ความสัมพันธ์ของสุก้าและก็อตได้คืบหน้าไปอย่างมาก เพราะห้วงเวลานี้มิคกี้ไม่ได้ตามจีบสุก้าอีกแต่อย่างใด เพราะมัวไปอยู่กับบอมบอมเนื่องด้วยต้องช่วยกันเลี้ยงลูกแมว จึงเป็นโอกาสอันดีที่ก็อตทำคะแนน สุก้าจึงเริ่มใจอ่อนขึ้นมาบ้าง และในเย็นนี้สุก้าจึงตกปากรับคำก็อตมาที่บ้านของเขา เพื่อมากินอาหารฝีมือกิตพ่อเลี้ยงเดี่ยว
“กินให้เต็มทีเลยนะลูก วันนี้เป็นฝีมือพ่อเอง”กิตเอ่ยขึ้นพร้อมมองทั้งสองอย่างใคร่เอ็นดู
“ครับคุณพ่อ”สุก้ารับคำ
สุก้าถูกปากรสชาติอาหารที่ทำแบบง่ายๆแต่อร่อย เขาจึงทานอาหารมื้อนี้จนหมด หลังจากนั้นก็เข้าไปช่วยก็อตล้างชามในห้องครัว แต่ฝนฟ้าไม่เป็นใจดันตกมาอย่างมาก จนสุก้าหวั่นวิตกกลัวกลับบ้านไม่ได้ เมื่อล้างถ้วยชามเสร็จเขาจึงรีบออกมานั่งห้องรับแขก
“พี่ต้องขอโทษด้วยไม่น่าชวนสุก้ามาที่บ้านเลย”ก็อตรู้สึกผิดแสดงออกทางสีหน้าอย่างชัดเจน
“ไม่เป็นไรหรอกครับพี่ มันเป็นเหตุสุดวิสัยที่เราไม่สามารถจะรู้ได้”
“ขอบใจมากนะ ที่พูดให้พี่ได้สบายใจขึ้นมาบ้าง”
ทั้งสองนั่งคุยกันเป็นเวลานานฝนก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหายตก ก็อตจึงตัดสินใจชวนสุก้านอนที่บ้านของเขา ขืนปล่อยให้สุก้าอยู่ทีห้องรับแขก จะเป็นการเสียเวลาพักผ่อนยามค่ำคืน
“เอาอย่างนี้ไหมนี่ก็ดึกมากแล้วด้วย สุก้าก็โทรบอกทางบ้านว่านอนบ้านพี่ก็ได้ พรุ่งนี้เช้าพี่ค่อยไปส่งที่บ้านดีไหม”
“อือ”สุก้าครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง เขาก็ตัดสินใจดั่งก็อตแนะนำ เพราะว่าถ้านั่งอยู่อย่างนี้ก็ไม่มีประโยชน์อันใด เขาจึงตัดสินใจทำตามอย่างก็อตบอกอย่างเต็มใจ
ก็อตพาสุก้ามายังห้องนอนของตัวเอง ซึ่งไม่ใหญ่มากแอร์ก็ไม่มีแต่พัดลมตัวใหญ่ตั้งอยู่ปลายเตียง เมื่อสุก้าเห็นพัดลมเขาจึงโล่งอก เพราะจะได้ไม่ต้องนอนทนร้อนซึ่งจะทรมานกับเขาอย่างมาก
“พอนอนได้ไหม ห้องพี่ไม่ได้ใหญ่มากนะ แอร์ก็ไม่มีเป็นเพียงห้องเล็กๆ”
“สุก้านอนได้”สุก้ายิ้มอย่างสดในเพื่อให้ก็อตได้สบายใจ
“ถ้างั้นสุก้าอาบน้ำก่อนเลยนะ”ก็อตยื่นผ้าเช็ดตัวให้
“ขอบใจพี่ก็อตมาก”
“ไม่เป็นไรหรอกบ้านพี่เอง เดี๋ยวพี่หาเสื้อกางเกงให้ใส่นะ เข้าไปอาบน้ำเถอะ พี่ไม่แอบดูหรอก”ก็อตหัวเราะเบาๆ
“ไม่ต้องมาพูดดีเลย สุก้าไม่อยากจะเชื่อคนลามกแบบพี่ก็อตหรอก”สุก้าอมยิ้ม เพราะเริ่มให้ความรู้สึกดีๆกับก็อตมากขึ้น
เมื่อสุก้าเข้าไปในห้องน้ำ ก็อตก็รื้อตู้เสื้อผ้า เพื่อหากางเกงและเสื้อให้สุก้าได้ใส่ ซึ่งเขาก็ได้เตรียมชุดนักฟุตบอลไว้ให้
“อ้าว ทำไมอาบน้ำไวจัง”ก็อตรู้สึกผิดสังเกต เขาไม่อยากเชื่อเลยว่าสุก้าจะอาบน้ำไวเช่นนี้
“มันหนาว อยู่ที่บ้านสุก้าอาบน้ำอุ่นน่ะ แต่ไม่เป็นไรนะพี่ก็อตอย่าคิดอะไรมากเลย”
“พี่ไม่คิดอะไรหรอกนี่ เสื้อกางเกงเป็นชุดนักฟุตบอลหวังว่าสุก้าจะไม่รังเกียจนะ”
“สุก้าจะรังเกียจพี่ทำไมล่ะ พี่ก็อตรีบไปอาบน้ำเถอะนี่ก็ดึกมากแล้ว”
“อือ”
เมื่อสุก้าใส่เสื้อผ้าเสร็จเขาก็ขึ้นไปบนเตียงในทันที เพราะสุก้ารู้สึกง่วงนอนอย่างมาก เพียงไม่นานเขาก็หลับไปในทันที โดยที่ก็อตยังไม่ได้ออกมาจากห้องน้ำเลย หลังจากก็อตออกมาจากห้องน้ำเขาก็เห็นสุก้าได้หลับไปแล้ว ก็อตจึงรีบใส่กางเกงบอลทันที แล้วเดินเข้าไปหาสุก้าพร้อมนำผ้าห่มมาปิดกายไว้ ส่วนตัวเขาก็หอบที่นอนปิ๊กนิกมาปูนอนข้างๆเตียง ซึ่งก็ใช้เวลาไม่นานเช่นเดียวกับสุก้าก็อตก็สู้ภวังค์
ช่วงกลางดึกสุก้ารู้สึกปวดปัสสาวะเขาจึงลืมตาขึ้น และกำลังจะก้าวเท้าลงจากเตียง พลันเห็นก็อตนอนตัวขดด้วยความหนาว เพราะเขาไม่ใส่เสื้อมีเพียงกางเกงบอลตัวเดียว ที่ตอนนี้เริ่มตุงจึงทำให้สุก้ามองอยู่นาน แต่ด้วยความปวดฉี่เขาจึงไม่สามารถทนดูได้ สุก้าจึงรีบเข้าไปในห้องน้ำไม่นานนักก็ออกมา และปลุกก็อตให้ไปนอนด้วยบนเตียง
