แฝดปะทะคู่พี่น้อง

   วันหยุดสุดสัปดาห์มิคกี้ได้นัดแฝดพี่แฝดน้องมาที่บ้าน เพราะพ่อแม่ของเขาไม่อยู่หลายวัน มิคกี้จึงถือโอกาสชวนคู่แฝดมารับประทานอาหารเย็น ซึ่งมิคกี้ได้เตรียมอาหารเลิศรสไว้อย่างเต็มโต๊ะ โดยเฉพาะกุ้งตัวใหญ่ที่สุก้าชอบกินเป็นพิเศษ เมื่อทั้งสองมาถึงมิคกี้จึงออกไปต้อนรับและเชื้อเชิญมานั่งยังโต๊ะอาหารทันที

           “เราบอกจะไปรับก็ไม่ให้ไป แล้วมากันอย่างไงล่ะ”

           “แม่มาส่งน่ะ”สุก้าตอบ

           “พ่อของนายสองคนไปไหนล่ะ”

           “พ่อเราไปอยู่ที่แท่นขุดเจาะน้ำมัน อีกตั้งเกือบหกเดือนกว่าจะมานะ”สุกี้ยิ้มหวานใส่มิคกี้

           “อ้าว เสียงรถใคร”สุกี้เอ่ยขึ้นเมื่อได้ยินเสียงรถขอ

           “น่าจะพี่ชายเรามั้ง วันนี้วันหยุดนี่คงกลับมาเที่ยวบ้าน พี่เราทำงานอยู่ต่างจังหวัดนะ โอ้ จริงๆด้วย”นิกกี้เดินเข้ามายังโต๊ะอาหารทันที หลังจากเห็นน้องของเขาและฝาแฝดนั่น

           สุกี้และสุก้าต่างหันหน้าไปมอง ในส่วนสุกี้นั้นเฉยๆแต่ยิ้มให้ ส่วนสุก้านั้นมองตาค้างเพราะนิกกี้หล่อไม่แพ้มิคกี้เลย ด้วยที่นิกกี้โตกว่าจึงดูเป็นหนุ่มเต็มตัวมาดแมน

           “พ่อแม่ไม่อยู่แอบพาใครมาเนี่ย”นิกกี้แซว

           “มีบ้างทางโล่ง พี่นั่งลงก่อนมากินอาหารด้วยกันซิ”

           “พอดีเลยพี่กำลังหิว”

           “พี่ สุกี้และสุก้าเพื่อนของผมเองครับ”

           “ใครสุกี้ ใครสุก้าล่ะ หน้าตาเหมือนกันทุกอย่างเลย”

           “คนนั่งๆใกล้ๆกุ้งนั่นสุก้า ส่วนสุกี้นั่งข้างๆพี่นั่นแหละ”

           “หวัดดีครับพี่”แฝดสองไหว้นิกกี้พร้อมกัน

           “มิคกี้ยังไม่ได้บอกเลยว่าพี่นายชื่ออะไร”สุกี้เอ่ยขึ้น

           “เราก็ลืมไปเลยพี่เราชื่อนิกกี้”

           “มิคกี้ นิกกี้ เข้าใจตั้งชื่อนะเข้ากันดี รวมสุกี้อีกคนพอดีเลย”สุกี้หัวเราะนิดๆ

           “เอ่อ มิคกี้ ทำไมไม่ชวนบอมบอมมาด้วยล่ะ วันนั้นน้องบอมบอมอุตส่าห์เอาของฝากมาให้”นิกกี้เอ่ยขึ้น

           “รายนั้นปล่อยเขาไปเถอะ อย่าไปยุ่งเลย คุณหนูอารมณ์ร้ายจะตาย”มิคกี้ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น เขาได้แต่แกะกุ้งให้สุก้ากินอย่างเดียว

           “น่ารักดีออก คืนนั้นพี่ไปส่งน้องบอมบอมก็ไม่เห็นเป็นแบบที่มิคกี้ว่าเลย เราอคติอะไรกับน้องบอมบอมหรือเปล่า”

           “เรียกบอมบอมก็ได้มั้ง ไม่ต้องเรียกน้องหรอก”

