดมากมาย และลมหนาวเองก็อยากผ่อนคลาย อยากลืมเรื่องที่กำลังคิดอยู่เพียงชั่วคราว จึงมาสังสรรค์กับเพื่อน ๆ ที่โรงเรียนเก่า“มา ๆ นั่งนิ่งไม่ยกเลย นาน ๆ เจอกันที มานั่งทำหน้าเครียด ยกเลยยก” ป้อง เพื่อนจากมัธยมปลาย ที่ตอนนี้เรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัย A ยกแก้วแล้วชนกับลมหนาว เพื่อเป็นสัญญาณให้ลม
Last Updated : 2025-04-18หมอกพรางรัก (Missing Love) บทที่ 13 ไม่ยอมรับ 3/3
“นอนดิ้นเหรอ เราอะ ฮึ” ซันพูดกับคนที่หลับอยู่ ปลายนิ้วชี้จิ้มไปที่ปลายจมูกของคนที่ซุกอยู่ที่อก จากจมูกไล่ไปริมฝีปากสีเชอร์รี่ เหมือนคนที่นอนอยู่เจอการรบกวน ก็สะบัดหน้าน้อย ๆ แล้วก็หลับต่อซันยิ้มออกมา ปิดไฟที่หัวเตียง แล้วเปลี่ยนท่าให้คนที่หลับอยู่มานอนหนุนแขนตัวเอง และกอดตอบคนน้องไป‘จะผิดอะไร ก็ในเมื่อเขาสองคนใจตรงกัน’ลมหนาวรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในตอนสาย ร่างบางงัวเงียบิดขี้เกียจไปมา เมื่อลืมตาเต็มที่ จึงรู้ว่าห้องที่ตัวเองอยู่ในตอนนี้นั้น มันไม่ใช่ห้องของเขา ลมหนาวลุกพรวดขึ้นจากเตียงทันที รู้สึกปวดหัวจี๊ด น่าจะเป็นอาการเมาค้างจากเมื่อคืน เมื่อสำรวจร่างกายตัวเอง ยังใส่เสื้อผ้าชุดเมื่อคืนอยู่ ก็รู้สึกเบาใจ แต่ที่นี่ห้องของใครล่ะ หรืออาจเป็นของเพื่อนเขาสักคนลมหนาวเดินออกมานอกห้องนอน มองหาเจ้าของห้อง แต่ก็ยังไม่เจอ จนได้ยินเสียงเคลื่อนไหวจากในครัว เพราะมีกลิ่นอาหารลอยออกมาด้วย ลมหนาวเดินไปตามเสียงนั้น จนเจอเข้ากับแผ่นหลังของคนตัวสูงคนหนึ่ง เขาจำได้ทันทีว่าผู้ชายคนนี้คือใคร‘พี่ซัน ทำไมถึงเป็นพี่เขาล่ะ’ลมหนาวพยายามนึกถึงเรื่องเมื่อคืน เขาจำได้ราง ๆ ว่าเจอพี่เขาที่ห้องน้ำ
Last Updated : 2025-04-18หมอกพรางรัก (Missing Love) บทที่ 14 ก้าวผ่าน 1/2
วาริชกลับไปแล้ว ลมหนาวเดินขึ้นห้องไปด้วยหัวใจที่เจ็บปวดไม่แพ้กัน วาริชยังคงไม่ยอมรับฟังอะไรเลย รุ่นพี่ปฏิเสธการรับรู้ทุกอย่าง และทำเหมือนไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น เหมือนลมหนาวไม่ได้เอ่ยบอกยุติความสัมพันธ์นี้‘จะทำอย่างไรดี ยิ่งนาน ยิ่งยื้อ ยิ่งเจ็บปวด’ตือดึ่ง ๆ ตือดึ่ง ๆ เสียงข้อความดังขึ้นถี่ ๆ จนลมหนาวต้องหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู แล้วก็ต้องแปลกใจที่เป็นข้อความ จากคนที่เขาเองก็คิดไม่ถึงSun Thiwakorn : พรุ่งนี้พี่จะรับหนาวไปเรียนนะSun Thiwakorn : ห้ามปฏิเสธด้วยSun Thiwakorn : สติกเกอร์แมวยิ้มลมหนาวได้แต่อึ้งอยู่พักหนึ่ง พี่ซันจะมารับเขาไปเรียน คนอ่านแชตดีใจจนยิ้มออกมาแก้มแทบปริLN Wayuwat : โอเคครับLN Wayuwat : สติกเกอร์ขอบคุณเช้าวันต่อมา ซันมารับลมหนาวที่ใต้คอนโด คนตัวสูงในชุดนักศึกษานั่งรออยู่ในรถยนต์ส่วนตัว เขาคิดว่าไม่ควรปล่อยเวลาให้มันไหลผ่านไปเรื่อย ๆ เขาควรเป็นฝ่ายเข้าหาน้องบ้าง ในเมื่อน้องก็ชอบเขา เขาเองก็รู้สึกดีกับน้อง อย่างนั้นก็ไม่ควรปล่อยโอกาสให้ผ่านไปเฉย ๆ ยิ่งเวลานี้น้องมีคนคุยอยู่ เขาจึงต้องทำให้น้องตัดสินใจเลือกเขาให้เร็วยิ่งขึ้นครั้งนี้เขาหวั
Last Updated : 2025-04-19หมอกพรางรัก (Missing Love) บทที่ 14 ก้าวผ่าน 2/2
‘แล้วพี่ล่ะ หนาวเอาพี่ไปไว้ไหน รู้หรือเปล่าว่าพี่จะรู้สึกยังไง’คำพูดที่เจ็บปวดของรุ่นพี่ ยังคงก้องอยู่ในความคิดของลมหนาว เขาทำร้ายคนที่ดีอย่างพี่วาริชไปแล้ว เขามันช่างเห็นแก่ตัวเหลือเกินหลังจากวันนั้นอีกหลายวัน ลมหนาวก็ติดต่อหาวาริชไม่ได้เลย เหมือนเจ้าตัวปิดเครื่องมือสื่อสารไปเสียอย่างนั้น“หนาว วันนี้ไปเดินเล่นถนนคนเดินกันไหม” ซันชวนคนน้องที่เขาเพิ่งรับมาจากมหาวิทยาลัย“ได้ครับ” ลมหนาวพยักหน้าตกลงถนนคนเดินทั้งสองเดินเที่ยว และซื้อของกินไปตลอดเส้นทางของตลาด เข้าซอยโน้นออกซอยนี้ เหมือนเป็นการสร้างความทรงจำต่าง ๆ เพิ่มให้กันมากขึ้น จนซันพาลมหนาวเดินมาที่โซนต้นไม้ ชายหนุ่มเดินเข้าไปดูต้นกระบองเพชรสายพันธุ์ต่าง ๆ ภายในร้านร้านหนึ่ง“โฮชิมีเพื่อนหรือยัง” ซันถามคนที่กำลังก้ม ๆ เงย ๆ ดูต้นไม้อยู่“โฮชิ อ๋อ มีแต่ต้นกุหลาบครับที่เป็นเพื่อน ไม่รู้ว่าเป็นเพื่อนได้หรือเปล่า”แรก ๆ ลมหนาวก็งงอยู่ ว่าโฮชิคือใคร แต่ก็นึกขึ้นมาได้ว่า คือเจ้าแคคตัสรูปดาว ที่ระเบียงคอนโดนั่นเอง“ซื้อไปเลี้ยงอีกไหม” ซันหยิบต้นนั้นต้นนี้ขึ้นมาดู“อย่าเลยครับ ผมปลูกต้นอะไร ไม่ค่อยรอดหรอ
Last Updated : 2025-04-19หมอกพรางรัก (Missing Love) บทที่ 15 แค่เรา 1/2
ร่างสูงเดินไปตามทางเดินที่ปูด้วยอิฐมอญอย่างช้า ๆ จนมาหยุดอยู่ที่ป้ายหลุมศพ ของใครคนหนึ่ง ที่ได้จากไปก่อนเวลาอันควรมือแกร่งวางช่อดอกกุหลาบสีขาวอมชมพู ลงที่ป้ายหน้าหลุมศพนั้นอย่างเบามือ ใบหน้าหล่อจ้องมองรูปบนป้ายหลุมศพอยู่สักพักยิ่งมองยิ่งนึกถึง“ตอนนี้นายกำลังสมน้ำหน้าฉันอยู่หรือเปล่า ดิน” เจ้าของร่างสูงยิ้มเยาะให้ตัวเอง“ตอนนี้ฉันก็ไม่ต่างอะไรกับนายในตอนนั้นเลย นายสะใจหรือเปล่า ที่เห็นฉันเป็นแบบนี้ หัวเราะเยาะฉันอยู่ใช่ไหม” วาริชพูดกับคนในรูป