บ้านเพื่อน

บอมบอมกับสุรเดชที่อยู่ในร่างมิคกี้นั่งรถคันหรู เข้าประตูบ้านที่อลังการ เขาจึงรีบมองป้ายชื่อบ้าน

"อ่อ รัฐมนตรีพายัพนี่เอง"บอมบอมพูดในลำคอ

"อะไร"สุรเดชหันมาถาม

"บ้านใหญ่ สวย ดูคลาสิคมากเลย"บอมบอมเม้มปากพยักหน้า

"มึงบ้าอะไรของมึง"สุรเดชส่ายหน้า

รัฐมนตรีพายัพเป็นนักการเมืองน้ำดีรุ่นใหม่ไฟแรง กับคุณหญิงโสภิตาที่มาจากตระกูลดังในสังคม บ้านหลังนี้จึงคลาสสิคที่หาดูชมยากในสมัยนี้

"ทำไมบ้านนายถึงใหญ่โตขนาดนี้ คุณสุรเดช"บอมบอมอดแซวไม่ได้

"บ้านกูซะที่ไหนล่ะ บ้านไอ้มิคกี้มัน ตอนนี้มันไปอยู่ไหนก็ไม่รู้"

"ช่างมันก่อนเถอะน่ะ จะเข้าไปในบ้านแล้ว ทำตัวเนียนเข้าไว้ ท่องในใจฉันคือมิคกี้ เข้าใจมั้ยสุรเดช"บอมบอมจับมือสุรเดชเขย่าเพื่อกระตุ้นความรู้สึก

"กูละเบื่อเลยความเป็นผู้ดี กูไม่ชินจริงๆ"สุรเดชส่ายหน้า

"อย่าคิดมากอยู่กับเราไม่ต้องกลัวเดี๋ยวสอนให้เอง"

เมื่อรถคันงามจอดอย่างนิ่มนวล สุรเดชและบอมบอมรีบลงจากรถหรูทันที เพื่อจะเข้าไปภายในบ้านหรือคฤหาสน์บอมบอมยังไม่แน่ใจ

หลังจากนั้นบอมบอมยืนคู่กับสุรเดชอยู่หน้าบ้าน ยังไม่มีท่าทีจะเข้าไปภายในสักที จนหญิงรับใช้ออกมาหาทั้งสอง

"คุณมิคกี้ คุณหญิงท่านให้เข้าไปหาข้างในค่ะ"หญิงรับใช้พูดจาอย่างนอบน้อม และอยู่ในชุดยูนิฟอร์มลายไทย

"เข้าไปเหอะคุณหญิงแม่เรียกน่ะ"บอมบอมสะกิดที่แขนสุรเดช

"ไม่กล้าว่ะ เมื่อเช้ายังทะเลาะกันอยู่เลย"ถึงสุรเดชจะห้าว แต่เจอฤทธิ์คุณหญิงถึงกับหงอทีเดียว

"คุณมิคกี้ขา เข้าไปข้างในได้แล้วค่ะ เดี๋ยวคุณหญิงแม่โกรธเอานะคะ"หญิงรับใช้ย้ำอีกครั้ง เพื่อทวนความจำตอนเข้าตรู่ที่ผ่านมา

"เอ่อจริงวะ คุณหญิงเนี่ยร้ายมาก"สุรเดชพูดขึ้นลอยๆ

"อุ้ย คุณมิคกี้อย่าพูดแบบนี้อีกนะคะ ไปเถอะค่ะเร็วเข้าคุณมิคกี้" หญิงรับใช้รีบเดินนำไปในทันที

"เมื่อเช้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ"บอมบอมถามพร้อมเดินขนาบข้างสุรเดช

"ถ้าขึ้นไปบนห้องเดี๋ยวเล่าให้ฟัง"

"โอเค จะรอฟังดูตื่นเต้นดี"

