MasukShare
บทที่ 1 ความฝัน 2/2
Terakhir Diperbarui:
2025-04-15 16:01:56“งั้นแกชื่อ โฮชิละกันนะ เข้าใจไหมเจ้าโฮชิ”
ผมตั้งชื่อให้มันว่า โฮชิ ที่แปลว่า ดาว ในภาษาญี่ปุ่น เพราะลักษณะของมันคล้ายดาวห้าแฉก
ลมหนาวนำเจ้าแคคตัสที่เพิ่งตั้งชื่อใหม่ ๆ เข้ามาในห้อง แล้ววางลงที่โต๊ะรับแขก แล้วเดินเข้าไปในห้องนอน ผ่านไปสักพัก ก็เดินออกมาพร้อมกับกล้องถ่ายรูปโพลารอยด์ เมื่อจัดมุม จัดองศาของเจ้าโฮชิเรียบร้อยแล้ว นิ้วเรียวก็กดชัตเตอร์ทันที รอจนรูปเลื่อนออกมา ลมหนาวก็หยิบรูปออกมาสะบัดเบา ๆ จนรูปเริ่มปรากฏภาพขึ้นมา ชายหนุ่มเดินเข้าไปในห้องนอน หยิบปากกามาเขียนรูปที่เพิ่งถ่ายออกมาจากกล้องโพลารอยด์ ด้วยข้อความว่า
สวัสดีโฮชิ
เมื่อเขียนข้อความลงบนรูปแล้ว เขายังไม่ลืมที่จะใช้กล้องโทรศัพท์ ถ่ายรูปโพลารอยด์ใบนั้น แล้วอัปลงแอปไอเจ ที่มีผู้ติดตามอยู่ไม่กี่ร้อยคนทันที
แคปชันเดียวกับสิ่งที่เขียนลงบนรูป สวัสดีโฮชิ
ลมหนาวยิ้มน้อย ๆ ให้กับรูปที่เพิ่งอัปลงโซเชียล แล้วนำเจ้ารูปถ่ายใบน้อย ไปติดไว้กับกระดานแม่เหล็กของเขา
ที่กระดานมีรูปที่ถ่ายจากกล้องโพลารอยด์อยู่หลายใบ ลมหนาวชอบใช้กล้องนี้ถ่ายรูป เพราะรู้สึกว่า มันให้อารมณ์ที่ค่อนข้างมีเสน่ห์ เขาอธิบายไม่ถูก รู้แต่ว่าชอบ อีกอย่างพอกดชัตเตอร์ รูปก็เลื่อนออกมาทันที ไม่ต้องไปรอล้างภาพตามร้าน เมื่อลมหนาวยืนชื่นชมรูปถ่ายฝีมือตัวเองอยู่สักพัก ก็คิดว่าคงต้องเข้านอนแล้ว เพราะเริ่มง่วงนิด ๆ
มหาวิทยาลัย K
เช้านี้ก็เป็นอีกวัน ที่ผมต้องตื่นไปเรียนแต่เช้าเหมือนอย่างเคย มีไหมเรียนตอนสาย ๆ เหมือนคณะอื่น ผมก็ได้แต่บ่นไปอย่างงั้น แต่การก้าวขาไปห้องเรียนก็ยังไม่ลดลง
“ไงตัง ไหวป้ะเนี่ย” ผมดูสภาพเพื่อนที่แทบจะฟุบไปกับโต๊ะเรียนอย่างห่วงใย คนอะไรดื่มหนักแค่ไหนก็มาเรียนตอนเช้าได้ แม้สภาพจะไม่เต็มร้อยก็เถอะ นับถือมันจริง ๆ เลยเรื่องนี้
“ไม่ไหวก็ต้องไหวว่ะ ใกล้สอบแล้วกูต้องมาให้ได้” ตังผงกหัวขึ้นมามองเพื่อน แล้วก็ฟุบลงไปต่อ
“เบา ๆ บ้างช่วงนี้ ยิ่งใกล้ ๆ สอบอยู่” ผมเอ่ยเตือนเพื่อน ที่ไม่รู้ว่าฟังผมพูดอยู่ หรือเฝ้าพระอินทร์ไปแล้ว
“อือ ๆ จารย์มาแล้วเรียกด้วยนะ” ตังยังไม่หลับ เพราะห่วงว่าอาจารย์จะเข้ามาเห็นตัวเองนอนในห้อง
“เออ เดี๋ยวเรียกนอน ๆ ไป” ผมส่ายหน้าให้เพื่อน แม้จะเมาแค่ไหน แต่เรื่องเรียนก็สำคัญกับมันเสมอ
ต่องต๊อง ๆ
เสียงออดหมดเวลาเรียนคราบสุดท้ายของวันนี้ ลมหนาวบิดขี้เกียจไปมา แล้วเตรียมตัวเก็บของลงกระเป๋า
“เก็บของได้แล้วมึง ไปหาอะไรกินกันปะ” ผมตบไหล่เพื่อนเบา ๆ เป็นเชิงกระตุ้นให้เพื่อนตื่นตัว
“อือ..ปะกูพร้อมละ พลังชีวิตฟื้นคืนแล้ว” ตังชูแขนสองข้างบิดขี้เกียจไปมา แล้วทำท่าทางกระตือรือร้นทันที
“อือไปกันปะ ไปห้างนะ ฟิล์มกล้องเราหมด” ผมบอกเพื่อนถึงจุดประสงค์ ในการไปครั้งนี้
“ครับ ไปไหนไปกันแล้วแต่คุณลมหนาวเลยครับ” ตังพูดหยอกเพื่อน เพราะดูเหตุผลจริง ๆ คงไม่ได้อยากไปหาอะไรกินหรอก คงอยากไปซื้อฟิล์มมากกว่า
ห้างสรรพสินค้า AC
“กินไรกันดีมึง” ตังถามลมหนาว ที่เมื่อเข้ามาในห้างสรรพสินค้า ก็เอาแต่เดินตรงไปที่ร้านกล้องถ่ายรูปทันที เขาต้องรอมันให้ซื้อของเสร็จก่อน ถึงจะได้หาอะไรกิน
“กินปิ้งย่างป้ะ” เมื่อผมได้สิ่งที่ต้องการ เรื่องอื่นยังไงก็ได้
“อือ เลือกร้านเลย” ตังพูดให้เพื่อนเลือกร้าน เพราะน้ำย่อยในกระเพาะเริ่มทำงานแล้ว
เมื่อทั้งสองเข้ามาในร้านปิ้งย่าง ก็เริ่มสั่งสิ่งที่อยากกินทันที
“นี่หนาว สอบเสร็จแล้วไปเจอเพื่อน ๆ หน่อยนะ พวกไอ้บาสบ่นคิดถึงมึงจะแย่”
ตังบอกเพื่อนที่นั่งย่างเนื้ออยู่ข้างหน้าทันทีเมื่อนึกออก เพราะเมื่อคืนที่ไปนัดสังสรรค์กับเพื่อนมา มีแต่คนถามหา เขาไม่อยากให้เพื่อนตัวเล็ก ค่อย ๆ ห่างจากกลุ่มเพื่อนเท่าไหร่ เพราะตังยังอยากให้เพื่อนสนิทสนมกันเหมือนเมื่อก่อน
