หอพักชาย

"ไอ้จ้อยตื่นได้แล้ว จะนอนกินบ้านกินเมืองหรือไง"เสียงผู้หญิงสาวดังขึ้นอยู่ข้างหูบอมบอม เสียงนั้นดังขึ้นเรื่อยๆเขาจึงเบิกตาดู

"ฮ่า "บอมบอมตกใจสุดขีดเมื่อเห็นหน้าหญิงสาวมาตะโกนข้างๆหู

"วันนี้มึงต้องไปอยู่หอในมหาลัย ต้องเดินทางอีกไกลไปอาบน้ำได้แล้ว”เสียงสมศรีผู้เป็นแม่ตวาดพร้อมจับร่างของบอมบอมลุกขึ้นนั่ง

"ที่นี่ที่ไหน คุณป้าเป็นใคร แล้วบอบอมมาอยู่ที่นี่ได้ไง" บอมบอมงงสับสนสะลึมสะลือ

"ไอ้จ้อยวันนี้มึงเพี้ยนอะไร กูส่งให้มึงไปเรียนนะจะมาเพี้ยนวันนี้ไม่ได้”ผู้เป็นแม่ตวาด ยืนเท้าสะเอว

"บอมบอมไม่ใช่ลูกคุณป้า"

"ไอ้ลูก อะไรดีเนี่ย มึงเป็นบ้าไปแล้วเหรอ หรือว่ามึงไม่อยากเรียนกูจะได้ให้มึงไปเลี้ยงควาย"สมศรีโมโห

"ไอ้นี่วอนซะแล้ว"สมศรียับยั้งอารมณ์โกรธแท่บไม่ได้

"ก็เรียนซิคุณป้าใครจะโง่ไปเลี้ยงควายให้ลำบากทำไม”บอมบอมพูดด้วยความโมโห

    "มึงไปดื่มเหล้าจนเพี้ยนไปแล้ว กูบอกไม่ให้มึงไป ยังจะไปกับเพื่อนเลวๆของมึงอีก ดูซิไปกินอะไรมาถึงเพี้ยนหนักขนาดนี้”สมศรีเริ่มวิตกกังวลกลัวลูกชายจะเสียสติ เพราะพูดจากแปลกไปแต่ก่อนมาก

"บอมบอมไม่ได้ดื่มเหล้าเลย เมื่อคืนบอมบอมนอนฟังเพลงจนหลับไป ตื่นอีกทีก็เสียงคุณป้าที่มาปลุก"

"ไอ้บ้า”สมศรีตะโกนใส่หน้า

"กูไม่คุยกับมึงให้เสียเวลา รีบไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วไปหาพ่อมึงที่รถ เขารอมึงจนรากหงอกแล้ว"สมศรีมองหน้าบอมบอมแล้วถอนหายใจก่อนเดินออกจากห้อง ปล่อยให้บอมบอมอยู่เพียงคนเดียว

บอมบอมงงหนักยิ่งขึ้น เมื่อฟังหญิงสาวพูดอะไรต่อมิอะไร บอมบอมจึงครุ่นคิดเรื่องราวที่ผ่านมา บอมบอมจำได้ว่านอนฟังเพลงอยู่แล้วหลับไปที่บ้านของเขา พอตื่นขึ้นมาแล้วอยู่ที่นี่ได้อย่างไร บอมบอมสับสนจำอะไรไม่ได้สักอย่าง

บอมบอมคิดขึ้นได้ในทันทีว่านอนฟังเพลงจากโทรศัพท์มือถือ เขาเลยใช้สายตาสอดส่องทั่วห้อง เดินวนอยู่หลายรอบแต่ก็ไม่เจอ ความหวังของเขาได้พังทลายทันที บอมบอมหวังจะใช้โทรศัพท์มือถือโทรหาคุณพ่อคุณแม่ให้มารับ บอมบอมกระวนกระวายจิตใจอย่างหนัก เขาจึงนั่งลงบนพื้นปูนเพราะห้องนี้ไม่มีเตียงนอน บอมบอมจึงหลับตาสักพักเผื่อเป็นความฝัน พอเขาจึงลืมตาขึ้นก็ยังอยู่ที่เดิม บอมบอมยังไม่ยอมแพ้ตบหน้าตัวเอง

"เพลี้ยะ" อุ๊ยเจ็บ มันคงจะเป็นเรื่องจริงแน่ๆเลย

บอมบอมถึงกับร้องไห้ออกมา เกิดความกลัวขึ้นมาทันที คิดไปไกลถึงโดนลักพาตัวมาเพื่อเรียกค่าไถ่ แต่แล้วบอมบอมก็กลับได้ยินเสียงหญิงสาวผู้นี้อีกครั้ง

"ไอ้จ้อยเสร็จหรือยัง พ่อมึงรออยู่"เสียงนั้นดังขึ้นมาอีกแล้ว ยิ่งทำให้บอมบอมคิดไม่ออกไม่รู้จะปรึกษาใครได้ ว่าเหตุการณ์บ้าๆนี้มันเกิดขึ้นได้อย่างไร