“พี่ก็อต พี่ก็อต”
“หึ”ก็อตลืมตาขึ้นและเห็นสุก้านั่งยองข้างตัวของเขา ก้อตถึงกับใช้มือปิดเป้ากางเกงตัวเองและลุกขึ้นนั่ง
“มีอะไรเหรอ”
“ไปนอนบนเตียงกับสุก้าดีกว่า นอนข้างล่างปวดหลัง หนาวด้วยผ้าห่มก็ไม่มี”
“ไม่เป็นไรหรอก พี่นอนได้ชินแล้ว”
“พี่ก็อตชินแต่สุก้าไมชินที่เห็นคนรู้จักนอนหนาว ส่วนตัวเองนอนแบบสบาย อย่าทำให้สุก้ารู้สึกไม่ดีเลย”
“ก็ได้”
สุก้ายิ้มให้ก็อตและเขาก็ขึ้นไปนอนบนเตียงทันที ส่วนก็อตขึ้นตามไปทีหลัง และรู้สึกหวั่นไหวอย่างมาก ยิ่งท่อนเอ็นยังไม่คลายความแข็งเลย ทั้งที่เขาไม่ได้ปวดฉี่แม้แต่น้อย ยิ่งเก็อตเห็นก้นกลมตึงของสุก้าแท่บอดใจไม่ไหว เพราะสุก้านอนหันหลังให้เขา
“ยุกยิกอะไรทำไมไม่นอนซะทีล่ะพี่ก็อต”สุก้าหันหน้ามา แต่มือเจ้ากรรมดันไปโดนท่อนเอ็นของก็อต ซึ่งแข็งตัวอย่างมากและไม่มีทีท่าจะอ่อนลง แต่ที่สุก้าตื่นตระหนก เพราะท่อนเอ็นของก็อตนั้นใหญ่อย่างมาก
“พี่ก็อตนี่ก็”สุก้ารู้สึกอายแต่ก็ยังไม่เคลื่อนย้ายมือออกไปจากท่อนเอ็น
“โดนแล้วทำต่อให้เสร็จได้ไหม”ก็อตพูดเสียงอ่อย เพราะเขาอยากปล่อยน้ำในท่อนเอ็นออกมาให้หมด เพราะถ้ามันค้างคาเขารู้สึกอึดอัดอย่างมาก
สุก้าตั้งสติและครุ่นคิด เนื่องด้วยมือที่สัมผัสท่อนเอ็นของก็อตนั้น ไม่ยอมขยับไปไหนสุก้าพยายามที่จะดึงออก แต่ก็อตกับจับมือของสุก้าไว้ตรงท่อนเอ็น
“พี่ก็อตจะให้สุก้าทำอะไร”
“อม”
“บ้า”สุก้ารีบดึงมือออกทันที
“นะไหนๆก็ไหนๆแล้ว อีกอย่างพี่รักสุก้ามาก อยากได้สุก้ามาครอบครอง”ตอนแรกก็อต
กะจะหลอกให้สุก้ารักเขา แต่ไปๆมาๆเขากลับหลงรักสุก้าอย่างถอนตัวไม่ขึ้น
“อือ”สุก้ายังอ้ำอึ่งด้วยความอาย
“ได้”สาเหตุที่สุก้าตัดสินใจเช่นนี้ เพราะอารมณ์พาไปสวนหนึ่ง และอีกส่วนสุก้าเริ่มมีใจให้ก็อตบ้าง
“ขอบใจสุก้ามากเลยนะ”
เมื่อก็อตได้ยินคำตอบรับจากสุก้า เขาจึงดึงกางเกงออกทันที จนเผยเห็นท่อนเอ็นอันใหญ่ยาวตั้งตระหง่าชูชัน สุก้าทำใจอยู่พักหนึ่งเพราะใหญ่เหลือเกิน
“เร็วๆหน่อยสิเดี๋ยวสว่างพอดี”
สุก้าจึงตัดสินใจจับท่อนเอ็นของก็อต แล้วก้มลงใช้ริมฝีปากสัมผัสทันที เพียงสัมผัสแรกนั้นถึงกับทำให้ก็อตนั้นร้อนผ่าวไปทั่วท่อนเอ็นอันใหญ่ยาว ยิ่งสุก้าเริ่มรูดท่อนเอ็นขึ้นลงอย่างช้าๆนั้นความเสียวเริ่มเข้ามาเกาะกินอย่างมาก
“อือ อ่า โอว์”ก็อตครางออกมาด้วยความเสียวซ่านอย่างถึงที่สุด และไม่สามารถที่จะห้ามใจได้อีกต่อไป
ก็อตพยายามเก็บเสียงครางเพราะกลัวพ่อของเขาได้ยิน ซึ่งในข้อนี้สุก้าก็ทราบนี้ เขาจึงอยากทำเร็วๆให้เสร็จภายในเวลาไม่นานัก สุก้าจึงห่อริมฝีปากรูดท่อนเอ็นขึ้นลงด้วยความเร็วที่มากขึ้น จนทำให้ก็อตสะดุ้งและแอ่นสะโพกขึ้น ซึ่งก็อตกลัวว่าจะน้ำแตกซะก่อน เขาจึงอยากหยุดและเป็นฝ่ายทำเองบ้าง
“พอก่อนเดี่ยวพี่ทำให้สุก้าบ้าง”
เมื่อสุก้าได้ยินเช่นนั้นเขาจึงหยุดและถอนท่อนเอ็นออกจากปาก แล้วล้มตัวลงนอนหงายเพื่อรอรับสัมผัสจากก็อต
“พี่ขอถอดกางเกงนะ”
“อือ”
เนื่องด้วยสุก้าไมได้ใส่กางเกงใน เมื่อถอดออกจึงเผยเห็นเรือนร่างที่ขาวนวล ก็อตเห็นแล้วอดใจไม่ไหว เขาจึงจับสองขาของสุก้ายกขึ้นสูง หลังจากนั้นจับท่อนเอ็นของตัวเองจ่อที่ช่องทางรัก ซี่งเข้าได้อยากมากเพราะใหญ่เกินไป แต่ก็อตก็ไม่ละความพยายาม
“โอ๊ย พี่ก็อตสุก้าเจ็บ”
“ทนหน่อยนะ เดี๋ยวพี่ค่อยๆทำให้”
“อือ”
สุก้าต้องอดทนให้ท่อนเอ็นของก็อตเข้าไปทีละน้อย ถึงแม้จะเจ็บแต่เขาก็พร้อมจะตั้งรับด้วยความสมัครใจ ก็อตใช้ความพยายามอย่างมากในที่สุดก็เกือบสำเร็จ เพราะท่อนเอ็นเข้ามาค่อนลำ
“เดี๋ยวพี่จะดันครั้งสุดท้ายแล้วนะ”