“ได้สิ สอบเสร็จก็นัดวันมาอีกทีแล้วกัน ไม่เจอพวกมันนานละ”
ผมตอบรับคำของเพื่อน พอมาคิด ๆ ดู ผมก็ไม่ได้ไปตามนัดกับเพื่อนนานแล้ว นึก ๆ ไปก็คิดถึงช่วงเรียนมัธยมปลาย ไปไหนไปกัน เป็นกลุ่มเป็นแก๊ง
ผมจำได้ว่าช่วงนั้น ผมมีความสุขมาก ๆ
“โอเค เดี๋ยวนัดกันอีกที” ตังพยักหน้าอย่างพอใจ เมื่อเพื่อนตรงหน้าตอบมาอย่างที่ตัวเองหวัง
“เออหนาว กูถามหน่อย ตอนนี้มึงยังส่งรูปให้ไอ้คุณดวงอาทิตย์อยู่ป้ะ” อยู่ ๆ ตังก็นึกได้ว่า ไอ้เจ้าเพื่อนตัวดี มันแอบมีความรักกับบุคคลปริศนา
“คุณดวงอาทิตย์ไหนวะ” ผมทำหน้างง ๆ กับสิ่งที่ตังถาม เพราะจำได้ว่า ไม่เคยรู้จักคนชื่อนี้
“อ้าว เรื่องนี้มึงก็จำไม่ได้ด้วยเหรอ” ตังทำหน้าสงสัย และนึกไม่ถึงว่าเพื่อน จะจำคนที่ตัวเองถ่ายรูปส่งไปให้ตลอดไม่ได้ด้วย
“ยังไงตัง เล่ามาซิ” ผมวางตะเกียบที่กำลังคีบเนื้ออยู่ลงที่จาน แล้วรอคอยฟังคำบอกเล่าจากปากของเพื่อน
ชักอยากรู้ขึ้นมาแล้วว่า ใครคือ คุณดวงอาทิตย์ ที่ตังพูดถึง
“ก็ตอนนั้นน่ะ ที่กูเปิดกระเป๋ามึง ว่าจะยืมปากกาซะหน่อย แล้วกูก็ไปเจอซองใส่รูป กูก็เลยแอบดูนิดหน่อย”
ตังพูดไปพร้อมกับดูสีหน้าของเพื่อนว่าจะโกรธไหม ที่เขาค้นกระเป๋าโดยไม่บอกก่อน
“แล้วไงต่อ อย่าหยุดพูดสิ” ผมอยากรู้เรื่องที่เพื่อนจะเล่า มากกว่าโกรธ ที่เพื่อนค้นกระเป๋า โดยไม่ขออนุญาต
“กูก็เจอรูปโพลารอยด์ในซองอะ เป็นรูปต้นไม้แหละมั้ง ถ้าจำไม่ผิด”
“แล้วตังรู้ได้ยังไง ว่าเราส่งให้กับคุณดวงอาทิตย์” ผมยังสงสัยถึงสิ่งที่เพื่อนบอก
“ก็มึงเขียนไว้ที่ข้างหลังรูปไง เขียนว่า...” ตังคิดอยู่แป๊บหนึ่ง
“อ๋อ นึกออกละ มึงเขียนประมาณว่า ถึงคุณดวงอาทิตย์ มีคนเคยบอกไว้ว่า การอยู่กับธรรมชาติ จะทำให้เราผ่อนคลาย ประมาณนี้แหละ”
“เราเนี่ยนะเขียนแบบนี้” ผมไม่อยากจะเชื่อเลย
“ก็ใช่น่ะสิ หลังจากที่มึงรู้ ก็งอนกูอยู่พักใหญ่เลย กูนี่ตามง้ออยู่ตั้งนาน”
“แล้วตังรู้ไหม ว่าคุณดวงอาทิตย์คือใคร”
“กูไม่รู้หรอก ถามมึงตอนนั้นมึงก็ไม่ตอบ เอาแต่บอกว่า ความลับ ๆ ”
“ตัง เราจำไม่ได้ว่ะ ว่าเราเคยทำอะไรแบบนั้นด้วย”
“เอางี้นะ กินนี้เสร็จแล้ว กลับไปที่ห้อง ไปหา ๆ ค้น ๆ ดูเผื่อเจออะไร มึงอะชอบถ่ายรูปไว้เยอะ เผื่อมีเขียนอะไรไว้”
“ได้ กลับไปเราจะไปหาดู” ผมมาดหมายไว้ในใจ
“อือ รีบกินจะได้รีบกลับ ไม่ต้องคิดมากล่ะ เดี๋ยวกูจะช่วยนึกอีกทีละกัน เผื่อตอนนั้นเสือก เอ๊ย! รู้อะไรบ้าง”
“โอเค ขอบใจมากนะ ตังน่ารักที่สุดเลย” ผมพูดพร้อมทำหน้าตากรุ้มกริ่มหยอกล้อเพื่อน
“ไอ้หนาว อย่าพูดแบบนี้นะ ขนแขนกูลุกเลย” ตังทำท่าลูบขนแขน ทั้งที่มันยังไม่ได้ลุกขึ้นมาเลย
“ไปเข้าห้องน้ำไป ฮ่า ๆ ๆ ”
“ไม่ใช่ลุกแบบนั้นเว้ย” ตังรีบแก้ตัว
คอนโด SSK
เมื่อลมหนาวกลับมาถึงคอนโด ชายหนุ่มก็ตรงเข้าห้องนอน เพื่อไปที่มุมกระดานแปะรูปโพลารอยด์ทันที สายตาค่อย ๆ ไล่ดูรูปที่แปะอยู่ที่กระดานไปเรื่อย ๆ จนมาสะดุดที่รูปรูปหนึ่ง เป็นรูปดอกเดซี มีตัวอักษรเขียนไว้ใต้รูป ด้วยลายมือที่คุ้นตา
เดซี
ผมดึงรูปนั้นออกมาดูใกล้ ๆ ผมเห็นข้อความมีเท่านี้ ก็เลยพลิกกลับด้านหลังรูปดู ที่ด้านหลังของรูป มีข้อความที่เขียนถึงบุคคลปริศนาอยู่ ผมไล่สายตาอ่านข้อความตรงหน้าทันที
ถึงคุณดวงอาทิตย์
มีคนเคยบอกไว้ว่า
เมื่อมองดอกไม้สวย ๆ
จะทำให้มีความสุข
อย่าเครียดนะครับ
จาก วิน
ผมเขียนถึงคุณดวงอาทิตย์จริง ๆ ผมจำลายมือของตัวเองบนรูปได้ แล้วชื่อที่ผมเขียนถึงคุณดวงอาทิตย์คือ วิน ผมคงใช้ชื่อนี้ในการเข้าหาคนคนนั้น
ลมหนาวยืนครุ่นคิดอยู่ตรงนั้นพักใหญ่ พยายามค้นหาความทรงจำที่ตัวเองลืมไป แต่ยิ่งพยายามนึกก็ยิ่งหงุดหงิด เพราะมันว่างเปล่า ไม่ปรากฏความทรงจำเรื่องนี้เลย