ทำเหมือนว่าเขาอาจกำลังรับฟังเรื่องที่ตนกำลังพูดอยู่ แต่ก็ไร้เสียงตอบรับใด ๆ จากสิ่งมีชีวิต ทุกอย่างเงียบกริบ แต่เจ้าของร่างสูงก็ยังคงพูดต่อไปเรื่อย ๆ ว่าหนึ่งปีที่ผ่านมา เขาผ่านเรื่องราวอะไรมาบ้าง ให้คนที่นอนหลับใหลอยู่ในหลุมศพฟัง“นายรู้ไหม ฉันเจอใครคนหนึ่งที่ทำให้ฉันใจเต้นแรงมาก ๆ เลยล่ะ ฉันขอจีบเขา เราสองคนกำลังจะเป็นแฟนกันอยู่แล้ว แต่ก็เกิดเรื่องขึ้นซะก่อน ตอนนี้เขาไม่เลือกฉันแล้ว นายดีใจใช่ไหม ที่ฉันได้เจอความรู้สึกแบบนี้ แบบที่นายเจอ”วาริชเดินไปนั่งลงที่ป้ายหลุมศพ ใช้มือเกลี่ยใบหน้าของคนในรูปอย่างเบามือ“ฉันเข้าใจความร
Last Updated : 2025-04-20หมอกพรางรัก (Missing Love) บทที่ 15 แค่เรา 2/2
“อย่าบอกนะว่า คนนี้อะ” เมฆพูดออกมาด้วยความตื่นเต้น ก็จะไม่ให้เจ้าตัวตื่นเต้นได้ยังไง อยู่ ๆ ก็หายไป พอหาเจอก็เปิดตัวเลย“อือ คนนี้แหละ กูหาเขาเจอแล้ว” ซันพยักหน้าให้เมฆ“เหลือเชื่อ” เมฆยังอุทานไม่หาย“มีสตอรีนี่หว่า ไอ้เมฆมึงเล่ามา” กล้า คาดคั้นให้เมฆเล่าให้ฟัง“ก็ตามนั้นแหละที่ซันมันเล่า กูก็รู้แค่นี้” เมฆบอกกล้าไป หากเขาเล่าให้คนอื่นฟัง มีหวังซันได้มาบีบคอตนแน่ สู้บอกไม่รู้ดีกว่า ให้ไปถามเจ้าตัวเอง“เออ พวกมึงปิดเทอมนี้ไปเที่ยวไหนกันบ้างวะ” ซันชวนเพื่อนเปลี่ยนเรื่องคุย“กูคงไปกับที่บ้านแหละ เขาพาไปไหน ก็ไปกับเขาอะ” เฟิสต์บอกซัน“ส่วนกูก็คงไปเที่ยวทะเลมั้ง อยากไปดูสาว ๆ สวย ๆ เที่ยวทะเล” พีชบอกซันแล้วทั้งกลุ่มก็คุยกันเรื่องไปเที่ยวช่วงปิดเทอมกัน ลมหนาวก็โดนดึงเข้าไปในบทสนทนาด้วย ทำให้เจ้าตัวดูเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่ม ไม่อึดอัดยิ่งดึกบรรยากาศในร้านก็ดูสนุกสนาน เพื่อน ๆ ของซันลุกไปเต้นบ้าง ไปจีบสาวบ้าง เพราะต่างคนต่างก็เริ่มเมาแล้ว รวมถึงลมหนาวด้วย ทั้งที่คิดว่าตัวเองดื่มไปไม่มาก แต่อาการก็เริ่มออกแล้ว คออ่อนจริง ๆ“เมาแล้วเหรอ กลับเลยไหม” ซันถามคนในอ้อมแขนตัวเอง“ผมไม่เ
Last Updated : 2025-04-20หมอกพรางรัก (Missing Love) บทที่ 16 เสียใจ 1/2
แสงแดดในตอนเช้าสาดส่องเข้ามาในห้อง บ่งบอกว่าถึงเวลาของเช้าวันใหม่แล้ว ลมหนาวลืมตาตื่น แล้วมองหาคนที่อยู่ด้วยกันเมื่อคืนนี้‘พี่ซันไปไหนนะ’ร่างบนเตียงลุกไปเข้าห้องน้ำ เมื่อทำธุระเสร็จแล้ว ก็เดินออกไปนอกห้อง ลมหนาวได้ยินเสียงดังจากในครัว เมื่อเดินเข้าไปดูก็เจอเข้ากับคนที่ตามหา“ทำอะไรแต่เช้าครับ” ลมหนาวเดินเข้าไป เอาคางเกยที่ไหล่ของคนตัวสูงอย่างออดอ้อนซันหันมามองคนที่เพิ่งตื่น