ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90

ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90

last updateLast Updated : 2024-10-31
By:  ต๋อง น่ะ  Ongoing
Language: Thai
goodnovel18goodnovel
7
2 ratings. 2 reviews
70Chapters
98views
Read
Add to library

Share:  

Report
Overview
Catalog
Leave your review on App

นักศึกษาหนุ่มในยุคปัจจุบันได้หลงเข้าไปในอดีตยุค90 เขาต้องไปเป็นนักศึกษาในยุค90 และเจอคนที่เขารักในยุคอดีต แต่เมื่อกลับมาในยุคปัจจุบันเขาอายุมากกว่าเป็น20ปี นักศึกษาหนุ่มต้องฟันฝ่าอุปสรรครักนี้ไปให้ได้

View More

Latest chapter

Free Preview

จุดเริ่มต้นไปหาผู้ชาย

เมื่อช่วงบ่ายบอมบอมไปหาพ่อกับแม่ที่บริษัท ซึ่งพ่อของบอมบอมเป็นท่านประธานในบริษัทแห่งนี้ บอมบอมนั่งรอผู้เป็นพ่อนานนับชั่วโมง แต่ก็ยังไม่เห็นจะมาตามนัด สักพักพ่อของบอมบอมก็โทรมาหาว่าติดธุระด่วน เย็นนี้เลยไม่สามารถที่จะไปทานข้าวกับบอมบอมได้ ในระหว่างนั้นเองก็มีหนุ่มใหญ่วัยสี่สิบห้า เดินตรงเข้ามาหาบอมบอม ซึ่งกำลังโทรคุยกับผู้เป็นพ่อของเขา พอบอมบอมวางสายชายหนุ่มผู้นี้จีงแนะนำตัวกับบอมบอม"อาชื่ออาเอกนะ เป็นผู้จัดการฝ่ายการตลาดที่นี่"เขายิ้มให้บอมบอม“คุณบอมบอม วันนี้ท่านประธานให้อาไปส่งที่บ้านนะ เพราะเป็นทางผ่านบ้านอาพอดี ท่านประธานได้บอกแล้วใช่มั้ยครับ”บอมบอมเงยหน้ามองชายหนุ่มที่เรียกตัวเองว่าอา เขาถึงกับสะดุดตาต้องใจ เพราะด้วยหน้าตาน่าจะซักสามสิบนิดๆ แต่ความจริงแล้ว เอกอายุสี่สิบห้าพอดี พ่อของบอมบอมวานให้เอกซึ่งเป็นผู้จัดการฝ่ายการตลาด ไปส่งบอมบอมที่บ้าน จะได้ไม่ต้องเรียกคนขับรถมารับให้เสียเวลา"บอกแล้วครับ"“เรากลับกันเลยไหมคุณบอมบอม”เอกยิ้มให้บอมบอมอย่างละมุน“ครับอา”บอมบอมยิ้มตอบแล้วก้มหน้าเดินตามอาเอกไปยังที่จอดรถเอกเปิดประตูรถให้บอมบอมเข้าไปนั่งข้างหน้า“ขอบคุณครับ”บอมบอมอมยิ้ม แล

Interesting books of the same period

Comments

user avatar
ต๋อง น่ะ
เข้าอ่านได้หรือยังคะรับ
2024-11-21 21:33:55
0
user avatar
ธนนาถ ศิลาอาสน์
เข้าอ่านไม่ได้ค่ะ
2024-11-18 12:23:43
1
70 Chapters

