ใครหาเรื่องพร้อมฟาด

   ในช่วงพักกลางวันบอมบอมกับบิว นั่งเม้าท์มอยส์อย่างสนุกกันเพียงสองคน แต่ความสนุกนั้นจางหายทันใดเมื่อคู่แฝดนั้นเดินเข้ามาหาทั้งสอง

           “บอมบอมอย่ามายุ่งกับมิคกี้”สุกี้มองแรงบอมบอมเพียงคนเดียว

           “ถ้าไม่อยากให้ยุ่งก็ล่ามโซ่ไว้ซิ แต่เราไม่เคยยุ่งกับมิคกี้เลยนะ มีแต่มิคกี้ต่างหากที่ชอบมายุ่งกับเรา”บอมบอมมองกลับพร้อมฟาดมาก

           “ถ้านายไม่ได้อ่อยมิคกี้มันคงไม่มีอะไรหรอก”

           “เรื่องแบบนี้มันตบมือข้างเดียวไม่ดังหรอกนะ นายต้องไปบอกมิคกี้ด้วยว่าอย่ามายุ่งกับเรามากกว่ามั้ง”

           “เรื่องนั้นไม่ต้องกลัวหรอก เดี๋ยวเราบอกเองแต่นายนั่นแหละอย่ามายุ่งก็แล้วกัน”

           “สุกี้นายจะบอกอีท่าไหน ก็ในเมื่อมิคกี้ชอบสุก้าไม่ใช่นาย”บอมบอมอมยิ้ม

           “บอมบอม”สุกี้เสียงสู’

           “สุกี้เรากลับกันเถอะ”สุก้าดึงมือสุกี้ไว้

           “ไม่ว่ามิคกี้จะชอบใคร มันเรื่องของเราสองคน ส่วนนายควรอยู่ในที่ของเธอ”

           “เราก็อยู่ทุกที โดยเฉพาะถ้ามิคกี้อยู่ตรงไหนเราก็อยู่ตรงนั้น”

           “นายก็รู้นี่ว่ามิคกี้ชอบสุก้าไม่ใช่นาย แล้วยังจะหน้าด้านมาแทรกกลางอีก คนอย่างนายนี่มันหนาจริงๆ”

           “สุกี้ ปากคอเลาะร้ายนะ อย่าให้เราโมโหไปมากกว่านี้ นายยังไม่เห็นตอนเราโกรธ เราไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้น”

           “กลัวตายเลย”สุกี้กอดอกยิ้มเยาะ

           “ไม่กลัวใช่ไหม จะได้เห็นดีกัน ระวังไว้เถอะทั้งพี่ทั้งน้องจะอด เพราะโดนเราฉกมิคกี้มา”

           “มิคกี้เขารักสุก้าไม่ใช่รักนาย ที่วันๆไม่ทำอะไรร่อนมาร่อนไป อ่อยผู้ชายไปวันๆถือว่าบ้านรวย”

           “รวยแล้วมันหนักหัวนายเหรอ”

           “ไม่หนักหรอก ถ้าไม่มายุ่งกับมิคกี้”

           “ขอบอกเมื่อก่อนเราไม่ได้ยุ่งกับมิคกี้เลย แต่ตอนนี่แหละเราจะเอามิคกี้มาเป็นของเราให้ได้”

           “ถ้าทำอย่างนั้นเห็นดีกัน”

           “ได้”บอมบอมมองด้วยสายตาจะเอาเรื่องเหมือนกัน

           “ไปพี่สุก้า ตรงนี้มีแต่พวกหน้าด้าน”สุกี้เดินนำหน้าสุก้า

           “พี่สุกี้ยืนทำอะไร”สุก้าหันมามองบอมบอมกับบิว หลังจากนั้นวิ่งตามสุกี้ไป

           บอมบอมรู้สึกโกรธสองแฝดอย่างมาก ถึงแม้สุก้าจะไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องก็ตาม ด้วยนิสัยของบอมบอมเป็นคนไม่ยอมแพ้ใครง่ายๆ เมื่อถูกท้าท้ายอย่างนี้ใจของบอมบอมจึงร้อนรนอย่างมาก

           “นายจะทำอย่างไงกับมิคกี้”บิวถาม

           “อ้าวยังอยู่นี่อีกเหรอ นึกว่าละลายกลายเป็นอากาศธาตุไปแล้ว”บอมบอมมองค้อนบิว

           “เราจะไปเถียงสู้แฝดนั้นได้อย่างไง นายยังเถียงเกือบแพ้เลย โดยเฉพาะคนน้องนั้นร้ายมาก”