ในขณะที่บอมบอมกำลังคิดหาทางออกจากที่แห่งนี้ ก็มาสะดุดคำว่ามหาวิทยาลัย บอมบอมคิดได้ในทันที     ทำตามหญิงสาวนั้นไปก่อน ต่อจากนั้นค่อยว่ากันอีกทีถ้าไปถึงมหาวิทยาลัย

"ไอ้จ้อยเร็วๆเข้า เดี่ยวไปถึงมหาลัยมันจะมืด”เสียงหญิงสาวตะโกนดังถี่ขึ้น

"โอ้ย ป้าคนนี่อะไรนักหนาโวยวายตลอดเวลา เป็นไบโพล่าหรือเปล่าเนี่ย "บอมบอมบ่นออกมา

เมื่อบอมบอมตัดสินใจจะไปจากที่นี่เร็วๆ บอมบอมจึงตัดสินใจไม่อาบน้ำ และอีกเหตุผลหนึ่งหาห้องน้ำไม่เจอ บอมบอมคาดเคาว่าน่าจะอยู่นอกห้องนอนของเขา จึงยังไม่อยากออกไปเห็นหญิงสาวคนนั้น

บอมบอมสอดสายตามองเสือผ้าเพื่อใส่ไปมหาวิทยาลัย เพราะชุดที่เขาใส่เป็นชุดบอลเเก่าๆเขายังแปลกใจไม่หายชุดนอนที่เขาใส่หายไปไหน ทำไมกลายเป็นชุดบอลก๊อปปี้

"เสื้อผ้าอยู่ตรงไหน"บอมบอมบ่นพึมพัม

เนื่องจากห้องนอนไม่ใหญ่ บอมบอมมองรอบห้องเพียงรอบเดียว ก็เห็นเสื้อผ้าหนึ่งชุดแขวนอยู่ราวตากผ้าเหล็ก บอมบอมจึงเดินเข้าไปดู

"เสื้ออะไรเนี่ยลายดอกเชียว กางเกงเกงยีนส์ก็ขากระบอกแถมขาดที่หัวเข่าอีก"เอ้าท์มากแถมเก่า บอมบอมคิดในใจ

บอมบอมจำเป็นต้องใส่เพราะเห็นมีชุดเดียว ที่เหลือน่าจะอยู่ในกระเป๋าที่วางไว้กับพื้น แต่บอมบอมไม่สนใจอะไรมากนัก แต่สิ่งที่เขาสนใจคือกระเป๋าสตางค์ ที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงด้านข้าง มีโซ่คล้องไว้ที่หูกางเกง บอมบอมจึงนำออกมาดูและเปิดออกในทันที ซึ่งในกระเป๋าสตางค์ก็ไม่มีอะไร นอกจากบัตรประชาชนใบเดียว

บอมบอมหยิบบัตรประชาชนออกมาดู เพราะหน้าคุ้นๆ เห็นไม่ค่อยชัด เนื่องด้วยเป็นบัตรที่เคลือบพลาสติกไม่ใช่มาสเตอร์การ์ด พอหยิบมาดูใกล้ๆ บอมบอมถึงกับตกใจ นั่นคือใบหน้าของเขา แต่ชื่อสมบัติ ดวงดี วันเกิดเดือนเกิดเดียวกัน แต่ปีเกิดต่างกัน ในบัตรนี้เกิดปี พ.ศ. 2520 ส่วนบอมบอมเกิดปี พ.ศ.2548 แล้วก็ไม่ได้ชื่อสมบัติ ดวงดี แต่ชื่อ ณวัสส์ มหาไพศาลรัตนกุล

ช่วงเวลานี้บอมบอมทำอะไรไม่ถูก คิดย้อนเหตุการณ์ถอยหลังก็ไม่เห็นมีอะไร บอมบอมมองหากระจกว่าอยู่ตรงไหน ทันทีที่เขาเห็นกระจกจึงไม่รอช้ารีบไปส่องดูซึ่งก็เป็นใบหน้าของเขา

บอมบอมจึงเดินไปเดินมา ด้วยความกลัวจึงไปเตะกระเป๋าเสื้อผ้า บอมบอมจึงนั่งกับพื้นเพื่อเปิดออกดู ให้คลายสงสัยว่ามีอะไรบ้าง สิ่งแรกที่บอมบอมเห็นคือแฟ้มเอกสาร

บอมบอมหยิบแฟ้มเอกสารออกมา ดึงแผ่นกระดาษที่อยู่ข้างในมาดู ซึ่งเป็นวุติการศึกษาชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 ของนายสมบัติ ดวงดี จากโรงเรียนบ้านดงลายเสือ และรูปในวุฒิการศึกษาก็เป็นรูปของบอมบอม ปีที่จบการศึกษา พ.ศ.2537 นั่นไม่ใช่ของบอมบอม เพราะบอมบอมจบจากโรงเรียนนานาชาติ ปีที่จบการศึกษา พ.ศ.2566 ด้วยความสงสัยและอยากรู้ว่าปัจจุบันมันปีอะไรกันแน่

