ความเข้าใจผิดอันพลิกผัน

วันนี้บอมบอมมาเรียนแต่เช้า เพราะเขามีความรู้สึกดีอย่างมากที่ได้ใกล้ชิด และสมหวังกับมิคกี้ ถึงแม้มิคกี้ยังไม่ได้บอกว่ารักเขา แต่เมื่อได้เสียตัวให้กันแล้ว บอมบอมจึงถือว่ามิคกี้บอกรักไปในตัว โดยมีแมวชื่อมอมอมเป็นสื่อกลางหัวใจ

บอมบอมกำลังฝันหวานคิดถึงมิคกี้อยู่นั้น เพื่อนรักบิวก็เดินเข้ามาหาและจี้ที่เอวของเขา จนทำให้บอมบอมตกใจ

“นายก็ เราตกใจหมดเลย”

“ขวัญอ่อนจริงนะ มอมมอม”

“เราชื่อบอมบอมไม่ใช่มอมมอม” บอมบอมมองค้อนเป็นการใหญ่

“แหมทำเป็นไม่รู้เรื่อง ถ่ายรูปแมวมอมมอมกับมิคกี้ลงเต็มโซเซียลไปหมด”

“มีบ้างนิดหน่อย” บอมบอมอมยิ้ม

“เห็นถ่ายในห้องด้วยกัน เราจำได้นะว่าแต่ได้กันหรือยัง” บิวกระซิบเบาๆ

“อือ”

“เป็นไงบ้าง”

“ก็ดีนะแต่เล็กไปหน่อย”

“ไม่เป็นไรหรอกเน้นหล่อไว้ก่อน”

“บ้า”

“เรามีเรื่องจะถามนายหน่อย ที่นายบอกว่าจะแกล้งมิคกี้ให้หลงรักแล้วจะทิ้ง ตอนนี้ยังคิดอยู่ไหม”

“อือ” บอมบอมครุ่นคิดและเขาก็ได้ทราบความรู้สึกของตัวเองแล้วว่ารักมิคกี้อย่างจริงๆ

“บอมบอมนายหลอกเรา” เสียงมิคกี้ดังอยู่ข้างหลัง

“บอมบอมรีบหันไปทันใด และเขาก็ต้องตกใจอย่างมาก เพราะสีหน้าของมิคกี้บ่งบอกชัดเจนว่าผิดหวังและเสียใจ เมื่อได้ยินคำพูดของบอมบอม

“เราอุตส่าห์เปิดใจมาบอกรักนายในวันนี้ เราคิดอยู่นานแล้วพบว่าเราเริ่มรักนาย แต่แล้วนายกับทำให้เราเสียใจ นายไม่ได้รักเราแค่แก้แค้นเห็นเราเป็นของเล่น หลังจากวันนี้อย่ามาเจอกันอีกเลย” เมื่อมิคกี้พูดจบก็รีบเดินจากไปในทันที

“มิคกี้เดี๋ยวก่อน” บอมบอมกำลังจะลุกขึ้นตามมิคกี้ไป แต่บิวห้ามไว้ได้ทัน

“นายตามไปตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์รอให้มิคกี้ใจเย็นมากกว่านี้ก่อน เป็นความผิดเราเองไม่น่าถามนายเลย แล้วไม่ดูดีๆ ว่ามีใครอยู่แถวนี้ไหม”

“ไม่เป็นไรหรอก เราเข้าใจนาย” บอมบอมมีสีหน้าที่เศร้าลง

“แสดงว่านายรักมิคกี้จริงๆ ใช่ไหมนายถึงมีอาการเสียใจอย่างนี้”

“อือ” บอมบอมพยักหน้า

“ความรักกำลังจะลงตัว แต่ต้องมาเจอเหตุการณ์แบบนี้” บิวถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความกลัดกลุ้ม

ในระหว่างที่ทั้งสองกำลังปรับทุกข์กันอยู่นั้น ก็อตพี่รหัสของบอมบอมก็เดินเข้ามาหาบอมบอม เพื่อคุยอะไรบางอย่างที่เคยตกลงกันไว้

“บอมบอมมานั่งอยู่ที่นี่เองพี่ตามหาตั้งนาน” ก็อตนั่งลงข้างๆ บอมบอม

“หายไปหลายวันเลยนะพี่ก็อต” บอมบอมพยายามปิดบังสีหน้าอันเศร้าหมองไว้

“พี่ไม่ค่อยว่าง ที่พี่มาวันนี้ก็เพราะว่าพี่มีเรื่องจะบอก”

“เรื่องสุก้าเหรอ” บอมบอมเอ่ยขึ้นมาทันที

“ใช่ พี่มาวันนี้จะบอกบอมบอมว่า เอ่อ คือ พี่รักสุก้าเข้าแล้ว ซึ่งมันผลดีกับบอมบอมและเราสองคน ตอนแรกกะไว้อีกอย่างแต่ตอนนี้ดันเป็นอีกอย่าง”

“ก็ดีแล้วพี่จะได้มีความสุข”

