คิดถึงบ้าน

คืนที่สองในหอพักชายของบอมบอมค่อนข้างราบรื่นพอสมควร อาจจะขรุขระบ้างกับการอาบน้ำที่ต้องถอดเสื้อเข้าห้องน้ำ บอมบอมก็ต้องทำใจ เพราะพี่กิตชอบมองตลอด ส่วนพี่พงษ์ไม่สนใจอะไรเลยอ่านแต่หนังสือซ็อคเกอร์ ส่วนสันกับชาติก็นั่งคุยกันเรื่อยเปื่อยตามภาษาผู้ชาย ส่วนบอมบอมนั่งบนเตียงนอนด้วยความคิดถึงบ้านจับใจ

"บอมบอมถ้าเหงาขึ้นไปดูโทรทัศน์ห้องชั้นดาดฟ้าก็ได้นะ"กิตเดินเข้ามานั่งบนเตียงนอนเพียงกางเกงบอลตัวเดียว ซึ่งเกือบคล้ายบอมบอมที่ใส่ชุดดนอนเป็นชุดบอลเหมือนกัน ซึ่งเป็นของจ้อยที่ชื่นชอบชุดบอลมาก ไม่มีชุดอื่นให้ใส่เลย จนบอมบอมกะว่าอาทิตย์นี้จะไปหาซื้อเสื้อผ้าในตลาด

"เป็นอะไรเห็นนั่งซึมไปเลย"กิตเขยิบเข้ามาใกล้อีก

"คิดถึงบ้านครับ"บอมบอมตอบตามความจริง แต่เป็นบ้านในอนาคตที่เขามา

"ไปดูโทรทัศน์กับพี่ไหมจะได้หายเหงาได้บ้าง"กิตลุกขึ้นยืนยื่นมือให้บอมบอมจับ

"เดี๋ยวผมตามไปครับพี่"บอมบอมยังไม่มีจิตใจที่จะดูอะไรทั้งนั้น

"ก็ได้ ถ้าพี่ลงมาถ้าบอมบอมยังไม่หลับเดี๋ยวพี่จะลงมาคุยด้วย"

"ครับ"

บอมบอมมองกิตเดินออกนอกห้อง แต่ใจเขาไม่ได้ตามกิตหรือใคร เพียงอยากกลับบ้านขึ้นมา เพราะอยู่ที่นี่ค่อนข้างลำบาก เมื่อเย็นเขาก็กินข้าวไข่เจียว ซึ่งไม่ถูกปากบอมบอมเท่าไร แต่ก็จำใจต้องกินให้อิ่มท้อง ส่วนเตียงนอนก็เล็กที่นอนก็แข็ง อากาศค่อนข้างร้อนมีเพียงพัดลมเพดาน ที่ดูน่ากลัวเพราะใหญ่มาก ไม่มีตะแกรงกลั้นมีแต่ใบพัดสีเขียว

ในระหว่างที่บอมบอมกำลังคิดอะไรเพลินๆเอกก็เข้ามาหาบอมบอมในห้องนอน

"เหม่ออะไรน้องบอมบอม"เอกยืนมองอยู่ตั้งนานก่อนจะทัก

"อ้าวพี่ เรียกบอมบอมเหรอ"บอมบอมเงยหน้ามองเอกเพียงแวบหนึ่งก็ทำให้หายคิดถึงบ้านได้ชั่วคราว

"พี่กลัวน้องบอมบอมจะเหงา เลยเอาซาวด์เบ้าท์มาให้ฟัง"เอกนำซาวด์เบ้าท์ที่ถืออยู่ในมือ เอาวางไว้บนเตียงนอน แล้วหยิบม้วนเทปคลาสเซ็ทออกมา แล้วใส่เข้าไป พร้อมเปิดเพลงให้บอมบอมฟัง

"เสียงพี่เอกนี่"บอมบอมตื่นเต้นเป็นพิเศษ เพราะเป็นเสียงพี่เอกที่ฟังยังดูหนุ่มอยู่ ซึ่งแตกต่างจากตอนที่มาจากในอนาคต ตอนนั้นอาเอกอายุสี่สิบกว่าแล้ว เสียงออกจะสากๆไม่ใสเหมือนตอนนี้

"พี่เอกร้องเพลงเพราะตั้งแต่ยังหนุ่มๆอยู่เลย"บอมบอมมีสีหน้าที่ปลื้มเอกอีกเท่าตัว

"อ่ะ พูดอะไรพี่ไม่เข้าใจ"เอกมีสีหน้างงนิดหน่อย

"อ่อ บอมบอมหมายถึงพี่เอกร้องเพราะมาก"บอมบอมพยายามแก้ตัวแต่ก็ยังไม่เนียน เอกก็ยังงงอยู่