บอมบอมมองไปรอบห้องเพื่อหาดูปฏิทิน แล้วก็เจอปฏิทินที่มีรูปศรราม เทพพิทักษ์ กับ กบ สุวนันท์ วัยหนุ่มสาวถ่ายรูปคู่กันแต่ยังดูใหม่มาก บอมบอมเดินเข้าไปดูใกล้ๆ แค่เห็น พ.ศ.2538 เขาถึงกับอ้าปากค้าง ตาโต ใจเต้นแรง มือสั่น บอมบอมทำอะไรไม่ถูก นอกจากขยี้ตาสองสามครั้งก็ยังเหมือนเดิม

"ไอ้จ้อยมึงออกมาเร็วๆ จะไปมหาลัยไหม พ่อมึงไม่ได้ว่างรอมึงทั้งวันนะ"

เสียงตะโกนของหญิงสาวทำให้บอมบอมได้สติ เขาคิดได้ว่าอย่างไงต้องออกไปจากที่นี่ก่อน หลังจากนั้นค่อยว่ากัน

"ครับ”บอมบอมลากเสียงยาว

"โอ้ยชีวิตจากคุณบอมบอม ต้องมาเป็นไอ้จ้อย"บอมบอมบ่นพีมพำ พร้อมกุมขมับด้วยความรู้สึกนับล้าน หลังจากนั้นเงยหน้าขึ้น แล้วถอนหายใจเดินไปเก็บเอกสาร ไว้ในแฟ้มดั่งเดิม

บอมบอมมองหารองเท้าต่อจนเจอ เป็นรองเท้าผ้าใบคอนเวิร์ส บอมบอมจึงรีบใส่เพราะเหม็นมาก บอมบอมถึงกับคิดไอ้จ้อยนี่คงซกมกตัวพ่อ

หลังจากนั้นบอมบอมถือกระเป๋า เดินออกมาจากห้อง เพื่อไปหาหญิงสาวที่เขาไม่รู้จัก แต่ด่าเขาเช้ายันถึงช่วงเวลาปัจจุบัน

"มาแล้วครับคุณป้า”บอมบอมลากเสียงยาว

หญิงสาวนั้นกำลังนั่งรอบอมบอมออกมาจากห้อง เมื่อเห็นบอมบอมออกซะที เธอถึงกับโล่งใจที่เห็นลูกชายเดินมาหาเธอ แต่ก็ยังอดโมโหไม่ได้ที่โดนเรียกป้า

"ไอ้จ้อยใครป้ามึงกูนี่แหล่ะแม่มีง เป็นบ้าอะไร"สมศรีแม่ของจ้อย เริ่มปวดหัวกับลูกชายโทนหัวแก้วหัวแหวนอีกครั้ง

"ครับแม่”บอมบอมคล้อยตามเพื่อตัดปัญหา

"ไอ้จ้อยตั้งใจเรียนนะลูก พ่อกับแม่มีมึงเป็นลูกคนเดียวก็ฝากความหวังไว้กับมึงนั่นแหละ"สายตาสมศรีอ่อนโยนลง น้ำเสียงนุ่มนวลขึ้น เมื่อเทียบกับก่อนหน้านี้ ที่ตวาดเสียงดังไม่หยุดหย่อน

พอบอมบอมเจอคำพูดที่อ่อนโยนขึ้น บอมบอมก็เริ่มนิ่งและซึ้งตาม แต่ก็ยังแปลกใจเหมือนเดิมว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใคร

"ไปได้แล้วไอ้จ้อยพ่อมึงรออยู่"

"หวัดดีครับแม่”บอมบอมยกมือไหว้ ถึงจะอยู่ในสถานการณ์ที่แปลกประหลาดเกินคาดเดาได้ แต่บอมบอมก็รื่นไหลทำตัวเนียน บวกกับนิสัยอ่อนน้อมถ่อมตนเป็นทุนเดิม

เมื่อสมศรีได้ยิน คำพูดคำจากิริยามารยาทที่เปลื่ยนไปของจ้อยกะทันหัน ถึงกับรู้สึกดีที่ลูกชายพูดจาไพเราะน่าฟัง และอยากให้เป็นเช่นนี้ตลอดไป จะได้ไม่ต้องปากเปียกปากแฉะด่าทั้งคืนทั้งวัน

หลังจากล่ำลาสมศรีที่อ้างเป็นแม่ บอมบอมจึงเดินไปที่รถกระบะคันเก่าๆ ไม่มีแคปมีแค่สองที่นั่ง บอมบอมหันหลังกลับมองไปที่บ้าน ซึ่งเป็นบ้านปูนชั้นเดียวที่ดูเก่าพอสมควร รอบๆบ้านก็เป็นสวนมะม่วง ถนนหนทางที่รถกะบะจอดอยู่ก็ยังเป็นลูกรังสีแดง บอมบอมครุ่นคิดว่าที่นี่ที่ไหนกัน ถึงกับคิดว่าตัวเองหลงย้อนยุคมาจากอนาคตที่เขาอยู่ แต่บอมบอมก็สลัดความคิดนั้นทิ้งไป เพราะบอมบอมคิดว่าเป็นไปไม่ได้

"เหม่ออะไรไอ้จ้อย ขึ้นรถได้แล้ว"สมชายเรียกขึ้นรถ

"ครับ"