จุดเริ่มต้นไปหาผู้ชาย

เมื่อช่วงบ่ายบอมบอมไปหาพ่อกับแม่ที่บริษัท ซึ่งพ่อของบอมบอมเป็นท่านประธานในบริษัทแห่งนี้ บอมบอมนั่งรอผู้เป็นพ่อนานนับชั่วโมง แต่ก็ยังไม่เห็นจะมาตามนัด สักพักพ่อของบอมบอมก็โทรมาหาว่าติดธุระด่วน เย็นนี้เลยไม่สามารถที่จะไปทานข้าวกับบอมบอมได้ ในระหว่างนั้นเองก็มีหนุ่มใหญ่วัยสี่สิบห้า เดินตรงเข้ามาหาบอมบอม ซึ่งกำลังโทรคุยกับผู้เป็นพ่อของเขา พอบอมบอมวางสายชายหนุ่มผู้นี้จีงแนะนำตัวกับบอมบอม"อาชื่ออาเอกนะ เป็นผู้จัดการฝ่ายการตลาดที่นี่"เขายิ้มให้บอมบอม“คุณบอมบอม วันนี้ท่านประธานให้อาไปส่งที่บ้านนะ เพราะเป็นทางผ่านบ้านอาพอดี ท่านประธานได้บอกแล้วใช่มั้ยครับ”บอมบอมเงยหน้ามองชายหนุ่มที่เรียกตัวเองว่าอา เขาถึงกับสะดุดตาต้องใจ เพราะด้วยหน้าตาน่าจะซักสามสิบนิดๆ แต่ความจริงแล้ว เอกอายุสี่สิบห้าพอดี พ่อของบอมบอมวานให้เอกซึ่งเป็นผู้จัดการฝ่ายการตลาด ไปส่งบอมบอมที่บ้าน จะได้ไม่ต้องเรียกคนขับรถมารับให้เสียเวลา"บอกแล้วครับ"“เรากลับกันเลยไหมคุณบอมบอม”เอกยิ้มให้บอมบอมอย่างละมุน“ครับอา”บอมบอมยิ้มตอบแล้วก้มหน้าเดินตามอาเอกไปยังที่จอดรถเอกเปิดประตูรถให้บอมบอมเข้าไปนั่งข้างหน้า“ขอบคุณครับ”บอมบอมอมยิ้ม แล
Read more

หอพักชาย

"ไอ้จ้อยตื่นได้แล้ว จะนอนกินบ้านกินเมืองหรือไง"เสียงผู้หญิงสาวดังขึ้นอยู่ข้างหูบอมบอม เสียงนั้นดังขึ้นเรื่อยๆเขาจึงเบิกตาดู"ฮ่า "บอมบอมตกใจสุดขีดเมื่อเห็นหน้าหญิงสาวมาตะโกนข้างๆหู"วันนี้มึงต้องไปอยู่หอในมหาลัย ต้องเดินทางอีกไกลไปอาบน้ำได้แล้ว”เสียงสมศรีผู้เป็นแม่ตวาดพร้อมจับร่างของบอมบอมลุกขึ้นนั่ง"ที่นี่ที่ไหน คุณป้าเป็นใคร แล้วบอบอมมาอยู่ที่นี่ได้ไง" บอมบอมงงสับสนสะลึมสะลือ"ไอ้จ้อยวันนี้มึงเพี้ยนอะไร กูส่งให้มึงไปเรียนนะจะมาเพี้ยนวันนี้ไม่ได้”ผู้เป็นแม่ตวาด ยืนเท้าสะเอว"บอมบอมไม่ใช่ลูกคุณป้า""ไอ้ลูก อะไรดีเนี่ย มึงเป็นบ้าไปแล้วเหรอ หรือว่ามึงไม่อยากเรียนกูจะได้ให้มึงไปเลี้ยงควาย"สมศรีโมโห"ไอ้นี่วอนซะแล้ว"สมศรียับยั้งอารมณ์โกรธแท่บไม่ได้"ก็เรียนซิคุณป้าใครจะโง่ไปเลี้ยงควายให้ลำบากทำไม”บอมบอมพูดด้วยความโมโห "มึงไปดื่มเหล้าจนเพี้ยนไปแล้ว กูบอกไม่ให้มึงไป ยังจะไปกับเพื่อนเลวๆของมึงอีก ดูซิไปกินอะไรมาถึงเพี้ยนหนักขนาดนี้”สมศรีเริ่มวิตกกังวลกลัวลูกชายจะเสียสติ เพราะพูดจากแปลกไปแต่ก่อนมาก"บอมบอมไม่ได้ดื่มเหล้าเลย เมื่อคืนบอมบอมนอนฟังเพลงจนหลับไป ตื่นอีกทีก็เสียงคุณป้าที่มาปลุก
Read more

