คู่แค้นแต่ขาติปางไหน

     บอมบอมรู้สึกหงุดหงิดเมื่อมิคกี้มากวนประสาท เขาจึงเข้าไปในร้านรองเท้า เพื่อไปบอกก็อตขอตัวกลับก่อน           

           “พี่ก็อตบอมบอมขอตัวกลับก่อนนะ เพราะรำคาญคนบางคน”

           “ใคร”

           “โน้น”บอมบอมส่งสายตาไปที่มิคกี้

           “อ่อ”ก็อตพยักหน้าให้บอมบอมเป็นการรับรู้ ในส่วนลึกของจิตใจค่อนข้างดีใจพอสมควร ที่บอมบอมกับมิคกี้ไม่ค่อยถูกกัน

           “บอมบอมไปก่อนนะ”

           บอมบอมเดินออกจากร้านรองเท้า เขาทำเป็นเมินไม่สนใจมิคกับยูโรที่ยืนมองอยู่ บอมบอมพยายามเบี่ยงสายตามองบิวอย่างเดียว ทำเหมือนมิคกี้ไม่มีตัวตนอยู่ตรงนั้น

           “ไปกันเถอะ”บอมบอมเอ่ยขึ้นกับบิว

           “ไปไหนพี่ก็อตยังซื้อร้องเท้าอยู่เลย”

           “ไปไหนก็ได้ เพราะตรงนี้มีแต่มลภาวะเป็นพิษ”บอมบอมปาดสายตามองมิคกี้

           “บอมบอมนี่มันในห้างนะ อากาศบริสุทธิ์จะตาย”

           “ตรงอื่นบริสุทธิ์แต่ตรงนี้อากาศเป็นพิษ เพราะหายใจร่วมกับคนอื่น”

           “ถ้าอย่างนั้นวันก่อนนายก็ได้รับพิษจากเราไปแล้วแหละ เพราะจมูกชนกันปากแนบชิดขนาดนั้น แสดงว่านายติดพิษรักจากเราไปเหมือนกัน”มิคกี้อมยิ้ม

           “จริงด้วยบอมบอม เมื่อวานก่อนพวกนายสองคนจูบปากกัน”บิวอดหัวเราะไม่ได้ จึงส่งเสียงดังออกมา

           “อะไรน่ะมิคกี้นายกับเพื่อนไปจูบปากกันทำไม”ยูโรกำมือแน่นด้วยอารมณ์หึง

           “แค่ต้อนรับน้องใหม่ พี่เขาให้เล่นเกมกินมันฝรั่งทอดชิ้นเดียวกัน”

           ยูโรผู้แอบชอบมิคกี้มนาน เขาจึงเหล่สายตามองบอมบอม ด้วยความริษยาอยู่ไม่น้อย เพราะเขายังไม่เคยแม้แต่ได้กอดมิคกี้เลย เพราะด้วยรสนิยมด้านความรักเหมือนกัน แต่เพื่อมิคกี้เขายอมทีจะถูกกระทำ ถ้ามิคกี้มีใจให้เขา

            “ไปกันเถอะบิวอย่าไปพูดกับคนหลายใจเลย จีบแฝดทีเดียวสองคนแทนที่จะเลือกสักคน”

           บอมบบอมพูดจบก็รีบเดินออกห่างจากมิคกี้ โดยบิไม่ทันตั้งตัว ก่อนไปบิวจึงหันมายิ้มให้ยูโร โดนมองข้ามมิคกี้เพื่อนร่วมห้อง แต่ยูโรทำหน้านิ่งๆแสร้งไม่สนใจ เพราะในช่วงเวลานี้มีเพียงแต่ความสงสัย มิคกี้จีบแฝดนั้นจริงหรือเปล่า

