เราสี่คนหัวใจเดียวกัน

บอมบอมไม่ได้เอารถมาให้คนขับรถมาส่ง เขาจึงขึ้นรถมากับมิคกี้ เมื่อมาถึงที่วัดบอมบอมจึงพามิคกี้เข้าไปในวัดและโบสถ์เพื่อไหว้พระ

“ขอให้ลูกสมหวังในความรักด้วยเทิด คนนี้แหละที่ลูกหวังว่าจะได้เป็นคนรัก สาธุ” บอมบอมบอมขอพรอยู่หลายอย่าง และใช้เวลานานอยู่พอสมควร

“ขอพรอะไรนานจัง” มิคกี้จ้องมองพร้อมอมยิ้มนิดๆ เมื่อเห็นบอมบอมทำปากขมุบขมิบ

“ขอให้สมหวัง เปล่า ขอให้พ่อกับแม่สุขภาพแข็งแรง”

“โกหกบาปกรรม ในวัดแท้ๆ ยังจะมาพูดโกหกอีก”

“พูดมาก ไปเหอะปล่อยนกปล่อยปลากันดีกว่า”

เมื่อบอมบอมกราบพระสามครั้งแล้ว เขาจึงเดินน้ำหน้ามิคกี้มายังที่ปล่อยปลา ซึ่งอยู่ติดกับแม่น้ำพอดี ทั้งสองจึงซื้อปลาคนละถุงแล้วปล่อยลงสู่แม่น้ำ

“อ้าว บอมบอม” ก็อตพี่รหัสที่แสนดีเรียกบอมบอมเมื่อขึ้นมาจากท่าน้ำ

“พี่ก็อตมาได้ไง มาคนเดียวเหรอ”

“เปล่ามากับสุก้า นั่นไงกำลังซื้อปลามาปล่อยอยู่”

“บังเอิญจริงๆ ไม่คิดเลยว่าจะได้เจอพี่ก็อต”

ริมฝีปากของบอมบอมขยับคุยกับก็อต แต่สายตาแอบมองมิคกี้ทุกระยะ ยิ่งเมื่อสุก้าเดินเข้ามาใกล้ๆ แล้ว บอมบอมสังเกตเห็นได้ชัดว่าสุก้ามีท่าทีตกใจ และมีความไม่พึงพอใจอย่างมาก

“เราลงไปปล่อยปลากันเถอะพี่ก็อต” สุก้าเอ่ยขึ้น

“ไป ระวังนะ”

บอมบอมมองทั้งสองเดินลงไปสถานที่ปล่อยปลา ซึ่งมาวัดครั้งนี้ได้เจอกันโดนบังเอิญครึ่งหนึ่ง เพราะทีแรกนัดกันไว้ว่าจะไปเที่ยวห้างสรรพสินค้า แต่ในเมื่อมิคกี้ไม่ไปบอมบอมเลยชวนมาที่นี่แทน และไม่คาดฝันว่าจะเจอก็อตกับสุก้า

“พี่ก็อตกับสุก้าเหมาะกันดีหนอ”

“ที่นี่ในวัดจะพูดอะไรระวังคำพูดหน่อยก็ดีนะ”

คำพูดนี้บอมบอมก็เห็นด้วย และก็รู้สึกไม่ดีเหมือนกัน เขาจึงนิ่งสงบไม่พูดจากอะไรต่อจากนี้อีก จนก็อตและสุก้าขึ้นมาจากท่าน้ำ

“พีก็อตจะไปไหนต่อเหรอ”

“พี่จะไปเดินเที่ยวจตุจักรซะหน่อย”

“อยากไปจังเลย บอมบอมไม่เคยไปเลย” บอมบอมมีท่าทีตื่นเต้นอย่างมาก

“ไปด้วยกันก็ได้” ก็อตเอ่ยขั้น

“มิคกี้พาเราไปด้วยนะ นะ นะ” บอมบอมทำเสียงออดอ้วนอย่างหนัก

“ก็ได้” มิคกี้พูดด้วยน้ำเสียงห้วนๆ

ด้วยที่ก็อตกับสุก้าไม่ได้เอารถมาทั้งสองจึงขึ้นรถมิคกี้ ซึ่งภายในรถนั้นก็มีแต่ความเงียบสงบ จนมีเสียงของสุก้าดังขึ้น

“เมื่อคืนสุกี้นอนบ้านของมิคกี้เหรอ”

“อือ เมื่อคืนเมานิดหน่อย”

บอมบอมได้ยินคำนี้เขารู้สึกตื่นเต้น และใจสั่นระรัวแต่เขาก็พยายามเก็บอาการไว้ เพื่อไม่ให้ใครได้เห็น

“สุกี้นอนที่ไหน”

“นอนห้องรับแขก”