เพื่อนชาย

เช้าวันแรกที่บอมบอมจะต้องไปเรียน เขารู้สึกตื่นเต้นเหมือนตอนในอนาคตที่เขามา ตอนนี้บอมบอมยังไม่คิดเรื่องหาทางกลับบ้าน เพราะการหลงมาในอดีตครั้งนี้ ได้มีเป้าหมายเพียงพอจะอยู่ต่อเมื่อเจอหน้าพี่เอกเมื่อคืนนี้บอมบอมลืมทุกอย่าง แม้แต่เพื่อนร่วมห้องที่มาอยู่หอพักเดียวกัน เพราะตอนแรกกะว่าจะไปหาที่ห้อง แต่บอมบอมกลับไปรอพี่เอกอยู่หน้าหอพักแทนในระหว่างที่บอมบอมกำลังคิดถึงเรื่องราวในอนาคตอยู่นั้น เอกพี่รหัสของบอมบอมก็เดินเข้ามาหา และสะกิดที่หลังของบอมบอม"อุ๊ยๆ"บอมบอมสะดุ้งตกใจจึงรีบหันหน้ามาทันที แต่ยิ่งตกใจหนักกว่าเดิมอีก เมื่อเห็นหน้าพี่เอกยิ้มให้"ตกใจหมดเลย พี่เอกเล่นมาเงียบๆ"บอมบอมเสียงอ่อนลงอย่างมาก"พี่ขอโทษนะ พี่ไม่ได้ตั้งใจ พี่ไม่รู้มาก่อนว่าน้องบอมบอมขวัญอ่อน""ไม่เป็นไรครับ""น้องบอมบอมมายืนรอใคร ทำไมไม่รีบไปเรียน เพราะวันนี้เป็นวันแรก ต้องหาห้องเรียน เจอเพื่อน เจออาจารย์ บางทีอาจจะได้เจอพี่รหัสที่คณะอีก ถ้าเจอพี่รหัสที่คณะน้องบอมบอมจะลืมพี่รหัสคนนี้ไหมหนอ"เอกเอียงคอนิดนึงมองหน้าบอมบอม"ไม่ลืมหรอก บอมบอมจำมาตั้งแต่อนาคตแล้ว""อ่ะ"เอกมีท่าทีงง"เอ่อ บอมบอมหมายถึงว่าจะจำพี่เอกไปถึงอนาค
Read more