เพียงก็อตพูดจบท่อนเอ็นของเขาก็เข้าไปในช่องทางรัก จนทำให้สุก้ารู้สึกจุกบ้างแต่เขาก็ต้องอดทน เพื่อความสุขของก็อตและตัวเอง ซึ่งอาจมาช้ากว่าของก็อตอย่างแน่นอน ก็อตแช่ท่อนเอ็นไว้พักหนึ่ง หลังจากนั้นเขาค่อยๆดันเข้าดึงออกอย่างช้าๆและเพิ่อมความเร็วขึ้นเรื่อยๆ
ก็อตมีความเสียวซ่านและสยิวอยู่เป็นทุนเดิม เขาจึงจัดหนักแกสุก้าอย่างเต็มที่ ก็อตเริ่มกระแทกท่อนเอ็นแรงขึ้นและซอยถี่อย่างต่อเนื่อง
“ปั๊บ ปั๊บ ปั๊บ”เสียงเนื้อกระทบเนื้อเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆและเป็นจังหวะ
ความเสียวนั้นเกินห้ามใจก็อตเขาจึงเร่งความเร็วมากขึ้น ซอยถี่ๆรัวๆยิกๆเพื่อจะได้ปลดปล่อยน้ำในกายออกมา เพราะก็อตรู้สึกจะทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว เขาจึงรีบกระแทกท่อนเอ็นเข้าออกไม่กี่ครั้งน้ำในท่อนเอ็นก็ออกมาเข้าสู่ช่องทางรักของสุก้า
เมื่อความสุขของตัวเองนั้นสมปรารถนา ก็อตจึงถอนท่อนเอ็นออกจากช่องทางรักแล้ว แล้วมาล้มตัวลงนอนใกล้ๆสุก้า พร้อมจับท่อนเอ็นอันไม่ใหญ่มากของสุก้า รูดขึ้นรูดลง ส่วนอีกมือก็จับหัวนมของสุก้าอย่างมีความสุข เนื่องด้วยก็อตรัวชักท่อนเอ็นของสุก้าอย่างต่อเนื่อง จึงทำให้สุก้าทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาจึงปล่อยน้ำในกายออกมาอย่างท่วมท้น
วันนี้บอมบอมมาเรียนแต่เช้า เพราะเขามีความรู้สึกดีอย่างมากที่ได้ใกล้ชิด และสมหวังกับมิคกี้ ถึงแม้มิคกี้ยังไม่ได้บอกว่ารักเขา แต่เมื่อได้เสียตัวให้กันแล้ว บอมบอมจึงถือว่ามิคกี้บอกรักไปในตัว โดยมีแมวชื่อมอมอมเป็นสื่อกลางหัวใจบอมบอมกำลังฝันหวานคิดถึงมิคกี้อยู่นั้น เพื่อนรักบิวก็เดินเข้ามาหาและจี้ที่เอวของเขา จนทำให้บอมบอมตกใจ“นายก็ เราตกใจหมดเลย”“ขวัญอ่อนจริงนะ มอมมอม”“เราชื่อบอมบอมไม่ใช่มอมมอม” บอมบอมมองค้อนเป็นการใหญ่“แหมทำเป็นไม่รู้เรื่อง ถ่ายรูปแมวมอมมอมกับมิคกี้ลงเต็มโซเซียลไปหมด”“มีบ้างนิดหน่อย” บอมบอมอมยิ้ม“เห็นถ่ายในห้องด้วยกัน เราจำได้นะว่าแต่ได้กันหรือยัง” บิวกระซิบเบาๆ“อือ”“เป็นไงบ้าง”“ก็ดีนะแต่เล็กไปหน่อย”“ไม่เป็นไรหรอกเน้นหล่อไว้ก่อน”“บ้า”“เรามีเรื่องจะถามนายหน่อย ที่นายบอกว่าจะแกล้งมิคกี้ให้หลงรักแล้วจะทิ้ง ตอนนี้ยังคิดอยู่ไหม”“อือ” บอมบอมครุ่นคิดและเขาก็ได้ทราบความรู้สึกของตัวเองแล้วว่ารักมิคกี้อย่างจริงๆ“บอมบอมนายหลอกเรา” เสียงมิคกี้ดังอยู่ข้างหลัง“บอมบอมรีบหันไปทันใด และเขาก็ต้องตกใจอย่างมาก เพราะสีหน้าของมิคกี้บ่งบอกชัดเจนว่าผิดหวังและเสียใจ เมื่อได้ยินคำ
นิกกี้ได้ขับรถพาสุกี้ไปยังเหมืองแร่ที่เขาทำงานในช่วงเสาร์อาทิตย์นี้ ช่วงแรกสุกี้ก็ไม่พอใจและโวยวาย แต่เมื่อโดนขู่ว่าจะฟ้องพ่อกับแม่ ซึ่งสุกี้กลัวมากเลยต้องตามใจนิกกี้ไปยังเหมืองแร่“ไม่พอใจพี่เหรอ” นิกกี้เอ่ยขึ้น“แต่ที่พี่ทำลงไปเพื่อสุกี้นะ มิคกี้เขาชอบบอมบอม สุกี้น่าจะรู้ดีไม่ใช่เหรอ พี่พูดตรงๆ เลยก็แล้วกัน ขนาดหน้าน้องเหมือนสุก้าคนที่มิคกี้เคยรัก มิคกี้ยังไม่สนใจเลย ทำไมน้องสุกี้ไม่เห็นคุณค่าในตัวเองบ้างล่ะ”“ไม่ต้องมาตอกย้ำสุกี้หรอก”“ไม่ได้ตอกย้ำ แต่พี่อยากให้สุกี้มองคนที่รักตัวตนสุกี้บ้าง” นิกกี้เหล่ตามองเพื่ออยากเห็นสีหน้า“ใคร”“พี่ไง”สุกี้หันไปมองนิกกี้ที่กำลังยิ้มอยู่ ซึ่งสุกี้ก็พอรู้บ้างเพราะพฤติกรรมของนิกกี้บ่งบอกมาอย่างชัดเจน แต่สุกี้แกล้งไม่รับรู้และยอมรับ“พี่ก็รู้นี่ว่าสุกี้ไม่ได้รักพี่”“ถ้าไม่ได้รักแล้วยอมเป็นของพี่ทำไม”“เผลอตัวไปหน่อย” เมื่อสุกี้พูดจบเขาก็ครุ่นคิดว่าเป็นอย่างที่นิกกี้บอกหรือไม่“เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน ไปอยู่กับพี่ที่เหมืองช่วงมหาวิทยาลัยปิด สุกี้อาจจะพบคำตอบก็ได้นะ”“ได้ สุกี้ก็เบื่อตามตื้นคนอื่นเหมือนกัน หันมาลองรักคนที่รักเราชีวิตอาจมีสีสันที่สดใส
