พี่น้องจอมวางแผน

   หลังเลิกเรียนบอมบอมรีบเดินไปหามิคกี้ทันที แต่ก่อนเข้าเรียนบอมบอมได้คุยกับบิวไว้แล้วว่าให้แยกจากกันหลังเลิกเรียน บิวก็เห็นดีเห็นงามด้วยเพราะเขาก็อยากให้มิคกี้กับบอมบอมได้ชอบพอกัน เพื่อที่บิวจะได้มีโอกาสใกล้ชิดยูโรมากขึ้น โดยให้มิคกี้เป็นตัวเชื่อมความรักในครั้งนี้ 

 พอออกจากห้องเรียนบอมบอมรีบจับแขนของมิคกี้ไว้ พร้อมกับยิ้มอย่างสดใสหว่านเสน่าเต็มร้อย

           “เดี๋ยวก่อนมิคกี้”

           “มีอะไรเรารีบ”มิคกี้เสียงห้วนๆพร้อมกับมองบอมบอมด้วยสายตาไม่ค่อยพอใจ

           “วันนี้เราไปด้วยได้ไหม”

           “ไม่ไปเรามีธุระ”

           “ธุระอะไร”

           “อย่ายุ่งเรื่องของคนอื่น”

           “เราเป็นคนอื่นกันตั้งแต่เมื่อไร พ่อแม่เราก็รู้จักกัน เราสองคนก็เป็นเพื่อนเรียนร่วมห้องด้วย”

           “อย่ายุ่งเรื่องส่วนตัวของเรา ถึงนายจะเป็นที่พอใจของพ่อกับแม่เรา แต่เราไม่ได้พอใจนายจะให้บอกอีกกี่ครั้ง”

           “แสนล้านครั้งก็ไม่สน”

           “เราไม่พูดกับนายแล้วแหละ”มิคกี้แกะมือของบอมบอมออกจากแขนของเขา

           “ไม่ไปไม่ได้เพราะเราจะไปบ้านนาย”

           “เราไม่ให้ไป”

           “แม่นายให้เราไปนี่หนา ถ้านายไม่ให้เราไปก็คงรู้นะว่าจะเกิดอะไรขึ้น”

           “บอมบอม”มิคกี้เสียงสูง

           “เรียกทำไม”บอมบอมอมยิ้ม

           “นายมันนี่น่าโดนซักที”มิคกี้โมโหสุดขีด

           บอมบอมพยายามยื้อเวลาไว้ เพื่อที่จะให้ก็อตได้เข้าไปหาสุก้า ซึ่งในช่วงเวลาเดียวกันนั้น สุกี้กับสุก้าก็ยืนรอมิคกี้อยู่หน้าซุ้มข้างคณะ ในระหว่างที่ทั้งสองยืนรอมิคกี้อยู่นั้น ก็อตเดินเข้ามาหาทั้งคู่ ด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้มและแฝงความนัย

           “ยืนรอใครกันเอ่ย”ก็อตยิ้มให้สุก้าเป็นพิเศษ ส่วนสุกี้ก็อตได้แค่พยักหน้านิดหน่อยพอเป็นพิธี

           “รอมิคกี้ครับ”สุก้าเอ่ยขึ้น

           “อ้าว เมื่อกี้พี่เห็นไปกับบอมบอมนี่”ก็อตแสร้งมีสีหน้าตกใจ

           “บอมบอมตัวดี”สุกี้พูดออกมาเสียงดัง

           “อย่างงั้นเรากลับกันเถอะ”สุก้าหันไปมองสุกี้ด้วยสีหน้าไม่ค่อยสู้ดีนัก

           “พวกน้องกลับกันอย่างไง”

           “ขึ้นรถแท็กซี่กลับครับ”สุก้าเอ่ยขึ้น

           “พี่ไปส่งไหม พอดีวันนี้พี่เอารถมา”ก็อตเอ่ยขึ้น

           ยามปกติก็อตขึ้นรถมล์มาเรียนเป็นประจำ แต่วันนี้พ่อของเขาไม่ได้ไปทำงาน กิตพ่อของก็อตเลยให้ก็อตเอามามามหาวิทยาลัยได้

           “เกรงใจพี่ก็อตไม่เป็นไรหรอกครับ”สุก้าเอ่ยขึ้น

           “พี่เขาอุตส่าห์มีน้ำใจ”สุกี้พูดและมองสุก้า แล้วหันหน้ามามองก็อต ซึ่งสุกี้รู้ได้ทันทีว่าก็อตนั้นแอบสนใจสุก้าอย่างแน่นอน ซึ่งสุกี้หารู้ไม่ว่าเป็นแผนของก็อตกับบอมบอม อันซับซ้อนซ่อนหลายชั้น

           “ไม่เป็นไรหรอกไปกันเถอะ”สุก้ากำลังจะก้าวเดินจากไป

           “เดี๋ยวก่อนสุก้า พอดีน้องจะไปซื้อของ พี่สุก้าไปกับพี่ก็อตเถอะ”เมื่อสุกี้พูดจบก็รีบเดินจากไปทันที เพราะเขาอยากเปิดโอกาสให้ก็อตกับสุก้าได้ใกล้ชิดกันมากขึ้น เพื่อหวังผลถ้าเกิดทั้งสองชอบพอกัน สุกี้คิดว่ามิคกี้อาจหันมาสนใจเขาก็เป็นไปได้ เมื่อรู้ความสัมพันธ์ทั้งสองคน

           สุกี้นิสัยเดิมชอบเที่ยวอยู่แล้ว ครั้งนี้จึงเป็นโอกาสอีกครั้งที่จะได้ไปไหนต่อไหนคนเดียว โดยที่ไม่ต้องมีสุก้าตามเป็นเงา เขาจึงรีบเดินไปโดยไม่เหลียวหลังมามองสุก้าแต่อย่างใด

           “ว่าไงให้พี่ไปส่งไหม”

           “ก็ได้”

           “ถ้างั้นเราไปกันเถอะ”ก็อตยิ้มให้สุก้านิดนึงพยักหน้าหน่อยเพื่อให้สุก้าเดินตามไปทีรถของเขา

           ในระหว่างนั้นนั่นเองมิคกี้กำลังสับสนว่าจะเอาอย่างไรดีกับบอมบอม จะพากลับบ้านด้วยหรือปล่อยทิ้งไว้อย่างนี้ แต่ก็ได้ยินเสียงบอมบอมดังขึ้น

           “อ้าว พี่ก็อตกับสุก้านี่เขาไปไหนกันนะ กระหนุงกระหนิงยังกับคู่รักเลย”บอมบอมช้อนสายตามองมิคกี้

           เมื่อมิคกี้ได้ยินเช่นนั้น เขาจึงรีบหันไปมองทันที และภาพที่เขาเห็นคือสุก้าเปิดประตูรถของก็อตเข้าไปนั่งข้างใน ก็อตก็เช่นเดียวกันเปิดประตูรถเข้าไปเหมือนกัน สักพักรถของก็อตก็แล่นออกจากไป ท่ามกลางสองสายตาที่มีความรู้สึกแตกต่างกัน มิคกี้รู้สึกใจหายและหึงหวง ส่วนบอมบอมเห็นพี่รหัสของเขาทำตามความรู้สึกของตัวเองบอมบอมรู้สึกดีใจอย่างมาก และแอบสะใจที่มิคกี้ต้องมีความรู้สึกหวั่นไหว

           “อกหักซิท่าเขาไม่สนใจตัวเอง”บอมบอมยิ้มอย่างเริงร่า

           “หุบปาก จะไปไหมบ้านเรานะ”มิคกี้มองมายังบอมบอมที่ยืนยิ้มอย่างอารมณ์ดี

           “ไปซิ”

           “ถ้าอยากไปก็เดินตามมา”

           มิคกี้เดินนำหน้าบอมบอมด้วยใจที่ร้าวร้าน ด้วยความที่เข้าใจผิดเรื่องก็อตกับสุก้า เมื่อเขาเดินไปถึงที่รถก็รีบเปิดประตูรถเข้าไปในรถทันที พร้อมกับสตาร์ทรถอย่างรวดเร็ว จนบอมบอมเกือบเปิดประตูรถเข้ามาไม่ทัน

           “จะรีบไหน”บอมบอมเอ่ยขึ้น

           มิคกี้ไม่พูดอะไรตลอดเส้นทางจนถึงบ้านของเขา ซึ่งทำให้บอมบอมรู้สึกอึดอัดไม่ว่าบอมบอมจะพูดอะไร มิคกี้ก็ทำหูทวนลมไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น

           “นั่งรออยู่ตรงนี้แหละ”เมื่อมิคกี้และบอมบอมลงมาจากรถและเดินมาถึงยังห้องรับแขก มิคกี้จึงพูดขึ้นเพราะเขามองไปรอบๆแล้วไม่เห็นคุณหญิงโสภิตาแม่ของเขา

           “พี่แม่ไปไหน”มิคกี้ถามสาวรับใช้ที่กำลังเดินเข้ามาหาทั้งสอง

           “คุณหญิงพึ่งออกไปข้างนอก รู้สึกจะไปงานเลี้ยงค่ะ”สาวใช้เอ่ยขึ้น

           “แย่จังกะว่าจะมาคุยกับคุณหญิงซะหน่อย”

           “ถ้าอยากคุยก็นั่งรออยู่ตรงนี้แหละ เราจะขึ้นไปบนห้องของเรา”มิคกี้พูดจบเขาก็รีบเดินขึ้นไปบันไดทันที

