เกิดใหม่ใกล้ๆนาย

   บอมบอมนั่งรถสุดหรูมาจากที่บ้าน เพื่อที่จะมาเซอร์ไพร์สพ่อกับแม่ของเขา ที่บริษัทอสังหาริมทรัพย์พันล้าน ทางไปบริษัทของพ่อบอมบอมต้องผ่านหน้า มหาวิทยาลัยพิพัฒนเมธา พอถึงทางม้าลายคนขับรถของบอมบอมก็หยุดให้นักศึกษาข้าม แต่แล้วมีรถสปอร์ตคันงามมาชนท้ายรถของบอมบอม จนบอมบอมโยกตัวไปข้างหน้าศีรษะชนพนังเบาะนั่ง

           “คุณหนูเป็นอะไรหรือเปล่าครับ”คนขับรถรีบหันมาดูบอมบอมทันที ทั้งที่ตัวเขาเองก็เจ็บที่ศีรษะเหมือนกัน

           “ไม่เป็นอะไรหรอกครับลุง”บอมบอมหันหลังไปมองรถคันที่ชน 

           “ดูรถก็น่าจะเป็นลูกคนรวย”

           “ก็น่าจะใช่”คนขับรถขับหาที่จอดรถข้างๆทางใกล้หน้ามหาวิทยาลัย

           “คุณหนูรออยู่นี่นะ เดี๋ยวลุงจะลงไปเคลียร์กับเด็กหนุ่มคนนั้นซะหน่อย”คนขับรถมองที่กระจากเห็นหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกับบอมบอมสองคน ลงมาดูที่หน้ารถสปอร์ตคันหรูหลายสิบล้าน

           บอมบอมนั่งกุมหน้าผากเพราะยังเจ็บศีรษะอยู่ เพราะกระแทกค่อนข้างแรงพอสมควร บอมบอมหันหลังไปดูหลังรถอีกครั้งก็เห็นสองหนุ่มออกลีลาเยอะพอสมควร บอมบอมจึงคิดว่าตัวเองต้องไปจัดการสองหนุ่มนั่น บอมบอมจึงรีบลงจากรถถึงแม้ศีรษะที่เริ่มนูนขึ้น

           “จะโวยวายอะไรกันหนักหนา”บอมบอมเดินมายืนข้างคนขับรถ และมองหน้ามิคกี้กับยูโรในชุดนักฟุตบอล ซึ่งบอมบอมก็คิดในใจว่าสองคนนี้ก็หล่อดีเหมือนกัน คนแรกหล่อขาวแต่ไม่ถึงกับตี๋ซะทีเดียว ส่วนอีกคนหล่อคมเข้มผิวสีน้ำตาล แต่การพูดจาทั้งสองหนุ่มฟังไม่รื่นหูบอมบอมเท่าที่ควร เมื่อได้ยินมิคกี้หนุ่มหล่อผิวขาวพูดประชดในตัวของเขา

           “นึกว่าจะไม่ลงมาซะแล้วคุณหนู”มิคกี้พูดเสียงสอง

           “ลงมาแล้วมีปัญหาอะไรก็ว่ามา”

           “ก็ไม่อะไรหรอก เรียกประกันมาก็จบแล้ว”

           “แล้วทำไมต้องโวยวายพูดจากเสียงดัง”

           “อ้าว ก็นายไม่ลงมานี่เป็นเจ้าของรถ ก็ต้องมาเคลียร์เองซิ”

           “ใครเคลียร์ก็เหมือนกันนั่นแหละ และอีกอย่างนายผิดไม่ใช่เรา”

           “ยอมรับว่าผิด แต่นายไม่คิดที่จะลงจากรถมาเคลียร์เลยเหรอ”

           “จะลงมาทำไมมลภาวะเป็นพิษ”บอมบอมเริ่มโมโหฉุนเฉียวขึ้นทันที ถึงแม้มิคกี้จะหล่อเทพก็ตามที

           “พอเถอะ นายเป็นลูกรัฐมนตรีเชียวนะ คนเริ่มมองแล้ว และอีกอย่างเราผิด ดูจากการแต่งตัวและรถ ก็น่าจะไม่ธรรมดา ก็คงเป็นลูกคนรวยเหมือนนายนั่นแหละ เราว่าพอเถอะอย่าไปต่อล้อต่อเถียงเลย”ยูโรกระซิบข้างๆหูของมิคกื้

           “ก็ได้รอประกันมาแล้วก็กัน”มิคกี้พูดขึ้นลอยๆ

           “ก็แค่นี้แหละ”บอมบอมมองมิคกี้แวบหนึ่งแล้วเดินไปที่รถทันที

           เมื่อบอมบอมขึ้นรถไปแล้วสองหนุ่มมองหน้ากัน ด้วยความเสียดายเพราะวันนี้นัดกันไว้ว่าจะไปเตะฟุตบอลจึงเป็นอันต้องยกเลิก ส่วนบอมบอมก็เช่นเดียวกันเปลื่ยนแผนที่จะไม่ไปหาพ่อแม่ที่บริษัท บอมบอมจึงให้คนขับรถกลับไปที่บ้านตามเดิม

