เมื่อบอมบอมกลับมาถึงบ้านเขาก็รีบทำธุระส่วนตัว ไม่ว่าจะอาบน้ำกินข้าวจนเสร็จ หลังจากนั้นบอมบอมรีบขึ้นไปบนห้องนอน แล้วก็ไล่ดูเฟสบุ๊คต่อด้วยอินสตราแกรมของเอก โดยเฉพาะติ๊กต๊อกที่ได้ลงคลิปเพลงยุคเก้าศูนย์ที่เอกร้องไว้ บอมบอมไล่กดถูกใจทุกคลิป ส่วนในอินสตราแกรมบอมบอมก็กดถูกใจทุกภาพที่เป็นภาพเดี่ยว ยิ่งภาพที่เอกกำลังเล่นฟิตเนสบอมบอมจะสนใจเป็นพิเศษ แต่บอมบอมไม่กล้าคอมเม้มอะไรทั้งสิ้น เนื่องด้วยบอมบอมเล่นหลายแอปพลิเคชั่น ในส่วนของเฟสบุ๊คบอมบอมจึงมาเปิดที่โน๊ตบุ๊ค บอมบอมไล่เลื่อนดูรูปเอกตั้งแต่ปัจจุบันย้อนหลังลงไปเรื่อยๆจนถึงรูปตอนเรียนมหาวิทยาลัยอิงฟ้า พอเห็นรูปนี้บอมบอมคิดถึงอดีตทันที บอมบอมจึงนำรูปถ่ายของเอกกับของเขาออกมาดูและมาเทียบกัน ในช่วงเวลานี้บอมบอมมีความสุขมากที่สุด ในส่วนของเอกที่อยู่ในร่างของภูนั้นบอมบอมยอมแพ้ เพราะตัวตนและความทรงจำของภูที่มาอยู่ในจิตวิญญาณของเอกร้ายเกินกว่าที่บอมบอมจะรับมือได้ บอมบอมจึงเลือกที่จะสานต่อความรักกับภูในร่างของเอก ยิ่งเสียงข้อความที่ส่งมาดังขึ้น บอมบอมถึงกับดีใจรีบเปิดอ่านทันที “น้องบอมบอมกดถูกใจอาทุกภาพทุกคลิปทุกแอปเลยนะ”เอกทักมาในเฟสบุ๊ค เพราะเขาสง
บอมบอมมามหาวิทยาลัยแต่เช้าเพราะจะลองไปหาภูอีกสักครั้ง เมื่อมาถึงในมหาวิทยาลัยบอมบอมเดินผ่านคณะบริหารธุรกิจโดยไม่เหลียวมอง มุ่งตรงไปยังคณะวิศวกรรมศาสตร์เพื่อไปหาเอกในร่างภูแต่ความทรงจำของภู พอบอมบอมไปถึงหน้าคณะวิศกรรมศาสตร์เขาก็ยืนนิ่งเพื่อสังเกตการณ์ บอมบอมสอดสายตามองภู ซึ่งเขาก็ไม่เห็นแม้แต่เงา แต่แล้วเขาก็ต้องหันหลังมาดูเพราะได้ยินเสียงที่คุ้นเคย"มายืนแถวนี้มึงมาหาใครวะ"ภูพูดขึ้น"พี่ภู"บอมบอมยิ้มให้"ใครพี่มึง กูไม่มีน้อง อ๋อจำได้ไอ้เสียสติที่มาตะโกนหน้าบ้านเมื่อวานนี่เอง""บอมบอมไม่ได้เสียสติ แต่บอมบอมมาจีบพี่ภูเป็นแฟน"บอมบอมจ้องตาภู"มึงมาจีบกูเหรอ มึงดีอะไรถึงมาจีบกู""ไม่มีดีไม่มาจีบหรอก""จะจีบอย่างไงว่ามาไอ้ปัญญาอ่อน"ภูอดขำบอมบอมไม่ได้"เย็นนี้จะชวนพี่ภูไปหาอะไรกินกัน บอมบอมเลี้ยงเอง ร้านอาหารญี่ปุ่น เกาหลี หรือภัตตาคารหรูๆ ก็ได้ไปไหม""กูไม่ไป กูไม่ได้อดอยาก ถ้ามึงอยากเลี้ยงข้าวกูจริงๆ กูขอให้มึงไปเลี้ยงคนไม่มีจะกิน หัดดูในโซเซียลบ้างที่เขาลงๆ กันไว้น่ะ แล้วมึงก็บริจาคเงินให้เขาไม่ดีกว่าเหรอ ไม่ใช่วันๆ ดูแต่ผู้ชายถอดเสื้อโชว์ซิกแพคในทวิตเตอร์ เตาะผู้ชายไปทั่วมหาลัย"บอมบอม