บอมบอมตัดสินใจตามง้อขอคืนดีกับมิคกี้ เพราะช่วงเวลาที่มิคกี้โกรธอยู่นั้น บอมบอมใจคอไม่ดีและวุ่นวายพอสมควร พอเขามาถึงบ้านจึงหอบเจ้าแมวเหมียวมอมมอม และกระเป๋าเสื้อผ้าเพื่อไปบ้านมิคกี้ ซึ่งเขาก็ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่ในเมื่อตัดสินแล้ว ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรบอมบอมก็พร้อมยอมรับได้โดยไม่มีข้อแม้แต่อย่างใดซึ่งเย็นนี้ทางสะดวกเพราะรัฐมนตรีพายัพกับคุณหญิงโสภิตาไม่อยู่บ้าน บอมบอมมาถึงก็รีบขึ้นไปบนห้องของมิคกี้ในทันที บอมบอมยืนรออยู่หน้าประตูห้องอยู่พักหนึ่ง ก่อนที่เขาจะเคาะประตูห้องด้วยใจคอไม่ดีเท่าไรนัก“ก๊อก ก๊อก ก๊อก”เมื่อประตูเปิดออกบอมบอมรีบลอดใต้วงแขนของมิคกี้เข้าไปในห้องทันที โดยที่มิคกี้ยังไม่ทันตั้งตัวแต่อย่างใด มิคกี้จึงรีบหันหลังกลับเพื่อไปขับไล่บอมบอมออกจากห้องนอนของเขา“นายมาทางไหนไปทางนั้นเลย” มิคกี้ชี้มือไปที่ประตูห้อง“นายจะให้เราไปได้ไง เราพามอมมอมมาด้วย นายก็ต้องช่วยเราเลี้ยงดูแลนะ นายสัญญากับเราแล้ว นายจะเป็นพ่อส่วนเราจะเป็นแม่ หรือว่านายลืมไปแล้ว” บอมบอมเปิดกรงเพื่อนำแมวออกมาให้วิ่งเล่นที่ห้องของมิคกี้“เราไม่ลืมหรอก แต่เราไม่เข้าใจในเมื่อนายทำสำเร็จแล้วนี่ ทำไมนายยั
บอมบอมนั่งรถสุดหรูมาจากที่บ้าน เพื่อที่จะมาเซอร์ไพร์สพ่อกับแม่ของเขา ที่บริษัทอสังหาริมทรัพย์พันล้าน ทางไปบริษัทของพ่อบอมบอมต้องผ่านหน้า มหาวิทยาลัยพิพัฒนเมธา พอถึงทางม้าลายคนขับรถของบอมบอมก็หยุดให้นักศึกษาข้าม แต่แล้วมีรถสปอร์ตคันงามมาชนท้ายรถของบอมบอม จนบอมบอมโยกตัวไปข้างหน้าศีรษะชนพนังเบาะนั่ง “คุณหนูเป็นอะไรหรือเปล่าครับ”คนขับรถรีบหันมาดูบอมบอมทันที ทั้งที่ตัวเขาเองก็เจ็บที่ศีรษะเหมือนกัน “ไม่เป็นอะไรหรอกครับลุง”บอมบอมหันหลังไปมองรถคันที่ชน “ดูรถก็น่าจะเป็นลูกคนรวย” “ก็น่าจะใช่”คนขับรถขับหาที่จอดรถข้างๆทางใกล้หน้ามหาวิทยาลัย “คุณหนูรออยู่นี่นะ เดี๋ยวลุงจะลงไปเคลียร์กับเด็กหนุ่มคนนั้นซะหน่อย”คนขับรถมองที่กระจากเห็นหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกับบอมบอมสองคน ลงมาดูที่หน้ารถสปอร์ตคันหรูหลายสิบล้าน บอมบอมนั่งกุมหน้าผากเพราะยังเจ็บศีรษะอยู่ เพราะกระแทกค่อนข้างแรงพอสมควร บอมบอมหันหลังไปดูหลังรถอีกครั้งก็เห็นสองหนุ่มออกลีลาเยอะพอสมควร บอมบอมจึงคิดว่าตัวเองต้องไปจัดการสองหนุ่มนั่น บอมบอมจึงรีบลงจากรถถึงแม้ศีรษะที่เริ่มนูนขึ้น
มือทั้งสองข้างของบอมบอมที่ดันหน้าอกของมิคกี้ไว้นั้น ได้สร้างความลำบากให้กับมิคกี้ที่จะกินมันฝรั่ง มิคกี้จึงใช้มือที่เหลืออีกข้างหนึ่ง จับมือของบอมบอมออกมาจากหน้าอกของเขา ให้มาจับที่ต้นคอของตัวเอง หลังจากนั้นมิคกี้ก็ใช้มือนั้นประคองท้ายทอยของบอมบอม ส่วนริมฝีปากของมิคกี้ก็ขยับเข้ามาใกล้มันฝรั่งที่บอมบอมกัดไว้ ส่วนบอมบอมก็เผยอปากเล็กน้อย มิคกี้ค่อยๆเขยิบริมฝีฝากเข้าชนปากของบอมบอม บอมบอมกัดมันฝรั่งเพื่อให้ขาด เข้าไปภายในปากของเขา แต่ริมฝีปากของมิคกี้ด้านบนได้เข้าไปสัมผัสริมฝีปากด้านล่างของบอมบอม เมื่อบอมบอมกัดมันฝรั่งขาดเขาก็รีบกลืนเข้าปำภายปากทันที แต่ก็ยังหลงเหลือเศษน้อยอยู่บางส่วน ที่ติดริมฝีปากข้างบนของบอมบอม มิคกี้จึงขยับริมฝีปากด้านบนของเขาขึ้นไปประกบทัน และเอียงคอนิดหนึ่ง ใช้มือที่จับศีรษะของบอมบอมไว้ดันเข้ามา เพื่อให้ริมฝีปากชนและซ้อนกัน มิคกี้ใช้ริมฝีปากดูดเศษมันฝรั่งที่เหลือ เข้ามาภายในปากของเขาทันที พร้อมกับรูดริมฝีปากที่ประกบปากบอมบอมอยู่ออกมาอย่างช้าๆ บอมบอมรีบถอนมือที่ประคองต้นคอของมิคกี้ออก เฉกเช่นเดียวกับมิคกี้ก็เลิกประคองศีรษะของบอมบอม มิ
