คู่กัด

    สองหนุ่มเพื่อนชี้ตั้งแต่เตรียมอนุบาล บอมบอมและบิวเดินคู่กันมาที่คณะบริหารธุรกิจ แค่ทั้งสองเดินมาถึงที่หน้าคณะ ต้องหยุดชะงักในทันใด เพราะภาพตรงหน้านี้นั่นสร้างความรำคาญใจแก่บอบอมอย่างมาก ส่วนบินั้นไม่ค่อยเท่าไร เพราะนิสัยของบิวยอมคนมาตลอด

           “ดูมิคกี้ของนายนั่น นั่งตรงกลางระหว่างสุกี้สุก้า”บิเอ่ยขึ้น

           “มิคกี้ไม่ใช่ของเรา”

           “ไม่ใช่ก็เหมือนใช่ เมื่อวานเนี่ยหวานต่อหน้าคนตั้งเยอะ จำไม่ได้เหรอจูบปากกันด้วย เราเกือบเป็นสายวายเลย”

           “มันเป็นเกมไม่มีอะไรหรอก  เราไม่ได้รู้สึกกับมิคกี้สักนิดจริงๆนะ”

           “สักนิดก็ไม่มีเหรอ มิคกี้ออกจะหล่อ หุ่นแซ่บ เมื่อคืนเราไปส่งเฟสมิคกี้มาไง คนติดตามหลักล้านโน้นนายรู้ไหม”

           “ไม่รู้และก็ไม่อยากรู้ ก็เขาเป็นลูกรัฐมนตรีนี่ ถึงไม่หล่อใครๆก็ต้องสนใจเป็นธรรมดา”

           “แล้วนายไม่สนใจบ้างเหรอ”

           “ไม่หรอก คนอย่างเรานะ ต้องมีคนมาสนเราก่อน เราค่อยสนใจตอบ”

           “แบบนั้นชาติหน้ามั้ง”บิวอมยิ้ม

           “บิวนายเพื่อนใคร”

           “เพื่อนมิคกี้”

           “บิว”บอมบอมเสียงสูง

           “พูดเล่น คิดเป็นจริงเป็นจังไปได้ เราเข้าไปทักพวกเขาดีไหม”

           “ไม่ดี ต่างคนต่างอยู่ดีกว่า”

           “แต่เราเรียนคณะเดียวกัน อย่างไงก็ต้องเจอหน้ากันทุกวันอยู่แล้ว ทำไมไม่ญาติดีกันไว้ล่ะ”

           “แฝดมหาภัยญาติดีกับพวกเราไหมล่ะ มันน่าแกล้งซะให้เข็ด”

           “จะไปแกล้งอะไรเขา มิคกี้นั่งอยู่ตรงนั้นน่ะ คงจะปกป้องสุกี้สุก้าเต็มที ทำตัวเป็นสุภาพบุรุษผ้าหลุด เพราะในเฟสโชว์ถอดเสื้อตลอด”

           “บิว นายนี่เห็นผู้ชายไม่ได้เลยนะ หื่นเหลือเกิน หรือว่าชอบมิคกี้”

           “ใครว่า มิคกี้นั้นของเธอ แต่ของเรายูโร หล่อเข้มโดนใจอย่างมากเลย”

           “ยูโรไหน”บอมบอมมีสีหน้าที่สงสัย

           “เราไปส่องเฟสมิคกี้มา แล้วเจอเพื่อนของมิคกี้เป็นนักฟุตบอลเหมือนกัน เห็นแล้วโดนใจอย่างมากเลย จนเราอยากที่จะไปเล่นฟุตบอล”

           “เป็นเอามาก”

           “ไม่มากหรอก เพราะอย่างนี้ไง เราเลยอยากสนิทกับมิคกี้ให้มากกว่านี้”

           “ก็ดีนิ”