"พอจะเป็นนักศึกษาพูดเพราะเชียวนะ”สมชายประหลาดใจอยู่ไม่น้อย

บอมบอมอยากรู้ว่าหญิงชายคู่นี้เป็นใครกัน มาเคลมว่าเป็นพ่อเป็นแม่ ทั้งที่ความจริงแล้วพ่อแม่ของบอมบอมเป็นนักธุรกิจทั้งคู่ แต่ที่บอมบอมดูรอบๆบ้านน่าจะเป็นชาวสวน

เมื่อบอมบอมขึ้นรถคันเก่าๆของสมชาย บอมบอมก็รู้สึกเหงาเศร้า คิดถึงบ้านและพ่อแม่ของเขา แถมอาเอกอีกคน ที่พึ่งรู้จักกันแค่วันเดียว ในขณะเดียวกันบอมบอมเห็นสมศรีหญิงสาวที่อ้างเป็นแม่ ยืนอยู่หน้าประตูมองเขาตลอดเวลา จนทำให้บอมบอมรู้สึกสงสาร และผูกพันขึ้นมาทันทีที่เห็นสมศรียิ้มให้ตอนรถแล่นออกจากบ้าน

บอมบอมมองข้างทาง ซึ่งส่วนใหญ่มีแต่บ้านไม้ยกสูงชั้นเดียว มีบ้านปูนบ้างประปราย พอรถวิ่งผ่านวัดเขาก็มองไปข้างในเห็นติดป้ายประกาศ งานวัดประจำปีเริ่มตั้งแต่ 10-16 พฤษาคม 2538 บอมบอมยิ่งงงไปกันใหญ่ สิ่งไหนจริงสิ่งไหนภาพลวงตา บอมบอมเริ่มสับสนทางความคิด

แต่ที่หนักกว่าเดิมสมชายพาเขาไปทางเหนือ เพราะบอมบอมเห็นป้ายบอกทางเขียนลูกศรไว้ จึงเกิดความสงสัยว่าชายผู้นี้จะพาเขาไปที่ไหนกัน บอมบอมเกิดความกลัวและรู้สึกไม่ปลอดภัย

"พ่อจะพาบอมบอม ไม่ใช่ พ่อจะพาผมไปไหน”บอมบอมเริ่มมีสติจึงตีเนียนเป็นลูก ไม่พูดชื่อเพื่อความปลอดภัย

"มึงนี่ถามแปลกก็ไปเพชรบูรณ์น่ะซิ"สมชายเริ่มมีน้ำโหเหมือนสมศรีอีกคน

"ไปทำไมเพชรบูรณ์”บอมบอมสงสัยหนักขึ้นไปอีก

"อ้าว ก็ไปเรียนน่ะซิ กูบอกมึงแล้วเมื่อคืนอย่าไปกับเพื่อนเลวๆของมึง ดูซิวันนี้มึงเป็นอะไรของมึง เมาค้างอะไรบอกพ่อมา"สมชายจ้องตาบอมบอมครั้งหนึ่งแล้วหันกลับไปดูทางต่อ

"ไม่ได้เมาอะไรหรอกครับพ่อ"บอมบอมเห็นสมชายมีอารมณ์โกรธ เขาจึงหยุดถามหยุดสงสัยถึงแม้จะคาใจอยู่

บอมบอมไม่เคยนั่งรถชมวิวทิวทัศน์ข้างทางจนเพลินตา เลยทำให้เกิดความรู้สึกง่วงนอน เขาจึงเผลอหลับไปในที่สุด ซึ่งก็เป็นเวลานานพอสมควร

"จ้อย จ้อย ไอ้จ้อย ตื่นได้แล้ว" บอมบอมลืมตาขึ้นทันทีเมื่อเสียงสามดังขึ้น

บอมบอมลืมตาขึ้นในระหว่างที่ สมชายกำลังจะเลี้ยวรถเข้าไปในมหาวิทยาลัย บอมบอมจึงหันไปมองป้ายชื่อมหาวิทยาลัย พอเห็นปุ๊บเขาทั้งตกใจและประหลาดใจยิ่งนัก นี่มันคือมหาวิทยาลัยอิงฟ้า บอมบอมจึงหันหน้ามาหาสมชายทันที

"พ่อผมเรียนที่นี่เหรอ"บอมบอมมีสีหน้าตกใจอย่างหนัก

"ก็ใช่ซิวะ ถ้าไม่ได้เรียนที่นี่แล้วมึงจะเรียนที่ไหน"

"ไม่ใช่พิพัฒนเมธาเหรอครับ"

"โอ๊ย ไอ้จ้อยพ่อจะเอาเงินที่ไหนไปส่งมึงไปเรียน แล้วสมองอย่างมึงน่ะ จะสอบเข้าได้หรือเปล่ายังไม่รู้เลย พ่อถามจริงๆเมื่อคืนมึงไปทำอะไรมา"

"เปล่าครับ”บอมบอมสับสนอลหม่านในความคิดเพราะสิ่งที่เห็นที่เจอนั้น ช่างประหลาดปนอัศจรรรย์

"ถึงซะทีไอ้จ้อย ลงรถเดี๋ยวพ่อจะเดินไปส่ง”สมชายเปิดประตูรถลงไปในทันที

ส่วนบอมบอมกำลังตะลึงกับตึกสามชั้น ที่เขียนว่าหอพักชาย1 เขามองอยู่นานพอสมควร ด้วยความคิดที่ไม่สามารถอธิบายเป็นคำพูดได้