เมื่อบอมบอมได้ยินเช่นนี้เขาโล่งใจไปเปลาะหนึ่ง แต่ก็ยังไม่ไว้วางใจและเชื่อใจมิคกี้เท่าไร เพราะสุกี้เป็นแฝดสุก้าหน้าตาเหมือนกัน เขาจึงกลัวมิคกี้เผลอไปมีอะไรด้วย

“แล้วทำไมไม่ไปส่งสุกี้ที่บ้าน”

“สุกี้บอกว่าเดี๋ยวแม่จะได้กลิ่นเหล้าเลยขอนอนที่บ้านเราก่อน”

ยิ่งบอมบอมฟังคำพูดโต้ตอบกันระหว่างมิคกี้และสุก้า ใจของเขานั้นเต้นระรัวแต่ก็ทำอะไรไม่ได้มากนักจึงนั่งนิ่งๆ เพราะอีกพักหนึ่งสุก้าก็เลิกถามไถ่มิคกี้ จนมาจตุจักร ทั้งสี่จึงลงมาจากรถเพื่อดูสิ่งของต่างๆ

“ของเยอะมากเลย”

“เยอะมากเลยแล้วจะซื้อหรือเปล่าล่ะ คุณหนูขนาดนี้” มิคกี้อมยิ้มเยาะที่มุมปาก

“ซื้อสิ ทำไมจะไม่ซื้อใช้ได้หมดแหละ”

“จะลองเชื่อดู”

“ว่าแต่เรานายก็เหมือนกันนั่นแหละ เมื่อกี้ไปห้องนายมามีแต่ของแบรนด์เนมทั้งนั้น”

“ว่าไปน้องสองคนก็เหมาะกันดีนะเนี่ย คู่กัดกันแบบนี้แหละทะเลาะกันทุกวัน สุดท้ายก็รักกัน” ก็อตยิ้มแล้วหันมามองสุก้าที่มีแววตาเศร้าสองอย่างพร้อมกัน

“ไปเถอะพี่ก็อต” สุก้าเดินนำหน้าทั้งสามไป

“พี่ก๊อตรีบตามไปซิ”

“เป็นพ่อสื่อตั้งแต่เมื่อไร” มิคกี้เอ่ยขึ้น

“ก็เป็นตอนนี้แหละ ทำไมมีอะไรเหรอ เขาก็เหมาะกันดีนะ เพราะสุก้าอ่อนโยนอ่อนไหว เหมาะกับพี่ก็อตที่ดูอบอุ่น ไม่เหมือนายหรอกจะดูตัวเองได้หรือเปล่าก็ยังไม่รู้”

“ว่าเราจะดูแลตัวเองหรือเปล่าก็ยังไม่รู้ ถ้าอย่างงั้นนายจะให้เราดูไม่ใช่เหรอ ย้อนแย้งน่าดูเลยนะ”

“เราดูแลนายได้ถ้านายให้เราดูแล” สายตาของบอมบอมบ่งบอกชัดเจนว่าคิดอย่างไรกับมิคกี้

“โน้นเขาเดินไปกันไกลแล้ว”

บอมบอมกับมิคกี้เดินตามหลังไล่ก็อตและสุก้ามาติดๆ แต่ก็เว้นระยะห่างไว้พอสมควร บอมบอมนั้นแอบสังเกตเห็นมิคกี้มีสีหน้าที่เศร้าและมองสุก้าเป็นระยะ เขาก็รู้สึกสงสารและผิดในคราเดียวกัน เพราะเขาก็เป็นต้นเหตุที่ทำให้ทั้งสองได้แยกพรากจากกัน

“ไม่ต้องคิดอะไรมากหรอก ชีวิตคนเรามันก็แบบนี้แหละ ใครจะสมหวังเพอร์เฟคไปซะทุกอย่างล่ะ”

“นายไง”

“ถ้าเราสมหวังไปซะทุกอย่างก็ต้องได้ใจนายด้วยซิ”

“นายจะอะไรกับเรานักหนา ถึงเราไม่มีสุก้าเราก็ไม่สนใจนายหรอกบอมบอม”

“พูดแบบนี้คิดจะหาตัวแทนเหรอ ไม่ได้พี่ก็เอาน้องแทน”

“เราไม่ใช่คนอย่างนั้นหรอก”

“ถ้าไม่ใช่แล้วสุกี้ไปนอนกับนายอย่างไง” บอมบอมเสียงห้วนขึ้น

“ไปนอนที่บ้านไม่ใช่นอนกับเรา ถึงเราจะนอนกับสุกี้จริงนายก็ไม่มีสิทธิที่จะมาพูดจาแบบนี้กับเรา”

“ทำไมจะไม่ได้”

“เราไม่ได้เป็นแฟนกันและก็ไม่ใช่เพื่อนสนิทด้วย”

“สักวันเราจะทำให้นายสนใจเราให้ได้”