แล้วยิ้มให้อย่างอ่อนโยน“ก็ตื่นมาทำอาหารให้คุณแฟนไงครับ หิวรึยัง ฮึ”“หิวนิดหน่อยครับ มีอะไรให้หนาวช่วยไหมครับ” ลมหนาวเสนอตัวช่วยทันที“งั้นหนาวล้างจานก็ได้ พี่ทำข้าวต้มเกือบเสร็จแล้ว เหลือแค่ปรุงรสนิดหน่อย”“ได้ครับ”เมื่อข้าวต้มเสร็จแล้ว ทั้งสองก็มานั่งกินมื้อเช้าที่โต๊ะอาหาร“อร่อยไหม” ซันถามลมหนาว ที่ก้มหน้าก้มตากินไม่พูดเลย“อร่อยครับ” ลมหนาวเงยหน้ามาบอก แล้วก็ก้มหน้ากินข้าวต้มต่อซันยิ้มให้ลมหนาว แล้วก็ลงมือทานข้าวต้มในชามของตัวเองมหาวิทยาลัย Kครืด ๆ ครืด ๆ เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าสั่น ลมหนาวเลยหยิบออกมาดูว่าใครโทรมาพี่วา ลมหนาวชั่งใจอยู่แป๊บหนึ่ง ก่อนที่จะกดรับโทรศัพท์“ฮัลโห
Last Updated : 2025-04-21
Latest chapter
หมอกพรางรัก (Missing Love) ตอนพิเศษ 1 เรื่องในอดีต บาส-ลมหนาว 1/2
โรงเรียนมัธยมศึกษา WTNวันนี้ลมหนาวต้องรีบตื่นแต่เช้า เพื่อไปเข้าเรียน ที่โรงเรียนมัธยมปลายเป็นวันแรก เด็กหนุ่มต้องนั่งรถเมล์ไปลงที่หน้าโรงเรียน ระยะทางจากบ้านถึงโรงเรียน ก็ห่างกันหลายกิโลเมตรเลย มีโรงเรียนที่ใกล้บ้านกว่านี้ แต่ลมหนาวก็ไม่ได้เลือกเรียน เพราะตั้งใจจะมาเข้าเรียนที่นี่ตั้งแต่ต้นอยู่แล้ว เพราะเป็นโรงเรียนที่ใหญ่ และมีชื่อเสียงมากในแถบนี้ การเรียนการสอนก็ดี กว่าเขาจะสอบติดที่นี่ก็ลุ้นจนตัวโก่งวันแรกที่เข้าเรียนเขาก็ได้เจอกับตัง เพราะตังหาห้องเรียนไม่เจอ จึงได้เดินมาถามลมหนาว ที่อยู่แถว ๆ นั้นพอดี นั่นจึงทำให้ทั้งสองรู้ว่าพวกเขาเรียนห้องเดียวกัน จึงพากันเดินสอบถาม จนเจอห้องที่จะเข้าเรียน ทำให้พวกเขาทั้งสอง นั่งเรียนด้วยกัน และกลายเป็นเพื่อนสนิทกันในที่สุดเพื่อนในกลุ่มของลมหนาวและตัง มีอีก 5 คน คือป้อง หนุ่มแว่นเนิร์ด ๆ ที่แต่งตัวเนี้ยบภู หนุ่มขี้เล่น กวนตีนคนอื่นไปทั่วก้อง สายฮา สายปาร์ตี้ฮลัน หนุ่มหล่อโคตร ๆ เดินไปไหนสาว ๆ มองตามเป็นแถวบาส หนุ่มหล่อ หน้านิ่ง นักกีฬาโรงเรียนพวกเขาทั้ง 7 คนเริ่มสนิทกันมากขึ้น เมื่อขึ้นเรียนชั้นมัธยมศึกษาปี
หมอกพรางรัก (Missing Love) บทที่ 18 ไม่ปล่อยมือ (จบ)
