คนรับใช้

บอมบอมนั้นยังสับสนกับเวลาที่ในอดีตและปัจจุบัน ตอนนี้เขาจึงยังไม่สามารถทำอะไรต่อไปได้ และเขาก็อยากไปแก้ไขสถานการณ์ของจ้อย เพื่อจะได้ส่งผลต่ออนาคต และข้อสำคัญเขาอยากเจออาเอกในวัยที่ใกล้เคียงกับเขา ไม่อยากเจอในแบบปัจจุบันที่มีครอบครัวมีลูก เพราะเป็นสิ่งที่บอมบอมจะไม่สามารถทำอะไรได้ นอกจากคุยกันไปวันๆหนึ่งแค่นั้น

"บอมบอมหายไปไหน"

"ครับ"

"วันนี้พูดน้อยลงนะ เป็นอะไรหรือเปล่า"

"เปล่าครับ"

"ถ้างั้นแค่นี้ก่อนก็ได้นะ"

"ครับ"

พอบอมบอมรู้เรื่องราวของจ้อย เขาจึงรู้สึกใจหายและอยากรู้ว่ากาลเวลาที่ทะลุไป ในอดีตเวลาจะเหมือนเดิมตอนมาหรือเปล่า เขาครุ่นคิดอย่างหนักและกลัวว่าถ้าไปได้ จะสามารถกลับมาอีกได้หรือเปล่าเขาก็ยังไม่แน่ใจ

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับบอมบอมนั้น เขาอยากจะเล่าให้คนอื่นฟังแต่ไม่มีใครเชื่อ และคืนนี้เขาก็คิดว่าน่าจะได้กลับไปอีก แต่บอมบอมไม่ทราบว่าจะกลับไปได้อย่างไร ได้แต่นั่งเหม่อคิดจนศีรษะแท่บระเบิด เขาจึงไม่คิดอีกต่อไป ปิดคอพิวเตอร์เข้าไปในทันที เผื่อตื่นมาจะได้กลับไปอดีตอีกครั้ง

เพียงบอมบอมล้มตัวลงนอนก็หลับใหลในทันที มารู้สึกตัวอีกทีมีมือมาเขย่าร่างกาย

"ตื่นได้แล้วค่ะคุณบอมบอม"หญิงรับใช้เข้ามาปลุกอีกครั้งเป็นวันที่สอง

"ที่นี่ที่ไหน"บอมบอมค่อยๆลืมตาขึ้น

"ก็ที่บ้านคุณบอมบอมนี่คะ"หญิงรับใช้มีสีหน้างง

เมื่อบอมบอมได้ยินเช่นนั้นถึงกับลืมตาขึ้นทันที พร้อมลุกขีึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว เขาประหลาดใจทำไมยังไม่กลับไปในอดีตอีก

"อาบน้ำได้ค่ะ แล้วไปลงทานข้าว เดี่ยวคุณพ่อบอมบอมจะว่าได้ ดีนะที่คุณแม่บอมบอมสั่งไว้ให้มาปลุก"

"ครับพี่"

บอมบอมรีบลงจากเตียงและเข้าไปอาบน้ำในทันที เพราะกลัวพ่อของตำหนิ

วันนี้บอมบอมมาสายอีกหนึ่งวัน พอมาถึงก็เห็นบิวนั่งรออยู่ พร้อมที่จะตั้งคำถามคาใจหลายอย่าง

"มาสายอีกแล้วนะบอบอม เมื่อวานไปทำอะไรกับมิคกี้"บิวซ้อนสายตามองบอมบอม

"ไปบ้านมิคกี้มา"บอมบอมนั่งลงที่ม้านั่ง

"นี่อะไรกัน รู้จักกันวันเดียวไปบ้านเขาแล้ว"

"มีเรื่องต้องคุยกันนิดหน่อย"

"เรื่องอะไร พึ่งรู้จักไม่นาน"บิวเริ่มงงกับพฤติกรรมของบอมบอม

"เอ่อน่า เรื่องทั่วๆไปนั่นแหล่ะ"บอมบอมพยายามพูดปัดไป เพราะเรื่องที่คุยกันนั้นไม่สามารถบอกใครได้ ถึงบอกก็ไม่มีใครเชื่อ