           “ไม่ดีหรอก ถ้าเราสนิทกับมิคกี้เดี๋ยวยูโรเข้าใจผิด หาว่าเราเป็นแฟนมิคกี้ จะผิดฝาผิดตัวเอา”

           “แล้วนายจะเอาอย่างไง”

           “นายต้องช่วยเราสิ”

           “ช่วยอย่างไง”

           “เป็นแฟนมิคกี้ เพราะนายสองคนเหมาะสมกันมาก ไม่ว่าจะหน้าตา ฐานะทางสังคม”         “ฝันไปเถอะ”บอมบอมเชิดหน้าขึ้น

           “ฝันก็ได้ แต่นายก็อดเอาคืนคู่แฝดนั่นนะ”

           “เอาคืนอย่างไง           “

           “นายก็แกล้งตีสนิทกับมิคกี้ไง ทำเป็นชอบมิคกี้ให้สองคนนั้นอกแตกตายไปเลย”

           “รู้ได้ไงสองคนนั้นชอบมิคกี้”

           “อุ๊ย มองจากดวงอาทิตย์ก็ยังรู้เลยว่าแฝดนั่นชอบมิคกี้”

           “คนพี่หรือคนน้องล่ะ”บอมบอมมองทั้งสามคนอย่างใคร่สงสัย

           “ทั้งคู่นั่นแหละ ดูซินะ แต่ดูแล้วมิคกี้น่าจะชอบสุก้ามากกว่านะ”

           “น่าจะใช่”บอมบอมเห็นคล้อยตาม หลังจากมองเห็นมิคกี้ดูใจสุก้าแฝดผู้มากกว่าผู้เป็นน้อง

           “ไปกันเถอะ”

           “ไปไหน”

           “ไปเป็นมารคอหอยไง”

           “ร้ายน่ะเรานะ”

           “สู้นายไม่ได้หรอก”

           “บิว”บอมบอมเสียงสูง

           “ไม่ต้องมาเรียกชื่อหรอก”บิวจับมือของบอมบอมแล้วเดินเข้าไปหาทั้งสามทันที

           ใจจริงแล้วบอมบอมก็อยากที่จะไปเอาคืนมิคกี้ กับฝาแฝดคู่นั้นอยู่เหมือนกัน พอบิวสนับสนุนจึงแกล้งไม่อยากไป แต่ในใจวางแผนไว้แล้วว่าจะทำอะไรบ้าง

           “ขอนั่งด้วยคนได้ไหม”บิวเอ่ยขึ้น

           “ที่เต็ม”สุกี้มองบิวตาขวาง

           “นั่งสิ ที่ว่างยังว่างพอนั่งได้อยู่”สุก้าเอ่ยขึ้นและยิ้มให้ทั้งสอง

           บิวกับบอมบอมนั่งลงตรงฝั่งตรงข้ามทั้งสาม บิวนั่นนั่งนิ่งๆส่วนบอมบอมใช้ปลายเท้า สะกิดไปที่เท้าของมิคกี้ พร้อมกับส่งสายตาหวานๆให้ จนทำให้มิคกี้ทำสีหน้าไม่ถูก

           “อุ๊ย มองกันตาหวานฉ่ำเลย ยังติดพันมาจากเมื่อหวานเหรอ ตอนเราเห็นมิคกี้กับบอมบอมปากชนกัน เราอยากจะกรี๊ดออกมาเลย”บิวส่งสายตาเย้นหยันให้สุกี้และสุก้า

           เพียงสุกี้ได้ยินคำพูดของบิวอารมณ์ร้ายครุ่กรุ่นพุ่งขึ้นทางสายตาทันควัน ส่วนสุก้าสายตาเศร้าลงทันใดพร้อมก้มหน้าต่ำลง