พี่รหัส

บอมบอมลุกขึ้นยืน แล้วเดินไปยืนอยู่หน้าบรรดาเพื่อนๆด้วยใจเต้นแรง"ยิ้มอะไร”บุ้ยรุ่นพี่คนที่บอมบอมยิ้มในความเยอะ"เอ่อ อ่า”บอมบอมคิดคำพูดที่แก้ตัวไม่ทัน"เอ่อ อ่า อะไร ที่เมื่อกี้ไม่เห็นเป็นแบบนี้เลย"บอมบอมเกาหัวยิ้มอย่างเดียว แก้เขินแก้อายไม่รู้จะทำท่าทางใดๆออกมา"ว่าไงยิ้มอะไร"ทุกคนพร้อมฟังคำตอบจากบอมบอมทั้งรุ่นพี่รุ่นเดียวกัน"เอ่อ คือ พี่ยิ้มสวย ผมเลยเผลอยิ้มตามครับ”บอมบอมยิ้มอีกครั้ง"อูว์ "เสียงโห่ดังสนั่น"ไอ้บุ้ยกูพึ่งรู้ว่ามึงยิ้มสวย"เพื่อนคนหนึ่งแซว"ปากดีนะ ชื่ออะไร”บุ้ยแอบยิ้มนิดๆ"บอมบอมครับ”บอมบอมยิ้มอีกครั้ง"ชื่อแปลกดี คิดไงชื่อบอมบอม"บุ้ยมีท่าทีสงสัยทุกคนต่างรอฟังว่าบอมบอมจะตอบว่าอะไรอีก พ่อแม่ของบอมบอม เคยบอกว่าชื่อจะได้ไม่ซ้ำใครดี ดาราก็ใช้ชื่อซ้ำกันสองพยางค์ แต่ในยุคที่หลงมาเป็นเรื่องแปลกแน่ๆบอมบอมครุ่นคิดอยู่นาน"ตอนเด็กพ่อเรียกบอมตอนโตแม่เรียกบอมบอมเพราะโตขึ้นครับ”บอมบอมตอบเองแอบงง"อะไรโต"บุ้ยแกล้งถาม"ตัวครับ"บอมบอมสงสัยรุ่นพี่เขาคิดอะไรกัน"แน่นะตัว""ครับ"บอมบอมยังงงอยู่บุ้ยเห็นหน้าบอมบอมเสียแต่ยังคงน่ารักจึงพูดตัดบท“เอาล่ะ เข้าไปข้างในได้แล้ว”“ขอบคุณครับ”
Read more

คิดถึงบ้าน

คืนที่สองในหอพักชายของบอมบอมค่อนข้างราบรื่นพอสมควร อาจจะขรุขระบ้างกับการอาบน้ำที่ต้องถอดเสื้อเข้าห้องน้ำ บอมบอมก็ต้องทำใจ เพราะพี่กิตชอบมองตลอด ส่วนพี่พงษ์ไม่สนใจอะไรเลยอ่านแต่หนังสือซ็อคเกอร์ ส่วนสันกับชาติก็นั่งคุยกันเรื่อยเปื่อยตามภาษาผู้ชาย ส่วนบอมบอมนั่งบนเตียงนอนด้วยความคิดถึงบ้านจับใจ"บอมบอมถ้าเหงาขึ้นไปดูโทรทัศน์ห้องชั้นดาดฟ้าก็ได้นะ"กิตเดินเข้ามานั่งบนเตียงนอนเพียงกางเกงบอลตัวเดียว ซึ่งเกือบคล้ายบอมบอมที่ใส่ชุดดนอนเป็นชุดบอลเหมือนกัน ซึ่งเป็นของจ้อยที่ชื่นชอบชุดบอลมาก ไม่มีชุดอื่นให้ใส่เลย จนบอมบอมกะว่าอาทิตย์นี้จะไปหาซื้อเสื้อผ้าในตลาด"เป็นอะไรเห็นนั่งซึมไปเลย"กิตเขยิบเข้ามาใกล้อีก"คิดถึงบ้านครับ"บอมบอมตอบตามความจริง แต่เป็นบ้านในอนาคตที่เขามา"ไปดูโทรทัศน์กับพี่ไหมจะได้หายเหงาได้บ้าง"กิตลุกขึ้นยืนยื่นมือให้บอมบอมจับ"เดี๋ยวผมตามไปครับพี่"บอมบอมยังไม่มีจิตใจที่จะดูอะไรทั้งนั้น"ก็ได้ ถ้าพี่ลงมาถ้าบอมบอมยังไม่หลับเดี๋ยวพี่จะลงมาคุยด้วย""ครับ"บอมบอมมองกิตเดินออกนอกห้อง แต่ใจเขาไม่ได้ตามกิตหรือใคร เพียงอยากกลับบ้านขึ้นมา เพราะอยู่ที่นี่ค่อนข้างลำบาก เมื่อเย็นเขาก็กินข้าวไข
Read more

