แมวเหมียวสื่อรัก

บอมบอมและมิคกี้ต่างแยกย้ายกันกลับคนละทาง มิคกี้จึงได้มาส่งบอมบอมที่บ้าน ซึ่งมาในครั้งนี้เขาค่อนข้างเต็มใจมา ไม่เหมือนแต่ครั้งก่อนหน้านี้ที่แสนจะอึดอัดเมื่อได้อยู่กับบอมบอม เมื่อทั้งคู่มาถึงที่บ้านต่างรีบลงจากลงและพาแมวน้อยสีส้มออกมาดูเล่น

“น่ารักมากเลยนะ” บอมบอมเอ่ยขึ้น

“ใช่ ตอนนี้เจ้าหนูมีแม่แล้วนะ” มิคกี้ยิ้มอย่างสดใจ

“ใครแม่” บอมบอมสงสัย

“ก็นายไง หรือว่านายอยากเป็นพ่อเหรอ หรือจะเปลื่ยนรสนิยมแล้ว”

“ไม่ได้เปลื่ยนหรอก เป็นแม่ก็ได้แล้วพ่อล่ะ”

“เดี๋ยวเราเป็นเอง”

“ก็ดีลูกเราจะได้มีพ่อมีแม่แต่ยังไม่ชื่อเลยนิสิ” บอมบอมมีท่าทีครุ่นคิดอย่างหนัก

“เราชื่อมิคกี้ นายชื่อบอมบอม ถ้าเอามารวมกันจะเป็นชื่ออะไรดี” มิคกี้มีท่าทีครุ่นคิดเช่นเดียวกัน

“มอมมอม ไง เอา มอม้าของนายมาใส่ชื่อเราดีไหม”

“มอมมอม ชื่อเหมือนหมาเลย อีกอย่างกลัวเรียกผิด แล้วดันเรียกนายว่ามอมมอมจะยุ่งไปใหญ่นะ”

“มิคกี้นายว่าเราเป็นหมาเหรอ” บอมบอมหน้ามุ่ยทันที

“เปล่าเราพูดเล่นแค่นั้น ใครจะคิดอย่างนั้นได้นายทั้งน่ารักและจิตใจดี” มิคกี้อมยิ้ม

“แล้วไป ถ้างั้นเรามาเชลฟี่กันดีกว่า เดี่ยวเราอุ้มแมวไว้นายเป็นคนถ่ายก็แล้วกันนะ”

“ได้ ถ่ายคู่เลยนะ”

“อือ”

บอมบอมอุ้มแมวไว้ในอ้อมกอด โดยมีมิคกี้อยู่ด้านหลังและโอบกอดบอมบอมอย่างไม่ได้ตั้งใจ แล้วถ่ายเชลฟี่อยู่หลายรูป

“นายส่งมาทางไลน์นะ เดี๋ยวอัพรูปลงทุกแอปเลย”

“ไม่เห่อเลยเนาะนายเนี่ย”

“นายก็เหมือนกันนั่นแหละ”

“อยู่กับแมวกับนายก็คลายเครียดไปได้พอสมควร วันนี้เรากลับก่อนนะนี่ก็เย็นมากแล้วด้วย”

“ไม่ไปส่งนะเราจะเล่นกับมอมมอม”

“ตามสบายเดี๋ยววันเสาร์อาทิตย์เราจะมาเล่นด้วยนะ ไม่ใช่นายนะแมวต่างหากอย่าคิดไปไกลเชียว”

“ทำไมจะคิดไมได้นายพูดขึ้นมาแล้ว ทำให้เราได้คิดเองนิ”

“ยกให้สักครั้งเพื่อมอมมอม”

“อือ เห็นแมวดีกว่าคน”

“ใช่ ไปแล้วนะมอมมอมลูกรัก” มิคกี้จับมอมมอมขึ้นมาหอมอยู่สองสามครั้งแล้ววางลง ก่อนที่เขาจะออกจากบ้านของบอมบอมไป

เมื่อมิคกี้ออกไปแล้วบอมบอมจึงฝากแมวไว้กับคนรับใช้ให้ดูแล ส่วนตัวเขาก็ขึ้นไปบนห้องนอนของเขาเอง แต่ก่อนขึ้นไปยังไม่วายหันมาเล่นกับมอมมอม