มิคกี้กับยูโรได้มาซ้อมฟุตบอลเช่นเคยที่สนามเดิม ซึ่งเป็นช่วงเดียวกับสุกี้และสุก้าที่แทนพ่อของเขา ชอบบังคับพามาเล่นฟุตบอล แต่ทั้งสองไม่เคยชอบแม้แต่น้อย แต่ก็จำใจมาเล่น เพราะแทนนั้นทำงานที่แท่นขุดเจาะน้ำมัน หกเจ็ดเดือนเขาถึงจะกลับมาบ้านที พอมีเวลาเขาจึงอยากจะอยู่กับลูกแฝด และอีกข้อสำคัญเขาค่อนข้างหัวโบราณนิดนึง ที่ยังไม่ค่อยยอมรับในสิ่งที่สุกี้และสุก้าเป็นซักเท่าไร ซึ่งแตกต่างจากผู้เป็นแม่สุชาดาที่ยอมรับได้ทุกอย่างไม่ว่า สุกี้กับสุก้าจะมีรสนิยมแบบไหน ในระหว่างที่มิคกี้กับยูโรลงแข่งขันฟุตบอลนั้น สุกี้กับสุก้าได้เห็นพอดี เพราะทั้งสองซ้อมเดาะฟุตบอลกับแทนพ่อของเขาอยู่ข้างสนาม “พ่อนั่นไงมิคกี้เพื่อนของลูกที่คณะ มาเล่นฟุตบอลที่นี่ด้วยเหรอเนี่ยลูกไม่รู้มาก่อนเลย” “น้องจะรู้ได้ไงพึ่งเจอกันวันนี้วันแรกเมื่อตอนเช้า”แฝดผู้พี่เเอ่ยขึ้น “หุบปากไปเลย”สุกี้เดินเข้ามาใกล้ๆแฝดผู้พี่แล้วพูดค่อยๆใกล้ๆหูของสุก้าเพราะกลัวพ่อของเขาได้ยิน สุก้าได้แต่ทำหน้านิ่งไม่กล้าพูดอะไรต่ออีก เพราะตั้งแต่เด็กจนโตเขาต้องยอมสุกี้ตลอด และโดนน้องแฝดกลั่นแกล้งทุกครั้งที่มีโอกาส “คนไหนล่ะ”แทนถาม “คนที่สูงๆขาวๆหล่อๆนั่นแห
สองหนุ่มเพื่อนชี้ตั้งแต่เตรียมอนุบาล บอมบอมและบิวเดินคู่กันมาที่คณะบริหารธุรกิจ แค่ทั้งสองเดินมาถึงที่หน้าคณะ ต้องหยุดชะงักในทันใด เพราะภาพตรงหน้านี้นั่นสร้างความรำคาญใจแก่บอบอมอย่างมาก ส่วนบินั้นไม่ค่อยเท่าไร เพราะนิสัยของบิวยอมคนมาตลอด “ดูมิคกี้ของนายนั่น นั่งตรงกลางระหว่างสุกี้สุก้า”บิเอ่ยขึ้น “มิคกี้ไม่ใช่ของเรา” “ไม่ใช่ก็เหมือนใช่ เมื่อวานเนี่ยหวานต่อหน้าคนตั้งเยอะ จำไม่ได้เหรอจูบปากกันด้วย เราเกือบเป็นสายวายเลย” “มันเป็นเกมไม่มีอะไรหรอก เราไม่ได้รู้สึกกับมิคกี้สักนิดจริงๆนะ” “สักนิดก็ไม่มีเหรอ มิคกี้ออกจะหล่อ หุ่นแซ่บ เมื่อคืนเราไปส่งเฟสมิคกี้มาไง คนติดตามหลักล้านโน้นนายรู้ไหม” “ไม่รู้และก็ไม่อยากรู้ ก็เขาเป็นลูกรัฐมนตรีนี่ ถึงไม่หล่อใครๆก็ต้องสนใจเป็นธรรมดา” “แล้วนายไม่สนใจบ้างเหรอ” “ไม่หรอก คนอย่างเรานะ ต้องมีคนมาสนเราก่อน เราค่อยสนใจตอบ” “แบบนั้นชาติหน้ามั้ง”บิวอมยิ้ม “บิวนายเพื่อนใคร” “เพื่อนมิคกี้” “บิว”บอมบอมเสียงสูง “พูดเล่น ค
บอมบอมรู้สึกหงุดหงิดเมื่อมิคกี้มากวนประสาท เขาจึงเข้าไปในร้านรองเท้า เพื่อไปบอกก็อตขอตัวกลับก่อน “พี่ก็อตบอมบอมขอตัวกลับก่อนนะ เพราะรำคาญคนบางคน” “ใคร” “โน้น”บอมบอมส่งสายตาไปที่มิคกี้ “อ่อ”ก็อตพยักหน้าให้บอมบอมเป็นการรับรู้ ในส่วนลึกของจิตใจค่อนข้างดีใจพอสมควร ที่บอมบอมกับมิคกี้ไม่ค่อยถูกกัน “บอมบอมไปก่อนนะ” บอมบอมเดินออกจากร้านรองเท้า เขาทำเป็นเมินไม่สนใจมิคกับยูโรที่ยืนมองอยู่ บอมบอมพยายามเบี่ยงสายตามองบิวอย่างเดียว ทำเหมือนมิคกี้ไม่มีตัวตนอยู่ตรงนั้น “ไปกันเถอะ”บอมบอมเอ่ยขึ้นกับบิว “ไปไหนพี่ก็อตยังซื้อร้องเท้าอยู่เลย” “ไปไหนก็ได้ เพราะตรงนี้มีแต่มลภาวะเป็นพิษ”บอมบอมปาดสายตามองมิคกี้ “บอมบอมนี่มันในห้างนะ อากาศบริสุทธิ์จะตาย” “ตรงอื่นบริสุทธิ์แต่ตรงนี้อากาศเป็นพิษ เพราะหายใจร่วมกับคนอื่น” “ถ้าอย่างนั้นวันก่อนนายก็ได้รับพิษจากเราไปแล้วแหละ เพราะจมูกชนกันปากแนบชิดขนาดนั้น แสดงว่านายติดพิษรักจากเราไปเหมือนกัน”มิคกี้อมยิ้ม “จริงด้
