MasukShare
กลับมาด้วยใจที่ร้าวราน
Terakhir Diperbarui:
2024-11-05 10:16:55Bab terkait
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 สิ้นหวัง
ธงได้อยู่กินข้าวเย็นกับบอมบอมตามคำเชิญ เพราะบอมบอมมีหลายเรื่องราวจะเล่าให้ธงฟัง โดยเฉพาะเรื่องเอกพี่รหัสของเขา "กับข้าวอร่อยมากเลยครับป้า"ธงชมอย่างจริงใจ "ถ้าอร่อยก็มาบ่อยๆก็ได้"สมศรียิ้มให้ธงอย่างเอ็นดู เพราะเธอคาดคิว่านี่แหละลูกเขย ถึงแม้จะผิดหวังอดได้ลูกสะใภ้เธอก็พร้อมรับได้เสมอ "มาบ่อยๆเปลือง"บอมบอมพูดขึ้นแซวธง "จ้อยพูดอย่างนี้กับธงได้อย่างไร ไม่ให้รักษาน้ำใจกันเลย"สมศรีพูด "นี่แม่ เด็กเขาแซวกันอย่าจริงจัง"สมชายพูดขึ้น "ครับป้า ผมกับจ้อยไม่ถือสากันหรอก" "ได้ไงลูกเมื่อก่อนใช่ แต่เดี๋ยวนี้แม่ว่า เอ่อ"สมศรีอ้ำอึ้ง "แม่"สมชายเรียกเตือนสติ "นี่ไงหัวปลาซ่อนจ้อยชอบกิน"ธงตักหัวปลาซ่อนใส่จานบอมบอม "ใครเขาชอบกินทำไมไม่ตักพุงปลามา ไม่รู้เรื่องอะไรเลย"บอมบอมพูดขี้น "พุงปลาต้องให้ป้ากิน"ธงตักพุงปลาให้สมศรี "เล่นกันเป็นเด็กน้อย"สมชายเสียงเข้ม "เดี๋ยวแม่จะกินเอง"สมศีรตักพุงปลาใส่ปาก "กิน อย่ามัวเล่น"สมชายเส
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 ปัจจุบันและอดีตมิหวนคืนมา
วันนี้เป็นแรกของการมาอยู่วัดของบอมบอม สมชายกับสมศรีได้พาบอมบอมมาฝากไว้กับหลวงพ่อ ซึ่งเป็นวัดที่อยู่ในหมู่บ้าน "นมัสการครับหลวงพ่อ" สมชายและสมศรีรวมทั้งบอมบอมได้ก้มลงกราบหลวงพ่อที่ชาวบ้านนับถือ เพราะท่านเคร่งครัดในวินัยของสงฆ์ ซึงในสมัยหนุ่มท่านได้ออกธุดงค์มาหลายปี "มาไกลนะเราน่ะ"หลวงพ่อมองไปที่บอมบอม "ไม่ไกลหรอกครับหลวงพ่อสองสามโลเอง"สมชายพูด หลวงพ่อท่านไม่พูดอะไรต่อได้แต่มองบอมบอมด้วยสายตาเป็นมิตร ส่วนบอมบอมนั้นแปลกใจกับคำพูดขอหลวงพ่อแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา "ผมฝากลูกชายด้วยนะครับ" "ลูกชายของโยมเหรอ" "ใช่ครับ ลูกชายของผมเอง" "โยมคิดว่าใช่ อาตมาก็ว่าตามนั้น" "ผมกะว่าจะให้ลูกชายบวชสักหนึ่งพรรษาครับ" "เวลาเป็นเรื่องอนาคตอย่าพึ่งกะเกณฑ์อะไรเลยโยม" “ครับ หลวงพ่อ เมื่อสมชายและสมศรีพาบอมบอมมาฝากหลวงพ่อไว้ที่วัดเสร็จแล้ว ส่วนตัวสมศรีและสมชายก็ต้องกลับไปบ้านเพื่อเตรียมงานบวช ที่จัดอย่างยิ่งใหญ่ให้สมกับลูกชายคนเดียว ก่อนที่จะกลับทั้งสองได้พูดคุยกับบอมบอมอยู่หลายเรื่อง "อยู่ที่วัดแล้วก็ทำตามที่หลวงพ่อท่านบอก อย่านอกลู่นอกทางรู้ไหม"สมชายพูด "ครับพ่อ ไม่ต