สุรเดชและบอมบอมเดินตามหญิงรับใช้ จนมาถึงโซฟา ที่คุณหญิงโสภิตา นั่งรอการกลับมาของลูกชาย สุรเดชนั้นนั่งลงที่โซฟาทันที ส่วนบอมบอมยืนนิ่งในความเสียวสันหลัง เพราะเจอสายตาพิฆาตของคุณหญิงโสภิตา ที่ใช้ปลายสายตามองตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าของบอมบอม

"สวัสดีครับ"บอมบอมยกมือไหว้ในทันที และใช้น้ำเสียงที่อ่อนนุ่มให้ดูสุภาพมากที่สุด

"นั่งซิ"

"ขอบคุณครับ"บอมบอมเดินอย่างช้าๆเข้าไปนั่งที่โซฟาอย่างสงบเสงี่ยม จนสุรเดชอดขำไม่ได้เพราะมีสักครู่ยังปากดีอยู่เลย

"ดื่มน้ำก่อนค่ะ"หญิงรับใช้นำน้ำมาวางไว้ตรงหน้าบอมบอมและสุรเดช

"ขอบคุณครับ"บอมบอมยิ้มให้หญิงรับใช้

การกระทำทุกอย่างของบอมบอม ผ่านสายตาคุณหญิงโสภิตตลอดเวลา ซึ่งบอมบอมก็สังเกตเห็น แต่แสร้งไม่รับรู้ทำนิ่งเฉย

"มิคกี้จะไม่แนะนำเพื่อนให้แม่รู้จักบ้างเหรอ" คุณหญิงโสภิตาชำเลืองไปที่ลูกชาย

"เอ่อ ชื่อบอมบอมเรียนคณะเดียวกัน"สุรเดชพยายามพูดให้เพราะที่สุดแต่ได้แค่นี้

"หนูบอมบอมพ่อแม่หนูทำงานอะไรเหรอ"คุณหญิงโสภิตใช้น้ำเสียงที่อ่อนโยนขึ้นมาบ้าง

"ทำธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ครับ"บอมบอมกล่าวอย่างภูมิใจ ในความเป็นลูกคนรวยที่ดูมีสกุลขึ้นมาทันที

"พ่อแม่หนูบอมบอมชื่ออะไรกันบ้าง"คุณหญิงโสภิตาใช้สายตามองบอมบอมอ่อนโยนขึ้น

"พ่อชื่อ นพดล แม่ชื่อ วิกานดา มหาไพศาลรัตนกุล ครับ"บอมบอมเริ่มเห็นความเยอะของคุณหญิงโสภิตา แต่เขาก็เข้าใจในสังคมชั้นสูงจะต้องคบเพื่อน ในระดับเดียวกัน หรือมีหน้าตาในสังคมไอโซซิตี้

"หมู่บ้านจัดสรรของพ่อแม่หนูที่อยู่ใกล้ทะเล พี่ชายมิคกี้ก็ซ์้อไว้สองหลัง เพื่อไปพักผ่อนต่างอากาศ"คุณหญิงพูดอย่างภูมิใจในตัวลูกชายคนโต และดีใจที่ลูกชายคนเล็กคบเพื่อนรวย

"แม่"สุรเดชใช้เสียงสูงเรียก

"เสียมารยาทมิคกี้แม่กำลังคุยกับหนูบอมบอมอยู่ไม่เห็นเหรอ"คุณหญิงโสภิตาใช้สายตาประจันหน้าสุรเดช

"โอ๊ย ไม่ต้องคุยแล้ว ผมจะพาบอมบอมไปข้างบน"สุรเดชลุกขึ้นยืนจับมือบอมบอมให้ลุกขึ้นตาม แต่ดูเหมือนจะไร้ผล เพราะบอมบอมยื้อไว้ไม่ยอมลุกขึ้น