           “นายชอบแฝดนั่นเหรอ”ยูโรเอ่ยขึ้น

           “นายจะบ้าเหรอ ไปเชื่อคำพูดของคนเพี้ยนๆอย่างบอมบอม ไปหาแม่กับพี่ชายเราเถอะท่านกำลังรอพวกเราอยู่บูธบ้านจัดสรร”

           บอมบอมก้าวเท้ายาวๆเพื่อเดินให้ไว เพราะกลัวมิคกี้ตามมาพูดจากวนประสาท ส่วบิวเดินกึ่งวิ่งจนมาทันบอมบอม

           “นายจะรีบไปไหน เรายังไมทันได้คุยกับยูโรเลย”

           “เพือนกันนิสัยก็เหมือนกันนั่นแหละ เราว่านายเปลื่ยนคนใหม่เถอะ พี่ก็อตของเราก็หล่อนะ เป็นนักฟุตบอลด้วย เอาไหมเดี๋ยวเราติดต่อให้”

           “ไม่หรอก นายก็รู้ว่าเราชอบคนหล่อ”

           “พี่ก็อตก็หล่อนี่”

           “แต่ยูโรหล่อกว่า ”

           “คนดีๆไม่ชอบดันไปชอบพวกหน้าหล่อแต่แต่หยิ่ง ไม่เห็นยูโรพูดกับนายเลย ได้แต่ทำเมิ นเฉย ส่วนอีกคนก็พูดมากจนน่ารำคาญ”

           “รำคาญจริงน่ะ”

           “จริงซิ พูดแบบนี้หมายความอย่างไง”

           “เปล่า”บิวอมยิ้ม เพราะเริ่มสงสัยพฤติกรรมของสองคนนี้ ที่ไม่ถูกกันแต่ลึกๆอาจชอบกันก็เป็นไปได้

           “แล้วไป  อย่างงนั้นไปบูธบ้านจัดสรรของพ่อเราดีกว่า ไปดูซะหน่อยแล้วค่อยกลับบ้านกัน วันนี้อารมณ์เสียไม่อยากช้อปปิ้งเลย”

           “ก็ได้ เราจะกลับไปนอนฝันถึงยูโร”

           “นายนี่มันจริงๆเลย”บอมบอมส่ายหน้า

           เมื่อบอมบอมไปถึงที่บูธบ้านจัดสรร รองผู้จัดการฝ่ายการตลาดรีบมาต้อนรับบอมบอมทันที ส่วนผู้จัดาการฝ่ายการตลาดติดธุระไม่สามารถมาได้

           “คุณหนูวันนี้มาช่วยขายบ้านด้วยใช่ไหมครับ”

           “บอมบอมขายไม่เป็นหรอกพี่แค่มาดูเฉยๆ”

           “ดีเลยครับ มาช่วยเป็นกำลังใจให้พนักงานขายก็ได้ ถ้าอย่างนั้นขอตัวก่อนนะครับ ลูกค้ามาดูบ้านเยอะมาก”

           “ครับพี่”

           บอมบอมเดินวนรอบบูธกับบิวด้วยความรู้สึกภูมิใจ ในตัวพ่อแม่ของเขาที่ทำธุรกิจอสังหาริมทรัพย์จนประสบความสำเร็จ โดยมีบิวเดินตามไม่ห่าง ซึ่งทีแรกบิวก็ไม่ได้สนใจบ้านแต่อย่างใด พอดูไปเรื่อยๆเกิดชอบอยากได้ซักหลัง

           “บ้านสวยดีเราอยากได้ซักหลังเหมือนกัน”

           “เอาซิ เอาหลังไหนบอกมาเลย เดี่ยวเราจะบอกพ่อให้ขายในราคาต้นทุน”

           “ได้แต่อยากจะเอาเงินไหนซื้อล่ะ”

           “ขอพ่อแม่ไง”

           “จะได้โดนว่าซิ ที่บ้านก็มียังจะซื้อมาให้เปลืองเงิน”

           “ซื้อมาขายไปเก็งกำไรไง”

