พี่รหัส

บอมบอมลุกขึ้นยืน แล้วเดินไปยืนอยู่หน้าบรรดาเพื่อนๆด้วยใจเต้นแรง

"ยิ้มอะไร”บุ้ยรุ่นพี่คนที่บอมบอมยิ้มในความเยอะ

"เอ่อ อ่า”บอมบอมคิดคำพูดที่แก้ตัวไม่ทัน

"เอ่อ อ่า อะไร ที่เมื่อกี้ไม่เห็นเป็นแบบนี้เลย"

บอมบอมเกาหัวยิ้มอย่างเดียว แก้เขินแก้อายไม่รู้จะทำท่าทางใดๆออกมา

"ว่าไงยิ้มอะไร"ทุกคนพร้อมฟังคำตอบจากบอมบอมทั้งรุ่นพี่รุ่นเดียวกัน

"เอ่อ คือ พี่ยิ้มสวย ผมเลยเผลอยิ้มตามครับ”บอมบอมยิ้มอีกครั้ง

"อูว์ "เสียงโห่ดังสนั่น

"ไอ้บุ้ยกูพึ่งรู้ว่ามึงยิ้มสวย"เพื่อนคนหนึ่งแซว

"ปากดีนะ ชื่ออะไร”บุ้ยแอบยิ้มนิดๆ

"บอมบอมครับ”บอมบอมยิ้มอีกครั้ง

"ชื่อแปลกดี คิดไงชื่อบอมบอม"บุ้ยมีท่าทีสงสัย

ทุกคนต่างรอฟังว่าบอมบอมจะตอบว่าอะไรอีก พ่อแม่ของบอมบอม เคยบอกว่าชื่อจะได้ไม่ซ้ำใครดี ดาราก็ใช้ชื่อซ้ำกันสองพยางค์ แต่ในยุคที่หลงมาเป็นเรื่องแปลกแน่ๆบอมบอมครุ่นคิดอยู่นาน

"ตอนเด็กพ่อเรียกบอมตอนโตแม่เรียกบอมบอมเพราะโตขึ้นครับ”บอมบอมตอบเองแอบงง

"อะไรโต"บุ้ยแกล้งถาม

"ตัวครับ"บอมบอมสงสัยรุ่นพี่เขาคิดอะไรกัน

"แน่นะตัว"

"ครับ"บอมบอมยังงงอยู่

บุ้ยเห็นหน้าบอมบอมเสียแต่ยังคงน่ารักจึงพูดตัดบท

“เอาล่ะ เข้าไปข้างในได้แล้ว”

“ขอบคุณครับ”บอมบอมยกมือไหว้แล้วรีบเดินเข้าไปข้างใน

"โดนทุกงานเลยนะ"กรมากระซิบข้างหู

"ใช่ โดนตลอด"

"ก็คนมันน่ารักไง"กรยังแซวต่อไม่เลิก

"ถ้าาจะจริง"บอมบอมเอ่ยขึ้นตามความรู้สึก

"จริงอะไร"นพชะโงกหน้าเพื่ออยากรู้

"รุ่นพี่มองแล้ว"บอมบอมโบ้ยปากไปข้างหน้า

"บอมบอมคุยอะไร"รุ่นพี่ข้างหลังตะโกนขึ้นมาอีก

สิ้นเสียงรุ่นพี่ทั้งสามหนุ่มรีบหยุดคุยทันที

ทุกย่างก้าวและการกระทำของบอมบอม จะถูกมองด้วยสุรเดชตลอด แต่เขาไม่กล้ายิ้มและทักทาย กลัวรุ่นพี่เรียกไปแกล้งแบบบอมบอม ซึ่งเขาก็แปลกใจตัวเองเหมือนกัน ทำไมรู้สึกดีดีกับบอมบอม ถึงแม้เจอกันแค่วันแรก

เมื่อพูดคุยและเล่นกันพอหอมปากหอมคอ ก็ถึงเวลาพบปะพี่รหัสน้องรหัสเสียที บุ้ยจึงเรียกรุ่นน้องมาแนะนำตัวพร้อมเจอพี่รหัส แต่ละคนก็ราบลื่นดีไม่มีปัญหาจนมาถึงคิวบอมบอม ปัญหาจึงตามมาทันที