           วันนี้เปิดเรียนวันแรกบอมบอมมาแต่เช้าด้วยความตื่นเต้น แต่ก็หมดความมั่นใจไปนิดนึงเพราะหน้าผากซ้ำเป็นจ้ำๆ เมื่อบอมบอมเข้ามาในมหาวิทยาลัยพัฒนเมธา เขาก็มองหาบิวเพื่อนรักที่เรียนมาด้วยกันตั้งแต่เตรียมอนุบาล จนถึงมหวิทยาลัยก็เรียนคณะบริหารธุรกิจเหมือนกันอีก

           “บอมบอมเราอยู่นี่”เสียงบิวดังขึ้น และกวักมือเรียกบอมบอมตรงซุ้มที่นั่งสำหรับนักศึกษา

           บอมบอมหันไปมองและอมยิ้ม เขาจึงรีบเดินไปหาบิวที่นั่งยิ้มอย่างอารมณ์ดี เมื่อบอมบอมไปถึงก็นั่งฝั่งตรงข้ามบิว

           “หน้านายไปโดยอะไรมา”บิวมีสีหน้าที่ตกใจ

           “มีอุบัติเหตุนิดหน่อยรถสปอร์ตมาชนท้ายหน้ามหาวิทยาลัย เมื่อวานนี้เองเรากำลังจะไปพ่อที่บริษัทพอดี ก็เลยไม่ได้ไปก็เพราะพวกลูกหลานไอโซนั่นแหละ

           “แล้วนายล่ะ”บิวอมยิ้ม

           “อะไร”

           “นายก็ไอโซไม่ใช่เหรอ”บิวอมยิ้ม

           “ไม่ต้องมาพูดเลย นายก็เหมือนกันนั่นแหละ แต่พวกเรามีคุณภาพ ไม่ใช่อย่างสองคนนั้น อย่าพูดถึงเลยอารมณ์เสีย”

           “จร้า ไม่พูดแล้ว เมื่อกี้รุ่นพี่มาบอกว่า เดี๋ยวสายๆให้ไปประชุมตอนรับน้องใหม่”

           “เหรอ ตื่นเต้นจังเลยหนอ จะได้ใครเป็นพี่รหัสเนี่ย”

           “เราเฉยๆนะ”

           “จร้า”บอมบอมลากเสียงยาว

           “อุ๊ย รุ่นพี่เรียกแล้วไปเร็วเข้า ไปช้าเดี๋ยวโดนแกล้งหรอก พวกเราสองคนยิ่งน่ารักกันอยู่”บิวลุกขึ้นยืนเตรียมจะไปทันที

           “น่ารักจริงเหรอ”บอมบอมยืนขึ้นมองบิว

           “ก็ตอนเรียนมัธยมมีแต่คนบอกว่าเราสองคนน่ารัก”

           “ตอนไหน”

           “ตอนที่นายไม่อยู่ นายเลยไม่ได้ยิน ไปกันเถอะ”บิวรีบเดินนำหน้า

           “ตามนั้น เอาที่นายสะดวก”บอมบอมอดขำบิไม่ได้

           บอมบอมและบิวมาช้าก็เลยได้นั่งหลังสุด แต่ก็ยังมีคนมาช้ากว่าบิวและบอมบอม ที่เดินมามาหลังสุดและนั่งลงข้างบอมบอม

           “นายชื่ออะไร”มิคกี้หันหน้าไปถามบอมบอม

           “บอมบอม”บอมบอมหันไปมองหน้ามิคกี้

           “นาย”มิคกี้มองตาค้างด้วยความแปลกใจ ทำไมถึงมาเจอกันที่นี่ได้อีก

           “นาย”บอมบอมอ้าปากค้าง บอมบอมไม่อยากที่จะเชื่อสายตาเลยว่าจะเจอมิคกี้

           บอมบอมและมิคกี้มองหน้ากัน พอมิคกี้กี้ตั้งสติได้จึงหันหน้าไปทางอื่น ส่วนบอมบอมยังมองอยู่ แต่ปลายสายตาของมิคกี้เห็นบอมบอมมองตัวเขาอยู่ มิคกี้จึงหันหน้ากลับมามองบอมบอม

           “มองทำไม หน้าเรามีอะไรผิดปกติเหรอถึงมองเราจัง”

           “ไม่มีหรอก ก็มีหู มีตา มีจมูก มีปาก เหมือนกันกับคนอื่น”

           “แต่หล่อกว่าใช่ไหม”

           “หล่อตายเลย”บอมบอมหันหน้ากลับมามองบิว เพราะบิวกำลังสะกิดที่เอวของบอมบอม

           “สองคนนั่นคุยอะไรกัน อยากคุยกันออกมานี่เลย”

