ภาคนี้ย้อนกลับในปัจจุบันอีกครั้ง ตัวละครอยู่ครบทุกตัว ทั้งภาค1และ2 ทุกตัวละครจะชุลมุนวุ่นรัก กว่ารักจะลงตัว
View Moreบอมบอมตัดสินใจตามง้อขอคืนดีกับมิคกี้ เพราะช่วงเวลาที่มิคกี้โกรธอยู่นั้น บอมบอมใจคอไม่ดีและวุ่นวายพอสมควร พอเขามาถึงบ้านจึงหอบเจ้าแมวเหมียวมอมมอม และกระเป๋าเสื้อผ้าเพื่อไปบ้านมิคกี้ ซึ่งเขาก็ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่ในเมื่อตัดสินแล้ว ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรบอมบอมก็พร้อมยอมรับได้โดยไม่มีข้อแม้แต่อย่างใดซึ่งเย็นนี้ทางสะดวกเพราะรัฐมนตรีพายัพกับคุณหญิงโสภิตาไม่อยู่บ้าน บอมบอมมาถึงก็รีบขึ้นไปบนห้องของมิคกี้ในทันที บอมบอมยืนรออยู่หน้าประตูห้องอยู่พักหนึ่ง ก่อนที่เขาจะเคาะประตูห้องด้วยใจคอไม่ดีเท่าไรนัก“ก๊อก ก๊อก ก๊อก”เมื่อประตูเปิดออกบอมบอมรีบลอดใต้วงแขนของมิคกี้เข้าไปในห้องทันที โดยที่มิคกี้ยังไม่ทันตั้งตัวแต่อย่างใด มิคกี้จึงรีบหันหลังกลับเพื่อไปขับไล่บอมบอมออกจากห้องนอนของเขา“นายมาทางไหนไปทางนั้นเลย” มิคกี้ชี้มือไปที่ประตูห้อง“นายจะให้เราไปได้ไง เราพามอมมอมมาด้วย นายก็ต้องช่วยเราเลี้ยงดูแลนะ นายสัญญากับเราแล้ว นายจะเป็นพ่อส่วนเราจะเป็นแม่ หรือว่านายลืมไปแล้ว” บอมบอมเปิดกรงเพื่อนำแมวออกมาให้วิ่งเล่นที่ห้องของมิคกี้“เราไม่ลืมหรอก แต่เราไม่เข้าใจในเมื่อนายทำสำเร็จแล้วนี่ ทำไมนายยั
นิกกี้ได้ขับรถพาสุกี้ไปยังเหมืองแร่ที่เขาทำงานในช่วงเสาร์อาทิตย์นี้ ช่วงแรกสุกี้ก็ไม่พอใจและโวยวาย แต่เมื่อโดนขู่ว่าจะฟ้องพ่อกับแม่ ซึ่งสุกี้กลัวมากเลยต้องตามใจนิกกี้ไปยังเหมืองแร่“ไม่พอใจพี่เหรอ” นิกกี้เอ่ยขึ้น“แต่ที่พี่ทำลงไปเพื่อสุกี้นะ มิคกี้เขาชอบบอมบอม สุกี้น่าจะรู้ดีไม่ใช่เหรอ พี่พูดตรงๆ เลยก็แล้วกัน ขนาดหน้าน้องเหมือนสุก้าคนที่มิคกี้เคยรัก มิคกี้ยังไม่สนใจเลย ทำไมน้องสุกี้ไม่เห็นคุณค่าในตัวเองบ้างล่ะ”“ไม่ต้องมาตอกย้ำสุกี้หรอก”“ไม่ได้ตอกย้ำ แต่พี่อยากให้สุกี้มองคนที่รักตัวตนสุกี้บ้าง” นิกกี้เหล่ตามองเพื่ออยากเห็นสีหน้า“ใคร”“พี่ไง”สุกี้หันไปมองนิกกี้ที่กำลังยิ้มอยู่ ซึ่งสุกี้ก็พอรู้บ้างเพราะพฤติกรรมของนิกกี้บ่งบอกมาอย่างชัดเจน แต่สุกี้แกล้งไม่รับรู้และยอมรับ“พี่ก็รู้นี่ว่าสุกี้ไม่ได้รักพี่”“ถ้าไม่ได้รักแล้วยอมเป็นของพี่ทำไม”“เผลอตัวไปหน่อย” เมื่อสุกี้พูดจบเขาก็ครุ่นคิดว่าเป็นอย่างที่นิกกี้บอกหรือไม่“เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน ไปอยู่กับพี่ที่เหมืองช่วงมหาวิทยาลัยปิด สุกี้อาจจะพบคำตอบก็ได้นะ”“ได้ สุกี้ก็เบื่อตามตื้นคนอื่นเหมือนกัน หันมาลองรักคนที่รักเราชีวิตอาจมีสีสันที่สดใส