“ ต่อไปก็เป็นพี่รหัสของน้องบอมบอม ”

บอมบอมรู้สึกตื่นเต้นมากกว่าพี่รหัสหอในอีก เพราะรุ่นพี่แต่ละคน แนวตรงข้ามกับพี่เอกเกือบทั้งหมดเลย บอมบอมลุ้นหนักมาก

“ไอ้บอยมันหายไปไหน มันพี่รหัสของน้องบอมบอม”บุ้ยมองหาจนทั่วแต่ก็ไม่เห็น

“โน้นกำลังเดินมา”รุ่นพี่คนหนึ่งตะโกนขึ้นพร้อมชี้ไปทางบอยที่กำลังเดินมาอย่างเท่ห์

บอมบอมรีบหันไปมองถึงกับอุทาน

“โอ้มายก็อต ทรงอย่างแบด"

บอย ไพบูลย์ พี่รหัสของบอมบอมเหนือ จินตนาการของบอมบอมมาก มาลุคแบดบอย ทรงผมยุ่งรุงรัง เสื้อช็อปสีน้ำตาลเปิดกระดุมหนึ่งเม็ด ใส่กางเกงยีนส์สีซี้ดมาก รองเท้าผ้าใบสีดำลายขาวเหยียบส้นอีกต่างหาก สมุดเลคเซอร์ก็ม้วนจนกลม ส่วนกระเป๋าหลังกางเกงใส่ไขขวงไว้ กระเป๋าเสื้อมีปากกาเหน็บไว้หนึ่งด้าม แต่หล่อหน้าตาดีทีเดียว ในความคิดของบอมบอม

“น้องบอมบอมออกมาหาพี่รหัสเร็วๆหน่อย วิ่งมาเลย”บุ้ยสั่งการ

บอมบอมกำลังตะลึงลุคของพี่รหัสจึงหยุดชะงัก กว่าจะดึงสติมาได้ต้องโดนบุ้ยย้ำอีกรอบ

“ออกมาเร็วๆน้องบอมบอมพี่บอยรออยู่”บุ้ยตะโกน

พอได้สติบอมบอมลุกขึ้นวิ่งเยาะๆไปข้างหน้าเพื่อหาบอยพี่รหัส เมื่อบอมบอมมาถึง บอยรู้สึกน้องบอมบอมเรียบร้อยเกินไป ส่วนบอมบอมก็รู้สึกพี่บอยเถื่อนเกิน เหมือนเส้นขนานคนละขั้ว

“หวัดดีครับพี่บอย”บอมบอมยกมือไหว้

“ฮือ”บอยเหล่ตามองนิดหนึ่งแล้วหันกลับเก็กหล่อเหมือนเดิม

“ไอ้บอยมึงจะไม่คุยกับน้องเขาซะหน่อยเหรอ น้องเขาออกจะน่ารัก”บุ้ยพูดแทรกความเงียบ

คราวนี้บอยหันมามองบอมบอมแบบเต็มตา จ้องมองอยู่นานจนบอมบอมรู้สึกเขิน เลยต้องหลบตาต่ำลง เป็นหลายความรู้สึกจึงต้องยืนนิ่งเช่นเดียวกับพี่รหัส

“ไอ้บอยมึงจ้องน้องเขาขนาดนั้น น้องบอมบอมกลัวหมดแล้ว”

"เหรอ"บอยยังวางมาด

พอบอยจ้องมองบอมบอมนานนานจึงเกิดความรู้สึกดีดีขึ้นมา ด้วยหน้าตาของบอมบอมน่ารักจิ้มลิ้มขาวใสชวนนมอง

“คุยอะไรกับน้องซะหน่อยซิ”บุ้ยย้ำอีก

“ไม่มีอะไรจะคุยว่ะ”

“น้องบอมบอมพี่บอยเขาก็เป็นแบบนี้แหละ น้องบอมบอมอย่าน้อยใจพี่บอยเลยนะ”บุ้ยปลอบใจบอมบอม แอบคิดน่าจะเป็นน้องรหัสของเขา เพราะน้องรหัสของบุ้ยก็ไม่แตกต่างจากบุ้ยเลย