คนที่ผมเขียนถึงคือใครนะ ใช่คนที่ผมเห็นในฝันบ่อย ๆ ไหม คิดยังไงก็ว่างเปล่ามันน่าหงุดหงิดมาก และหน่วงในใจแปลก ๆ
ผมก่อนที่จะเกิดอุบัติเหตุ กำลังชอบคนคนนี้อยู่ใช่ไหม ถึงได้ส่งอะไรแบบนี้ไปให้
แล้วถ้าผมได้เจอคนคนนี้อีกครั้ง ผมจะยังคงจดจำเขาได้ไหม และความรู้สึกชอบอีกฝ่ายที่ผมมีอยู่ก่อนหน้านี้ จะแสดงให้ผมรับรู้อยู่ไหม
Bab terkait
หมอกพรางรัก (Missing Love) บทที่ 2 ชมรม 1/2
มหาวิทยาลัย Kวันนี้มีเข้าเรียนชมรมที่ผมเลือกไว้ ผมชอบชมรมนี้มากเพราะมันคือชมรมถ่ายภาพ กว่าผมจะเข้าชมรมนี้ได้ก็ยากน่าดู เพราะชมรมรับคนจำกัด แต่สุดท้ายผมก็ทำข้อสอบผ่านเข้ามาได้ จนเป็นหนึ่งในสมาชิกของชมรมส่วนตังเพื่อนสนิทของผมไปอยู่ชมรมบาส เห็นแบบนั้นเล่นบาสโคตรเก่งเลยนะ วันไหนผมว่างก็จะไปนั่งดูมันเล่นบ้าง สาว ๆ นี่กรี๊ดกร๊าดกันใหญ่มาพูดถึงชมรมของผมดีกว่า ตั้งแต่ผมเข้าชมรมมา ผมได้เทคนิคถ่ายรูปต่าง ๆ ทั้งจากรุ่นพี่ และเพื่อน ๆ ในชมรมเยอะมาก ทำให้ผมมีความสุข และตั้งใจฟังสิ่งที่รุ่นพี่สอนอย่างใจจดใจจ่อ“เอาล่ะทุกคน ในเมื่อวันนี้มากันครบแล้ว พี่ก็มีเรื่องจะแจ้งให้ทราบนะคะ ทางชมรมของเรา จะจัดกิจกรรมให้ทุกคนได้ร่วมสนุกกัน ก่อนที่พวกเราจะสอบมีเวลา 1 เดือน ที่จะให้ส่งผลงานเข้ามาประกวด”พี่เกลหัวหน้าชมรมถ่ายภาพอยู่ปี 3 พูดให้สมาชิกชมรมทุกคนฟัง อย่างเสียงดังฟังชัด“หัวข้ออะไรครับ” เพื่อนในชมรมถามขึ้น“ใจเย็น ๆ กำลังจะบอก จดไว้ด้วยนะ” พี่เกลเริ่มอธิบายหัวข้อ ที่พวกเราต้องถ่ายรูปส่งเข้าประกวดให้ฟัง“พี่เกลคะ อธิบายหัวข้ออีกได้ไหมคะ หนูงง” สมาชิกในชมรมถามขึ้น“ก็ตรงตัวนะ หัวข้อนี้ไม่
Terakhir Diperbarui : 2025-04-15หมอกพรางรัก (Missing Love) บทที่ 2 ชมรม 2/2
“พี่ชื่อ...แล้วเราล่ะ...อะไร”เสียงขาด ๆ หาย ๆ ทำให้ผมฟังไม่รู้เรื่อง อึดอัดอยากร้องไห้ มันเกิดอะไร ทำไมร่างกายของผมไม่เป็นดั่งใจเลย“แล้วเจอกัน” เสียงของคนตรงหน้าพูดขึ้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันชัดเจนมาก พร้อมกับที่คนตรงหน้าหมุนตัวเดินจากไปติ๊ด ๆ ติ๊ด ๆ ติ๊ด ๆเสียงนาฬิกาปลุกในตอนเช้าของวันเสาร์ ปลุกคนที่นอนอยู่บนเตียงให้ตื่นจากฝัน มือเอื้อมไปปิดนาฬิกา แต่คนบนเตียงยังคงคิดเรื่องที่ฝันถึงไม่หายมันคืออะไร ผู้ชายคนนั้นคือใคร แล้วทำไมผมถึงรู้สึกคิดถึง และอยากจะร้องไห้ขนาดนี้“โธ่โว้ย นี่มันเรื่องอะไรกัน มันเป็นอะไรนักหนา”ผมพูดพร้อมลุกขึ้นนั่ง ใช้มือทั้งสองข้างขยี้หัวของตัวเอง น้ำตาเริ่มไหลออกจากดวงตาคู่สวย อาจเป็นเพราะยังเหลือความรู้สึกตกค้างจากความฝัน ทั้งเศร้า ทั้งอึดอัด และทั้งสับสน“ผู้ชายคนนั้นคือใครกันแน่ จะใช่คุณดวงอาทิตย์ไหมนะ” ผมพูดพึมพำกับตัวเองเมื่อกำจัดความรู้สึกออกไปได้บ้าง ผมก็ลุกขึ้นเตรียมตัว ไปตามนัดรุ่นพี่ที่ชมรมถ่ายภาพรุ่นพี่นัดให้ไปเจอกันที่ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง ซึ่งไม่ไกลจากคอนโดของผมมากนัก ผมเลยเดินทางโดยรถสาธารณะ เพราะมันสะดวกดี ไม่ต้องหาที่
Terakhir Diperbarui : 2025-04-15หมอกพรางรัก (Missing Love) บทที่ 3 พบเจอ 1/2
หลังจากวันนั้นลมหนาวก็ได้คุยกับวาริชบ่อยขึ้น ทั้งสองจึงสนิทกันมากกว่าวันแรกที่ได้เจอ“พี่แต่งรูปที่ไปถ่ายเสร็จแล้วนะ เดี๋ยวพี่ส่งไฟล์รูปไปให้” วาริชบอกกับคนปลายสาย สายตาก็ไล่ดูรูปที่ตัวเองถ่ายไปเรื่อย ๆ[เหรอครับ ผมอยากเห็นแล้ว] ลมหนาวพูดอย่างตื่นเต้น“พี่ขอเอารูปที่ถ่ายวันนั้น ไปลงที่เพจของพี่ได้ไหม” วาริชขออนุญาตนายแบบจำเป็นในวันนั้น เพื่อนำรูปไปลงเพจของตัวเองเพจนี้วาริชมีไว้เพื่อแสดงฝีมือการถ่ายภาพ ของเขาโดยเฉพาะ มีรับงานถ่ายภาพบ้าง แต่ไม่บ่อยเท่าไหร่การถ่ายรูปเป็นสิ่งที่เขาชอบมากอย่างหนึ่ง เพราะมันคือตัวตนอีกด้านหนึ่งของเขา[เพจอะไรเหรอครับ] ลมหนาวถามรุ่นพี่ด้วยความสงสัย“เป็นเพจที่พี่จะลงรูปที่พี่ถ่าย เป็นการโปรโมตเพจด้วย พี่รับจ้างถ่ายรูปนะ เผื่อเรายังไม่รู้” วาริชอธิบายให้รุ่นน้องฟัง[อ๋อ ได้ครับ แต่ต้องลงเฉพาะรูปที่สวย ๆ นะครับ ไม่งั้นผมโกรธด้วย]ลมหนาวเริ่มที่จะกล้าคุยหยอกล้อกับรุ่นพี่มากขึ้น อาจเป็นเพราะช่วงนี้คุยกันบ่อย“ได้เลยครับ ช่างภาพคนนี้จะไม่ทำให้ผิดหวังเลย”เมื่อลมหนาวได้ฟังก็ถึงกับกั้นขำไม่อยู่[ฮ่า ๆ อะไรของพี่เนี่ย มีอารมณ์ขันด้วย] ลมหนาว