"ไอ้บอมเป็นอะไรของมึงไปข้างบนกับกู"สุรเดชเริ่มมีอารมณ์โกรธ

"มิคกี้ทำไมลูกพูดกับเพื่อนแบบนั่นล่ะ มันดูไม่สุภาพเลยนะลูก"คุณหญิงโสภิตารู้สึกตกใจในพฤติกรรมของลูกชาย ที่เริ่มเปลื่ยนไปตั้งแต่เมื่อเช้า

"มีธุระจะคุยกันน่ะแม่ วันนี้่ผมคุยก่อนก็แล้วกัน วันหลังแม่ค่อยคุย"สุรเดชพยายามดึงแขนของบอมบอมอีกครั้ง

"เดี๋ยวเราคุยกับคุณแม่ก่อนค่อยไปก็ได้"บอมบอมพยายามดึงมือออก

"อะไรของมึงวะ"สุรเดชปล่อยมือบอมบอม

"หนูบอมบอมขึ้นไปข้างบนห้องกับมิคกี้เถอะ แม่ไม่คุยอะไรกับบอมบอมต่อแล้วนะ"คุณหญิงโสภิตารู้สึกขัดใจลูกนัยน์ตา ที่มิคกี้เปลื่ยนไปเป็นคนละคนชั่วคืนเดียว แต่กับพอใจในตัวบอมบอมที่ดูสภาพอ่อนโยน สมกับเป็นลูกผู้ดีมีเชื้อสาย

"ครับ คุณหญิงแม่"บอมบอมใช้เสียงอ่อนหวานกว่าเดิม เพื่อประจบแม่เพื่อน เพราะหวังผลช่วยสุรเดชในร่างมิคกี้

สุรเดชรีบพยักหน้าให้บอมบอมตามไป ส่วนตัวเขาเดินนำหน้าไปก่อนไม่รอบอมบอม ที่กำลังยืนยิ้มให้คุณหญิงโสภิตา

"ตามมิคกี้ไปเถอะหนู"

"ครับ"บอมบอมรับคำก่อนเดินก้มหลังผ่านคุณหญิงโสภิตา พอผ่านร่างของคุณหญิงโสภิตาไปได้ บอมบอมรีบก้าวเท้าตามสุรเดชขึ้นไปในท้ันที

"รอด้วยสุรเดช"บอมบอมถึงกับหอบกว่าจะทันสุรเดช เพราะบันได้บ้านคุณหญิงโสภิตาโค้งจนน่าเวียนหัว

"ชักช้าน่ะ พล่ามกับอย่างคุณหญิงนั่นอยู่ได้"สุรเดชเสียงเข้มดุบอมบอม

"แหม ต้องเอาใจคุณหญิบ้างซิ ท่านเป็นคุณแม่ของมิคกี้ ถ้าเกิดมิคกี้กลับมา จะได้มีคุณแม่เป็นตัวช่วย"บอมบอมจะมีความคิดที่ซับซ้อนเสมอ ซึ่งแตกต่างจากสุรเดชที่คิดชั้นเดียวไม่มากความ

"โอ๊ย รำคาญพูดมากเหมือนกันน่าจะสลับตัวกันดีกว่ามั้ง ไป๊ เข้าห้องได้แล้ว"

"อือ ไป" บอมบอมก่อนเข้าห้องนอนสุรเดช เขาได้นำโทรศัพท์มือถือออกมาเพื่อโทรหาแม่ของเขา

"ฮัลโหล ว่าไงลูกถึงบ้านเพื่อนหรือยัง"

"ถึงแล้วครับ"

"ถึงแล้วก็ดีแม่จะได้ไม่ต้องเป็นห่วง เอ่อ ลูกยังไม่ได้บอกแม่เลยว่ารัฐมนตรีชื่ออะไร "

"รัฐมนตรี พายัพ ครับ"

"อ่อ"

"แม่รู้จักเหรอครับ"

"แม่ไม่รู้จักเป็นการส่วนตัวหรอก แต่ต่อไปนี้รู้จักแน่นอน อย่าลืมส่งโลเคชั่นไปให้คนขับรถนะ เจอกันที่บ้านนะลูก"