วันนี้บอมบอมมาเรียนแต่เช้า เพราะเขามีความรู้สึกดีอย่างมากที่ได้ใกล้ชิด และสมหวังกับมิคกี้ ถึงแม้มิคกี้ยังไม่ได้บอกว่ารักเขา แต่เมื่อได้เสียตัวให้กันแล้ว บอมบอมจึงถือว่ามิคกี้บอกรักไปในตัว โดยมีแมวชื่อมอมอมเป็นสื่อกลางหัวใจบอมบอมกำลังฝันหวานคิดถึงมิคกี้อยู่นั้น เพื่อนรักบิวก็เดินเข้ามาหาและจี้ที่เอวของเขา จนทำให้บอมบอมตกใจ“นายก็ เราตกใจหมดเลย”“ขวัญอ่อนจริงนะ มอมมอม”“เราชื่อบอมบอมไม่ใช่มอมมอม” บอมบอมมองค้อนเป็นการใหญ่“แหมทำเป็นไม่รู้เรื่อง ถ่ายรูปแมวมอมมอมกับมิคกี้ลงเต็มโซเซียลไปหมด”“มีบ้างนิดหน่อย” บอมบอมอมยิ้ม“เห็นถ่ายในห้องด้วยกัน เราจำได้นะว่าแต่ได้กันหรือยัง” บิวกระซิบเบาๆ“อือ”“เป็นไงบ้าง”“ก็ดีนะแต่เล็กไปหน่อย”“ไม่เป็นไรหรอกเน้นหล่อไว้ก่อน”“บ้า”“เรามีเรื่องจะถามนายหน่อย ที่นายบอกว่าจะแกล้งมิคกี้ให้หลงรักแล้วจะทิ้ง ตอนนี้ยังคิดอยู่ไหม”“อือ” บอมบอมครุ่นคิดและเขาก็ได้ทราบความรู้สึกของตัวเองแล้วว่ารักมิคกี้อย่างจริงๆ“บอมบอมนายหลอกเรา” เสียงมิคกี้ดังอยู่ข้างหลัง“บอมบอมรีบหันไปทันใด และเขาก็ต้องตกใจอย่างมาก เพราะสีหน้าของมิคกี้บ่งบอกชัดเจนว่าผิดหวังและเสียใจ เมื่อได้ยินคำ
ความสัมพันธ์ของสุก้าและก็อตได้คืบหน้าไปอย่างมาก เพราะห้วงเวลานี้มิคกี้ไม่ได้ตามจีบสุก้าอีกแต่อย่างใด เพราะมัวไปอยู่กับบอมบอมเนื่องด้วยต้องช่วยกันเลี้ยงลูกแมว จึงเป็นโอกาสอันดีที่ก็อตทำคะแนน สุก้าจึงเริ่มใจอ่อนขึ้นมาบ้าง และในเย็นนี้สุก้าจึงตกปากรับคำก็อตมาที่บ้านของเขา เพื่อมากินอาหารฝีมือกิตพ่อเลี้ยงเดี่ยว “กินให้เต็มทีเลยนะลูก วันนี้เป็นฝีมือพ่อเอง”กิตเอ่ยขึ้นพร้อมมองทั้งสองอย่างใคร่เอ็นดู “ครับคุณพ่อ”สุก้ารับคำ สุก้าถูกปากรสชาติอาหารที่ทำแบบง่ายๆแต่อร่อย เขาจึงทานอาหารมื้อนี้จนหมด หลังจากนั้นก็เข้าไปช่วยก็อตล้างชามในห้องครัว แต่ฝนฟ้าไม่เป็นใจดันตกมาอย่างมาก จนสุก้าหวั่นวิตกกลัวกลับบ้านไม่ได้ เมื่อล้างถ้วยชามเสร็จเขาจึงรีบออกมานั่งห้องรับแขก “พี่ต้องขอโทษด้วยไม่น่าชวนสุก้ามาที่บ้านเลย”ก็อตรู้สึกผิดแสดงออกทางสีหน้าอย่างชัดเจน “ไม่เป็นไรหรอกครับพี่ มันเป็นเหตุสุดวิสัยที่เราไม่สามารถจะรู้ได้” “ขอบใจมากนะ ที่พูดให้พี่ได้สบายใจขึ้นมาบ้าง” ทั้งสองนั่งคุยกันเป็นเวลานานฝนก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหายตก ก็อตจึงต