สมชายรอบอมบอมอยู่หน้ารถพักหนึ่ง พอเห็นบอมบอมไม่ลงมาซักที เขาจึงเดินเข้าไปหาและเคาะประตูรถ

เมื่อบอมบอมได้ยินเสียงเคาประตูรถ เขาจึงได้สติรีบถือกระเป๋าลงมาจากรถทันที มายืนอยู่เคียงข้างๆสมชาย

ความรู้สึกของบอมบอมตอนนี้ คืออยากกลับบ้านที่กรุงเทพ ถ้ากลับไม่ได้ก็ไปอยู่กับชายหญิงที่อ้างว่าเป็นพ่อแม่ก็ยังดี เพราะบอมบอมสัมผัสได้ถึงความรัก ที่ทั้งสองมีให้ ถึงจะพูดจาไม่ไพเราะ เหมือนพ่อแม่จริงๆของเขาก็ตาม

"พ่อส่งแค่นี้นะ มีปัญหาอะไรเขียนจดหมายไปหาพ่อ ถ้าด่วนโทรเลขก็ได้ ปิดเทอมเดี๋ยวพ่อจะมารับกลับบ้านนะ"สมชายตบบ่าบอมบอมเบาๆ แล้วส่งเงินให้สามพันเอาไว้ใช้

"ผมไม่เรียนได้ไหมพ่อ"บอมบอมเกิดความกลัว นอกจากไม่รู้ว่าหลุดมาอยู่ยุคนี้ได้อย่างไร และข้อสำคัญเขาไม่อยากอยู่ในหอพักชายที่มีผู้ชายร่วมร้อย บอมบอมทำใจรับไม่ได้ ที่จะอยู่ร่วมกับผู้ชายมากมายขนาดนี้

"จ้อย”สมชายจ้องตาเขม็ง แต่ไม่กล้าว่าหรือด่าเพราะมีคนอยู่เยอะ

"ครับ”บอมบอมรับคำพร้อมรับเงินสามพันมา

"ขอบคุณครับพ่อ"บอมบอมยกมือไหว้สมชาย โดยนิสัยของบอมบอมจะเป็นเช่นนี้อยู่แล้ว ซึ่งก็สร้างความประหลาดใจแก่สมชายไม่น้อย เพราะถ้าเป็นเมื่อก่อนจะอีกอาการหนึ่งคือรีบรับแล้วยัดใส่กระเป๋ากางเกงทันที

"พ่อแค่สามพันเองจะไปพอกินอะไร สักหมื่นสองได้ไหมพ่อ "บอมบอมรู้สึกสามพันน้อยไป เพราะปกติใช้เดือนละสองหมื่นตอนอยู่กับพ่อแม่ในอนาคตที่กรงุเทพ

"จ้อย"สมชายเริ่มใกล้ใช้สองพยาค์

บอมบอมเลยหยุดขอ เพราะน้ำเสียงสมชายเริ่มเข้มขึ้น และอีกอย่างเขาคิดว่าสามพันนี้ น่าจะพอขึ้นรถกลับกรุงเทพในวันพรุ่งนี้ เผื่อไปเจอพ่อกับแม่ที่เขาคิดถึง

"ถ้าเงินไม่พอใช้ก็โทรเลขไปบอกนะ เดี่ยวพ่อจะส่งทางธนาณัตมาให้"

บอมบอมยิ่งงงไปกันใหญ่ เพราะคำพูดแต่ละอย่างเหมือนคนละยุค แต่เขาก็ไม่สนใจอะไรมากนัก

"พ่อไปแล้วนะ ตั้งใจเรียนนะจ้อย”สมชายเข้าไปตบหลังบอมบอมเบาๆ หลังจากนั้นสมชายก็หันหลังกลับเดินไปที่รถ ก่อนที่จะเข้าไปในรถสมชายหันมามองบอมบอมด้วยสายตาที่อ่อนโยน ซึ่งบอมบอมสัมผัสได้ สายตานั้นช่างคล้ายป้าที่อ้างว่าเป็นแม่ไม่ผิดเพี้ยน

บอมบอมหยิบเงินที่สมชายให้มาดู เขาก็เริ่มแน่ใจขึ้นเรื่อยๆว่าหลงยุคข้ามเวลามา เพราะเป็นธนบัตรรุ่นเก่าที่เลิกใช้ไปแล้ว แต่ก็เผื่อใจไว้หน่อยหนึ่งที่อาจเป็นความฝันก็เป็นได้ ถ้าคืนนี้นอนหลับ พรุ่งนี้ตื่นมาอาจยู่บ้านหลังเดิม

"น้อง น้อง”รุ่นพี่หอพักชายเรียกบอมบอม

บอมบอมจึงเดินเข้าไปหารุ่นพี่ที่เรียกเขา

"ขอดูใบเสร็จค่าหอหน่อยน้อง"