"จร้า พ่อความลับเยอะ เรามันเพื่อนเก่าที่ไร้ความหมาย เห็นผู้ชายดีกว่าเพื่อน"บิวงอนจริงๆ เพราะเขารู้สึกบอมบอมมีเรื่องปิดบังเขา ทั้งที่เขาเป็นเพื่อนสนิทตั้แต่เตรียมอนุบาล

"แสนงอนไปได้ ถ้าถึงเวลาเดี๋ยวจะเล่าให้ฟัง นะนะน่า บิวแสนดี บิวน่ารัก นะ"บอมบอมจับแขนเขย่า

"ก็ได้ โน้นใครมา" บิวชี้นิ้วไปที่มิคกี้ตัวจริงกำลังเดินมาอย่างเท่ห์

บอมบอมหันหน้าไปมองทันที ซี่งสร้างความแปลกประหลาดให้กับเขาอย่างมาก เพราะมิคกี้ตัวจริงหน้าตาก็เหมือนสุรเดช แต่ทำไมในเวลานี้มิคกี้ดู เท่ห์ หล่ ดูมีออร่ากระจายทั่่วคณะ ซึ่งแตกต่างจากสุรเดชในร่างมิคกี้ที่ดูบ้านๆ เชยๆ ทัั้งที่แต่ตัวเหมือนกันทุกอย่าง และที่สำคัญมิคกี้รู้จักบอมบอมได้อย่างไร เพราะตอนนั้นเป็นตัวสุรเดชที่อยู่ในร่างของมิคกี้

"อย่าลืมสัญญานะ"เมื่อมิคกี้มาถึงก็นำโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋า แล้วชูขึ้นพร้อมอมยิ้มจ้องมองมาที่บอมบอม

"ขอบใจ"บอมบอมรีบคว้าโทรศัพท์มือถือ แต่มิคกี้ไม่ให้รีบเปลื่ยนทิศทางไปเรื่อยๆ ส่วนบอมบอมก็ลุกขึ้นออกมาจากม้านั่ง เขาจึงตามมาทางทิศทางที่มิคกี้ย้ายโทรศัพท์มือถือ ท้ายสุดมิคกี้ชูโทรศัพท์มือถือสูงขึ้นสุดแขน ด้วยที่มิคก่ี้สูงร้อยแปดสิบห้า บอมบอมจึงไม่สามารถที่จะเอื่อมหยิบจับถึงได้แม้แต่เขย่งเท้าแล้วก็ตาม

"มิคกี้นายบอกจะให้เราแล้ว ขี้โกง" บอมบอมทำหน้ามุ้ยหันหน้าไปทางอื่น

"งอนด้วย น่ารักตายเลยล่ะ"มิคกี้พูดไม่ตรงกับใจ ถึงบอมบอมจะหน้าตาน่ารัก แต่เขาก็ไม่ชอบผู้ชายที่ดูนุ่มนิ่ม เพราะด้วยความเป็นนักกีฬา มีเพื่อนผู้ชายมากมาย มีผู้หญิงรายล้อมตั้งแต่เรียนมัธยมปลาย

"เอาคืนมา"บอมบอมหันหน้ากลับมา พร้อมยื่นมือขอโทรศัพท์มือถือคืน

"เมื่อคืนรับปากเราไว้ว่าอย่างไร จำไม่ได้เหรอบอมบอม"

ช่วงแรกบอมบอมจำไม่ได้ แต่พอมิคกี้มาย้ำเขาก็นึกออกทันที บอมบอมจึงมีท่าทีเปลื่ยนไป เพราะได้ยิ้นมิคกี้ทวงสัญญา

"ก็ได้จะให้เราทำอะไร"

"วันนี้นายต้องอยู่คอยรับใช้เราทั้งวัน"มิคกี้นั่งลงที่ม้านั่งข้างๆบิว แล้วเขาก็หันมายิ้มให้บิว ซึ่งบิวก็ยิ้มกลับแบบฝืนๆ และงงกับพฤติกรรมทั้งสองคน

"ฮือ"บอมบอมกำลังจะนั่งลง แต่ก็ต้องชะงักทันที

"หิวน้ำไปซื้อน้ำมาให้กินหน่อย"มิคกี้พูดจบ ควักเงินหนึ่งร้อยบาทในกระเป๋าสตางค์ยื่นให้บอมบอม หลังจากนั้นหันไปมองบิวที่นั่งอ้าปากค้างตาโต