Terakhir Diperbarui : 2025-04-15หมอกพรางรัก (Missing Love) บทที่ 3 พบเจอ 2/2
เมื่อตังมารับ ลมหนาวเดินตามตังเข้าไปในร้าน หลายคนหันมามองพวกเขาทั้งสอง อาจจะเพราะรูปร่างที่สูงเพรียว และหล่อของตัง ทำให้หลาย ๆ คนมองมาแต่ก็มีอีกหลายคน ที่มองคนร่างบางด้านหลัง ที่สะกดสายตาใครต่อใคร ให้หันมามองได้ไม่ยาก แต่เจ้าตัวคงไม่รู้ เพราะไม่ได้สนใจใครเลย มองแต่แผ่นหลังของเพื่อน ที่เดินนำอยู่ข้างหน้าจนมาถึงโต๊ะลมหนาวเจอเพื่อน ๆ จากต่างคณะ และต่างมหาวิทยาลัยหลายคน เมื่อทักทายกันเสร็จลมหนาวก็ยื่นของขวัญให้บาส เจ้าของวันเกิดทันที“อะ ของขวัญเรา แฮปปี้เบิร์ธเดย์นะ มีความสุขมาก ๆ ”“ขอบใจหนาวมาก”เจ้าของวันเกิดจับจ้องมองดวงหน้า ที่เขาเฝ้าคิดถึงอยู่ตลอด แม้เวลาผ่านมาหลายปี จนความรู้สึกเบาบางลงบ้าง แต่เมื่อนึกถึงมันก็เอ่อท่วมท้น ล้นออกมาจากใจดวงนี้เสมอบาสเขย่ากล่องของขวัญเบา ๆ “อะไรนะ ได้อะไรนะ”บาสหยอกล้อคนที่เพิ่งให้กล่องของขวัญมา เพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึก และเตือนตัวเอง“ไปเปิดที่บ้านนะ” ผมบอกกับบาส เพื่อนจากมัธยมปลายที่เดียวกัน เพื่อนที่เขาแอบรู้สึกผิดอยู่ลึก ๆ“โอเคครับ” เจ้าของวันเกิดฉีกยิ้มหวานให้ตอบกลับมาบาสจะเป็นคนที่ไม่พูดคำหยาบ หรือใช้สรรพนามใ
Terakhir Diperbarui : 2025-04-15หมอกพรางรัก (Missing Love) บทที่ 4 ขอโอกาส 1/2
ตือดึ่ง ๆ ตือดึ่ง ๆ เสียงแจ้งเตือนมายดีในกระเป๋าดังไม่หยุด ไอ้ตังเพื่อนผมคงส่งข้อความมาให้รีบขึ้นห้องเรียนแน่ ๆ ผมวิ่งมาถึงตึกเรียน จะขึ้นลิฟต์ก็ไม่เคลื่อนลงมาสักที เอาวะชั้น 4 เป็นไงเป็นกันผมวิ่งขึ้นตึก ชั้นที่ 1 ชั้นที่ 2 ชั้นที่ 3 และ โครม ผมชนเข้ากับคนที่วิ่งสวนลงมาจากชั้น 4 ที่ผมกำลังจะวิ่งขึ้น ไม่รู้ว่าชนอีท่าไหน ผมล้มไม่เป็นท่า บอกเลยว่าโคตรเจ็บ‘แม่งมันวันอะไรวะเนี่ย’ ผมคิดในใจ“เป็นอะไรมากไหมครับ เจ็บตรงไหนไหม” คู่กรณีถามผม พร้อมพยุงผมให้ลุกขึ้นแบบยากลำบาก เพราะผมแทบจะลุกไม่ได้เลย‘ก็เจ็บก้นนี่หว่า แม่งเอ๊ย’“ไปห้องพยาบาลไหม เดี๋ยวพี่พาไป” ผมเงยหน้ามองคนที่ช่วยพยุงผมอยู่ แต่กลับมองไม่ชัด ภาพเบลอ“น้องครับ เป็นอะไรหรือเปล่า” เขาถามผมอีกครั้ง“เอ่อ เจ็บก้นครับ เมื่อกี้ลมกระแทกพื้น เจ็บฉิบหายเลย” ผมบ่นออกมา ก็มันเจ็บนี่นา“เดี๋ยวพี่พาไปห้องพยาบาลนะ ค่อย ๆ เดิน” เขาทำท่าจะพาผมเดิน“เอ่อ พี่ครับไม่ต้องก็ได้ครับ เดี๋ยวผมเข้าเรียนไม่ทัน”“ไม่ได้ครับ ต้องไปตรวจดูก่อน เผื่อเป็นอะไร จะได้รักษาทัน ไปครับเดิน”“แต่พี่ครับ” ผมพูดได้เท่านั้นก็หุบปากเลยครับ พี่เขาทำเสียงดุใส
Terakhir Diperbarui : 2025-04-15หมอกพรางรัก (Missing Love) บทที่ 4 ขอโอกาส 2/2
