All Chapters of ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90: Chapter 41 - Chapter 50

หลังจากเลิกเรียนบอมบอมรีบกลับบ้านในทันที แต่โดนมิคกี้วิ่งตามมาได้ทันเขาจำเป็นหยุดคุยด้วย ทั้งที่วันนี้เขารีบจะไปขับรถเที่ยววนในกรุงเทพกับอาเอก "จะรีบไปไหนเหรอ" "มีธุระ" "ธุระอะไรถึงรีบขนาดนี้เดี๋ยวไปส่ง"มิคกี้จับมือบอมบอมไว้แน่น "ก็ได้ถ้าอยากไปส่ง พอดีเลยกำลังจะเรียกแกร็ปประหยัดเงิน"บอมบอมหันมามองมิคกี้ "สงสัยจังทำไมไม่ขับรถมาเองหรือว่าขับไม่เป็น"มิคกี้พูดขึ้น "ขับเป็นแต่พ่อกับแม่ให้รอพ้นวันเกิดไปก่อน เพราะจะซื้อรถใหม่ให้" "เหรอ" บอมบอมเดินตามมิคกี้ไปยังที่จอดรถ ซึ่งเขารู้สึกประหม่าทันที เพราะมีสายตาหลายคู่ที่จ้องมองเขาทั้งสองตลอดเส้นทางที่เดินผ่าน "ไม่เคยเห็นคนหรือไง"มิคกี้บ่นพึมพัม "ช่างเขาเถอะก็เราเป็นคู่จิ้นกันไงใครๆเขาก็ต้องมองเป็นธรรมดา" "ชอบว่างั้น" "ไม่ชอบหรอกแต่ทำไงได้ เราก็ต้องรับสภาพให้ได้ถึงจะไม่ชอบใจก็ตามทีเอง" "เปลื่ยนสีไวจัง" "เขาเรียกว่าปรับสภาพ ถ้าอายก็ไม่ต้องไปส่งเรากลับได้"" "จะไปส่งแฟนไม่ได้เหรอ" "ใครแฟนพูดดีดีนะ" "เมื่อกี้ยังบอกอยู่เลยว่าเป็นคู่จิ้น"มิคกี้พูดขึ้นมา "เปิดประตูรถให้หน่อย"เมื่อบอมบอมเดินมาถึงรถคันหรูของมิคกี้ "เปิดเองซิ"มิคกี้เปิดป

เมื่อช่วงเช้ามิคกี้ได้ไปจัดการกับเจ อย่างอ่อนละมุนปนหนักหน่วง มิคกี้ไปกับเพื่อนสนิทสามคนเพื่อไปพูดคุยตกลงเจรจากับเจ และแก้เกมอย่างที่เจทำกับบิว ทั้งสามรุมจับเจแก้ผ้าถ่ายรูปทุกสัดส่วน เน้นแก่นกายกับหน้าเป็นจุดสำคัญ โดยมิคกี้เป็นคนถ่ายอย่างละเอียดทุกซอกทุกมุม "รู้สึกเป็นไงบ้างที่ทำไว้กับบิว ตอนนี้คงรู้สึกเช่นเดียวกัน"มิคกี้พูดขึ้น "มิคกี้เรื่องแบบนี้คุยกันได้นี่"เจเสียงอ่อยลง "ใช่คุยกันได้ บิวฝากเงินมาหนึ่งแสนแลกกับคลิปนั้น" "ที่ตกลงไม่ใช่แค่หนึ่งแสน" "จะเอาหรือจะให้โพสต์ประจานรูปที่ถ่ายอยู่นะ"มิคกี้ชูมือถือพร้อมเลื่อนภาพถ่ายให้เจดูอย่างละเอียด "เรื่องเล็กน้อยเดี๋ยวพี่ลบคลิปให้เอง"เจหยิบมือถือขึ้นมา แต่มิคกี้แย่งมาได้จึงส่งให้เพื่อนของเขาจัดการทำลายพร้อมเก็บซากกับไปด้วย "เฮ้ย"เจส่งเสียงออกมาได้แค่นั้นเขาไม่สามารถทำอะไรได้มากกว่านี้ "อ๋อ มีอีกเรื่องนะถ้านายพูดอะไรออกไป รับรองเรื่องนี้ถึงคุณหญิงที่เลี้ยงพี่เจอยู่" "มิคกี้รู้ได้ไง"เจมีสีหน้าตกใจ "ไม่ต้องถามหรอก อู่ข้าวอู่น้ำไม่ใช่เหรอ" "ต้องการอะไรพูดมา" "แค่เลิกยุ่งกับบิวทำได้ไหม" "ได้" "เอาเงินนี่ไปซื้อมือถือใหม่ซะ"มิคกี้โย