“ครับ” บอมบอมพยักหน้า

"น้องบอมบอมคุยเก่งก็ชวนพี่บอยเขาคุยหน่อย"รุ่นพี่คนหนึ่งตะโกนมาจากด้านหลัง

บอมบอมคิดไม่ทันจะคุยอะไร เพราะบอยยืนนิ่งเก็กหล่อ

บุ้ยดูแล้วทั้งคู่ไม่คุยอะไรกัน กลัวจะเสียเวลามากกว่านี้จึงรีบตัดบท

"น้องบอมบอมเข้าไปข้างในก่อน ค่อยคุยกันหลังเลิกประชุม"บุ้ยหันไปมองบอยแล้วพูดขึ้นมา

"เก็กเหลือเกิน คิดว่าตัวเองเป็นหลิวเต๋อหัวหรือไง"

คราวนี้บอมบอมเลยเดินเข้าไปนั่ง อย่างงงกับพฤติกรรมของบอยพี่รหัส

หลังจากที่แนะนำพี่รหัสกันครบทุกคน บุ้ยจึงจะบอกเลิกประชุม

“วันนี้พอแค่นี้ ส่วนวันรับน้องถ้าพวกพี่ตกลงกันได้แล้วจะแจ้งให้ทราบอีกที ก่อนกลับอยากให้ทำความรู้จักกันระหว่างพี่รหัสกับน้องรหัสซักนิด เอ้า แยกย้ายกันได้”

ต่างคนต่างแยกย้ายทักทายกันระหว่างพี่กับน้อง ส่วนบอมบอมก็มองหาพี่รหัสของตัวเอง จึงถามกรที่ยืนอยู่ข้างๆ

“กรเห็นพี่รหัสเราไหม”บอมบอมยังมองหาบอยพี่รหัสอยู่เช่นเดิม

“พี่รหัสบอมบอมอยู่โน้น’ กรชี้ไปทางม้านั่งซึ่งบอยนั่งอยู่คนเดียว

“เย็นนี้นพชวนไปเที่ยวหอไปมั้ย”กรได้ทีเลยถามและอยากให้ไปด้วย

“คงไม่ไปหรอก”

“จะรีบไปเจอพี่เอกเหรอ”กรแซว

บอมบอมไม่พูดอะไรเพราะเป็นคำพูดที่โดนใจ เขาจึงเดินไปหาบอยพี่รหัส

“พี่บอยครับ”บอมบอมเรียกทันทีที่ไปถึง

“นั่งซิ”บอยชำเลืองนิดนึง

“ครับ”บอมบอมทำเสียงนุ่มขึ้น เพราะปกติก็เสียงนุ่มอยู่แล้ว

“ไม่ต้องครับก็ได้นั่งเลย ดื่มเหล้าไหม”บอยเสียงเข้ม

“ผมไม่ดื่มครับ”

“เบียร์ล่ะ”

“ไม่ดื่มเหมือนนกันครับ”

“เด็กดีเนาะ กะว่าว่างๆจะไปเลี้ยง”บอยหันมามองหน้าบอมบอมเต็มตาอีกครั้ง เหมือนมีอะไรต้องตาจึงรีบหันกลับมองไปที่อื่น

“ไม่ใช่เด็กดีหรอกครับ เด็กดื้อเป็นบางครั้ง”

“ดูหน้าตาไม่ค่อยดื้อเลยนะ”บอยเริ่มเปิดใจคุยด้วย เพราะก่อนหน้านี้ บอยเห็นน้องรหัสของเพื่อนๆร่วมห้องดูเข้ากับรุ่นพี่เกือบทุกคน ไม่ว่าจะเป็นหน้าตาท่าทาง ก็มีแต่บอยที่ได้น้องรหัสแนวคุณหนู เขาเลยรู้สึกเซ็งไม่ค่อยอยากคุยด้วยในตอนแรก แต่พอบอมบอมมาอ้อนนิดหน่อยก็เริ่มใจอ่อน แต่ยังเก็กหน้าขรึมอยู่

"มันก็ต้องมีบ้างนิดหน่อยถ้าไม่ได้ดั่งใจ”บอมบอมแสดงท่าทีคุณหนูมาโดยไม่รู้ตัว

"เหรอ แล้วพักที่ไหน”บอยพอฟังสำเนียงออกน่าจะไม่ใช่คนเพชรบูรณ์ และภาษาพูดบางครั้งก็แปลกๆ

"อยู่หอในครับ"

