พีขอโทษ Sorry for the misake

บทนำ

ในยามที่ท้องฟ้าถูกระบายด้วยสีดำสนิท แต่งแต้มสีขาวระยิบระยับเพิ่มเติมจนสว่างไปทั่วพื้นที่ ประกอบกับพระจันทร์สีนวลเต็มดวงส่องประกายควบคู่ไปกับแสงประดิษฐ์สีขาวจากหลอดไฟทั้งสองข้างถนน มันเล็ดลอดผ่านหน้าต่างสีน้ำตาลคล้ายเปลือกไม้ที่ถูกเปิดแง้มไว้เข้าไปจนปรากฎให้เห็นร่างของชายหนุ่มวัยยี่สิบสามปีกำลังหลับตายิ้มรับฝันอันแสนสุข

ในนั้นเขาเป็นเด็กชายอายุเพียงสิบขวบปีกำลังออกวิ่งไปไกลไร้จุดหมาย วิ่งด้วยสีหน้าเปี่ยมความสุข รอบกายถูกรายล้อมด้วยหญ้าและดอกไม้ที่ขึ้นสูงเสียจนเกือบบดบังตัวของเด็กน้อยไปจนหมด

ไม่รู้ว่าวิ่งทำไม วิ่งไปเพื่ออะไร

สิ่งที่รู้มีเพียงสิ่งเดียวคือความต้องการที่จะวิ่ง ก้าวเท้าย่ำลงบนพื้นดินชุ่มช่ำจนสุดขา และก้าวต่อไปเรื่อย ๆ โดยไม่ผ่อนแรง

ฝูงผีเสื้อบินวนอยู่รอบกายและเคลื่อนที่ไปพร้อมกับเขา พวกมันมีสีฟ้าเปล่งประกายดั่งกับเพชรเม็ดงามในถ้ำลึก รอบปีกมีสีดำและจุดสiขาวแต่งแต้มจนทั่ว เด็กน้อยคลี่ยิ้มกว้าง เปล่งเสียงหัวเราะอย่างมีความสุข จากเคยตั้งมั่นวิ่งมุ่งตรงไปข้างหน้ากลับเปลี่ยนเป็นหมุนวน ชูแขนเล็ก ๆ ขึ้นจนสุด เพื่อหยอกล้อกับเหล่าผีเสื้อสีฟ้านับร้อยพันตัวรอบกาย

สัตว์ปีกตัวน้อยเกาะเกี่ยวหาที่ยึดกับร่างกายผอมบางของเด็กชาย พวกมันพาเขาบินขึ้นเหนือพื้นดินชุ่มช่ำ เด็กน้อยเบิกตากว้างด้วยความตื่นเต้นระคนตกตะลึงที่ฝ่าเท้าไร้สิ่งสวมใส่กำลังลอยอยู่บนอากาศ

เขากำลังบิน!

ผีเสื้อพาเขาบินวนรอบทุ่งกว้าง สีเขียวขจีจากใบหญ้าที่ขึ้นสูงสลับกับดอกหญ้าสีขาว มันฟุ้งกระจายอยู่รอบกายเด็กน้อยและปลิวว่อนเล่นกับสายลม แสงอาทิตย์สาดส่องจนแสบตาหากแต่ไม่แผดเผาให้รู้สึกระคายผิวกาย กลับยิ่งทำให้ทุ่งหญ้าข้างล่างน่าดูชมมากขึ้นเป็นไหน ๆ เด็กน้อยผ่อนคลายกับบรรยากาศและตื่นตาตื่นใจกับการที่เขากำลังลอยเหนือพื้นดิน จนลืมสังเกตทัศนวิสัยรอบกาย

พื้นหญ้าสีเขียวคุ้นตากำลังห่างออกไป เด็กหนุ่มเหลียวมองไปด้านหลังอย่างอาวรณ์

เหล่าผีเสื้อตัวน้อยจะพาเขาไปที่ไหนกันนะ

ในขณะที่กำลังเบือนหน้ากลับมานั้น จู่ ๆ ก็พลันรู้สึกวูบโหวงในช่องท้อง ก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายเต้นระส่ำ ความหนาวเหน็บเข้ามาแทนที่อากาศอบอุ่นเมื่อครู่ในทันใด เส้นขนตามร่างกายลุกชันขึ้นด้วยความตื่นกลัว เด็กหนุ่มหวีดเสียงแหลมอย่างลืมตัวเมื่ออยู่ดี ๆ ฝูงผีเสื้อก็ปล่อยเขาลงจากท้องนภาที่สูงขึ้นจากพื้นดินไปไม่รู้กี่สิบกี่ร้อยเมตร แขนทั้งสองเอื้อมออกหวังคว้าเอาอากาศตรงหน้าเป็นที่ยึด แต่สุดท้ายก็ไม่ถึง

ร่างผอมบางของเด็กหนุ่มดิ่งลงด้วยความเร็ว

เฮือก!