“อะไรกัน พูดมาเดี๋ยวนี้เราไม่เข้าใจ” บิวใคร่สงสัยอยากมีส่วนร่วมในการรับรู้ด้วย

“ถามพี่ก็อตเอาเอง” บอมบอมไม่อยากจะพูดอะไรในตอนนี้

“อะไรเหรอพี่ก็อต”

“ตอนแรกพี่กะแยกสุก้าออกจากมิคกี้ไง เพื่อให้บอมบอมสมหวังกับมิคกี้”

“พี่ก็อตหลอกลวงใจร้ายที่สุด” เสียงสุก้าดังอยู่ข้างหลัง

ก็อตรีบหันหลังมาทันที เพราะเขาจำเสียงนั้นได้ไม่มีวันลืม ซึ่งพอหันไปเขาก็เห็นสุก้ายืนร้องไห้ แล้วรีบวิ่งไปอีกทางด้วยความเสียใจ

“สุก้า” ก้อตกำลังจะวิ่งตาม

“อย่าพึ่งไปพี่ก็อต” บอมบอมดึงแขนก็อตไว้ในทันที

“ห้ามพี่ทำไม”

“ไปตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์ เมื่อกี้มิคกี้ก็ได้ยินบอมบอมพูดว่า จะแกล้งมิคกี้ให้หลงรักเมื่อทำสำเร็จแล้วก็จะทิ้ง บังเอิญมิคกี้มาได้ยินเข้าให้เหมือนกัน พี่ก็อตรอให้สุก้าใจเย็นลงก่อนค่อยว่ากันอีกที เหมือนอย่างเรื่องของบอมบอมกับมิคกี้”

“อือ จริงของบอมบอม”

“อะไรกันนี่เป็นเพราะเราอีกแล้วเหรอ” บิวรู้สึกเสียใจพอสมควรที่ทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะตัวเขา ถึงแม้ก็อตและบอมบอมจะปฏิเสธว่าไม่เกี่ยว แต่บิวก็ไม่สามารถที่จะทำใจยอมรับว่าไม่ได้ทำได้

“ทั้งพี่ทั้งน้องต้องมาเจอเหตุการณ์คล้ายๆ กัน” ก็อตถึงกับกุมขมับด้วยความกลัดกลุ้ม

“ไม่เป็นไรหรอกเราค่อยๆ แก้กันไปเดี๋ยวก็ดีขึ้น” บอมบอมพยายามปลอบใจก็อตและตัวเอง

บิวรู้สึกผิดเขาจึงอยากจะแก้ปัญหานี้ เมื่อหลังเลิกเรียนเขาจึงไปหายูโรที่ฟิตเนส เพราะพักหลังมิคกี้ไม่ได้ไปไหนมาไหนกับยูโรเท่าไรนัก ทางยูโรจึงเน้นไปที่ฟิตเนสอย่างเดียว พอบิวไปถึงเขาก็มองหายูโรแต่ไม่เจอ บิวรู้สึกผิดหวังเพราะเขาอยากให้ยูโรช่วยปรับความเข้าใจให้มิคกี้กับบอมบอมคืนดีกัน

บิวจึงถามไถ่เทรนเนอร์ว่าเห็นยูโรไหม ซึ่งทางเทรนเนอร์ก็บอกว่ายูโรเข้าไปในห้องอาบน้ำ บิวจึงตามเข้าไปในทันที เมื่อไปถึงเขาเห็นภาพตรงหน้าถึงกับอมยิ้ม เพราะมิคกี้กับยูโรกำลังยืนแก้ผ้าอาบน้ำคุยกัน บิวจึงแอบฟังเพราะว่าอยากรู้ทั้งสองนั้นคุยอะไรกันอยู่

“วันนี้ทำไมนายมาที่นี่ได้ล่ะ” ยูโรเอ่ยขึ้น

“กลุ้มใจไม่มีอะไรหรอก”

“แปลกหนอ” ยูโรมีท่าทีสงสัย

“แปลกอย่างไง”

“เอ้า ทุกวันนี้ตัวติดกันกับบอมบอม ลงในโซเซียลกับแมวทุกวัน”

“ต่อไปนี้นายจะไม่เห็นภาพนั้นอีกแล้ว ต่อไปนี้นายอย่าพูดถึงชื่อคนนี้ให้เราได้ยินอีก” มิคกี้ยังอารมณ์เสียไม่หายค้างอยู่อย่างเดิม

“ทะเลาะกันเหรอ”

“เปล่า”

“ไม่ต้องมาปฏิเสธ ทะเลาะกันก็ดีเราจะได้มีสิทธิ” ยูโรตัดสินใจพูดคำนี้ออกมา เพราะเขาชอบมิคกี้มานานแล้ว ถ้าปล่อยเวลาไปเนิ่นนานมิคกี้อาจกลับไปคืนดีกับบอมบอมอีกครั้ง

“นายพูดอะไรรู้ตัวไหม ถ้าใครมาได้ยินเข้ามันจะไม่ดีนะ” มิคกี้รู้สึกไม่พอใจกับคำพูดของยูโรอย่างมาก