เมื่อช่วงบ่ายบอมบอมไปหาพ่อกับแม่ที่บริษัท ซึ่งพ่อของบอมบอมเป็นท่านประธานในบริษัทแห่งนี้ บอมบอมนั่งรอผู้เป็นพ่อนานนับชั่วโมง แต่ก็ยังไม่เห็นจะมาตามนัด สักพักพ่อของบอมบอมก็โทรมาหาว่าติดธุระด่วน เย็นนี้เลยไม่สามารถที่จะไปทานข้าวกับบอมบอมได้ ในระหว่างนั้นเองก็มีหนุ่มใหญ่วัยสี่สิบห้า เดินตรงเข้ามาหาบอมบอม ซึ่งกำลังโทรคุยกับผู้เป็นพ่อของเขา พอบอมบอมวางสายชายหนุ่มผู้นี้จีงแนะนำตัวกับบอมบอม"อาชื่ออาเอกนะ เป็นผู้จัดการฝ่ายการตลาดที่นี่"เขายิ้มให้บอมบอม“คุณบอมบอม วันนี้ท่านประธานให้อาไปส่งที่บ้านนะ เพราะเป็นทางผ่านบ้านอาพอดี ท่านประธานได้บอกแล้วใช่มั้ยครับ”บอมบอมเงยหน้ามองชายหนุ่มที่เรียกตัวเองว่าอา เขาถึงกับสะดุดตาต้องใจ เพราะด้วยหน้าตาน่าจะซักสามสิบนิดๆ แต่ความจริงแล้ว เอกอายุสี่สิบห้าพอดี พ่อของบอมบอมวานให้เอกซึ่งเป็นผู้จัดการฝ่ายการตลาด ไปส่งบอมบอมที่บ้าน จะได้ไม่ต้องเรียกคนขับรถมารับให้เสียเวลา"บอกแล้วครับ"“เรากลับกันเลยไหมคุณบอมบอม”เอกยิ้มให้บอมบอมอย่างละมุน“ครับอา”บอมบอมยิ้มตอบแล้วก้มหน้าเดินตามอาเอกไปยังที่จอดรถเอกเปิดประตูรถให้บอมบอมเข้าไปนั่งข้างหน้า“ขอบคุณครับ”บอมบอมอมยิ้ม แล
"ไอ้จ้อยตื่นได้แล้ว จะนอนกินบ้านกินเมืองหรือไง"เสียงผู้หญิงสาวดังขึ้นอยู่ข้างหูบอมบอม เสียงนั้นดังขึ้นเรื่อยๆเขาจึงเบิกตาดู"ฮ่า "บอมบอมตกใจสุดขีดเมื่อเห็นหน้าหญิงสาวมาตะโกนข้างๆหู"วันนี้มึงต้องไปอยู่หอในมหาลัย ต้องเดินทางอีกไกลไปอาบน้ำได้แล้ว”เสียงสมศรีผู้เป็นแม่ตวาดพร้อมจับร่างของบอมบอมลุกขึ้นนั่ง"ที่นี่ที่ไหน คุณป้าเป็นใคร แล้วบอบอมมาอยู่ที่นี่ได้ไง" บอมบอมงงสับสนสะลึมสะลือ"ไอ้จ้อยวันนี้มึงเพี้ยนอะไร กูส่งให้มึงไปเรียนนะจะมาเพี้ยนวันนี้ไม่ได้”ผู้เป็นแม่ตวาด ยืนเท้าสะเอว"บอมบอมไม่ใช่ลูกคุณป้า""ไอ้ลูก อะไรดีเนี่ย มึงเป็นบ้าไปแล้วเหรอ หรือว่ามึงไม่อยากเรียนกูจะได้ให้มึงไปเลี้ยงควาย"สมศรีโมโห"ไอ้นี่วอนซะแล้ว"สมศรียับยั้งอารมณ์โกรธแท่บไม่ได้"ก็เรียนซิคุณป้าใครจะโง่ไปเลี้ยงควายให้ลำบากทำไม”บอมบอมพูดด้วยความโมโห "มึงไปดื่มเหล้าจนเพี้ยนไปแล้ว กูบอกไม่ให้มึงไป ยังจะไปกับเพื่อนเลวๆของมึงอีก ดูซิไปกินอะไรมาถึงเพี้ยนหนักขนาดนี้”สมศรีเริ่มวิตกกังวลกลัวลูกชายจะเสียสติ เพราะพูดจากแปลกไปแต่ก่อนมาก"บอมบอมไม่ได้ดื่มเหล้าเลย เมื่อคืนบอมบอมนอนฟังเพลงจนหลับไป ตื่นอีกทีก็เสียงคุณป้าที่มาปลุก