ค่ำคืนวันหยุดมิคกี้มาตามสัญญา เพราะเขาอยากเจอมอมมอมแมวเหมียวแสนน่ารัก ที่เขาร่วมตัดสินใจจะเลี้ยงดูร่วมกันกับบอมบอม ซึ่งทั้งคู่ก็ได้นำมอมมอมมานอนเล่นนอนกอดอย่างมีความสุข“มอมมอมซ้ำหมดแล้วตัวนิดเดียวดูมือนายสิอย่างใหญ่เลย” บอมบอมเอ่ยขึ้นแต่ตัวเองก็ยังจับหางของมอมอมเล่นเหมือนกัน“เอาล่ะ ถ้าอย่างนั้นแค่นี้พอเอานอนดีกว่า” มิคกี้อุ้มมอมมอมลงบนเตียงนอนเล็กและวางไว้ข้างๆ ที่นอนของบอมบอม“มาเหนื่อยๆ ก็ไปอาบน้ำซะเนื้อตัวจะได้สะอาด ถ้าได้มาจับมอมมอมอีกจะได้ไม่สกปรก”“นายเห็นเราสกปรกอย่างนั้นเลยเหรอ แต่ก็ยังอยากได้เราอยู่นินายชอบพูดจาย้อนแย้งน่าดูนะ” เมื่อมิคกี้พูดจบเขาก็ไม่ได้สนใจคำพูดของบอมบอม ว่าจะพูดอะไรต่อเพราะเขาก็รู้สึกเหนียวตัวอยู่เหมือนกัน มิคกี้จึงรีบไปอาบน้ำเพื่อชำระคาบเหงื่อใคร่ ส่วนบอมบอมก็ห่มผ้าให้มอมมอมแมวเหมียวสุดที่รักเมื่อบอมบอมจัดการดูแลแมวเหมียวเสร็จเขาก็ล้มตัวลงนอน โดยไม่ได้สนใจมิคกี้แม้แต่น้อยและลืมไปว่ามิคกี้ได้เข้ามาอยู่ในห้องแล้ว จนมิคกี้ออกมาจากห้องน้ำเปลื่ยนเสื้อผ้าและขึ้นมาบนเตียงนอนของบอมบอม“อ้าว” บอมบอมมีท่าทีตกใจ“ตกใจอะไร” มิคกี้ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย“ไม่มีอะไรหร
วันนี้สุก้าได้ไปเที่ยวกับก็อตทั้งวันจึงทำให้เขาเริ่มรู้สึกดีๆ กับก็อตมากขึ้น ถึงแม้เขายังไม่สามารถที่จะลืมมิคกี้ได้ แต่ในเมื่อภาพตรงหน้าที่เขาเห็นนั้น มีเพียงแต่บอมบอมที่ได้ยืนเคียงข้างมิคกี้ตลอดเวลา ถึงแม้สุก้าอยากให้เป็นตัวเขาเองแต่ก็ไม่สามารถที่จะทำอะไรได้ และเขาก็ไม่สามารถที่จะไปสู้รบต่อกรแย่งชิงมิคกี้กับบอมบอมได้เลยหลังจากสุก้าอาบน้ำเสร็จเขาก็นอนครุ่นคิดเรื่องมิคกี้อยู่เบนเตียง และช่วงเวลาเดียวกันนั้นนั่นเองที่ก็อตได้โทรมาหาเขา ซึ่งสุก้าก็ยินดีรับแต่โดยดี เพราะเขาก็รู้สึกเคว้งและอยากมีคนมาปลอบใจเขาอยู่เหมือนกัน“ทำอะไรอยู่” เสียงก็อตดังขึ้น“ก็ไม่ได้ทำอะไรหรอก นอนเล่นๆ คิดอะไรเรื่อยเปื่อย”“คิดถึงคนอื่นหรือเปล่า แต่พี่อยากให้สุก้าคิดถึงพี่มากกว่าคนอื่น”“อยู่ด้วยกันมาทั้งวันจะมาคิดถึงอะไรกันอีกล่ะ”“พี่ไม่ได้เห็นหน้าสุก้าแค่ชั่วโมงเดียวก็เหมือนไม่ได้เห็นเป็นหมื่นปี”“พูดไปเรื่อย” สุก้าอดยิ้มไมได้ เพราะคำพูดกับหน้าตาของก็อตนั้นไปคนละทางกันทีเดียว ซึ่งเขาก็ไม่เข้าใจว่าทำไมก็อตต้องมาติดพันเขา ทั้งๆ ที่น้องรหัสของก็อตออกจะน่ารักมากกว่าเขาอีก ซึ่งตรงนี้สุก้าก็ยอมรับอย่างใจจริงว่าบอมบ