"ครับ"

บอมบอมกดวางโทรศัพท์มือถือ แล้วเดินเข้าไปในห้องของสุรเดชทันที สิ่งแรกที่เห็นคือสุรเดชนอนลงบนที่นอนสุดหรู เขานอนหงายอ้าขากว้าง กางแขนออกไม่หนุนหมอน

"ที่นอนทำไมนุ่มอย่างนี้วะ เปิดแอร์ให้กูหน่อย"สุรเดชเอียงหน้ามาตรงมองมอง

"เนียนเนาะทำตัวเป็นคุณหนู"บอมบอมรู้สึกหมั่นไส้ แต่ก็ยังไปกดรีโมทแอร์ตามคำสั่ง

บอมบอมมองไปรอบๆห้องที่ใหญ่กว่าของเขาไม่มาก แต่ดูแคบกว่าเยอะ เพราะห้องนี้เต็มไปด้วยอุปกรณ์การเล่นกีฬาดนตรีและตู้โชว์ มีบาสเกตบอลในตะกร้า ไม้เทนนิสบนหลังตู้ กีต้าร์โปร่งและกีต้าร์ไฟฟ้าแขวนไว้คู่กัน ข้างๆเป็นอุปกรณ์การออกกำลังสร้างกล้ามเนื้อ และความแข็งแกร่งให้ร่างกาย

" อื้อ อือ"บอมบอมครางในลำคอ

บอมบอมยังไม่หยุดสำรวจตรจสอบราวกับห้องตัวเอง บอมบอมเดินไปยังทีวีจอยักษ์โค้งยี่ห้อระดับโลก เครื่องเสียงที่สุดยอดในราคาสูง คอมพิวเตอร์พร้อมโน๊ตรุ่นใหม่ล่าสุด บอมบอมเดินต่อไปยังตู้โชว์ ที่มีถ้วยรางวัลมากมาย ไม่ว่าจะด้านดนตรีกีฬา เหรียญรางวัลแท่บไม่มีที่เก็บ ถัดไปก็เป็นรูปถ่ายของมิคกี้หรือสุรเดชบอมบอมไม่แน่ใจ เพราะเหมือนกันยังกับฝาแฝด

สายตาของบอมบอมเลื่อนไปที่ละรูปภาพ รูปชุดนักเรียนกับพ้องเพื่อน รูปหมู่เที่ยวในสถานที่ต่างๆ ถัดมาเป็นรูปถ่ายที่ดูหล่อกว่าตัวจริง ต่อไปอีกเป็นรูปรับรางวัลด้านกีฬาที่ดูเท่ห์มีเสน่ห

"ดูพอหรือยังไอ้บอมบอม"สุรเดชลุกขึ้นนั่ง

"เดี๋ยวก่อนยังไม่ได้ดูตู้เสื้อผ้าเลย"บอมบอมรีบเดินไปยังตู้เสื้อผ้าทันที พอเปิดแค่นั้นบอมบอมตาค้างตะลึง เพราะเสื้อของมิคกี้เยอะมากๆล้วนแต่ยี่ห้อดังที่แสนแพง ขนาดเขายังไม่กล้าซื้อใส่

"มานี่ มานี่ มานั่งตรงนี่"สุรเดชกวักมือเรียกบอมบอม พร้อมชี้ลงไปบนที่นอน

"ไปแล้ว"บอมบอมหันหลังกลับเดินมาหาสุรเดช พร้อมนั่งลงข้างๆเขา

สุรเดชหยิบโทรศัพท์มือถือยื่นให้บอมบอมทันที เพราะเขาก็อยากลองใช้เหมือนกัน เมื่อช่วงกลางวันที่ผ่านมาเขาเห็นใช้กันทุกคนที่พบเห็น

"มีรหัสผ่านหรือเปล่า"บอมบอมลองกดปุ่มพาวเวอร์ ซึ่งก็เป็นดังคิดมีรหัสผ่าน

"ว่าไงใช้ได้มั้ย"