บอมบอมตัดสินใจตามง้อขอคืนดีกับมิคกี้ เพราะช่วงเวลาที่มิคกี้โกรธอยู่นั้น บอมบอมใจคอไม่ดีและวุ่นวายพอสมควร พอเขามาถึงบ้านจึงหอบเจ้าแมวเหมียวมอมมอม และกระเป๋าเสื้อผ้าเพื่อไปบ้านมิคกี้ ซึ่งเขาก็ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่ในเมื่อตัดสินแล้ว ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรบอมบอมก็พร้อมยอมรับได้โดยไม่มีข้อแม้แต่อย่างใดซึ่งเย็นนี้ทางสะดวกเพราะรัฐมนตรีพายัพกับคุณหญิงโสภิตาไม่อยู่บ้าน บอมบอมมาถึงก็รีบขึ้นไปบนห้องของมิคกี้ในทันที บอมบอมยืนรออยู่หน้าประตูห้องอยู่พักหนึ่ง ก่อนที่เขาจะเคาะประตูห้องด้วยใจคอไม่ดีเท่าไรนัก“ก๊อก ก๊อก ก๊อก”เมื่อประตูเปิดออกบอมบอมรีบลอดใต้วงแขนของมิคกี้เข้าไปในห้องทันที โดยที่มิคกี้ยังไม่ทันตั้งตัวแต่อย่างใด มิคกี้จึงรีบหันหลังกลับเพื่อไปขับไล่บอมบอมออกจากห้องนอนของเขา“นายมาทางไหนไปทางนั้นเลย” มิคกี้ชี้มือไปที่ประตูห้อง“นายจะให้เราไปได้ไง เราพามอมมอมมาด้วย นายก็ต้องช่วยเราเลี้ยงดูแลนะ นายสัญญากับเราแล้ว นายจะเป็นพ่อส่วนเราจะเป็นแม่ หรือว่านายลืมไปแล้ว” บอมบอมเปิดกรงเพื่อนำแมวออกมาให้วิ่งเล่นที่ห้องของมิคกี้“เราไม่ลืมหรอก แต่เราไม่เข้าใจในเมื่อนายทำสำเร็จแล้วนี่ ทำไมนายยั
นิกกี้ได้ขับรถพาสุกี้ไปยังเหมืองแร่ที่เขาทำงานในช่วงเสาร์อาทิตย์นี้ ช่วงแรกสุกี้ก็ไม่พอใจและโวยวาย แต่เมื่อโดนขู่ว่าจะฟ้องพ่อกับแม่ ซึ่งสุกี้กลัวมากเลยต้องตามใจนิกกี้ไปยังเหมืองแร่“ไม่พอใจพี่เหรอ” นิกกี้เอ่ยขึ้น“แต่ที่พี่ทำลงไปเพื่อสุกี้นะ มิคกี้เขาชอบบอมบอม สุกี้น่าจะรู้ดีไม่ใช่เหรอ พี่พูดตรงๆ เลยก็แล้วกัน ขนาดหน้าน้องเหมือนสุก้าคนที่มิคกี้เคยรัก มิคกี้ยังไม่สนใจเลย ทำไมน้องสุกี้ไม่เห็นคุณค่าในตัวเองบ้างล่ะ”“ไม่ต้องมาตอกย้ำสุกี้หรอก”“ไม่ได้ตอกย้ำ แต่พี่อยากให้สุกี้มองคนที่รักตัวตนสุกี้บ้าง” นิกกี้เหล่ตามองเพื่ออยากเห็นสีหน้า“ใคร”“พี่ไง”สุกี้หันไปมองนิกกี้ที่กำลังยิ้มอยู่ ซึ่งสุกี้ก็พอรู้บ้างเพราะพฤติกรรมของนิกกี้บ่งบอกมาอย่างชัดเจน แต่สุกี้แกล้งไม่รับรู้และยอมรับ“พี่ก็รู้นี่ว่าสุกี้ไม่ได้รักพี่”“ถ้าไม่ได้รักแล้วยอมเป็นของพี่ทำไม”“เผลอตัวไปหน่อย” เมื่อสุกี้พูดจบเขาก็ครุ่นคิดว่าเป็นอย่างที่นิกกี้บอกหรือไม่“เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน ไปอยู่กับพี่ที่เหมืองช่วงมหาวิทยาลัยปิด สุกี้อาจจะพบคำตอบก็ได้นะ”“ได้ สุกี้ก็เบื่อตามตื้นคนอื่นเหมือนกัน หันมาลองรักคนที่รักเราชีวิตอาจมีสีสันที่สดใส
วันนี้บอมบอมมาเรียนแต่เช้า เพราะเขามีความรู้สึกดีอย่างมากที่ได้ใกล้ชิด และสมหวังกับมิคกี้ ถึงแม้มิคกี้ยังไม่ได้บอกว่ารักเขา แต่เมื่อได้เสียตัวให้กันแล้ว บอมบอมจึงถือว่ามิคกี้บอกรักไปในตัว โดยมีแมวชื่อมอมอมเป็นสื่อกลางหัวใจบอมบอมกำลังฝันหวานคิดถึงมิคกี้อยู่นั้น เพื่อนรักบิวก็เดินเข้ามาหาและจี้ที่เอวของเขา จนทำให้บอมบอมตกใจ“นายก็ เราตกใจหมดเลย”“ขวัญอ่อนจริงนะ มอมมอม”“เราชื่อบอมบอมไม่ใช่มอมมอม” บอมบอมมองค้อนเป็นการใหญ่“แหมทำเป็นไม่รู้เรื่อง ถ่ายรูปแมวมอมมอมกับมิคกี้ลงเต็มโซเซียลไปหมด”“มีบ้างนิดหน่อย” บอมบอมอมยิ้ม“เห็นถ่ายในห้องด้วยกัน เราจำได้นะว่าแต่ได้กันหรือยัง” บิวกระซิบเบาๆ“อือ”“เป็นไงบ้าง”“ก็ดีนะแต่เล็กไปหน่อย”“ไม่เป็นไรหรอกเน้นหล่อไว้ก่อน”“บ้า”“เรามีเรื่องจะถามนายหน่อย ที่นายบอกว่าจะแกล้งมิคกี้ให้หลงรักแล้วจะทิ้ง ตอนนี้ยังคิดอยู่ไหม”“อือ” บอมบอมครุ่นคิดและเขาก็ได้ทราบความรู้สึกของตัวเองแล้วว่ารักมิคกี้อย่างจริงๆ“บอมบอมนายหลอกเรา” เสียงมิคกี้ดังอยู่ข้างหลัง“บอมบอมรีบหันไปทันใด และเขาก็ต้องตกใจอย่างมาก เพราะสีหน้าของมิคกี้บ่งบอกชัดเจนว่าผิดหวังและเสียใจ เมื่อได้ยินคำ
