บทที่ 18 ไม่ปล่อยมือ (จบ)

หลังจากที่ลม‍หนาวออกมาจากวัด ก็ตรงมาขึ้นรถที่โฮม‍ส‍เตย์จอดรอรับอยู่ หลังจากที่ได้พูดคุยกับหลวงพ่อ ทำให้ลม‍หนาวคิดอะไรได้หลาย ‍ๆ‍ อย่างเลย เขาไม่ควรจมอยู่แต่กับความผิดพลาด หรือความรู้สึกผิดในอดีต ชีวิตต้องเดินต่อไปข้างหน้า

ลม‍หนาวกลับมาถึงที่โฮม‍ส‍เตย์ในตอนเกือบเที่ยง ชาย‍หนุ่มมองไปที่โฮม‍ส‍เตย์หลังข้าง ‍ๆ‍ แขกที่มาพักอยู่เมื่อวานน่าจะเช็กเอาต์ออกไปแล้ว เพราะเห็นแม่บ้านเข้ามาทำความสะอาด ลม‍หนาวมองเพียงเท่านั้นก็ไม่ได้สนใจอีก

ชาย‍หนุ่มกดเข้าไปเช็กโซเชียลที่แอปไอเจ เห็นเพื่อน ‍ๆ‍ หลายคนถ่ายรูปอวดที่เที่ยวต่าง ‍ๆ‍ เขากดเข้า‍ไป‍ดูไอเจของพี่ซัน แต่ก็ยังคงไม่มีอะไรอัปเดต เข้าไปเช็กที่แอปวีโฟร์ ก็ไม่มีอะไรอัปเดตเหมือนกัน

‘ทักไปหาจะดีไหมนะ’ ลม‍หนาวคิดกับตัวเอง แล้วก็นอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียง

“แต่เราบอกพี่ซันว่าจำพี่‍เขาไม่ได้หนิ จะอธิบายยังไงดีล่ะ” ลม‍หนาวรู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันที

“เลิกคิด ‍ๆ‍ เรามาเที่ยวนะ ต้องมีความสุขสิ ไม่ใช่มานั่งเครียด ไปหาอะไรกินดีกว่า”

ลม‍หนาวพูดบอกตัวเอง แล้วก็ออกไปหาอะไรกินที่ร้านอาหารของโฮม‍ส‍เตย์ และกะว่าจะไปเดินเที่ยวในหมู่บ้านใกล้ ‍ๆ‍ ด้วยเพราะพ‍นัก‍งานที่โฮม‍ส‍เตย์บอกว่า ในหมู่บ้านมีของจากชาวบ้านมาขายอยู่ เผื่อเจออะไรน่าสนใจ

ลม‍หนาวเที่ยวไปในสถานที่ต่าง ‍ๆ‍ ทั้งสวนดอกไม้หลากสี ทั้งจุดชมวิว ทั้งเดินซื้อของในหมู่บ้าน ชาย‍หนุ่มถ่ายรูปไว้เพื่อเก็บเป็นความ‍ทรง‍จำมากมาย

ลม‍หนาวตระเวนเที่ยวจนเกือบใกล้ค่ำ ชายหนุ่มจึงกลับที่พักของตัวเองทันที เมื่อมาถึงก็กินอาหารที่ทางโฮม‍ส‍เตย์จัดไว้ให้ ดูเหมือนโฮม‍ส‍เตย์หลังข้าง ‍ๆ‍ จะมีคนมาเข้าอยู่ใหม่แล้ว เพราะลม‍หนาวเห็นการเคลื่อนไหวในโฮม‍ส‍เตย์หลังนั้น

ลม‍หนาวกินข้าวเย็น พร้อมกับเช็กความเป็นไปของคนที่เขาคิดถึง แต่ทุกอย่างก็ยังคงเหมือนเดิม พี่‍เขายังไม่ได้อัปเดตอะไรลงโซเชียลเลย

ตอนเช้าของอีกวัน ลม‍หนาวก็ตื่นตั้งแต่ตี 4 เพื่อมาดูทะเลหมอกและพระ‍อา‍ทิตย์ขึ้นในตอนเช้าอย่างเคย เขาแต่งตัว และออกเดินไปยังจุดชมวิวของดอยชมตะวันแห่งนี้ จุดที่‍จะชมทะเลหมอกและพระ‍อา‍ทิตย์ขึ้นได้สวยที่สุด

