บททั้งหมดของ ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90: บทที่ 1 - บทที่ 10

"ไอ้จ้อยตื่นได้แล้ว จะนอนกินบ้านกินเมืองหรือไง"เสียงผู้หญิงสาวดังขึ้นอยู่ข้างหูบอมบอม เสียงนั้นดังขึ้นเรื่อยๆเขาจึงเบิกตาดู"ฮ่า "บอมบอมตกใจสุดขีดเมื่อเห็นหน้าหญิงสาวมาตะโกนข้างๆหู"วันนี้มึงต้องไปอยู่หอในมหาลัย ต้องเดินทางอีกไกลไปอาบน้ำได้แล้ว”เสียงสมศรีผู้เป็นแม่ตวาดพร้อมจับร่างของบอมบอมลุกขึ้นนั่ง"ที่นี่ที่ไหน คุณป้าเป็นใคร แล้วบอบอมมาอยู่ที่นี่ได้ไง" บอมบอมงงสับสนสะลึมสะลือ"ไอ้จ้อยวันนี้มึงเพี้ยนอะไร กูส่งให้มึงไปเรียนนะจะมาเพี้ยนวันนี้ไม่ได้”ผู้เป็นแม่ตวาด ยืนเท้าสะเอว"บอมบอมไม่ใช่ลูกคุณป้า""ไอ้ลูก อะไรดีเนี่ย มึงเป็นบ้าไปแล้วเหรอ หรือว่ามึงไม่อยากเรียนกูจะได้ให้มึงไปเลี้ยงควาย"สมศรีโมโห"ไอ้นี่วอนซะแล้ว"สมศรียับยั้งอารมณ์โกรธแท่บไม่ได้"ก็เรียนซิคุณป้าใครจะโง่ไปเลี้ยงควายให้ลำบากทำไม”บอมบอมพูดด้วยความโมโห "มึงไปดื่มเหล้าจนเพี้ยนไปแล้ว กูบอกไม่ให้มึงไป ยังจะไปกับเพื่อนเลวๆของมึงอีก ดูซิไปกินอะไรมาถึงเพี้ยนหนักขนาดนี้”สมศรีเริ่มวิตกกังวลกลัวลูกชายจะเสียสติ เพราะพูดจากแปลกไปแต่ก่อนมาก"บอมบอมไม่ได้ดื่มเหล้าเลย เมื่อคืนบอมบอมนอนฟังเพลงจนหลับไป ตื่นอีกทีก็เสียงคุณป้าที่มาปลุก

บอมบอมลุกขึ้นยืน แล้วเดินไปยืนอยู่หน้าบรรดาเพื่อนๆด้วยใจเต้นแรง"ยิ้มอะไร”บุ้ยรุ่นพี่คนที่บอมบอมยิ้มในความเยอะ"เอ่อ อ่า”บอมบอมคิดคำพูดที่แก้ตัวไม่ทัน"เอ่อ อ่า อะไร ที่เมื่อกี้ไม่เห็นเป็นแบบนี้เลย"บอมบอมเกาหัวยิ้มอย่างเดียว แก้เขินแก้อายไม่รู้จะทำท่าทางใดๆออกมา"ว่าไงยิ้มอะไร"ทุกคนพร้อมฟังคำตอบจากบอมบอมทั้งรุ่นพี่รุ่นเดียวกัน"เอ่อ คือ พี่ยิ้มสวย ผมเลยเผลอยิ้มตามครับ”บอมบอมยิ้มอีกครั้ง"อูว์ "เสียงโห่ดังสนั่น"ไอ้บุ้ยกูพึ่งรู้ว่ามึงยิ้มสวย"เพื่อนคนหนึ่งแซว"ปากดีนะ ชื่ออะไร”บุ้ยแอบยิ้มนิดๆ"บอมบอมครับ”บอมบอมยิ้มอีกครั้ง"ชื่อแปลกดี คิดไงชื่อบอมบอม"บุ้ยมีท่าทีสงสัยทุกคนต่างรอฟังว่าบอมบอมจะตอบว่าอะไรอีก พ่อแม่ของบอมบอม เคยบอกว่าชื่อจะได้ไม่ซ้ำใครดี ดาราก็ใช้ชื่อซ้ำกันสองพยางค์ แต่ในยุคที่หลงมาเป็นเรื่องแปลกแน่ๆบอมบอมครุ่นคิดอยู่นาน"ตอนเด็กพ่อเรียกบอมตอนโตแม่เรียกบอมบอมเพราะโตขึ้นครับ”บอมบอมตอบเองแอบงง"อะไรโต"บุ้ยแกล้งถาม"ตัวครับ"บอมบอมสงสัยรุ่นพี่เขาคิดอะไรกัน"แน่นะตัว""ครับ"บอมบอมยังงงอยู่บุ้ยเห็นหน้าบอมบอมเสียแต่ยังคงน่ารักจึงพูดตัดบท“เอาล่ะ เข้าไปข้างในได้แล้ว”“ขอบคุณครับ”

