เริ่มรัก

วันนี้สุก้าได้ไปเที่ยวกับก็อตทั้งวันจึงทำให้เขาเริ่มรู้สึกดีๆ กับก็อตมากขึ้น ถึงแม้เขายังไม่สามารถที่จะลืมมิคกี้ได้ แต่ในเมื่อภาพตรงหน้าที่เขาเห็นนั้น มีเพียงแต่บอมบอมที่ได้ยืนเคียงข้างมิคกี้ตลอดเวลา ถึงแม้สุก้าอยากให้เป็นตัวเขาเองแต่ก็ไม่สามารถที่จะทำอะไรได้ และเขาก็ไม่สามารถที่จะไปสู้รบต่อกรแย่งชิงมิคกี้กับบอมบอมได้เลย

หลังจากสุก้าอาบน้ำเสร็จเขาก็นอนครุ่นคิดเรื่องมิคกี้อยู่เบนเตียง และช่วงเวลาเดียวกันนั้นนั่นเองที่ก็อตได้โทรมาหาเขา ซึ่งสุก้าก็ยินดีรับแต่โดยดี เพราะเขาก็รู้สึกเคว้งและอยากมีคนมาปลอบใจเขาอยู่เหมือนกัน

“ทำอะไรอยู่” เสียงก็อตดังขึ้น

“ก็ไม่ได้ทำอะไรหรอก นอนเล่นๆ คิดอะไรเรื่อยเปื่อย”

“คิดถึงคนอื่นหรือเปล่า แต่พี่อยากให้สุก้าคิดถึงพี่มากกว่าคนอื่น”

“อยู่ด้วยกันมาทั้งวันจะมาคิดถึงอะไรกันอีกล่ะ”

“พี่ไม่ได้เห็นหน้าสุก้าแค่ชั่วโมงเดียวก็เหมือนไม่ได้เห็นเป็นหมื่นปี”

“พูดไปเรื่อย” สุก้าอดยิ้มไมได้ เพราะคำพูดกับหน้าตาของก็อตนั้นไปคนละทางกันทีเดียว ซึ่งเขาก็ไม่เข้าใจว่าทำไมก็อตต้องมาติดพันเขา ทั้งๆ ที่น้องรหัสของก็อตออกจะน่ารักมากกว่าเขาอีก ซึ่งตรงนี้สุก้าก็ยอมรับอย่างใจจริงว่าบอมบอมนั่นหน้าตาดีและน่ารักอย่างมาก

“ไม่ได้พูดไปเรื่อยพี่พูดจริงๆ เชื่อพี่เถอะ”

“ไม่เชื่อหรอกน้องรหัสของพี่ออกจะน่ารักอย่างนั้น พี่น่าจะคิดถึงเขาคนนั้นมากกว่า”

“อือ ไม่หรอก” ก็อตพยายามปิดบังความรู้สึกที่แท้จริงไว้

“พูดแทงใจดำสิ”

“เปล่า พี่ไม่ได้รู้สึกอะไรกับบอมบอมขนาดนั้นหรอก เห็นแค่เป็นน้องเป็นนุงแต่สำหรับใครบางคนพี่เห็นมากกว่านั้น”

“บอมบอมออกจะน่ารักขนาดนั้น ใครเห็นใครก็รักก็ชอบไม่อยากจะเชื่อว่าพี่ก็อตจะมองข้ามบอมบอมไปได้”

“ใช่พี่มองข้ามบอมบอมไปเพื่อมามองสุก้าไง” ความรู้สึกที่แท้จริงของก็อตนั้นตรงข้ามกับคำพูดของเขาอย่างมาก”

สุก้าอดคิดไม่ได้ว่าคำพูดของก็อตนั้นเป็นความจริงหรือไม่ เขาจึงอยากจ้องมองสีหน้าของก็อตแต่สิ่งที่เขาพบกับเป็นก็อตนอนถอดเสื้อจนเผยเห็นแผ่นอกอันล่ำสัน จนสุก้ามองค้างอยู่พักหนึ่งและหลบตาต่ำลง

“เป็นอะไรเหรอ” ก็อตมีทาที่สงสัย

“พี่ก็อตถอดเสื้อนอนไม่หนาวหรือไง”

“ไม่หนาวหรอก ห้องพี่ไม่มีแอร์นี่”

“อ้าว สุก้าขอโทษ”

“ขอโทษพี่เรื่องอะไร”

“อ่อ ไม่มีอะไรหรอก” สุก้ารู้สึกเขินยิ่งมองก็อตนานเท่าไร ยิ่งเริ่มรู้สึกหวั่นไหวอย่างบอกไม่ถูกในความรู้สึกของสุก้า