LN Wayuwat : 555 ผมล้อเล่นSun Thiwakorn : แกล้งพี่เหรอLN Wayuwat : ^-^Sun Thiwakorn : O-OLN Wayuwat : งั้นใกล้ ๆ วัน ผมทักบอกอีกทีนะครับSun Thiwakorn : โอเคครับLN Wayuwat : สติกเกอร์ฝันดีSun Thiwakorn : สติกเกอร์ฝันดีหลังจากส่งสติกเกอร์ฝันดีเสร็จ ลมหนาวเผลอยิ้ม โดยที่ไม่รู้ตัววันนี้วาริชนัดถ่ายรูปที่ทะเลกับลมหนาว ทำให้วันนี้ลมหนาวต้องตื่นนอนแต่เช้าเป็นพิเศษ เพราะต้องเผื่อเวลาในการเดินทาง เมื่อแต่งตัว และจัดของเสร็จแล้ว ลมหนาวก็ลงมาที่ข้างล่างคอนโดทันที เพราะวาริชส่งข้อความมาว่า รออยู่ข้างล่างแล้ว“พี่วาผมมาแล้วครับ” ผมเดินยิ้มเข้าไป เพราะพี่วาริชทั้งมารับ ทั้งขับรถ เขาจึงต้องเอาใจสักหน่อย“ปะ งั้นไปขึ้นรถเลย” วาริชเดินนำไปข้างหน้า แล้วหันกลับมาถามรุ่นน้องที่เดินอยู่ด้านหลัง“เรากินข้าวเช้าหรือยัง”“ยังเลยครับ”“งั้นเดี๋ยวพี่พาแวะกินแล้วกัน”“โอเคครับ”ทั้งสองเดินทางด้วยรถยนต์ส่วนตัวของวาริช จุดมุ่งหมายคือทะเลในจังหวัดหนึ่งทางภาคตะวันออก ตลอดการเดินทางทั้งสองพูดคุยกันถึงเรื่องราวต่าง ๆ มากมาย“เออ พี่ว่าจะถามเราหลายรอบแล้ว แต่ก็ลืมทุกที” ชายหนุ่มหันมามองคนด้านข
Terakhir Diperbarui : 2025-04-15หมอกพรางรัก (Missing Love) บทที่ 5 เปิดใจ 1/2
วาริชมาส่งลมหนาวที่คอนโดตอนตีหนึ่ง ระหว่างทางทั้งสองแทบไม่ได้คุยอะไรกันมาก มีเพียงเสียงเพลงที่เปิดคลอเบา ๆ ระหว่างการเดินทาง“ขอบคุณครับที่มาส่ง” ลมหนาวหันไปคุยกับรุ่นพี่ ก่อนจะเตรียมเก็บของลงจากรถยนต์“ครับ รีบเข้านอนล่ะดึกแล้ว” วาริชยิ้มให้รุ่นน้องอย่างอ่อนโยน“ขับรถกลับดี ๆ นะครับ” ลมหนาวเปิดประตูรถ และกำลังจะปิด“ฝันดีนะครับ” วาริชชิงพูด ก่อนที่ลมหนาวจะปิดประตูรถ“ฝันดีเหมือนกันครับ” ลมหนาวตกใจที่รุ่นพี่บอกฝันดี แต่ก็ยังบอกฝันดีกลับเช่นกัน ความรู้สึกที่ยังไม่ทันได้เตรียมใจนี้ ทำให้ใบหน้าเขาแดงซ่านแน่ ๆลมหนาวอาบน้ำเตรียมเข้านอน แต่พอนึกถึงเรื่องบางเรื่องขึ้นมา ขาก็เดินไปที่มุมมุมหนึ่งในห้องนอนทันที สายตาไล่มองรูปใบแล้วใบเล่า ที่ตัวเองเป็นคนถ่าย จนมาถึงรูปดอกเดซี ที่มีลายมือเขาเขียนถึงใครคนหนึ่งไว้“คุณดวงอาทิตย์ คุณคือใครกันแน่ ช่วยทำให้ผมจำคุณสักทีได้ไหม หรือไม่ก็อย่าทำให้ผมจำคุณได้อีกเลย”ลมหนาวพูดถึงใครคนนั้น ที่เขายังจำไม่ได้สักที มือเรียวเดินไปหยิบรูปถ่ายในกระเป๋าขึ้นมา มันคือรูปที่เขาใช้กล้องโพลารอยด์ถ่าย เป็นรูปตัวเขาเอง ที่วาริชเป็นคนถ่ายให้
Terakhir Diperbarui : 2025-04-15หมอกพรางรัก (Missing Love) บทที่ 5 เปิดใจ 2/2
“กูบอกพี่เขาไปแล้ว แต่พี่เขาขอโอกาส” ลมหนาวก้มหน้าพูดเสียงเบา จนตังแทบจะไม่ได้ยิน“เฮ้อ เอาใจช่วยละกัน” ตังถอนหายใจ เพราะคิดว่าในอนาคต จะต้องเกิดปัญหาอะไรสักอย่างแน่ ๆ ตัวเขาก็คงได้แต่เอาใจช่วยเพื่อน ให้ผ่านมันไปได้ละกันห้างสรรพสินค้า ACวันนี้เป็นวันที่ลมหนาวนัดเลี้ยงข้าวซัน ที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง ลมหนาวมาก่อนเวลาเล็กน้อย นั่งเล่นโทรศัพท์ดูนี่ดูนู่นไปเรื่อย จนไม่ได้สนใจว่า มีใครมายืนจ้องอยู่สักพักแล้ว“หวัดดีครับน้องวายุวัส เล่นโทรศัพท์ไม่สนใจพี่เลยนะ”ลมหนาวสะดุ้งทันที เพราะตกใจที่มีคนมายืนพูดใกล้ ๆ พอเงยหน้ามองก็เป็นรุ่นพี่ ที่นัดเลี้ยงข้าวไว้นั่นเอง“ขอโทษครับพี่ซัน นั่งครับนั่ง” ลมหนาวรีบเชิญให้รุ่นพี่นั่งทันที เมื่อรุ่นพี่นั่งลง ลมหนาวก็ขอเมนูอาหาร จากพนักงานมาสั่งอาหารทันที โดยให้รุ่นพี่เป็นคนเลือก แต่รุ่นพี่บอกให้ช่วยกันเลือกระหว่างนั่งรออาหาร ลมหนาวก็ชวนรุ่นพี่คุยถึงเรื่องที่ผ่านมา ที่ตัวเขาจำไม่ได้ เผื่อเขาจะได้นึกอะไรออกบ้าง เพราะซันเป็นคนเดียวที่เขาเจอหน้าแล้ว มีภาพปรากฏขึ้นมาให้เห็น แม้จะจับภาพเหตุการณ์ไม่ได้ก็ตาม“เราน่ะ เวลาเจอพี่ทีไร เดินชนพี่ตลอด
Terakhir Diperbarui : 2025-04-15
Bab terbaru
หมอกพรางรัก (Missing Love) ตอนพิเศษ 1 เรื่องในอดีต บาส-ลมหนาว 1/2