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 ความจริงที่แสนเจ็บปวดรวดร้าว
ในระหว่างบอมบอมกำลังคิดเรื่องที่มาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร เขาได้ยินเสียงประตูห้องก็เปิดออก บอมบอมรีบหันไปมองที่ประตูทันที และคนที่ยืนอยู่หน้าประตูก็เป็น วิกานดากับมงคลซึ่งเป็นพ่อแม่ของเขาเอง พร้อมกับคนขับรถในบ้านของบอมบอม “พ่อแม่”บอมบอมรีบเดินเข้าไปหา “เพลี้ยะ ไอ้ลูกเวร”มงคลตบหน้าบอมบอม “พ่อตบบอมบอมทำไม”บอมบอมใช้มือลูบที่แก้มเพราะรู้สึกเจ็บ “คุณใจเย็นๆลูกเจ็บ”วิกานดาเดินเข้าไปหาบอมบอมใกล้ๆ “ยังมีหน้ามาถามอีก ดูผลงานของเอ็ง พาเพื่อนเลวมามั่วสุมในคอนโดของพ่อ ที่ผ่านมายังทำลายชื่อเสียงพ่อแม่ไม่พออีกเหรอ” “บอมบอมไม่ได้ทำอะไรเลยพ่อ แม่ครับพ่อเป็นอะไรทำไมมาว่าบอมบอมอย่างนี้”บอมบอมรู้สึกแปลกใจกับเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างมากและคิดไม่ออกว่าอะไรเกิดขึ้นก่อนหน้านี้ที่เขาจากมา “เอ็งทำอะไรไว้รู้ดีแก่ใจ กลับบ้าน ถ้าวันนี้ไม่กลับบ้านตัดขาดกัน”มงคลส่งเสียงดัง “ครับ ผมก็ต้องกลับอยู่แล้วนี่”บอมบอมรับปากโดยที่ไม่รู้ว่าอะไรเกิดขึ้นกับตัวเองแม้แต่น้อย “ดีแล้วลูกกลับบ้านเรากันเถอะ”วิกานดาเข้าไปประครองบอมบอม มงคลและวิกานดาพาบอมบอมลงจากคอนโด มาที่รถและปล่อยให้คนขับรถจัดการกับคนที่เหลือใ
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 ตามหารักแท้
บอมบอมมาเรียนแต่เช้า เพียงเขาเดินเข้ามหาวิทยาลัยก็มีสายตาหลายคู่จ้องมองเขาแต่บอมบอมไม่สน บอมบอมมองหาบิวเพื่อนสนิทว่านั่งอยู่ไหน ซึ่งไม่นานบอมบอมก็เห็นบิวนั่งที่ซุ้มหน้าคณะ บอมบอมจึงรีบเดินไปหาในทันที่ เมื่อบอมบอมไปถึงบิวกำลังก้มหน้าอ่านหนังสือ "บิว"บอมบอมเรียก เมื่อบิวได้ยินเสียงที่คุ้นเคยเขาจึงเงยหน้าขึ้น บิวมีสีหน้าตกใจ้มื่อได้สติเขาจึงเบะปากทันที "เราขอโทษทุกเรื่องที่เราทำลงไป จะให้เราทำอะไรเรายอมทุกอย่าง"บอมบอมตีสีหน้าเศร้า "ได้ ออกไปจากชีวิตเราไม่ต้องมายุ่งเกี่ยวกันอีก"บิวมีสีหน้าที่จริงจัง และเขาตั้งใจไว้แล้วว่าจะไม่มีวันให้อภัยบอมบอมเด็ดขาด "ทำไมบิวพูดอย่างงั้นเราเพื่อนกันตั้งแต่อนุบาลแล้ว" "มันจบแล้วบอมบอม ตอนแรกเราก็นึกว่านายเสียสติเพราะเป็นลม หรือไม่ผีเขาอย่างแม่เราบอก แต่นานไปเรารู้ว่าเป็นสันดานนาย แต่แอ๊บใสซื่อน่ารัก ที่ไหนได้เน่าใน ทำตัวราคาแพงแต่จิตใจตลาดล่าง" "นั่นมันไม่ใช่ตัวเรา บิวเดี๋ยวเราจะเล่าให้ฟังทุกอย่าง" "พอเถอะ ไม่ต้องมาแก้ตัว นายบอกเราเองไม่ใช่เหรอที่เราคบกันนาย เพราะอยากกินนาย รู้ไหมเราเสียใจมาก ความเป็นเพื่อนของเรามันจบตั้งแต่วันนั้นแล้ว นายดูถูกเรา
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 แฟนข้าใครอย่าแตะ
"คุณหนูบอมบอมจะไปไหน"คนขับรถของบอมบอมวิ่งตามมาทันพอดี เพราะเขาดูเหตุการณ์ตลอดเวลา "คือ ก็จะกลับบ้านนี่แหละ" "ถ้ากลับเชิญทางนี้ครับคุณหนู" "เอ่อ ไปพี่เอก"บอมบอมดึงมือเอกตามมา ซึ่งเอกก็เดินตามแต่โดยดี เพราะบนโลกใบใหม่ของเขา เอกไว้ใจเพียงบอมบอมคนเดียว "คุณหนูจะพาเพื่อนไปด้วยไม่ได้นะครับ เพราะคุณท่านสั่งไว้ห้ามคุณหนูยุ่งเกี่ยวกับเพื่อนทุกคนครับ" "คุณพ่อไม่มีสิทธิ์มาบังคับเรา ไปเถอะพี่เอกขึ้นรถ" "ไม่ได้นะครับคุณหนู เห็นใจผมด้วยนะครับ" "บอมบอม วันหลังเราค่อยคุยกันก็ได้ พี่ก็ยังอยู่ที่นี่แหละไม่ได้ไปไหน"เอกพูด "อุปสรรคเยอะจริงอุตส่าห์ตามจนเจอ ก็ได้ พี่มีเบอร์โทรไหม เฟส ไลน์ ไอจีด้วย" "มี พี่กำลังหัดเล่นอยู่พอดี น้องบิวเป็นคนสอนพี่เอง"เอกหันไปมองที่บิว "ต่อไปไม่ต้องให้ใครสอนนะ บอมบอมจะสอนพี่เองคนอื่นไว้ใจไม่ได้ เอามือถือมาให้บอมบอมเดี๋ยวนี่"บอมบอมแบมือ เอกจึงนำมือถือยื่นให้บอมบอม "พี่ภูมือถือมันเป็นโลกส่วนตัวของพี่ อย่าให้ใครเอาไปเล่นระวังตัวไว้ด้วย"บิวพูดขึ้น "พี่ไว้ใจบอมบอมเรารู้จักกันมานานแล้ว" "รู้จักกันตอนไหนอย่าไปเชื่อมัน บิวรู้จักนิสัยมันดีบอมบอมมันบ้าผู้ชาย" "เพื่อนกันไม
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 ตามล่าหาความจริง
ภูในร่างเอกได้ชวนบอมบอมเข้ามาในห้องของวิกานดา เพื่อเช็คอาการคอมพิวเตอร์เพราะจะได้สนธนาสะดวกขึ้น "ต่อไปไม่ต้องเรียกอาว่าภูหรือเอกเรียกว่าวิน เพราะอาเปลื่ยนชื่อใหม่ตั้งแต่จากกับบอมบอมในอดีตโน้นแล้วจะได้ไม่สับสน" "ครับ อาเคยคิดที่จะกลับเข้าร่างเดิมไหมครับ" "คิดซิ หาพยายามฟังเพลงปาฏิหารย์จนติดอยู่ในหัวก็ยังอยู่ที่เดิม เพราะยี่สิบกว่าปีที่แล้วตัวอาในอนาคตยังไม่เกิดเลย