จีบน้องได้พี่มาแทน

    บอมบอมรอมิคกี้ไม่ไหวด้วยเวลาเริ่มดึกพอสมควร เขาจึงขอตัวกลับบ้านโดยมีนิกกี้มาส่ง ตอนแรกบอมบอมจะให้คนขับรถมารับ ทว่าคุณหญิงโสภิตาไม่ยอม บอมบอมจึงจำยอมแต่โดยดีให้นิกกี้มาส่ง

           “มิคกี้นี่ไม่ได้เรื่องเลยนะ พี่ส่งข้อความไปแล้วแท้ๆบอกให้มาไวๆ”นิกกี้พูดขึ้นระหว่างขับรถพาบอมบอมไปส่งบ้าน

           “แฟนเขานี่”

           “อะไรนะ”นิกกี้มีสีหน้าตกใจ

           “อ๋อ เปล่าครับ”บอมบอมเผลอพูดออกไป

           “แล้วไป พี่ตกใจหมด”

           “ตกใจเรื่องอะไรครับ”

           “พี่ก็นึกว่ามิคกี้ชอบผู้ชาย”นิกกี้อมยิ้มนิดๆ

           “อันนี้บอมบอมก็ไม่รู้ ยุคสมัยมันเปลื่ยนไปแล้ว ถึงมิคกี้จะชอบผู้ชายมันไม่ใช่เรื่องผิดไม่ใช่เหรอครับ”

           “พี่ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย ถึงมิคกี้จะชอบผู้ชายหรือผู้หญิงก็เรื่องมิคกี้ พี่อายุมากกว่ามิคกี้ไม่กี่ปีเอง พี่รับได้ไม่ว่าน้องของพี่เป็นแบบไหน”

           “มิคกี้โชคดีมากเลย ที่ได้พี่นิกกี้เป็นพี่ชาย”

           “แต่พี่โชคร้ายนะ ได้มิคกี้มาเป็นน้องชาย หาเรื่องชวนปวดหัวประจำ”

           “มิคกี้ดื้อเหรอครับ”

           “ไม่ดื้อหรอก เอาแต่ใจนิดนึง เราเป็นพี่ต้องยอมทุกอย่างไง”

           “ดีจังเลย บอมบอมอยากมีพี่ชายแบบมิคกี้บ้าง”

           “บอมบอมเป็นลูกคนเดียวเหรอเนี่ย”

           “ครับ ลูกคนเดียวมันก็ออกจะเหงาๆหน่อย”

           “ไม่น่าจะเหงานะ วันที่พี่ไปดูบ้านเห็นเพื่อนบอมบอมตั้งหลายคน”

           “เพื่อนก็เจอที่มหาวิทยาลัย พอกลับบ้านมาอยู่คนเดียวตามเดิม กว่าพ่อแม่ของบอมบอมกลับมา บอมบอมก็หลับไปแล้ว”

           “น่าเห็นใจบอมบอมเหมือนกันนะ เดี๋ยวพี่จะให้มิคกี้ไปนอนไปเพื่อน ถ้าวันไหนเหงาๆจะได้มีเพื่อนคุย”

           “ไม่ต้องหรอกครับ”บอมบอมพูดเสียงสูงทันที

           “ทำไมล่ะ”

           “บอมบอมไม่ชินนอนสองคน”บอมบอมแอบหวั่นใจกลัวนิกกี้จะทำอย่างที่พูด

           “พี่รู้แล้ว มิคกี้ออกจะซนๆ ส่วนบอมบอมเรียบร้อย คงเข้ากันได้อยาก ใช่แบบที่พี่คิดไหม”

           “ใช่ครับ”

           “ถ้างั้นก็เข้ากับพี่ได้ซิ เพราะพี่ไม่ซนอายุจะสามสิบแล้วซนไม่ไหว”นิกกี้หัวเราะนิดๆ

           “สามสิบเองยังไม่แก่เลย อยู่ในวัยกำลังเหมาะ”

           “เหมาะอะไร”นิกกี้หันมามองบอมบอม

           “เหมาะ มีครอบครัว”

           “อ๋อ พี่ยังอยากใช้ชีวิตโสดอยู่นะ ต้องใช้ให้คุ้มก่อนถ้าแต่งงานไปแล้ว ต้องมีเวลาให้ครอบครัว”

           “พี่นิกกี้ดีจัง ถ้าใครได้เป็นแฟนคงโชคดี”

           “กำลังหาอยู่ บอมบอมช่วยพี่หาหน่อยได้ไหม”

           “ไม่เชื่อหรอกครับ พี่นิกกี้ออกจะหล่อ หน้าที่การงานก็ดี ฐานะทางสังคมอีก มีแต่สาวๆวิ่งเข้าหา แล้วบอมบอมจะไปหาให้ที่ไหนล่ะ”

           “เผื่อมีคนรู้จักอะไรอย่างเนี่ย เพราะพี่อยากเข้าหามากกว่า พี่ไม่ชอบให้คนอื่นเข้าหา”