บอมบอมรู้สึกตัวเพราะความหนาวยามเช้าพัดผ่านมา อีกสาเหตุหนึ่งเพราะเขาอยู่ในสภาพที่เปลือยเปล่าไร้สิ่งห่อหุ้มกาย เมื่อบอมอมลืมตาขึ้นเห็นสภาพตัวเองนอนอยู่ในกระท่อมกลางทุงนา เขามองไปรอบๆก็จำได้ทันทีนั่นคือหนุ่มเพื่อนจ้อยและพ้องเพื่อน ที่อยู่ในสภาพไม่ต่างกับเขาเลยแม้แต่น้อย บอมบอมรับไม่ได้ เขาไม่เคยคาดคิดจะมานอนแก้ผ่ากลางทุ่งนากับเพื่อนชายเกือบสิบคน ที่นอนเรียงรายต่างหมดสภาพทั้งร่างกายและแก่นกาย บอมบอมจึงรีบลุกขึ้นใส่เสื้อกางเกง ซึ่งเขาก็ไม่รู้ว่าเป็นของใครแต่ขอให้ใส่ไว้ก่อน บอมบอมเกลียดการกลับมาอดีตเพราะมาแต่ละครั้ง ไม่เคยมาที่เดิมเลยซึ่งแตกต่างจากอนาคตกลับไปทีไรก็อยู่ที่เดิมตอนมา เวลาไม่เดินไปไหนแต่ในอดีตเดินตลอดเวลา เมื่อบอมบอมใส่เสื้อผ้าเสร็จเขาจึงรีบออกจากกระท่อม เพราะบอมบอมรู้ได้ทันทีเพื่อนของจ้อยในกลุ่มนี้ทำเรื่องไม่ดีแน่นอน บอมบอมจึงต้องรีบออกห่างจากเพื่อนจ้อยกลุ่มนี้โดยเร็วบอมบอมออกมาจากกระท่อมกลางทุ่งนา ที่มีข้าวกำลังออกรวงเขียวอ่อนเต็มไปหมด เขาไม่รู้จะไปทางไหนจึงเดินไปเรื่อยๆเผื่อเจอใคร จะได้ถามหาบ้านพ่อสมชายกับแม่สมศรีของเขา บอมบอมเดินมาสักพักก็เจอชายวัยกลางคน "คุณลุงครับบ้าน

เมื่อบอยได้มาส่งบอมบอมที่บ้านสุรเดชเขาก็รีบกลับไปที่คิวรถต่อ ส่วนสุรเดชเมื่อเห็นบอมบอมเขาดีใจและตื่นเต้นมาก แต่ที่บ้านสุรเดชมีพ่อกับแม่พร้อมน้องชายอยู่ จึงไม่สะดวกที่จะคุยเรื่องบางอย่าง สุรเดชจึงพาบอมบอมาที่สวนมะม่วง "กูดีใจนะที่มึงกลับมาซะที แต่มันตั้งสองปีกว่ามึงจะมา" "ทำไมนานอย่างนั้นล่ะ เรางงไปหมดแล้วเรื่องกาลเวลา" "กูก็งงเหมือนกับมึงนั่นแหละ" "ที่เรามาก็อยากจะถามนายเรื่องนี้แหละ ว่านายไปในอนาคตได้อย่างไง" "ก็ไม่รู้เหมือนกัน ทั้งสองครั้งที่กูไปถ้าจำไม่ผิด กูฟังปาฏิหารย์หลังจากนั้นจะง่วงนอนหลับไป ตื่นมาอีกทีก็อยู่เก่าเวลาเดิม เอ่อ กูถามหน่อยมึงเจอมิคกี้ตัวจริงไหม ตอนกูกลับมาอดีต แต่ที่บ้านกูไม่มีมิคกี้มีแต่กูนอนหลับอยู่" "เจอมิคกี้ตัวจริงนะ แต่ตอนเราไปอนาคตทำไมจ้อยโผล่มาเรางงมาก ทำไมไม่เหมือนกัน ส่วนเรื่องการย้อนเวลาเราก็คิดเหมือนนาย ลองคิดย้อนไปก็จะมีเพลงปาฏิหารย์เข้ามาทุกครั้ง อย่างครั้งนี้ก็เช่นเดียวกัน พอเราฟังเพลงปาฏิหารย์ ก็อย่างที่เห็นก็กลับมาที่นี่อีกครั้ง" "ถ้าอย่างนั้นเราลองกันดูไหม" บอมบอมคิดหนักกับเรื่องนี้ เพราะเขาต้องการที่จะไปหาเอกที่กรุงเทพก่อน ในช่วงเวลานี

เช้าวันใหม่บอมบอมยังนอนอยู่ในห้องด้วยใจที่ปวดร้าว บอมบอมไม่มีเรี่ยวแรงจะลุกขึ้นเพราะหมดอะไรตายยากกับชีวิตที่ไร้เอกพี่รหัสของเขา ด้วยใจที่บอบซ้ำเกินเยียวยาบอมบอมจึงได้แต่นอนครุ่นคิดเรื่องราวต่างๆ แต่แล้วเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นบอมบอมคาดว่าน่าจะเป็นพี่เอกของเขา บอมบอมจึงรีบลุกขึ้นไปเปิดประตูแต่แล้วเขาก็พบกับความผิดหวัง "พี่กิต"บอมบอมมีสีหน้าที่ผิดหวังชัดเจน "พี่เข้าไปได้ไหมน้องบอมบอม" "ได้เข้ามาซิ แต่ห้องมันเล็กนะไม่มีอะไรในห้องเลย"บอมบอมเดินเข้ามานั่งบนเสื่อ ส่วนกิตก็นั่งลงตาม และมองบอมบอมด้วยความสงสารอย่างจับใจ "บอมบอมจะทำไงต่อจากนี้" "หางานทำ ไม่ว่าบอมบอมจะอยู่ที่ไหนก็ต้องทำงานหาเงินเลี้ยงตัวเอง" "ดีแล้วที่บอมบอมคิดได้เช่นนี้ ถ้าพี่เรียนจบพี่ก็จะมาทำงานที่กรุงเทพเหมือนกัน" "ก็ดีครับ"บอมบอมยังมีสีหน้าที่ซึมเศร้าอยู่เช่นเดิม "บอมบอมเป็นอะไรเป็นหรือเปล่า ดูสีหน้าไม่ค่อยสู้ดีหรือเอกทำอะไรบอมบอมบอกพี่มา" "เปล่าไม่มีอะไรหรอกครับพี่กิต พี่มาหาบอมบอมมีอะไรหรือเปล่าครับ" "พี่จะมาชวนบอมบอมไปเที่ยวห้างกัน"กิตยิ้ม "บอมบอมไม่มีเงิน ยังไม่ได้ทำ