เข้าสู่ระบบแชร์
ล่ำลาเพื่อนก่อนจากลา
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-11-05 10:16:55บทที่เกี่ยวข้อง
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 ตามหารักจนเจอ
เมื่อบอมบอมจ่ายค่าห้องเรียบร้อยเขาจึงเดินตามเจ้าของเช่า ซึ่งอยู่ท้ายสุดเป็นประตูไม้เก่าๆภายนอกห้องเป็นปูนที่ไม่สะอาดสีหม่นๆส่วนบนเพดานมีพัดลมหนึ่งตัวขนาดใหญ่ มีสามใบพัดสีเขียวที่ห้อยลงมา บอมบอมเห็นสภาพห้องที่เก่าแสนเก่าที่ต้องทนอยู่ เขาถึงกับนั่งลงกับพื้นกุมขมับด้วยควากลัดกลุ้ม บอมบอมจึงตัดสินใจเดินออกจากห้องเช่า เพื่อหาสิ่งอำนวยความสะดวก เพราะเขาไม่สามารถนอนพื้นปูนได้ จึงจำเป็นต้องเดินลัดเละข้างทางติดถนนใหญ่ มองดูร้านค้าเผื่อมีสิ่งที่เขาต้องการ เมื่อบอมบอมเดินไปเรื่อยๆและได้ผ่านร้านหนังสือ บอมบอมจึงเข้าไปดูหนังสือรับสมัครงานด่วน ที่เห็นเพียงปกด้านนอกเท่านั้น เมื่อเขาเข้าไปจึงเปิดดูตำแหน่งงานตั้งแต่หน้าแรกยันหน้าสุดท้าย ซึ่งใช้เวลานานพอสมควรที่เขายืนนิ่งอ่านหนังสือ จนเจ้าของร้านเกิดความรำคาญเพราะกลัวหนังสือยับ จึงตะโกนเสียงดังมาจากเค้าท์เตอร์ด้านใน "ที่นี่ไมใช่ห้องสมุดประชาชนนะ" ทุกสายตาจ้องมองบอมบอม เพราะมีเพียงบอมบอมคนเดียวที่ยืนนิ่งอ่านหนังสือ เขาจึงเกิดความอายจึงตัดสินใจหยิบหนังสือเล่นนั้นไปจ่ายเงินที่เค้าท์เตอร์ เมื่อบอมบอมออกมาจากร้านหนังสือ เขาเดินไปสักพัก จึงตัดสินใจไปจตุจ
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 จำเลยรัก
เช้าวันใหม่บอมบอมยังนอนอยู่ในห้องด้วยใจที่ปวดร้าว บอมบอมไม่มีเรี่ยวแรงจะลุกขึ้นเพราะหมดอะไรตายยากกับชีวิตที่ไร้เอกพี่รหัสของเขา ด้วยใจที่บอบซ้ำเกินเยียวยาบอมบอมจึงได้แต่นอนครุ่นคิดเรื่องราวต่างๆ แต่แล้วเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นบอมบอมคาดว่าน่าจะเป็นพี่เอกของเขา บอมบอมจึงรีบลุกขึ้นไปเปิดประตูแต่แล้วเขาก็พบกับความผิดหวัง "พี่กิต"บอมบอมมีสีหน้าที่ผิดหวังชัดเจน "พี่เข้าไปได้ไหมน้องบอมบอม" "ได้เข้ามาซิ แต่ห้องมันเล็กนะไม่มีอะไรในห้องเลย"บอมบอมเดินเข้ามานั่งบนเสื่อ ส่วนกิตก็นั่งลงตาม และมองบอมบอมด้วยความสงสารอย่างจับใจ "บอมบอมจะทำไงต่อจากนี้" "หางานทำ ไม่ว่าบอมบอมจะอยู่ที่ไหนก็ต้องทำงานหาเงินเลี้ยงตัวเอง" "ดีแล้วที่บอมบอมคิดได้เช่นนี้ ถ้าพี่เรียนจบพี่ก็จะมาทำงานที่กรุงเทพเหมือนกัน" "ก็ดีครับ"บอมบอมยังมีสีหน้าที่ซึมเศร้าอยู่เช่นเดิม "บอมบอมเป็นอะไรเป็นหรือเปล่า ดูสีหน้าไม่ค่อยสู้ดีหรือเอกทำอะไรบอมบอมบอกพี่มา" "เปล่าไม่มีอะไรหรอกครับพี่กิต พี่มาหาบอมบอมมีอะไรหรือเปล่าครับ" "พี่จะมาชวนบอมบอมไปเที่ยวห้างกัน"กิตยิ้ม "บอมบอมไม่มีเงิน ยังไม่ได้ทำ
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 ทาสรัก
