คนนึงก็ร้าย อีกคนก็ไม่ยอมใคร มันจะเป็นความรักได้จริง ๆ หรอ? หรือสุดท้ายมันก็แค่ความสัมพันธ์ที่บิดเบี้ยว?
View Moreคนนึงก็ร้าย อีกคนก็ไม่ยอมใคร มันจะเป็นความรักได้จริง ๆ หรอ? หรือสุดท้ายมันก็แค่ความสัมพันธ์ที่บิดเบี้ยว?
⚠️ คำเตือน : ⚠️ ✅ อาการผิดปกติทางจิตใจ ✅ ทำร้ายร่างกาย ✅ ความรุนแรง ✅ เสพติดความเจ็บปวด 🖤 พระเอกธงดำปี๋ - ไคริน 💛 นายเอกธงเหลือง - เทวัญ นิยายเรื่องนี้ได้รับแรงบันดาลใจมาจาก ‘ส่วนหนึ่งในคำพิพากษาศาลฎีกาที่ 6083/2546’ โดยระบุว่า ความรักเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นจากใจไม่อาจบังคับกันได้ ความรักที่แท้จริงคือความปรารถนาดีต่อคนที่ตนรัก ความยินดีต่อคนที่ตนรักมีความสุข การให้อภัยเมื่อคนที่ตนรักทำผิด และการเสียสละความสุขของตนเพื่อคนที่ตนรัก… ⚠️⚠️⚠️⚠️⚠️⚠️ ถึงนักอ่านที่น่ารักทุกท่าน, ขอเกริ่นก่อนว่านิยายเรื่องคลื่นรัก (Waves of Desire) คือการเดินทางของหัวใจที่ไม่สมบูรณ์แบบ เราเขียนเรื่องนี้ขึ้นมาเพื่อถ่ายทอดว่าความรักไม่ใช่แค่ความสุข แต่เป็นความเจ็บปวด เป็นคลื่นที่ซัดกระหน่ำ และเป็นทะเลที่เราจมลงไปด้วยความเต็มใจ นิยายเรื่องนี้อาจไม่สวยงามในทุกช่วงเวลาและอาจมีบาดแผล แต่หากคุณอ่านมันด้วยหัวใจ คุณจะได้พบความจริงข้อหนึ่ง: ในโลกที่โหดร้าย ความรักคือสิ่งที่เรายังคงเลือกจะโหยหา แม้มันจะเจ็บปวดก็ตาม ขอบคุณที่เดินทางไปพร้อมกับไครินและเทวัญ ขอบคุณที่เชื่อในพลังของ “คลื่นรัก” ซึ่งไม่มีใครหยุดยั้งได้ ⚠️⚠️⚠️⚠️⚠️⚠️ ขอต้อนรับเข้าสู่โลกของไคริน รักคือการครอบครอง… ⚠️⚠️⚠️⚠️⚠️⚠️ ถึงนักอ่านที่น่ารักทุกท่าน, ขอเกริ่นก่อนว่านิยายเรื่องคลื่นรัก (Waves of Desire) คือการเดินทางของหัวใจที่ไม่สมบูรณ์แบบ เราเขียนเรื่องนี้ขึ้นมาเพื่อถ่ายทอดว่าความรักไม่ใช่แค่ความสุข แต่เป็นความเจ็บปวด เป็นคลื่นที่ซัดกระหน่ำ และเป็นทะเลที่เราจมลงไปด้วยความเต็มใจ นิยายเรื่องนี้อาจไม่สวยงามในทุกช่วงเวลาและอาจมีบาดแผล แต่หากคุณอ่านมันด้วยหัวใจ คุณจะได้พบความจริงข้อหนึ่ง: ในโลกที่โหดร้าย ความรักคือสิ่งที่เรายังคงเลือกจะโหยหา แม้มันจะเจ็บปวดก็ตาม ขอบคุณที่เดินทางไปพร้อมกับไครินและเทวัญ ขอบคุณที่เชื่อในพลังของ “คลื่นรัก” ซึ่งไม่มีใครหยุดยั้งได้ ⚠️⚠️⚠️⚠️⚠️⚠️ ขอต้อนรับเข้าสู่โลกของไคริน รักคือการครอบครอง…น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความอาฆาตแค้นและปรารถนาในเวลาเดียวกันทำให้เทวัญรู้สึกถึงความเย็นยะเยือกแล่นผ่านสันหลัง เขาพยายามหันหน้ามามองไครินแต่แรงกดที่ต้นคอไม่ยอมให้เขาขยับ“มึงคิดว่าตัวเองเป็นใคร?” เทวัญพูดด้วยเสียงที่พยายามจะแข็งกร้าว แม้ร่างกายจะสั่นเทา “ถึงจะลูกนักการเมืองดัง ก็ไม่ได้หมายความว่าทุกคนต้องสนใจมึง!”คำพูดนั้นทำให้มือที่กดอยู่ที่ต้นคอของเทวัญกดแรงขึ้นจนแทบหายใจไม่ออก เทวัญรู้สึกถึงบางสิ่งที่แข็งและร้อนผ่าวดุนดันที่ช่องทางด้านหลังของเขา จังหวะหายใจของไครินเร่งเร็วขึ้น ความเกลียดชังและความปรารถนาผสมปนเปกลายเป็นพลังงานอันน่ากลัว“มึงจะรู้เดี๋ยวนี้แหละว่ากูเป็นใคร...” ไครินกระซิบ ก่อนจะดันตัวเองเข้าไปในร่างของเทวัญโดยไม่มีการเตรียมพร้อมใด ๆ“อ๊าาา!” เทวัญร้องลั่นด้วยความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส ร่างกายกระตุกและพยายามดิ้นหนี แต่นั่นกลับทำให้ไครินยิ่งดันตัวเข้ามาลึกขึ้น “หยุด! กูเจ็บ! ไอ้เหี้ย!”แต่ไครินไม่สนใจคำขอร้อง เขายิ่งดันสะโพกตัวเองเข้าไปลึกขึ้นและลึกขึ้น จนกระทั่งเข้าไปสุด เทวัญรู้สึกถึงความเต็มล้นและความเจ็บปวดที่แผ่ซ่านไปทั่วร่าง น้ำตาไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว ความเจ็บปวดทำให้ส
หลังจากผ่านไปอีกหลายรอบ เทวัญที่เมาหนักเริ่มเอนเอียงไปมา เพื่อน ๆ ของเขาหัวเราะและแซวว่า “ไอ้เท! มึงเมาแล้ว กลับห้องเถอะ! เดี๋ยวกูไปส่ง” เทวัญส่ายหน้า แต่ลุกขึ้นยืนอย่างยากลำบาก“ไม่เป็นไร กูกลับเองได้...” เทวัญตอบเสียงเนือย ๆ “ห้องกูอยู่แค่ชั้น 5 หอในนี่เอง...”เทวัญเดินโซเซออกจากงาน เพื่อน ๆ เสนอจะไปส่งอีกครั้ง แต่เขายังคงปฏิเสธ บอกว่าอยากเดินคนเดียวให้สร่างเมา แต่เขาคงไม่ทันสังเกตว่ามีเงาร่างหนึ่งลุกตามออกมาไม่ไกลลิฟต์ในอาคารหอพักเปิดออก เทวัญก้าวเข้าไปอย่างเชื่องช้า กดปุ่มชั้น 5 ซ้ำ ๆ เพราะตาพร่าเลือนมองแทบไม่เห็น ก่อนที่ประตูลิฟต์จะปิด มีมือข้างหนึ่งยื่นมาขวางไว้ ประตูเปิดออกอีกครั้ง ไครินก้าวเข้ามาในลิฟต์ด้วยสีหน้าเรียบเฉย“โอ้! ลูกแม่ ส.ส. คนดัง...” เทวัญเอ่ยเสียงเนือย ๆ “กลับห้องเหมือนกันเหรอ? เมาแล้วหรือยัง? หรือว่าเหล้าไม่กล้าเข้าปากคุณชายอย่างนาย?”ไครินไม่ตอบ เพียงกดปุ่มชั้น 5 ซ้ำกับที่เทวัญกดไว้ ดวงตาคมยังคงจับจ้องที่ใบหน้าของเทวัญ เป็นการจ้องที่ทำให้คนถูกจ้องรู้สึกอึดอัด แต่เทวัญที่เมาหนักกลับไม่รู้สึกถึงอันตรายที่กำลังคืบคลานเข้ามา“จูบกับไอ้นั้นสนุกไหม?” ในที่สุดไคริน
เสียงดนตรีดังกระหึ่มไปทั่วห้องจัดเลี้ยงของชั้น 8 หอประชุมกลางของมหาวิทยาลัยนานาชาติแห่งนั้น บรรยากาศเต็มไปด้วยความคึกคักของเหล่านักศึกษาและสตาฟรุ่นพี่ที่ร่วมฉลองพิธีจบรับน้องอันยาวนานกว่าสองเดือน ไฟหลากสีกระพริบไปมา เสียงเพลงเร้าใจดังก้องกังวาน แก้วช็อตถูกยกขึ้นดื่มกันอย่างไม่หยุดหย่อน เสียงหัวเราะและเสียงพูดคุยกันแทบกลืนเสียงเพลงในบางช่วงที่มุมหนึ่งของห้อง ไคริน นั่งเงียบ ๆ บนโซฟายาวสีแดง แก้วเหล้าในมือถูกถือไว้อย่างเฉยเมย เขาไม่ได้ร่วมวงเต้นรำเหมือนคนอื่น ดวงตาสีดำสนิทกวาดมองไปรอบ ๆ อย่างไร้ความรู้สึก หน้าหล่อเหลาได้รูปคมเข้มดูเย็นชาภายใต้แสงไฟวูบวาบ คนที่พอจะรู้จักเขาไม่กล้าเข้ามาทัก รู้ดีว่าหนุ่มลูกนักการเมืองคนนี้ไม่ชอบการเข้าสังคมเสียงหัวเราะดังลั่นดึงความสนใจของไครินให้หันไปมอง กลางวงเต้นรำ เทวัญ กำลังเต้นอย่างสนุกสนาน ร่างสูงโปร่งในเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนที่ปลดกระดุมลงมาสามเม็ด เผยให้เห็นเรือนร่างที่เพรียวบาง ผิวสีน้ำผึ้งเปล่งประกายใต้แสงไฟ เขาเต้นราวกับไม่มีใครมองอยู่ ยิ้มกว้างอย่างมีเสน่ห์ ดึงดูดทุกสายตาให้จับจ้องมาที่เขา รวมถึงสายตาของไครินด้วย“ไอ้เท! นี่เตรียมเกมพิเศษมาแล้ว
คนนึงก็ร้าย อีกคนก็ไม่ยอมใคร มันจะเป็นความรักได้จริง ๆ หรอ? หรือสุดท้ายมันก็แค่ความสัมพันธ์ที่บิดเบี้ยว?⚠️ คำเตือน : ⚠️ ✅ อาการผิดปกติทางจิตใจ✅ ทำร้ายร่างกาย✅ ความรุนแรง✅ เสพติดความเจ็บปวด🖤 พระเอกธงดำปี๋ - ไคริน💛 นายเอกธงเหลือง - เทวัญนิยายเรื่องนี้ได้รับแรงบันดาลใจมาจาก ‘ส่วนหนึ่งในคำพิพากษาศาลฎีกาที่ 6083/2546’ โดยระบุว่า ความรักเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นจากใจไม่อาจบังคับกันได้ ความรักที่แท้จริงคือความปรารถนาดีต่อคนที่ตนรัก ความยินดีต่อคนที่ตนรักมีความสุข การให้อภัยเมื่อคนที่ตนรักทำผิด และการเสียสละความสุขของตนเพื่อคนที่ตนรัก…⚠️⚠️⚠️⚠️⚠️⚠️ถึงนักอ่านที่น่ารักทุกท่าน,ขอเกริ่นก่อนว่านิยายเรื่องคลื่นรัก (Waves of Desire) คือการเดินทางของหัวใจที่ไม่สมบูรณ์แบบ เราเขียนเรื่องนี้ขึ้นมาเพื่อถ่ายทอดว่าความรักไม่ใช่แค่ความสุข แต่เป็นความเจ็บปวด เป็นคลื่นที่ซัดกระหน่ำ และเป็นทะเลที่เราจมลงไปด้วยความเต็มใจนิยายเรื่องนี้อาจไม่สวยงามในทุกช่วงเวลาและอาจมีบาดแผล แต่หากคุณอ่านมันด้วยหัวใจ คุณจะได้พบความจริงข้อหนึ่ง: ในโลกที่โหดร้าย ความรักคือสิ่งที่เรายังคงเลือกจะโหยหา แม้มันจะเจ็บปวดก็ตามขอบค
Comments