เช้าวันแรกที่บอมบอมจะต้องไปเรียน เขารู้สึกตื่นเต้นเหมือนตอนในอนาคตที่เขามา ตอนนี้บอมบอมยังไม่คิดเรื่องหาทางกลับบ้าน เพราะการหลงมาในอดีตครั้งนี้ ได้มีเป้าหมายเพียงพอจะอยู่ต่อเมื่อเจอหน้าพี่เอกเมื่อคืนนี้บอมบอมลืมทุกอย่าง แม้แต่เพื่อนร่วมห้องที่มาอยู่หอพักเดียวกัน เพราะตอนแรกกะว่าจะไปหาที่ห้อง แต่บอมบอมกลับไปรอพี่เอกอยู่หน้าหอพักแทนในระหว่างที่บอมบอมกำลังคิดถึงเรื่องราวในอนาคตอยู่นั้น เอกพี่รหัสของบอมบอมก็เดินเข้ามาหา และสะกิดที่หลังของบอมบอม"อุ๊ยๆ"บอมบอมสะดุ้งตกใจจึงรีบหันหน้ามาทันที แต่ยิ่งตกใจหนักกว่าเดิมอีก เมื่อเห็นหน้าพี่เอกยิ้มให้"ตกใจหมดเลย พี่เอกเล่นมาเงียบๆ"บอมบอมเสียงอ่อนลงอย่างมาก"พี่ขอโทษนะ พี่ไม่ได้ตั้งใจ พี่ไม่รู้มาก่อนว่าน้องบอมบอมขวัญอ่อน""ไม่เป็นไรครับ""น้องบอมบอมมายืนรอใคร ทำไมไม่รีบไปเรียน เพราะวันนี้เป็นวันแรก ต้องหาห้องเรียน เจอเพื่อน เจออาจารย์ บางทีอาจจะได้เจอพี่รหัสที่คณะอีก ถ้าเจอพี่รหัสที่คณะน้องบอมบอมจะลืมพี่รหัสคนนี้ไหมหนอ"เอกเอียงคอนิดนึงมองหน้าบอมบอม"ไม่ลืมหรอก บอมบอมจำมาตั้งแต่อนาคตแล้ว""อ่ะ"เอกมีท่าทีงง"เอ่อ บอมบอมหมายถึงว่าจะจำพี่เอกไปถึงอนาค
บอมบอมลุกขึ้นยืน แล้วเดินไปยืนอยู่หน้าบรรดาเพื่อนๆด้วยใจเต้นแรง"ยิ้มอะไร”บุ้ยรุ่นพี่คนที่บอมบอมยิ้มในความเยอะ"เอ่อ อ่า”บอมบอมคิดคำพูดที่แก้ตัวไม่ทัน"เอ่อ อ่า อะไร ที่เมื่อกี้ไม่เห็นเป็นแบบนี้เลย"บอมบอมเกาหัวยิ้มอย่างเดียว แก้เขินแก้อายไม่รู้จะทำท่าทางใดๆออกมา"ว่าไงยิ้มอะไร"ทุกคนพร้อมฟังคำตอบจากบอมบอมทั้งรุ่นพี่รุ่นเดียวกัน"เอ่อ คือ พี่ยิ้มสวย ผมเลยเผลอยิ้มตามครับ”บอมบอมยิ้มอีกครั้ง"อูว์ "เสียงโห่ดังสนั่น"ไอ้บุ้ยกูพึ่งรู้ว่ามึงยิ้มสวย"เพื่อนคนหนึ่งแซว"ปากดีนะ ชื่ออะไร”บุ้ยแอบยิ้มนิดๆ"บอมบอมครับ”บอมบอมยิ้มอีกครั้ง"ชื่อแปลกดี คิดไงชื่อบอมบอม"บุ้ยมีท่าทีสงสัยทุกคนต่างรอฟังว่าบอมบอมจะตอบว่าอะไรอีก พ่อแม่ของบอมบอม เคยบอกว่าชื่อจะได้ไม่ซ้ำใครดี ดาราก็ใช้ชื่อซ้ำกันสองพยางค์ แต่ในยุคที่หลงมาเป็นเรื่องแปลกแน่ๆบอมบอมครุ่นคิดอยู่นาน"ตอนเด็กพ่อเรียกบอมตอนโตแม่เรียกบอมบอมเพราะโตขึ้นครับ”บอมบอมตอบเองแอบงง"อะไรโต"บุ้ยแกล้งถาม"ตัวครับ"บอมบอมสงสัยรุ่นพี่เขาคิดอะไรกัน"แน่นะตัว""ครับ"บอมบอมยังงงอยู่บุ้ยเห็นหน้าบอมบอมเสียแต่ยังคงน่ารักจึงพูดตัดบท“เอาล่ะ เข้าไปข้างในได้แล้ว”“ขอบคุณครับ”
คืนที่สองในหอพักชายของบอมบอมค่อนข้างราบรื่นพอสมควร อาจจะขรุขระบ้างกับการอาบน้ำที่ต้องถอดเสื้อเข้าห้องน้ำ บอมบอมก็ต้องทำใจ เพราะพี่กิตชอบมองตลอด ส่วนพี่พงษ์ไม่สนใจอะไรเลยอ่านแต่หนังสือซ็อคเกอร์ ส่วนสันกับชาติก็นั่งคุยกันเรื่อยเปื่อยตามภาษาผู้ชาย ส่วนบอมบอมนั่งบนเตียงนอนด้วยความคิดถึงบ้านจับใจ"บอมบอมถ้าเหงาขึ้นไปดูโทรทัศน์ห้องชั้นดาดฟ้าก็ได้นะ"กิตเดินเข้ามานั่งบนเตียงนอนเพียงกางเกงบอลตัวเดียว ซึ่งเกือบคล้ายบอมบอมที่ใส่ชุดดนอนเป็นชุดบอลเหมือนกัน