บทที่ 6 อาการรัทที่รุนแรงกว่าปกติ

บทที่ 6 อาการรัทที่รุนแรงกว่าปกติ

_______

ไม่มีทาง

อัลฟ่าไม่มีทางมีเขี้ยว

จริงอยู่ว่าบรรพบุรุษมีเชื้อนักล่าอย่างหมาป่าแต่พวกเขาไม่ได้ฝากสัญลักษณ์ที่น่าเกรงขามนี้ไว้ให้ลูกหลานหรือใครหน้าไหนทั้งนั้น

เว้นเสียแต่...เชื้อสายบริสุทธิ์

อีนิกม่า....ต้องไม่ใช่สิ

ในขณะที่วีรกานต์กำลังจมอยู่กับความคิดถึงสิ่งที่น่าจะเป็นไปได้ร่างสูงใหญ่ของอัลฟ่ากลิ่นไวน์องุ่นก็ทิ้งน้ำหนักตัวลง แนบใบหน้าดุดันไปกับแผงอกของเขา

นั่นทำให้วีรกานต์รู้ว่าพีรยุทธ์ยังคงมีสติแม้จะเพียงน้อยนิดก็ตาม

อัลฟ่าชากุหลาบเม้มปากแน่น พยายามควานหาเสียงของตนให้เจอเพื่อถามไถ่อีกฝ่าย หากแต่เสียงคำรามแผ่วเบาแต่แฝงไปด้วยความน่าเกรงขามในลำคอของอัลฟ่ากลิ่นไวน์องุ่นก็ทำให้วีรกานต์หายใจติดขัดไปชั่วครู่ ไม่กล้าปริปากเอ่ยสิ่งใดออกไปอย่างนึกกลัว

ข้อมือหนาของอัลฟ่าชากุหลาบยังคงถูกตอกตรึงไว้แน่นบนที่นอนด้วยมือที่ใหญ่กว่าทั้งสองข้าง เขารู้สึกได้ถึงแรงที่ผ่อนลงทำให้ไม่รู้สึกเจ็บเหมือนเมื่อครู่ที่ผ่านมา

วีรกานต์เม้มปากแน่นอีกครั้งอย่างประมาท ก้อนเนื้อภายในอกเต้นระส่ำเพราะนึกหวั่นเกรงอีกฝ่าย เขาสูดอากาศเข้าปอดเฮือกใหญ่เพื่อรวบรวมสติและพยายามหาเสียงตัวเองจนเจอ “... พ...พี”

ไร้เสียงตอบรับกลับมา มีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศที่ยังคงทำงานอย่างไม่ขาดตกบกพร่องและเสียงคำรามแผ่วเบาในลำคอของพีรยุทธ์ออกมาให้ได้ยินเป็นระยะ

อัลฟ่าชากุหลาบพยายามดึงรั้งข้อมือตนออกจากพันธนาการอย่างเชื่องช้าเพื่อไม่ให้พีรยุทธ์รับรู้และเผลอตัวแสดงท่าทางน่าหวั่นเกรงเหล่านั้นออกมา

แต่เพียงแค่วีรกานต์ขยับข้อมือเพียงนิดเดียวก็ดูเหมือนว่าอัลฟ่ากลิ่นไวน์องุ่นจะรู้สึกตัว

พีรยุทธ์ดันกายหนาขึ้นพร้อมกับออกแรงกดข้อมือคนใต้ร่างเอาไว้แน่นกว่าเดิมจนอัลฟ่าชากุหลาบต้องเบ้หน้าเพราะความเจ็บ

ใบหน้าคมที่ก่อนหน้าแสดงอารมณ์ดุร้ายออกมาบัดนี้เรียบนิ่ง ดวงตาสีเหลืองทองของอัลฟ่ากลิ่นไวน์องุ่นถูกใช้เพื่อจ้องมองวีรกานต์โดยไม่ละไปไหน

คล้ายกับหลงใหล

และตกอยู่ในห้วงของภวังค์

“พี ได้ยินกานต์ไหม” แม้จะนึกกลัวและหวั่นใจอยู่บ้างแต่วีรกานต์ก็ใช้ความกล้าที่มีเอ่ยถามเพื่อนอัลฟ่าที่คล้ายกับไม่ได้สติเสียงแผ่วเบา