อาทำอะไรไม่ได้นอกจากอยู่ในร่างเอก ใช้ชีวิตเหมือนคนทั่วไปแต่งงานกับนภามีลูกมีครอบครัวลูกอาก็อายุไล่ๆกับบอมบอมนี่แหละ จนตอนนี้อาไม่อยากกลับเข้าร่างเดิม แต่ห้วงเวลาในอดีตของอาอยากเข้าร่างเดิม ซึ่งอาคิดแล้วถ้าเกิดกลับมาได้ ในปัจจุบันนี้อาก็ยังเป็นภูนักศึกษาที่เรียนอยู่คณะวิศวกรรม ส่วนนภาอาจจะแต่งงานกับเอกหรือใครก็ได้ ซึ่งอาไม่อยากให้เป็นเช่นนั้น อาคิดว่าบอมบอมก็คงไม่อยากให้เอกกลับไปในอดีตเช่นกันใช่ไหม เพราะเอกในปัจจุบันเขาก็อายุเท่าอาทำงานที่นี่ เป็นไปได้ยากที่บอมบอมจะสมหวัง แต่ถ้าเอกยังอยู่ในร่างอาในยุคนี้ด้วยแล้ว ความรักของบอมบอมก็ไม่น่ามีปัญหา" "ใช่ครับอาวิน แต่ปัญหาคือพี่เอกอยากกลับนะซิ ถ้าพี่เอกกลับทุกอย่างก็จะเปลื่ยนไ
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 เสน่หเกินต้าน
"เชื่อแล้วจร้าพี่เอกหล่อที่สุด" "แต่คงหล่อน้อยกว่ามิคกี้ ภาพนั้นหวานเชียว แล้วทำไมต้องนอนถ่ายกันบนเตียง" "บอมบอมไม่ได้ถ่าย มิคกี้เขาถ่ายเอง"บอมบอมนึกได้ทันทีว่าเป็นสุรเดชที่ถ่าย "แล้วทำไมต้องถอดเสื้อด้วยทำอะไรกัน อยู่กับผู้ชายสองต่อสองจะให้เชื่อได้อย่างไรว่าไม่ได้อึ๊บกัน" "พี่เอกจะดูถูกบอมบอมมากเกินไปแล้วนะ บอมบอมไม่ได้ง่ายขนาดนั้น" "แต่ก็ไม่อยากไม่ใช่เหรอ อ่อยพี่จนหลงหัวปลักหัวปลำ" "ใครหลงกันแน่ บอมบอมหลงพี่เอกมากกว่ามั้ง" "ไม่ต้องมาแก้ตัว คงอยากเก็บผู้ชายทั้งโลกไว้คนเดียวมั้ง" "ถ้าเก็บได้เก็บแล้วไม่ให้เหลือเลย พอใจหรือยัง" "ไม่พอใจ คำอธิบายยังไม่ชัดเจน" "แล้วจะให้บอมบอมทำอย่างไงพี่เอกจะเชื่อบอมบอม" "ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น พี่ไม่มีวันเชื่อใจบอมใจบอมหรอก แต่พี่รักบอมบอมพี่ยอมได้พี่จะทน " "โอเค บอมบอมเข้าใจแล้ว"บอมบอมทั้งงงทั้งขำเอก "ดีมาก แล้วจะมาหาพี่ไหมคืนนี้ยังไม่ดึกเลย" "พี่เอกจะให้บอมบอมไปทำไม" "ก็มาทำอะไรกันไงพี่อยากมากเลย" "พี่เอกบ้าไปใหญ่แล้ว ไปไม่ได้ใช้มือช่วยไปก่อน" "ไม่มาก็ไม่เป็นไร ถ้างั้นแค่นี้พี่เข้าห้องน้ำก่อน" บอมบอม
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 ตามง้อหนุ่มปากแซ่บ