เสียงข้อความเพจเจอร์ดังขึ้นจึงทำให้เอกและบอมบอมตื่นขึ้นมา เพียงเอกลืมตาขึ้นเขาถึงกับตะลึง เพราะบอมบอมนอนกอดลำตัวเขา ส่วนท่อนล่างแก่นกายตั้งตรงชูัน เขาหันไปมองบอมบอมที่ลืมตากอดเขาอยู่ เอกจึงจับแขนบอมบอมออกจากร่างของเขา หลังจากนั้นเอกจึงลุกขึ้นนั่งบอมบอมจึงลุกขึ้นนั่งตาม "พี่มาอยู่นี่ได้ไง"เอกหันมามองหน้าบอมบอม "ก็พี่มาเองนี่"บอมบอมอมยิ้ม "ไม่เชื่อ บอมบอมเห็นพี่เมาเลยหลอกพี่มาแน่ๆ" "พี่เอกนี่อย่างไงนะ บอมบอมจะเอาเรี่ยวแรงที่ไหนพาพี่เอกมา ถ้าพี่เอกไม่ได้เต็มใจจะมาหาบอมบอมได้ไง" "พี่ไม่มีวันมาหาบอมบอมได้หรอก และพี่ไม่มีวันจะที่เอาบอมบอมด้วย” "บอมบอมเป็นอย่างไง ถึงไม่อยากได้บอมบอม" "มั่ว คำดูมีไอ้นั่นเอาหมด"เอกลุกขึ้นยืน "รวมทั้งไอ้นั่นของพี่เอกด้วยที่บอมบอมมั่ว"บอมบอมมองไปที่แก่นกายของเอกที่เริ่มอ่อนตัวลง "วันๆคิดแต่เรื่องอย่างว่า ในสมองมีแต่ไอ้นั่นเอาเวลาไปทำมาหากินได้แล้ว ไม่ใช่เกาะผู้ชายกินไปวันๆ อยากได้อะไรก็เอาตัวเข้าแลกลดศักดิ์ศรีของตัวเอง"เอกหยิบเสื้อกางเกงมาใส่ "บอมบอมไม่ได้เกาะใคร มีแต่ผู้ชายมาชอบมาให้เลือกต่างหาก โปรดเข้าใจใหม่บอมบอมน่ารัก เริ่ด ใครๆก็สนใจ ดีเท่าไรแล้ว
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 สุดทางรัก
บอมบอมวันนี้ยังไม่ได้ไปไหนเลยเข้าออกห้องของเขาและเอก เพราะบอมบอมแย่งกุญแจเอกมาเก็บไว้ ส่วนเอกก็ไม่คิดจะเอาคืนปล่อยเลยตามเลย ช่วงบ่ายๆบอมบอมลองหุงข้าวถอดไข่ ผลปรากฏข้าวแฉะไข่เกรียม แต่บอมบอมก็ไม่ทิ้งเพราะเป็นครั้งแรกที่ทำให้เอกกิน เมื่อบอมบอมทำทุกอย่างเสร็จสิ้นจึงมานั่งรอเอก พร้อมเปิดเพลงในวิทยุฟังไปเรื่อยๆ จนถึงช่วงเย็นๆ เอกก็กลับมาในสภาพปกติไม่เมามายอย่างสองวันก่อน สาเหตุที่เอกเมาเพราะกลัดกลุ้มเรื่องบอมบอม ใจหนึ่งยังรักอีกใจหนึ่งอยากตัดขาด และเหตุการณ์หลังเมาสองคืนทำให้เอกใจอ่อนลงเรื่อยๆไปจนหายโกรธ แต่ยังเก็บอาการไว้อยู่ ไม่เปิดเผยออกมาให้บอมบอมเห็นเทาไรนัก เอกถอดรองเท้าถุงเท้าไว้หน้าห้อง บอมบอมขึงรีบไปเก็บมาวางไว้ในห้อง หลังจากนั้นมาปลดเนคไทของบอมบอม "พี่ทำเองได้ไม่ต้องยุ่ง ช่วยเหมือนไม่ได้ช่วยนอนรอบนเตียงอย่างเดียวพอ ทำเป็นแค่นี้ไม่ใช่เหรอ" "คำก็บนเตียงสองคำก็บนเตียง เมื่อเห็นบอมบอมมีค่าแค่บนเตียง บอมบอมยอมแพ้ไปแล้วนะ"บอมบอมโกรธจริงคราวนี้ เพราะทำทุกสิ่งเพื่อเอกแต่เจอคำพูดดูหมิ่นจนฝืนทน เพียงบอมบอมกำลังจะเปิดประตูออก เอกใจหายรีบเดินไปสอดแขนจากด้านหลังโอบกอดแน่น และหอมแก้มอย่าง
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 ร่างกายที่บอบซ้ำ แต่ใจเริ่มมีความหวัง