“เราเข้าใจตอนนี้นายก็ไม่มีใครแล้วนี่ นายน่าจะเปิดใจให้เราบ้างนะ เรายอมทุกอย่างถึงเราจะเป็นเหมือนนาย แต่เรายอมเปลื่ยนตัวเองเพื่อนายนะ”

“หยุดพูดเลยยูโร เราไม่มีวันคิดเช่นนั้นกับนายหรอก เพราะเราเห็นนายเป็นเพื่อน คำพูดที่นายพูดเมื่อกี้เราถือว่าไมได้ยิน อ่อ พักนี่เราก็เห็นนายไปกับบิวตลอดนี่ นายไม่ได้รักบิวเหรอ” มิคกี้ถามด้วยความสงสัยและใคร่รุ้

“ไม่ได้รัก ที่เราสนิทกับบิวก็แค่ใช้เป็นสะพานมาหานายให้มากขึ้น แต่ผิดคาดนายดันไปไหนมาไหนกับบอมบอม ไม่มีเวลามาพบเจอเรากับบิวเลย”

“นายนี่มันเกินไปแล้วนะบิวเพื่อนเรานายทำไมกับบิวได้อย่างไรกัน เราขอบอกนะถ้านายทำให้บิวเสียใจ เราเลิกคบกันและนายจะไม่ใช่เพื่อนเราอีกต่อไป” เมื่อมิคกี้พูดจบก็รีบเดินไปยังล็อคเกอร์เพื่อเปลื่ยนเสื้อผ้าและออกไปจากฟิตเนสในทันที

บิวยืนฟังอยู่นานเมื่อเขาเห็นมิคกี้ออกไปแล้ว บิวจึงเดินมาหายูโรที่ยืนนิ่งอยู่ เช่นเดียวกันกับบิวที่ยืนนิ่งมองยูโรด้วยความเสียใจ

“ยูโรนายมันเลวมาก”

“บิว” ยูโรมีสีหน้าที่ตกใจ

“เราได้ยินนายพูดทุกอย่างแล้ว โชคยังดีที่เรายังไม่ได้ถลำลึกไปกว่านี้ เป็นอันว่าเราจบกันนายไปตามทางของนาย เราก็จะอยู่ในส่วนของเรา ต่อไปนี้เราจะไม่ยุ่งกับนายอีกจำไว้”

เมื่อบิวพูดจบเขาก็รีบเดินออกไปจากห้องน้ำ เพื่อไปหามิคกี้จะได้ทำความเข้าใจ เพราะมิคกี้ได้เข้าใจบอมบอมผิดไป แต่เขายังไม่ได้ทันเข้าไปหามิคกี้เลย มีคนตัดหน้าชิงตัวมิคกี้ไป นั่นก็คือสุกี้ที่มายืนรอมิคกี้อยู่พักใหญ่ บิวจึงยืนแอบฟังอีกครั้งว่าสุกี้จะมาไม้ไหนอีก

“มิคกี้นายเป็นอะไรดูซึมไป” สุกี้เอ่ยถามขึ้นมา

“เปล่า นายมาที่นี่ได้อย่างไร”

“เราก็มาหานายนั่นแหละ จะมาชวนนายไปเที่ยว เผื่อนายจะได้คลายทุกข์ได้บ้าง”

“อือ น่าสนใจ ถ้างั้นไปกันเลย”

มิคกี้กำลังจะออกไปจากฟิตเนสกับสุกี้ แต่แล้วก็ต้องหยุดชะงักเมื่อนิกกี้พี่ชายของมิคกี้เดินเข้ามาขัดจังหวะทั้งสอง

“จะไปไหนกันเหรอ” นิกกี้เอ่ยถาม

“ไปเที่ยว เซ็งๆ น่ะพี่” มิคกี้เอ่ยขึ้น

“ถ้าจะไปกับสุกี้ พี่เสียใจด้วยนะ พี่ได้ไปขออนุญาตพ่อแม่ของสุกี้แล้ว ว่าจะพาสุกี้ไปที่เหมืองแร่”

“ไม่ไปพี่นิกกี้ทำไมทำตัวอย่างนี้ เราไม่ได้เป็นอะไรกันซะหน่อย” สุกี้พูดขึ้นด้วยความโมโห

“จริงเหรอ อือ แต่พ่อของสุกี้บอกให้ไปนะ ถ้าไม่ไปอะไรจะเกิดขึ้น” นิกกี้ยิ้มนิดๆ

นิกกี้ไม่อยากจะเสียเวลาให้มากกว่านี้ เขาจึงคว้าแขนสุกี้และดึงให้เดินตาม ออกไปจากฟิตเนสในทันที ซึ่งสร้างความมึนงงให้แก่มิคกี้อย่างมาก เช่นเดียวกับบิวที่ยืนงง และมัวแต่มองทั้งสองคนจนลืมดูมิคกี้ เมื่อหันหน้ามาหาอีกทีมิคกี้ได้หายไปแล้ว