บทที่ 12 ความจริง 1/2

“เฮ้ย ไอ้ซัน วันนี้ไปถนนคนเดินกันป้ะ หาอะไรกินด้วย” เมฆเอ่ยชวนซันหลังจากเรียนวิชาสุดท้ายเสร็จแล้ว

“ไอ้เมฆ มึงนี่หาเรื่องไปเลาะได้ตลอด ไม่กลับห้องไปอ่านหนังสือหรือไง” ซันบ่นอย่างไม่จริงจังเท่าไหร่ เพราะรู้ว่าเพื่อนนั้นถึงแม้จะไปเที่ยวบ่อยแค่ไหน มันก็ยังคงไม่ทิ้งการเรียน

“กูเบื่อ ‍ๆ‍ เซ็ง ‍ๆ‍ อะ ไปเดินเที่ยวแป๊บเดียว ผ่อนคลายสมองมั่ง มึงไปกับกูนะ คนอื่นแม่งไม่ไป กูไม่มีเพื่อน นะ นะ นะ”

“เออ ‍ๆ‍ กูไปกับมึงก็‍ได้ ไม่ต้องอ้อนขนาดนั้น กูขนลุก” ซันว่าอย่างตลก เพราะส่วนมากจะเห็นแต่เมฆอ้อนสาว ‍ๆ‍ ที่ตามจีบ ตอนนี้มันหันมาอ้อนเขาแบบนี้ รู้สึกขนลุกอย่างบอกไม่ถูกเลย

ถนนคนเดิน

เมื่อมาถึงถนนคนเดิน ซันกับเมฆก็เดินดูของกันไปเรื่อย ‍ๆ‍ แวะซื้ออะไรกินบ้างตามทาง ถนนคนเดินที่นี่อยู่ใกล้กับมหาวิทยาลัยที่ซันเรียนอยู่ ดังนั้นจึงไม่แปลกเลยที่‍จะมีนักศึกษามาเดินที่นี่กันเสียส่วนใหญ่

บางทีเดิน ‍ๆ‍ ไปก็เจอคนรู้จัก อย่างเช่นวันนี้ซันก็เจอคนรู้จัก แต่เพราะไม่ได้คุยกันนานแล้ว ซันก็เลยไม่กล้าเข้าไปทัก เพราะไม่ได้สนิทกันมาก ได้แต่เดินสวนกันไป แต่ถ้าคนคนนั้นทักซันขึ้นมา ซันก็จะหยุดคุยด้วยทันที แต่พอเดินผ่านมาแล้ว คนคนนั้นก็ยังไม่ทัก เขาก็เลยไม่ได้สนใจมาก

ซันมีจุดหมายปลายทางอยู่ที่โซนต้นไม้ เหมือนหลาย‍ๆ‍ ครั้งที่มาเดินที่นี่ ซันชอบปลูกต้นไม้มาก ถือเป็นงานอดิเรกเลยก็ว่าได้

ที่บ้านของซันจะมีต้นไม้ ดอกไม้ ปลูกอยู่หลายสายพันธุ์ อาจเป็นเพราะคุณพ่อของซันชอบปลูกต้นไม้อยู่แล้ว ซันเลยซึมซับมาจากท่าน เมื่อมาที่นี่ทีไร ก็ต้องเดินดูตลอด บางทีก็มีซื้อติดมือกลับไปปลูกที่ห้องบ้าง ซันชอบมองดูพวกมันเติบโต มันทำให้เขามีความสุข และจิตใจสงบ

“ลุงครับต้นนี้ราคาเท่าไหร่ครับ” ชาย‍หนุ่มถามคนขายที่ดูมีอายุแล้ว ต้นไม้ที่ถามเป็นต้น‍กระ‍บอง‍เพชร ลักษณะเป็นรูปดาวห้าแฉก บิด‍เป็น‍เกลียวนิด ‍ๆ‍ ที่สำคัญมันเป็นกระบองเพชรที่แทบไม่มีหนามเลย ซันถูกใจไอ้เจ้าต้นนี้อย่างมาก

“49 บาทพ่อหนุ่ม”

เมื่อซันได้ยินราคาที่ไม่แพงมาก ก็ตั้งใจเลือกต้นที่‍ถูก‍ใจทันที เมื่อเลือกได้แล้ว เขาก็เดินไปจ่ายเงินกับคนขาย