ยังคงไร้เสียงตอบรับเช่นเดิม อัลฟ่าชากุหลาบเม้มปากแน่นพลางใช้ความคิด

วีรกานต์คิ้วขมวดมุ่นมองลึกเข้าไปในดวงตาสีทองของอัลฟ่ากลิ่นไวน์องุ่นไม่ละสายตา ก่อนที่ความคิดบ้า ๆ อย่างหนึ่งจะวิ่งเข้ามาในหัวและเขาก็ตัดสินใจทำมันทันทีอย่างไม่ลังเล

“อ๊ากก!” พีรยุทธ์เงยหน้าคำรามลั่นอย่างเกรี้ยวกราดเมื่ออยู่ ๆ ก็รู้สึกเหมือนมีคมเขี้ยวฝังลงบนท่อนแขนอย่างแรงจนรู้สึกเจ็บแสบ

อัลฟ่ากลิ่นไวน์องุ่นสะบัดข้อมือที่จับกุมคนใต้ร่างออกเพื่อยกขึ้นมาดูบาดแผล ปรากฏรอยช้ำสีแดงเป็นทางยาวเพื่อถูกรูด วีรกานต์จึงใช้โอกาสนี้ผลักลำตัวหนาของพีรยุทธ์ออกจากตัวให้ตนเป็นอิสระแล้วดันกายลุกขึ้นรีบคลานเข่าไปอีกฝั่งของเตียงนอนทันที

เพราะกำลังให้ความสนใจอยู่ที่บาดแผลบนท่อนแขนจึงปล่อยให้อัลฟ่าชากุหลาบหลุดจากการจับกุมไปอย่างง่ายดาย

แต่เพียงชั่วครู่พีรยุทธ์ก็เอี้ยวตัวกลับหลัง ฝ่ามือหนาคว้าเอาข้อเท้าข้างหนึ่งของอัลฟ่าชากุหลาบมากอบกุมไว้แทนจนอีกฝ่ายหน้าคะมำลงบนที่นอนนุ่ม ก่อนจะจับเอวของวีรกานต์ให้พลิกตัวหันมาเผชิญหน้ากันดังเดิม

ในความเป็นจริงวีรกานต์สามารถสะบัดกายหนีลงพื้นแล้วกลับเข้าห้องนอนของตัวเองก็ย่อมได้ แต่เขาไม่ทำ

พีรยุทธ์กำลังไม่มีสติ

เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายสับสนคล้ายกับกำลังต่อสู้กับสัญชาตญาณที่อยู่ภายในตัว อัลฟ่าชากุหลาบจึงไม่สามารถทิ้งเพื่อนอัลฟ่าให้เผชิญกับสิ่งนี้เพียงลำพังได้

นัยน์ตาสีเหลืองทองเบิกกว้างจ้องมองผู้ที่ประทุษร้ายเขาเมื่อครู่อย่างนึกแค้นใจก่อนจะสะบัดศีรษะอย่างแรงจนเส้นผมสีรัตติกาลชี้ฟูไม่เป็นทรงเพราะความคิดในหัวกำลังตบตีกัน

“พี ได้ยินกานต์ไหม” อัลฟ่าชากุหลาบตัดใจเอ่ยเรียกพีรยุทธ์อีกครั้ง ท่าทีของอีกฝ่ายบอกชัดว่ากำลังพยายามควบคุมสัญชาตญาณก่อนที่มันจะควบคุมแทน

อัลฟ่ากลิ่นไวน์องุ่นมองตามเสียงเรียกแต่ไม่ได้ตอบรับสิ่งใด พีรยุทธ์เดินเข่าเข้าใกล้อัลฟ่าชากุหลาบจนวีรกานต์ต้องกระถดกายหนี แผ่นหลังแนบชิดกับหัวเตียง เขาเชิดหน้าขึ้นอย่างไร้หนทางขัดขืน

“พ...พี” เป็นครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้ที่วีรกานต์เรียกชื่อเพื่อนสนิทแต่ก็

ไร้เสียงตอบรับอย่างทุกที

ร่าหนาของพีรยุทธ์ขยับกายเขาใกล้จนสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิในร่างกายของกันและกัน เขาโน้มตัวลงใกล้อีกฝ่ายหวังสูดดมกลิ่นฟีโรโมนประจำกายตามสัญชาตญาณนักล่า