บอมบอมเขย่าร่างเอกอยู่หลายครั้ง จนเขาลืมตาขึ้นมาดูและจ้องหน้าบอมบอมเขม็ง หลังจากนั้นรีบลุกนั่งและมองตัวเองในสภาพเปลือยเปล่า เขาตกใจมากรีบลงจากเตียงกระโดดต่อยหน้าบอมบอมจนเซ หลังจากนั้นเตะไปที่ข้อพับจนล้มลง "พี่เอกทำไมทำกับบอมบอมอย่างนี้"บอมบอมพยายามลุกขึ้นยืน "เอกไหนกูไม่รู้จักกูชื่อภู มึงทำอะไรกู ทำไมกูถึงอยู่ในสภาพนี้"ภูเดือดจัดกระทืบบอมบอมอีกครั้ง บอมบอมพยายามลุกขึ้นจนสำเร็จ บอมบอมรีบไปเปิดประตูห้อง เพียงแค่โผล่ศีรษะไปภูกระชากผมบอมบอมจึงหงายหลัง แต่มือของบอมบอมจับประตูไว้ ประตูบานนั้นจึงเปิดออก เป็นจังหวะพอดีท่ากิตเดินผ่านมา กิตเห็นบอมบอมถูกทำร้าย เขาจึงวิ่งเข้าห้องกระโดดถีบภูจนล้มลงฟุบกับพื้น หลังจากนั้นกิตก้มลงต่อยเอกอยู่หลายหมัด ด้วยบอมบอมสงสารร่างของเอกจึงเข้าไปห้าม "พีกิตพอแล้วนั่นไม่ใช่พี่เอก"บอมบอมจับแขนกิตไว้ "มันทำกับบอมบอมอย่างนี้ยังไปสงสารมันอีก"กิตหันหน้ามามองบอมบอมและหันไปมองภูในร่างเอก ที่อยู่ในสภาพเปลือยเปล่า กิตคิดดีไม่ได้เลยเขาแน่ใจทั้งบอมบอมและเอกตามความคิดเขาต้องมีอะไรกัน "บอมบอมกลับห้อง"กิตดึงมือบอมบอมเดินออกจากห้องของเอก ส่วนบอมบอมก็มองภูในร่างเอกตาละห้
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 ตัดใจให้ลืม
บอมบอมพาภูมาส่งที่ห้องแต่เขาไม่ได้เข้าไป เพราะยังกลัวภูอยู่ถ้านอกห้องบอมบอมยังพอหนีได้ แต่ถ้าในห้องบอมบอมหมดทางสู้แน่ เขาจึงไม่มีทางเข้าไปแน่นอน จนกว่าจะแน่ใจว่าภูจะไม่ทำร้ายร่างกายของเขา"เข้าไปในห้องก่อนไหม"ภูชวนทันที่ที่มาถึงหน้าห้องของเขา"ไม่หรอกพรุ่งนี้ค่อยเจอกัน"บอมบอมรีบเดินไปในทันทีเมื่อบอมบอมเข้ามาภายในห้องนอนของเขา บอมบอมก็ครุ่นคิดว่าจะทำอย่างไรกับภูดี เพราะถ้าบอกความจริงไป ภูก็กลับไปที่อนาคตของเขาที่จากมา ถ้าไม่บอกภูก็จะอยู่ที่นี่ตลอดไป เป็นทางที่บอมบอมต้องเลือก ซึ่งบอมบอมก็ยังตัดสิใจไม่ได้ว่าจะทำเช่นไรดีบอมบอมเริ่มแกะเหตุการณ์ที่ผ่านมาทีละเปราะ บอมบอมย้อนนึกไปครั้งแรกที่เขาจากมา คือบอมบอมมาอยู่ในร่างของจ้อยที่หน้าตาเหมือนตัวเอง แต่จ้อยกลับหายไปไม่มีตัวตนทั้งในอดีตและอนาคต เฉกเช่นเดียวกับสุรเดชที่ไปในอนาคตและมิคกี้ก็หายไปแบบไร้ตัวตน แต่เมื่อใดสามารถย้อนกลับไปยังที่จากมา เหตุการณ์ก็ยังอยู่ที่เดิมเวลาไม่ได้เดินไปข้างหน้า ซึ่งตรงนี้ทำให้มิคกี้และจ้อยหยุดอยู่ในห้วงเวลาไหนสักแห่ง เพราะเหตุการณ์ไม่ได้เดินไปข้างหน้า ถ้าบอมบอมกลับไปสู่ในที่จากมา จ้อยก็จะกลับเข้าร่างเดิมของตัวเอ
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 จำใจจากลา
ในระหว่างที่บอมบอมเดินด้วยหัวใจที่บอบซ้ำ ลูกนัทก็วิ่งตามมาไม่ห่างจนถึงหน้าห้องของบอมบอม "เธอไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอที่พี่นภาเข้าไปในห้องกับพี่เอก"ลูกนัทถาม "รู้สึกซิ แต่จะทำอะไรได้ในเมื่อพี่เอกเขาต้องการแบบนั้น เขาผลักเราสองคนออกมาจากห้องแค่นี้เธอยังไม่รู้อีกเหรอ" "รู้สิ รู้ด้วยเราสองคนแย่งพี่เอกกันสุดท้ายโดนแย่งอดทั้งคู่" "เธอคนเดียวมั้งไม่ใช่เราด้วยหรอก"บอมบอมรู้ดีว่านั่นไม่ใช่พี่เอก แต่ใจเขาก็หวั่นไหวแอบหึงหวงร่างกายของเอกอยู่ไม่ใช่น้อย "ใช่ฉันคนเดียว"ลูกนัทพูดจบเดินไปยืนรอนภาหน้าห้อง บอมบอมแอบมองลูกนัทแล้วรู้สึกสงสาร เขาเข้าใจความรู้สึกนั้นได้ดี แต่บอมบอมก็ไม่สามารถช่วยอะไรเลยนอกจากมองเฉยๆ แต่มีสิ่งหนึ่งที่บอมบอมจะทำต่อจากนี้ถ้าเจอลูกนัทอีก จะไม่ต่อปากต่อคำอีก เพราะรู้สึกสงสารลูกนัทที่อกหัก บอมบอมมองดูลูกนัทซักพักก็เข้ามาในห้องของเขาและนั่งคิดว่าจะทำอะไรต่อจากนี้ดี บอมบอมครุ่่นคิดอยู่พักใหญ่จนรู้สึกเครียดเขาเลยหยุดความคิดนั้นไว้ หลังจากนั้นก็อาบน้ำและเข้านอนด้วยความอ่อนล้าจากการเดินทางเมื่อช่วงกลางวันที่ผ่านมา เช้าอีกวันบอมบอมได้ไปหาภูในร่างของเอก ด้วยมีหลายเรื่อ
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 กลับมาด้วยใจที่ร้าวราน
ถึงแม้บอมบอมจะซ้ำรักสักปานใดแต่ชีวิตต้องเดินต่อ บอมบอมจึงกลับมาบ้านด้วยหัวใจที่บอบซ้ำ บอมบอมยืนอยู่หน้าประตูบ้านแต่เช้าตรู่ เขายืนนิ่งนานพอสมควร กว่าที่จะตัดใจเคาะประตูเพื่อเรียกแม่และพ่อ บอมบอมเคาะประตูบ้านสามสี่ครั้งและยืนรอ สักพักสมศรีก็เปิดประตูออกมา "บอมบอมลูกแม่" "แม่"บอมบอมโผเข้ากอดสมศรีผู้เป็นมารดา "ลูกเป็นอะไรไปไม่อยากบวชก็ไม่ต้องกลับมาก็ได้ แค่ลูกทำงานทำการแค่นี้แม่ก็มีความสุข" "ไม่ใช่ครับลูกยังอยากบวชเหมือนเดิม" "ลูกร้องไห้ทำไมใครรังแกลูกของแม่"สมศรีคลายกอดบอมบอมพร้อมปาดน้ำตาที่อาบแก้มของบอมบอม "ใครมาเสียงเอะอะเชียว"สมชายเดินมาตรงประตูบ้าน "ก่อเรื่องอะไรอีกล่ะไอ้จ้อย มึงจะให้กูสบายใจหน่อยไม่ได้เลย"สมชายเห็นน้ำตาของบอมบอมก็พาลนึกไปว่าไปก่อเรื่องก่อราวที่ไหนมาอีก "เปล่าครับ ลูกอกหัก"บอมบอมปาดน้ำตาด้วยตัวเองเพื่อให้เหือดแห้ง "จ้อยลูกแม่ เดี๋ยวแม่ไปสู่ขอผู้หญิงให้หลังจากบวชเสร็จ"สมศรีอมยิ้ม "กูนึกว่าเรื่องอะไรที่แท้อกหัก"สมชายหันหลังกลับแล้วอมยิ้ม เพราะเป็นเรื่องธรรมดาที่อกหักเขาจึงสบายใจขึ้น "เข้าบ้านก่อนลูก ยังไม่สว่างเท่าไรเลยไปนอน
บทล่าสุด
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 ความสุขที่เกิดจากความรัก
บอมบอมมามหาวิทยาลัยแต่เช้าเพราะจะลองไปหาภูอีกสักครั้ง เมื่อมาถึงในมหาวิทยาลัยบอมบอมเดินผ่านคณะบริหารธุรกิจโดยไม่เหลียวมอง มุ่งตรงไปยังคณะวิศวกรรมศาสตร์เพื่อไปหาเอกในร่างภูแต่ความทรงจำของภู พอบอมบอมไปถึงหน้าคณะวิศกรรมศาสตร์เขาก็ยืนนิ่งเพื่อสังเกตการณ์ บอมบอมสอดสายตามองภู ซึ่งเขาก็ไม่เห็นแม้แต่เงา แต่แล้วเขาก็ต้องหันหลังมาดูเพราะได้ยินเสียงที่คุ้นเคย"มายืนแถวนี้มึงมาหาใครวะ"ภูพูดขึ้น"พี่ภู"บอมบอมยิ้มให้"ใครพี่มึง กูไม่มีน้อง อ๋อจำได้ไอ้เสียสติที่มาตะโกนหน้าบ้านเมื่อวานนี่เอง""บอมบอมไม่ได้เสียสติ แต่บอมบอมมาจีบพี่ภูเป็นแฟน"บอมบอมจ้องตาภู"มึงมาจีบกูเหรอ มึงดีอะไรถึงมาจีบกู""ไม่มีดีไม่มาจีบหรอก""จะจีบอย่างไงว่ามาไอ้ปัญญาอ่อน"ภูอดขำบอมบอมไม่ได้"เย็นนี้จะชวนพี่ภูไปหาอะไรกินกัน บอมบอมเลี้ยงเอง ร้านอาหารญี่ปุ่น เกาหลี หรือภัตตาคารหรูๆ ก็ได้ไปไหม""กูไม่ไป กูไม่ได้อดอยาก ถ้ามึงอยากเลี้ยงข้าวกูจริงๆ กูขอให้มึงไปเลี้ยงคนไม่มีจะกิน หัดดูในโซเซียลบ้างที่เขาลงๆ กันไว้น่ะ แล้วมึงก็บริจาคเงินให้เขาไม่ดีกว่าเหรอ ไม่ใช่วันๆ ดูแต่ผู้ชายถอดเสื้อโชว์ซิกแพคในทวิตเตอร์ เตาะผู้ชายไปทั่วมหาลัย"บอมบอม
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 ความรักความทรงจำที่จางหาย
เมื่อบอมบอมกลับมาถึงบ้านเขาก็รีบทำธุระส่วนตัว ไม่ว่าจะอาบน้ำกินข้าวจนเสร็จ หลังจากนั้นบอมบอมรีบขึ้นไปบนห้องนอน แล้วก็ไล่ดูเฟสบุ๊คต่อด้วยอินสตราแกรมของเอก โดยเฉพาะติ๊กต๊อกที่ได้ลงคลิปเพลงยุคเก้าศูนย์ที่เอกร้องไว้ บอมบอมไล่กดถูกใจทุกคลิป ส่วนในอินสตราแกรมบอมบอมก็กดถูกใจทุกภาพที่เป็นภาพเดี่ยว ยิ่งภาพที่เอกกำลังเล่นฟิตเนสบอมบอมจะสนใจเป็นพิเศษ แต่บอมบอมไม่กล้าคอมเม้มอะไรทั้งสิ้น เนื่องด้วยบอมบอมเล่นหลายแอปพลิเคชั่น ในส่วนของเฟสบุ๊คบอมบอมจึงมาเปิดที่โน๊ตบุ๊ค บอมบอมไล่เลื่อนดูรูปเอกตั้งแต่ปัจจุบันย้อนหลังลงไปเรื่อยๆจนถึงรูปตอนเรียนมหาวิทยาลัยอิงฟ้า พอเห็นรูปนี้บอมบอมคิดถึงอดีตทันที บอมบอมจึงนำรูปถ่ายของเอกกับของเขาออกมาดูและมาเทียบกัน ในช่วงเวลานี้บอมบอมมีความสุขมากที่สุด ในส่วนของเอกที่อยู่ในร่างของภูนั้นบอมบอมยอมแพ้ เพราะตัวตนและความทรงจำของภูที่มาอยู่ในจิตวิญญาณของเอกร้ายเกินกว่าที่บอมบอมจะรับมือได้ บอมบอมจึงเลือกที่จะสานต่อความรักกับภูในร่างของเอก ยิ่งเสียงข้อความที่ส่งมาดังขึ้น บอมบอมถึงกับดีใจรีบเปิดอ่านทันที “น้องบอมบอมกดถูกใจอาทุกภาพทุกคลิปทุกแอปเลยนะ”เอกทักมาในเฟสบุ๊ค เพราะเขาสง
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 ตามหาคำสัญญาที่ให้ไว้
หลังจากบอมบอมทราบความจริงจากหลวงพี่จ้อย บอมบอมจึงได้แต่นั่งนิ่งๆบนรถในระหว่างทางกลับบ้าน ซึ่งสร้างความแปลกใจให้ก็อตเป็นอย่างมาก เพราะโดยปกตินิสัยของบอมบอมจะพูดไม่หยุดหย่อนจบเรื่องโน้นพูดเรื่องนี้ต่อเนื่องไม่จบสิ้น แต่ถ้าบอมบอมหยุดพูดเมื่อไรนั่นแหละปัญหาที่ก็อตอยากรู้ อยากจะช่วยเหลือบอมบอมเพราะตั้งแต่ออกจากวัดมา บอมบอมไม่พูดจาอะไรแม้แต่คำเดียว ช่วงแรกก็อตเห็นบอมบอมเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่แต่หลังจากนั้นไม่แตะอีกเลย ที่เป็นเช่นนั้นไม่ว่าจะเป็นเบอร์โทร เพื่อนในแอปพลิเคชั่นก็ได้หายไปหมด บอมบอมหาเท่าไรก็หาไม่เจอ ยิ่งทำให้บอมบอมเชื่อคำของหลวงพี่จ้อยมากขึ้นกว่าเดิม “บอมบอมเป็นอะไรไปหรือเปล่า ตั้งแต่ออกมาจากวัดแล้วเงียบไปเลย” “ไม่มีอะไรหรอกครับพี่ก็อต แค่เหงาๆคิดถึงบ้าน” “มาแค่สองวันเองคิดถึงบ้านหรือคิดถึงใครเอ่ยพี่คนนี้อยากรู้ซะแล้ว ใครกันหนอที่ทำให้บอมบอมของพี่เป็นได้ขนาดนี้” “ไม่มีใครหรอกครับพี่ก็อต บอมบอมก็เป็นของบอมบอมอย่างนี้แหละ อารมณ์ของบอมบอมมมักขึ้นๆลงๆตามสกานการณ์” “พี่เป็นห่วงบอมบอมเห็นบอมบอมเงียบไปเลย ปกติพูดไม่หยุดแต่พี่ก็ชอบฟังอยากให้บอมบอมพูดเยอะๆจะได้ลืมเรื่องที่กลุ้