           “ปวดหัวเรียนดีกว่า”

           “ตามใจ”

           ในระหว่างบอมบอมกับบิวกำลังคุยกันอยู่นั้น มิคกี้กับยูโรที่กำลังจะลงมาหาแม่และพี่ชายของเขา ทันได้เห็นบอมบอมกับบิวยืนคุยกัน มิคกี้จึงรีบเดินไปหาบอมบอมกับบิวทันที

           “จะมาซื้อบ้านให้ใครอยู่”มิคกี้ใช้สายตามองบอมบอม

           “บอมบอมไม่ได้มาซื้อหรอก บอมบอมมาขายบ้านต่างหาก”บิวเอ่ยขึ้น

           “อ่อ มาทำงานพอร์ทไท้ นี่เอง ไม่น่าเชื่อว่าเป็นคนขยัน”

           “ไม่ใช่อย่างนั้น โครงบ้านจัดสรรเป็นของพ่อบอมบอม”บิวเอ่ยขึ้นอีกครั้ง

           “ว้าว บ้านรวยนี่ ใครได้เป็นแฟนสบายไปเลย”

           “นายไม่สนเหรอมิคกี้”บิวมองมิคกี้และหันมามองบอมบอม

           “อย่าถามว่ามิคกี้สนไหมเลย ถามเราดีกว่าสนหรือเปล่า”บอมบอมเชิดหน้าขึ้น

           ยูโรยืนทนฟังไม่ได้ ยิ่งฟังยิ่งอารมณ์ขึ้น ในส่วนของบอมบอมนั้นยูโรไม่ค่อยเท่าไร เพราะดูท่าทีของบอมบอมไมได้สนใจมิคกี้ แต่คนที่เขารำคาญมากอย่างสุดๆ ก็คือบิวเพราะพูดจาส่งเสริมให้ชอบพอกัน

           “ไปหาแม่กับพี่ของนายกันดีกว่า”ยูโรพูดขึ้นเพราะจะได้ตัดความรำคาญบิว

           เพียงยูโรพูดจบคุณหญิงโสภิตากับนิกกี้ลูกชายคนโตก็เดินเข้ามา ยังมิคกี้และพ้องเพื่อนที่พูดคุยประชดประชันกัน

           “มิคกี้”นิกกี้เรียกน้องชายที่เขาเดินมาอยู่ข้างหลังกับผู้เป็นแม่

           “เดี๋ยวค่อยไปก็ได้”มิคกี้พูดขี้น แต่สักพักมิคกี้จึงความคิด เพราะได้ยินเสียงรียกข้างหลัง

           มิคกี้หันหลังกลับไปตามเสียงที่คุ้นเคย ซึ่งมิคกี้ได้เห็นพี่ชายของเขายืนยิ้ม ส่วนคุณหญิงโสภิตาแม่ของเขาเชิดหน้าขึ้นนิดนึง พร้อมกวาดสายตามองบิวกับบอมบอม ส่วนยูโรนั้นคุณหญิงโสภิตารู้จักมาก่อนหน้านี้อยู่แล้ว เธอจึงไม่ใคร่สนใจนัก

           “แม่นี่เพื่อนๆที่คณะผม บิวและบอมบอม”

           บอมบอมกับบิวยกมือไหว้คุณหญิงโสภิตา ส่วนคุณหญิงโสภิตาเพียงแต่พยักหน้าเป็นการรับไหว้

           “พาเพื่อนมาด้วยจะไปเที่ยวไหนกันต่อหรือเปล่า”นิกกี้ยิ้มให้น้องชาย

           “เปล่าครับ บังเอิญมาเจอกันที่นี่ แล้วพี่ได้บ้านหรือยังครับ”

           “ยังเลย แต่ก็น่าสนใจอยู่นะ”