“เดี๋ยวแม่ขึ้นไปอาบน้ำก่อนนะ” บอมบอมก้มลงจูบมอมมอมอยู่หลายครั้งก่อนจากไป

เมื่อบอมบอมขึ้นไปบนห้องเขาก็อาบน้ำเปลื่ยนเสื้อผ้า ก่อนที่จะมารับมอมมอมขึ้นไปบนห้องด้วย ซึ่งแมวส้มตัวนี้ยังเล็กอยู่มากบอมบอมจึงให้นอนบนเตียงเล็กๆ ที่วางไว้ข้างที่นอนของเขา ในระหว่างนั้นนั่นเองมิคกี้ก็ได้โทรมาหา

“เลี้ยงยากไหมมอมมอม” มิคกี้วีดีโอคอลมาเพื่อที่จะเห็นมอมมอม

“ไม่อยากหรอก เมื่อกี้พึ่งให้กินนมแล้วหลับเลย”

“ว้า ไม่ทันเห็นตอนลืมตาซะแล้ว พรุ่งนี้ต้องไปนอนค้างบ้านนายสักหน่อย จะได้อยู่กับมอมมอมนานๆ หน่อย”

“มาสิ” บอมบอมพูดขึ้นด้วยไม่ทันได้คิดเรื่องที่เขากำลังตามจีบมิคกี้อยู่ ในตอนนี้เขาลืมไปหมดทุกสิ่งทุกอย่างแล้ว

“วันนี้ไม่ได้คุยกับมอมมอม ถ้างั้นคุยกันนายแทนก็แล้วกัน”

“จะคุยอะไรล่ะ” บอมบอมล้มตัวลงนอนและมองมิคกี้ในโทรศัพท์มือถือ ซึ่งในช่วงเวลานี้มิคกี้ใส่บ๊อกเซอร์อยู่ตัวเดียวเท่านั้น จึงเผยเห็นแผงอกที่ล่ำสันจนบอมบอมหวั่นไหว และคิดได้ว่าเขาต้องทำตามแผนการต่อจากนี้

“มองอะไร” มิคกี้รู้อยู่แล้วว่าบอมบอมมองอะไรแต่เขาแสร้งทำเป็นไม่รู้

“ก็มองนายนั่นแหละ นายหุ่นดีมากเลยจนเราอยากเห็นไอ้นั่นของนาย” บอมบอมพูดอย่างลืมตัว

“บอมบอม” มิคกี้เสียงสูง ถ้าเป็นเมื่อก่อนมิคกี้จะมีอาการโกรธและต่อว่า แต่ในครั้งเขากลับอมยิ้มนิดๆ

“เรียกทำไม”

“เราสงสัยนายเหลือเกิน ทำไมถึงตามตื๊อเราและอยากได้เราขนาดนี้”

“ก็เรารักนายไง” บอมบอมแกล้งพูดแต่แฝงไว้ด้วยความจริง

“เราไม่ได้รัก เอ่อ ไม่รู้นะ” มิคกี้เริ่มหวั่นไหวเล็กน้อย แต่เขายังไม่กล้าพูดอะไรออกมา ถึงแม้จะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ ที่เขาได้อยู่กับบอมบอมและแมวเหมียวตัวนั้น

“นั่นแน่นายเริ่มใจอ่อนแล้วใช่ไหม”

“ไม่รู้สิ”

“ไม่เป็นไรตอนนี้นายยังอาจไม่รู้ใจตัวเอง แต่เราขอดูไอ้นั่นนายได้ไหม” บอมบอมแกล้งมิคกี้เล่น

“จะมาขอดูได้ไง กลับกันเราขอดูของนายได้ไหม”

“บ้า” บอมบอมมองค้อน

“ดูไปนายก็น่ารักดีเหมือนกันนะ” มิคกี้อมยิ้ม

“พึ่งรู้เหรอน่ารักตั้งนานแล้ว นายมัวไปอยู่ไหนมา”

บอมบอมรู้สึกเสียใจที่พูดคำนี้ออกมา เพราะสิ่งที่เขาพูดออกมานั้น ทำให้มิคกี้เงียบลงซึ่งเขาก็เข้าใจเป็นเพราะว่า ยังมีใจให้สุก้าอยู่แต่บอมบอมก็พยายามที่จะไม่คิดอะไรให้มากไปกว่านี้

“มิคกี้ มิคกี้ มิคกี้” บอมบอมเรียกอยู่หลายครั้งเมื่อเขาเห็นมิคกี้เงียบไป

“อะไร”

“นายเป็นอะไรเงียบไปเลย”

“เปล่า”

“เปล่าก็ดีแล้ว นายน่าจะอยู่กับปัจจุบันมากว่านะ อดีตก็ให้มันผ่านไปซะ เราอย่าไปคิดถึงเลย”

“ปลอบใจเก่งนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ให้ไปปลอบใจถึงห้องนอนเลย”