ร่างบนฟูกสะดุ้งสุดตัวจากฝันอันแสนสุขเมื่อครู่ เม็ดเหงื่อผุดขึ้นตามแผ่นหลังและส่วนต่าง ๆ จนท่วมกาย ก้อนเนื้อในอกเต้นรัวราวกลองชุดริมฝีปากเผยอออกหอบเอาอากาศเข้าปอดเพื่อคลายความตื่นตระหนก เขาลูบหน้าตัวเองอยู่สองสามครั้งก่อนจะยกมือเสยเส้นผมสีดำสนิทที่ตกลงมาปรกหน้าขึ้น เบี่ยงสายตาไปมองนาฬิกาบนโต๊ะข้างเตียงนอน

ตีสอง

ให้ล้มตัวลงนอนอีกครั้งคงไม่สามารถหลับได้แล้ว

กำลังมีความสุขอยู่แท้ ๆ ดันโดนทิ้งกลางอากาศเสียได้ เจ้าพวกผีเสื้อเฮงซวย!

เขาลุกขึ้นยืนจนเต็มความสูง ก้าวขาไปหยุดยืนอยู่ที่หน้าต่างสีเปลือกไม้ มองผ่านความมืดเลยไปหาดวงจันทร์ เมื่อตกอยู่ในสภาวะเหม่อลอยเพียงครู่ สมองที่ว่างเปล่าพลันหวนนึกถึงคำพูดของผู้เป็นพ่อที่พร่ำบอกเขาเรื่อยมา

‘ตอนลูกอายุครบยี่สิบห้าปีเต็ม ในคืนที่จันทร์เต็มดวงให้คุมตัวเองให้อยู่ เอาชนะสัญชาตญาณให้ได้ อย่าให้มันควบคุมเรา ’

เขาเป็นอัลฟ่า เรียกว่าเพศที่แข็งแกร่งและน่ายำเกรงที่สุดก็ไม่ผิดนัก ทั้งรูปร่างหนากำยำ พละกำลังที่เหนือกว่าเบต้าและโอเมก้าอยู่มาก รวมถึงไหวพริบในการรับรู้ต่าง ๆ และสัญชาตญาณความเป็นผู้นำซึ่งได้รับต่อมาจากบรรพบุรุษเป็นทอด ๆ

มองดูแล้วคล้ายว่าเป็นสิ่งที่น่าภาคภูมิ

แต่ทุกเพศย่อมมีจุดอ่อน

อัลฟ่าอย่างเขาก็เช่นกัน

เมื่อถึงคืนจันทร์เต็มดวงในตอนที่อายุครบยี่สิบห้าปี มันเป็นคืนที่อัลฟ่าอ่อนแอที่สุด เพราะในเวลานั้นอัลฟ่าทุกคนจะไร้ซึ่งติสัมปชัญญะ สัญชาตญาณแห่งนักล่าจะอยู่เหนือความคิดอ่าน หากฝืนมันไม่ได้แน่นอนว่าต้องอยู่กับมันไปตลอดชั่วอายุขัย

นั่นเป็นฝันร้ายของอัลฟ่า

ไม่มีอัลฟ่าหรือใครหน้าไหนต้องการย้อนกลับไปใช้ชีวิตเช่นในอดีต

ไม่มีใครอยากกลายเป็นผู้ล่าที่จำไม่ได้แม้กระทั่งคนที่รัก

ชายหนุ่มสะบัดหัวไล่ความคิดที่กำลังฟุ้งซ่าน ในเมื่อมันยังไม่เกิดก็ไม่จำเป็นต้องนึกถึง

ร่างสูงของอัลฟ่าก้าวเท้าไปหยุดที่หน้าประตูกระจกบานหนึ่ง มันเป็นประตูเชื่อมไปยังบ้านอีกหลังข้าง ๆ กัน ตั้งแต่จำความได้เขาก็เห็นมันตั้งอยู่ตรงนี้แล้ว