ความสัมพันธ์ของสุก้าและก็อตได้คืบหน้าไปอย่างมาก เพราะห้วงเวลานี้มิคกี้ไม่ได้ตามจีบสุก้าอีกแต่อย่างใด เพราะมัวไปอยู่กับบอมบอมเนื่องด้วยต้องช่วยกันเลี้ยงลูกแมว จึงเป็นโอกาสอันดีที่ก็อตทำคะแนน สุก้าจึงเริ่มใจอ่อนขึ้นมาบ้าง และในเย็นนี้สุก้าจึงตกปากรับคำก็อตมาที่บ้านของเขา เพื่อมากินอาหารฝีมือกิตพ่อเลี้ยงเดี่ยว “กินให้เต็มทีเลยนะลูก วันนี้เป็นฝีมือพ่อเอง”กิตเอ่ยขึ้นพร้อมมองทั้งสองอย่างใคร่เอ็นดู “ครับคุณพ่อ”สุก้ารับคำ สุก้าถูกปากรสชาติอาหารที่ทำแบบง่ายๆแต่อร่อย เขาจึงทานอาหารมื้อนี้จนหมด หลังจากนั้นก็เข้าไปช่วยก็อตล้างชามในห้องครัว แต่ฝนฟ้าไม่เป็นใจดันตกมาอย่างมาก จนสุก้าหวั่นวิตกกลัวกลับบ้านไม่ได้ เมื่อล้างถ้วยชามเสร็จเขาจึงรีบออกมานั่งห้องรับแขก “พี่ต้องขอโทษด้วยไม่น่าชวนสุก้ามาที่บ้านเลย”ก็อตรู้สึกผิดแสดงออกทางสีหน้าอย่างชัดเจน “ไม่เป็นไรหรอกครับพี่ มันเป็นเหตุสุดวิสัยที่เราไม่สามารถจะรู้ได้” “ขอบใจมากนะ ที่พูดให้พี่ได้สบายใจขึ้นมาบ้าง” ทั้งสองนั่งคุยกันเป็นเวลานานฝนก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหายตก ก็อตจึงต
ค่ำคืนวันหยุดมิคกี้มาตามสัญญา เพราะเขาอยากเจอมอมมอมแมวเหมียวแสนน่ารัก ที่เขาร่วมตัดสินใจจะเลี้ยงดูร่วมกันกับบอมบอม ซึ่งทั้งคู่ก็ได้นำมอมมอมมานอนเล่นนอนกอดอย่างมีความสุข“มอมมอมซ้ำหมดแล้วตัวนิดเดียวดูมือนายสิอย่างใหญ่เลย” บอมบอมเอ่ยขึ้นแต่ตัวเองก็ยังจับหางของมอมอมเล่นเหมือนกัน“เอาล่ะ ถ้าอย่างนั้นแค่นี้พอเอานอนดีกว่า” มิคกี้อุ้มมอมมอมลงบนเตียงนอนเล็กและวางไว้ข้างๆ ที่นอนของบอมบอม“มาเหนื่อยๆ ก็ไปอาบน้ำซะเนื้อตัวจะได้สะอาด ถ้าได้มาจับมอมมอมอีกจะได้ไม่สกปรก”“นายเห็นเราสกปรกอย่างนั้นเลยเหรอ แต่ก็ยังอยากได้เราอยู่นินายชอบพูดจาย้อนแย้งน่าดูนะ” เมื่อมิคกี้พูดจบเขาก็ไม่ได้สนใจคำพูดของบอมบอม ว่าจะพูดอะไรต่อเพราะเขาก็รู้สึกเหนียวตัวอยู่เหมือนกัน มิคกี้จึงรีบไปอาบน้ำเพื่อชำระคาบเหงื่อใคร่ ส่วนบอมบอมก็ห่มผ้าให้มอมมอมแมวเหมียวสุดที่รักเมื่อบอมบอมจัดการดูแลแมวเหมียวเสร็จเขาก็ล้มตัวลงนอน โดยไม่ได้สนใจมิคกี้แม้แต่น้อยและลืมไปว่ามิคกี้ได้เข้ามาอยู่ในห้องแล้ว จนมิคกี้ออกมาจากห้องน้ำเปลื่ยนเสื้อผ้าและขึ้นมาบนเตียงนอนของบอมบอม“อ้าว” บอมบอมมีท่าทีตกใจ“ตกใจอะไร” มิคกี้ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย“ไม่มีอะไรหร
วันนี้สุก้าได้ไปเที่ยวกับก็อตทั้งวันจึงทำให้เขาเริ่มรู้สึกดีๆ กับก็อตมากขึ้น ถึงแม้เขายังไม่สามารถที่จะลืมมิคกี้ได้ แต่ในเมื่อภาพตรงหน้าที่เขาเห็นนั้น มีเพียงแต่บอมบอมที่ได้ยืนเคียงข้างมิคกี้ตลอดเวลา ถึงแม้สุก้าอยากให้เป็นตัวเขาเองแต่ก็ไม่สามารถที่จะทำอะไรได้ และเขาก็ไม่สามารถที่จะไปสู้รบต่อกรแย่งชิงมิคกี้กับบอมบอมได้เลยหลังจากสุก้าอาบน้ำเสร็จเขาก็นอนครุ่นคิดเรื่องมิคกี้อยู่เบนเตียง และช่วงเวลาเดียวกันนั้นนั่นเองที่ก็อตได้โทรมาหาเขา ซึ่งสุก้าก็ยินดีรับแต่โดยดี เพราะเขาก็รู้สึกเคว้งและอยากมีคนมาปลอบใจเขาอยู่เหมือนกัน“ทำอะไรอยู่” เสียงก็อตดังขึ้น“ก็ไม่ได้ทำอะไรหรอก นอนเล่นๆ คิดอะไรเรื่อยเปื่อย”“คิดถึงคนอื่นหรือเปล่า แต่พี่อยากให้สุก้าคิดถึงพี่มากกว่าคนอื่น”“อยู่ด้วยกันมาทั้งวันจะมาคิดถึงอะไรกันอีกล่ะ”“พี่ไม่ได้เห็นหน้าสุก้าแค่ชั่วโมงเดียวก็เหมือนไม่ได้เห็นเป็นหมื่นปี”“พูดไปเรื่อย” สุก้าอดยิ้มไมได้ เพราะคำพูดกับหน้าตาของก็อตนั้นไปคนละทางกันทีเดียว ซึ่งเขาก็ไม่เข้าใจว่าทำไมก็อตต้องมาติดพันเขา ทั้งๆ ที่น้องรหัสของก็อตออกจะน่ารักมากกว่าเขาอีก ซึ่งตรงนี้สุก้าก็ยอมรับอย่างใจจริงว่าบอมบ