วีรกานต์ยกมือขึ้นดันหน้าอกแกร่งของอัลฟ่ากลิ่นไวน์องุ่นไม่ให้เข้ามาใกล้กว่านี้พลางก้มหน้างุดหลับตาลงเพื่อหนีการกระทำชวนให้ใจสั่นเช่นนี้

พีรยุทธ์ชะงักกึกเมื่อรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างเปลี่ยนไปจากเดิม จมูกโด่งของนักล่าขยับซ้ายขวาเพื่อสูดดมหากลิ่นหอมหวนที่ลอยมาตามอากาศ ก่อนจะหยุดอยู่ที่ลำคอขาวของวีรกานต์

อัลฟ่าชากุหลาบย่นคอหนีสัมผัสพลางปิดตาลงอย่างนึกกลัวเพราะในตอนนี้พีรยุทธ์มีคมเขี้ยวเป็นอาวุธเขาจึงไม่แน่ใจนักว่าอัลฟ่าผมสีดำสนิทคนนี้มีสติมากพอที่จะไม่ฝังมันลงบนคอเขาเพื่อล่าเหยื่อตามสัญชาตญาณหรือไม่

แต่สัมผัสที่ได้รับกลับทำให้วีรกานต์ตัวแข็งค้าง ความรู้สึกชื้นแฉะที่ลำคอและสัมผัสนุ่มหยุ่นที่ประทับลงมาแล้วผละออก ดวงตาสีเฮเซลนัทของอัลฟ่าสั่นระริกคล้ายกับทำอะไรไม่ถูก “พี...”

พีรยุทธ์เมื่อผละออกก็คล้ายกับว่าจะได้คำตอบว่ามีสิ่งใดที่เปลี่ยนไป จมูกของอัลฟ่าสูดดมกลิ่นฟีโรโมนที่ซอกคอหอมกรุ่นเข้าไปเต็มปอด

ชากุหลาบที่กลิ่นรุนแรงกว่าเดิมเพราะเจ้าของร่างมีอาการตื่นกลัวและหวั่นเกรงเขาจึงได้เผลอตัวปล่อยฟีโรโมนออกมา

เป็นกลิ่นที่แสนยั่วยวนสำหรับพีรยุทธ์

“กุหลาบ” อัลฟ่ากลิ่นไวน์องุ่นกล่าวออกมาอย่างเลื่อนลอยพลางผละออกมาจ้องใบหน้าเจ้าของกลิ่นหอมหวานชวนหลงใหลที่เขาชอบมัน

ดวงตาสีเฮเซลนัทแสดงความหวั่นวิตกออกมาอย่างไม่ปิดบังการกระทำของพีรยุทธ์เมื่อครู่ไม่สามารถแปลความหมายเป็นสิ่งอื่นได้นอกจากอาการรัทของอัลฟ่าที่จะเกิดขึ้นทุก ๆ ปี

อัลฟ่าไม่สามารถเกิดอารมณ์ทางเพศในช่วงของการรัทกับอัลฟ่าด้วยกันได้

แต่พีรยุทธ์กำลังตกอยู่ในห้วงอารมณ์อยากในขณะที่มีเขาอยู่ใกล้ตัว

ร่างกายของอีกฝ่ายเป็นอะไรไป

วีรกานต์ออกแรงดันแผ่นอกหนาของอัลฟ่ากลิ่นไวน์องุ่นออกแต่ก็ไม่เป็นผลเมื่อพีรยุทธ์ยังคงดันร่างกายเข้าใกล้เขาเรื่อย ๆ ซ้ำยังปล่อยฟีโรโมนของอัลฟ่ามาข่มเขาจนหายใจแทบไม่ออกอีก

ไม่ แบบนี้มันมากกว่านั้น

อัลฟ่าชากุหลาบรู้สึกได้ถึงความเหนือกว่าจากพีรยุทธ์ อาจจะด้วยขนาดร่างกายที่เห็นได้ชัดว่าแตกต่างกันมากเพียงใด เขาจึงกลายเป็นคนที่ถูกข่มอย่างไม่สามารถโต้แย้งได้

แต่มันมากเกินไป

พวกเขาทั้งคู่ต่างก็เป็นอัลฟ่าเช่นเดียวกันแต่การที่เขาถูกฟีโรโมนกดข่มจนไร้หนทางสู้กลับเช่นนี้มันแปลกเกินไป