"อยู่หอในยังว่าเป็นเด็กดื้ออีก"

“ก็เป็นเด็กดื้อของพี่บอยไงครับ”บอมบอมยิ้ม

เด็กดื้ออะไรของบอมบอมเนี้ย ชอบใช้คำแปลกๆแต่ก็พอรู้ความหมายบอยคิด

"พี่บอยพักที่ไหนเหรอครับ"

"ที่บ้าน พี่อยู่หล่มสัก ขึ้นรถเมล์เทียวไปกลับ"

"ดีจังเลยอยู่ใกล้บ้าน บอมบอมก็อยากมีบ้านอยู่แถวๆนี้เหมือนกัน จะได้ไม่ต้องไปอยู่หอ"บอมบอมเผลอตัวคิดไปแล้วว่าเป็นคนยุคนี้ ด้วยความที่ไม่เคยเจอสิ่งแปลกใหม่ เพราะตอนอยู่ในอนาคตวนเวียนอยู่อย่างเดิมๆกับการใช้ชีวิตแบบคณหนู

"แล้วคิดอย่างไงมาเรียนเอกเทคโนไฟฟ้า”คราวนี้บอยหันมามองหน้าบอมบอมอีกครั้ง

คำถามนี้เป็นคำถามที่บอมบอมไม่อยากได้ยินที่สุด เพราะไม่รู้จะตอบอย่างไร เพราะเขาไม่ใช่จ้อยแต่ก็พลางคิดได้เอาพ่อแม่มาอ้างก็แล้วกัน

"พ่อบังคับให้เรียนครับ”

"นั่นไง เรียนในสิ่งที่ไม่ชอบมันยากนะ ถ้าเรียนไม่ได้จะทำอย่างไง"บอยเริ่มรู้สึกเป็นห่วงน้องรหัสขึ้นมาทันที เพราะตอนที่เขาอยู่ปีหนึ่ง พี่รหัสของบอยค่อนข้างใส่ใจเขาพอสมควร

"พี่บอยก็ช่วยผมซิครับ ผมเป็นน้องรหัสพี่นะ"

บอยพูดไม่ออกเพราะลำพังตัวเองยังเอาไม่ค่อยรอด แต่เจอลูกอ้อนของบอมบอมไปไม่เป็นเลย

"ฮือ"บอยพยักหน้า

"วันหลังพี่บอยพาผมขึ้นรถเมล์ด้วยได้มั้ย"บอมบอมอยากขึ้นรถเมล์มาก เพราะทั้งชีวิตไม่เคยขึ้นจะไปไหนมาไหนมีคนขับรถให้ตลอด มากที่สุดบอมบอมขึ้นแท็กซีหรือไม่ก็เรียกแกร็บคาร์

"น้องบอมบอมไม่เคยขึ้นรถเมล์เหรอ"บอยเผลอเรียกน้องบอมบอม จนบอมบอมแอบดีใจ

"ไม่เคยครับอย่างลองนั่งดู"

"แล้วมานี่ที่มหาลัยนั่งรถอะไรมา"

"พ่อขับรถยนต์มาส่ง อยู่บ้านมากสุดนั่งแกร็บ"

"แกร็บอะไร"บอยงงอีกแล้ว

"เอ๋อ แท็กซี่ครับ"บอมบอมถอนหายใจ

"บ้านรวยนี่ พ่อแม่ทำงานอะไร"

"ก็ทำธุรกิจ เอ่อ ชาวสวนครับ"บอมบอมฉุกคิดได้ปัจจุบันเขาคือจ้อยไม่ใช่คุณหนูบอมบอม

"หึ"บอยสงสัยอีกแล้ว เลยขี้เกียจะถาม

"แล้วพี่บอยจะพาขึ้นรถเมลล์ไหมครับ"บอมบอมทำเสียงออดอ้วน

"ไม่ได้"บอยคิดว่าถ้าพาน้องรหัสขึ้นรถเมลล์ ใครรู้อายตายเลย

"ทำไมไม่ได้อ่ะพี่บอย"