"ผมยังเคยฟังพี่เอกร้องเพลงปาฏิหารย์ด้วย"

"ไปฟังตอนไหน"เอกงงเข้าไปอีก

"อ่อ พูดผิดครับ เพลงคนแรกที่ร้องเมื่อวาน"

"วันนี้น้องบอมบอมเป็นอะไรดูพูดจาแปลกๆ"

"ผมก็พูดไปเรื่อยครับพี่เอก แล้วในนี้มีเพลงปากิหารย์มั้ยครับ"บอมบอมยังติดใจที่ได้ฟังคืนนั้นก่อนมาที่นี่

"มีซิ พี่ชอบมาก น้องบอมบอมชอบเหรอ"

"ครับผมชอบ แล้วพี่เอกไปทำเพลงที่ไหนมา"บอมบอมแปลกใจพี่เอกไปทำได้อย่างไร แล้วบอมบอมตื่นตากับสิ่งเก่าๆที่เคยแต่เห็นแต่ไม่เคยสัมผัส

"ช่วงปิดเทอมพี่ไปทำงานที่กรุงเทพ ก็เข้าห้องอัดให้เขาอัดเพลงให้พี่"

"อ่อ ถ้าปิดเทอมนี้พี่เอกพาผมไปด้วยได้ไหม ผมอยากไปกรุงเทพ"บอมบอมพยายามจินตนาการกรุงเทพเมื่อยี่สิบปีที่เขาย้อนมา และข้อสำคัญอยากไปหาพ่อแม่ในวัยหนุ่มสาว อย่างเห็นตัวจริงๆไมใช่แค่รูปถ่าย

"น้องบอมบอมจะทำไหวหรอ งานหนักนะ แต่คิดอีกทีน่าจะทำได้เพราะเป็นเด็กช่างเด็กแนว"เอกอมยิ้ม

"พี่เอกไม่ต้องมาแซวบอมบอมเลย บอมบอมทำได้อยู่แล้ว"

"พี่จะพยายามเชื่อนะ นอนเถอะ พี่เอาหูฟังมาให้ด้วย"เอกเสียบหูฟังที่ซาวด์เบ้าท์ แล้วคลี่สายออกใส่ที่หูของบอมบอม จึงทำให้ใบหน้าแท่บจะชนกัน หัวใจของบอมบอมเต้นแรงรัวไม่เป็นจังหวะ

"นอนฟังเพลงพี่ไปนะ"

"ครับพี่เอก บอมบอมคงคิดถึงพี่เอกน่าดูเลย ถ้าไม่ได้อยู่ที่นี่"บอมบอมรู้สึกใจหายทันที

"พี่ไม่ได้ไปไหนพี่ก็อยู่นี่ ยกเว้นบอมบอมขึ้นปีสี่ พี่ก็จบพอดี แต่ก็ไม่ใช่ปัญหาเราก็เขียนจดหมายถึงกันได้ พี่ไปแล้วนะ"

เมื่อเอกเดินออกจากห้องไป บอมบอมก็ล้มตัวลงนอนฟังเพลงที่เอกร้องอัดใส่ม้วนเทปคาสเซ็ทไว้ ซึ่งบอมบอมอยากจะเล่าเรื่องราวต่างๆที่เจอให้เพื่อนๆฟังถ้าได้กล้บไปในโลกอนาคตที่เขาจากมา แต่คิดอีกทีถ้าเล่นก็คงไม่มีใครเชื่อ

พอเพียงปาฏิหารย์ดังขึ้นมา บอมบอมเริ่มง่วงแล้วหลับไปในที่สุด โดยฟังยังไม่ทันจบเพลง

บอมบอมตกใจตื่นเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูห้อง พอลืมตาขึ้นมาพบกับความคุ้นเคยที่มีมานาน บอมบอมรีบลุกขึ้นนั่งแล้วมองไปรอบๆ และพยายามหยิกตัวเองก็แล้วแกล้งหลับตาแล้วลืมก็ยังอยู่ที่เดิม

"บอมบอมนอนหรือยังลูกเงียบไปเลย"ผู้เป็นแม่ที่พึ่งกลับมาจากพบลูกค้าเคาะประตูอยู่หลายครั้ง เมื่อไม่เห็นบอมบอมออกมาเปิดประตู เธอจึงคิดว่าบอมบอมหลับไปแล้ว จึงกลับไปยังห้องนอนของตัวเอง เป็นจังหวะเดียวกับที่บอมบอมหายตกใจ จึงเดินไปเปิดประตูแต่ก็ไม่ห็น บอมบอมจึงกลับมาที่เตียงอีกครั้ง