บอมบอมจึงเปิดกระเป๋าเสื้อผ้า นำแฟ้มเอกสารออกมาดู เพื่อหาใบเสร็จรับเงินที่จ่ายไว้ ตอนรายงานตัวคราวที่แล้ว ซึ่งบอมอบมก็ไม่รู้หรอกว่า จ้อยเก็บใบเสร็จไว้ตรงไหน เขาค้นหาพักใหญ่กว่าจะเจอ บอมบอมจึงยื่นให้รุ่นพี่ที่ยืนรอนานพอสมควร

รุ่นพี่รับมาดูเมื่ิอถูกต้อง จึงให้บอมบอมตามเขาเข้ามาในหอพัก

"ตามพี่มา"

บอมบอมเดินตามรุ่นพี่ต้อยๆ แล้วเริ่มสำรวจสิ่งรอบข้าง ชั้นล่างไม่มีใครอยู่ มีแต่ห้องกว้างๆที่น่าจะเอาไว้เป็นห้องประชุม พอเดินขึ้นชั้นสองถึงจะเป็นห้องนอน แต่ดูเหมือนบอมบอมจะไม่ได้นอนชั้นนี้ เพราะรุ่นพี่พาขึ้นไปชั้นสาม แล้วเดินไปทางขวาจนสุดทางเดิน หน้าห้องเขียนไว้ว่า A305

"ห้องนี้แหละ"รุ่นพี่เปิดประตูให้บอมบอมเข้าไป แต่รุ่นพี่นั้นไม่เข้าไปด้วย เพราะมีรุ่นพี่อีกสองคนที่รอต้อนรับรุ่นน้องอยู่

"สวัสดีน้องเข้ามาได้เเลย”รุ่นพี่เรียกให้เข้ามาเพราะเห็นบอมบอมยืนนิ่งอยู่หน้าห้อง

ที่บอมบอมยังไม่เข้าไปเพราะกำลังสำรวจรอบๆห้องด้วยสายตา ซึ่งในห้องนี้มีห้าเตียงห้าตู้หนึ่งห้องอาบน้ำและหนึ่งห้องสุขา

บอมบอมเดินเข้าไปหารุ่นพี่พร้อมยกมือไหว้ตามธรรมเนียม

"หวัดดีครับพี่”บอมบอมยิ้มให้รุ่นพี่ทั้งสอง

รุ่นพี่ทั้งสองแปลกใจในคำพูดของบอมบอม แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก แต่สิ่งที่ติดใจคือหน้าตาที่ขาวใสสไตส์คุณหนู ซึ่งไม่ค่อยเห็นแนวนี้ซักเท่าไร

"พี่ชื่อ กิต"กิตยิ้มให้บอมบอมอย่างเอ็นดู

"พี่ชื่อ พงษ์"คนนี้ไม่ยิ้มหน้าบึ่ง

"แล้วน้องล่ะชื่ออะไร”กิตเป็นคนถาม

"ชื่อบอบอมครับ อุ้ย บอม ครับ" บอมบอมฉุกคิดได้ในทันที ถ้าบอกบอมบอมนี่น่าจะเรื่องยาวเลยตัดทิ้งไปหนึ่งคำ ส่วนจ้อยดูเชยไปบอมบอมเลยไม่อยากใช้

"กวนทีนด้วย ชื่อบอมบอมเหรอ"พงษ์จ้องหน้าบอมบอม

"ตอนอยู่บ้านแม่เรียกบอมบอม แต่ตอนนี้เปลื่ยนเป็นบอมอย่างเดียวครับ”บอมบอมพยายามยิ้มกลบเกลื่อนด้วยความกลัว

พงษ์กับกิตหันหน้ามามองกันแล้วอมยิ้ม อดขำไม่ได้ เพราะความน่ารักของบอมบอม

"ไปนอนเตียงที่สามข้างๆพี่กิตที่นั่งอยู่นั่นแหละ พงษ์ชี้มือไปทางกิต

บอมบอมค่อยๆเดินไปข้างๆเตียงของกิตแล้วยิ้มให้กิต

"ยิ้มเก่งหรืออ่อยเก่งเราน่ะ”พงษ์แซว

บอมบอมหุบยิ้มทันทีที่โดนแซว และแก้เขินโดยการเอาเสื้อผ้าออกมาแขวนที่ตู้ ในขณะนั้นก็มีรุ่นน้องเข้ามาอีกสองคน บอมบอมจึงหยุดทำทุกอย่างและหันมามอง

คนแรกชื่อ สันติ ชื่อเล่น สันต์

คนที่สองชื่อ สุชาติ ชื่อเล่นชาติ

พอรุ่นน้องมาครบกันแล้ว พงษ์และกิตจึงลงไปข้างล่างปล่อยให้ทั้งสามพูดคุยกัน และนัดเวลาหนึ่งทุ่มตรงไปเจอกันที่ห้องประชุมชั้นล่าง

"นายเรียนคณะอะไระเหรอบอมบอม”สันต์ถาม

"เรียกบอมเฉยๆก็ได้"