บอมบอมวิ่งตามเอกจนทันตรงหน้ามหาวิทยาลัย ซึ่งเอกยืนรอรถประจำทางอยู่ จึงทำให้บอมบอมตามไปได้ทัน เอกนั้นรู้สึกโกรธบอมบอมมากที่มีผู้ชายหลายคนเข้ามาพัวพัน เขาอยากเป็นหนึ่งเดียวของบอมบอม"พี่เอกจะไปไหน คืนนี้เรามีนัดกันว่าจะไปเที่ยว"บอมบอมหอบเหนื่อยหายใจเสียงดัง"พี่ไม่ไปพี่จะกลับบ้านไปทำใจ ว่าคนที่พี่รักคนนั้นควบสาม ยังไม่รวมในอดีตนับสิบ""พี่เอกเห็นบอมบอมเป็นนางแพศยาหรือไง"บอมบอมมีสีหน้าไม่พอใจคำพูดของเอก"แพศยาน้อยไป พี่ไม่อยากพูดอะไรเยอะกลัวบอมบอมอาย"เอกเห็นคนรอรถประจำทางเยอะจึงใส่นิดหน่อย"พี่เอกนั่น พี่ก็อตลูกพี่กิตก็เพื่อนพี่เอกนี่""ไม่ใช่เพื่อนหรอกคู่แข่งต่างหาก แต่มันสู้พี่ไมได้เพราะบอมบอมเลือกพี่""ก็นั่นไงบอมบอมเลือกพี่ ตอนนี้บอมบอมก็เลือกพี่""ไม่เชื่อหรอกอย่ามาพูดให้ตัวเองดูมีคุณค่า""พี่เอกนี่ก็ขี้งอนขี้น้อยใจบอมบอมขี้เกียจง้อแล้วนะ""ใช่สิ พี่มันไม่มีดีอะไรสักอย่างแถมเป็นภาระให้บอมบอมทั้งอดีตและปัจจุบัน ต่อไปนี้พี่จะอยู่ด้วยตัวของพี่เองไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกันอีก""พี่เอกไปกันใหญ่แล้ว พูดไปเรื่อยพี่ไม่ใช่ภาระของบอมบอมพี่คือคนรักของบอมบอม"ในขณะเดียวกันนั้นก็อตก็มาได้ยินคำพูดนี้พอ
Bab terbaru
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 ความสุขที่เกิดจากความรัก
บอมบอมมามหาวิทยาลัยแต่เช้าเพราะจะลองไปหาภูอีกสักครั้ง เมื่อมาถึงในมหาวิทยาลัยบอมบอมเดินผ่านคณะบริหารธุรกิจโดยไม่เหลียวมอง มุ่งตรงไปยังคณะวิศวกรรมศาสตร์เพื่อไปหาเอกในร่างภูแต่ความทรงจำของภู พอบอมบอมไปถึงหน้าคณะวิศกรรมศาสตร์เขาก็ยืนนิ่งเพื่อสังเกตการณ์ บอมบอมสอดสายตามองภู ซึ่งเขาก็ไม่เห็นแม้แต่เงา แต่แล้วเขาก็ต้องหันหลังมาดูเพราะได้ยินเสียงที่คุ้นเคย"มายืนแถวนี้มึงมาหาใครวะ"ภูพูดขึ้น"พี่ภู"บอมบอมยิ้มให้"ใครพี่มึง กูไม่มีน้อง อ๋อจำได้ไอ้เสียสติที่มาตะโกนหน้าบ้านเมื่อวานนี่เอง""บอมบอมไม่ได้เสียสติ แต่บอมบอมมาจีบพี่ภูเป็นแฟน"บอมบอมจ้องตาภู"มึงมาจีบกูเหรอ มึงดีอะไรถึงมาจีบกู""ไม่มีดีไม่มาจีบหรอก""จะจีบอย่างไงว่ามาไอ้ปัญญาอ่อน"ภูอดขำบอมบอมไม่ได้"เย็นนี้จะชวนพี่ภูไปหาอะไรกินกัน บอมบอมเลี้ยงเอง ร้านอาหารญี่ปุ่น เกาหลี หรือภัตตาคารหรูๆ ก็ได้ไปไหม""กูไม่ไป กูไม่ได้อดอยาก ถ้ามึงอยากเลี้ยงข้าวกูจริงๆ กูขอให้มึงไปเลี้ยงคนไม่มีจะกิน หัดดูในโซเซียลบ้างที่เขาลงๆ กันไว้น่ะ แล้วมึงก็บริจาคเงินให้เขาไม่ดีกว่าเหรอ ไม่ใช่วันๆ ดูแต่ผู้ชายถอดเสื้อโชว์ซิกแพคในทวิตเตอร์ เตาะผู้ชายไปทั่วมหาลัย"บอมบอม