อัลฟ่าชากุหลาบยกมือขึ้นกุมบริเวณหน้าอกเพราะเขาแทบขาดอากาศหายใจ อาการไอโขลกจนสำลักของวีรกานต์ทำให้อัลฟ่ากลิ่นไวน์องุ่นรู้สึกตัว เขาสะบัดศีรษะอย่างแรงพร้อมกับจับตัวของอัลฟ่าชากุหลาบเข้ามาตระกองกอดเสียแนบแน่น

“กานต์” พีรยุทธ์เอ่ยเรียกคนในอ้อมกอดเสียงแผ่วหลังจากได้สติ เขาคลายฟีโรโมนที่กดข่มอีกคนลงทำให้อัลฟ่าชากุหลาบหายใจสะดวกขึ้นแต่ก็ยังมีอาการหอบอยู่

“แค่ก ๆ พ...พี” วีรกานต์ไอแห้งอย่างน่าสงสาร

อัลฟ่ากลิ่นไวน์องุ่นผละตัวออก วางตัวของวีรกานต์ให้แผ่นหลังแนบไปกับหัวเตียงแล้วรีบสาวเท้าไปรินน้ำเปล่าข้างประตูห้องมาให้คนบนเตียงดื่มดับกระหาย

ทันทีที่ได้รับวีรกานต์ก็กระดกดื่มจนลืมสำลัก เขายกมือขึ้นปาดหยดน้ำที่มุมปากออกพลางหอบหายใจเอาอากาศมากมายเข้าปอดเสียเฮือกใหญ่ แต่เมื่อเหลือบสายตามองคนที่นำน้ำมาให้ก็พบว่าอีกฝ่ายย้ายตัวเองไปยืนตัวเปลือยเปล่ากุมมือปกปิดส่วนสงวนอยู่ข้างตู้ใบเล็กข้างเตียงนอน

“ไปยืนทำอะไรตรงนั้น” วีรกานต์เอ่ยถามอัลฟ่ากลิ่นไวน์องุ่นพลางยกยิ้มน้อย ๆ ส่งไปให้อย่างที่เคยทำ แก้วน้ำในมือก็ถูกวางลงบนโต๊ะที่พีรยุทธ์ยืนพิงอยู่

“ก...กานต์กลับไปก่อนไหมครับ” อัลฟ่าเจ้าของเรือนผมสีดำสนิทกล่าวด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักคล้ายกับไม่มั่นใจ

วีรกานต์ส่ายหน้าทันทีเป็นคำตอบ

เขายกยิ้มบางส่งให้พีรยุทธ์ไปอีกครั้ง อีกฝ่ายก้มหน้าหลบสายตาลงมองต่ำทันที ซ้ำยังค่อย ๆ ขยับกายเบี่ยงตัวหันหลังหนีเขาอีก

“มาคุยกันหน่อยไหม” วีรกานต์เอ่ยถามเสียงอ่อนโยน

เขารู้ว่าในตอนนี้พีรยุทธ์ยังไม่หายจากอาการรัทแต่การที่อีกฝ่ายทำตัวสงบเสงี่ยมเช่นนี้คงกำลังพยายามคุมสัญชาตญาณไว้ให้อยู่ เป็นเพราะเมื่อครู่อัลฟ่ากลิ่นไวน์องุ่นเผลอตัวให้สัญชาตญาณนำพาร่างกายและจิตใต้สำนึกจนพลั้งเผลอทำร้ายเขาแบบไม่รู้ตัว

คงตกใจอยู่ไม่น้อยเมื่อได้สติกลับมา

จึงลงโทษตัวเองด้วยการพยายามอยู่ให้ห่างจากฟีโรโมนของเขาให้ได้มากที่สุดเพื่อไม่ให้เผลอตัวปล่อยสัญชาตญาณมาควบคุมได้อีก

“ก...กานต์ กลับ ป...ไปก่อนนะครับ” พีรยุทธ์ยังคงยืนหันหลังให้อัลฟ่าชากุหลาบ บนร่างกายกำยำเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อผุดพรายขึ้นมาอุณหภูมิจากภายในก็ยังไม่ลดลง ส่วนสงวนของอัลฟ่าก็ตั้งโด่ไม่มีทีท่าว่าจะสงบลงเลย