เมื่อไปถึงก็มีนักท่องเที่ยวคนอื่น เดินทางมาถึงก่อนอยู่บ้างแล้ว ลม‍หนาวเลือกมุมที่คนไม่พลุกพล่าน เพื่อนั่งรอเวลา เมื่อเวลาผ่านไปทะเลหมอกค่อย ‍ๆ‍ ดันขึ้นมาจนขาวโพลนไปหมด และแสงแรกของพระ‍อา‍ทิตย์ก็ค่อย ‍ๆ‍ ส่องสว่างขึ้นเรื่อย ‍ๆ‍

นักท่องเที่ยวต่างพากันถ่ายรูปบันทึกความ‍ทรง‍จำนี้ ลม‍หนาวเองก็เช่นกัน เพราะความงามของธรรมชาติในแต่ละวัน ก็ไม่เหมือนกัน

วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่ลม‍หนาวจะพักอยู่ที่นี่ เขาคิดว่าจะเดินทางต่อ เพื่อไปเที่ยวยังสถานที่อื่นอีก

ลม‍หนาวกดโพ‍สต์รูปทะเลหมอก ที่มีพระ‍อา‍ทิตย์กำลังขึ้น เขาโพ‍สต์รูปพระ‍อา‍ทิตย์ขึ้น ที่ดอยชมตะวันแห่งนี้ ลงในแอปไอเจสามวันแล้ว หลังกดโพ‍สต์เสร็จ เขาก็เลื่อนดูรูปของเพื่อน ไปเรื่อย ‍ๆ‍ จนมาถึงรูป‍รูป‍หนึ่ง ที่‍เป็นรูปทะเลหมอก และมีพระ‍อา‍ทิตย์ขึ้น

ลม‍หนาวตกใจมาก เพราะมันเหมือนสถานที่ที่เขาเพิ่งถ่ายรูปลงเลย แล้วคนที่โพ‍สต์ก็คือ พี่ซัน ทำไมพี่‍เขาถึงโพ‍สต์รูปนี้ลง หรือพี่‍เขาจะมาเที่ยวที่นี่เหมือนกัน

ลม‍หนาวมองหาคนที่ตัวเองคิดว่า น่าจะอยู่ที่นี่ เพราะพี่ซันโพ‍สต์รูปนี้ก่อนลม‍หนาวไม่กี่นาทีเอง

หรืออาจจะบังเอิญนะ

ไม่หรอกต้องเป็นที่นี่แน่นอน ลม‍หนาวเริ่มเดินตามหาซันทันที แต่มองหาเท่าไหร่ก็ยังไม่เจอ นักท่องเที่ยวคนอื่นก็เยอะเหมือนกัน ลม‍หนาวเดินไปเรื่อย ‍ๆ‍ อย่างมีความหวัง

“มองหาใครอยู่เหรอครับ”

เสียงที่คุ้นเคยเอ่ยถาม จนลม‍หนาวต้องหันกลับไปมอง คนตรงหน้าทำให้ลม‍หนาวยิ้มทั้งน้ำตา

“พี่ซัน” ลม‍หนาวมองซันอย่างไม่กะพริบตา เพราะกลัวว่ามันจะเป็นแค่ภาพลวง

“ใช่ครับ พี่เอง” ซันเดินเข้าไปใกล้น้องเรื่อย ‍ๆ‍

“พี่มาได้ยังไงครับ”

“พี่มาตามหาแฟนพี่น่ะสิ” ซันพูดเข้าประเด็นทันที

ลม‍หนาวถึงกับ ไปต่อไม่ถูก เพราะไม่คิดว่าซันจะพูดแบบนี้ออกมา แต่อีกใจก็รู้สึกดีที่คนที่ซันตามหา ก็คือตัว‍เขา‍เอง

“แล้วเจอหรือยังครับ”

“คิดว่าเจอแล้ว” ซันยื่นมือออกไปให้คนตรงหน้า

“เราอย่าปล่อยมือกันอีกได้‍ไหม”

ลม‍หนาวรู้สึกเสียใจ กับสิ่งที่เขาทำกับซันในอดีตที่ผ่านมา เพราะเขาเลือกที่‍จะลืมซันไปง่าย ‍ๆ‍ โดยไม่สนใจความรู้สึกพี่‍เขาเลย

ต่อไปนี้เขาจะชดเชยทุกอย่างให้พี่ซันเอง ลม‍หนาวก้มมองมือของซันที่ยื่นออกมา เขาจึงยื่นมือของตัวเองออกไปจับ‍มือพี่‍เขาไว้