 ก็อตรุ่นพี่ที่กำลังพูดอธิบายการใช้ชีวิตในมหาวิทยาให้น้องๆฟัง ซึ่งทุกคนก็ฟังอย่างตั้งใจ มีเพียงมิคกี้และบอมบอมเท่านั้นที่ไม่ได้ฟัง เพราะทั้งสองมัวแต่โต้เถียงกันด้วยเรื่องไร้สาระ

           “เป็นเพราะนายทีเดียว”บอมบอมพูดขึ้น

           “นายนั่นแหละไม่ต้องมาโทษเราเลย”มิคกี้มองตาขวางใส่บอมบอม

           “ทั้งคู่ออกมาเร็วๆ”ก็อตตะโกนอีกครั้ง

           มิคกี้กับบอมบอมจึงจำเป็น ต้องเดินออกไปข้างหน้าเพื่อนๆร่วมคณะที่นั่งกันอยู่นับสิบ เมื่อไปถึงทั้งสองก็ยืนนิ่งตัวเกร็งนิดหน่อย

           “เดี๋ยวพี่จะถามนะ เมื่อสักครู่พี่พูดเรื่องอะไร ถ้าใครคนหนึ่งตอบได้ ก็เข้าไปข้างได้เลยทั้งสองคน ถ้าตอบไม่ได้ต้องโดนลงโทษ โดยการเล่นเกมส์ที่พี่เตรียมไว้ให้พวกน้อง”ก็อตพูดจบก็หันมองหน้ามิคกี้และบอมบอม

           “ไม่รู้ครับ”ทั้งมิคกี้และบอมบอมพูดพร้อมกัน เพราะทั้งสองไม่ได้ฟังมัวแต่โต้เถียงกัน

           “ถ้าไม่ใครรู้ก็ไม่เป็นไร ถ้างั้นมาเล่นเกมส์เลย”ก็อตแอบมองบอมบอมแวบหนึ่ง เพราะเขารู้สึกถูกชะตากับบอมบอมอย่างบอกไม่ถูก

           ก็อตแกะถุงขนมมันฝรั่งและหยิบออกมาหนึ่งชิ้น ก็อตมองหน้ามิคกี้และบอมบอม ซึ่งทั้งบอมบอมและมิคกี้ก็อยากรู้ว่าก็อตจะให้ทำอะไร

           “ในเมื่อคุยกันดีหนักก็ต้องกินขนมนี้ชิ้นเดียวกัน”ก็อตพูดขึ้น

           “แต่ว่าต้องรู้จักชื่อก่อน แนะนำตัวให้พี่ๆเพื่อนๆได้รู้จักหน่อย”

           “ผมชื่อมิคกี้ครับ”มิคกี้พูดจบ เพื่อนๆก็ปรบมือกันทุกคน โดยเฉพาะสองหนุ่มฝาแผด สุก้าแฝดผู้พี่ที่แสนดีและเรียบร้อย กับสุกี้แฝดผู้น้องที่สุดแรงกเอาแต่ใจ ทั้งสองมองมิคกี้ไม่วางสายตา เพราะความหล่อหุ่นดีเลยกระชากใจทั้งสุกี้และสุก้า

           “ผมชื่อบอมบอมครับ”บอมบอมยิ้มอย่างสดใจ จนก็อตไม่อยากจะให้เล่นเกมส์นี้แล้ว แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะพูดออกไปแล้ว ถ้าขืนยกเลิกคงจะโดนโห่ เขาต้องฝืนทำในสิ่งที่ไม่อยากให้ทำเมื่อครู่

           ก็อตมองมิคกี้ทีมองบอมบอมที สักพักเขาจึงตัดสินใจยื่นมันฝรั่งที่มือของเขา ตรงริมฝีปากของบอมบอม มิคกี้ยืนนิ่งมองบอมบอมว่าจะกัดมันฝรั่งไว้ไหม ซึ่งบอมบอมไม่มีทางเลือกเขาจึงกัดปลายมันฝรั่งไว้

           “เอาเลย เอาเลย เอาเลย”เสียงเพื่อนๆร่วมคณะบริหารธุรกิจตะโกนเชียร์สุดเสียง 

           ในเมื่อมิคกี้ไม่มีทางเลือก เขาจึงเดินเข้ามาใกล้บอมบอม สายตาของมิคกี้มองไปที่มันฝรั่งและเลยที่ไปที่สายตาของบอมบอม มิคกี้อมยิ้มที่มุมปากและส่งสายตาที่เย้ยหยันบอมบอม 

           “มองตากันอยู่นั่นแหละ”รุ่นพี่คนหนึ่งพูดขึ้น

           มิคกี้ประคองศีรษะด้านซ้ายของบอมบอมไว้ และโน้มเข้ามาหาใบหน้าของเขา ส่วนริมฝีปากของมิคกี้เลื่อนใกล้เข้ามาที่มันฝรั่ง มิคกี้อ้าปากเล็กน้อยกัดมันฝรั่งไว้ จนปลายจมูกทั้งสองชนกัน ในส่วนของบอมบอมก็ใช้สองมือดันหน้าอกของมิคกี้ไว้