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 ปาฎิหารย์
ก็อตได้พาบอมมาที่วัดหลวงพี่จ้อยบวชอยู่และเป็นเจ้าอาวาส เมื่อก็อตจอรถภายในวัดซึ่งมีผู้คนมากมายมาร่วมบวชพระใหม่ บอมบอมจึงลงมาดูคนเดียว และให้ก็อตนั่งรออยู่ในรถ เพราะบอมบอมอยากหาหลวงพี่จ้อย เพราะว่าถ้าชวนก็อตไปด้วยก็ไม่สะดวกที่จะคุยเรื่องราวๆต่าง บอมบอมเดินไปเรื่อยๆจนถึงที่โบสถ์เห็นผู้คนมากหน้าหลายตาเดินวนรอบโบสถ์ ซึ่งเมื่อเขาเห็นนาคที่กำลังจะบวชเป็นพระ บอมบอมก็รู้สึกคุ้นหน้าทันที และมองต่อไปอีกซึ่งเห็นชายหญิงวัยสี่สิบกว่าเดินตามมา ซึ่งบอมบอมจำฝ่ายชายได้ทันที นั่นคือธงเพื่อนสนิทของเขา ที่ปัจจุบันมีลูกชายโตเป็นหนุ่มถึงวัยบวชแล้ว บอมบอมยิ้มและอนุโมทนาสาธุยกมือไหว้ “หนุ่มเป็นเพื่อนธันเหรอ ทำไมไม่เข้าไปเดินรอบโบสถ์กับนาคล่ะ” “ไม่ล่ะครับเดี๋ยวกลับแล้วครับ”บอมบอมพูดแล้วยิ้มอย่างเบิกกว้าง เพราะนั่นคือพ่อแม่ของจ้อย ในวัยหกสิบกว่าๆที่กำลังจะเข้าไปร่วมเดินในขบวนบวชนาค “ถ้างั้นลุงกับป้าไปก่อนนะ”สมศรีพูดขึ้น “เดี๋ยวก่อนแม่ ไอ้หนุ่มนี่หน้าคุ้นๆนะ”สมชายพูดขึ้น “เด็กเดี๋ยวนี้หน้าเหมือนกันทั้งนั้นแหละ”สมศรีเอ่ยแล้วยิ้ม “ครับ”บอมบอมยิ้ม “หนูเคยบวชหรือยัง”สมศรีถาม “บวชแล้วครับ” “บวชกี่วั
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 คำสัญญาใต้ต้นมะม่วง
บอมบอมโกหกคำโตและใช้ก็อตเป็นเครื่องมือพามาที่เพชรบูรณ์ ที่แรกที่บอมบอมให้ก็อตพามานั่นคือบ้านสุรเดช ซึ่งเขาก็ไม่แน่ใจว่าสุรเดชยังอยู่หรือเปล่า แต่เขาก็สุ่มมาเพื่อหาเพื่อนรักในวัยอดีต เพราะเคยสัญญากันไว้ว่าจะกลับมาหา แต่บอมบอมไม่สามารถกลับมาหาสุรเดชในวัยหนุ่มหลังจากนี้ด้อีก บอมบอมจึงต้องมาหาสุรเดชเพื่อบอกเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้สุรเดชรับรู้ และบอมบอมให้ก็อตรออยู่ที่รถข้างรั้วของบ้านสุรเดช เมื่อบอมบอมมาถึงบ้านสุรเดชในพื้นที่เดิม แต่บ้านนั้นเปลื่ยนรูปทรงไปมากตามยุค บ้านแต่ก่อนเป็นบ้านสองชั้นที่เป็นไม้อยู่ชั้นบน แต่มาในคราวนี้เป็นบ้านปูนสองชั้นที่ดูสวยงามกว่าแต่ก่อนอย่างมาก บอมบอมกดกริ่งหน้าบ้านสองสามครั้ง สักพักก็มีหนุ่มใหญ่เดินมาที่ประตูรั้ว เพียงเห็นห่างๆบอมบอมก็จำได้ทันทีว่าเป็นสุรเดชเพื่อนรักในวัยเรียน เมื่อเขาเดินมาถึงกับตะลึงงงงันอึ้งตาค้าง “สุรเดชใช่ไหม”บอมบอมถามเพื่อความแน่ใจ เพราะบอมบอมจำได้ว่าสุรเดชมีน้องอยู่อีกหนึ่งคน ที่หน้าตาไม่ได้แตกต่างกันมากเท่าไร “บอมบอมใช่ไหม”สุรเดชก็ไม่แน่ใจเพราะบอมบอมหายไปนาน “ใช่ บอมบอมในปัจจุบันที่ทะลุไปในอดีตที่อยู่ในร่างจ้อย” “เข้ามาก่