บอมบอมสอดสายตาหาซาวด์เบ้าท์แต่ก็ไม่เจอ มีเพียงมือถือเครื่องเดียวที่เขาเปิดฟังเพลงจนหลับไป บอมบอมจึงหยิบโทรศัพท์มือถือมาเปิดดูก็ไม่มีอะไร เพลงที่เขาบันทึกไว้ก็ไม่มี บอมบอมจึงเปิดเฟสบุ๊คแล้วค้นหา เอกราช สุดใจ ซึ่งก็ขึ้นมาทันทีในรูปอาเอกของบอมบอม เขาจึงตัดสินใจทักเป็นเพื่อน

ไม่นานนักเอกก็ตอบรับเป็นเพื่อน แล้วส่งสติกเตอร์มาให้บอมบอม พร้อมกับข้อความที่บอมบอมรอคอย ส่งมาทางเมสเซนเจอร์

"นอนดึกนะเราน่ะ"

"นอนเล่นโทรศัพท์เพลินๆครับ"

"แล้วน้องบอมบอมรู้จักเฟสอาได้อย่าไง"

"ถามชื่อจากแม่นะครับ"

"ร้ายนะเรา"

"ไม่ร้ายหรอกครับ"

"มีอะไรหรือเปล่าที่ทักอามา"

"บอมบอมได้ฟังเพลงที่อาเอกลงในติ๊กต๊อกเพราะมากเลยครับ"

"อ่อ อาลงเล่นๆไม่นึกว่าจะมีคนนชอบคนแก่ 5555"

"อาเอกยังไม่แก่เลยดูหนุ่มอยู่ ตอนแรกบอมบอมนึกว่าสามสิบเอง"

"ปากหวานเนาะ ถ้าพรุ่งนี้ไปเรียนสาวๆคงติดตรึมแน่"

"ไม่หรอกครับ บอมบอมสงสัยทำไมอาไม่เป็นนักร้อง ตอนหนุ่มๆอาก็ไปอัดเพลงใส่ม้วนเทปคาสเซ็ทอยู่นี่"

"น้องบอมบอมรู้ได้ไงใครบอก"

"คิดเองครับ ถ้าย้อนไปยี่สิบกว่าปีที่แล้ว อาก็คงทำแบบนี้ใช่ไหม"

"ใช่ จินตนาการเก่งเหลือเกินสมกับเป็นลูกท่านประธาน"

"แน่นอนอยู่แล้ว อาเอกยังไม่ได้บอกเลยวว่าทำไมไม่เป็นนักร้องครับ"

"อ่อ มันเป็นแค่ความฝัน แต่ไม่ได้พยายามที่จะเป็น เพราะอาต้องทำงานเลยเลิกคิดที่จะเป็นนักร้อง"

"เสียดายใจ เดี่ยวบอมบอมจะทำให้ อาเอกทำความฝันให้เป็นจริง"

"ทำอย่างไรอาแก่ป่านนี้แล้ว"

"กลับไปทำตอนหนุ่มๆไง"

"น้องบอมบอมยิ่งพูดอายิ่งงง ไม่คุยด้วยแล้วนอนซะพรุ่งนี้ต้องไปเรียนแต่เช้า"

"ครับอาเอก"

บอมบอมถือโทรศัพท์แล้วอมยิ้มหลับตาพริ้ม หลังจากคุยกับอาเอกในเมสเซนเจอร์ แล้วฝันหวานถึงพรุ่งนี้จะกลับไปหาพี่เอกในวัยใกล้กันอีกครั้ง บอมบอมจึงล้มตัวลงนอนคิดถึงหน้าพี่เอกลอยมา สักพักบอมบอมก็หลัลไปในที่สุด

"คุณบอมบอมตื่นได้แล้วสายมากแล้วนะคะ"เสียงคนรับใช้ส่งเสียงพร้อมเคาะประตู

บอมบอมลืมตาขึ้นมา ตอนแรกเขานึกว่าอยู่หอพักชาย มองไปรอบอีกทีก็ยังเป็นในโลกปัจจุบันที่เขาอยู่

"คุณบอมบอมวันนี้ไปเรียนวันแรกนะคะตื่นได้แล้ว"

"ครับป้า"บอมบอมขานรับ ถ้าไม่ขานก็จะเรียกไม่หยุด

บอมบอมไม่มีเวลาสงสัยอะไรอีกแล้ว นอกจากรีบอาบน้ำไปแต่งตัวเพื่อไปเรียนในมหาวิทยาลัยวันแรก