           บอมบอมได้ยินเช่นนั้นหูผึ่งทันที นี่แหละที่จะทำให้พ่อของเขาได้ภูมิใจ บอมบอมจึงตัดสินใจเป็นพนักงานขายทันที

           “พีสนใจหลังไหนบอกบอมบอมได้นะครับ เดี๋ยวบอมบอมจะจัดการให้ ถ้าเป็นลูกค้าในเครือข่ายของบอมบอม รับรองของสมนาคุณล้นหลาม”

           “น้องบอมบอมนี่ขยันจริงๆมีหลังไหนจะแนะนำพี่บ้าง”นิกกี้ยิ้มให้บอมบอม ด้วยนึกว่าบอมบอมเป็นพนักงานขาย

           คุณหญิงได้ยินบอมบอมพูด เธอใช้ปลายสายตามองบอมบอม ตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าและเชิดหน้าขึ้น

           “แม่ว่าคุยกับผู้จัดการโครงการไม่ดีกว่าเหรอ”

           “คุยกับบอมบอมดีกว่าครับ รับรองคุณหญิงจะไม่พลาดโอกาสงามๆครับ”

           “โอกาสอะไรครับน้องบอมบอม”นิกกี้มีสีหน้าสงสัย

           “ส่วนลดไงครับพี่นิกกี้”มิคกี้ได้โอกาส เขาจึงคิดแผนได้ซื้อบ้านต่ำกว่าราคาขายในท้องตลาด

           “บอมบอมบอกกับผมว่าถ้าสนใจบ้านหลังไหนบอกได้เลย เดี๋ยวจัดการให้ทุกอย่าง เพราะบอมบอมเป็นลูกชายคนเดียวเจ้าของโครงการครับ”

           “จริงเหรอเนี่ย”นิกกี้ยิ้มอย่างเบิกกว้าง

           ในระหว่างช่วงนั้นเอง รองผู้จัดการฝ่ายการตลาด หันมาเห็นคุณหญิงโสภิตายืนนิ่งๆอยู่ตรงหน้าบอมบอม เขาจึงรีบเดินเข้ามาหาคุณหญิงโสภิตาทันที

           “สวัสดีครับคุณหญิง มาดูบ้านเหอรครับ”รองผู้จัดการฝ่ายการตลาดยกมือไหว้คุณหญิงโสภิตา

           คุณหญิงโสภิตารับมือไหว้ รองผู้จัดการฝ่ายการตลาด พร้อมยิ้มอย่างสดใส สายตากิริยาท่าทางของคุณหญิงโสภิตาเปลื่ยนไปทันที เมื่อรู้ว่าบอมบอมเป็นลูกชายเจ้าของโครงการบ้านจัดสรร

           “วันนี้มาดูบ้านสักหลังให้ลูกชายคนโต”คุณหญิงโสภิตาพูดขึ้น

           “อ่อ เชิญคุณน้องทางนี้เลยครับ”

           “ไปก่อนเถอะลูก เดี๋ยวแม่จะคุยกับมิคกี้ซักหน่อย”

           “ครับแม่”นิกกี้รับคำ

           “พี่ฝากด้วยนะ พี่ชายเพื่อนผม”บอมบอมหันมาไปพูดกับรองผู้จัดการตลาด

           “ครับคุณบอมบอม”

           รองผู้จัดการฝ่ายการตลาดพานิกกี้ ไปดูบ้านจัดสรรทางอื่น ส่วนคุณหญิงโสภิตามองบอมบอมแล้วยิ้มด้วยไมตรีจิต

           “แล้วมากันอย่างไงเนี่ยตั้งหลายคน”

           “ผมมากับยูโร ส่วนบอมบอมมากับบิวครับ”มิคกี้เอ่ยขึ้น

           “หนูบอมบอมไม่ได้ขับรถมาเองเหรอ”

           “เปล่าครับ บอมบอมยังขับรถไม่แข็งพ่อก็เลยยังไม่ให้ขับครับ”