"ไม่ได้นะ มีรหัสผ่าน"บอมบอมถอนหายใจ และครุ่นคิดจะแก้ไขสถานการณ์นี้ได้อย่างไร เขาจึงลุกขึ้นเดินสำรวจห้องอีกครั้ง โดยฉพาะตามโต๊ะชั้นวางของแต่ก็ไม่เจออะไร บอมบอมเดินไปยังโต๊ะคอมพิวเตอร์ และใช้สายตามองหาโทรศัพท์มือถือ เพื่อจะมีหลายเครื่องไว้ใช้สำรอง

ซึ่งเหมือนโชคช่วยมีโทรศัพท์มือถือเก่าๆอยู่หนึ่งเครื่องพร้อมสายชาร์จ บอมบอมจึงลองเปิดดูแต่ไม่ติดเขาจึงต่อสายชาร์จทิ้งไว้

"ว่าไงได้มั้ย"สุรเดชถามอย่างตื่นเต้น

"ได้ชาร์จแบตไว้ก่อน"บอมบอมมองสุรเดชที่เขาอิจฉาที่หลงมาอยู่ในที่พร้อมแท่บจะทุกด้าน แถมอยู่ในร่างของมิคกี้ที่แสนจะเพอร์เฟคทั้งหน้าตาและความสามารถ

"หรือว่ากูต้องอยู่ที่นี่วะ"สุรเดชถอนหายใจ

"ไม่รู้เหมือนกัน อันดับแรกเลิกพูดว่ากูมึง เปลื่ยนเป็นเรานายหรือเรียกชื่อบอมบอม จะเอาแค่บอมตัวเดียวก็ได้"

"มึงนี่เรื่องมากวะ กูจะพูดแบบนี้ทำไม"สุรเดชไม่อยากทำอะไรที่ไม่ใช่ตัวเอง

"ตามใจ ไปล่ะ ไม่อยากยุ่ง"บอมบอมลุกขึ้นเตรียมจะเดินไปที่ประตูเพื่อออกจากห้อง แต่สุรเดชจับมือของเขาดึงไว้ จนบอมบอมเซล้มทับร่างสุรเดช จนปากจะชนกันเหลือช่องว่างเพียงนิดเดียว สายตาของทั้งคู่ส่องประสานกัน นิ่งงันสงบไร้การพูดจา บอมบอมรู้สึกเขินด้วยสายตาสุรเดชที่มองมาอย่างกับต้องการอะไรบางอย่าง เขาจึงรีบลุกขี้นนั่งในทันที

"จะไปไหนพูดก็ได้ เราไม่ชินนะ แต่จะพยายามพูดให้เพราะ"สุรเดชเริ่มพูดนุ่มนวลขึ้น ส่วนหนึ่งเชื่อฟังบอมบอม และที่เหลือหวังผลให้บอมบอมช่วย

"ก็ได้ แบตยังไม่เต็ม นายเล่ามาว่ามาที่นี่ได้อย่างไง"

"ถามโง่ๆจะไปรู้ได้ไงวะ มึงยังไม่รู้เลยไปในอดีตได้อย่างไง"สุรเดชมีน้ำโหบ่อยขึ้นจนบอมบอมเริ่มรำคาญใจ

"พูดเพราะๆ ถ้าไม่พูดจะกลับแล้วนะ"บอมบอมทำท่าลุกขึ้น เพราะรำคาญ แต่สุรเดชรีบกอดร่างของบอมบอมไว้ในวงแขน

"มากอดทำไม ปล่อยนะ"บอมบอมพยายามดิ้นให้หลุด แต่ยิ่งดิ้นสุรเดชยิ่งกอด

"อย่าไปนะบอมบอมเราจะพูดให้เพราะขึ้น"สุรเดชพยายามใช้เสียงให้อ่อนหวานมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ และยังไม่ยอมปล่อยบอมบอมออกจากวงแขนของเขา