"ชื่อบิวใช้มั้ย ถ้าจำไม่ผิด ซื้อมาฝากบิวด้วยนะ รู้มั้ย ส่วนนายจะกินหรือไม่กินก็เรื่องของนาย"มิคกี้คิดแผนมาแล้วว่าจะแกล้งบอมบอมให้หนำใจ เพราะเขาโกรธมากที่โดนคุณหญิงโสภิตาตำหนิอย่างหนัก แถมพ่อของเขาที่เป็นรัฐมนตรีก็เรียกเข้าไปอบรมเป็นชั่วโมง หลังจากที่เขามีพฤติกรรมแปลกตั้งแต่เช้ายันเย็น แต่นั่นไม่เท่ากับแสดงพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสมกับบอมบอมเพื่อนใหม่ ที่เขาคิดว่าไม่ได้ชวนมาบ้าน ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นมิคกี้จึงคิดว่าเป็นเพราะบอมบอมไปหาเขาที่บ้าน จนทำห้เกิดเหตุการณ์เหล่านี้ขึ้น มิคกี้จึงโกรธบอมบอมมากจึงจะแกล้งให้หายแค้น

"ไม่ไปซื้อ หิวก็ไปกินเอง"

"ถ้าอย่างงั้นไม่คืนมือถือให้นะ"

"ตามใจ เดี๋ยวตอนเย็นจะไปที่บ้านนายนะ"

"ไปทำไม"มิคกี้เสียงเข้มทันที

"ก็จะไปหาคุณหญิงโสภิตา จะบอกคุณมิคกี้ขโมยมือถือ"บอมบอมถึงจะดูบอบบางแต่ถ้าถึงที่สุดจะเป็นคนสู้ไม่ถอย

"แม่เราไม่อยู่ไปที่สมาคม"มิคกี้ยิ้มที่มุมปาก

"ก็ตามไปที่สมาคมก็ได้ ระดับคุณหญิงรัฐมนตรี ไปงานกุศลหาตัวง่ายจะตาย"บอมบอมยิ้มเย้ยทันที

"เก่งน่ะเรา เดี๋ยวเห็นดีกัน"มิคกี้เริ่มกลัวขึ้นมา เพราะคุณหญิงโสภิตาชอบบอมบอมมาก เมื่อวานเย็นตอนกินข้าวชมตลอดเวลา จนพ่อของเขาที่รัฐมนตรีอยากเจอตัว ยังมีแผนจะคบค้าสมาคมกับพ่อแม่ของบอมบอมอีก

"แน่นอนอยู่แล้วบอมบอมซะอย่าง"

"มัวเถียงกันอยู่ได้ ได้เวลาเรียน"บิวตัดบทแล้วรีบลุกก่อนใครเพื่อที่จะไปเรียน

มิคกี้ได้โอกาสรีบเดินตามบิวไปในทันที ปล่อยให้บอมบอมยืนงง

"มิคกี้เดี๋ยวก่อนเถอะ จะเอาคืน"บอมบอมโมโหจนแท่บอดใจไม่ไหว

ทั้งสามคน บอมบอม บิว มิคกี้ กลายเป็นเด็กหลังห้องในคาบวิชาเลือกเสรี ที่ใจตรงกันเลือกเรียนวิชา สถิติเบื้องต้น

ช่วงบ่ายเป็นช่วงที่บอมบอมเบื่อที่สุด เพราะโดนแกล้งตลอด จึงไม่อยากจะเข้าร่วมกิจกรรม แต่ก็หลีกหนีไม่พ้นต้องจำใจยอมทุกครั้ง

เช่นเดิม ก็อต พี่รหัสของบอมบอมที่เป็นแกนนำออกมาต้อนรับอีกครั้ง และได้เรียกน้องๆออกมาที่ละคนเพื่อมาทำกิจกรรมที่โดนแกล้งเล็กๆ บอมบอม บิว มิคกี้ นั่งอยู่ใกล้กันเหมือนครั้งที่แล้ว แต่นั่นสุรเดชในร่างมิคกี้ ส่วนวันนี้เป็นตัวจริง