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 นายตามตื้อกับหนุ่มปากแซ่บ2
เอกสัมผัสดูดดื่มบอมบอมจนอิ่มเอม ไล้เลื่อนสัมผัสซอกคอไซร้ดมจนสุขใจทั่วทุกทาง ริมฝีปากของเอกดอมดมลงมาถึงเนินอก พบเห็นปทุมถันอันน้อยนิดสีชมพู เอกใช้ริมฝีปากสัมผัสอย่างออกรสชาติ ตวัดลิ้นไล้เวียนวนขบเบาๆ ส่วนอีกมือจับอีกข้างขย้ำขยี้บอมบอมอย่างอ่อนละมุน บอมบอมหายใจถี่ด้วยความกระหายใคร่สวาท เสียวสะท้านแวบในกายขนลุกด้วยความสยิว เอกเปลี่ยนสลับข้างให้สมดุลหมุนลิ้นเนินอกจนบอมบอมครางเสียงแผ่วเบา บอมบอมทนความใคร่กระหายไม่ไหว เพราะตอนนี้บอมบอมเร่าร้อนสวาทอยากจะถวายกายให้เอกไว้เชยชม “พอก่อน”บอมบอมพูดเสียงกระเส่า “เดี๋ยวบอมบอมทำต่อ” เอกพลิกร่างนอนหงายแผ่หลาอ้าขากว้างสุดๆสองมือรองศีรษะให้สูงขึ้น บอมบอมประกบริมฝีปากของเอกดูดดื่มอย่างหิวกระหายใคร่อยาก พออิ่มเอมเปลื่ยนมาดอมดมซอกคอของเอกที่มีกลิ่นเหงื่อ ที่เสริมสร้างอารมณ์ใคร่รักอย่างหนัก บอมบอมเลื่อนริมฝีปากมาที่รักแร้ของบอมบอมเขาดอมดมอย่างสุขใจ ที่ยังมีกลิ่นน้ำหอมผสมกลิ่นกายที่แสนเร่าร้อน “ไปเอามาจากไหนดมรักแร้พี่”เอกรู้สึกจักกะเดียมแต่ก็ชอบเพราะปนเสียวด้วย “ทุกส่วนของพี่เอกเป็นของบอมบอมต้องสำรวจให้หมด” “เอาที่สบายใจ” บอมบอมเปลื่ยนมาไล่ส
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 นายตามตื้อกับหนุ่มปากแซ่บ1
เมื่อเอกเก็บกีต้าร์เสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาจึงเดินมาที่ข้างเตียง"พี่ไม่ค่อยมีอารมณ์ช่วยหน่อย เมื่อบอมบอมไม่มาหาพี่เลยใช้มือหลายรอบ""ช่วยทำอะไร""อม"เอกถอดเสื้อและกางเกงออกจนเผยเห็น ท่อนเอ็นกับไข่ห้อยโตงเตง ส่วนบอมบอมเห็นแล้วต้องกลืนน้ำลายหลายอึก"ได้เลย"บอมบอมเดินไปหาเอกแล้วนั่งคุกเข่าบอมบอมใช้มือจับโคนท่อนเอ็น แล้วรูดส่วนปลายลงจนเผยเห็นความชมพูส่วนหัวและรอยหยัก บอมบอมอดใจไม่ไหว ใช้ริมฝีปากสัมผัสส่วนหัวจนทั่ว ไล้เลียตวัดวนจนรอบรอยหยัก หลังจากนั้นค่อยๆใช้ริมฝีปากแตะส่วนปลายท่อนเอ็น ค่อยๆขยับให้ส่วนปลายท่อนเอ็นเข้าไปภายในปากจนถึงรอยหยัก หลังจากนั้นบอมบอมดูดปล่อยตวัดลิ้นสัมผัสส่วนหัวที่อยู่ภายในปากไปมา จนทำให้เอกเผยครางออกมาด้วยความสยิวท่อนเอ็น"อ่า อ่า อ่าส์"ยิ่งบอมบอมรูดริมฝีปากท่อนเอ็นขึ้นลงจนสัมผัสจุดเสียวที่รอยหยัก เอกถึงกับแอ่นไปข้างหน้าจับศีรษะบอมบอมไว้"หยุดก่อนพี่ทำเอง"เอกดึงท่อนเอ็นออกเกือบสุด หลังจากนั้นดันเข้าจนสุดโคน เอกโยกเข้าออกอย่างช้าๆยิ่งท่อนเอ็นขูดกับริมฝีปากเอกเสียวทั่วลำ"เดี๋ยวนี้ทำเก่งขึ้นนะไม่โดนฟันเลย หรือว่าทำบ่อยจนเป็นผู้เชี่ยวชาญ"บอมบอมอยากเถียงใจจะขาด แต่ก