บันทึกความทรงจำ

เนื่องจากบอมบอมนั่งหน้าสุด สุรเดชจึงไม่เห็นบอมบอม เพราะสุรเดชนั่งหลังสุด ในระหว่างที่บอบอมกำลังครุ่นคิดสิ่งอัศจรรรย์ที่เกิดขึ้น อาจารย์ที่ปรึกษาและสอนด้วยก็เข้ามาในห้อง แล้วมีการแนะนำตัว"อาจารย์ชื่อ สันติ บัวคำ เรียกอาจารย์สันต์เฉยๆก็ได้"พอสิ้นคำพูดของอาจารย์สันต์ บอมบอมสะดุดกับชื่อและนามสกุลของอาจารย์สันต์ บอมบอมครุ่นคิดอยู่นานก็จำได้ในทันที"สันต์ เพื่อนร่วมห้องพักหอชาย"บอมบอมพูดพึมพัมในความคิดของบอมบอมคิดว่าใช่แน่นอน เพราะหน้าตาเหมือนตอนหนุ่มๆมาก"ใช่แน่ๆ"บอมบอมพูดพึมพัมอีกครั้ง คราวนี้อาจารย์สันต์เห็นเข้าพอดี"มีอะไรหรือเปล่า"อาจารย์สันต์หันมาถามบอมบอม"ไม่มีอะไรครับ"บอมบอมรีบปฏิเสธทางคำพูด แต่ใจนั้นวุ่นวายยิ่งนัก อยากจะเข้าไปถามอาจารย์สันต์ให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี้เลย"ต่อไปก็เป็นประวัติของอาจารย์นะ อาจารย์จบ ป.ตรี เอกบริหารธุรกิจ ที่มหาวิทยาลัยอิงฟ้า"บอมบอมรู้สึกแปลกใจ เพราะมันเป็นเรื่องที่บังเอิญ อย่างไม่น่าจะเชื่อ บอมบอมไม่ได้ฟังต่อเลยว่าจบปริญญาโทจากที่ไหน ได้ยินแว่วๆว่าได้ทุนไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ เพราะมัวสนใจแต่มหาวิทยาลัยอิงฟ้าความรู้สึกของบอมบอมขณะนี้ งงกับเหตุการณ์ที่
Read more

บ้านเพื่อน

บอมบอมกับสุรเดชที่อยู่ในร่างมิคกี้นั่งรถคันหรู เข้าประตูบ้านที่อลังการ เขาจึงรีบมองป้ายชื่อบ้าน"อ่อ รัฐมนตรีพายัพนี่เอง"บอมบอมพูดในลำคอ"อะไร"สุรเดชหันมาถาม"บ้านใหญ่ สวย ดูคลาสิคมากเลย"บอมบอมเม้มปากพยักหน้า"มึงบ้าอะไรของมึง"สุรเดชส่ายหน้ารัฐมนตรีพายัพเป็นนักการเมืองน้ำดีรุ่นใหม่ไฟแรง กับคุณหญิงโสภิตาที่มาจากตระกูลดังในสังคม บ้านหลังนี้จึงคลาสสิคที่หาดูชมยากในสมัยนี้"ทำไมบ้านนายถึงใหญ่โตขนาดนี้ คุณสุรเดช"บอมบอมอดแซวไม่ได้"บ้านกูซะที่ไหนล่ะ บ้านไอ้มิคกี้มัน ตอนนี้มันไปอยู่ไหนก็ไม่รู้""ช่างมันก่อนเถอะน่ะ จะเข้าไปในบ้านแล้ว ทำตัวเนียนเข้าไว้ ท่องในใจฉันคือมิคกี้ เข้าใจมั้ยสุรเดช"บอมบอมจับมือสุรเดชเขย่าเพื่อกระตุ้นความรู้สึก"กูละเบื่อเลยความเป็นผู้ดี กูไม่ชินจริงๆ"สุรเดชส่ายหน้า"อย่าคิดมากอยู่กับเราไม่ต้องกลัวเดี๋ยวสอนให้เอง"เมื่อรถคันงามจอดอย่างนิ่มนวล สุรเดชและบอมบอมรีบลงจากรถหรูทันที เพื่อจะเข้าไปภายในบ้านหรือคฤหาสน์บอมบอมยังไม่แน่ใจหลังจากนั้นบอมบอมยืนคู่กับสุรเดชอยู่หน้าบ้าน ยังไม่มีท่าทีจะเข้าไปภายในสักที จนหญิงรับใช้ออกมาหาทั้งสอง"คุณมิคกี้ คุณหญิงท่านให้เข้าไปหาข้างในค่
Read more