“ผมเอาต้นนี้ครับ” เมื่อจ่ายเงินแล้วซันก็เดินออกจากร้าน

“ปะมึงกลับกัน”

“โห มึง กว่าจะเลือกได้ กูนี่นั่งรอจนจะหลับละ” เมฆบ่นให้เพื่อนเพราะมาด้วยกันทีไร ถ้าซันได้เข้าร้านต้นไม้ ก็จะเดินดูต้นไม้นานมาก เมฆต้องออกมาหาที่นั่งรอตลอด

“เออน่า นาน ‍ๆ‍ กูจะได้มาที ช่วงนี้อ่านแต่หนังสือสอบ ปะกลับกัน”

แล้วสองหนุ่มก็เดินจากไป

มหาวิทยาลัย K

ซันนั่งทบทวนรายงานที่ทำ อยู่ที่‍โต๊ะประจำใต้ตึกคณะกับเมฆสองคน

“ขอโทษนะ‍ครับ ไม่ทราบว่ามีคนชื่อ ซัน ทิวากร บริหารปี 2 ไหมครับ พอดีมีของมาส่งครับ” พ‍นัก‍งาน‍‌ส่ง‍‍ของเรียกชื่อ คนที่มีชื่อตามใบ‍ส่ง‍‍ของ

“ผมเองครับ” ซันเงย‍หน้าขึ้นจากรายงานที่อ่าน เมื่อมีคนเรียกชื่อตัวเอง

พ‍นัก‍งานให้ผู้รับเซ็นรับของ แล้วก็ยื่นถุง‍กระ‍ดาษให้ชาย‍หนุ่ม ก่อนจากไป

ชาย‍หนุ่มมองถุง‍กระ‍ดาษที่มีคนส่งมาให้ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคนที่ชื่อวิน ส่งของมาให้เขาอีกแล้ว

รอยยิ้มมุมปากปรากฏขึ้นบนหน้าหล่อของซัน แล้วจางหายไป

“คนนั้นส่งมาให้อีกแล้วเหรอ น่าอิจฉาจังวะ ชักอยากเห็นหน้าคนส่งแล้วสิ” เมฆเอ่ยแซวเพื่อนสนิทของ‍ตน และพยายามชะเง้อคอมองของในถุง‍กระ‍ดาษ อย่างอยากรู้อยากเห็น

ซันส่ายหน้าให้กับเมฆเพื่อนสนิท ที่อยากรู้เสีย‍เหลือ‍เกิน ซันเปิดถุงออก ข้างในมีโหลขนมคุกกี้ และมีจดหมายอีกหนึ่งฉบับ ซึ่งซันรู้ได้ในทันที ว่ามันคือรูป‍ถ่าย‍โพ‍ลา‍รอยด์อย่างแน่นอน

“จดหมายรัก เปิดให้ดูหน่อยสิ” เมฆแกล้งแหย่เพื่อน ชายหนุ่มรู้อยู่แล้วแหละว่าเพื่อนไม่ให้ดูหรอก

ซันเป็นคนหวงของ เขารู้ดี

“อันนี้ไม่ได้ มันเป็นความลับ” ซันบอกเพื่อนไป

มือแกร่งบรรจงเปิดซองสีขาว ที่บรรจุรูป‍โพ‍ลา‍รอยด์ออกช้า ‍ๆ‍ วันนี้เป็นรูปต้น‍กระ‍บอง‍เพชร ลักษณะเป็นรูปดาวห้าแฉก ฉากหลังน่าจะเป็นระเบียงของหอพักสักที่หนึ่ง ซึ่งก็ดูไม่‍ออกว่าที่ไหน เพราะมันไม่ชัด แต่ความสนใจของ‍เขา มันอยู่ที่ต้น‍กระ‍บอง‍เพชร ที่เหมือนกันกับที่เขาเพิ่งซื้อมาปลูกเมื่อวานนี้เลย ซันอ่านข้อความใต้รูปทันที

โฮชิ

ซันงง โฮชิคืออะไร จึงพลิกอ่านข้อความที่ด้านหลังรูป เผื่อจะเจอคำอธิบายของข้อความนี้

