All Chapters of ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90: Chapter 51 - Chapter 60

บอมบอมวันนี้ยังไม่ได้ไปไหนเลยเข้าออกห้องของเขาและเอก เพราะบอมบอมแย่งกุญแจเอกมาเก็บไว้ ส่วนเอกก็ไม่คิดจะเอาคืนปล่อยเลยตามเลย ช่วงบ่ายๆบอมบอมลองหุงข้าวถอดไข่ ผลปรากฏข้าวแฉะไข่เกรียม แต่บอมบอมก็ไม่ทิ้งเพราะเป็นครั้งแรกที่ทำให้เอกกิน เมื่อบอมบอมทำทุกอย่างเสร็จสิ้นจึงมานั่งรอเอก พร้อมเปิดเพลงในวิทยุฟังไปเรื่อยๆ จนถึงช่วงเย็นๆ เอกก็กลับมาในสภาพปกติไม่เมามายอย่างสองวันก่อน สาเหตุที่เอกเมาเพราะกลัดกลุ้มเรื่องบอมบอม ใจหนึ่งยังรักอีกใจหนึ่งอยากตัดขาด และเหตุการณ์หลังเมาสองคืนทำให้เอกใจอ่อนลงเรื่อยๆไปจนหายโกรธ แต่ยังเก็บอาการไว้อยู่ ไม่เปิดเผยออกมาให้บอมบอมเห็นเทาไรนัก เอกถอดรองเท้าถุงเท้าไว้หน้าห้อง บอมบอมขึงรีบไปเก็บมาวางไว้ในห้อง หลังจากนั้นมาปลดเนคไทของบอมบอม "พี่ทำเองได้ไม่ต้องยุ่ง ช่วยเหมือนไม่ได้ช่วยนอนรอบนเตียงอย่างเดียวพอ ทำเป็นแค่นี้ไม่ใช่เหรอ" "คำก็บนเตียงสองคำก็บนเตียง เมื่อเห็นบอมบอมมีค่าแค่บนเตียง บอมบอมยอมแพ้ไปแล้วนะ"บอมบอมโกรธจริงคราวนี้ เพราะทำทุกสิ่งเพื่อเอกแต่เจอคำพูดดูหมิ่นจนฝืนทน เพียงบอมบอมกำลังจะเปิดประตูออก เอกใจหายรีบเดินไปสอดแขนจากด้านหลังโอบกอดแน่น และหอมแก้มอย่าง

บอมบอมพาภูมาส่งที่ห้องแต่เขาไม่ได้เข้าไป เพราะยังกลัวภูอยู่ถ้านอกห้องบอมบอมยังพอหนีได้ แต่ถ้าในห้องบอมบอมหมดทางสู้แน่ เขาจึงไม่มีทางเข้าไปแน่นอน จนกว่าจะแน่ใจว่าภูจะไม่ทำร้ายร่างกายของเขา"เข้าไปในห้องก่อนไหม"ภูชวนทันที่ที่มาถึงหน้าห้องของเขา"ไม่หรอกพรุ่งนี้ค่อยเจอกัน"บอมบอมรีบเดินไปในทันทีเมื่อบอมบอมเข้ามาภายในห้องนอนของเขา บอมบอมก็ครุ่นคิดว่าจะทำอย่างไรกับภูดี เพราะถ้าบอกความจริงไป ภูก็กลับไปที่อนาคตของเขาที่จากมา ถ้าไม่บอกภูก็จะอยู่ที่นี่ตลอดไป เป็นทางที่บอมบอมต้องเลือก ซึ่งบอมบอมก็ยังตัดสิใจไม่ได้ว่าจะทำเช่นไรดีบอมบอมเริ่มแกะเหตุการณ์ที่ผ่านมาทีละเปราะ บอมบอมย้อนนึกไปครั้งแรกที่เขาจากมา คือบอมบอมมาอยู่ในร่างของจ้อยที่หน้าตาเหมือนตัวเอง แต่จ้อยกลับหายไปไม่มีตัวตนทั้งในอดีตและอนาคต เฉกเช่นเดียวกับสุรเดชที่ไปในอนาคตและมิคกี้ก็หายไปแบบไร้ตัวตน แต่เมื่อใดสามารถย้อนกลับไปยังที่จากมา เหตุการณ์ก็ยังอยู่ที่เดิมเวลาไม่ได้เดินไปข้างหน้า ซึ่งตรงนี้ทำให้มิคกี้และจ้อยหยุดอยู่ในห้วงเวลาไหนสักแห่ง เพราะเหตุการณ์ไม่ได้เดินไปข้างหน้า ถ้าบอมบอมกลับไปสู่ในที่จากมา จ้อยก็จะกลับเข้าร่างเดิมของตัวเอ