"บอกว่าไม่ได้ก็ไม่ได้ เด็กดื้อ"บอยเริ่มเชื่อแล้วว่าเป็นเด็กดื้อ

"ครับไม่ไปก็ได้ครับ"บอมบอมรู้สึกน้อยใจนิดหน่อย ไม่เหมือนพี่เอกที่ใจดีกว่ามาก

บอยคุยกับบอมบอมพักเดียว บอยต้องรีบกลับบ้าน เพราะรถเที่ยวสุดท้ายกำลังจะมา

"ใกล้เวลารถเที่ยวสุดท้ายมาแล้วพี่ต้องกลับก่อนนะ"

"ครับ เทคแคร์ "บอมบอมรีบลุกขึ้นทันทีแล้วรีบไป เพราะในใจตอนนี้อยากเจอพี่เอกจะแย่อยู่แล้ว

ปล่อยให้บอยงงกับคำพูด บอยนั้นเข้าใจความหมายอยู่แต่แปลกใจ เลยมองตามบอมบอมที่กำลังจะเดินกลับหอ

เหมือนอะไรจะลงตัวไปซะหมดสำหรับบอมบอม เมื่อเขาเดินออกจากคณะไม่กี่ก้าว ก็เจอเอกที่แอบมาดูบอมบอมด้วยความเป็นห่วง

"บอมบอม”เอกเรียกแล้วเดินเข้ามาหา

"พี่เอกมาได้ไงเนี่ยอยู่คนละที่เลย"บอมบอมดีใจมากที่เจอพี่เอก เขายิ้มไม่หุบหน้าบานแก้มเป็นพ่วง

"ก็มาดูน้องบอมบอมไง ว่ามีใครรังแกหรือเปล่า"

"ไม่มีหรอก พี่ๆใจดีทุกคน ไม่น่าเชื่อนะเห็นเป็นเด็กแนวแต่ใจดี"

"เด็กแนว”เอกสงสัย

"อ่อ แนวเด็กช่างครับ”บอมบอมเกาหัวด้วยความลืมตัว

"อ๋อ ศัพท์เด็กช่าง”

"แนวนั้นล่ะครับ"

"ฮือ มาแค่วันเดียวนี่เริ่มเป็นเด็กแนวกับเขาแล้วเหรอ"

"ไม่ใช่แนวบอมบอม น้องบอมบอมก็ยังเป็นเด็กดีของพี่เอกเหมือนเดิม”

"พี่ชอบน้องบอมบอม เป็นแบบนี้มากกว่า ใสๆน่ารัก ไร้เดียงสา”เอกหันมายิ้มให้บอมบอม จนบอมบอมต้องหลบสายตา

"กลับหอกันเถอะครับพี่”บอมบอมรีบเดินนำหน้า แก้เขิน ส่วนพี่เอกยืนมองอมยิ้มสักพักเดินตามบอมบอมไป

      ในระหว่างที่บอมบอมกับเอกคุยกัน บอยก็เห็นตลอดแต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมากมาย เพราะเขาคิดว่าอาจเป็นรุ่นพี่ในหอ แต่ที่สังเกตดู บอมบอมจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ ที่ได้คุยกับผู้ชายคนนี้ แต่แล้วเขากลับต้องมาคิดใหม่ เมื่อได้ยินคำพูดของรุ่นน้องสองคนข้างๆ

"กรเห็นบอมบอมมั้ยว่าจะชวนไปหอซักหน่อยหายไปไหนว่ะ”นพบ่นแล้วสอดสายตาหาบอมบอม

"ได้ถามบอมบอมหรือยังว่าจะไปไหม"นพยังมองรอบๆเพื่อหาดูบอมบอม

"ถามบอมบอมแล้วไม่ไป"กรตอบในทันที

"ทำไมไม่ไปวะ ไอ้...เนี่ย"

"โน้น"กรณ์โบ้ยปากไปทางบอมบอมกับเอกที่กำลังเดินกลับหอ

"ใครวะน่ะ"นพมีสีหน้าไม่พอใจ

"พี่รหัสหอในของบอมบอม"

"อ่อ ถึงว่า เราไปกันเถอะ"นพมองไปยังบอมบอมก่อนหันหลังกลับเดินไปทางอื่น

บอยได้เห็นได้ยินทุกอย่าง ทำให้เขารู้สึกแปลกๆจะว่าอิจฉาก็ไม่ใช่ มันเป็นความรู้สึกที่เริ่มมีมานิดหน่อยและในเวลาไม่นาน เพียงแค่ได้ยินได้เห็นบอมบอมกับเอกแค่นั้