เย็นนี้นิกกี้อดรนทนความคิดถึงสุกี้ไม่ไหว เพราะเขายังติดใจรสรักที่สุกี้มอบให้ และอีกอย่างเขารู้ใจตัวเองแล้วว่าชอบสุกี้อย่างหมดใจ ถึงแม้เขาจะรู้ว่าสุกี้นั้นไม่ได้รักเขาแต่อย่างใด เพราะมีใจให้น้องชายของเขา อย่างแท่บไม่มีเหลือพื้นที่ว่างไว้ให้เขาแม้แต่น้อย ถึงกระนั้นนิกกี้ก็ไม่มีวันยอมแพ้อย่างเด็ดขาดนิกกี้จึงเป็นฝ่ายเข้าหาพ่อแม่ของสุกี้ พอกลับจากทำงานช่วงวันหยุด เขาจึงซื้อของกินของฝากมาให้เป็นประจำ ซึ่งก็สร้างความพึงพอใจให้แกทั้งสองอย่างมาก ในเย็นนี้สุกี้จึงไม่อาจปฏิเสธการมารับของนิกกี้ได้“พี่นิกกี้จะพาสุกี้ไปไหนเหรอ”“คอนโด”“ไม่ไป” สุกี้รู้สึกโกรธที่นิกกี้คิดแต่เรื่องแบบนี้“พี่พูดเล่นพี่ก็อยากจะพาสุกี้ไปเที่ยวไม่ได้เหรอ ได้ข่าวว่าสุกี้ชอบช้อปปิ้ง วันนี้พี่จะซื้อให้ไม่อั้นเลย”“จริงเหรอ” สุกี้อมยิ้มนิดๆ เพราะมีหลายสิ่งที่เขาอยากได้มาก แต่ไม่สามารถที่จะซื้อได้เพราะราคาค่อนข้างแพงมาก สำหรับนักศึกษาที่ยังไม่ได้ทำงานอย่างเขา และอีกอย่างพ่อแม่ของสุกี้ก็ไม่ได้ร่ำรวยอะไรมากมาย“ใช่ ถ้าอย่างงั้นขึ้นรถไปกันเลย” นิกกี้ยิ้มอย่างเริงร่า เพราะรู้สึกดีใจอย่างมาก ถึงแม้ว่าสุกี้จะไปเพราะอยากได้ของที่
บอมบอมและมิคกี้ต่างแยกย้ายกันกลับคนละทาง มิคกี้จึงได้มาส่งบอมบอมที่บ้าน ซึ่งมาในครั้งนี้เขาค่อนข้างเต็มใจมา ไม่เหมือนแต่ครั้งก่อนหน้านี้ที่แสนจะอึดอัดเมื่อได้อยู่กับบอมบอม เมื่อทั้งคู่มาถึงที่บ้านต่างรีบลงจากลงและพาแมวน้อยสีส้มออกมาดูเล่น“น่ารักมากเลยนะ” บอมบอมเอ่ยขึ้น“ใช่ ตอนนี้เจ้าหนูมีแม่แล้วนะ” มิคกี้ยิ้มอย่างสดใจ“ใครแม่” บอมบอมสงสัย“ก็นายไง หรือว่านายอยากเป็นพ่อเหรอ หรือจะเปลื่ยนรสนิยมแล้ว”“ไม่ได้เปลื่ยนหรอก เป็นแม่ก็ได้แล้วพ่อล่ะ”“เดี๋ยวเราเป็นเอง”“ก็ดีลูกเราจะได้มีพ่อมีแม่แต่ยังไม่ชื่อเลยนิสิ” บอมบอมมีท่าทีครุ่นคิดอย่างหนัก“เราชื่อมิคกี้ นายชื่อบอมบอม ถ้าเอามารวมกันจะเป็นชื่ออะไรดี” มิคกี้มีท่าทีครุ่นคิดเช่นเดียวกัน“มอมมอม ไง เอา มอม้าของนายมาใส่ชื่อเราดีไหม”“มอมมอม ชื่อเหมือนหมาเลย อีกอย่างกลัวเรียกผิด แล้วดันเรียกนายว่ามอมมอมจะยุ่งไปใหญ่นะ”“มิคกี้นายว่าเราเป็นหมาเหรอ” บอมบอมหน้ามุ่ยทันที“เปล่าเราพูดเล่นแค่นั้น ใครจะคิดอย่างนั้นได้นายทั้งน่ารักและจิตใจดี” มิคกี้อมยิ้ม“แล้วไป ถ้างั้นเรามาเชลฟี่กันดีกว่า เดี่ยวเราอุ้มแมวไว้นายเป็นคนถ่ายก็แล้วกันนะ”“ได้ ถ่ายคู่เลยนะ
บอมบอมไม่ได้เอารถมาให้คนขับรถมาส่ง เขาจึงขึ้นรถมากับมิคกี้ เมื่อมาถึงที่วัดบอมบอมจึงพามิคกี้เข้าไปในวัดและโบสถ์เพื่อไหว้พระ“ขอให้ลูกสมหวังในความรักด้วยเทิด คนนี้แหละที่ลูกหวังว่าจะได้เป็นคนรัก สาธุ” บอมบอมบอมขอพรอยู่หลายอย่าง และใช้เวลานานอยู่พอสมควร“ขอพรอะไรนานจัง” มิคกี้จ้องมองพร้อมอมยิ้มนิดๆ เมื่อเห็นบอมบอมทำปากขมุบขมิบ“ขอให้สมหวัง เปล่า ขอให้พ่อกับแม่สุขภาพแข็งแรง”“โกหกบาปกรรม ในวัดแท้ๆ ยังจะมาพูดโกหกอีก”“พูดมาก ไปเหอะปล่อยนกปล่อยปลากันดีกว่า”เมื่อบอมบอมกราบพระสามครั้งแล้ว เขาจึงเดินน้ำหน้ามิคกี้มายังที่ปล่อยปลา ซึ่งอยู่ติดกับแม่น้ำพอดี ทั้งสองจึงซื้อปลาคนละถุงแล้วปล่อยลงสู่แม่น้ำ“อ้าว บอมบอม” ก็อตพี่รหัสที่แสนดีเรียกบอมบอมเมื่อขึ้นมาจากท่าน้ำ“พี่ก็อตมาได้ไง มาคนเดียวเหรอ”“เปล่ามากับสุก้า นั่นไงกำลังซื้อปลามาปล่อยอยู่”“บังเอิญจริงๆ ไม่คิดเลยว่าจะได้เจอพี่ก็อต”ริมฝีปากของบอมบอมขยับคุยกับก็อต แต่สายตาแอบมองมิคกี้ทุกระยะ ยิ่งเมื่อสุก้าเดินเข้ามาใกล้ๆ แล้ว บอมบอมสังเกตเห็นได้ชัดว่าสุก้ามีท่าทีตกใจ และมีความไม่พึงพอใจอย่างมาก“เราลงไปปล่อยปลากันเถอะพี่ก็อต” สุก้าเอ่ยขึ้น“ไป