ถึงแม้บอมบอมจะซ้ำรักสักปานใดแต่ชีวิตต้องเดินต่อ บอมบอมจึงกลับมาบ้านด้วยหัวใจที่บอบซ้ำ บอมบอมยืนอยู่หน้าประตูบ้านแต่เช้าตรู่ เขายืนนิ่งนานพอสมควร กว่าที่จะตัดใจเคาะประตูเพื่อเรียกแม่และพ่อ บอมบอมเคาะประตูบ้านสามสี่ครั้งและยืนรอ สักพักสมศรีก็เปิดประตูออกมา "บอมบอมลูกแม่" "แม่"บอมบอมโผเข้ากอดสมศรีผู้เป็นมารดา "ลูกเป็นอะไรไปไม่อยากบวชก็ไม่ต้องกลับมาก็ได้ แค่ลูกทำงานทำการแค่นี้แม่ก็มีความสุข" "ไม่ใช่ครับลูกยังอยากบวชเหมือนเดิม" "ลูกร้องไห้ทำไมใครรังแกลูกของแม่"สมศรีคลายกอดบอมบอมพร้อมปาดน้ำตาที่อาบแก้มของบอมบอม "ใครมาเสียงเอะอะเชียว"สมชายเดินมาตรงประตูบ้าน "ก่อเรื่องอะไรอีกล่ะไอ้จ้อย มึงจะให้กูสบายใจหน่อยไม่ได้เลย"สมชายเห็นน้ำตาของบอมบอมก็พาลนึกไปว่าไปก่อเรื่องก่อราวที่ไหนมาอีก "เปล่าครับ ลูกอกหัก"บอมบอมปาดน้ำตาด้วยตัวเองเพื่อให้เหือดแห้ง "จ้อยลูกแม่ เดี๋ยวแม่ไปสู่ขอผู้หญิงให้หลังจากบวชเสร็จ"สมศรีอมยิ้ม "กูนึกว่าเรื่องอะไรที่แท้อกหัก"สมชายหันหลังกลับแล้วอมยิ้ม เพราะเป็นเรื่องธรรมดาที่อกหักเขาจึงสบายใจขึ้น "เข้าบ้านก่อนลูก ยังไม่สว่างเท่าไรเลยไปนอน

วันนี้เป็นแรกของการมาอยู่วัดของบอมบอม สมชายกับสมศรีได้พาบอมบอมมาฝากไว้กับหลวงพ่อ ซึ่งเป็นวัดที่อยู่ในหมู่บ้าน "นมัสการครับหลวงพ่อ" สมชายและสมศรีรวมทั้งบอมบอมได้ก้มลงกราบหลวงพ่อที่ชาวบ้านนับถือ เพราะท่านเคร่งครัดในวินัยของสงฆ์ ซึงในสมัยหนุ่มท่านได้ออกธุดงค์มาหลายปี "มาไกลนะเราน่ะ"หลวงพ่อมองไปที่บอมบอม "ไม่ไกลหรอกครับหลวงพ่อสองสามโลเอง"สมชายพูด หลวงพ่อท่านไม่พูดอะไรต่อได้แต่มองบอมบอมด้วยสายตาเป็นมิตร ส่วนบอมบอมนั้นแปลกใจกับคำพูดขอหลวงพ่อแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา "ผมฝากลูกชายด้วยนะครับ" "ลูกชายของโยมเหรอ" "ใช่ครับ ลูกชายของผมเอง" "โยมคิดว่าใช่ อาตมาก็ว่าตามนั้น" "ผมกะว่าจะให้ลูกชายบวชสักหนึ่งพรรษาครับ" "เวลาเป็นเรื่องอนาคตอย่าพึ่งกะเกณฑ์อะไรเลยโยม" “ครับ หลวงพ่อ เมื่อสมชายและสมศรีพาบอมบอมมาฝากหลวงพ่อไว้ที่วัดเสร็จแล้ว ส่วนตัวสมศรีและสมชายก็ต้องกลับไปบ้านเพื่อเตรียมงานบวช ที่จัดอย่างยิ่งใหญ่ให้สมกับลูกชายคนเดียว ก่อนที่จะกลับทั้งสองได้พูดคุยกับบอมบอมอยู่หลายเรื่อง "อยู่ที่วัดแล้วก็ทำตามที่หลวงพ่อท่านบอก อย่านอกลู่นอกทางรู้ไหม"สมชายพูด "ครับพ่อ ไม่ต

บอมบอมมาเรียนแต่เช้า เพียงเขาเดินเข้ามหาวิทยาลัยก็มีสายตาหลายคู่จ้องมองเขาแต่บอมบอมไม่สน บอมบอมมองหาบิวเพื่อนสนิทว่านั่งอยู่ไหน ซึ่งไม่นานบอมบอมก็เห็นบิวนั่งที่ซุ้มหน้าคณะ บอมบอมจึงรีบเดินไปหาในทันที่ เมื่อบอมบอมไปถึงบิวกำลังก้มหน้าอ่านหนังสือ "บิว"บอมบอมเรียก เมื่อบิวได้ยินเสียงที่คุ้นเคยเขาจึงเงยหน้าขึ้น บิวมีสีหน้าตกใจ้มื่อได้สติเขาจึงเบะปากทันที "เราขอโทษทุกเรื่องที่เราทำลงไป จะให้เราทำอะไรเรายอมทุกอย่าง"บอมบอมตีสีหน้าเศร้า "ได้ ออกไปจากชีวิตเราไม่ต้องมายุ่งเกี่ยวกันอีก"บิวมีสีหน้าที่จริงจัง และเขาตั้งใจไว้แล้วว่าจะไม่มีวันให้อภัยบอมบอมเด็ดขาด "ทำไมบิวพูดอย่างงั้นเราเพื่อนกันตั้งแต่อนุบาลแล้ว" "มันจบแล้วบอมบอม ตอนแรกเราก็นึกว่านายเสียสติเพราะเป็นลม หรือไม่ผีเขาอย่างแม่เราบอก แต่นานไปเรารู้ว่าเป็นสันดานนาย แต่แอ๊บใสซื่อน่ารัก ที่ไหนได้เน่าใน ทำตัวราคาแพงแต่จิตใจตลาดล่าง" "นั่นมันไม่ใช่ตัวเรา บิวเดี๋ยวเราจะเล่าให้ฟังทุกอย่าง" "พอเถอะ ไม่ต้องมาแก้ตัว นายบอกเราเองไม่ใช่เหรอที่เราคบกันนาย เพราะอยากกินนาย รู้ไหมเราเสียใจมาก ความเป็นเพื่อนของเรามันจบตั้งแต่วันนั้นแล้ว นายดูถูกเรา