           “เอาน่า เดี๋ยวก็เจอเองแหละ”

           “รอวันนั้นอยู่นะ”

           “คุยกับพี่นิกกี้สนุกดีเหมือนกัน ไม่เหมือนคุยกับมิคกี้รายนั้นกวนประ..ไม่มีอะไร”บอมบอมหยุดพูดทันที

           “กวนประสาทเหรอ มิคกี้เป็นแบบนี้แหละพูดดีๆไม่ได้นาน พี่เลยอยากให้มันมีแฟนซะที จะได้โตเป็นผู้ใหญ่กับเขา”

           “มีแล้วมั้ง”

           “เอาอีกแล้วพูดให้พี่สงสัย”

           “เปล่าครับ ไม่มีอะไรหรอก เลี้ยวซอยนี้เลยจะถึงบ้านบอมบอมแล้วครับ”

           “ถึงไวจังกำลังคุยกับบอมบอมก็สนุกดีนะ”

           “เดี๋ยวเราก็ได้เจอกันอีกนั่นแหละ ว่าแต่พี่นิกกี้ได้บ้านหรือยังล่ะ”

           “ได้แล้วโครงการที่บอมบอมแนะนำนั่นแหละ เพราะพี่ทำงานประจำที่ต่างจังหวัด โครงการบ้านของบอมบอมใกล้ๆที่ทำงานพี่ด้วย”

           “ดีจัง ได้ราคาพิเศษไหม”

           “ได้สิ เพราะบอมบอมแนะนำมานี่ วันหลังพี่ต้องพาบอมบอมไปเลี้ยงข้าวซักหน่อย”

           “ได้ แต่ไปทานที่ภัตตาคารของแม่บอมบอมนะ”บอมบอมอมยิ้ม

           “อือ ไม่เลยนะ”

           “มีบ้างพี่ ถึงแล้วพี่ ส่งที่หน้าบ้านก็ได้ครับ ขอบคุณพี่นิกกี้มากเลยครับ”

           “ไม่เป็นไรหรอก วันหลังไปอีกนะ พี่จะได้มาส่งอีก”

           “ไปแน่นอนครับพี่ บ่าย”บอมบอมส่งยิ้มให้นิกกี้ก่อนที่จะลงจากรถ 

           เมื่อบอมบอมเข้าไปในบ้าน ซึ่งมันเป็นเวลาที่ดึกพอสมควรพ่อแม่ของเขาก็ยังไม่กลับมา บอมบอมจึงอยู่กับความเหงาเฉกเช่นทุกวัน บอมบอมเข้าไปในห้องนอนยิ่งพบกับความเหงา แต่ทว่าเขาแสร้งทำเป็นตัวยุ่งๆ จะได้ไม่ต้องมีเวลาคิดเรื่องไร้สาระ บอมบอมจึงรีบอาบน้ำแล้วกะโทรหาบิวเพื่อนรัก เพียงแต่บอมบอมขึ้นนอนบนเตียงนอน เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดึงขึ้น

           “สงสัยจะโทรมาขอโทษ”บอมบอมรีบกดรับทันที เพราะเป็นสายวีดีโอคอลของมิคกี้

           “ว่าไงมีอะไร”บอมบอมทำเสียงราบเรียบ

           “ใครบอกให้นายมาบ้านเรา ซื้อโน้นซื้อนี่มาฝากพ่อแม่เรา”

           “ใส่เสื้อก่อนก็ได้มั้งจะรีบโทรมาทำไม”บอมบอมอมงแผงอกของมิคกี้ ที่มีแต่มัดกล้ามและซิคแพ็ก

           “ไม่ต้องมาเปลื่ยนเรื่องอยากดูอะไรก็ดูไป ไม่มีวันได้สัมผัสหรอก แค่ให้ดูก็บุญตาแล้ว”

           “ใครเขาอยากดู”

           “เรื่องของนาย แต่นายยังไม่ได้ตอบคำถามเราเลย มาบ้านเราทำไม”

           “ทำไมจะไปไม่ได้ ก็พ่อกับแม่เราให้เอาของฝากไปพ่อแม่นาย”

           “ฝากเสร็จทำไมไม่รีบกลับ ต้องให้พี่ชายเราลำบากไปส่ง”

           “พี่นิกกี้บอกไม่ลำบากเลย วันหลังมาอีกนะ พี่เขาพูดแบบนี้จริงๆนะ”บอมบอมอมยิ้ม

           “นายไม่ต้องมายิ้ม เรารู้นะนายผิดหวังจากเรากะจะคว้าพี่ชายเรา ขอบอกพี่ชายเรามีแฟนแล้วสวยด้วย”

           “โกหก พี่นายบอกว่ายังไม่มี อยากใช้ชีวิตอิสระสักพัก แต่แกก็บอกเรานะ ให้หาแฟนให้หน่อย เราคิดว่าจะเสนอดัวเองดีไหมมิคกี้”