หลังจากที่ลมหนาวออกมาจากวัด ก็ตรงมาขึ้นรถที่โฮมสเตย์จอดรอรับอยู่ หลังจากที่ได้พูดคุยกับหลวงพ่อ ทำให้ลมหนาวคิดอะไรได้หลาย ๆ อย่างเลย เขาไม่ควรจมอยู่แต่กับความผิดพลาด หรือความรู้สึกผิดในอดีต ชีวิตต้องเดินต่อไปข้างหน้าลมหนาวกลับมาถึงที่โฮมสเตย์ในตอนเกือบเที่ยง ชายหนุ่มมองไปที่โฮมสเตย์หลังข้าง ๆ แขกที่มาพักอยู่เมื่อวานน่าจะเช็กเอาต์ออกไปแล้ว เพราะเห็นแม่บ้านเข้ามาทำความสะอาด ลมหนาวมองเพียงเท่านั้นก็ไม่ได้สนใจอีกชายหนุ่มกดเข้าไปเช็กโซเชียลที่แอปไอเจ เห็นเพื่อน ๆ หลายคนถ่ายรูปอวดที่เที่ยวต่าง ๆ เขากดเข้าไปดูไอเจของพี่ซัน แต่ก็ยังคงไม่มีอะไรอัปเดต เข้าไปเช็กที่แอปวีโฟร์ ก็ไม่มีอะไรอัปเดตเหมือนกัน‘ทักไปหาจะดีไหมนะ’ ลมหนาวคิดกับตัวเอง แล้วก็นอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียง“แต่เราบอกพี่ซันว่าจำพี่เขาไม่ได้หนิ จะอธิบายยังไงดีล่ะ” ลมหนาวรู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันที“เลิกคิด ๆ เรามาเที่ยวนะ ต้องมีความสุขสิ ไม่ใช่มานั่งเครียด ไปหาอะไรกินดีกว่า”ลมหนาวพูดบอกตัวเอง แล้วก็ออกไปหาอะไรกินที่ร้านอาหารของโฮมสเตย์ และกะว่าจะไปเดินเที่ยวในหมู่บ้านใกล้ ๆ ด้วยเพราะพนักงานที่โฮมสเตย์บ
หมอกพรางรัก (Missing Love) บทที่ 17 ลืมอีกครั้ง 2/2
ตังทนไม่ได้ที่เห็นเพื่อนจมปลัก อยู่กับความรู้สึกผิดนี้ จึงต้องพูดให้ได้สติเมื่อลมหนาวได้ฟังก็น้ำตาไหล นึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมา ได้แต่ก้มหน้าร้องไห้อยู่อย่างนั้น ไม่ได้พูดอะไรตังเมื่อเห็นเพื่อนร้องไห้ ก็รีบเข้ามากอดปลอบ “หนาวกูขอโทษ ต่อไปกูจะไม่พูดแบบนี้แล้ว มึงอย่าร้องเลย กูขอโทษนะ”ลมหนาวส่ายหน้า “ไม่ ไม่ใช่ความผิดตังหรอก” ดวงตาเศร้าหันไปสบตากับเพื่อน “เราแค่ยังให้อภัยตัวเองตอนนี้ไม่ได้เท่านั้น ขอเวลาเราหน่อย”“อือ อือ กูฟังมึง ไม่ร้องนะ เช็ดซะ” ตังยื่นทิชชูให้เพื่อนเช็ดหน้า“ปะ เดี๋ยวกูเลี้ยงข้าวมึงเอง อยากกินอะไรบอก เต็มที่เลยเพื่อน” ตังชวนเพื่อนไปกินข้าว ถือเป็นการไถ่โทษที่ทำให้เพื่อนร้องไห้ด้วยใกล้ถึงวันสิ้นปีแล้ว มหาวิทยาลัยก็หยุดหลายวัน เพื่อน ๆ แต่ละคนต่างก็วางแผนจะไปเที่ยวในสถานที่ต่าง ๆ“ซัน ปีใหม่ไปเที่ยวทะเลทางใต้ด้วยกันไหม เพื่อนไปกันหลายคนเลย” เมฆถามเพื่อน“โทษทีว่ะ กูคงไม่ได้ไปด้วย” ซันบอกเพื่อนออกไป“มึงจะไปตามน้องลมหนาวเหรอวะ” เมฆที่รู้เรื่องราวก็ทำให้พลอยเครียดกับเพื่อนไปด้วย เพราะกว่าซันจะเจอคนที่ถูกใจจริง ๆ ก็มีแต่อุปสรรคเหลือเกิน“อือ กูให้คนสืบอยู
หมอกพรางรัก (Missing Love) บทที่ 17 ลืมอีกครั้ง 1/2