เรือนผมสีดำสนิทสะบัดไปมาเล็กน้อยเมื่ออารมณ์อยากเสพสมในกามมันตีตื้นขึ้นมาอีกครั้ง เขาขยับเท้าให้ชิดกันกว่าเก่าจนแก่นกายเสียดสีไปกับเนื้อหนังจนรู้สึกสะท้านวาบ

“อ๊ะ” พีรยุทธ์เผลอตัวปล่อยเสียงครางน่าอายออกมาก่อนจะรีบยกมือปิดปากตัวเองไว้แน่นอย่างอับอาย

เขาได้ยินเสียงหัวเราะน้อย ๆ ดังมาจากด้านหลัง อัลฟ่ากลิ่นไวน์องุ่นไม่กล้าแม้แต่จะเอี้ยวตัวกลับไปมองว่าวีรกานต์มีท่าทีเช่นไร

เขาที่ยืนเปลือยกายอยู่ภายในห้องและมีอัลฟ่าชากุหลาบนั่งมองอยู่ด้านหลังด้วยสายตาที่เขาก็ไม่อาจคาดเดาได้

ขอเพียงอย่ารังเกียจกันเท่านั้น

น่าขำสิ้นดี

“พี มาหากานต์” วีรกานต์เอ่ยเรียกสติคนตรงหน้าอีกครั้ง

“กานต์กลับ...”

“กานต์ไม่กลับ”

ภายในห้องสี่เหลี่ยมเงียบสงัดไม่มีสิ่งใดหรือใครเอื้อนเอ่ยอะไรออกมาอีก

พีรยุทธ์ยังคงยืนหันหลังให้อีกคน แต่ร่างกายก็เริ่มสั่นเทามากขึ้นเมื่อเขาใกล้จะคุมมันว้ไไม่อยู่

ตัวเขาเองก็ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด การรัทครั้งนี้มันถึงรุนแรงจนเขาคุมตัวเองไม่ได้ กว่าจะได้สติก็เผลอตัวกระทำสิ่งที่ไม่น่าให้อภัยลงไป

และเขามีร่างกายที่เป็นอัลฟ่า

แต่การที่อัลฟ่ามีอาการรัทที่รุนแรงขึ้นเพราะได้กลิ่นฟีโรโมนของคนที่เป็นอัลฟ่าเช่นเดียวกันมันผิดปกติ

ธรรมชาติไม่ได้สรรค์สร้างให้พวกเขาเกิดมาคู่กัน

ตอนที่เขารัทและเข้าไปดับอารมณ์ในห้องน้ำอย่างที่เคยทำ เขาก็ได้กลิ่นฟีโรโมนหอมหวนลอยมากระทบจมูกจนอาการที่เป็นอยู่มันหนักขึ้นในทันทีโดยไม่ทราบสาเหตุ

กลิ่นชากุหลาบของวีรกานต์

เขาพยายามปรนเปรอตัวเองให้ดับความกระหายอยากอยู่ภายใต้ฝักบัวที่มีสายน้ำไหลผ่าน แต่จนกระทั่งอัลฟ่าชากุหลาบปรากฏตัวเขาก็ยังไม่เสร็จสมดั่งใจหวัง

วีรกานต์พาร่างเขามาถึงเตียงนอนก็คล้ายกับว่าสติที่มีอยู่ไม่มากนักจะเลื่อนลอยออกไปไกล กลิ่นหอมของชากุหลาบที่มากกว่าเดิมพาให้ร่างกายเขาสั่นสะท้านจนคุมไม่อยู่ สุดท้ายจึงลงเอยด้วยการปล่อยฟีโรโมนข่มเพราะอีกฝ่ายมีท่าทีขัดขืนสัมผัสจากเขา

“พี” เป็นอีกครั้งที่น้ำเสียงของวีรกานต์เรียกสติอัลฟ่ากลิ่นไวน์องุ่นให้หลุดจากห้วงความคิด

เสียงนุ่มที่ดังกว่าเมื่อครู่กับกลิ่นฟีโรโมนที่ใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ จนพีรยุทธ์ต้องยกมือทั้งสองข้างขึ้นปิดจมูกโด่งของตัวเองเอาไว้แน่น ไม่ให้กลิ่นฟีโรโมนหอมหวานมาทำลายสติได้อีก