"ไม่ได้หรอกพี่พงษ์ให้เรียกบอมบอม เราก็ว่าน่ารักดีสมกับหน้าตา”สันต์ยิ้มให้

บอมบอมยังไม่รู้เลยว่าเรียนคณะอะไร เขาจึงรีบเปิดแฟ้มดูถึงกับพงะ

"คณะอะไรหรอ”สันต์ย้ำ

"เอ่อ คณะ เทคโนลยีอุตสหกรรม เอก เทคโนโลยีไฟฟ้า” บอมบอมยิ้มหน้าเจี่ยน แล้วคิดไปว่าจะเรียนได้ไหมล่ะเนี่ย เขาจบสายศิลป์ภาษามา บอมบอมจึงเลือกเรียนบริหารธุรกิจ ที่มหาวิทยาลัยพิพัฒนเมธา

"เรียนคณะที่ไม่เข้ากับหน้าตาเลยนะบอมบอม ส่วนเราเรียนบริหาธุรกิจน่ะ แล้วนายล่ะชาติ "สันต์หันไปถามชาติที่นั่งเงียบ เพราะเป็นคนคุยน้อย

"สุขศึกษา"ชาติตอบสั้นๆ

เพื่อนใหม่ทั้งสามคนได้พูดคุยกันพอประมาณ เพราะชาติก็คุยน้อย ส่วนบอมบอมก็ไม่รู้จะคุยอะไร เนื่องจากเขาไม่รู้ประวัติของจ้อยเลย

เมื่อถึงเวลานัดหมายตอนหนึ่งทุ่ม ทุกคนต่างมาพร้อมเพียงกันในห้องประชุมชั้นล่าง

ห้องของบอมบอมจะนั่งอยู่ท้ายสุด เพราะอยู่ชั้นสามห้องห้า บอมบอมกับเพื่อนๆ และ พี่ๆมานั่งรอประธานหอพักซักสิบนาที หลังจากนั้นประธานหอพักก็มาแนะนำตัว

"พี่ชื่อมงคล นามดี ชื่อเล่น เตา"

พอแนะนำตัวเสร็จประธานหอพักก็บอกกฏระเบียบต่างๆให้น้องใหม่ฟังจนครบจบทุกอย่าง

"คราวนี้ก็มาถึงช่วงเวลาของน้องๆจะแนะนำตัวกันก่อนพร้อมจับฉลากพี่รหัส"ประธานเตาพูดต่อ

" แต่ในเมื่อมาพักที่หอในจะแนะนำตัวแบบธรรมดาไม่ได้ ต้องแนะนำให้คล้องจ้องกัน"

"เดี๋ยวพี่จะยกตัวอย่างนะ อย่างพี่ชื่อ มงคล ก็แนะนำตัวว่า ชื่อมงคล ขนหน้าแข้งยาว ส่วนพี่รองประธานชื่อ จรัญ ก็แนะนำว่า พี่ชื่อจรัญ ขยันอดทน พี่คิดว่าน้องๆคงเข้าใจกันดี เริ่มกันเลย

"เริ่มที่ชั้นสองก่อนเลยนะน้องๆออกมาทีละห้อง"ประธานเตาพูดขึ้น พร้อมกันนั้นนำกะละมังใบเล็กสีเขียว ใส่กระดาษสมุดชิ้นเล็กๆม้วนกลมๆ ที่เขียนรายชื่อรุ่นพี่ไว้ ให้รุ่นน้องได้จับฉลากพี่รหัส

ประธานเตาเรียกรุ่นน้องชั้นสองห้องแรกจนถึงท้ายสุด

"ผมชื่อสลัก รักเดียวใจเดียว ชื่อกร เรียนคณะเทคโนโลยีอุตสาหกรรม เอกเทคโนโลยีไฟฟ้าครับ"

บอมบอมรู้สึกดีใจที่มีเพื่อนในคณะเดียวกัน มาอยู่หอใน บอมบอมเลยคิดไปว่าพรุ่งนี้เช้าจะไปหาถึงห้อง เพื่อที่จะได้ไปเรียนพร้อมกัน

พอกรแนะนำตัวเสร็จ ก็จับฉลากพี่รหัสหลังจากนั้นพี่รหัสออกมาแนะนำตัว และทักทายพอเป็นพิธี

เมื่อรุ่นน้องชั้นสองแนะนำตัวจนครบ ก็ต่อด้วยชั้นสาม จนสุดท้ายมาถึงห้องของบอมบอม

บอมบอม ชาติ สนต์ เดินเรียงกันออกไป คนที่จะต้องแนะนำตัวคนแรกก็คือสันต์

"ผมชื่อสันติ อย่าริอาจหาเรื่อง ชื่อเล่นสันต์ เรียนคณะบริหารธุรกิจ เอก บริหารธุรกิจครับ"

พอสันต์แนะนำตัวเสร็จก็จับฉลากพี่รัหส หลังจากนั้นต่อด้วยชาติ

"ผมชื่อสุชาติ ใครเห็นต้องขยาด ชื่อเล่นชาติ เรียนคณะวิทยาศาสตร์บัณฑิต เอกสุขศึกษา ครับ "

"ต่อไปก็คนสุดท้ายน้องใหม่ของหอพักชาย1"ประธานเตาเอ่ยขึ้น

บอมบอมนั้นใจสั่นแต่สู้ ตอนเรียนที่โรงเรียนนานาชาติครูสอนสร้างความมั่นใจ กล้าแสดงออกซึ่งประสบความสำเร็จกับคนอื่นแต่บอมบอมไม่ เขาจึงสั่นสู้เพื่อเนียนเข้ากลุ่ม