ถึงคุณ‍ดวง‍อา‍ทิตย์

จะว่าอะไรไหมครับ

ถ้าผมจะขอปลูกแบบคุณบ้าง

จะได้เป็นคู่กัน

ผมตั้งชื่อว่า โฮชิ ครับ

วิน

เมื่อซันอ่านข้อความจบ ก็นึกแปลกใจ ที่คนคนนี้มีต้น‍กระ‍บอง‍เพชร ดาวห้าแฉกเหมือนเขา หรือวินอาจจะเห็นเขาซื้อมาปลูกก็เลยซื้อมาปลูกตาม งั้นเมื่อวานวินคงเห็นเขาที่ตลาดนัดคนเดินแน่ ‍ๆ‍ แถมยังตั้งชื่อ ให้ต้น‍กระ‍บอง‍เพชรนี้อีก

น่ารักจัง

อดีต มีนาคม ซันอยู่ปี 2

วันนี้ซันมาเรียนด้วยจิตใจที่เศร้าหมอง ชาย‍หนุ่มไม่มีกะจิตกะใจที่‍จะมาเรียน แต่ก็คิดได้ว่าชีวิตต้องเดินหน้าต่อไป เขาหยุดเรียนมาเกินโควตาที่กำหนดแล้ว ขาดอีกไม่ได้แล้ว ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่มีสิทธิ์สอบ

ตลอดทั้งวันชาย‍หนุ่มเรียนไม่รู้เรื่องเลย อาจเป็นเพราะสภาวะจิตใจที่ยังไม่ปรกติ ซันเพิ่งสูญเสียมารดาไปด้วยโรคมะเร็ง ชาย‍หนุ่มพยายามทำตัวให้เข้มแข็ง เวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่น แต่พออยู่คนเดียวน้ำตาลูกผู้ชายก็ไหลอาบสองแก้ม เหมือนเด็กน้อยที่ร้องไห้ในวันวาน

แม่ คนที่คอยปลอบเขาเมื่อยามท้อใจ คำพูดแสนอบอุ่นที่คอยสั่ง‍สอน สัมผัสจากมือนุ่มคู่นั้นที่ลูบหัวเขาให้หลับไปในคืนที่ฝันร้าย

ตอนนี้ไม่มีแล้ว

แม่จากเขาไปในที่ที่ไกลแสนไกล

เขาหวังว่าสักวัน แม่คงจะมารับเขาไปอยู่ด้วยกัน

ตอนนั้นเขาคงไม่โดดเดี่ยวอีกแล้ว

“มีของมาส่งครับ คุณทิวากร” พ‍นัก‍งาน‍‌ส่ง‍‍ของจำชาย‍หนุ่มหน้าหล่อ ที่นั่งอยู่ใต้ตึกคณะบริหารได้อย่างดี เพราะเขามาส่งของให้คนคนนี้ นับครั้งไม่ถ้วน แค่ได้ยินชื่อ ทิวากร ก็รู้ได้ในทันทีว่าคือใคร

ซันยื่นมือไปรับถุง‍กระ‍ดาษจากพ‍นัก‍งาน หลังจากจดปากกาเซ็นชื่อรับของแล้ว

วิน ยังส่งของและรูป‍โพ‍ลา‍รอยด์มาให้เขาบ่อย ‍ๆ‍ นี่คือครั้งที่เท่าไหร่ ซันก็จำไม่ได้ รู้แต่ตัว‍เขา‍เองนับวันก็เริ่มจะเฝ้ารอ ที่‍จะได้รับคำพูด และกำลังใจจากวิน โดยไม่รู้ตัว

รูปที่ซันได้รับครั้งนี้คือรูปพระ‍อา‍ทิตย์ขึ้น ท่ามกลางทะเลหมอกอันขาวโพลน ตัว‍เขา‍เองก็คิดอยากไปเที่ยวแบบนี้บ้าง แต่ก็ยังหาเวลาไปไม่ได้

‘น่าอิจฉาคนที่ได้ไปจัง’

ดอยชมตะวัน ใต้รูปเขียนชื่อสถานที่ไว้ ซันจดสถานที่นี้อยู่ในใจ สักวันเขาจะไปเที่ยวที่แห่งนี้ให้‍ได้

ซันพลิกอ่านข้อความที่ด้านหลัง เมื่อได้อ่านก็ทำให้ซันถึงกับกลั้นน้ำตาแทบไม่ไหว