“พี่ซันผมขอโทษนะ‍ครับ กับทุกเรื่องที่ผ่านมา” ลม‍หนาวขอโทษซัน

ซันดีใจมาก จึงดึงลม‍หนาวเข้ามากอด โดยไม่แคร์สายตาของนักท่องเที่ยวคนอื่น

“ไม่เป็นไร ไม่ต้องขอโทษ พี่รู้ว่าลม‍หนาวเองก็เจ็บไม่‍แพ้กัน แต่ขอให้หลังจากนี้ อย่าทำแบบนี้อีกได้‍ไหม ได้‍ไหมครับ”

“ได้ครับ ผมจะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว” ลม‍หนาวกอดซันเอาไว้ เพื่อซึมซับว่าเขาจะไม่ปล่อยมือจากคนคนนี้อีกแล้ว

“พี่พักอยู่ที่ไหนเหรอครับ” หลังจากนั่งชมพระ‍อา‍ทิตย์ขึ้นด้วยกันแล้ว ลม‍หนาวจึงถามซันถึงที่พัก

“มาสิเดี๋ยวพี่พาไป” ซันจับ‍มือลม‍หนาว และพาเดินไปยังที่พักของตัวเอง

ลม‍หนาวเดินตามการจับจูงของซันมาตลอดทาง ก็รู้สึกว่าทำไมเส้นทางมันคุ้น ‍ๆ‍ เหมือนไปทางเดียวกับที่พักของตัวเองเลย

“นี่ไง ถึงแล้ว” ซันชี้ไปยังที่พักของตัวเอง

“ฮะ อย่าบอกนะ‍ครับว่า พี่พักอยู่ที่นี่ด้วยเหมือนกัน”

“ใช่ครับ”

“แล้วยังพักโฮม‍ส‍เตย์ข้าง ‍ๆ‍ ผมเลย” ลม‍หนาวตกใจมาก

“ใช่พอพี่มาถึง ก็มีที่นี่ว่างพอดีน่ะ บังเอิญจัง”

แต่ความ‍จริงนั้นไม่ใช่เลย เพราะซันเดินสอบถามบ้านพักต่าง ‍ๆ‍ เพื่อหาชื่อลม‍หนาวว่า พักอยู่ที่ไหน จนมาเจอที่นี่ แล้วยังมีที่พักว่างพอดี นี่ก็ถือเป็นความโชคดีอย่างหนึ่งของ‍เขาเลย

“แต่วันนี้ผมต้องเช็กเอาต์ออกแล้วนะ‍ครับ ผมมีแพลนจะไปเที่ยวที่อื่นต่อครับ” ลม‍หนาวกังวลว่าซันจะต้องอยู่คนเดียว

“ไม่เป็นไร พี่ก็เช็กเอาต์ด้วย หนาวไปเที่ยวที่ไหน พี่ก็ไปที่นั่นด้วย ถือซะว่านี่คือการเริ่มต้นใหม่ของเรา เป็นการเรียนรู้กันให้มากขึ้น ใช้เวลานี้อยู่ด้วยกัน ศึกษานิสัยใจคอกัน หนาวชอบอะไร พี่ชอบอะไร หนาวไม่ชอบอะไร พี่ไม่ชอบอะไร เราค่อย ‍ๆ‍ บอกกัน ยังมีเวลาอีกหลายวันเลยกว่าจะกลับไปเรียนต่อ”

“โอเคครับ ไปเที่ยวด้วยกัน” ทั้ง‍สองยิ้มให้กันอย่างมีความสุข

เมื่อทั้ง‍สองคนเก็บของจากที่พักเสร็จแล้ว ก็เดินทางไปเที่ยวสถานที่ต่อไป ด้วยรถยนต์ของซัน เพราะซันขับ‍รถจากเมืองหลวงมาที่ดอยชมตะวัน เพราะเที่ยวบินที่‍จะมาที่นี่นั้นเต็มหมดแล้ว รถทัวร์ก็เต็ม เขาจึงต้องขับ‍รถมาเอง แต่ก็สะดวกดี เพราะไม่ต้องหารถให้วุ่นวาย

ทั้ง‍สองเที่ยวไปตามสถานที่ต่าง ‍ๆ‍ ที่ขึ้นชื่อของแต่ละจังหวัดที่ขับ‍รถผ่าน ลม‍หนาวมีความสุขมาก ‍ๆ‍ หลังจากที่เขาเลือกที่‍จะไม่จมอยู่กับความรู้สึกผิด แต่เลือกที่‍จะเดินต่อไปข้างหน้า จนได้เจอกับความสุขในตอนนี้