"ผมชื่อสมบัติ หมัดหนัก ชื่อเล่นบอมครับ เรียนคณะเทคโนโลยีอุตสาหรรม เอก เทคโนโลยีไฟฟ้าครับ"

"ไม่ใช่ชื่อบอม ชื่อบอมบอม”พงษ์รุ่นพี่ที่ห้องตะโกนออกมาจากหลังห้องประชุม

ประธานเตาหันมามองบอมบอม

"บอมบอมเหรอ"

"ครับ”มาถึงขั้นนี้แล้วบอมบอมจำยอมใช้ชื่ิอเดิม

"ชื่อแปลกดี งั้นพี่ชื่อเตาเตานะ”ประธานเตาหัวเราะ

"โอ๊ย ห้องA305 มีแต่นักเลง”จรัญรองประธานพูดติดตลกแถมอมยิ้มกับสามหนุ่มห้องท้ายสุด

"น้องบอมบอมเป็นคนสุดท้าย เดี่ยวพี่เตาเตาจะอ่านชื่อพี่รหัสเลยนะ ไม่ต้องจับเพราะเหลืออันเดียว พี่รหัสของน้องบอมบอมคือ พี่เอกราช สุดใจ ออกมาโชว์ตัวให้น้องบอมบอมเห็นหน่อย"

บอมบอมตกใจกับชื่อพี่รหัสซึ่งเป็นชื่ออาเอก เขาจึงรีบหันไปมองทันที พอพี่เอกลุกขึ้นยืนบอมบอมถึงกับหยุดนิ่งไปชั่วขณะ แต่ความทรงจำในอนาคตไม่ได้หายไปไหน เพราะอาเอกเคยบอกว่าเรียนที่มหาวิทยาลัยอิงฟ้า บอมบอมจำได้ทันทีนี่อาเอกสมัยหนุ่มๆที่บอมบอมเคยดูในเฟสบุ๊ค

"บอมบอม พี่เอกมาแล้ว”ประธานเตาสะกิดที่แขนบอมบอม

"สวัสดีครับพี่เอก”บอมบอมยกมือไหว้แล้วยิ้มให้พี่เอกด้วยนัยน์ตาเป็นประกาย

"ยินดีที่ได้เป็นพี่รหัสหอของน้องบอมบอมนะครับ”เอกพยักหน้ารับไหว้ และยิ้มให้บอมบอมด้วยสายตาที่หวานปานน้ำผึ้ง

"ถ้าน้องบอมบอมมีปัญหาอะไร บอกพี่เอกให้ช่วยได้นะครับ"

"โอ๊ย พอได้แล้วไอ้เอกมึงจะหวานไปถึงไหน น้องเขาเป็นผู้ชายนะไม่ใช่ผู้หญิง"ประธานเตาพูดขึ้นพราะเริ่มเลี่ยน

"เอ้ย น้องห้องกูนะโว้ย อย่ามายุ่ง”กิตตะโกนมาจากด้านหลังประชุม

"น้องบอมบอมเข้าไปข้างในได้แล้ว พี่กิตของน้องเริ่มหวง”ประธานเตาตบหลังเบาๆด้วยความเอ็นดู

ส่วนบอมบอมนั้นยิ้มไม่หุบ และแอบมองพี่เอกบ่อยครั้ง เพราะเขาไม่คาดคิดคาดฝันว่าจะมาเจอ อาเอกในวัยไล่ๆกับเขาในช่วงเวลาการย้อนยุค ตอนนี้บอมบอมเชื่อสนิทใจว่าหลงมาในยุค 90แน่นอน

"ไอ้บอมบอมยืนเหม่ออะไรเข้ามาได้แล้ว”พงษ์รุ่นพี่ที่ห้องเรียกให้เข้าไปนั่งข้างใน

"น้องบอมบอมเป็นอะไรหรือเปล่าบอกพี่เอกได้นะครับ”เอกถามด้วยความสงสัยเห็นบอมบอมยืนนิ่ง

เมื่อได้ยินเสียงของพี่เอกบอมบอมเลยพอได้สติกลับคืนมาบ้าง

"ไม่มีอะไรครับ" พูดจบบอมบอมจึงเดินเข้าไปข้างในนั่งหลังพี่กิต

"ในเมื่อพระเอกของเราออกมาแล้ว ต่อไปก็จะเป็นการร้องเพลงของพี่เอก ที่จะร้องเพลงให้น้องๆฟัง โดยเฉพาะน้องบอมบอมของพี่เอก”ประธานเตาร่ายยาวเป็นหางว่าว

เอกจึงเดินไปหยิบกีต้าร์ตัวโปรด มานั่งที่เก้าอี้พร้อมร้องเพลงเล่นกีต้าร์ให้น้องๆฟัง

เพลงแรกที่เอกร้อง เพลงคนแรก ของเจมส์ เรืองศักดิ์

บอมบอมยังยิ้มไม่หุบ ซึ่งเนื้ิอเพลงมันตรงใจบอมบอมมาก