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 ตามง้อหนุ่มปากแซ่บ
บอมบอมวิ่งตามเอกจนทันตรงหน้ามหาวิทยาลัย ซึ่งเอกยืนรอรถประจำทางอยู่ จึงทำให้บอมบอมตามไปได้ทัน เอกนั้นรู้สึกโกรธบอมบอมมากที่มีผู้ชายหลายคนเข้ามาพัวพัน เขาอยากเป็นหนึ่งเดียวของบอมบอม"พี่เอกจะไปไหน คืนนี้เรามีนัดกันว่าจะไปเที่ยว"บอมบอมหอบเหนื่อยหายใจเสียงดัง"พี่ไม่ไปพี่จะกลับบ้านไปทำใจ ว่าคนที่พี่รักคนนั้นควบสาม ยังไม่รวมในอดีตนับสิบ""พี่เอกเห็นบอมบอมเป็นนางแพศยาหรือไง"บอมบอมมีสีหน้าไม่พอใจคำพูดของเอก"แพศยาน้อยไป พี่ไม่อยากพูดอะไรเยอะกลัวบอมบอมอาย"เอกเห็นคนรอรถประจำทางเยอะจึงใส่นิดหน่อย"พี่เอกนั่น พี่ก็อตลูกพี่กิตก็เพื่อนพี่เอกนี่""ไม่ใช่เพื่อนหรอกคู่แข่งต่างหาก แต่มันสู้พี่ไมได้เพราะบอมบอมเลือกพี่""ก็นั่นไงบอมบอมเลือกพี่ ตอนนี้บอมบอมก็เลือกพี่""ไม่เชื่อหรอกอย่ามาพูดให้ตัวเองดูมีคุณค่า""พี่เอกนี่ก็ขี้งอนขี้น้อยใจบอมบอมขี้เกียจง้อแล้วนะ""ใช่สิ พี่มันไม่มีดีอะไรสักอย่างแถมเป็นภาระให้บอมบอมทั้งอดีตและปัจจุบัน ต่อไปนี้พี่จะอยู่ด้วยตัวของพี่เองไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกันอีก""พี่เอกไปกันใหญ่แล้ว พูดไปเรื่อยพี่ไม่ใช่ภาระของบอมบอมพี่คือคนรักของบอมบอม"ในขณะเดียวกันนั้นก็อตก็มาได้ยินคำพูดนี้พอ
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 เสน่หเกินต้าน
"เชื่อแล้วจร้าพี่เอกหล่อที่สุด" "แต่คงหล่อน้อยกว่ามิคกี้ ภาพนั้นหวานเชียว แล้วทำไมต้องนอนถ่ายกันบนเตียง" "บอมบอมไม่ได้ถ่าย มิคกี้เขาถ่ายเอง"บอมบอมนึกได้ทันทีว่าเป็นสุรเดชที่ถ่าย "แล้วทำไมต้องถอดเสื้อด้วยทำอะไรกัน อยู่กับผู้ชายสองต่อสองจะให้เชื่อได้อย่างไรว่าไม่ได้อึ๊บกัน" "พี่เอกจะดูถูกบอมบอมมากเกินไปแล้วนะ บอมบอมไม่ได้ง่ายขนาดนั้น" "แต่ก็ไม่อยากไม่ใช่เหรอ อ่อยพี่จนหลงหัวปลักหัวปลำ" "ใครหลงกันแน่ บอมบอมหลงพี่เอกมากกว่ามั้ง" "ไม่ต้องมาแก้ตัว คงอยากเก็บผู้ชายทั้งโลกไว้คนเดียวมั้ง" "ถ้าเก็บได้เก็บแล้วไม่ให้เหลือเลย พอใจหรือยัง" "ไม่พอใจ คำอธิบายยังไม่ชัดเจน" "แล้วจะให้บอมบอมทำอย่างไงพี่เอกจะเชื่อบอมบอม" "ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น พี่ไม่มีวันเชื่อใจบอมใจบอมหรอก แต่พี่รักบอมบอมพี่ยอมได้พี่จะทน " "โอเค บอมบอมเข้าใจแล้ว"บอมบอมทั้งงงทั้งขำเอก "ดีมาก แล้วจะมาหาพี่ไหมคืนนี้ยังไม่ดึกเลย" "พี่เอกจะให้บอมบอมไปทำไม" "ก็มาทำอะไรกันไงพี่อยากมากเลย" "พี่เอกบ้าไปใหญ่แล้ว ไปไม่ได้ใช้มือช่วยไปก่อน" "ไม่มาก็ไม่เป็นไร ถ้างั้นแค่นี้พี่เข้าห้องน้ำก่อน" บอมบอม
![What is a divorce? [Mpreg]](https://acfs1.goodnovel.com/dist/src/assets/images/book/43949cad-default_cover.png)