ซันหลังจากที่รู้ว่าลมหนาวเข้าโรงพยาบาล ก็รีบมาที่โรงพยาบาลทันที แต่เมื่อมาถึงแล้วกลับพบว่า คนที่เขาจะมาเยี่ยม ได้ออกจากโรงพยาบาลไปแล้วซันยกโทรศัพท์ขึ้นมา กดโทรหาหมายเลขคนที่ตนกำลังเป็นห่วงอยู่ทันที แต่โทรเท่าไหร่ ก็ไม่สามารถติดต่อปลายทางได้ ยิ่งทำให้ซันยิ่งเป็นห่วงลมหนาวมากขึ้น“ปิดเครื่องเหรอ ทำไมโทรไม่ติด” ซันตัดสินใจขับรถไปที่คอนโดของลมหนาวทันทีคอนโด SSKก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังอยู่หลายครั้ง แต่ก็ไม่มีวี่แววใครมาเปิดประตู จนคนตัวสูงต้องกลับไปที่คอนโดตัวเองก่อน“พรุ่งนี้ค่อยเจอที่มอก็ได้” ซันกลับไปด้วยความผิดหวังทันที ทำไมเมื่อเกิดเหตุการณ์แบบนี้ เขาจึงไม่ใช่คนแรก ๆ ที่ลมหนาวจะติดต่อหานะมหาวิทยาลัย Kวันนี้ซันตั้งใจมารอลมหนาวที่หน้าคณะ หลังจากวันนั้นที่ลมหนาวเข้าโรงพยาบาล นี่ก็ผ่านมา 3 วันแล้ว ที่เขามาดักรอลมหนาว แต่ก็ไม่มีวี่แววของคนที่เขาคอยเลย โทรไปก็ติดต่อไม่ได้ ไปหาที่คอนโดก็ไม่อยู่ ถามจากเพื่อนสนิทของลมหนาวก็ไม่ยอมบอกอะไรมันเกิดอะไรขึ้นกันนะ ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ในขณะที่ซันกำลังครุ่นคิดอยู่นั้น ก็ปรากฏร่างของใครคนหนึ่ง คนที่ซันกำลังคิดถึง และเป็นห่ว
หมอกพรางรัก (Missing Love) บทที่ 16 เสียใจ 2/2
“หมอเสียใจด้วยครับ” หมอที่ผ่านการรักษามาหลายครั้ง เมื่อเจอกรณีแบบนี้ ก็อดที่จะเศร้าและเสียใจตามไม่ได้ แต่หมอก็รักษาจนสุดความสามารถแล้ว หวังเพียงให้คนที่อยู่ข้างหลังทำใจให้ได้“ไม่จริง ไม่จริง ฮือ ฮือ ไม่จริง พี่วายังไม่ตาย เขายังอยู่ ม่ายยยย” ลมหนาวร้องไห้จนเป็นลมไป หมอก็เข้ามาช่วยปฐมพยาบาล แล้วพาลมหนาวกลับห้องพักในห้วงฝันของลมหนาว วาริชเดินเข้ามาหาลมหนาว ที่กำลังกดชัตเตอร์ถ่ายรูปอยู่ริมทะเล“ถ่ายแต่รูปวิว ไม่ถ่ายรูปพี่บ้างเลย” วาริชเอ่ยบอกอย่างแง่งอน“หือ อย่างอนสิครับ ผมก็แค่ถ่ายไปเรื่อย เก็บไว้เป็นความทรงจำ ว่าได้มาเที่ยวทะเลที่สวย ๆ แบบนี้” ลมหนาวหันหน้ามาตอบด้วยรอยยิ้ม“ส่วนพี่น่ะ มานี่เลย ผมจะถ่ายให้เมมเต็มเลย” ลมหนาวจับมือพาวาริช ไปยืนในจุดที่เหมาะจะถ่ายรูปเมื่อทั้งสองถ่ายรูปเสร็จ ก็พากันมานั่งอยู่ริมทะเล มองดูคลื่นน้ำที่สาดซัดเข้าฝั่งไม่มีจบสิ้น“มีความสุขไหมครับ” วาริชหันหน้าถามคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ“มีสิครับ ที่นี่สวยมาก ขอบคุณที่พามานะครับ” ลมหนาวหันไปฉีกยิ้มจนตาปิดให้กับวาริชวาริชยิ้มน้อย ๆ “พี่หมายถึงอยู่กับพี่ แล้วมีความสุขไหม”ลมหนาวอึ้งไปแป๊บหนึ่
หมอกพรางรัก (Missing Love) บทที่ 16 เสียใจ 1/2