           “หน้าไม่อาย เสนอตัวเองให้ผู้ชาย พี่เราไม่ได้ชอบผู้ชาย แกชอบผู้หญิง ปล่อยแก่ไปเจอคนดีๆเถอะ อย่างนายได้ใครไปซวยซับซวยซ้อน”

           “นายก็เหมือนกันนั่นแหละ ใครได้ไปโครตซวย โดยเฉพาะแฝดนั่น เพราะนายจะทำให้แฝดนั่นทะเลาะกันเพราะแย่งนาย”

           “มันเรื่องของเรานายไม่ต้องมายุ่ง”

           “เราไม่ได้อยากยุ่งหรอก เห็นแล้วอดเวทนาสุก้าไม้ได้ ป่านนี้คงโดนน้องใช้ไม้อ่อนและไม่แข็ง ให้สละนายเพื่อตัวเองอยู่มั้ง”บอมบอมยิ้มแบบขบขัน

           “รู้เรื่องคนอื่นดีไปหมด เรื่องตัวเองยังเอาไม่รอดเลย”

           “เรื่องอะไรเราเอาไม่รอด”

           “จนป่านนี้ยังหาแฟนไม่ได้ ทั้งๆที่บ้านก็รวย แต่อย่างว่าเนาะ หน้าจืดนิสัยเหวี่ยงๆ ใครเขาจะเอาไปทำเป็นแฟน”

           “มิคกี้ ปากดีอย่างนายก็ไม่มีใครอยากได้เป็นแฟนหรอก”

           “ถ้าไม่มีอยากได้ คงไม่มีใครไปหาถึงบ้านหรอก พอไม่เจอน้องก็อ่อยพี่แทน อดอยากปากแห้งขนาดนนั้นเลยเหรอ ถ้าอยากมากก็ไปหาซื้อกินซิ เงินทองมีตั้งมากมาย ทำไมต้องมาหากินของฟรีด้วย”

           “ของฟรีพรีเมี่ยมอย่างพี่นิกกี้ กินฟรียิ่งกว่าถูกหวยรางวัลที่หนึ่งแปดใบอีก ได้กินซักครั้งจะไม่ลืมพระคุณเลย”

           “เราของเตือนนะอย่างมายุ่งกับพี่ชายเรา”มิคกี้ลุกขึ้นยืน เพื่อที่จะหาเสื้อกับกางเกงมาใส่ เพราะเขาเริ่มรู้สึกหนาว เนื่องจากมิคกี้เปิดแอร์ไว้ และนั่งนายไปหน่อย ปมมัดผ้าเช็ดตัวหลุดคลายออก จึงทำให้ผ้าเช็ดตัวล่นล่วงพื้น

           “มีแค่เนี้ย”บอมบอมหัวเราะเสียงดัง

           มิคกี้ใช้มือกุมเป้าแล้วรีบเดินไปใส่กางเกงกับเสื้อ หลังจากนั้นเดินมาหานั่งคุยกับบอมบอมต่อ

           “ทำเป็นโชว์นึกว่าหนอนน้อย”บอมบอมอมยิ้ม

           “หยุดพูดเลยนะ ถ้าไม่หยุดพรุ่งนี้เจอดีแน่”มิคกี้รู้สึกเสียหน้านิดหน่อย

           “เจออะไร เจอหนอนน้อยเหรอ” 

           “จะเอาหนอนน้อยยัดใส่ปากนาย”มิคกี้พูดไปเรื่อยไม่ทันได้คิด

           “ไม่กล้าหรอก”

           “อย่าท้านะ”

           “ไม่ได้ท้า และเราไม่ต้องการด้วย เรามีที่หมายใหม่แล้ว”

           “อย่าบอกนะว่าพี่ชายเรา”

           “เก่งนิ”

           “ขอเตือนเป็นครั้งสุดท้าย ถ้านายมายุ่งกับพี่นิคกี้อีก เราจะสั่งสอนนายให้เข็ดลาบ”

           “ไม่กลัว”

           “คอยดูก็แล้ว อย่าหาว่าไม่เตือนนะ”

           “เตือนแต่ไม่ฟังมีอะไรไหม”

           “อยากพูดอะไรพูดไปเลย ถึงวันนั้นก่อนนายจะต้องเสียใจ ที่ไม่เชื่อฟังคำของเรา”

           “ไม่เชื่อ แค่นี้แหละ ฝากความคิดถึงพิ่นิกกี้ด้วยนะ บอกว่าน้องบอมบอมจะไปหาในอีกไม่กีวัน”

           บอมบอมกดปิดมือถืออย่างรวดเร็ว เขาอมยิ้มที่แกล้งมิคกี้ได้สำเร็จ จนบอมบอมนั้นได้ลืมความคิดเดิมที่จะโทรหาบิวไปเลยทีเดียว