เย็นนี้นิกกี้อดรนทนความคิดถึงสุกี้ไม่ไหว เพราะเขายังติดใจรสรักที่สุกี้มอบให้ และอีกอย่างเขารู้ใจตัวเองแล้วว่าชอบสุกี้อย่างหมดใจ ถึงแม้เขาจะรู้ว่าสุกี้นั้นไม่ได้รักเขาแต่อย่างใด เพราะมีใจให้น้องชายของเขา อย่างแท่บไม่มีเหลือพื้นที่ว่างไว้ให้เขาแม้แต่น้อย ถึงกระนั้นนิกกี้ก็ไม่มีวันยอมแพ้อย่างเด็ดขาดนิกกี้จึงเป็นฝ่ายเข้าหาพ่อแม่ของสุกี้ พอกลับจากทำงานช่วงวันหยุด เขาจึงซื้อของกินของฝากมาให้เป็นประจำ ซึ่งก็สร้างความพึงพอใจให้แกทั้งสองอย่างมาก ในเย็นนี้สุกี้จึงไม่อาจปฏิเสธการมารับของนิกกี้ได้“พี่นิกกี้จะพาสุกี้ไปไหนเหรอ”“คอนโด”“ไม่ไป” สุกี้รู้สึกโกรธที่นิกกี้คิดแต่เรื่องแบบนี้“พี่พูดเล่นพี่ก็อยากจะพาสุกี้ไปเที่ยวไม่ได้เหรอ ได้ข่าวว่าสุกี้ชอบช้อปปิ้ง วันนี้พี่จะซื้อให้ไม่อั้นเลย”“จริงเหรอ” สุกี้อมยิ้มนิดๆ เพราะมีหลายสิ่งที่เขาอยากได้มาก แต่ไม่สามารถที่จะซื้อได้เพราะราคาค่อนข้างแพงมาก สำหรับนักศึกษาที่ยังไม่ได้ทำงานอย่างเขา และอีกอย่างพ่อแม่ของสุกี้ก็ไม่ได้ร่ำรวยอะไรมากมาย“ใช่ ถ้าอย่างงั้นขึ้นรถไปกันเลย” นิกกี้ยิ้มอย่างเริงร่า เพราะรู้สึกดีใจอย่างมาก ถึงแม้ว่าสุกี้จะไปเพราะอยากได้ของที่
บอมบอมและมิคกี้ต่างแยกย้ายกันกลับคนละทาง มิคกี้จึงได้มาส่งบอมบอมที่บ้าน ซึ่งมาในครั้งนี้เขาค่อนข้างเต็มใจมา ไม่เหมือนแต่ครั้งก่อนหน้านี้ที่แสนจะอึดอัดเมื่อได้อยู่กับบอมบอม เมื่อทั้งคู่มาถึงที่บ้านต่างรีบลงจากลงและพาแมวน้อยสีส้มออกมาดูเล่น“น่ารักมากเลยนะ” บอมบอมเอ่ยขึ้น“ใช่ ตอนนี้เจ้าหนูมีแม่แล้วนะ” มิคกี้ยิ้มอย่างสดใจ“ใครแม่” บอมบอมสงสัย“ก็นายไง หรือว่านายอยากเป็นพ่อเหรอ หรือจะเปลื่ยนรสนิยมแล้ว”“ไม่ได้เปลื่ยนหรอก เป็นแม่ก็ได้แล้วพ่อล่ะ”“เดี๋ยวเราเป็นเอง”“ก็ดีลูกเราจะได้มีพ่อมีแม่แต่ยังไม่ชื่อเลยนิสิ” บอมบอมมีท่าทีครุ่นคิดอย่างหนัก“เราชื่อมิคกี้ นายชื่อบอมบอม ถ้าเอามารวมกันจะเป็นชื่ออะไรดี” มิคกี้มีท่าทีครุ่นคิดเช่นเดียวกัน“มอมมอม ไง เอา มอม้าของนายมาใส่ชื่อเราดีไหม”“มอมมอม ชื่อเหมือนหมาเลย อีกอย่างกลัวเรียกผิด แล้วดันเรียกนายว่ามอมมอมจะยุ่งไปใหญ่นะ”“มิคกี้นายว่าเราเป็นหมาเหรอ” บอมบอมหน้ามุ่ยทันที“เปล่าเราพูดเล่นแค่นั้น ใครจะคิดอย่างนั้นได้นายทั้งน่ารักและจิตใจดี” มิคกี้อมยิ้ม“แล้วไป ถ้างั้นเรามาเชลฟี่กันดีกว่า เดี่ยวเราอุ้มแมวไว้นายเป็นคนถ่ายก็แล้วกันนะ”“ได้ ถ่ายคู่เลยนะ