"ปล่อยได้แล้ว เล่าให้เราฟังก่อนเมื่อคืนนายทำอะไรไว้ และเมื่อเช้าเกิดอะไรบ้าง"

สุรเดชจึงคิดย้อนหลังไปเมื่อวานที่เขากำลังจะหลับ เขาจำได้เพียงว่ากำลังนอนฟังวิทยุอยู่ สุรเดชคิดอยู่นานพอสมควร จึงเร่ิ่ิมเล่าเหตุการณ์ย้อนหลังแค่คืนเดียวกับไม่กี่ชั่วโมงยามเช้าให้ฟัง

หลังจากที่สุรเดชดูละครโทรทัศน์ช่องเจ็ดจบ น้องชายของเขาต้องการดูหนังจีนช่องสาม สุรเดชจำเป็นต้องลงบ้านยามค่ำคืน เพื่อไปหมุนเสาอากาศให้หนวดกุ้งรับสัญญาณได้

"แจ่มหรือยัง"สุรเดชตะโกนถามน้องชาย

"ยังเลยพี่ ขยับอีกนิด"โทรทัศน์สียี่สิบเอ็ดนิ้วยังเป็นจุดๆฟ่าๆสีดำขาวมัวเต็มจอ

สุรเดชขยับหมุนอีกหน่อย

"แจ่มหรือยัง"

"ใกล้แล้วพี่มีภาพแล้วแต่ยังขะยุกๆอยู่ ภาพมันย่นๆยานๆน่ะพี่"

สุรเดชค่อยๆขยับอีกนิดนึง

"แจ่มแล้วพี่ ขึ้นมาได้เลย"

เมื่อเสร็จภาระกิจหมุนเสาอากาศ ให้น้องชายดูหนังจีนเสร็จ เขาก็เข้านอนในทันที ห้องของสุรเดชก็ไม่ใหญ่มากมีแค่ไว้นอน ตู้เสื้อผ้าก็ไม่มี ใช้แขวนไว้ตามเหล็กดัด ส่วนที่นอนก็เป็นฟูกเก่าๆนอนได้คนเดียว

ก่อนที่เขาจะล้มตัวลงนอน ก็นำวิทยุมาใส่ถ่านที่พึ่งขอเงินแม่ซื้อเมื่อตอนเย็น หลังจากนั้นก็จูนวิทยุหาคลื่นเอฟเอ็ม เก้าสิบสามจุดศูนย์เมกะเฮิรตซ์ เพื่อฟังเพลงกล่อมให้หลับ กว่าเขาจะหาคลื่นได้ก็กินเวลาไปพอสมควร เพราะสัญญาณไม่ค่อยชัด เนื่องจากบริเวณบ้านมีภูเขาเยอะ

สุรเดชนอนฟังเพลงร่วมสิบเพลงจนเกือบจะหลับ เขาจึงเอื่อมมือไปปิดวิทยุ ในช่วงเวลาเดียวกันนั้นมีคนโทรไปขอเพลงกับดีเจ

"สวัสดี ชื่อคุณอะไรครับ"

"ชื่อไก่ ขอเพลงปาฏิหารย์ให้กับน้องเจี้ยบหล่มเก่าครับ"

"ได้ครับเดี่ยวผมจะเปิดให้"

"ขอบคุณครับ"

สุรเดชอยากจะฟังเหมือนกัน เขาจึงยังไม่ปิดวิทยุและรอดีเจเปิดเพลงปาฏิหารย์ ในระหว่างนั้นหน้าบอมบอมที่เจอเมื่อตอนกลางวันก็ลอยอยู่ในหัว เขาพยายามสลัดความคิดนั้นทิ้งไปแต่ก็ไม่เป็นผล จนเพลงปาฏิหารย์ดังขึ้น สุรเดชจึงตั้งใจฟัง และภาพบอมบอมก็เริ่มจางหายจากความคิดของเขา พร้อมกับสายตาที่หรี่ลงจนหลับสนิท