           “ไม่รู้ว่าเป็นพี่น้องกันตั้งแต่ชาติปางไหน ทำไมนิสัยแตกต่างกันสิ้นเชิง คนพี่ออกจะเรียบร้อย คนน้องนี้ปากร้ายใจคอ คาดเดาไม่ถูกเลยว่าเป็นอย่างไง”บอมบอมถอนหายใจเฮือกใหญ่

           “นายยังไม่ได้ตอบเราเลย ว่าจะเอาอย่างไรเรื่องของมิคกี้”

           “ในเมื่อสุกี้ท้าท้ายเราขนาดนี้ มีหรือเราจะยอมแพ้ง่ายๆ”

           “ไม่ยอมแพ้แล้วจะทำอย่างไง”

           “เราจะตามจีบมิคกี้ให้มาเป็นแฟนเราให้ได้”

           “นายไม่ได้รักมิคกี้นี่”บิวอมยิ้ม เพราะลึกๆเขาคิดว่าบอมบอมนั้นมีใจให้มิค

กี้อยู่พอสมควร

           “ไมได้รักก็จีบเป็นแฟนได้”

           “ระวังจะรักจริงนะ”

           “ไม่มีวันนั้นหรอก คนอะไรชอบเอารัดเอาเปรียบเราอยู่เรื่อย”บอมบอมยังจำได้ที่มิคกี้จูบปากของเขาในรถ

           “เอารัดเอาเปรียบอะไร เราไม่เห็นมิคกี้เอาเปรียบอะไรนายเลยนี่”

           “บอกว่าเอาเปรียบก็เอาเปรียบซิ ว่าแต่นายเหอะกับยูโรเป็นไงบ้าง”

           “เราเป็นคนตรงชอบก็บอกว่าชอบ เราเลยตามยูโรไปถึงบ้าน”บิวอมยิ้ม

           “อะไรนะ ไวไฟมากเลยนายช่างกล้าน่ะ ยูโรดูร้ายจะตายนายยังกล้าบุกถ้ำเสืออีก”

           “ถ้าไม่บุกถ้ำเสือจะได้เสือเหรอ”

           “เก่งมาก”

           “เรานี่เหมือนกันเลยนะ นายตามจีบมิคกี้ ส่วนเราตามจีบยูโร เราว่านายทำได้เพราะเก่งเรื่องเตาะผู้ชาย ส่วนเราไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไรเรื่องแบบนี้”บิวเอ่ยขึ้น

           “แหม ได้ทีเอาใหญ่เลยนะ ส่วนนายก็ใช่ย่อยไปถึงบ้านเลย ไม่เก่งเลยเนาะ”

           “มีบ้างนิดหน่อย”บิวหัวเราะ

           บอมบอมและบิวต่างหัวเราะต่อกระซิบอย่างอารมณ์ดี ทั้งสองต่างหยอกล้อแซวซึ่งกันและกันจนถึงบ่ายทั้งสองจึงเข้าไปยังห้องเรียน

           ช่วงบ่ายๆเกือบเย็นหลังเลิกเรียน มิคกี้ได้เดินมากับสุกี้และสุก้าเพื่อไปยังโรงจอดรถ เพราะวันนี้มิคกี้มีแผนไปส่งคู่แฝดที่บ้าน ด้วยเพราะแทนไปทำงานยังแท่นขุดเจาะน้ำมัน ทางจึงสะดวกปลอดโปร่งแก่อีก

           ในส่วนบอมบอมเห็นมิคกี้กับคู่แฝดนั้นเดินไปด้วยกัน ความรู้สึกอยากเอาชนะเกิดขึ้นมาทันที เขาจึงรีบเดินไปหาทั้งสาม

           “บอมบอมจะไปไหน”บิวรีบตะโกนถาม

           “ไปหามิคกี้นายกลับบ้านไปก่อนเลย” บอมบอมกึ่งวิ่งกึ่งเดินจนตามทันทั้งสาม 

           “มิคกี้”บอมบอมเดินมาแทรกกลางดันร่างสุกี้ออกห่าง

           “มีอะไรว่ามา เราไม่ได้ว่างเหมือนายนะ”มิคกี้เอ่ยขึ้น

           “พวกนายไปไหนกันเราไปด้วยได้ไหม”

           “ไมได้มิคกี้จะไปส่งพวกเราที่บ้าน นายน่ะเป็นส่วนเกินกลับไปซะ”สุกี้เดินอ้อมมาด้านหลังแทรกกลางระหว่างสุก้ากับมิคกี้

           “พอดีเลย นายไปส่งเราด้วยซิ รถว่างหนึ่งทีด้วยนี่”

           “ไม่ได้นะมิคกี้ พี่สุก้าพูดอะไรบ้างซิ”สุกี้ใช้สายตาให้สุก้าพูดออกมา

           “มิคกี้เราไปกันสามคนนะ อย่าเอาคนอื่นไปด้วย นายบอกจะพาเราไปกินไอศกรีมด้วยนี่”สุก้าเอ่ยขึ้น