"เย็นนี้จะไปเตะบอล ไปเป็นเพื่อนต้องไปด้วยนะ"มิคกี้กระซิบที่ข้างหูบอมบอม

"ไม่ไป เตะไม่เป็น"บอมบอมหันมามองจนแก้มเกือบชนริมฝีปากของมิคกี้

"ใครว่าจะให้ไปเตะบอลล่ะ กำลังหาคนไปเสริฟน้ำให้นักฟุตบอล"มิคกี้อมยิ้ม

"ถ้าไม่ไปไมให้มือถือ"

"กลัวตายเลย ก็แล้วแต่นาย โนสน โนแคร์"บอมบอมเชิดหน้าขึ้น

มิคกี้รู้สึกโกรธมาก เพราะเขามักจะมีแต่คนเอาใจ ด้วยที่เป็นลูกรัฐมนตรีกับคุณหญิงโสภิตา ตัวแม่ในแวดวงสังคมไอโซ

"อ้าว สองคนน่ะ คุยอะไรกัน"รุ่นพี่คนหนึ่งตะโกนขึ้นมาทันที

"เอาอีกแล้ว ซวยจริงๆตั้งแต่เจอนายนี่"บอมบอมบ่นพึมพัม

"ออกมาข้างหน้า มาคุยก้นข้างหน้านี่"รุ่นพี่คนเดิมตะโกนอีกครั้ง

บอมบอมกับมิคกี้จึงหลีกเลี่ยงที่จะออกไปหน้าเพื่อนๆ ที่ทุกสายตาจ้องมองไม่ได้ ทั้งสองจึงเดินไปยืนข้างๆ รุ่นพี่

"เอาอีกแล้วน่ะบอมบอมน้องพี่"ก็อตพี่รหัสบอมบอมพูดขึ้น

"พี่จะไม่ถามนะว่าคุยอะไรกันแต่มันเรื่องส่วนตัว แต่พี่จะต้องลงโทษน้องทั้งสอง"รุ่นพี่ที่ยืนข้างๆก็อตเอ่ยขึ้น

"ลงโทษเล่นเกมดีกว่า"ก็อตพยายามหาทางช่วยบอมบอมน้องรหัส

"เอางั้นเหรอ ก็ได้ พี่มีฟิชโซหนึ่งเส้น ต้องช่วยกินคนละฝั่ง"รุ่นพี่คนเดิมน้ำฟิชโซออกมาหนึ่งเส้นยื่นให้มิคกี้

มิคกี้ก็ไม่ค่อยชอบเกมนี้เท่าไร แต่ก็พอใจอยู่ส่วนหนึ่งที่จะได้แกล้งบอมบอม

ก็อตไม่ชอบเกมนี้เลย เขาไม่อยากเห็นน้องรหัสต้องเฉียดโดนริมฝีปากคนอื่น แต่ทำอะไรไม่ได้ต้องทำใจอย่างเดียว

มิคกี้รีบนำปลาเส้นฟิชโซกัดไว้ทันที และนำอีกปลายด้านหนึ่งยื่นให้ใส่ปากบอมบอม ทีแรกบอมบอมก็ไม่กล้า แต่ด้วยเสียงเชียร์โห่ร้องดังกระหึ่ม จึงทำให้บอมบอมบฮึกเหิมขึ้นมาบ้าง เขาจึงกัดฟิชโซไว้

"เอาเลย"รุ่นพี่เดิมส่งเสียงให้เริ่มทันที

บอมบอมนั้นค่อยๆ กัดทีละน้อยส่วนมิคกี้รีบกัดกินกลืนลงคอ ขยับเข้ามาใกล้ๆหน้าบอมบอมทุกขณะ จนเหลือประมาณหนึ่งเซ็น มิคกี้จึงจับศีรษะของบอมบอมไว้ ส่วนบอมบอมใช้มือยันที่หน้าอกของมิคกี้ รุ่นพี่ที่ให้เล่นเกมแกล้งผลักบอมบอมจึงทำให้ใบหน้าของบอมบอมขยับเข้าใกล้ไปอีก จนทำให้ริมฝีปากของบอมบอมกับมิคกี้ชนกัน พร้อมกับเสียงหัวเราะบรรดาเพื่อนๆและรุ่นพี่ ยกเว้นก็อตพี่รหัสของบอมบอมที่ไม่ค่อยพอใจ

"พอ พอ กลับเข้าไปข้างในได้แล้ว"ก็อตรีบตัดตอนความฟิน

บอมบอมเขินทำสีหน้าไม่ถูก จึงรีบเดินเข้าไปข้างในทันทีตามคำสั่งของก็อตพี่รหัส มิคกี้นั้นรู้สึกเฉยๆ แถมสะใจที่ทำให้บอมบอมอายได้

เมื่อกิจกรรมวันนี้จบสิ้น พี่น้องแต่ละคู่ก็ได้นั่งคุยกัน เพื่อสร้างความสัมพันธ์ที่เพิ่มขึ้น บอมอมบอมกับก็อตก็เช่นกัน

"โดนแกล้งทุกวันเลยนะน้องพี่"ก็อตได้ซื้อชาไข่มุกไต้หวันมาสองแก้ว เขาหนึ่งแก้วและให้บอมบอมอีกหนึ่งแก้ว

"ขอบคุณครับ"บอมบอมนั้นยังไม่ลืมเรื่องพ่อของก็อต เขาจึงอยากถามแต่ไม่กล้า เพราะยังไม่ค่อยสนิทคุ้นเคย แต่ก็จะเรียบๆเคียงๆ

"ใช่ เล่นเกมอะไรไม่รู้"บอมบอมหน้าบึ้งนิดนึง

"เอาน่าถือว่าเล่นสนุกๆ เดี่๋ยววันหลังพี่จะพาไปเที่ยว ต้อนรับน้องรหัสของพี่"ก็อตยิ้มให้บอมบอม

"จะพาไปไหน"

"น้องบอมบอมอยากไปไหนล่ะ"

"เพชรบูรณ์ อยากไปศรีเทพ"บอมบอมเริ่มคืบสืบเสาะหาโอกาสรู้ความจริง

"ทำไมอยากไปศรีเทพ"ก็อตงงนิดหน่อย ทีแรกเขากะจะพาไปเที่ยวผับ บาร์ ยามค่ำคืน

"อยากไปดูโบราณสถานน่ะ"

"ถ้าบอมบอมอยากไปพี่ก็พาไปได้นะ บ้านปู่กัยย่าพี่อยู่ที่นั่น"

"ใช่จริงๆด้วย"บอมบอมพูดออกมาอย่างดัง

"ใช่ อะไร"ก็อตมีสีหน้าที่สงสัยในท่าทางของบอมบอม

"อ่อ ใช่ ที่พี่ก็อตใจดีจะพาบอมบอมไปเที่ยว"บอมบอมตีเนียนยิ้มทันที

"ปากหวานซะด้วย แบบนี้รักตายเลย"ก็อตมองด้วยความใคร่เอ็นดู

ในระหว่างที่ทั้งสองกำลังคุยกันอย่างสนุก ก็มีเสียงพูดดังอยู่ใกล้ๆ

"บอมบอมไปเตะบอล"มิคกี้เดินเข้ามาคั่นกลาง

"น้องบอมบอมเตะบอลด้วยเหรอ"ก็อตมีสีหน้าที่แปลกใจ

"เปล่าครับ"บอมบอมปฏิเสธทันที

"อ้าว"ก็อตหันไปมองหน้ามิคกี้

"บอมบอมไม่ได้เตะบอลหรอกครับ เป็นประตู ทวารมือกาว"มิคกี้เน้นคำว่าประตู

"อ่อ เก่งน่ะเรา พี่ก็ชอบเล่นวันหลังพี่ไปเล่นด้วยนะ วันนี้ถ้ามีธุระก็ไปเหอะ วันหลังค่อยมาคุยกันใหม่"ก็อตตบบ่าของบอมบอมแล้วลุกเดินไปทางอื่น

"มิคกี้นายมันบ้า จะให้เราเป็นเด็กเสริฟน้ำ ไม่ไปหรอก ถ้าไปดูก็ได้อยู่ เอามือถือมา"บอมบอมยื่นมือออกมา

"ถ้าไม่ให้ จะฟ้องคุณหญิงแม่"

"เชิญเลย คนขี้ฟ้อง ไม่สนโดนด่านิดหน่อยไม่เห็นเป็นไร ถ้าอยากได้ตามมา"มิคกี้หันหลังกลับรีบเดินไปที่รถในทันที