“ไม่มีวันนั้นหรอกไปดูของดีกว่า” มิคกี้เดินเข้าไปร้านเบ็ดตกปลาข้างๆ ทันที

บอมบอมไม่สนใจเบ็ดตกปลาเท่าไร ถึงแม้เสื้อผ้าสวยสะดุดตาบอมบอมก็ชอบเท่าไร เขาจึงเดินเข้าไปดูแมวที่อยู่ร้านฝั่งตรงข้าม

“เดี๋ยวก่อนบอมบอม” สุก้าเรียกบอมบอมก่อนที่จะเข้าไปในร้านขายแมว

“มีอะไรเหรอ”

“จะคุยเรื่องของมิคกี้”

“คุยทำไม”

“นายก็ได้ยินแล้วไม่ใช่เหรอว่ามิคกี้กับสุกี้เขานอนด้วยกัน”

“มิคกี้ไม่ได้พูดอย่างนั้น”

“แต่สุกี้พูด”

“เราไม่เชื่อสุกี้เราเชื่อมิคกี้ เป็นพี่น้องกันก็น่าจะรู้จักนิสัยใจคอกันนะ”

ในระหว่างที่ทั้งสองกำลังโต้ตอบกันอยู่นั้น ก็อตก็เข้ามาเห็นเหตุการณ์พอดี เขาจึงเดินเข้ามาหา

“คุยอะไรกัน” ก็อตถาม

“เปล่า คุยเรื่อยเปื่อย”

“ถ้างั้นสุก้าไปช่วยพี่เลือกของหน่อยได้ไหม”

“ไปซิสุก้า” บอมบอมเอ่ยขึ้น

เมื่อก็อตพาสุก้าไปยังที่อื่นได้สำเร็จ บอมบอมจึงเข้าไปดูแมวที่เขาชอบและอยากเลี้ยงมาก เขาจึงตัดสินใจว่าวันนี้จะซื้อให้ได้ตามใจตัวเองซะที

“เชิญเลยครับ สนใจตัวไหนบอกได้ครับ”

บอมบอมเข้าไปในร้านก็พุ่งตรงไปยังแมวส้มทันที เพราะเขาชอบพันธ์นี้และสีส้มมาก เขาจับมาอุ้มและเล่นกับแมวน้อยอย่างน่าเอ็นดู

“อยากได้แมวเหรอ” มิคกี้เดินตามเข้ามา เพราะเขาดูเบ็ดตกปลาแต่ก็ไม่ได้ซื้อแต่อย่างใด

“เราชอบแมวนะ แต่ก็ไม่ได้เลี้ยงซะที มาเห็นครั้งนี้อยากได้มากเลย”

“อยากได้ก็เลี้ยงซิ”

“อือ ไม่มีเวลานะ จะให้คนรับใช้ที่บ้านเลี้ยงแมวก็ไม่สนิทกับเรา”

“ไม่เห็นเป็นไร ตอนกลางคืนก็เอาไปนอนด้วย เล่นกับมันบ่อยๆ”

“นายพูดเหมือนอย่างกับเคยเลี้ยงเลย”

“ก็เคย แต่มันหมดอายุขัยก็เลยไม่เลี้ยงต่อ แม่เลี้ยงเรามาพร้อมกับแมวเลยนะ”

“จริงด้วย สักวันมันก็ต้องจากเราไป ถึงวันนั้นเราจะทำใจได้หรือเปล่า”

“เราก็ช่วยกันเลี้ยงไหม ถ้าเกิดมันเป็นอะไรไปเราก็ช่วยกันปลอบใจซึ่งกันและกัน” มิคกี้เผลอพูดออกไปไม่รู้ตัว

“อ้าว จะช่วยกันเลี้ยงได้ไงอยู่คนละบ้าน”

“ได้สิ นายไปเลี้ยงวันธรรมดาถ้าเสาร์อาทิตย์เราก็จะไปหาแมวน้อย หรือไม่ก็ไปนอนบ้านนายเล่นกับแมว”

ในช่วงเวลานี้บอมบอมลืมเรื่องมิคกี้ไปหมด สนใจในสิ่งที่มิคกี้พูดเกี่ยวกับแมวอย่างเดียว เพราะดันชอบอะไรที่เหมือนกัน

“ถ้าเราซื้อนายก็ต้องช่วยเราเลี้ยงและให้ความอบอุ่นกับแมวด้วยนะ”

“แน่นอนอยู่แล้ว”

“อือ เราก็แปลกใจนะทำไมเราไม่เลี้ยงคนละตัวเลยล่ะ”

“ไม่เอาน่ะให้นายเลี้ยงคนเดียวดีกว่า”

“ก็ได้ เราจะเลี้ยงเองจะเลี้ยงอย่างดีเลย เอาตัวนี้แหละ”

บอมบอมมัวแต่สนใจแมว เขาจึงลืมคิดถึงมิคกี้ไปชั่วขณะ และในช่วงเวลาเดียวกันนั้นมิคกี้ก็มองบอมบอมเปลื่ยนไป เมื่อเห็นความรักที่บอมบอมมีต่อแมวน้อย