เนื่องจากบอมบอมนั่งหน้าสุด สุรเดชจึงไม่เห็นบอมบอม เพราะสุรเดชนั่งหลังสุด ในระหว่างที่บอบอมกำลังครุ่นคิดสิ่งอัศจรรรย์ที่เกิดขึ้น อาจารย์ที่ปรึกษาและสอนด้วยก็เข้ามาในห้อง แล้วมีการแนะนำตัว"อาจารย์ชื่อ สันติ บัวคำ เรียกอาจารย์สันต์เฉยๆก็ได้"พอสิ้นคำพูดของอาจารย์สันต์ บอมบอมสะดุดกับชื่อและนามสกุลของอาจารย์สันต์ บอมบอมครุ่นคิดอยู่นานก็จำได้ในทันที"สันต์ เพื่อนร่วมห้องพักหอชาย"บอมบอมพูดพึมพัมในความคิดของบอมบอมคิดว่าใช่แน่นอน เพราะหน้าตาเหมือนตอนหนุ่มๆมาก"ใช่แน่ๆ"บอมบอมพูดพึมพัมอีกครั้ง คราวนี้อาจารย์สันต์เห็นเข้าพอดี"มีอะไรหรือเปล่า"อาจารย์สันต์หันมาถามบอมบอม"ไม่มีอะไรครับ"บอมบอมรีบปฏิเสธทางคำพูด แต่ใจนั้นวุ่นวายยิ่งนัก อยากจะเข้าไปถามอาจารย์สันต์ให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี้เลย"ต่อไปก็เป็นประวัติของอาจารย์นะ อาจารย์จบ ป.ตรี เอกบริหารธุรกิจ ที่มหาวิทยาลัยอิงฟ้า"บอมบอมรู้สึกแปลกใจ เพราะมันเป็นเรื่องที่บังเอิญ อย่างไม่น่าจะเชื่อ บอมบอมไม่ได้ฟังต่อเลยว่าจบปริญญาโทจากที่ไหน ได้ยินแว่วๆว่าได้ทุนไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ เพราะมัวสนใจแต่มหาวิทยาลัยอิงฟ้าความรู้สึกของบอมบอมขณะนี้ งงกับเหตุการณ์ที่