           “เอาล่ะไม่พูดถึงดีกว่า ในเมื่อพูดไปมิคกี้ไม่สบอารมณ์อย่างนี้”

           “ดีเลย เรามากินกันให้มีคามสุขดีกว่า”มิคกี้เอ่ยขึ้น

           นิกกี้ชำเลืองมองมิคกี้ที่กำลังแกะกุ้งให้แต่สุก้า เขาไม่สนใจสุกี้แม้แต่น้อย จนนิกกี้รู้สึกเอ็นดูสงสาร เขาจึงแกะกุ้งตัวโตๆให้สุกี้

           “กินตัวนี้ซิใหญ่มากเลย”

           “ขอบคุณพี่นิกกี้มากครับ”สุก้าเริ่มยิ้มขึ้นมาได้หลังจากหน้าบึ้ง โกรธมิคกี้กับสุก้าอยู่นานพอสมควร

           ทั้งสี่นั่งคุยกันและกินอาหารเลิศหรูเต็มโต๊ะ จนอิ่มหนำกันทั่วทุกคน จนมาถึงเวลาให้อาหารย่อยในห้องรับแขก มีเพียงมิคกี้ที่นั่งคุยกับสุก้าอย่างออกรสชาติ จนนิกกี้เห็นแล้วรำคาญเพราะเขาไม่สนใจสุกี้แม้แต่น้อย

           “สุกี้ไปนั่งรับลมข้างนอกกันไหม”

           “ไปก็ได้”สุกี้กระแทกเสียงใส่สุก้าและมิคกี้ แต่มิคกี้หาสนใจไม่ ส่วนสุก้าหนาวๆร้อนๆตอนกลับไปถึงบ้าน

           เมื่อสุกี้กับนิกกี้ออกไปนั่งชมดวงจันทร์ยามค่ำคืน ในส่วนของมิคกี้รู้สึกสบายใจมากขึ้น หลังจากนิกกี้กับสุกี้ออกไปพ้นสายตาพวกเขา

           “ทำไมสุก้าชอบกินกุ้งมากเลยล่ะ”

           “สุก้าก็ไม่รู้เหมือนกันชอบกินมาตั้งแต่เด็กแล้ว สุกี้ซะอีกแค่กินได้ไม่ถึงสองสามตัวก็พอแล้ว สุก้าเห็นไม่ได้ต้องกินให้หมดไม่มีเหลือ”สุก้าหัวเราะเบาๆ

           “ถ้าเราเรียนจบจะไปเปิดฟาร์มกุ้งดีไหม เอาไว้ให้สุก้ากินคนเดียวให้หมดฟาร์ม ไม่ขายเอาไว้ให้สุก้ากินคนเดียว”

           “ไม่ได้หรอก คนเราต้องมีความพอดี”

           “จริงอย่างสุก้าพูดทุกอย่าง”

           “จะไม่ขัดใจสุก้าบ้างเลยเหรอ อะไรก็ตามใจสุก้าตลอด”

           “สำหรับสุก้าเราไม่ขัดใจหรอก”

           “ขัดใจบ้างก็ดีนะ เดี๋ยวสุก้าเคยตัว เป็นคนเอาแต่ใจจะทำอย่างไร”

           “ยิ่งดีมิคกี้จะได้เอาใจสุก้าไง”

           “เอาล่ะ พอได้แล้ว มดขึ้นบ้านเต็มไปหมดแล้วเนี่ย จะปากหวานไปถึงไหนกัน”

           “ปากเฉพาะสุก้าคนเดียวเท่านั้นแหละ คนอื่นอย่าหวังเลยว่ามิคกี้จะป้อนความหวานให้”มิคกี้อมยิ้มพร้อมโอบกอดสุก้า

           “เดี๋ยวใครมาเห็นจะเข้าใจผิดกันไปใหญ่”สุก้าพยายามดันร่างมิคกี้ออก

           “มีใครที่ไหนล่ะ มีแต่เราสองคน”

           “มีสิ พี่นิกกี้กับสุกี้ไง”พอเอ่ยชื่อสุกี้ขึ้นมา สุก้าขึ้นกับอึ้งพูดไม่ออกอีกต่อไป