           “รอด้วย”บอมบอมวิ่งตามขึ้นไปอย่างกระชั้นชิด

           เมื่อมิคกี้เดินมาถึงที่ห้องของเขา มือข้างหนึ่งผลักประตูเข้าไปข้างในทันที ส่วนบอมบอมก็รีบวิ่งรอดช่องว่างเข้าไปในห้องอย่างว่องไว

           “จะตามขึ้นมาทำไม”มิคกี้เดินเข้ามาในห้องด้วยสีหน้าบอกบุญไม่รับ

           “ก็มารอแม่นายไง ข้างล่างไม่มีใครนี่ เราก็ต้องขึ้นมาอยู่กับนายไปพลางๆก่อน”บอมบอมถือโอกาสมองไปรอบๆห้อง

           “ไม่เชื่อ ที่นายตามขึ้นมาอยากได้เราใช่ไหมล่ะ”

           “ใช่แล้วทำไม นายจะให้เราเหรอ”บอมบอมเดินเข้าไปใกล้ๆมิคกี้

           “ฝันไปเถอะไม่มีวันนั้นหรอก”มิคกี้เดินถอยห่างไปนั่งบนเตียงนอน

           “ฝันไปเถอะแต่ไปนั่งบนเตียงนี่หนา”บอมบอมเดินเข้าไปใกล้ๆมิคกี้และนั่งลงข้างๆ เพราะเขามั่นว่ามิคกี้คงไม่ทำอะไรหรอก บอมบอมได้ใจแกล้งต่อแต่ในส่วนลึกเขาก็ชอบอยู่ไม่ใช่น้อย

           “อย่ามายุ่ง อย่ามาใกล้รำคาญ คนยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่”

           “อารมณ์ไม่ดีเพราะอะไรเหรอ หรือว่าเรื่องพี่ก็อตกับสุก้า ถ้าเรื่องนั้นนายทำใจซะเถอะ เพราะดูแล้วสุก้าชอบพี่ก็อตมากกว่านายแน่นอน”

           “เอาอะไรมาพูด”มิคกี้เปล่งเสียงตวาดออกมา

           “เรื่องจริงไง”

           “มโน”

           “ไม่ได้มโนนะ พี่ก็อตบอกกับเราเองว่าชอบสุก้า และจะทำทุกอย่างให้สุก้าชอบให้ได้”

           เมื่อได้ยินคำพูดนี้มิคกี้หันหน้ามามองบอมบอมทันที เขามองด้วยสายที่ไม่เป็นมิตรซักเท่าไร 

           “แล้วทำไมนายไม่บอกว่าเรากับสุก้าชอบกัน”

           “เราบอกแล้วแต่พี่ก็อตไม่สน”

           “ไม่ต้องมาแก้ตัว นายชอบเราไม่ใช่เหรอ มันเป็นโอกาสของนายแล้วนี่ ถ้าพี่ก็อตจีบสุก้าติด นายก็คงคิดว่าเราจะชอบนายใช่ไหม แต่อย่าหวังเลยว่าจะมีวันนั้น”

           “วันนั้นไม่มีแต่วันนี้เรามาอยู่ในห้องนอนนายแล้วนี่”บอมบอมมองอย่างท้าทาย

           “เกิดมาพึ่งเคยเจอคนอย่างนาย ในเมื่อรู้ว่าคนอื่นไม่รักยังจะตามตื้ออยู่ได้”

           “ก็ยังดีกว่าบางคน ที่ยังไม่รู้ใจตัวเอง”

           “ใคร”

           “คนแถวนี้นี่แหละ”บอมบอมอมยิ้ม

           “นายนี่มันจริงๆเลยอยากได้เราขนาดนั้นเลยเหรอ”

           “ใช่ เราอยากได้นายมากเลย”

           “ก็ได้ เดี๋ยวเราจัดให้”

           มิคกี้รีบผลักร่างของบอมบอมล้มลงนอนกับพื้น สองมือมิคกี้จับสองมือของบอมบอมกดไว้แน่น หลังจากนันมิคกี้ก้มลงไซร้ซอกคอของบอมบอมอย่างรวดเร็ว จนบอมบอมบไม่ทันตั้งและตกใจกลัว เพราะเป็นครั้งแรกที่โดยผู้ชายไซร้ซอกคอแบบนี้

           “ปล่อยนะมิคกี้”บอมบอมพยายามดิ้นให้หลุดออกแต่ไม่เป็นผล เพราะพละกำลังของมิคกี้มีมากว่าหลายเท่า

           “มาให้ถึงทีแล้วจะปล่อยไปได้ไง คนมันง่ายก็ต้องโดนแบบนี้แหละ”มิคกี้เงยหน้ามาพูดนิดหน่อยก่อนก้มลงไซร้ซอกคอต่ออีกครั้ง