เขากลัวว่าจะทำมันพลาดเป็นครั้งที่สอง

วีรกานต์ย้ายตัวเองมายืนอยู่ด้านหลังของพีรยุทธ์นานแล้ว แต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะไม่รู้ตัวเลยสักนิดเพราะกำลังตกอยู่ในภวังค์ความคิดสักอย่างหนึ่งแต่เขาเองก็ไม่แน่ใจนักว่าคือเรื่องใด

ท่าทีของอัลฟ่ากลิ่นไวน์องุ่นที่รีบยกมือขึ้นปิดจมูกเพราะเกรงว่าจะเผลอตัวทำร้ายเขาจนลืมปกปิดของสงวนนั่นน่าเอ็นดูเสียจริง

เป็นห่วงแต่คนอื่นจนลืมว่าตัวเองมีสภาพเป็นเช่นไร

อัลฟ่าเจ้าของเรือนผมสีคาราเมลส่ายหัวน้อย ๆ พร้อมยกยิ้มบาง เขาใช้แขนของตัวเองคล้องวงแขนของอีกฝ่ายแล้วออกแรงบังคับให้พีรยุทธ์ก้าวตามตนมานั่งบนเตียงนอน

แม้จะขัดขืนอยู่บ้างแต่อัลฟ่ากลิ่นไวน์องุ่นก็ยอมตามมาแต่โดยดีเมื่อถูกวีรกานต์มองด้วยสายตาที่คล้ายว่าจะหงุดหงิด

พีรยุทธ์จึงไม่กล้าขัดอีก

บอกแล้วอย่างไรว่าเขายอมอัลฟ่าชากุหลาบได้หมดทุกอย่าง

เมื่อหย่อนกายลงที่นอนนุ่ม พีรยุทธ์ก็รีบขยับตัวจนร่างหนาย้ายไปอยู่ที่ปลายเตียง ดึงรั้งเอาผ้าห่มนวมจากมุมที่นอนขึ้นมาคลุมร่างกายส่วนล่างเอาไว้จนมิดแล้วยกมือปิดจมูกไว้ดังเดิม ซ้ำยังกลั้นหายใจจนหน้าท้องที่มีลอนกล้ามเนื้อยุบลงไปจนเห็นได้ชัด

วีรกานต์มองตามการกระทำนั้นด้วยอาการคิ้วขมวด แขนของอัลฟ่าทั้งสองข้างยกขึ้นมาประสานกันไว้กลางอก เข้าใจอยู่ว่าไม่ต้องการทำร้ายหรือแตะตัวเขาแต่ต้องทำถึงขนาดนี้เชียวหรือ “รังเกียจกานต์หรือไง”

“ไม่ใช่นะกานต์!” พีรยุทธ์เผลอตัวเอ่ยตอบเสียงดังลั่นเพราะไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้และเกรงว่าอีกฝ่ายจะเข้าใจการกระทำของตนผิดไป

เขาเสียอีกที่ต้องเป็นคนถามคำถามนั้น

แต่ก็ไม่กล้าเอ่ยออกไป

“งั้นก็บอกกานต์มา ทำไมรอบนี้มันถึงเป็นหนักขนาดนี้”

พีรยุทธ์เงียบ

“บอกกานต์มา อย่ามาเงียบใส่กัน” วีรกานต์กล่าวด้วยอารมณ์ขุ่นเล็กน้อย คิ้วสวยบนใบหน้าย่นเข้าหากันจนแทบชิด เขาจ้องเขม็งไปที่อัลฟ่ากลิ่นไวน์องุ่นอย่างไม่ลดละ อีกฝ่ายมีท่าทีเกรงกลัวจนเขานึกหงุดหงิดใจอยู่ไม่น้อย

พีรยุทธ์ยังคงปิดปากเงียบ เขาย้ายมือข้างซ้ายมากำผ้าห่มผืนหนาไว้แน่นเมื่อรู้สึกถึงความร้อนรุ่มจากภายในที่เริ่มปะทุขึ้นมาอีกครั้ง

เป็นเพราะอัลฟ่าตรงหน้ากำลังอยู่ในอารมณ์หงุดหงิด ฟีโรโมนกลิ่นชากุหลาบจึงได้กระจายรุนแรงขึ้นกว่าเมื่อครู่จนทำให้เขาที่ยังอยู่ในวงจรของการรัทเกือบหลงระเริงไปกับมัน

อัลฟ่ากลิ่นไวน์องุ่นช้อนตามองคนด้านหน้าเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังมองตนด้วยอาการคิ้วขมวดจึงได้รีบก้มหน้างุดลงดังเดิม