โรงเรียนมัธยมศึกษา WTNวันนี้ลมหนาวต้องรีบตื่นแต่เช้า เพื่อไปเข้าเรียน ที่โรงเรียนมัธยมปลายเป็นวันแรก เด็กหนุ่มต้องนั่งรถเมล์ไปลงที่หน้าโรงเรียน ระยะทางจากบ้านถึงโรงเรียน ก็ห่างกันหลายกิโลเมตรเลย มีโรงเรียนที่ใกล้บ้านกว่านี้ แต่ลมหนาวก็ไม่ได้เลือกเรียน เพราะตั้งใจจะมาเข้าเรียนที่นี่ตั้งแต่ต้นอยู่แล้ว เพราะเป็นโรงเรียนที่ใหญ่ และมีชื่อเสียงมากในแถบนี้ การเรียนการสอนก็ดี กว่าเขาจะสอบติดที่นี่ก็ลุ้นจนตัวโก่งวันแรกที่เข้าเรียนเขาก็ได้เจอกับตัง เพราะตังหาห้องเรียนไม่เจอ จึงได้เดินมาถามลมหนาว ที่อยู่แถว ๆ นั้นพอดี นั่นจึงทำให้ทั้งสองรู้ว่าพวกเขาเรียนห้องเดียวกัน จึงพากันเดินสอบถาม จนเจอห้องที่จะเข้าเรียน ทำให้พวกเขาทั้งสอง นั่งเรียนด้วยกัน และกลายเป็นเพื่อนสนิทกันในที่สุดเพื่อนในกลุ่มของลมหนาวและตัง มีอีก 5 คน คือป้อง หนุ่มแว่นเนิร์ด ๆ ที่แต่งตัวเนี้ยบภู หนุ่มขี้เล่น กวนตีนคนอื่นไปทั่วก้อง สายฮา สายปาร์ตี้ฮลัน หนุ่มหล่อโคตร ๆ เดินไปไหนสาว ๆ มองตามเป็นแถวบาส หนุ่มหล่อ หน้านิ่ง นักกีฬาโรงเรียนพวกเขาทั้ง 7 คนเริ่มสนิทกันมากขึ้น เมื่อขึ้นเรียนชั้นมัธยมศึกษาปี
หมอกพรางรัก (Missing Love) บทที่ 18 ไม่ปล่อยมือ (จบ)
หลังจากที่ลมหนาวออกมาจากวัด ก็ตรงมาขึ้นรถที่โฮมสเตย์จอดรอรับอยู่ หลังจากที่ได้พูดคุยกับหลวงพ่อ ทำให้ลมหนาวคิดอะไรได้หลาย ๆ อย่างเลย เขาไม่ควรจมอยู่แต่กับความผิดพลาด หรือความรู้สึกผิดในอดีต ชีวิตต้องเดินต่อไปข้างหน้าลมหนาวกลับมาถึงที่โฮมสเตย์ในตอนเกือบเที่ยง ชายหนุ่มมองไปที่โฮมสเตย์หลังข้าง ๆ แขกที่มาพักอยู่เมื่อวานน่าจะเช็กเอาต์ออกไปแล้ว เพราะเห็นแม่บ้านเข้ามาทำความสะอาด ลมหนาวมองเพียงเท่านั้นก็ไม่ได้สนใจอีกชายหนุ่มกดเข้าไปเช็กโซเชียลที่แอปไอเจ เห็นเพื่อน ๆ หลายคนถ่ายรูปอวดที่เที่ยวต่าง ๆ เขากดเข้าไปดูไอเจของพี่ซัน แต่ก็ยังคงไม่มีอะไรอัปเดต เข้าไปเช็กที่แอปวีโฟร์ ก็ไม่มีอะไรอัปเดตเหมือนกัน‘ทักไปหาจะดีไหมนะ’ ลมหนาวคิดกับตัวเอง แล้วก็นอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียง“แต่เราบอกพี่ซันว่าจำพี่เขาไม่ได้หนิ จะอธิบายยังไงดีล่ะ” ลมหนาวรู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันที“เลิกคิด ๆ เรามาเที่ยวนะ ต้องมีความสุขสิ ไม่ใช่มานั่งเครียด ไปหาอะไรกินดีกว่า”ลมหนาวพูดบอกตัวเอง แล้วก็ออกไปหาอะไรกินที่ร้านอาหารของโฮมสเตย์ และกะว่าจะไปเดินเที่ยวในหมู่บ้านใกล้ ๆ ด้วยเพราะพนักงานที่โฮมสเตย์บ
หมอกพรางรัก (Missing Love) บทที่ 17 ลืมอีกครั้ง 2/2
ตังทนไม่ได้ที่เห็นเพื่อนจมปลัก อยู่กับความรู้สึกผิดนี้ จึงต้องพูดให้ได้สติเมื่อลมหนาวได้ฟังก็น้ำตาไหล นึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมา ได้แต่ก้มหน้าร้องไห้อยู่อย่างนั้น ไม่ได้พูดอะไรตังเมื่อเห็นเพื่อนร้องไห้ ก็รีบเข้ามากอดปลอบ “หนาวกูขอโทษ ต่อไปกูจะไม่พูดแบบนี้แล้ว มึงอย่าร้องเลย กูขอโทษนะ”ลมหนาวส่ายหน้า “ไม่ ไม่ใช่ความผิดตังหรอก” ดวงตาเศร้าหันไปสบตากับเพื่อน “เราแค่ยังให้อภัยตัวเองตอนนี้ไม่ได้เท่านั้น ขอเวลาเราหน่อย”“อือ อือ กูฟังมึง ไม่ร้องนะ เช็ดซะ” ตังยื่นทิชชูให้เพื่อนเช็ดหน้า“ปะ เดี๋ยวกูเลี้ยงข้าวมึงเอง อยากกินอะไรบอก เต็มที่เลยเพื่อน” ตังชวนเพื่อนไปกินข้าว ถือเป็นการไถ่โทษที่ทำให้เพื่อนร้องไห้ด้วยใกล้ถึงวันสิ้นปีแล้ว มหาวิทยาลัยก็หยุดหลายวัน เพื่อน ๆ แต่ละคนต่างก็วางแผนจะไปเที่ยวในสถานที่ต่าง ๆ“ซัน ปีใหม่ไปเที่ยวทะเลทางใต้ด้วยกันไหม เพื่อนไปกันหลายคนเลย” เมฆถามเพื่อน“โทษทีว่ะ กูคงไม่ได้ไปด้วย” ซันบอกเพื่อนออกไป“มึงจะไปตามน้องลมหนาวเหรอวะ” เมฆที่รู้เรื่องราวก็ทำให้พลอยเครียดกับเพื่อนไปด้วย เพราะกว่าซันจะเจอคนที่ถูกใจจริง ๆ ก็มีแต่อุปสรรคเหลือเกิน“อือ กูให้คนสืบอยู
หมอกพรางรัก (Missing Love) บทที่ 17 ลืมอีกครั้ง 1/2
ซันหลังจากที่รู้ว่าลมหนาวเข้าโรงพยาบาล ก็รีบมาที่โรงพยาบาลทันที แต่เมื่อมาถึงแล้วกลับพบว่า คนที่เขาจะมาเยี่ยม ได้ออกจากโรงพยาบาลไปแล้วซันยกโทรศัพท์ขึ้นมา กดโทรหาหมายเลขคนที่ตนกำลังเป็นห่วงอยู่ทันที แต่โทรเท่าไหร่ ก็ไม่สามารถติดต่อปลายทางได้ ยิ่งทำให้ซันยิ่งเป็นห่วงลมหนาวมากขึ้น“ปิดเครื่องเหรอ ทำไมโทรไม่ติด” ซันตัดสินใจขับรถไปที่คอนโดของลมหนาวทันทีคอนโด SSKก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังอยู่หลายครั้ง แต่ก็ไม่มีวี่แววใครมาเปิดประตู จนคนตัวสูงต้องกลับไปที่คอนโดตัวเองก่อน“พรุ่งนี้ค่อยเจอที่มอก็ได้” ซันกลับไปด้วยความผิดหวังทันที ทำไมเมื่อเกิดเหตุการณ์แบบนี้ เขาจึงไม่ใช่คนแรก ๆ ที่ลมหนาวจะติดต่อหานะมหาวิทยาลัย Kวันนี้ซันตั้งใจมารอลมหนาวที่หน้าคณะ หลังจากวันนั้นที่ลมหนาวเข้าโรงพยาบาล นี่ก็ผ่านมา 3 วันแล้ว ที่เขามาดักรอลมหนาว แต่ก็ไม่มีวี่แววของคนที่เขาคอยเลย โทรไปก็ติดต่อไม่ได้ ไปหาที่คอนโดก็ไม่อยู่ ถามจากเพื่อนสนิทของลมหนาวก็ไม่ยอมบอกอะไรมันเกิดอะไรขึ้นกันนะ ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ในขณะที่ซันกำลังครุ่นคิดอยู่นั้น ก็ปรากฏร่างของใครคนหนึ่ง คนที่ซันกำลังคิดถึง และเป็นห่ว
หมอกพรางรัก (Missing Love) บทที่ 16 เสียใจ 2/2
“หมอเสียใจด้วยครับ” หมอที่ผ่านการรักษามาหลายครั้ง เมื่อเจอกรณีแบบนี้ ก็อดที่จะเศร้าและเสียใจตามไม่ได้ แต่หมอก็รักษาจนสุดความสามารถแล้ว หวังเพียงให้คนที่อยู่ข้างหลังทำใจให้ได้“ไม่จริง ไม่จริง ฮือ ฮือ ไม่จริง พี่วายังไม่ตาย เขายังอยู่ ม่ายยยย” ลมหนาวร้องไห้จนเป็นลมไป หมอก็เข้ามาช่วยปฐมพยาบาล แล้วพาลมหนาวกลับห้องพักในห้วงฝันของลมหนาว วาริชเดินเข้ามาหาลมหนาว ที่กำลังกดชัตเตอร์ถ่ายรูปอยู่ริมทะเล“ถ่ายแต่รูปวิว ไม่ถ่ายรูปพี่บ้างเลย” วาริชเอ่ยบอกอย่างแง่งอน“หือ อย่างอนสิครับ ผมก็แค่ถ่ายไปเรื่อย เก็บไว้เป็นความทรงจำ ว่าได้มาเที่ยวทะเลที่สวย ๆ แบบนี้” ลมหนาวหันหน้ามาตอบด้วยรอยยิ้ม“ส่วนพี่น่ะ มานี่เลย ผมจะถ่ายให้เมมเต็มเลย” ลมหนาวจับมือพาวาริช ไปยืนในจุดที่เหมาะจะถ่ายรูปเมื่อทั้งสองถ่ายรูปเสร็จ ก็พากันมานั่งอยู่ริมทะเล มองดูคลื่นน้ำที่สาดซัดเข้าฝั่งไม่มีจบสิ้น“มีความสุขไหมครับ” วาริชหันหน้าถามคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ“มีสิครับ ที่นี่สวยมาก ขอบคุณที่พามานะครับ” ลมหนาวหันไปฉีกยิ้มจนตาปิดให้กับวาริชวาริชยิ้มน้อย ๆ “พี่หมายถึงอยู่กับพี่ แล้วมีความสุขไหม”ลมหนาวอึ้งไปแป๊บหนึ่
หมอกพรางรัก (Missing Love) บทที่ 16 เสียใจ 1/2
แสงแดดในตอนเช้าสาดส่องเข้ามาในห้อง บ่งบอกว่าถึงเวลาของเช้าวันใหม่แล้ว ลมหนาวลืมตาตื่น แล้วมองหาคนที่อยู่ด้วยกันเมื่อคืนนี้‘พี่ซันไปไหนนะ’ร่างบนเตียงลุกไปเข้าห้องน้ำ เมื่อทำธุระเสร็จแล้ว ก็เดินออกไปนอกห้อง ลมหนาวได้ยินเสียงดังจากในครัว เมื่อเดินเข้าไปดูก็เจอเข้ากับคนที่ตามหา“ทำอะไรแต่เช้าครับ” ลมหนาวเดินเข้าไป เอาคางเกยที่ไหล่ของคนตัวสูงอย่างออดอ้อนซันหันมามองคนที่เพิ่งตื่น แล้วยิ้มให้อย่างอ่อนโยน“ก็ตื่นมาทำอาหารให้คุณแฟนไงครับ หิวรึยัง ฮึ”“หิวนิดหน่อยครับ มีอะไรให้หนาวช่วยไหมครับ” ลมหนาวเสนอตัวช่วยทันที“งั้นหนาวล้างจานก็ได้ พี่ทำข้าวต้มเกือบเสร็จแล้ว เหลือแค่ปรุงรสนิดหน่อย”“ได้ครับ”เมื่อข้าวต้มเสร็จแล้ว ทั้งสองก็มานั่งกินมื้อเช้าที่โต๊ะอาหาร“อร่อยไหม” ซันถามลมหนาว ที่ก้มหน้าก้มตากินไม่พูดเลย“อร่อยครับ” ลมหนาวเงยหน้ามาบอก แล้วก็ก้มหน้ากินข้าวต้มต่อซันยิ้มให้ลมหนาว แล้วก็ลงมือทานข้าวต้มในชามของตัวเองมหาวิทยาลัย Kครืด ๆ ครืด ๆ เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าสั่น ลมหนาวเลยหยิบออกมาดูว่าใครโทรมาพี่วา ลมหนาวชั่งใจอยู่แป๊บหนึ่ง ก่อนที่จะกดรับโทรศัพท์“ฮัลโห
หมอกพรางรัก (Missing Love) บทที่ 15 แค่เรา 2/2
