เริ่มต้นจีบ

    มิคกี้ยังไซร้ซอกคอของบอมบอมไม่หยุด ส่วนอีกมือเขาก็ปลดกระดุมของบอมบอมออกทีละเม็ดจนหมด

           “มิคกี้นายจะทำอะไรนะอย่านะ”

           “ไหนบอกว่าอยากโดนเราไม่ใช่เหรอ ไม่ต้องมาแกล้งไร้เดียงสาไม่เคยผ่านมือชาย ดูนายน่าจะผ่านมาเป็นสิบอย่างแน่นอน”

           “เราไม่เคยมีอะไรกับใครนายอย่ามากล่าวหาเรานะ”

           “แสดงว่าเราเป็นคนแรกของนายว่างั้น”

           “ใช่”

           “เชื่อตายเลย”

           มิคกี้เงยหน้าขึ้นเขาเปิดเสื้อขงบอมบอมออกจนเผยเห็นนมชมพูอย่างจัง เพียงแวบแรกที่เห็นทำให้มิคกี้เกิดอารมณ์ขึ้นมาทันที เขาจึงก้มลงกัดขบนมชมพูของบอมบอมทันที ส่วนอีกมือก็บี้ขย้ำบิดจนบอมบอมครางออกมาอย่างไม่ตั้งใจ

           “อ่า อ่า อ่าส์”

           มิคกี้ได้ยินเสียงครางของบอมบอม เขาจึงเงยหน้ามองและเห็นเป็นใบหน้าของสุก้า มิคกี้พยายามสลัดหน้าสองสามครั้งเพื่อให้ภาพนั้นจางหาย

           “สุก้า”

           เมื่อบอมบอมได้ยินมิคกี้เรียกสุก้า เขารู้สึกน้อยใจขึ้นมาทันที บอมบอมจึงยกเข่าแทงเข้าไปที่เป้ากางเกงของมิคกี้

           “โอ๊ย”

           ด้วยความเจ็บและจุกมิคกี้จึงปล่อยบอมบอมทันที ส่วนบอมบอมก็รีบดันร่างของมิคกี้ออกห่าง หลังจากนั้นเขาก็ลุกขึ้นนั่งและลงจากเตียง

           “บอมบอมนายทำอย่างนี้ได้อย่างไง ถ้าเกิดไอ้นั่นของเราเป็นอะไรเราเอาเรื่องนายแน่”มือของมิคกี้ยังกุมเป้ากางเกงอยู่ ส่วนสีหน้าบ่งบอกถึงความเจ็บปวดอย่างชัดเจน

           บอมบอมรู้สึกใจคอไม่ดี เมื่อเห็นมิคกี้มีสีหน้าเจ็บปวดอย่างชัดเจน แต่เขาไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี

           “เราขอโทษเราไมได้ตั้งใจ ก็นายมาทำเราก่อนนี่”

           “เราทำอะไรนาย”

           “ก็นายมาปล้ำเราทำไม”

           “นายบอกเองไม่ใช่เหรอว่าอยากได้เรา เมื่อกี้ยังครางอยู่เลยเป็นบ้าอะไรถึงมาตอกไอ้นี่เรา"

           “ก็นายเรียกสุก้าทำไม”บอมบอมมองค้อน

           “บอกกี่ครั้งแล้วว่าเราชอบสุก้า ไม่ได้ชอบนายนี่ เราเลยหน้านายเป็นสุก้า”มิคกี้คลายความเจ็บปวดลงมาบ้าง

           “ถ้านายไม่ชอบเราแล้วมาทำแบบนั้นทำไม”

           “ทำอะไรบอกมาซิ”มิคกี้หายเจ็บปวดตรงนั้นแล้วเขาจึงต่อล้อต่อเถียงกับบอมบอมได้มากขึ้น

           “ก็มาไซร้ซอกคอเรา มาดูดนมเราทำไม”

           “มีอารมณ์แต่ไม่ใชกับนายนะ เราแค่เห็นนายเป็นตัวแทนสุก้าแค่นั้นแหละ”

           “มิคกี้”

           บอมบอมรีบคว้าหมอนได้และไล่ตีมิคกี้ทันที ส่วนมิคกี้ก็จับหมอนไว้พร้อมกับดึงร่างของบอมบอมเข้ามาในอ้อมกอดอีกครั้ง

           “ตอนนี้หมดอารมณ์แล้ว”มิคกี้ผลักร่างของบอมบอมออก

           “นึกว่าจะแน่ทีแท้ก็ไม่มีน้ำยา”

           “มีแต่ไม่ใช่ไว้ใช้สำหรับนาย”มิคกี้หัวเราะร่วน

           “มิคกี้”บอมบอมยืนมองด้วยสีหน้าที่โกรธ แต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากยืนนิ่งๆ