“ให้มันจริงเถอะ”

“อือ”

“นายนอนดึกมากไหมเนี่ย”

“ก็ดึกพอสมควรนะ แล้วนายล่ะนอนดึกไหม”

“ก็ดึก”

“มัวทำอะไรอยู่”

“ก็ดูรูปนายไง” บอมบอมอมยิ้มเพราะเป็นอย่างที่เขาพูดจริงๆ เพราะพักหลังมานี้บอมบอมมักเปิดดูรูปมิคกี้ตามโซเซียลอยู่เป็นประจำ

“นายจะดูทำไมก็เห็นเราอยู่ทุกวัน”

“เห็นแต่หน้านายไง เราอยากเห็นทุกสัดส่วนของนาย เราดูรูปนายแล้วจินตนาการว่านายซ่อนรูปหรือเปล่า” บอมบอมหัวเราะนิดๆ ด้วยความชอบใจ

“ดูท่าทางนายจะไม่ทำอะไรนอกจากดูรูปผู้ชายนะ”

“ผู้ชายไม่ได้ดู แต่เราดูรูปนายต่างหาก รูปคนอื่นเราไม่ดูให้เสียเวลาหรอก แต่ว่าเราก็ยังอยากเห็นของนายอยู่ขอดูหน่อยได้ไหม” บอมบอมตื๊อไม่เลิก เมื่อเขาสังเกตเห็นมิคกี้เริ่มใจอ่อนและพูดจาดีกับเขาขึ้นเรื่อยๆ

“ในมือถือก็มีรูปผู้ชายโป๊ตั้งเยอะ ทำไมต้องมาดูของเราด้วย ไม่เอาล่ะไม่ให้ดูหรอก”

“ดูหน่อยนะ อยากรู้ว่าใหญ่ไหม”

“ไม่ใหญ่หรอก ไม่ต้องดูให้เสียเวลา”

“ไม่ดูก็ได้นายเคยมีอะไรกับใครไหม” บอมบอมเม้มปากส่วนสายตาก็มองไปยังเป้ากางเกงของมิคกี้

“ไม่เคย ถามทำไมอยากทำอะไร”

“ถามเฉยก็แค่อยากรู้ไม่มีอะไรหรอก”

“นายล่ะ ป่านนี้รถไฟกลับขบวนได้แล้วมั้ง” มิคกี้หัวเราออกมาอย่างดัง

“บ้า เราก็ยังไม่เคย”

“ไม่อยากเชื่อ พูดอีกก็ไม่เชื่อหรอก ดูท่าทางก๋ากั่นขนาดนั้น”

“โอ๊ย เห็นแรงๆ แบบนี้นะไม่มีอะไรหรอก ที่มีก็แต่พวกเงียบๆ นั่นแหละตัวดี” บอมบอมพูดไม่ทันคิดอีกครั้ง

“เราขอโทษ”

บอมบอมรู้สึกผิดขึ้นมาทันที เพราะพูดแต่ละครั้งนั้นกระทบจิตใจมิคกี้ตลอดเวลา เขาจึงต้องพยายามเบี่ยงเบนพูดเรื่องอื่น เพื่อที่จะไม่ให้มิคกี้ได้คิดหนักขึ้นกว่าเดิม

“พรุ่งนี้นายจะมาหาเราตอนไหน”

“ตอนค่ำๆ นะ ถ้าเราไปนอนกับนายพ่อแม่นายไม่ว่าเหรอ”

“ไม่ว่าหรอก ลูกชายคนดังมานอนด้วยเป็นเรื่องที่น่ายินดี”

“ปากหวานนะ แต่เราไม่หลงกลนายหรอก เราแค่อยากไปหามอมมอมไม่ใช่นายหรอก”

“จะมาหาใครก็ช่าง แต่นายก็ต้องนอนกับเราอยู่ดี” บอมบอมหัวเราะร่วน

“ฝันไปเถอะไม่มีวันนั้นหรอก” มิคกี้หัวเราะร่วนเหมือนกัน

“คอยดูก็แล้วกัน”

“อือ ไม่อยากคุยกับนายแล้วแค่นี้นะ บ่าย”

เมื่อมิคกี้กดวางมือถือบอมบอมก็ครุ่นคิดถึงคืนพรุ่งนี้ทันที เขาจะหาวิธีมัดใจมิคกี้ให้ได้ ไม่ว่าวิธีไหนก็ตาม ซึ่งในตอนนี้เขาลืมเรื่องที่จะแก้แค้นไปแล้ว มีแต่ความหวังและความรักที่มอบให้มิคกี้อย่างจริงใจ