หากว่าตามคำบอกเล่าของบุพการีบอกไว้ว่ามันเป็นความต้องการของเด็กน้อยวัยสี่ขวบที่ไม่อยากห่างจากเพื่อนอัลฟ่าด้วยกันแม้กระทั่งยามหลับ พวกผู้ใหญ่ยกเหตุผลมาค้านล้านแปดข้อแต่ก็ไม่เป็นผล สุดท้ายก็ต้องยอมจำนนเพราะเพื่อนของลูกชายก็ร้องขอเช่นเดียวกัน จึงจำใจต้องทุบผนังทิ้งส่วนหนึ่งและนำประตูบานเลื่อนมาไว้แทนที่ตามความต้องการของลูกชายและเพื่อนตัวน้อยวัยสี่ขวบปี

น่าแปลก

ปกติแล้วอัลฟ่าเปรียบเสมือนจ่าฝูง แน่นอนว่าย่อมไม่ถูกกับอัลฟ่าด้วยกันเอง แต่เพื่อนอัลฟ่าสองคนนี้กลับแตกต่างออกไปจากที่ควรจะเป็น ถึงเป็นเพียงแค่เด็กวัยอนุบาลที่ไม่รู้เรื่องราวอะไร

แต่อัลฟ่าก็คืออัลฟ่า

ยิ่งตัวติดหนึบกันตั้งแต่เด็กจนโตแบบนี้ยิ่งเป็นเรื่องแปลก

แต่ใครสนกัน

เขาเอื้อมมือจับที่บานประตูและเลื่อนออกอย่างแผ่วเบา เวลานี้ดึกมากแล้วเกรงว่าคนที่กำลังนอนหลับพริ้มอยู่อีกห้องจะรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา ไม่วายเขาคงเขียวไปทั้งร่างอย่างทุกที

บนเตียงนอนหลังใหญ่มีร่างของอัลฟ่าอีกคนกำลังอยู่ในห้วงนิทรา ดวงตาปิดสนิท ลมหายใจผ่อนเข้าออกสม่ำเสมอ หน้าอกใต้ผ้าห่มกระเพื่อมขึ้นลงเป็นจังหวะ ฟีโรโมนกลิ่นบางเบาจนแทบเลือนหายไปกับอากาศภายในห้อง เป็นตัวบ่งบอกว่าอีกคนหลับใหลไปนานแล้ว

อัลฟ่าผู้มาเยือนก้าวขาย่องเข้าใกล้เตียงอย่างเชื่องช้า วางปลายเท้าลงพื้นกระเบื้องให้แนบชิดและแผ่วเบาที่สุดเท่าที่อัลฟ่าอย่างเขาจะทำได้ จัดการทิ้งตัวลงนั่งที่ว่างบนฟูกแล้วสอดตัวเข้าไปใต้ผ้าห่มนวมผืนหนาและล้มตัวลงหมอนสีขาวสะอาดที่ว่างอีกใบข้างเพื่อนอัลฟ่าของตน

ทุกการกระทำเป็นไปอย่างเนิบช้าและเบาที่สุด

ทุกครั้งยามที่ใครสักคนฝันร้ายหรือมีเรื่องทุกข์ร้อนภายในใจ สิ่งที่พวกเขาทำมาเสมอคือการย่องเบาเข้าไปในห้องของอีกฝ่ายและปิดตาหลับสู่ห้วงฝันไปพร้อมกัน

เหมือนที่เขากำลังทำอยู่ในตอนนี้

“ฝันร้ายหรือไง” เจ้าของห้องเอ่ยถามผู้มาเยือนด้วยเสียงแหบพร่าราวเสียงกระซิบ ดวงตาคู่นั้นยังคงปิดสนิททั้งสองข้าง

เขารู้ตัวตั้งแต่ที่เพื่อนตัวดีเปิดประตูเข้ามาแล้ว เสียงเท้าย่ำลงกับพื้นมันไม่ได้เบาขนาดนั้น เป็นอัลฟ่าตัวใหญ่แต่กลับย่องเบาเข้าห้องคนอื่นอย่างกับลูกแมว

จะแกล้งเป็นไม่รู้เรื่องก็แล้วกัน

“อืม” อัลฟ่าผู้มาเยือนตอบกลับในลำคอ ไม่แปลกใจเท่าไหร่ที่เพื่อนตนจะรู้สึกตัวตื่นแม้ว่าจะพยายามทำให้เบาและเงียบเชียบมากเพียงใด