           มิคกี้นั่งมองบอมบอมที่อยู่ตรงหน้าแล้วหัวเราะด้วยความสะใจ แต่เมื่อเขามองบอมบอมไปนานๆก็รู้สึกสงสารขึ้นมาทันที

           “เอาล่ะเราจะพานายกลับบ้าน”

           “ยังไม่กลับจะรอแม่นาย”

           “แม่เราไปงานเลี้ยงกลับดึก หรือว่านายจะอยู่รอก็ได้นะ แต่ไม่ใช่ที่นี่ข้างล่างโน่น

           “กลับก็ได้”

           บอมบอมตอบตกลงเพราะวันนี้บอมบอมคิดว่าได้ผลพอสมควร ถ้าเกิดดื้ออยู่ต่ออาจทำให้มิคกี้ไม่พอใจ ซึ่งจะส่งผลเสียแต่ความสัมพันธ์ได้

           “พูดง่ายๆ แบบนี้น่ารักหน่อย”มิคกี้เอ่ยขึ้น

           “อ่ะ”

           “ไม่มีอะไรใส่กระดุมซะ เดี่ยวลงไปข้างหลังคนรับใช้เขาจะนินทราว่าเรามีอะไรกัน”

           “มันเรื่องจริงไม่ใช่เหรอ”บอมบอมอมยิ้ม

           “ยังจะมาพูดดีอีกไปได้แล้ว”

           มิคกี้ลุกขึ้นและเดินออกจากไปในทันที ส่วนบอมบอมเมื่อใส่กระดุมเสร็จเขาก็รีบเดินตามมิคกี้ไปยังกระชั้นชิด เพื่อให้มิคกี้ไปส่งเขาที่บ้านตามแผนสำเร็จ

           ในระหว่างทางที่อยู่ในรถก็อตเห็นสุก้านั่งนิ่งไม่พูดอะไรออกมา ทีแรกเขาก็อึดอัดแต่เพื่อบอมบอมน้องรักของเขา ก็อตจึงจะจีบสุก้าให้ติดจงได้

           “เป็นอะไรเหรอ”ก็อตเอ่ยถาม

           “เปล่าครับพี่ก็อต”

           “พี่ก็นึกว่าสุก้ามีเรื่องอะไรในใจ”

           “ไม่มีหรอกครับ”

           “หรือว่าไม่พอใจที่พี่มาส่ง”

           “เปล่านะพี่ก็อต”สุก้ารีบหันมามองหน้าก็อตทันที เพราะเขากลัวก็อตเข้าใจผิด 

           “แล้วไป ถ้างั้นคุยกับพี่หน่อยได้ไหม”

           “สุก้าคุยไม่เก่งนี่ครับ”

           “คุยไม่เก่งเหรอ แต่ไม่เป็นไรแค่พี่ได้มองหน้าสุก้าก็มีความสุขแล้ว”ก็อตยิ้มให้สุก้าอย่างอ่อนละมุน

           “พี่ก็อตพูดแบบนี้กับทุกคนหรือเปล่า”

           “พี่พูดกับสุก้าคนเดียวนะไม่เคยพูดใครเลย”

           “กับบอมบอมก็ไม่เคยพูดเหรอ”สุก้าช้อนสายตามองก็อต ซึ่งก็อตตีสีหน้านิ่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

           “มองทำไมบอมบอม พี่ไม่ได้คิดอะไรกับบอมบอมซักหน่อย”คำพูดบางคำของก็อตนั้นสร้างความแสลงใจเขาอย่างมาก

           “บอมบอมน่ารักใครเห็นก็รักทั้งนั้นแหละ”

           “พี่เห็นบอมบอมเป็นแค่น้องรหัส แต่ถ้าเป็นคนอื่นไม่แน่”

           สุก้าไม่พูดอะไรต่อได้แต่หันหน้าหนีก็อตมองไปข้างรถ ส่วนก็อตแอบมองสุก้าเป็นระยะหลังจากนั้นเขาจึงพูดบางอย่างออกมา 

           “อีกอย่างบอมบอมเขามีคนรักอยู่แล้วพี่ไม่อยากไปแทรกกลางหรอก”

           “ใคร”สุก้าหันหน้ามามองก็อตอีกครั้ง

           “จะใครซะอีกล่ะ ถ้าไม่ใช่มิคกี้”

           “ไม่จริง”สุก้าเสียงแข็ง

           “ถ้าไม่จริงเขาก็จะไปด้วยกันทำไม และอีกอย่างวันรับน้องสุก้าก็เห็นไม่ใช่เหรอ ว่าเขาทำอะกันดูเหมาะสมกันดีนะพี่ว่า มิคกี้ก็หล่อพ่อเป็นรัฐมนตรี ส่วนบอมบอมก็น่ารักพ่อเป็นนักธุรกิจพันล้าน”ก็อตเหล่าสายตามามองสุก้า