           “ดีแล้วปลอดภัยไว้ก่อน เอาแบบนี้ไหมให้มิคกี้ไปส่ง เพื่อตอบแทนที่ไปธุระจัดการหาบ้านจัดสรรให้พี่ชายมิคกี้”

           “ไม่เป็นไรหรอกครับ เดี๋ยวบอมบอมให้บิวไปส่งครับ”

           “ก็ดีเหมือนกันให้มิคกี้ไปส่ง เราจะไปทำธุระที่อื่นด้วย”บิวสบโอกาสเปิดทางให้มิคกี้ เขาจึงรีบตอบสนองความต้องการคุณหญิงโสภิตาทันที

           “แม่ ลูกต้องไปส่งยูโร”มิคกี้เสียงสูง

           “เดี๋ยวเราไปส่งเองก็ได้”บิวพูดขึ้น

           “ไหนบอกมีธุระ”ยูโรมองตาขวาง

           “ก็ธุระเราคือไปส่งนายที่บ้าน”บิวยิ้มให้ยูโร

           “แม่เห็นด้วยนะ ยูโรก็ไปกับบิวก็แล้ว ส่วนบอมบอมให้มิคกี้ไปส่ง”

           “ไม่เป็นไรหรอกครับคุณหญิง”บอมบอมหน้ามุ่ยนิดหน่อย

           “ไม่เป็นไรได้ไง เป็นเพื่อนกัน เอาล่ะตกลงแบบนี้ก็แล้วกัน เดี๋ยวแม่จะไปดูบ้านต่อกับนิกก็ซะหน่อย”คุณหญิงโสภิตาใช้สายตาพิฆาตมองมิคกี้

           มิคกี้นั้นยากที่จะปฏิเสธจึงจำใจยอม ทำตามความคิดของคุณหญิงโสภิตา แต่โดยดีไม่มีข้อแม้ใดๆสักนิด

           “ตัวซวย”มิคกี้พูดขึ้นลอยๆ

           บอมบอมหันมามองมิคกี้แล้วอมยิ้ม เขาเห็นวิธีแกล้งมิคกี้ขึ้นมาทันที ส่วนอีกความคิดหนึ่งเขาอยากเปิดโอกาสให้บิวได้ไปกับยูโร

           “ไปกันได้หรือยังมิคกี้  อ่อ บิวไปส่งเพื่อนมิคกี้ให้ถึงบ้านอย่างปลอดภัย”บอมบอมแอบจับแขนบิวเขย่า และ หันสายตามามองมิคกี้

           “แน่นอนเพื่อน”บิวอมยิ้มเพราะแสนจะดีใจที่ได้อยู่ใกล้ชิดกับยูโร

           “ไปกันเถอะมิคกี้”บอมบอมแสร้งยิ้มให้มิคกี้

           “ตามมา”มิคกี้พูดห้วนๆเดินนำหน้าบอมบอม

           ในส่วนของบิวยืนม้วนตัวด้วยความอาย เพราะเป็นช่วงเวลาดีดีที่เขาอยากเจอมานาน ซึ่งเป็นสิ่งที่เขาใฝ่ฝันทุกค่ำคืนและยามเช้า

           “จะไปส่งไหม ถ้าไม่ไปส่งจะได้กลับเอง”ยูโรกระแทกเสียง

           “ไปซิ ไปซิ”

           “เดินนำหน้าไปซิ มัวยืนรออะไร”

           “ก็รอนายไง จะได้เดินคู่กันไป”

           “ไม่ต้องมาเดินคู่ เดี๋ยวเราเดินตามไปเอง”

           ยูโรกระแทกเสียงใส่บิวอยู่หลายครั้ง แต่บิวก็ไม่ได้รู้สึกโกรธอะไรแม้แต่น้อย ส่วนบอมบอมกับมิคกี้เดินหายไปจนลับตามทั้งสอง