           “นี่ไงปากดีนัก”มิคกี้หอมแก้มสุก้าทันที 

           “มิคกี้อย่าทำอย่างนี้อีกนะ”สุก้ามองออกไปข้างนอกบ้าน เพราะกลัวสุกี้เห็นจะเกิดเรื่องขึ้นได้อย่างแน่นอน

           “ไม่ต้องมองหาใครหรอก ไม่มีใครเห็นเราสองคนแน่นอน”มิคกี้กอดร่างสุก้าแน่นยิ่งขึ้น

           สุก้าไม่สามารถปฏิเสธใจตัวเองได้ เขาจึงปล่อยกายปล่อยใจไปตามแรงสัมผัสของมิคกี้ รวมทั้งใจของสุก้า ก็ต้องการอย่างนั้นด้วยเหมือนกัน

           อีกฟากฝั่งนอกบ้าน นิกกี้ได้พาสุกี้ออกมารับลม เพราะอยู่ในบ้านเขารู้สึกร้อนรนด้วยเห็นมิคกี้ทำอะไรไม่เกรงใจแฝดอีกคน

           “รู้สึกว่าน้องสุกี้กินน้อยกว่าน้องสุก้านะ แต่ทำไมหุ่นถึงยังพอๆกันล่ะ”

           “ไม่รู้เหมือนกันพี่สุก้ากินเยอะจะตาย กินทุกอย่างที่ขวางหน้า ไม่รู้ว่าอดอยากมาจากไหน ทั้งที่บ้านก็มีให้กินจนเหลือเฟือ”

           นิกกี้รู้สึกอึ้งกับคำพูดของสุกี้แฝดผู้น้อง แต่เขาก็พอใจเพราะนิกกี้สังเกตสายตาของสุกี้ตลอดเวลายามอยู่โต๊ะอาหาร จึงทำให้นิกกี้แน่ใจว่าสุกี้นั้นก็แอบชอบมิคกี้เหมือนกันอย่างแน่นอน และอีกอย่างที่เขาเริ่มมั่นใจคือมิคกี้ชอบผู้ชายไม่ใช่ผู้หญิง

           “คนเราร่างกายไม่เหมือนกันก็ได้นะ น้องสุก้าระบบขับถ่ายอาจดีมั้ง”

           “สุกี้ไม่รู้หรอก สุกี้ไม่ค่อยสนใจเรื่องของพี่สุก้าเท่าไรหรอก ว่าแต่พี่ไปทำงานอยู่ที่ไหนครับ”

           “พี่ทำงานที่เหมืองแร่อยู่ทางใต้น่ะ”

           “ไปซะไกลเลย เหมือนพ่อสุก้าไปอยู่กลางทะเล ทำงานอยู่แท่นขุดเจาะน้ำมัน”

           “สุกี้ไม่สนใจไปทำงานอย่างนั้นบ้างเหรอ”นิกกี้แอบอมยิ้ม

           “ไม่หรอก สุกี้กลัวแดดกลัวดำ ไกลผู้คนถ้าได้ทำงาน อย่างมากแค่รอบๆกรุงเทพก็พอ”

           “แต่ละคนชอบไม่เหมือนกันเนาะว่ากันไม่ได้หรอก แล้วคืนนี้จะกลับกันอย่างไรล่ะ”

           “เดี๋ยวแม่มารับ พอดีแม่ไปทำธุระด้วย ขากลับจะมาที่บ้านพี่นิกกี้นี่แหละ พี่นิกกี้พูดขึ้นมาก็พอดีเลยใกล้เวลาแม่จะมารับ”

           “เดี๋ยวพี่ไปตามมิคกี้กับสุก้าออกมาน่ะ รอนี่ก่อนก็แล้วกันนะสุกี้”

           “ไม่ต้องรอหรอกออกมาแล้ว”สุกี้แอบแสยะยิ้มด้วยความอิจฉา เมื่อเห็นสุก้าและมิคกี้เดินออกมาพร้อมกัน ด้วยรอยยิ้มอย่างเบิกบานทั้งสองคน

           “มาก็ดีแล้วพี่จะได้ไม่ต้องออกไปตาม”