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 ความรักความทรงจำที่จางหาย
เมื่อบอมบอมกลับมาถึงบ้านเขาก็รีบทำธุระส่วนตัว ไม่ว่าจะอาบน้ำกินข้าวจนเสร็จ หลังจากนั้นบอมบอมรีบขึ้นไปบนห้องนอน แล้วก็ไล่ดูเฟสบุ๊คต่อด้วยอินสตราแกรมของเอก โดยเฉพาะติ๊กต๊อกที่ได้ลงคลิปเพลงยุคเก้าศูนย์ที่เอกร้องไว้ บอมบอมไล่กดถูกใจทุกคลิป ส่วนในอินสตราแกรมบอมบอมก็กดถูกใจทุกภาพที่เป็นภาพเดี่ยว ยิ่งภาพที่เอกกำลังเล่นฟิตเนสบอมบอมจะสนใจเป็นพิเศษ แต่บอมบอมไม่กล้าคอมเม้มอะไรทั้งสิ้น เนื่องด้วยบอมบอมเล่นหลายแอปพลิเคชั่น ในส่วนของเฟสบุ๊คบอมบอมจึงมาเปิดที่โน๊ตบุ๊ค บอมบอมไล่เลื่อนดูรูปเอกตั้งแต่ปัจจุบันย้อนหลังลงไปเรื่อยๆจนถึงรูปตอนเรียนมหาวิทยาลัยอิงฟ้า พอเห็นรูปนี้บอมบอมคิดถึงอดีตทันที บอมบอมจึงนำรูปถ่ายของเอกกับของเขาออกมาดูและมาเทียบกัน ในช่วงเวลานี้บอมบอมมีความสุขมากที่สุด ในส่วนของเอกที่อยู่ในร่างของภูนั้นบอมบอมยอมแพ้ เพราะตัวตนและความทรงจำของภูที่มาอยู่ในจิตวิญญาณของเอกร้ายเกินกว่าที่บอมบอมจะรับมือได้ บอมบอมจึงเลือกที่จะสานต่อความรักกับภูในร่างของเอก ยิ่งเสียงข้อความที่ส่งมาดังขึ้น บอมบอมถึงกับดีใจรีบเปิดอ่านทันที “น้องบอมบอมกดถูกใจอาทุกภาพทุกคลิปทุกแอปเลยนะ”เอกทักมาในเฟสบุ๊ค เพราะเขาสง
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 ตามหาคำสัญญาที่ให้ไว้
หลังจากบอมบอมทราบความจริงจากหลวงพี่จ้อย บอมบอมจึงได้แต่นั่งนิ่งๆบนรถในระหว่างทางกลับบ้าน ซึ่งสร้างความแปลกใจให้ก็อตเป็นอย่างมาก เพราะโดยปกตินิสัยของบอมบอมจะพูดไม่หยุดหย่อนจบเรื่องโน้นพูดเรื่องนี้ต่อเนื่องไม่จบสิ้น แต่ถ้าบอมบอมหยุดพูดเมื่อไรนั่นแหละปัญหาที่ก็อตอยากรู้ อยากจะช่วยเหลือบอมบอมเพราะตั้งแต่ออกจากวัดมา บอมบอมไม่พูดจาอะไรแม้แต่คำเดียว ช่วงแรกก็อตเห็นบอมบอมเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่แต่หลังจากนั้นไม่แตะอีกเลย ที่เป็นเช่นนั้นไม่ว่าจะเป็นเบอร์โทร เพื่อนในแอปพลิเคชั่นก็ได้หายไปหมด บอมบอมหาเท่าไรก็หาไม่เจอ ยิ่งทำให้บอมบอมเชื่อคำของหลวงพี่จ้อยมากขึ้นกว่าเดิม “บอมบอมเป็นอะไรไปหรือเปล่า ตั้งแต่ออกมาจากวัดแล้วเงียบไปเลย” “ไม่มีอะไรหรอกครับพี่ก็อต แค่เหงาