รักต่างรุ่น

     หลังจากสุกี้แยกตัวออกมาจากสุก้า เขาก็มาเที่ยวที่ห้างสรรพสินค้าเพียงคนเดียว ในระหว่างที่สุกี้กำลังเดินดูสินค้าต่างๆอย่างเพลินๆเขาก็ต้องตกใจ เมื่อมีมือหนึ่งมาจับแขนเขาไว้

           “ทำไมมาเที่ยวคนเดียว”นิกกี้เอ่ยขึ้นทันพร้อมจ้องมองสุก้า

           “พี่นิกกี้”

           “ทำไมเห็นพี่แค่นี้ถึงกับต้องตกใจกันเลยเหรอ”

           “เปล่าแค่แปลกใจเฉยๆก็พี่ทำงานอยู่ต่างจังหวัดนี่ จูจู่มาเจอที่นี่ก็ต้องแปลกใจธรรมดา”

           “พี่จะหยุดบ้างไม่ได้เหรอ”

           “ถ้างั้นก็แล้วแต่พี่”

           สุกี้แกะแขนของนิกกี้ออก พร้อมกับมองหน้าอย่างเฉยเมย เพราะสุกี้ไม่ได้รักหรือชอบนิกกี้แต่อย่างใด เพียงแต่ที่วันนั้นมีความสัมพันธ์ด้วยแค่อารมณ์พาไป อีกอย่างหนึ่งเพราะสุกี้ค่อนข้างชอบเรื่องแบบนี้เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ก่อนที่จะได้นิกกี้เขาก็ผ่านผู้ชายมาตั้งหลายคน ถือเป็นเรื่องปกติสำหรับสุกี้

           “กินข้าวกันไหม”นิกกี้เอ่ยขึ้น

           “ไม่กินสุกี้จะกลับบ้าน”

           “ถ้างั้นพี่ไปส่ง”

           “ไม่ต้องสุกี้กลับเองได้”

           “ทำไมทีกับพี่ถึงเย็นชาอย่างนี้”

           “สุกี้ไม่ได้เย็นชา สุกี้ก็เป็นอย่างนี้อยู่แล้ว”

           “แต่วันนั้นเรา เอ่อ”นิกกี้ไม่อยากจะพูดออกมา เพราะมีคนเดินผ่านไปมาอยู่เรื่อยๆ และอีกอย่างเขาเป็นลูกรัฐมนตรีกับคุณหญิงโสภิตา การวางตัวและรักษาภาพพจน์จึงเป็นเรื่องสำคัญ

           “เรื่องวันนั้นน่ะเหรอ ก็แค่สนุกกันไม่เห็นต้องจริงจังอะไรเลย และอีกอย่างสุกี้ว่าพี่นิกกี้ก็ไม่ได้ชอบผู้ชายอยู่แล้วนี่ แค่มีอะไรกับสุกี้ก็ถือว่าแค่สนุกไม่ใช่เหรอ”สุกี้เชิดหน้าขึ้น

           “แต่มัน”นิกกี้อ่ำอึ้ง เพราะเขาเริ่มไม่แน่ใจตัวเองเหมือนกัน

           “หรือว่าติดใจ”สุกี้อมยิ้มแล้วเหล่ตามองนิกกี้

           “คือไม่ใช่อย่างที่สุกี้คิดเลยนะ”

           “ถ้าไม่ใช่ก็ดีแล้ว เราแค่สนุกกันแต่ถ้าพี่นิกกี้ยังต้องการอยู่วันนี้ก็ได้”

           ตอนแรกสุกี้ไม่อยากจะยุ่งเกี่ยวกับนิกกี้อีก เพราะเป็นพี่ชายของมิคกี้คนที่เขารัก แต่ในเมื่อเขาเห็นทีท่าของนิกกี้ยังมีเยื่อใยเรื่องวันนั้นอยู่ สุกี้จึงอยากจะมีอะไรด้วยอีกสักครั้ง

           “พี่ไม่ได้คิดอย่างนั้น”

           “แต่สุกี้คิดนะ ถ้าวันนี้พี่ว่างเราไปทำอะไรอย่างวันนั้นในคอนโดพี่ก็ได้”สุกี้พยายามใช้สายตาอ่อยนิกกี้

           “พี่ไม่ได้ต้องการอย่างนั้น”

           “เหรอ ถ้างั้นขอโทษด้วยที่สุกี้เข้าใจผิดไปเอง”

           “คือ เอ่อ”

           “สุกี้ขอตัวนะ”

           “เดี๋ยวก่อน”นิกกี้จับมือสุกี้ไว้

           “อะไร”

           “ก็ได้”นิกกี้ไม่อาจตัดใจลืมเรื่องวันนั้นได้ที่เขาได้มีความสัมพันธ์กับสุกี้ 

           “โอเค ไปก็ไป”

           สุกี้แอบยิ้มในความเขอะเขินของนิกกี้ ในส่วนของนิกกี้เขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ทำไมถึงลืมเรื่องวันนั้นไม่ได้ซักที สุดท้ายเขาก็ไม่สามารถหักห้ามใจตัวเองได้ เพราะยังติดใจในรสรักที่สุกี้มอบให้

           ในช่วงเวลาเดียวกันบิวก็เดินไปยังบ้านของยูโร ซึ่งวันนี้เขาไม่ได้ไปซ้อมฟุตบอลเพราะมิคกี้ยกเลิกเขาจึงจึงไม่อยากไป เมื่อบิวไปถึงบ้านของยูโรเขาก็พบกับพ่อแม่ของยูโรก่อนที่จะไปทำธุรข้างนอก จึงทำให้ยูโรไม่สามารถไล่บิวออกจากบ้าน เขาจึงจำเป็นนั่งคุยกับยูโรที่ห้องรับแขกเพียงสองคน

           “มามีธุระอะไร”ยูโรพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แข็งกระด้าง

           “ก็คิดถึงนาย มาหาไม่ได้เหรอ”

           “เราไม่ได้เป็นอะไรกันซักหน่อย แม้แต่เพื่อนเราก็ไม่เป็นนี่ แค่คนรู้จักกันธรรมดา”

           “ก็เราอยากเป็นเพื่อนกับนายไมได้เหรอ”

           “อยากเป็นเพื่อนหรืออย่างอื่นกันแน่”

           “นายก็รู้นี่ไม่น่าถามเลย”บิวอมยิ้มนิดๆ

           “แต่เราไม่ได้อยากนี่”

           “แต่เราอยาก”

           “นายนี่อย่างไงนะ”

           “ก็เป็นอย่างที่นายต้องการไง”

           “เราไม่ได้ต้องการนาย”

           “แต่นายต้องการมิคกี้ซึ่งเป็นแบบนาย ความรักของนายไม่มีวันสมหวังหรอก”

           “บิว นายอย่ามาพูดไปเรื่อยแบบนี้นะ เรากับมิคกี้เสียหาย”ยูโรเริ่มไม่พอใจบิวขึ้นอย่างมาก

           “เหรอ ขอโทษนะเราเข้าใจผิด เราก็นึกว่านายชอบมิคกี้ แต่อีกนั่นแหละถึงนายชอบก็ไม่สมหวังหรอก เพราะตอนนี้มิคกี้อยู่กับบอมบอม ไหนจะสุกี้สุก้าอีก แต่ละคนหน้าตาน่ารักทั้งนั้น ดูนายซิบึกบึนคมเข้มขนาดนั้น ใครเขาจะไปสนใจนายถึงนายจะยอมเปลื่ยนตัวเองก็เถอะ”

           “บิวนายจะมากไปแล้วนะ”

           “เราขอโทษอีกครั้งนะ”บิวแกล้งสำนึกผิดแต่ใจของเขารู้สึกดีที่พูดเช่นนั้นออกไป

           “รู้สึกว่าใช้คำขอโทษเปลืองจัง”

           “ไม่เปลืองหรอกเพราะสิ่งที่เราพูดไป มันจะทำให้นายยอมรับความจริงได้บ้าง”

           “ความจริงอะไร”

           “ความจริงที่นายรักมิคกี้ แต่มันไม่มีทางเป็นไปได้”

           “สุดท้ายก็วกกลับมาเรื่องนี้อีก”

           “เราต้องย้ำให้นายได้คิดไง”

           “เราก็จะย้ำเหมือนกัน เราไม่มีวันชอบนายหรอก”

           “เราไม่ดีตรงไหน”บิวมีสีหน้าที่บึ่งตึงขึ้นมาทันที

           “ตามตื้อคนที่ไม่รัก น่าเบื่อน่ารำคาญ”

           “ก็เหมือนนายนั่นแหละ ที่ตามตื้อมิคกี้เขาก็ไม่ได้รักนายเหมือนกัน ตอนนี้เขาอาจจะรำคาญนายเหมือนที่นายรำคาญเราก็ได้”บิวหัวเราะนิดหน่อย

           “บิว นายอยากมากเลยใช่ไหม หน้าตาก็ดีทำไมไม่ไปหาคนอื่นที่ชอบนาย หน้าตาอย่างนายคงหาได้ไม่อยากหรอก แต่ถ้าหาไม่ได้บ้านก็รวยนี่ใช้เงินซื้อซิ”

           “มันแน่อยู่แล้วใช้เงินซื้อ แต่ไม่เร้าใจเท่ากับของฟรีอย่างนาย”

           “พูดจาไม่อายเลยเนอะ”

           “ทำไมต้องอาย ด้านได้อายอด”

           “ดูพูดเข้านั่น”

           “ว่าแต่นายเถอะ รอแต่มิคกี้คงได้ เอ่อ อ่า”

           “อะไร”

           บิวมองไปทีเป้ากางเกงของยูโรและจับมือตัวเอง ยูโรเห็นเช่นนั้นจึงรู้ได้ทันทีว่าบิวหมายความว่าอย่างไร เขาจึงรู้สึกโกรธและโมโหบิวอย่างมาก

           “นายนี่มันเกินคนไปแล้ว”

           “ทำเพื่อรักไม่เกินคนหรอก ดีกว่านายได้แต่เฝ้ามองแม้แต่พูดยังไม่กล้า ไม่เหมือนเราได้ทำในสิ่งที่ต้องการ ถึงแม้จะผิดหวังก็ไม่เป็นไร”

           “มันเรื่องของเรา”

           “ใช่ เรื่องของนายแต่มันหนักที่เรา เพราะเรารักนาย”

           “พอเลย เราขึ้เกียจพูดกับนายแล้ว กลับไปซะเราจะขึ้นห้องถ้ายังไม่อยากกลับก็นั่งอยู่ที่นี่คนเดียวไปเลย”

           “นายนี่ไล่แขกแบบนี้ด้วยเหรอ วันหลังถ้าเรามาอีกเราจะฟ้องพ่อกับแม่นายว่านายไล่เราออกจากบ้าน”

           “เชิญ”ยูโรลุกขึ้นยืนมองหน้าบิวที่กำลังนั่งนิ่งๆ

           “นายใจร้ายกับเรามากเลยนะ ก็ได้เราจะกลับแต่ก่อนกลับเราบอกนายไว้ก่อนเลย นายกับมิคกี้ไม่มีวันสมหวังหรอก เพราะบอมบอมเขารักมิคกี้มาก เราจะทำให้ทั้งสองสมหวังให้ได้”

           “อย่าแม้แต่คิด”

           “มันเลยคำว่าคิดไปแล้วแหละ เพราะทั้งสองป่านนี้ไปไหนถึงไหนกันแล้วมั้ง ส่วนนายก็ฝันลมๆแล้งต่อไปเถอะ”

           “นายด้วยเหมือนกัน”

           “ใช่ ถึงเราจะฝันลมๆแล้งๆเหมือนนาย แต่เราก็มีความสุขที่เห็นเพื่อนเราทั้งสองสมหวัง”

           “เราก็จะทำทุกวิถีทางเหมือนกัน ที่ไม่ให้ทั้งสองได้รักกัน”ยูโรเอ่ยขึ้น

           “ถ้านายคิดจะขัดขวางมิคกี้กับบอมบอม เราก็จะบอกมิคกี้ว่านายชอบ คิดดูซินายก็จะสูญเสียเพื่อนรักไปตลอดกาล”

           “นายมันร้ายมาก”ยูโรมองบิวตาขวาง

           “ร้ายเพราะรักนายไง”

           ยูโรใจคอไม่ดีเท่าไรนัก เพราะถ้าเกิดบิวพูดออกไปเขาต้องเสียเพื่อนอย่างมิคกี้แน่นอน เขาจึงพยายามคิดหาวิธีแก้เกมเพื่อที่จะไม่ให้บิวพูดเรื่องนี้ออกมา

           “เงียบเลยเนาะ สงสัยจะกลัวของจริง”บิวหัวเรานิดๆแต่ใจจริงเขาแค่ขู่ไม่เคยคิดที่จะทำอย่างนั้นหรอก

           “นายต้องการเราขนาดนั้นเลยเหรอ ได้เดี๋ยวเราจะจัดการนายก็แล้วกัน ถือว่านายเป็นตัวแทนของมิคกี้”

           ยูโรคิดออกมาในทันที ถ้าเขาสามารถหลอกล่อและทำตามในสิ่งที่บิวต้องการได้ อย่างน้อยบิวก็จะไม่พูดอะไรออกไป

           “นายจะทำอะไร”บิวมีสีหน้าที่มึนงงนิดหน่อย

           “ก็อย่างที่นายต้องการ”

           “ นายไม่กล้าหรอก เพราะเราไม่ใช่สเป็คนายนี่ นายชอบแบบบึกๆแมนไม่ใช่เหรอ”บิวหัวเราะ

           “อย่ามาท้านะ”

           “ไม่ได้ท้านะ และไม่ได้ดูถูกด้วยเราว่านายทำอะไรไม่เป็นมากกว่า ถ้างั้นเรากลับแล้วนะวันหลังจะมาใหม่”บิวลุกขึ้นและกำลังหันหลังกลับเพื่อเดินออกจากบ้าน

           ยูโรด้วยความโมโหในคำพูดดูถูกของบิว และกลัวว่าบิวจะพูดความจริงให้มิคกี้รู้ เขาจึงคิดจะจัดการปิดปากด้วยเล่ห์เหลื่ยมที่บิวไม่อาจปฏิเสธได้

           “เดี๋ยวก่อน”

           “อะไร”บิวหันหลังกลับมามองหน้ายูโร

           ในช่วงเวลานั้นนั่นเองยูโรตัดสินใจขั้นเด็ดขาด และฝืนใจทำในสิ่งที่ไม่ได้คิดอยากทำ แต่เขาจำเป็นต้องทำเพื่อปิดบังความลับ