“พี่รู้แล้วขอโทษที่มองพี่ใช่ไหม ไม่เป็นไรหรอกมองได้เต็มที่ได้” ก็อตอมยิ้มนิดๆ และเปลื่ยนมุมกล้องให้เห็นทั่วตัว

สายตาของสุก้าพลันไปมองส่วนกลางของลำตัวเนินนูนขึ้นมา เขารู้สึกเขินและหันหน้าไปทางอื่น แต่ใจก็ยังอยากมองอยู่แต่ไม่กล้าดูตรงๆ

“รูปร่างของพี่พอสู้มิคกี้ได้ไหม”

“ไม่รู้เพราะสุก้าไม่เคยเห็นเลย ต้องถามบอมบอมมั้งเห็นสนิทกันนิ”

“ใช่ต้องถามบอมบอม เพราะเขาสนิทกันตั้งนานแล้ว แถมยังเหมาะสมกันอีก สุก้าว่าไหมเห็นด้วยกับพี่ด้วยหรือเปล่า”

“ไม่รู้ไม่เห็น พี่ก็อตเลิกพูดถึงบอมบอมกับมิคกี้ซะที เพราะสุก้าไม่อยากที่จะฟังอีกแล้ว”

“พี่ขอโทษ ถ้างั้นมาพูดเรื่องของเราไหม”

“เรื่องอะไรล่ะ” สุก้าอดสงสัยไม่ได้ว่า ก็อตจะมาไม้ไหนอีกเพราะคุยมาตั้งนาน ก็อตก็คุยสลับไปมาจนสุก้าสับสนในตัวตนของก็อตอย่างมาก แต่ถึงอย่างนั้นสายตาของสุก้าก็แอบมองก็อตเป็นระยะๆ

“พี่พูดตรงๆ เลยนะ พี่ชอบสุก้า แต่ก็พี่ก็รู้นะสุก้าชอบมิคกี้ แต่ถึงอย่างนั้นพี่ก็จะรอสุก้าจนกว่าจะใจอ่อนให้พี่สักที

“พี่ก็อตพูดอะไรนะ”

“พี่ก็พูดตรงๆ ไง พี่ว่าสุก้าทำใจเรื่องมิคกี้ดีกว่า เพราะเท่าที่ดูจากวันนี้มิคกี้นั้นรักบอมบอมมากๆ สุก้าควรจะตัดใจ การตัดใจมันอยากนะ แต่ถ้ามีคนมาดามใจจะทำให้สุก้าหายอย่างไวแน่นอน”

“สุก้าเข้าใจพี่นะ แต่ของอย่างนี้มันต้องอาศัยระยะเวลา สุก้าก็ไม่ได้ปฏิเสธพี่หรอก แต่มันไวไปเรื่องของเรานะ” สุก้านั้นถึงแม้จะพยายามทำใจเรื่องของมิคกี้ แต่บางครั้งความรู้สึกมันไม่สามารถที่จะตัดได้ในทันที

“พี่เข้าใจสุก้าเหมือนกัน พี่เลยมีข้อเสนอเราน่าจะลองมาเป็นแฟนกันดูไหมล่ะ เพราะอย่างน้อยจะได้ทำให้ตัวเองมีคุณค่า ไม่ต้องง้อผู้ชายที่ไม่ได้รักเรา พี่อยากให้สุก้าเปิดใจให้พี่บ้างจะได้ไหม”

สุก้านอนครุ่นคิดถึงคำพูดของก็อต ซึ่งเขาก็เห็นด้วยอย่างมาก เพราะขืนปล่อยไว้อย่างนี้มีแต่เจ็บกับเจ็บ แต่เขาก็กลัวก็อตมาหลอกให้หลงรักแบบมิคกี้อีก ซึ่งถ้าเขาเผลอใจรักก็อตอีกคราและผิดหวังขึ้นมา สุก้าก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะสามารถทำใจได้อีกหรือเปล่า

“อือ ขอคิดดูก่อน” สุก้าไม่อยากปฏิเสธสักเท่าไร เพราะอย่างน้อยการมีก็อตอยู่เคียงข้าง ก็สามารถทำให้เขาลืมความทุกข์ชั่วขณะ

“ไม่เป็นไรพี่จะรอ เอ๊ะ แต่ทำไมสุก้ามองพี่ตลอดเวลาเลย หรือว่าอยากเห็นอะไรของพี่เหรอ ถ้าอยากดูพี่ให้ดูได้นะ” คำพูดของก็อตนั้นทำให้ท่อนเอ็นของเขาแข็งขึ้นมาดันกางเกงบอลจนตุง

“ไม่หรอก ก็สุก้าคุยกับพี่ก็อตถ้าไม่ให้มองพี่ก็อตแล้วจะให้มองใครล่ะ”