กลับไปจุดเดิม

"คุณมิคกี้คะ ตื่นได้แล้วค่ะ วันนี้ต้องไปมหาวิทยาลัยแต่เช้านะคะ"เสียงสาวรับใช้เคาะประตูต่อเนื่องสุรเดชค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ เพราะได้ยินเสียงหญิงสาวเคาะประตู หลายครั้งติดกันจนเขารำคาญ พอเขาลืมตาเต็มที่สุรเดชจึงมองไปรอบๆ เขาถึงกับแปลกใจเพราะห้องที่เขานอนอยู่ ไม่ใช่ห้องของเขาเลยเพราะใหญ่มาก ห้องของเขาเล็กเท่าแมวดิ้นตาย ที่นอนก็เป็นฟูกสามชิ้นสีแดงเรียงกัน ตู้เสื้อผ้าห้องของเขาก็ไม่มี แขวนตามเสาที่ตอกตะปูไว้ในเวลานี้สุรเดชตื่นตระหนกกลัวความหรูหรา เขารีบลงจากเตียงนอนที่แสนนุ่ม หมุนตัวมองรอบห้องด้วยสายตาหวาดหวั่น เขาเดินสำรวจรอบห้องโดยไม่สนใจหญิงสาวที่เรียกคุณมิคกี้ เพราะไม่ใช่ตัวเขา สุรเดชเดินไปดูโทรทัศน์เครื่องใหญ่จอโค้ง เขาไม่แน่ใจว่าเป็นอะไร แต่ที่แน่ใจก็คือโน็ตบุ๊คที่ดีไซน์แปลกตาบางเฉียบ สุรเดชไล่สายตามองจนตาลายด้วยเฟอร์นิเตอร์ที่หลากหลาย"คุณมิคกี้คะ ตื่นหรือยังคะสายมากแล้วนะคะ"สุรเดชหยุดสำรวจห้องนอนทันที เพราะเขาเริ่มรำคาญเสียงหญิงสาวผู้นี้ ที่ตะโกนโวกเวกจนน่ารำคาญ"มิคกี้ลูกเปิดประตูให้แม่หน่อย"คุณหญิงโสภิตามาสมทบ เพราะด้วยความเป็นห่วงลูกจะเป็นอะไรไป จึงรีบมาดูในทันทีที่หญิงสาวรั
Read more