           ในความรู้สึกของสุก้าตอนนี้เริ่มหวั่นไหวกับคำพูดของก็อตขึ้นมาทุกที จนหน้าเสียตาเริ่มแดงและมีน้ำตาออกมานิดหน่อย สุก้าจึงหยิบทิชชุหน้ารถของก็อตมาเช็ด

           “เป็นอะไร”ก็อตมีสีหน้าตกใจ

           “ไม่มีอะไรหรอกครับ”

           “ยังจะมาโกหกพี่อีก”

           ก็อตรีบจอดรถข้างทางและหยิบทิชชูมาเช็ดน้ำตาของสุก้าที่เริ่มไหลออกมาเยอะขึ้น จนเขาเริ่มใจเสียไม่น่าพูดอะไรแบบนี้ลงไปเลย

           “พี่ขอโทษนะ ถ้าพูดอะไรไปแล้วกระทบกระเทือนใจของสุก้า”

           “มันเรื่องจริง ดีแล้วที่พี่ก็อตพูดขึ้นมา”

           “พี่ขอโทษอีกครั้งนะสุก้าพี่ไม่ได้ตั้งใจ”ก็อตรู้สึกผิดเมื่อเห็นน้ำตาของสุก้า 

           “ไม่เป็นไรหรอกครับ ตอนนี้สุก้าทำใจได้แล้ว”

           “ทำไมทำใจได้ไวจัง”

           “ไม่มีอะไรรีบส่งสุก้าเถอะ”

           “ได้”

           ก็อตขับรถต่อไปในทันที แต่ใจคอของเขารู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไร แต่ถึงกระนั้นก็อตยังไม่ละความพยายามจีบสุก้าให้ติด และอีกอย่างเขาไม่อยากจะทำร้ายสุก้า ก็อตจึงคิดว่าจะทำใจให้รักสุก้าให้ได้ ถึงไม่รักก็จะแสดงออกว่ารัก เพื่อให้สุก้าตัดใจจากมิคกี้ ซึ่งถ้าเป็นเช่นนั้นบอมบอมอาจสมหวังกับมิคกี้อย่างที่ใจเขาปราถนา 

           “เมื่อกี้พี่จะถามลืมไปเลยสุกี้ไปไหน”

           “สุกี้คงไปห้างนั่นแหละ หรือไม่ก็ไปหาเพื่อนสมัยมัธยม”

           “ทำไมสุก้าไม่ไปล่ะ”

           “สุก้าไม่ชอบนี่”

           “สุก้าเหมือนพี่เลยนะ พี่ก็ไม่ชอบไปไหนนอกจากเล่นกีฬาแล้วกลับบ้าน”

           “พี่เป็นนักกีฬาด้วเหรอเนี่ย”

           “ใช่ พี่เป็นนักกีฬาฟุตบอลทีมมาหาวิทยาลัย”

           “มิคกี้ก็เป็นด้วยนี่”

           “ถ้าพี่ลงแข่งพร้อมมิคกี้ สุก้าจะเชียร์พี่ไหม”

           “เชียร์ทั้งสองคนนั่นแหละ””

           สุก้ารู้เสียวปวดใจอีกครั้งที่ได้พูดถึงมิคกี้ ส่วนก็อตแอบมองสุก้าและเขาก็มีความรูสึกดีๆกับสุก้าพอสมควร ทั้งสองคุยกันตลอดทางเพราะก็อตพยามถามเรื่องราวต่างๆ พอจับเรื่องนี้ก็ต่อเรื่องนั้นจนถึงบ้านของสุก้า

           “ส่งสุก้าหน้าบ้านก็ได้ครับ”

           “โอเค”ก็อตจอดรถทันที

           “ขอบคุณพี่ก็อตมากเลยนะครับ”

           “วันหลังพี่มาส่งอีกได้ไหม แต่ต้องเป็นวันที่พี่เอารถมานะ”ก็อตหัวเราะ

           “ไม่เป็นไรครับเกรงใจพี่ก็อต”เมื่อสุกี้พูดจบก็เปิดประตูรถลงไปอย่างรวดเร็ว

           ก็อตมองสุก้าเข้าไปในบ้านแล้วเขาก็ขับรถออกไป พร้อมกับครุ่นคิดว่าในสิ่งที่เขาทำมันผิดหรือถูกกันแน่ แต่ด้วยก็อตรักบอมบอมมากเรื่องถูกผิดเขาจึงเก็บไว้ก่อน