ซึ่งเป็นของจ้อยที่ชื่นชอบชุดบอลมาก ไม่มีชุดอื่นให้ใส่เลย จนบอมบอมกะว่าอาทิตย์นี้จะไปหาซื้อเสื้อผ้าในตลาด"เป็นอะไรเห็นนั่งซึมไปเลย"กิตเขยิบเข้ามาใกล้อีก"คิดถึงบ้านครับ"บอมบอมตอบตามความจริง แต่เป็นบ้านในอนาคตที่เขามา"ไปดูโทรทัศน์กับพี่ไหมจะได้หายเหงาได้บ้าง"กิตลุกขึ้นยืนยื่นมือให้บอมบอมจับ"เดี๋ยวผมตามไปครับพี่"บอมบอมยังไม่มีจิตใจที่จะดูอะไรทั้งนั้น"ก็ได้ ถ้าพี่ลงมาถ้าบอมบอมยังไม่หลับเดี๋ยวพี่จะลงมาคุยด้วย""ครับ"บอมบอมมองกิตเดินออกนอกห้อง แต่ใจเขาไม่ได้ตามกิตหรือใคร เพียงอยากกลับบ้านขึ้นมา เพราะอยู่ที่นี่ค่อนข้างลำบาก เมื่อเย็นเขาก็กินข้าวไข
เนื่องจากบอมบอมนั่งหน้าสุด สุรเดชจึงไม่เห็นบอมบอม เพราะสุรเดชนั่งหลังสุด ในระหว่างที่บอบอมกำลังครุ่นคิดสิ่งอัศจรรรย์ที่เกิดขึ้น อาจารย์ที่ปรึกษาและสอนด้วยก็เข้ามาในห้อง แล้วมีการแนะนำตัว"อาจารย์ชื่อ สันติ บัวคำ เรียกอาจารย์สันต์เฉยๆก็ได้"พอสิ้นคำพูดของอาจารย์สันต์ บอมบอมสะดุดกับชื่อและนามสกุลของอาจารย์สันต์ บอมบอมครุ่นคิดอยู่นานก็จำได้ในทันที"สันต์ เพื่อนร่วมห้องพักหอชาย"บอมบอมพูดพึมพัมในความคิดของบอมบอมคิดว่าใช่แน่นอน เพราะหน้าตาเหมือนตอนหนุ่มๆมาก"ใช่แน่ๆ"บอมบอมพูดพึมพัมอีกครั้ง คราวนี้อาจารย์สันต์เห็นเข้าพอดี"มีอะไรหรือเปล่า"อาจารย์สันต์หันมาถามบอมบอม"ไม่มีอะไรครับ"บอมบอมรีบปฏิเสธทางคำพูด แต่ใจนั้นวุ่นวายยิ่งนัก อยากจะเข้าไปถามอาจารย์สันต์ให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี้เลย"ต่อไปก็เป็นประวัติของอาจารย์นะ อาจารย์จบ ป.ตรี เอกบริหารธุรกิจ ที่มหาวิทยาลัยอิงฟ้า"บอมบอมรู้สึกแปลกใจ เพราะมันเป็นเรื่องที่บังเอิญ อย่างไม่น่าจะเชื่อ บอมบอมไม่ได้ฟังต่อเลยว่าจบปริญญาโทจากที่ไหน ได้ยินแว่วๆว่าได้ทุนไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ เพราะมัวสนใจแต่มหาวิทยาลัยอิงฟ้าความรู้สึกของบอมบอมขณะนี้ งงกับเหตุการณ์ที่
บอมบอมมามหาวิทยาลัยแต่เช้าเพราะจะลองไปหาภูอีกสักครั้ง เมื่อมาถึงในมหาวิทยาลัยบอมบอมเดินผ่านคณะบริหารธุรกิจโดยไม่เหลียวมอง มุ่งตรงไปยังคณะวิศวกรรมศาสตร์เพื่อไปหาเอกในร่างภูแต่ความทรงจำของภู พอบอมบอมไปถึงหน้าคณะวิศกรรมศาสตร์เขาก็ยืนนิ่งเพื่อสังเกตการณ์ บอมบอมสอดสายตามองภู ซึ่งเขาก็ไม่เห็นแม้แต่เงา แต่แล้วเขาก็ต้องหันหลังมาดูเพราะได้ยินเสียงที่คุ้นเคย"มายืนแถวนี้มึงมาหาใครวะ"ภูพูดขึ้น"พี่ภู"บอมบอมยิ้มให้"ใครพี่มึง กูไม่มีน้อง อ๋อจำได้ไอ้เสียสติที่มาตะโกนหน้าบ้านเมื่อวานนี่เอง""บอมบอมไม่ได้เสียสติ แต่บอมบอมมาจีบพี่ภูเป็นแฟน"บอมบอมจ้องตาภู"มึงมาจีบกูเหรอ มึงดีอะไรถึงมาจีบกู""ไม่มีดีไม่มาจีบหรอก""จะจีบอย่างไงว่ามาไอ้ปัญญาอ่อน"ภูอดขำบอมบอมไม่ได้"เย็นนี้จะชวนพี่ภูไปหาอะไรกินกัน บอมบอมเลี้ยงเอง ร้านอาหารญี่ปุ่น เกาหลี หรือภัตตาคารหรูๆ ก็ได้ไปไหม""กูไม่ไป กูไม่ได้อดอยาก ถ้ามึงอยากเลี้ยงข้าวกูจริงๆ กูขอให้มึงไปเลี้ยงคนไม่มีจะกิน หัดดูในโซเซียลบ้างที่เขาลงๆ กันไว้น่ะ แล้วมึงก็บริจาคเงินให้เขาไม่ดีกว่าเหรอ ไม่ใช่วันๆ ดูแต่ผู้ชายถอดเสื้อโชว์ซิกแพคในทวิตเตอร์ เตาะผู้ชายไปทั่วมหาลัย"บอมบอม
เมื่อบอมบอมกลับมาถึงบ้านเขาก็รีบทำธุระส่วนตัว ไม่ว่าจะอาบน้ำกินข้าวจนเสร็จ หลังจากนั้นบอมบอมรีบขึ้นไปบนห้องนอน แล้วก็ไล่ดูเฟสบุ๊คต่อด้วยอินสตราแกรมของเอก โดยเฉพาะติ๊กต๊อกที่ได้ลงคลิปเพลงยุคเก้าศูนย์ที่เอกร้องไว้ บอมบอมไล่กดถูกใจทุกคลิป ส่วนในอินสตราแกรมบอมบอมก็กดถูกใจทุกภาพที่เป็นภาพเดี่ยว ยิ่งภาพที่เอกกำลังเล่นฟิตเนสบอมบอมจะสนใจเป็นพิเศษ แต่บอมบอมไม่กล้าคอมเม้มอะไรทั้งสิ้น เนื่องด้วยบอมบอมเล่นหลายแอปพลิเคชั่น ในส่วนของเฟสบุ๊คบอมบอมจึงมาเปิดที่โน๊ตบุ๊ค บอมบอมไล่เลื่อนดูรูปเอกตั้งแต่ปัจจุบันย้อนหลังลงไปเรื่อยๆจนถึงรูปตอนเรียนมหาวิทยาลัยอิงฟ้า พอเห็นรูปนี้บอมบอมคิดถึงอดีตทันที บอมบอมจึงนำรูปถ่ายของเอกกับของเขาออกมาดูและมาเทียบกัน ในช่วงเวลานี้บอมบอมมีความสุขมากที่สุด ในส่วนของเอกที่อยู่ในร่างของภูนั้นบอมบอมยอมแพ้ เพราะตัวตนและความทรงจำของภูที่มาอยู่ในจิตวิญญาณของเอกร้ายเกินกว่าที่บอมบอมจะรับมือได้ บอมบอมจึงเลือกที่จะสานต่อความรักกับภูในร่างของเอก ยิ่งเสียงข้อความที่ส่งมาดังขึ้น บอมบอมถึงกับดีใจรีบเปิดอ่านทันที “น้องบอมบอมกดถูกใจอาทุกภาพทุกคลิปทุกแอปเลยนะ”เอกทักมาในเฟสบุ๊ค เพราะเขาสง
หลังจากบอมบอมทราบความจริงจากหลวงพี่จ้อย บอมบอมจึงได้แต่นั่งนิ่งๆบนรถในระหว่างทางกลับบ้าน ซึ่งสร้างความแปลกใจให้ก็อตเป็นอย่างมาก เพราะโดยปกตินิสัยของบอมบอมจะพูดไม่หยุดหย่อนจบเรื่องโน้นพูดเรื่องนี้ต่อเนื่องไม่จบสิ้น แต่ถ้าบอมบอมหยุดพูดเมื่อไรนั่นแหละปัญหาที่ก็อตอยากรู้ อยากจะช่วยเหลือบอมบอมเพราะตั้งแต่ออกจากวัดมา บอมบอมไม่พูดจาอะไรแม้แต่คำเดียว ช่วงแรกก็อตเห็นบอมบอมเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่แต่หลังจากนั้นไม่แตะอีกเลย ที่เป็นเช่นนั้นไม่ว่าจะเป็นเบอร์โทร เพื่อนในแอปพลิเคชั่นก็ได้หายไปหมด บอมบอมหาเท่าไรก็หาไม่เจอ ยิ่งทำให้บอมบอมเชื่อคำของหลวงพี่จ้อยมากขึ้นกว่าเดิม “บอมบอมเป็นอะไรไปหรือเปล่า ตั้งแต่ออกมาจากวัดแล้วเงียบไปเลย” “ไม่มีอะไรหรอกครับพี่ก็อต