แสงแดดในตอนเช้าสาดส่องเข้ามาในห้อง บ่งบอกว่าถึงเวลาของเช้าวันใหม่แล้ว ลมหนาวลืมตาตื่น แล้วมองหาคนที่อยู่ด้วยกันเมื่อคืนนี้‘พี่ซันไปไหนนะ’ร่างบนเตียงลุกไปเข้าห้องน้ำ เมื่อทำธุระเสร็จแล้ว ก็เดินออกไปนอกห้อง ลมหนาวได้ยินเสียงดังจากในครัว เมื่อเดินเข้าไปดูก็เจอเข้ากับคนที่ตามหา“ทำอะไรแต่เช้าครับ” ลมหนาวเดินเข้าไป เอาคางเกยที่ไหล่ของคนตัวสูงอย่างออดอ้อนซันหันมามองคนที่เพิ่งตื่น แล้วยิ้มให้อย่างอ่อนโยน“ก็ตื่นมาทำอาหารให้คุณแฟนไงครับ หิวรึยัง ฮึ”“หิวนิดหน่อยครับ มีอะไรให้หนาวช่วยไหมครับ” ลมหนาวเสนอตัวช่วยทันที“งั้นหนาวล้างจานก็ได้ พี่ทำข้าวต้มเกือบเสร็จแล้ว เหลือแค่ปรุงรสนิดหน่อย”“ได้ครับ”เมื่อข้าวต้มเสร็จแล้ว ทั้งสองก็มานั่งกินมื้อเช้าที่โต๊ะอาหาร“อร่อยไหม” ซันถามลมหนาว ที่ก้มหน้าก้มตากินไม่พูดเลย“อร่อยครับ” ลมหนาวเงยหน้ามาบอก แล้วก็ก้มหน้ากินข้าวต้มต่อซันยิ้มให้ลมหนาว แล้วก็ลงมือทานข้าวต้มในชามของตัวเองมหาวิทยาลัย Kครืด ๆ ครืด ๆ เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าสั่น ลมหนาวเลยหยิบออกมาดูว่าใครโทรมาพี่วา ลมหนาวชั่งใจอยู่แป๊บหนึ่ง ก่อนที่จะกดรับโทรศัพท์“ฮัลโห
หมอกพรางรัก (Missing Love) บทที่ 15 แค่เรา 2/2
“อย่าบอกนะว่า คนนี้อะ” เมฆพูดออกมาด้วยความตื่นเต้น ก็จะไม่ให้เจ้าตัวตื่นเต้นได้ยังไง อยู่ ๆ ก็หายไป พอหาเจอก็เปิดตัวเลย“อือ คนนี้แหละ กูหาเขาเจอแล้ว” ซันพยักหน้าให้เมฆ“เหลือเชื่อ” เมฆยังอุทานไม่หาย“มีสตอรีนี่หว่า ไอ้เมฆมึงเล่ามา” กล้า คาดคั้นให้เมฆเล่าให้ฟัง“ก็ตามนั้นแหละที่ซันมันเล่า กูก็รู้แค่นี้” เมฆบอกกล้าไป หากเขาเล่าให้คนอื่นฟัง มีหวังซันได้มาบีบคอตนแน่ สู้บอกไม่รู้ดีกว่า ให้ไปถามเจ้าตัวเอง“เออ พวกมึงปิดเทอมนี้ไปเที่ยวไหนกันบ้างวะ” ซันชวนเพื่อนเปลี่ยนเรื่องคุย“กูคงไปกับที่บ้านแหละ เขาพาไปไหน ก็ไปกับเขาอะ” เฟิสต์บอกซัน“ส่วนกูก็คงไปเที่ยวทะเลมั้ง อยากไปดูสาว ๆ สวย ๆ เที่ยวทะเล” พีชบอกซันแล้วทั้งกลุ่มก็คุยกันเรื่องไปเที่ยวช่วงปิดเทอมกัน ลมหนาวก็โดนดึงเข้าไปในบทสนทนาด้วย ทำให้เจ้าตัวดูเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่ม ไม่อึดอัดยิ่งดึกบรรยากาศในร้านก็ดูสนุกสนาน เพื่อน ๆ ของซันลุกไปเต้นบ้าง ไปจีบสาวบ้าง เพราะต่างคนต่างก็เริ่มเมาแล้ว รวมถึงลมหนาวด้วย ทั้งที่คิดว่าตัวเองดื่มไปไม่มาก แต่อาการก็เริ่มออกแล้ว คออ่อนจริง ๆ“เมาแล้วเหรอ กลับเลยไหม” ซันถามคนในอ้อมแขนตัวเอง“ผมไม่เ
หมอกพรางรัก (Missing Love) บทที่ 15 แค่เรา 1/2