บอมบอมไม่ได้เอารถมาให้คนขับรถมาส่ง เขาจึงขึ้นรถมากับมิคกี้ เมื่อมาถึงที่วัดบอมบอมจึงพามิคกี้เข้าไปในวัดและโบสถ์เพื่อไหว้พระ“ขอให้ลูกสมหวังในความรักด้วยเทิด คนนี้แหละที่ลูกหวังว่าจะได้เป็นคนรัก สาธุ” บอมบอมบอมขอพรอยู่หลายอย่าง และใช้เวลานานอยู่พอสมควร“ขอพรอะไรนานจัง” มิคกี้จ้องมองพร้อมอมยิ้มนิดๆ เมื่อเห็นบอมบอมทำปากขมุบขมิบ“ขอให้สมหวัง เปล่า ขอให้พ่อกับแม่สุขภาพแข็งแรง”“โกหกบาปกรรม ในวัดแท้ๆ ยังจะมาพูดโกหกอีก”“พูดมาก ไปเหอะปล่อยนกปล่อยปลากันดีกว่า”เมื่อบอมบอมกราบพระสามครั้งแล้ว เขาจึงเดินน้ำหน้ามิคกี้มายังที่ปล่อยปลา ซึ่งอยู่ติดกับแม่น้ำพอดี ทั้งสองจึงซื้อปลาคนละถุงแล้วปล่อยลงสู่แม่น้ำ“อ้าว บอมบอม” ก็อตพี่รหัสที่แสนดีเรียกบอมบอมเมื่อขึ้นมาจากท่าน้ำ“พี่ก็อตมาได้ไง มาคนเดียวเหรอ”“เปล่ามากับสุก้า นั่นไงกำลังซื้อปลามาปล่อยอยู่”“บังเอิญจริงๆ ไม่คิดเลยว่าจะได้เจอพี่ก็อต”ริมฝีปากของบอมบอมขยับคุยกับก็อต แต่สายตาแอบมองมิคกี้ทุกระยะ ยิ่งเมื่อสุก้าเดินเข้ามาใกล้ๆ แล้ว บอมบอมสังเกตเห็นได้ชัดว่าสุก้ามีท่าทีตกใจ และมีความไม่พึงพอใจอย่างมาก“เราลงไปปล่อยปลากันเถอะพี่ก็อต” สุก้าเอ่ยขึ้น“ไป
บอมบอมนั่งรถสุดหรูมาจากที่บ้าน เพื่อที่จะมาเซอร์ไพร์สพ่อกับแม่ของเขา ที่บริษัทอสังหาริมทรัพย์พันล้าน ทางไปบริษัทของพ่อบอมบอมต้องผ่านหน้า มหาวิทยาลัยพิพัฒนเมธา พอถึงทางม้าลายคนขับรถของบอมบอมก็หยุดให้นักศึกษาข้าม แต่แล้วมีรถสปอร์ตคันงามมาชนท้ายรถของบอมบอม จนบอมบอมโยกตัวไปข้างหน้าศีรษะชนพนังเบาะนั่ง “คุณหนูเป็นอะไรหรือเปล่าครับ”คนขับรถรีบหันมาดูบอมบอมทันที ทั้งที่ตัวเขาเองก็เจ็บที่ศีรษะเหมือนกัน “ไม่เป็นอะไรหรอกครับลุง”บอมบอมหันหลังไปมองรถคันที่ชน “ดูรถก็น่าจะเป็นลูกคนรวย” “ก็น่าจะใช่”คนขับรถขับหาที่จอดรถข้างๆทางใกล้หน้ามหาวิทยาลัย “คุณหนูรออยู่นี่นะ เดี๋ยวลุงจะลงไปเคลียร์กับเด็กหนุ่มคนนั้นซะหน่อย”คนขับรถมองที่กระจากเห็นหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกับบอมบอมสองคน ลงมาดูที่หน้ารถสปอร์ตคันหรูหลายสิบล้าน บอมบอมนั่งกุมหน้าผากเพราะยังเจ็บศีรษะอยู่ เพราะกระแทกค่อนข้างแรงพอสมควร บอมบอมหันหลังไปดูหลังรถอีกครั้งก็เห็นสองหนุ่มออกลีลาเยอะพอสมควร บอมบอมจึงคิดว่าตัวเองต้องไปจัดการสองหนุ่มนั่น บอมบอมจึงรีบลงจากรถถึงแม้ศีรษะที่เริ่มนูนขึ้น ...
Comments