           “ใช่ กลับไปซะบอมบอมนายมันส่วนเกิน”สุกี้มองเยาะ

           “ได้ สุก้า บอมบอมเราต้องการความเป็นส่วนตัว ถ้านายมีมารยาทนายต้องรู้ว่าต้องทำอย่างไง”มิคกี้พูดนิ่มๆแต่เจ็บลึกในใจของบอมบอม

           บอมบอมหยุดเดินตามมิคกี้ทันที เมื่อได้ยินคำพูดนี้เจ็บถึงขั้วหัวใจ แต่บอมบอมไม่มีวันยอมแพ้เด็ดขาด เขาจึงคิดมาวิธีเอาคืนและจีบมิคกี้ให้ได้ บอมบอมจึงโทรให้คนขับรถ เอาไวน์แดงที่บ้านมา พร้อมให้ซื้อกระเซ้าของฝาก และอาหารในภัตตาคารหรู ที่แม่ของเขาเป็นเจ้าของ ส่วนตัวบอมบอมโบกแท็กซี่ไปยังจุดนัดหมายกับคนขับรถ

           เมื่อมาถึงจุดนัดหมายปากซอย ณ บ้าน รองนายกรัฐมนตรีพายัพ บอมบอมลงจากแท๊กซี่แล้วขี้นไปยังรถที่บ้านของเขา

           “คุณหนูจะไปไหนเหรอครับ”คนขับรถถาม

           “ไปบ้านเพื่อนครับ”

           “อ๋อ”

           “จอดตรงนี้แหละ”คนขับรถงง เพราะบ้านเขียนป้ายชื่อว่า บ้านรองนายกรัฐมนตรีพายัพ

           “ที่นี่แน่นะครับ”

           “เพื่อนบอมบอมเป็นลูกชายท่านรองนายกน่ะครับ”

           “อ่อ ผมก็สงสัยอยู่”

           ในช่วงเวลาที่รถของบอมบอมจอดอยู่หน้าป้อมยามนั้น สักพักพนักรักษาความปลอดภัยออกมาจากป้อมและมายืนหน้าประตู

           “มาหาใครครับ”

           “มาหามิคกี้ ผมบอมบอมเพื่อนมิคกี้ครับ”

           “คุณมิคกี้ยังไม่กลับมาเลยครับ”

           “คุณหญิงโสภิตาอยู่ไหมครับ”

           “อยู่ครับ”

           “รบกวนพี่ไปบอกคุณหญิงด้วยได้ไหมครับ ว่าบอมบอมเพื่อนมิคกี้มาหาครับ”

           “ได้ครับ”

           พนักงานรักษาความปลอดภัยเข้าไปในบ้านสักพัก หลังจากนั้นเขาเดินออกมาพร้อมเปิดประตูให้รถบอมบอมเข้าไปข้างใน 

           “ลุงไม่ต้องมารับบอมบอมนะครับ”

           “อ้าว แล้วคุณหนูจะกลับอย่างไง”

           “เดี๋ยวเพื่อนบอมบอมไปส่งเองนั่นแหละ”

           “ได้ครับ ผมจะได้บอกคุณแม่ของบอมบอมถูก”

           “ขอบคุณลุงมากนะครับ”

           ก่อนที่บอมบอมจะลงจากรถเขาไม่ลืมหยิบไวน์ราคาแพง กระเช้าของฝาก พร้อมอาหารจากภัตตาคารหรูเข้ามาด้วย ทั้งสองมือของบอมบอมจึงเต็มไปด้วยของฝากรวมกันหลายหมื่นบาท

           เมื่อบอมบอมเดินเข้ามาภายในบ้านของคุณหญิงโสภิตา เขาถึงตะลึงกับความคลาสสิคและตกแต่งอย่างมีระดับ

           “เด็กๆไปช่วยหนูบอมบอมยกของหน่อย”คุณหญิงโสภิตาเรียกคนรับใช้ให้มาช่วยถือของที่เต็มไม้เต็มมือของบอมบอม

           บอมบอมยื่นของฝากให้คนรับใช้ และเดินไปหาคุณหญิงโสภิตาที่นั่งยิ้มหน้าบาน อยู่ในห้องรับแขกแสนหรู

           “สวัสดีครับคุณหญิง”บอมบอมยกมือไหว้

           “นั่งลงเถอะหนู”

           “ขอบคุณครับ”

           “หนูบอมบอมไม่เจอมิคกี้ที่มหาวิทยาลัยเหรอ”