ร่างสูงเดินไปตามทางเดินที่ปูด้วยอิฐมอญอย่างช้า ๆ จนมาหยุดอยู่ที่ป้ายหลุมศพ ของใครคนหนึ่ง ที่ได้จากไปก่อนเวลาอันควรมือแกร่งวางช่อดอกกุหลาบสีขาวอมชมพู ลงที่ป้ายหน้าหลุมศพนั้นอย่างเบามือ ใบหน้าหล่อจ้องมองรูปบนป้ายหลุมศพอยู่สักพักยิ่งมองยิ่งนึกถึง“ตอนนี้นายกำลังสมน้ำหน้าฉันอยู่หรือเปล่า ดิน” เจ้าของร่างสูงยิ้มเยาะให้ตัวเอง“ตอนนี้ฉันก็ไม่ต่างอะไรกับนายในตอนนั้นเลย นายสะใจหรือเปล่า ที่เห็นฉันเป็นแบบนี้ หัวเราะเยาะฉันอยู่ใช่ไหม” วาริชพูดกับคนในรูป ทำเหมือนว่าเขาอาจกำลังรับฟังเรื่องที่ตนกำลังพูดอยู่ แต่ก็ไร้เสียงตอบรับใด ๆ จากสิ่งมีชีวิต ทุกอย่างเงียบกริบ แต่เจ้าของร่างสูงก็ยังคงพูดต่อไปเรื่อย ๆ ว่าหนึ่งปีที่ผ่านมา เขาผ่านเรื่องราวอะไรมาบ้าง ให้คนที่นอนหลับใหลอยู่ในหลุมศพฟัง“นายรู้ไหม ฉันเจอใครคนหนึ่งที่ทำให้ฉันใจเต้นแรงมาก ๆ เลยล่ะ ฉันขอจีบเขา เราสองคนกำลังจะเป็นแฟนกันอยู่แล้ว แต่ก็เกิดเรื่องขึ้นซะก่อน ตอนนี้เขาไม่เลือกฉันแล้ว นายดีใจใช่ไหม ที่ฉันได้เจอความรู้สึกแบบนี้ แบบที่นายเจอ”วาริชเดินไปนั่งลงที่ป้ายหลุมศพ ใช้มือเกลี่ยใบหน้าของคนในรูปอย่างเบามือ“ฉันเข้าใจความร
หมอกพรางรัก (Missing Love) บทที่ 14 ก้าวผ่าน 2/2
‘แล้วพี่ล่ะ หนาวเอาพี่ไปไว้ไหน รู้หรือเปล่าว่าพี่จะรู้สึกยังไง’คำพูดที่เจ็บปวดของรุ่นพี่ ยังคงก้องอยู่ในความคิดของลมหนาว เขาทำร้ายคนที่ดีอย่างพี่วาริชไปแล้ว เขามันช่างเห็นแก่ตัวเหลือเกินหลังจากวันนั้นอีกหลายวัน ลมหนาวก็ติดต่อหาวาริชไม่ได้เลย เหมือนเจ้าตัวปิดเครื่องมือสื่อสารไปเสียอย่างนั้น“หนาว วันนี้ไปเดินเล่นถนนคนเดินกันไหม” ซันชวนคนน้องที่เขาเพิ่งรับมาจากมหาวิทยาลัย“ได้ครับ” ลมหนาวพยักหน้าตกลงถนนคนเดินทั้งสองเดินเที่ยว และซื้อของกินไปตลอดเส้นทางของตลาด เข้าซอยโน้นออกซอยนี้ เหมือนเป็นการสร้างความทรงจำต่าง ๆ เพิ่มให้กันมากขึ้น จนซันพาลมหนาวเดินมาที่โซนต้นไม้ ชายหนุ่มเดินเข้าไปดูต้นกระบองเพชรสายพันธุ์ต่าง ๆ ภายในร้านร้านหนึ่ง“โฮชิมีเพื่อนหรือยัง” ซันถามคนที่กำลังก้ม ๆ เงย ๆ ดูต้นไม้อยู่“โฮชิ อ๋อ มีแต่ต้นกุหลาบครับที่เป็นเพื่อน ไม่รู้ว่าเป็นเพื่อนได้หรือเปล่า”แรก ๆ ลมหนาวก็งงอยู่ ว่าโฮชิคือใคร แต่ก็นึกขึ้นมาได้ว่า คือเจ้าแคคตัสรูปดาว ที่ระเบียงคอนโดนั่นเอง“ซื้อไปเลี้ยงอีกไหม” ซันหยิบต้นนั้นต้นนี้ขึ้นมาดู“อย่าเลยครับ ผมปลูกต้นอะไร ไม่ค่อยรอดหรอ
![What is a divorce? [Mpreg]](https://acfs1.goodnovel.com/dist/src/assets/images/book/43949cad-default_cover.png)