"ยี้"บอมบอมเบ้ปากใส่ แล้วิิ่งตามมิคกี้ไปในทันที

เมื่อมาถึงมิคกี้กำลังเปิดประตูรถคันหรู โดยมีสาวๆ ยืนมองถ่ายรูป เพราะในโลกโซเซียลมิคกี้ดังพอสมควร

"ไปก็ได้"มิคกี้ยืนข้างรถฝั่งขวา

"นึกว่าจะแน่"มิคกี้ยิ้ม

เมื่อมิคกี้เข้าไปในรถ บอมบอมจึงเข้าตามไปด้วย แต่ก็นั่งนิ่งๆไม่พูดจาอะไร นอกจากโมโหแล้วยังหมั่นไส้ ในความแอคเก็กหล่อต่อหน้าสาวๆ

มิคกี้นั้นพอพาบอมบอมมาที่สนามฟุตบอลที่ไม่ใหญ่มาก ซึ่งส่วนใหญ่จะมีแต่นักฟุตบอล และผู้เกี่ยวข้องประปราย ส่วนคนดูมีไม่เยอะเท่าไร เพราะเป็นการแข่งขันกันสนุกๆไม่ได้มีรางวัลอะไรแค่ผลแพ้ชนะ

"ถือกระเป๋าตามมาในห้องแต่งตัวด้วย"มิคกี้สั่งทันทีที่ลงจากรถหรู

"สั่งอย่างกับเป็นคนรับใช้"บอมบอมบ่นพึมพัม

"ไม่ต้องบ่นตามมา"

มิคกี้เดินนำหน้าไปในทันทีเพื่อไปห้องแต่งตัว เมื่อมาถึงห้องแต่งตัว ก็มีแต่ผู้ชายถอดเสื้อกางเกงเต็มสองลูกตาของบอมบอม เขาจึงรู้สึกเขินเพราะแต่ละคนหุ่นพระเจ้าประทาน

เมื่อมิคกี้เปลื่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็ไปยังสนามฟุตบอล โดยมีบอมบอมเดินตามไม่ห่างกาย เหมือนบอดี้การ์ดส่วนตััว

"มิคกี้ทำไมพึ่งมาว่ะ"เพื่อนร่วมทีมคนหนึ่งถามขึ้น

"พึ่งเลิกจากต้อนรับน้องใหม่"

"เอ่อ เอ๊ะ พานักฟุตบอลคนใหม่มาเหรอ"เพื่อนร่วมทีมสงสัย เพราะทุกทีจะพาหญิงสาวมาไม่ซ้ำหน้า แต่วันนี้มาแปลกพาผู้ชายมาด้วย

"เปล่า เพื่อนที่มหาลัยน่ะ เอามาช่วย อยากใช้ทำอะไรเรียกใช้ตามสบายเลย"มิคกี้พูดหน้าตาย

บอมบอมโมโหหยิกไปที่แขนในทันที ที่มิคกี้พูดจบจนเขาร้องเสียงดัง

"อุ้ย"มิคกี้ยกแขนขึ้นมาดูพร้อมเห็นรอยแดง

"เพื่อนจริงเหรอว่ะ หยิกด้วย ดูหน้าซิหวานยังกับผู้หญิง" เพื่อนร่วมทีมมองด้วยความสงสัย เพราะผู้ชายเขาจะไม่หยิกกันแบบนี้

"ก็เพื่อนซิว่ะ ไปเหอะ"มิคกี้เปลื่ยนเรื่องทันที

"เอ่อ เพื่อนก็เพื่อน ยินดีที่รู้จักครับ"เพื่อนร่วมทีมยื่นมือเป็นการแสดงไมตรี

บอมบอมก็ตอบรับไมตรีอย่างยินดี ยื่นมือให้จับพร้อมยิ้มให้อย่างเป็นกันเอง

"มือนิ่มยังกับผู้หญิง"เพื่อนรวมทีมเอ่ยขึ้น แต่ยังไม่เลิกปล่อยมือ

"ไปเร็ว อย่ามัวเล่น"มิคกี้ไม่สบอารมณ์จึงรีบตัดบท พร้อมหันมาจ้องหน้ามองบอมบอม