"คุณมิคกี้คะ ตื่นได้แล้วค่ะ วันนี้ต้องไปมหาวิทยาลัยแต่เช้านะคะ"เสียงสาวรับใช้เคาะประตูต่อเนื่องสุรเดชค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ เพราะได้ยินเสียงหญิงสาวเคาะประตู หลายครั้งติดกันจนเขารำคาญ พอเขาลืมตาเต็มที่สุรเดชจึงมองไปรอบๆ เขาถึงกับแปลกใจเพราะห้องที่เขานอนอยู่ ไม่ใช่ห้องของเขาเลยเพราะใหญ่มาก ห้องของเขาเล็กเท่าแมวดิ้นตาย ที่นอนก็เป็นฟูกสามชิ้นสีแดงเรียงกัน ตู้เสื้อผ้าห้องของเขาก็ไม่มี แขวนตามเสาที่ตอกตะปูไว้ในเวลานี้สุรเดชตื่นตระหนกกลัวความหรูหรา เขารีบลงจากเตียงนอนที่แสนนุ่ม หมุนตัวมองรอบห้องด้วยสายตาหวาดหวั่น เขาเดินสำรวจรอบห้องโดยไม่สนใจหญิงสาวที่เรียกคุณมิคกี้ เพราะไม่ใช่ตัวเขา สุรเดชเดินไปดูโทรทัศน์เครื่องใหญ่จอโค้ง เขาไม่แน่ใจว่าเป็นอะไร แต่ที่แน่ใจก็คือโน็ตบุ๊คที่ดีไซน์แปลกตาบางเฉียบ สุรเดชไล่สายตามองจนตาลายด้วยเฟอร์นิเตอร์ที่หลากหลาย"คุณมิคกี้คะ ตื่นหรือยังคะสายมากแล้วนะคะ"สุรเดชหยุดสำรวจห้องนอนทันที เพราะเขาเริ่มรำคาญเสียงหญิงสาวผู้นี้ ที่ตะโกนโวกเวกจนน่ารำคาญ"มิคกี้ลูกเปิดประตูให้แม่หน่อย"คุณหญิงโสภิตามาสมทบ เพราะด้วยความเป็นห่วงลูกจะเป็นอะไรไป จึงรีบมาดูในทันทีที่หญิงสาวรั

ช่วงเวลาที่บอมบอมเบื่อหน่ายมากที่สุดก็มาถึง เขาต้องคอยเสิร์ฟน้ำนักฟุตบอลตัวสำรอง สตาฟโค้ช และบรรดาสาวๆของนักฟุตบอลสมัครเล่น กว่าจะได้นั่งพักก็ครึ่งหลังของการแข่งขัน เขาจึงได้นั่งดูนักฟุตบอลเหงื่อชุ่มตัวไหลเข้าหูเข้าตา ต้องนำชายเสื้อมาเช็คเผยเห็นซิกแพ็ค สาวๆเห็นกรี๊ดสนั่นลั่นจนแสบแก้วหู บ้างก็หยิบโทรศัพท์มือถือมาถ่ายเอาไว้ลงสตอรี่บอมบอมดูนักฟุตบอลจนตาลาย กว่าจะหมดเวลาแถมทดเวลาเจ็บห้านาที พอเสียงนกหวีดดังบอมบอมดีใจที่จะได้ปลดภาระเด็กรับใช้ ผลการแข่งขันทีมมิคกี้ชนะสามต่อสอง ทั้งสองทีมต่างแสดงสปิริตกอดตบบ่ากัน หลังจากนั้นถอดเสื้อพาดบ่าไว้ก่อนเดินออกจากสนาม โขว์ซิกแพ็คให้สาวๆกร๊ดเมื่อมิคกี้และเพื่อนร่วมทีมเข้าไปเปลื่ยนเสื้อผ้าในห้องแต่งตัว บอมบอมก็ออกมาเก็บข้าวของเข้าที่เข้าทาง หลังจากนั้นนั่งรอมิคกี้อยู่พักใหญ่"ไป"มิคกี้เดินมายืนอยู่ข้างหลังบอมบอมบอมบอมลุกขึ้นยืนด้วยท่าทีกระฟัดกระเฟี้ยด แต่ก็เดินตามมิคกี้แต่โดยดีเมื่อทั้งสองอยู่บนรถ บอมบอมก็ยังไม่พูดอะไร จนมิคกี้แปลกใจ"เงียบไปเลย ไม่ชอบเหรอ"มิคกี้หันมามองบอมบอมแว่บหนึ่ง"เปล่า"บอมบอมหันหน้าไปนอกรถ เพราะรู้สึกเหนื่อยมากที่ต้องคอยรับ