           “เจอตอนเรียนครับ พอหลังเลิกเรียนไม่เจอกันแล้ว ไม่รู้ว่ามิคกี้ไปไหน สาเหตุบอมบอมมาที่นี่ไม่เกี่ยวกับมิคกี้หรอกครับ บอมบอมมาหาคุณหญิงกับพี่นิกกี้”

           “มีธุระอะไรหรือเปล่า”คุณหญิงโสภิตามีสีหน้าที่สงสัย

           “เรื่องธุระเอาไว้ก่อนนะครับ วันนี้บอมบอมเอาไวน์แดงชั้นดีมาฝากท่านรองด้วย”บอมบอมหยิบขวดไวน์ออกจากถุงกระดาษยื่นให้คุณหญิงโสภิตา 

           “ไม่น่าลำบากเลยหนูบอมบอม”คุณหญิงโสภิตารับไวน์แดงอย่างเต็มใจ

           “ไม่ลำบากหรอกครับ และอีกอย่างพ่อบอกให้เอามาฝากด้วย ส่วนนี้กระเช้าาผลไม้ กับ อาหารจากภัตตาคารของแม่ครับ แม่บอกว่าให้เอามาคุณหญิงลองชิมดู”

           “เกรงใจคุณพ่อคุณแม่ของหนูบอมบอมแย่เลย เด็กๆมานี่หน่อย”คุณหญิงโสภิตาเรียกคนรับใช้ให้มารับของไปเก็บไว้

           “ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ เพราะบอมบอมกับมิคกี้เป็นเพื่อนกัน”

           “ถ้าอย่างงั้นวันนี้กินข้าวกับอาไหม”

           “ก็ได้ครับ บอมบอมจะได้โฆษณาอาหารจากภัตตาคารของแม่ด้วย เอ๊ะ ผิวคุณหญิงดีมากเลย”

           “ปากหวานนะชมคนแก่”คุณหญิงโสภิตายิ้มอย่างเบิกกว้าง

           “ไมได้ปากหวานหรอกครับ ถ้าคุณหญิงได้ไปร้านเสริมสวยความงามของแม่บอมบอม รับรองจะได้รักษาความงามคงไว้หลายพันปี”

           “อุ๊ย หนูบอมบอมพูดอะไรก็ไม่รู้”

           “บอมบอมพูดจริงนะครับ ไม่ได้เอาใจเลย”

           “ว่างๆอาจะไปแน่นอน”คุณหญิงโสภิตายิ้มนิดๆ

           “ขอบคุณล่วงหน้านะครับ”

           “ไม่เป็นไรหรอก ครอบครัวของเราจะได้สนิทกันมากขึ้น เอ๊ะ ทำไมมิคกี้มาช้าจัง เดี๋ยวอาโทรหาก่อนนะ”

           “ครับ คุณหญิง”

           “ทีหลังอย่าเรียกคุณหญิงเลยดูห่างเหิน เรียกคุณอาก็ได้”

           “ครับคุณอา”

           “เดี๋ยวโทรหามิคกี้ก่อนน่ะ”

           คุณหญิงโสภิตาโทรหามิคกี้อยู่หลาย ได้ยินแต่คำว่าไม่มีสัญญาณตอบรับ หมายเลขนี้ยังไม่สามารถติดต่อได้ขณะนี้

           “โทรไม่ติดสงสัยแบตหมด”

           “ไม่เป็นไรหรอกครับ มิคกี้มาหาคุณหญิงไม่ได้มาหามิคกี้ซะหน่อย”

           ในช่วงเวลานี้บอมบอมรู้สึกผิดหวังนิดหน่อยที่ไม่ได้เจอมิคกี้ แต่เหตุการร์กลับพลิกผันได้เจอพี่ชายมิคกี้แทน

           “อ้าว น้องบอมบอมมาอยู่นี่ได้ไง”

           “หวัดดีครับพี่นิกกี้”

           “เมื่อกี้พี่ดูในเฟส เห็นมิคกี้โพสต์รูปกินไอศกรีมในห้างกับเพื่อนๆแฝดนี่ ทำไมบอมบอมไม่ได้ไปกับพวกเขาล่ะ แล้วมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไง”

           “บอมบอมไม่ได้มาหามิคกี้หรอกครับ พอดีเอาของฝากมาให้คุณอาทั้งสองครับ”

           “อ่อ”

           “ทักไปหาน้องให้หน่อยว่าทำไมไม่กลับมาซะที”คุณหญิงโสภิตาเอ่ยขึ้น

           “ทักไปแล้ว น้องบอกว่าจะดูหนังรอบดึก”

           “ใช่ไม่ได้เลยลูกคนนี้นี่ ถึงว่าโทรหาไม่ติด”

           ใจบอมบอมตอนนี้ร้อนรนหวั่นไหว ส่วนใบหน้ายังยิ้มแย้มเช่นเดิม เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นในใจแม้แต่น้อย