           “คณะเราสายมโนก็มาเนาะ”สุกี้พูดขึ้นลอยๆ

           “แต่เราไม่มโนนะ”บอมบอมใช้ปลายเท้าสะกิดมิคกี้อีกครั้ง

           “เรื่องเมื่อวานเหรอ จืดชืดมากนึกว่าปากชนต้นไม้”มิคกี้เอ่ยขึ้นด้วยความรำคาญ

           บอมบอมอารมณ์โกรธสูงปรี๊ด เขาจึงเตะที่ขาน่องของมิคกี้ เม้มริมฝีปากแล้วหันมามองบิว ซึ่งในขณะนั้นบิยังตกใจกับคำพูดของมิคกี้

           มิคกี้รู้สึกเจ็บที่น่องแต่ทนไว้ เพราะเขาก็ไม่อยากที่จะพูดอะไรไปมากกว่านี้ ด้วยคำพูดเมื่อครู่เขาคิดว่าก็แรงพอสมควร

           “ต้นไม้เหรอ ตอนแรกนึกว่าก้อนหิน”สุกี้อมยิ้มแล้วปิดปากไว้ สนับสนุนความคิดของมิคกี้

           “ก้อนหิน ต้นไม้ แล้วไง แต่ก็ทำให้ใครบางคนใจสั่นหวั่นไหว แต่กับบางคนนั่งเป็นต่อไม้ได้แต่ดูเฉยๆ”

           “หลงตัวเองไม่เบานะ”มิคกี้หัวเราะน้อยๆ

           “ก็เหมือนนายนั่นแหละหลงตัวเอง ว่าคนโน้นคนนี้ชอบ”

           “หรือว่าไม่จริง”

           “ถ้าจริงแล้วนายว่าไง”บอมบอมจ้องตามิคกี้

           “นายคงอกหักแล้วแหละ”มิคกี้หันไปยิ้มให้สุก้าที่นั่งเงียบๆ

           คำพูดนี้ไม่กระแทกใจสุกี้ แต่สายตาของมิคกี้ที่มองแฝดผู้พี่ กระทบใจสุกี้อย่างหนัก เขาได้แต่เพียงเก็บอาการไว้ ในส่วนบอมบอมไม่ได้รู้สึกเสียใจหรือผิดหวังจากคำพูดของมิคกี้ เพราะนั่นคือสิ่งที่บอมบอมต้องการ ด้วยความแค้นเคืองเมื่อวาน นี่คือการเอาคืนสองพี่น้องให้ฟาดฟันกันเอง

           “ใช่ เราคงอกหักแล้วแหละไปกันเถอะบิว”บอมบอมตีหน้าเศร้าปนยิ้ม

           บิวไม่สามารถพูดและตอบโต้ทั้งสามได้อีก เขาจึงแอบดีใจที่บอมบอมชวนออกไปจากที่แห่งนี้ บิวจึงลุกขึ้นเดินตามบอมบอมเข้าไปในคณะ

           “มิคกี้พูดไม่รักษาน้ำใจนายเลย”บิวเอ่ยขึ้น

           “ก็นี่แหละที่เราต้องการ”

           “โดนปฏิเสธนี่นะ”

           “ใช่ ปฏิเสธเราแต่แสดงอาการกับอีกคนหนึ่ง ซึ่งคนที่เหลือจะทำไงล่ะ”

           “พูดมันตรงๆหน่อยไม่ได้เหรอ”

           “นี่ก็ตรงแล้วนะ ไปเข้าเรียนกันเถอะ เดี๋ยวตอนเย็นไปห้างกัน”

           “ไปทำไม”

           “บริษัทพ่อเราไปออกบูธบ้านจัดสรรเฟสใหม่ เราก็เลยอยากจะไปดูซะหน่อย”

           “พ่อกับแม่นายไปเหรอ”

           “ไม่ได้ไปหรอกมันแค่งานเล็กๆแค่มีผู้จัดการฝ่ายการตลาดไปคนเดียว”

           “ก็ได้ ดูเสร็จแล้วไปเดินห้างกันหนอ”

           “แน่นอน จะช้อปให้มันมือไปเลย”