วีรกานต์ถอนหายใจ

มันดังเสียจนพีรยุทธ์ได้ยินชัดจนพาลให้ก้อนเนื้อภายในอกสั่นไหวอย่างรุนแรงเพราะเกรงว่าอัลฟ่าชากุหลาบจะโกรธเคืองกัน

“แล้วยาแก้รัทอยู่ไหน เดี๋ยวกานต์ไปเอามาให้” วีรกานต์พยายามบังคับน้ำเสียงไม่ให้ห้วนจนเกินไป

“พีฉีดไปแล้วครับ” อัลฟ่ากลิ่นไวน์องุ่นตอบอ้อมแอ้มในลำคอเขายังคงก้มหน้ามองพื้นเตียงอยู่เช่นเดิม

“งั้นก็ทนอีกสักหน่อย คงใกล้จะออกฤทธิ์แล้วแหละ” อัลฟ่าเจ้าของเรือนผมสีคาราเมลเอ่ยบอกเพื่อนสนิทก่อนจะเสมองไปทางอื่นเมื่อดวงตาเจ้ากรรมไปปะทะกับแก่นกายภายใต้ผ้าห่มที่ตั้งโด่ขึ้นมา มิหนำซ้ำฟีโรโมนกลิ่นไวน์องุ่นของเจ้าตัวยังฟุ้งกระจายไปทั่วจนเขารู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ วูบวาบในกาย

พีรยุทธ์เม้มปากแน่นอย่างใช้ความคิด “ตั้งแต่เช้าแล้วครับ ทั้งหมดเลย”

“ว่าไงนะ!” วีรกานต์เหวเสียงดังลั่นเมื่อได้ฟังคำตอบของอัลฟ่ากลิ่นไวน์องุ่น

“พีจะบ้าหรอ หมดนั่นมันเกินโดสไปเยอะมากนะพี”

“พีฉีดแล้วมันไม่หาย มีแต่จะรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ พีทนไม่ไหวหรอกนะกานต์” อัลฟ่ากลิ่นไวน์องุ่นใบหน้าแดงก่ำ ก้มงุดกว่าเดิมจนคางชิดแผ่นอก

“แล้วทำไมไม่บอกกานต์ กานต์อยู่ใกล้แค่นี้เอง”

เป็นอีกครั้งที่พีรยุทธ์ตอบกลับวีรกานต์ด้วยความเงียบ และเพราะแบบนั้นอัลฟ่าชากุหลาบจึงหัวเสียมากกว่าเดิมแต่ก็ยังไม่ทำให้เขาสติแตกเท่าประโยคถัดมา

“กานต์กลับไปก่อนนะครับ” อัลฟ่ากลิ่นไวน์องุ่นเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เขาเสหน้ามองออกไปทางนอกหน้าต่าง ไม่ได้รับรู้ว่าตอนนี้วีรกานต์มีท่าทีโกรธขึงตนเช่นไร

อัลฟ่าชากุหลาบอ้าปากพะงาบ ๆ อยู่หลายครั้งคล้ายจะพูดอะไรแต่ก็ไม่ได้เอ่ยออกมา จนสุดท้ายจึงทำเพียงก้าวขาลงจากที่นอนนุ่มแล้วตรงดิ่งไปที่ประตูกระจกทันที

จริงสินะ

อัลฟ่าในยามรัทก็ล้วนต้องการความเป็นส่วนตัวกันทั้งนั้น เขาลืมคิดถึงข้อนี้ไปได้อย่างไร เจ้าของห้องอย่างพีรยุทธ์เองก็เอ่ยปากไล่เขาเสียหลายครั้งแต่เป็นเขาเองที่ดึงดันจะอยู่ต่อเพราะความเป็นห่วงอีกฝ่าย

พีรยุทธ์รับรู้ถึงความเคลื่อนไหวของอัลฟ่าชากุหลาบจนกระทั่งได้ยินเสียงบานประตูปิดและลงกลอนเรียบร้อยจึงถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

อย่างน้อย ๆ เขาก็จะได้ไม่เผลอตัวทำร้ายวีรกานต์เหมือนเมื่อชั่วโมงที่แล้ว

#พีขอโทษ

ไว้เจอกันตอนหน้าคับบบ

TW : dao_jun000