“ก็มองหน้าก็ได้นิ แต่พี่รู้นะว่าสุก้ามองอะไร”

“รู้ไปหมดเนาะ” สุก้าหันไปทางอื่นเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของก็อต

“ถ้าพี่รู้ไปหมดก็ดีสิ เพราะพี่ยังอยากยั่งรู้จิตใจของสุก้าว่ามีพี่อยุ่ในใจไหม”

สุก้านิ่งอีกครั้งเพราะเขาพยายามคิดถึงก็อต เนื่องด้วยอยากรู้ว่าตอนนี้เขารู้สึกอย่างไรกับก็อต ซึ่งความรู้สึกนึกคิดที่จำได้ ก็มีความรู้สึกแปลกๆ อยู่บ้างเมื่อเขาได้หันไปมองก็อต แต่สุก้าก็พยายามปฏิเสธความคิดนั้น เพราะเขายังไม่อยากจะมีความรักอีกครั้ง ในช่วงเวลาที่ผ่านมาเขามอบใจให้มิคกี้นั้นก็เจ็บแสบปวดใจอยู่พอสมควร

สุก้าอยากจะถามก็อตใจจะขาดว่ามีอารมณ์เหรอ เพราะเป้ากางเกงบอลของเขานั้นตุงพอสมควร แต่เขาก็ไม่กล้าที่จะพูดมันออกมา ได้แต่แอบมองอยู่เป็นบางครั้งในขณะที่ก็อตเผลอไผล

“พูดไปพูดมาก็วกมาเรื่องเดิมไม่จบสิ้นซะที” สุก้าเอ่ยขึ้น

“มันจะจบได้อย่าไงล่ะ ก็สุก้าไม่ให้คำตอบพี่เลย พี่ก็ต้องรอจนอย่างที่เห็นนี่แหละ” ก็อตชี้ไปที่เป้ากางเกงที่แท่บปริออกมา

“โอ๊ย พูดเรื่องนี้อีกแล้วทำไมไม่เปลื่ยนพูดเรื่องอื่นบ้างล่ะ”

“ก็พี่ชอบเรื่องนี้ไง ถ้าไม่ชอบไอ้นั่นของพี่จะขึ้นเหรอ” ก็อตหัวเราะ

“ไม่พูดกับพี่แล้ว สุก้าง่วงนอนขอนอนก่อนดีกว่า”

“อย่าพึ่งคุยกับพี่อีกหน่อยไม่ได้เหรอ พี่อยากคุยกับสุก้าตลอดทั้งคืนเลยได้ไหม”

“ไม่ได้หรอกคนเราต้องหลับต้องนอน จะมานอนคุยอะไรกันทั้งคืน พี่ก็อตนี่ท่าจะบ้าไปกันใหญ่แล้ว ถ้าไม่มีอะไรสุก้าวางแล้วนะ”

“อย่าพี่งวางไม่อยากดูของดีเหรอ”

“ไม่อยากดู” สุก้ารีบกดวางมือถือทันที แต่ใจลึกๆ ของเขาก็อยากเห็นเช่นกัน แต่สุก้าคิดว่าไม่เหมาะเขาจึงตัดสินใจปิดมือถือตัดสัญญาณรับรู้ทันที ขืนคุยกันต่อไปอาจได้เห็นของสงวนของก็อตอย่างแน่นอน

ซึ่งเหตุการณ์ที่ได้คุยกับก็อตเมื่อครู่นั้น บางครั้งดูเหมือนรำคาญแต่ลึกๆ แล้วสุก้ารุ้สึกสนุกและอยากคุยกับก็อตต่อเหมือนกัน แต่เมื่อเขาคิดอีกทีอย่าดีกว่า เพราะเขายังไม่อยากเจ็บและรับรู้ความรู้สึกเช่นนี้อีก แต่นั่นสุก้าก็ยังไม่รู้ว่าจะสามารถมากห้ามใจตัวเองได้หรือเปล่า เพราะก็อตนั้นรุกหนักมาก

ในส่วนของก็อตก็นอนครุ่นคิดเช่นเดียวกันไม่ต่างกับสุก้า ทีแรกเขาแค่ต้องการกันสุก้าออกจากมิคกี้ เพื่อให้บอมบอมนั้นสมหวังในตัวของมิคกี้ แต่เมื่อนานเข้าเหมือนเวรกรรมมีจริง เพราะเขากลับรู้สึกดีๆ กับสุก้าขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว และสิ่งที่พิสูจน์ได้อย่างหนึ่งก็คือท่อนเอ็นของเขาก็ตั้งตรงชูชันเหมือนกัน ก็อตจึงรีบลุกขึ้นเข้าไปในห้องน้ำเพื่อปลดปล่อยการตั้งตรงชูชัน