           

           หลังเลิกเรียนบิวและบอมบอมรีบไปที่ห้างสรรพสินค้า เพื่อไปดูบูธบ้านจัดสรรของบริษัทพ่อตัวเอง แต่ไปถึงเพียงแค่หน้าห้างบอมบอมก็เจอก็อตพี่รหัสของเขา

           “พี่ก็อต”บอมบอมเดินมาตรงหน้าก็อต

           “อ้าวน้องบอมบอมมาเที่ยวเหรอ”

           “ครับ มาเที่ยว”บอมบอมไม่อยากบอกว่ามาดูบูธแสดงบ้านจัดสรรของพ่อตัวเอง เพราะถ้าพูดไปจะเป็นการโอ้อวด

           “พี่ก็อตมาคนเดียวหรือว่านัดใครไว้เอ่ย”บอมบอมเอ่ยขึ้น

           “พี่มาคนเดียวจะนัดใครไว้ล่ะ”

           “พี่มาหาซื้ออะไรเหรอครับ”

           “รองเท้าสตั๊ค”

           “ใช่ พี่ก็อตเป็นนักกีฬาฟุตด้วยนี่ ถ้างั้นบอมบอมเดินไปเพื่อน”

           “ไม่เป็นไรหรอก น้องบอมบอมมากับเพื่อนนี่ เที่ยวกันสองคนให้สนุกเถอะ”

           “พี่ก็อตไม่เป็นไรหรอก บิวก็อยากเดินเล่นเหมือนกัน”ที่บิวพูดเช่นนั้นเพราะเขาอยากเดินเล่นในห้างมากกว่า ไปที่บูธแสดงบ้านจัดสรรของพ่อของบอมบอม

           ทั้งสามใช้เวลาไม่นานก็ไปถึงร้านขายรองเท้า ซึ่งตรงนี้จะเป็นโซนกีฬามีเสื้อผ้านักกีฬา และสินค้าเกี่ยวกับแวดวงกีฬาทั้งหมด

           “รอพี่อยู่หน้าร้านก็ได้นะ เดี๋ยวพี่เข้าไปดูคนเดียว”

ก็อตกำลังจะเดินเข้าไปในร้าน แต่ต้องหยุดชะงักเพราะได้ยินเสียงผู้ชายพูดขึ้นใกล้ตัวเขา ก็อตจึงหันหน้ามาดู 

           “มาซื้อรองเท้าให้ใครเหรอ”มิคกี้กับยูโรเดินมายืนข้างบอมบอม

           “น้องบอมบอมมาเป็นเพื่อนพี่เฉยๆไม่ได้ซื้อให้พี่หรอก”ก็อตเอ่ยขึ้น

           “เอ่อ พี่ก็อตนี่เองนึกว่าใคร”

           “ก็พี่ไง น้องบอมบอมก็คุยกับเพื่อนนะ เดี๋ยวพี่เขาไปซื้อรองเท้าสตั๊ดก่อน”ก็อตพูดจบก็เดินเข้าไปในร้าน

           “นี่ไง ยูโร”บิวรีบพูดเบาๆให้บอมบอมได้ยิน

           “ฮือ”บอมบอมพยักหน้า

           “เพื่อนนายนี่เยอะจริงหนอ เมื่อวานก็คู่แฝดที่สนามฟุตบอล”ยูโรพูดขึ้นด้วนน้ำเสียงห้วนๆ

           “เพื่อนที่คณะน่ะ บอมบอมกับบิว”

           “ยินดีที่รู้จัก”บิวรีบพูดขึ้นทันที

           บิวยิ้มให้ด้วยสายตาที่เปล่งประกาย ส่วนยูโรแค่พยักหน้าและนิ่งเฉย จนมิคกี้รู้สึกเสียหน้า ที่ยูโรเพื่อนของเขามักจะแสดงอาการแบบนี้เป็นประจำ