เมื่อบอมบอมทำอะไรเรียบร้อยแล้ว จึงรีบลงมายังข้างล่างทันที แต่ไม่ทันอาหารเช้า เจอแต่พ่อกับแม่ที่ยืนรออยู่ที่หน้าบ้าน

"หวัดดีครับพ่อกับแม่"น้ำเสียงหอบเหนื่อยเพราะวิ่งลงบันไดมา

"ตื่นเต้นเหรอลูกตื่นสายเชียว"วิกานดาแม่ของบอมบอมมองแล้วหัวเราะปนยิ้ม

"ทีหลังอย่าให้สายอีกล่ะลูก"มงคลพ่อของบอมบอมพูดขึ้น

"ครับพ่อ"บอมบอมหลบสายตาต่ำลง เพราะรู้ตัวว่าผิด

"ไป๊ วันนี้พ่อกับแม่จะไปส่งที่มหาวิทยาลัย"วิกานดาจับแขนลูกชายให้เดินตามมา

"ครับ"บอมบอมรับคำอย่างว่าง่าย หลังจากนั้นเดินตามพ่อและแม่ไปยังรถหรูที่จอดรออยู่

ในระหว่างที่อยู่ในรถเบนซ์หลักสิบล้าน บอมบอมฉุกคิดถึงพ่อสมชายกับแม่สมศรีในยุคอดีตที่เขาจากมา ช่วงสองชีวิตที่ต่างกันราวฟ้ากับเหว แต่เขาก็ชอบทั้งสองสิ่งและคิดถึงคำด่าของแม่สมศรีกับพ่อสมชายขึ้นมาทันที บอมบอมจึงหัวเราะออกมาด้วยความขำ

"ขำอะไรลูก"วิกานดาหันมาถาม

"ขำโดนแม่ด่า"

"แม่ไปด่าลูกตั้งแต่เมื่อไร"วิกานดางง

"บอมบอมฝันเมื่อคืนปกติแม่จะไม่ด่า แต่เมื่อคืนแม่ด่าบอมบอม"

"พูดไปเรื่อย"วิกานดามองค้อน แล้วก็ลูบศีรษะลูกชายสุดที่รัก

"ถึงมหาวิทยาลัยแล้วลูก"มงคลพูดขึ้นมาทันที

"งั้นนบอมบอมไปแล้วนะครับ หวัดีครับพ่อแม่"บอมบอมรีบลงจากรถทันที แล้วรีบเดินไปยังคณะบริหารธุรกิจ

เมื่อบอมบอมเดินไปถึงที่คณะก็เจอเพื่อนสมัยมัธยมที่สอบติดคณะเดียวกัน

"บอมบอม ทำไมวันแรกก็มาสายเลยนะ"บิวเพื่อนรักของบอมบอมเดินมาหา

"เมื่อคืนฝันดีเลยตื่นสายไปหน่อย"บอมบอมยิ้ม

"เอ่อให้มันได้อย่างนี้ซิ"

"ไป๊ เราไปที่ห้องเรียนกันเถอะ"

เมื่อทั้งสองไปถึงที่ห้องก็ไปนั่งหน้าทั้งคู่ แล้วบรรดาเพื่อนร่วมห้องก็ทยอยเข้ามากันจนเกือบเต็ม และคนสุดท้ายที่เดินเข้ามาด้วยท่าทีเหมือนจะมาต่อยใคร

"บอมบอมดูนั่นซิ มาเรียยนผิดคณะหรือเปล่า"บิวสะกิดพร้อมกระซิบบอก

บอมบอมจึงหันไปดู เขาถึงกับตกใจนั้นคือ สุรเดช เพื่อนในอดีตของเขาที่เรียนร่วมชั้น แล้วชอบแอบมองบอมบอมตลอดเวลา

"สุรเดช"บอมบอมเอ่ยชื่อออกมาอย่างแผ่วเบา

"รู้จักเขาหรอ"บิวกระซิบอีกครั้ง

"เปล่า"บอมบอมครุ่นคิดอย่างหนัก ชายหนุ่มผู้นั้นคือใคร ทำไมถึงได้เหมือนสุรเดชมากขนาดนั้น

บอมบอมรู้สึกเสียดายที่หาทางกลับไปอดีตไม่ได้อีก ถ้ากลับได้ทุกอย่างอาจกระจ่างได้บ้าง แต่นั่นไม่เท่ากับที่เขาคิดถึงพี่เอกจับใจ ส่วนอาเอกมากสุดได้แค่พูดคุย เพราะอาเอกมีครอบครัวแล้ว จะไปยุ่มย่ามมากก็ไม่ควรทำ