แค่เหงาๆคิดถึงบ้าน” “มาแค่สองวันเองคิดถึงบ้านหรือคิดถึงใครเอ่ยพี่คนนี้อยากรู้ซะแล้ว ใครกันหนอที่ทำให้บอมบอมของพี่เป็นได้ขนาดนี้” “ไม่มีใครหรอกครับพี่ก็อต บอมบอมก็เป็นของบอมบอมอย่างนี้แหละ อารมณ์ของบอมบอมมมักขึ้นๆลงๆตามสกานการณ์” “พี่เป็นห่วงบอมบอมเห็นบอมบอมเงียบไปเลย ปกติพูดไม่หยุดแต่พี่ก็ชอบฟังอยากให้บอมบอมพูดเยอะๆจะได้ลืมเรื่องที่กลุ้
ก็อตได้พาบอมมาที่วัดหลวงพี่จ้อยบวชอยู่และเป็นเจ้าอาวาส เมื่อก็อตจอรถภายในวัดซึ่งมีผู้คนมากมายมาร่วมบวชพระใหม่ บอมบอมจึงลงมาดูคนเดียว และให้ก็อตนั่งรออยู่ในรถ เพราะบอมบอมอยากหาหลวงพี่จ้อย เพราะว่าถ้าชวนก็อตไปด้วยก็ไม่สะดวกที่จะคุยเรื่องราวๆต่าง บอมบอมเดินไปเรื่อยๆจนถึงที่โบสถ์เห็นผู้คนมากหน้าหลายตาเดินวนรอบโบสถ์ ซึ่งเมื่อเขาเห็นนาคที่กำลังจะบวชเป็นพระ บอมบอมก็รู้สึกคุ้นหน้าทันที และมองต่อไปอีกซึ่งเห็นชายหญิงวัยสี่สิบกว่าเดินตามมา ซึ่งบอมบอมจำฝ่ายชายได้ทันที นั่นคือธงเพื่อนสนิทของเขา ที่ปัจจุบันมีลูกชายโตเป็นหนุ่มถึงวัยบวชแล้ว บอมบอมยิ้มและอนุโมทนาสาธุยกมือไหว้ “หนุ่มเป็นเพื่อนธันเหรอ ทำไมไม่เข้าไปเดินรอบโบสถ์กับนาคล่ะ” “ไม่ล่ะครับเดี๋ยวกลับแล้วครับ”บอมบอมพูดแล้วยิ้มอย่างเบิกกว้าง เพราะนั่นคือพ่อแม่ของจ้อย ในวัยหกสิบกว่าๆที่กำลังจะเข้าไปร่วมเดินในขบวนบวชนาค “ถ้างั้นลุงกับป้าไปก่อนนะ”สมศรีพูดขึ้น “เดี๋ยวก่อนแม่ ไอ้หนุ่มนี่หน้าคุ้นๆนะ”สมชายพูดขึ้น “เด็กเดี๋ยวนี้หน้าเหมือนกันทั้งนั้นแหละ”สมศรีเอ่ยแล้วยิ้ม “ครับ”บอมบอมยิ้ม “หนูเคยบวชหรือยัง”สมศรีถาม “บวชแล้วครับ” “บวชกี่วั
บอมบอมโกหกคำโตและใช้ก็อตเป็นเครื่องมือพามาที่เพชรบูรณ์ ที่แรกที่บอมบอมให้ก็อตพามานั่นคือบ้านสุรเดช ซึ่งเขาก็ไม่แน่ใจว่าสุรเดชยังอยู่หรือเปล่า แต่เขาก็สุ่มมาเพื่อหาเพื่อนรักในวัยอดีต เพราะเคยสัญญากันไว้ว่าจะกลับมาหา แต่บอมบอมไม่สามารถกลับมาหาสุรเดชในวัยหนุ่มหลังจากนี้ด้อีก บอมบอมจึงต้องมาหาสุรเดชเพื่อบอกเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้สุรเดชรับรู้ และบอมบอมให้ก็อตรออยู่ที่รถข้างรั้วของบ้านสุรเดช เมื่อบอมบอมมาถึงบ้านสุรเดชในพื้นที่เดิม แต่บ้านนั้นเปลื่ยนรูปทรงไปมากตามยุค บ้านแต่ก่อนเป็นบ้านสองชั้นที่เป็นไม้อยู่ชั้นบน แต่มาในคราวนี้เป็นบ้านปูนสองชั้นที่ดูสวยงามกว่าแต่ก่อนอย่างมาก บอมบอมกดกริ่งหน้าบ้านสองสามครั้ง สักพักก็มีหนุ่มใหญ่เดินมาที่ประตูรั้ว เพียงเห็นห่างๆบอมบอมก็จำได้ทันทีว่าเป็นสุรเดชเพื่อนรักในวัยเรียน เมื่อเขาเดินมาถึงกับตะลึงงงงันอึ้งตาค้าง “สุรเดชใช่ไหม”บอมบอมถามเพื่อความแน่ใจ เพราะบอมบอมจำได้ว่าสุรเดชมีน้องอยู่อีกหนึ่งคน ที่หน้าตาไม่ได้แตกต่างกันมากเท่าไร “บอมบอมใช่ไหม”สุรเดชก็ไม่แน่ใจเพราะบอมบอมหายไปนาน “ใช่ บอมบอมในปัจจุบันที่ทะลุไปในอดีตที่อยู่ในร่างจ้อย” “เข้ามาก่
เอกสัมผัสดูดดื่มบอมบอมจนอิ่มเอม ไล้เลื่อนสัมผัสซอกคอไซร้ดมจนสุขใจทั่วทุกทาง ริมฝีปากของเอกดอมดมลงมาถึงเนินอก พบเห็นปทุมถันอันน้อยนิดสีชมพู เอกใช้ริมฝีปากสัมผัสอย่างออกรสชาติ ตวัดลิ้นไล้เวียนวนขบเบาๆ ส่วนอีกมือจับอีกข้างขย้ำขยี้บอมบอมอย่างอ่อนละมุน บอมบอมหายใจถี่ด้วยความกระหายใคร่สวาท เสียวสะท้านแวบในกายขนลุกด้วยความสยิว เอกเปลี่ยนสลับข้างให้สมดุลหมุนลิ้นเนินอกจนบอมบอมครางเสียงแผ่วเบา บอมบอมทนความใคร่กระหายไม่ไหว เพราะตอนนี้บอมบอมเร่าร้อนสวาทอยากจะถวายกายให้เอกไว้เชยชม “พอก่อน”บอมบอมพูดเสียงกระเส่า “เดี๋ยวบอมบอมทำต่อ” เอกพลิกร่างนอนหงายแผ่หลาอ้าขากว้างสุดๆสองมือรองศีรษะให้สูงขึ้น บอมบอมประกบริมฝีปากของเอกดูดดื่มอย่างหิวกระหายใคร่อยาก พออิ่มเอมเปลื่ยนมาดอมดมซอกคอของเอกที่มีกลิ่นเหงื่อ ที่เสริมสร้างอารมณ์ใคร่รักอย่างหนัก บอมบอมเลื่อนริมฝีปากมาที่รักแร้ของบอมบอมเขาดอมดมอย่างสุขใจ ที่ยังมีกลิ่นน้ำหอมผสมกลิ่นกายที่แสนเร่าร้อน “ไปเอามาจากไหนดมรักแร้พี่”เอกรู้สึกจักกะเดียมแต่ก็ชอบเพราะปนเสียวด้วย “ทุกส่วนของพี่เอกเป็นของบอมบอมต้องสำรวจให้หมด” “เอาที่สบายใจ” บอมบอมเปลื่ยนมาไล่ส
เมื่อเอกเก็บกีต้าร์เสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาจึงเดินมาที่ข้างเตียง"พี่ไม่ค่อยมีอารมณ์ช่วยหน่อย เมื่อบอมบอมไม่มาหาพี่เลยใช้มือหลายรอบ""ช่วยทำอะไร""อม"เอกถอดเสื้อและกางเกงออกจนเผยเห็น ท่อนเอ็นกับไข่ห้อยโตงเตง ส่วนบอมบอมเห็นแล้วต้องกลืนน้ำลายหลายอึก"ได้เลย"บอมบอมเดินไปหาเอกแล้วนั่งคุกเข่าบอมบอมใช้มือจับโคนท่อนเอ็น แล้วรูดส่วนปลายลงจนเผยเห็นความชมพูส่วนหัวและรอยหยัก บอมบอมอดใจไม่ไหว ใช้ริมฝีปากสัมผัสส่วนหัวจนทั่ว ไล้เลียตวัดวนจนรอบรอยหยัก หลังจากนั้นค่อยๆใช้ริมฝีปากแตะส่วนปลายท่อนเอ็น ค่อยๆขยับให้ส่วนปลายท่อนเอ็นเข้าไปภายในปากจนถึงรอยหยัก หลังจากนั้นบอมบอมดูดปล่อยตวัดลิ้นสัมผัสส่วนหัวที่อยู่ภายในปากไปมา จนทำให้เอกเผยครางออกมาด้วยความสยิวท่อนเอ็น"อ่า อ่า อ่าส์"ยิ่งบอมบอมรูดริมฝีปากท่อนเอ็นขึ้นลงจนสัมผัสจุดเสียวที่รอยหยัก เอกถึงกับแอ่นไปข้างหน้าจับศีรษะบอมบอมไว้"หยุดก่อนพี่ทำเอง"เอกดึงท่อนเอ็นออกเกือบสุด หลังจากนั้นดันเข้าจนสุดโคน เอกโยกเข้าออกอย่างช้าๆยิ่งท่อนเอ็นขูดกับริมฝีปากเอกเสียวทั่วลำ"เดี๋ยวนี้ทำเก่งขึ้นนะไม่โดนฟันเลย หรือว่าทำบ่อยจนเป็นผู้เชี่ยวชาญ"บอมบอมอยากเถียงใจจะขาด แต่ก