คนรับใช้

บอมบอมนั้นยังสับสนกับเวลาที่ในอดีตและปัจจุบัน ตอนนี้เขาจึงยังไม่สามารถทำอะไรต่อไปได้ และเขาก็อยากไปแก้ไขสถานการณ์ของจ้อย เพื่อจะได้ส่งผลต่ออนาคต และข้อสำคัญเขาอยากเจออาเอกในวัยที่ใกล้เคียงกับเขา ไม่อยากเจอในแบบปัจจุบันที่มีครอบครัวมีลูก เพราะเป็นสิ่งที่บอมบอมจะไม่สามารถทำอะไรได้ นอกจากคุยกันไปวันๆหนึ่งแค่นั้น"บอมบอมหายไปไหน""ครับ""วันนี้พูดน้อยลงนะ เป็นอะไรหรือเปล่า""เปล่าครับ""ถ้างั้นแค่นี้ก่อนก็ได้นะ""ครับ"พอบอมบอมรู้เรื่องราวของจ้อย เขาจึงรู้สึกใจหายและอยากรู้ว่ากาลเวลาที่ทะลุไป ในอดีตเวลาจะเหมือนเดิมตอนมาหรือเปล่า เขาครุ่นคิดอย่างหนักและกลัวว่าถ้าไปได้ จะสามารถกลับมาอีกได้หรือเปล่าเขาก็ยังไม่แน่ใจเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับบอมบอมนั้น เขาอยากจะเล่าให้คนอื่นฟังแต่ไม่มีใครเชื่อ และคืนนี้เขาก็คิดว่าน่าจะได้กลับไปอีก แต่บอมบอมไม่ทราบว่าจะกลับไปได้อย่างไร ได้แต่นั่งเหม่อคิดจนศีรษะแท่บระเบิด เขาจึงไม่คิดอีกต่อไป ปิดคอพิวเตอร์เข้าไปในทันที เผื่อตื่นมาจะได้กลับไปอดีตอีกครั้งเพียงบอมบอมล้มตัวลงนอนก็หลับใหลในทันที มารู้สึกตัวอีกทีมีมือมาเขย่าร่างกาย"ตื่นได้แล้วค่ะคุณบอมบอม"หญิงรับใช้เข
Read more

กลับไปอดีตอีกครั้ง

ช่วงเวลาที่บอมบอมเบื่อหน่ายมากที่สุดก็มาถึง เขาต้องคอยเสิร์ฟน้ำนักฟุตบอลตัวสำรอง สตาฟโค้ช และบรรดาสาวๆของนักฟุตบอลสมัครเล่น กว่าจะได้นั่งพักก็ครึ่งหลังของการแข่งขัน เขาจึงได้นั่งดูนักฟุตบอลเหงื่อชุ่มตัวไหลเข้าหูเข้าตา ต้องนำชายเสื้อมาเช็คเผยเห็นซิกแพ็ค สาวๆเห็นกรี๊ดสนั่นลั่นจนแสบแก้วหู บ้างก็หยิบโทรศัพท์มือถือมาถ่ายเอาไว้ลงสตอรี่บอมบอมดูนักฟุตบอลจนตาลาย กว่าจะหมดเวลาแถมทดเวลาเจ็บห้านาที พอเสียงนกหวีดดังบอมบอมดีใจที่จะได้ปลดภาระเด็กรับใช้ ผลการแข่งขันทีมมิคกี้ชนะสามต่อสอง ทั้งสองทีมต่างแสดงสปิริตกอดตบบ่ากัน หลังจากนั้นถอดเสื้อพาดบ่าไว้ก่อนเดินออกจากสนาม โขว์ซิกแพ็คให้สาวๆกร๊ดเมื่อมิคกี้และเพื่อนร่วมทีมเข้าไปเปลื่ยนเสื้อผ้าในห้องแต่งตัว บอมบอมก็ออกมาเก็บข้าวของเข้าที่เข้าทาง หลังจากนั้นนั่งรอมิคกี้อยู่พักใหญ่"ไป"มิคกี้เดินมายืนอยู่ข้างหลังบอมบอมบอมบอมลุกขึ้นยืนด้วยท่าทีกระฟัดกระเฟี้ยด แต่ก็เดินตามมิคกี้แต่โดยดีเมื่อทั้งสองอยู่บนรถ บอมบอมก็ยังไม่พูดอะไร จนมิคกี้แปลกใจ"เงียบไปเลย ไม่ชอบเหรอ"มิคกี้หันมามองบอมบอมแว่บหนึ่ง"เปล่า"บอมบอมหันหน้าไปนอกรถ เพราะรู้สึกเหนื่อยมากที่ต้องคอยรับ
Read more
DMCA.com Protection Status