           “สุกี้แม่จะมาถึงหน้าบ้านแล้ว เราออกไปรอแม่ที่หน้าบ้านกันเถอะ”สุก้าเอ่ยขึ้น

           สุกี้มองค้อนเมื่อเห็นมิคกี้จับมือกับสุก้า แต่เขาพยายามเก็บอารมณ์ริษยาไว้ภายในใจ ด้วยกลัวมิคกี้และนิกกี้เห็นนิสัยส่วนด้านไม่ดีของเขา 

           “ใช่รถคันนั้นไหม”นิกกี้ได้ยินเสียงรถจอดหน้าบ้านเขาจึงเอ่ยขึ้น

           “ใช่แล้วครับพี่นิกกี้ ถ้างั้นสุกี้ไปก่อนนะ มิคกี้เราไปแล้วนะ”สุกี้เดินนำหน้าโดยไม่รอสุก้า

           มิคกี้และนิกกี้เดินตามไปส่งทั้งสอง แต่ไม่ได้เห็นสุชาดาแม่ของคู่แฝด เพราะสุกี้และสุก้าต่างเเปิดประตูคนละฝั่งขึ้นรถไปอย่างรวดเร็ว เมื่อรถของสุชาดาแล่นออกไป นิกกี้จึงชวนมิคกี้นั่งคุยตรงหน้าบ้านก่อน

           “พี่นิกกี้มีอะไรจะคุยกับผมเหรอ”

           “นายชอบสุก้าใช่ไหม”

           “ครับ”มิคกี้ตอบอย่างตรงมาตรงไปแบบเปิดเผย

           “อือ”นิกกี้ถึงกับอึ้ง จนเขาพูดอะไรไม่ออก

           “ทำไมเหรอครับ”

           “สุกี้ก็ชอบนายด้วยนี่”

           “แล้วไง ผมชอบสุก้าไม่เกี่ยวกับคนอื่นครับ”มิคกี้มีเสียงที่หนักแน่น

           “เขาเป็นพี่น้องฝาแฝดกันนะ แล้วมิคกี้จะทำอย่างไง”

           “ไม่ทำอะไรทั้งนั้น ก็ทำแบบนี้แหละ เดี๋ยวสุกี้ก็ทำใจได้เองนั่นแหละ”

           “พี่น้องเขาจะทะเลาะกันเพราะแย่งมิคกี้นะ”

           “ถ้างั้นพี่ก็ช่วยน้องแยกสุกี้ออกไปหน่อย จีบสุกี้เลยช่วยน้องแค่นี้ได้ไหม”

           “ไอ้มิคกี้ ไอ้น้องบ้า พูดไปเรื่อย”

           “ผมพูดจริงนะครับ”

           “เรื่องนี้พี่ไม่ยุ่งใครผูกคนนั้นก็ต้องแก้เอง”

           “พี่นิกกี้”

           “ไม่ต้องมาเรียกชื่อพี่เลย ยังมีอีกเรื่องหนึ่งแล้วน้องบอมบอมล่ะ”

           “บอมบอมมันทำไม มันอ่อยพี่เหรอ พี่อย่าไปหลงคารมมันนะ ไอ้นี่มันร้ายจะตายซัก”

           “อคติบังตา น้องบอมบอมออกจะน่ารัก พี่ยังรู้สึกดีเลยตอนไปส่งน้องบอมบอมที่บ้าน”

           “พี่นิกกี้อย่าไปยุ่งกับบอมบอมเด็ดขาดนะ”

           “หึงเหรอ”

           “ไม่ได้หึงคนนิสัยไม่ดีอย่างนั้น ผมไม่อยากให้พี่ไปยุ่งด้วยแค่นั้นแหละ”

           “โอเค พี่ไม่ยุ่งเพื่อนของมิคกี้ไม่ว่าใครคนไหนก็ตาม พี่ไปนอนแล้วคุยกับแกแล้วหงุดทุกที”

           นิกกี้ลุกขึ้นเดินเข้าไปในบ้านทันที ปล่อยให้มิคกี้นั่งคิดเคียดแค้นบอมบอม ที่สามารถทำให้คนเย็นชาอย่างพี่นิกกี้พูดถึงได้หลายครั้ง