บอมบอมวิ่งตามเอกจนทันตรงหน้ามหาวิทยาลัย ซึ่งเอกยืนรอรถประจำทางอยู่ จึงทำให้บอมบอมตามไปได้ทัน เอกนั้นรู้สึกโกรธบอมบอมมากที่มีผู้ชายหลายคนเข้ามาพัวพัน เขาอยากเป็นหนึ่งเดียวของบอมบอม"พี่เอกจะไปไหน คืนนี้เรามีนัดกันว่าจะไปเที่ยว"บอมบอมหอบเหนื่อยหายใจเสียงดัง"พี่ไม่ไปพี่จะกลับบ้านไปทำใจ ว่าคนที่พี่รักคนนั้นควบสาม ยังไม่รวมในอดีตนับสิบ""พี่เอกเห็นบอมบอมเป็นนางแพศยาหรือไง"บอมบอมมีสีหน้าไม่พอใจคำพูดของเอก"แพศยาน้อยไป พี่ไม่อยากพูดอะไรเยอะกลัวบอมบอมอาย"เอกเห็นคนรอรถประจำทางเยอะจึงใส่นิดหน่อย"พี่เอกนั่น พี่ก็อตลูกพี่กิตก็เพื่อนพี่เอกนี่""ไม่ใช่เพื่อนหรอกคู่แข่งต่างหาก แต่มันสู้พี่ไมได้เพราะบอมบอมเลือกพี่""ก็นั่นไงบอมบอมเลือกพี่ ตอนนี้บอมบอมก็เลือกพี่""ไม่เชื่อหรอกอย่ามาพูดให้ตัวเองดูมีคุณค่า""พี่เอกนี่ก็ขี้งอนขี้น้อยใจบอมบอมขี้เกียจง้อแล้วนะ""ใช่สิ พี่มันไม่มีดีอะไรสักอย่างแถมเป็นภาระให้บอมบอมทั้งอดีตและปัจจุบัน ต่อไปนี้พี่จะอยู่ด้วยตัวของพี่เองไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกันอีก""พี่เอกไปกันใหญ่แล้ว พูดไปเรื่อยพี่ไม่ใช่ภาระของบอมบอมพี่คือคนรักของบอมบอม"ในขณะเดียวกันนั้นก็อตก็มาได้ยินคำพูดนี้พอ
"เชื่อแล้วจร้าพี่เอกหล่อที่สุด" "แต่คงหล่อน้อยกว่ามิคกี้ ภาพนั้นหวานเชียว แล้วทำไมต้องนอนถ่ายกันบนเตียง" "บอมบอมไม่ได้ถ่าย มิคกี้เขาถ่ายเอง"บอมบอมนึกได้ทันทีว่าเป็นสุรเดชที่ถ่าย "แล้วทำไมต้องถอดเสื้อด้วยทำอะไรกัน อยู่กับผู้ชายสองต่อสองจะให้เชื่อได้อย่างไรว่าไม่ได้อึ๊บกัน" "พี่เอกจะดูถูกบอมบอมมากเกินไปแล้วนะ บอมบอมไม่ได้ง่ายขนาดนั้น" "แต่ก็ไม่อยากไม่ใช่เหรอ อ่อยพี่จนหลงหัวปลักหัวปลำ" "ใครหลงกันแน่ บอมบอมหลงพี่เอกมากกว่ามั้ง" "ไม่ต้องมาแก้ตัว คงอยากเก็บผู้ชายทั้งโลกไว้คนเดียวมั้ง" "ถ้าเก็บได้เก็บแล้วไม่ให้เหลือเลย พอใจหรือยัง" "ไม่พอใจ คำอธิบายยังไม่ชัดเจน" "แล้วจะให้บอมบอมทำอย่างไงพี่เอกจะเชื่อบอมบอม" "ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น พี่ไม่มีวันเชื่อใจบอมใจบอมหรอก แต่พี่รักบอมบอมพี่ยอมได้พี่จะทน " "โอเค บอมบอมเข้าใจแล้ว"บอมบอมทั้งงงทั้งขำเอก "ดีมาก แล้วจะมาหาพี่ไหมคืนนี้ยังไม่ดึกเลย" "พี่เอกจะให้บอมบอมไปทำไม" "ก็มาทำอะไรกันไงพี่อยากมากเลย" "พี่เอกบ้าไปใหญ่แล้ว ไปไม่ได้ใช้มือช่วยไปก่อน" "ไม่มาก็ไม่เป็นไร ถ้างั้นแค่นี้พี่เข้าห้องน้ำก่อน" บอมบอม