ไม่ใช่ครั้งแรกที่เข้ามาแล้วโดนจับได้เสียหน่อย

“ผีเสื้อพาบิน แล้วอยู่ดี ๆ พวกมันก็ปล่อยพีลง” คำบอกเล่าจากเพื่อนอัลฟ่าเรียกเสียงขบขันและรอยยิ้มมุมปากให้กับเจ้าบ้านได้เล็กน้อย

มันก็น่าตลกอยู่ อัลฟ่าตัวโตไม่มีเพศไหนกล้ายุ่งเกี่ยวกลับมาฝันว่าถูกผีเสื้อตัวน้อยปล่อยให้ร่วงลงกลางอากาศจนสะดุ้งตื่นและกลายมาเป็นฝันร้าย

“ต้องให้กานต์โอ๋ไหม” เจ้าของห้องถามเสียงกลั้วหัวเราะ

“พีโตแล้วนะกานต์” น้ำเสียงของอัลฟ่าหนุ่มฟังดูคล้ายโอดครวญกับคำถามของเพื่อน ถูกล้ออีกแล้วสินะ

หากเป็นเมื่อก่อนตอนที่ยังเป็นเพียงเด็กน้อยไม่รู้ความ เขาคงไม่ปฏิเสธและตอบกลับไปว่า ‘มาโอ๋สิ ’ แต่ในตอนนี้ทั้งเขาและเพื่อนอายุยี่สิบสามกันแล้ว อัลฟ่าตัวใหญ่ลูบหัวอัลฟ่าอีกคนที่ขนาดตัวพอกันเพื่อปลอบประโลมจากฝันร้าย คนนอกผ่านมาเห็นคงเป็นภาพแปลกตาน่าดูพิลึก

“นึกว่าจะให้โอ๋”

“กานต์...” เขาโอดครวญอีกรอบเมื่อยังถูกเพื่อนสนิทล้อไม่หยุด เรียกเสียงหัวเราะให้กับเจ้าของบ้านอีกครั้ง

“โอเค ๆ นอนกันดีกว่า” เขาตัดบทสนทนาไว้เพียงเท่านั้น หากต่อความเพิ่มกว่านี้ดูท่าว่าคงหลับคอพับไปก่อนจะคุยกันให้รู้เรื่อง

ฝ่ายผู้มาเยือนไม่ได้คัดค้านอะไร เพียงหัวถึงหมอนเมื่อครู่ตาก็ตั้งท่าจะปิดอยู่รอมร่อ ถึงก่อนหน้าจะฝันร้ายจนตื่นเต็มตาแต่เมื่อได้อยู่ในที่ที่ทำให้รู้สึกสบายใจ ร่างกายก็ผ่อนคลายมากขึ้นเป็นเท่าตัว

โดยเฉพาะกลิ่นหอมประจำตัวของเจ้าบ้าน

ท้องฟ้าเริ่มสว่างขึ้นเล็กน้อยเมื่อเทียบกับหนึ่งชั่วโมงก่อนหน้า หน้าต่างบานใหญ่มีผ้าม่านถูกมัดไว้ที่มุมทั้งสองข้าง ทำให้แสงสีนวลจากพระจันทร์เต็มดวงสาดส่องผ่านเข้ามาจนเผยให้เห็นร่างสองร่างบนเตียงหลังใหญ่

สองอัลฟ่าภายใต้ผ้าห่มนวมเพียงผืนเดียวกำลังนอนกอดก่ายกันด้วยความเคยชิน จากเคยหนุนนอนหมอนคนละใบ กลายเป็นว่าเหลือหมอนว่างหนึ่งใบที่มุมเตียง เจ้าของห้องเคลื่อนตำแหน่งของศีรษะตัวเองมาวางไว้บนลำแขนหนาข้างหนึ่งของเพื่อนสนิท เขานอนตะแคงข้างโดยมีเพื่อนอัลฟ่านอนขนาบด้านหลังไว้เพื่อกันความหนาวเย็นจากเครื่องปรับอากาศให้กัน

เป็นความเคยชินที่ก่อเกิดขึ้นอย่างไม่รู้ตัว

#พีขอโทษ

อรุ่ม เพื่อนจริงเบ๋อ~

***ลงตอนแรก 3 เมษา***

TW : dao_jun000