“อย่าบอกนะว่า คนนี้อะ” เมฆพูดออกมาด้วยความตื่นเต้น ก็จะไม่ให้เจ้าตัวตื่นเต้นได้ยังไง อยู่ ๆ ก็หายไป พอหาเจอก็เปิดตัวเลย“อือ คนนี้แหละ กูหาเขาเจอแล้ว” ซันพยักหน้าให้เมฆ“เหลือเชื่อ” เมฆยังอุทานไม่หาย“มีสตอรีนี่หว่า ไอ้เมฆมึงเล่ามา” กล้า คาดคั้นให้เมฆเล่าให้ฟัง“ก็ตามนั้นแหละที่ซันมันเล่า กูก็รู้แค่นี้” เมฆบอกกล้าไป หากเขาเล่าให้คนอื่นฟัง มีหวังซันได้มาบีบคอตนแน่ สู้บอกไม่รู้ดีกว่า ให้ไปถามเจ้าตัวเอง“เออ พวกมึงปิดเทอมนี้ไปเที่ยวไหนกันบ้างวะ” ซันชวนเพื่อนเปลี่ยนเรื่องคุย“กูคงไปกับที่บ้านแหละ เขาพาไปไหน ก็ไปกับเขาอะ” เฟิสต์บอกซัน“ส่วนกูก็คงไปเที่ยวทะเลมั้ง อยากไปดูสาว ๆ สวย ๆ เที่ยวทะเล” พีชบอกซันแล้วทั้งกลุ่มก็คุยกันเรื่องไปเที่ยวช่วงปิดเทอมกัน ลมหนาวก็โดนดึงเข้าไปในบทสนทนาด้วย ทำให้เจ้าตัวดูเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่ม ไม่อึดอัดยิ่งดึกบรรยากาศในร้านก็ดูสนุกสนาน เพื่อน ๆ ของซันลุกไปเต้นบ้าง ไปจีบสาวบ้าง เพราะต่างคนต่างก็เริ่มเมาแล้ว รวมถึงลมหนาวด้วย ทั้งที่คิดว่าตัวเองดื่มไปไม่มาก แต่อาการก็เริ่มออกแล้ว คออ่อนจริง ๆ“เมาแล้วเหรอ กลับเลยไหม” ซันถามคนในอ้อมแขนตัวเอง“ผมไม่เ
หมอกพรางรัก (Missing Love) บทที่ 15 แค่เรา 1/2
ร่างสูงเดินไปตามทางเดินที่ปูด้วยอิฐมอญอย่างช้า ๆ จนมาหยุดอยู่ที่ป้ายหลุมศพ ของใครคนหนึ่ง ที่ได้จากไปก่อนเวลาอันควรมือแกร่งวางช่อดอกกุหลาบสีขาวอมชมพู ลงที่ป้ายหน้าหลุมศพนั้นอย่างเบามือ ใบหน้าหล่อจ้องมองรูปบนป้ายหลุมศพอยู่สักพักยิ่งมองยิ่งนึกถึง“ตอนนี้นายกำลังสมน้ำหน้าฉันอยู่หรือเปล่า ดิน” เจ้าของร่างสูงยิ้มเยาะให้ตัวเอง“ตอนนี้ฉันก็ไม่ต่างอะไรกับนายในตอนนั้นเลย นายสะใจหรือเปล่า ที่เห็นฉันเป็นแบบนี้ หัวเราะเยาะฉันอยู่ใช่ไหม” วาริชพูดกับคนในรูป ทำเหมือนว่าเขาอาจกำลังรับฟังเรื่องที่ตนกำลังพูดอยู่ แต่ก็ไร้เสียงตอบรับใด ๆ จากสิ่งมีชีวิต ทุกอย่างเงียบกริบ แต่เจ้าของร่างสูงก็ยังคงพูดต่อไปเรื่อย ๆ ว่าหนึ่งปีที่ผ่านมา เขาผ่านเรื่องราวอะไรมาบ้าง ให้คนที่นอนหลับใหลอยู่ในหลุมศพฟัง“นายรู้ไหม ฉันเจอใครคนหนึ่งที่ทำให้ฉันใจเต้นแรงมาก ๆ เลยล่ะ ฉันขอจีบเขา เราสองคนกำลังจะเป็นแฟนกันอยู่แล้ว แต่ก็เกิดเรื่องขึ้นซะก่อน ตอนนี้เขาไม่เลือกฉันแล้ว นายดีใจใช่ไหม ที่ฉันได้เจอความรู้สึกแบบนี้ แบบที่นายเจอ”วาริชเดินไปนั่งลงที่ป้ายหลุมศพ ใช้มือเกลี่ยใบหน้าของคนในรูปอย่างเบามือ“ฉันเข้าใจความร
หมอกพรางรัก (Missing Love) บทที่ 14 ก้าวผ่าน 2/2
‘แล้วพี่ล่ะ หนาวเอาพี่ไปไว้ไหน รู้หรือเปล่าว่าพี่จะรู้สึกยังไง’คำพูดที่เจ็บปวดของรุ่นพี่ ยังคงก้องอยู่ในความคิดของลมหนาว เขาทำร้ายคนที่ดีอย่างพี่วาริชไปแล้ว เขามันช่างเห็นแก่ตัวเหลือเกินหลังจากวันนั้นอีกหลายวัน ลมหนาวก็ติดต่อหาวาริชไม่ได้เลย เหมือนเจ้าตัวปิดเครื่องมือสื่อสารไปเสียอย่างนั้น“หนาว วันนี้ไปเดินเล่นถนนคนเดินกันไหม” ซันชวนคนน้องที่เขาเพิ่งรับมาจากมหาวิทยาลัย“ได้ครับ” ลมหนาวพยักหน้าตกลงถนนคนเดินทั้งสองเดินเที่ยว และซื้อของกินไปตลอดเส้นทางของตลาด เข้าซอยโน้นออกซอยนี้ เหมือนเป็นการสร้างความทรงจำต่าง ๆ เพิ่มให้กันมากขึ้น จนซันพาลมหนาวเดินมาที่โซนต้นไม้ ชายหนุ่มเดินเข้าไปดูต้นกระบองเพชรสายพันธุ์ต่าง ๆ ภายในร้านร้านหนึ่ง“โฮชิมีเพื่อนหรือยัง” ซันถามคนที่กำลังก้ม ๆ เงย ๆ ดูต้นไม้อยู่“โฮชิ อ๋อ มีแต่ต้นกุหลาบครับที่เป็นเพื่อน ไม่รู้ว่าเป็นเพื่อนได้หรือเปล่า”แรก ๆ ลมหนาวก็งงอยู่ ว่าโฮชิคือใคร แต่ก็นึกขึ้นมาได้ว่า คือเจ้าแคคตัสรูปดาว ที่ระเบียงคอนโดนั่นเอง“ซื้อไปเลี้ยงอีกไหม” ซันหยิบต้นนั้นต้นนี้ขึ้นมาดู“อย่าเลยครับ ผมปลูกต้นอะไร ไม่ค่อยรอดหรอ