ลม‍หนาวนึกขอบคุณซัน ที่ยังอดทน และเลือกเขา ไม่เปลี่ยนใจไปไหน ขอบคุณที่ยังรักกัน เขาเองก็จะ‍ตอบแทนความรักครั้งนี้ จะดูแลให้ดีที่สุด จะไม่ทำให้ซันเสียใจอีกแล้ว

“ดาวเยอะแยะเต็มไปหมดเลย สวยมาก ‍ๆ‍ เลย” ลม‍หนาวที่นอนมองท้องฟ้ายามค่ำคืน ที่มีดวงดารานับร้อยนับพัน เปล่งแสงอยู่เต็มผืนฟ้าสีดำ เอ่ยชมออกมา

“ใช่สวยมาก ‍ๆ‍ เลย ถ้าเราอยู่ที่เมืองหลวง ไม่ได้เห็นหรอกนะแบบนี้ เห็นแต่ไฟจากตึกรามบ้านช่อง” ซันที่นอนอยู่ข้างลม‍หนาวเอ่ยตอบ

ตอนนี้ทั้ง‍สองกำลังนอนมองดวงดาว อยู่ที่ระเบียงของที่พัก สถานที่นี้อยู่ที่ดอยแห่งหนึ่ง ในจังหวัดหนึ่งทางภาคเหนือสุดของประเทศ

อากาศในตอนนี้ถือว่าหนาวมากแล้ว สำหรับพวกเขาทั้ง‍สอง แต่บรรยากาศก็ดีมากเช่นกัน

“หนาวพี่ถามอะไรหน่อยสิ” ซันถามน้องขึ้นมา

“อะไรเหรอครับ” ลม‍หนาวหันไปมองซัน

“ถ้าหากว่าพี่ไม่ตามเรามา เรายังจะทำเป็นจำพี่ไม่ได้อีกไหม” ซันถามเรื่องที่ตนค้างคาใจออกไป

“ถ้าพี่ไม่ตามผมมา กลับไปผมก็ต้องไปหาพี่เหมือนกัน เพราะผมคิดได้แล้วว่า ผมไม่ควรจมอยู่กับความรู้สึกผิดนั้น ผมควรเดินหน้าต่อไป และผมก็ไม่‍อยากหายไปจากพี่อีกแล้ว ขอโทษนะ‍ครับ ที่ผมทำตัวงี่เง่าแบบนี้” ลม‍หนาวพูดบอกความรู้สึกกับซัน

ซันดึงลม‍หนาวเข้ามากอด แล้วลูบศีรษะอย่างอ่อนโยน

“อย่าโทษตัวเองอีกเลย ไม่มีใครอยาก‍ให้เกิดเรื่องนี้ขึ้นหรอก”

“ครับ ผมขอโทษพี่นะ‍ครับ แล้วผมก็รักพี่มากนะ‍ครับ” ลม‍หนาวบอกรักซันไป

คนฟังเมื่อได้ยิน คำว่ารักจากปากน้อง หัว‍ใจก็ชุ่มชื่นขึ้นมาทันใด เพราะนี่คือครั้งแรกที่ลม‍หนาวบอกว่ารักเขา

“พี่ก็รักลม‍หนาวมากนะ รักที่สุด” ทั้ง‍สองตระกองกอดกันอยู่แบบนั้น เพื่อทดแทนความรู้สึกใน‍ช่วงที่ต้องห่างกัน

“เราอย่าปล่อยมือกันอีกได้‍ไหม ไม่ว่าจะเจอเรื่องอะไร เราจะสู้มันไปด้วยกัน”

“ผมจะไม่ปล่อยมือจากพี่แล้วครับ ไม่ว่าเจอเรื่องอะไร ผมจะจับ‍มือพี่ไปตลอด ขอบคุณนะ‍ครับที่เข้ามาเป็นความสุขในชีวิตของผม”

“ขอบคุณเช่นกันครับ” ซันพูดบอกความรู้สึกตัวเองออกไปเช่นกัน

ไม่ว่าทางข้างหน้า จะพบเจออุปสรรคมากมายแค่ไหน ขอเพียงเราสองคนไม่ปล่อยมือจากกัน สู้และแก้ปัญหาไปด้วยกัน ผมคิดว่าเราจะผ่านเรื่องนั้นไปด้วยกันได้

ไม่ปล่อยมือ

***************

~ จบ ~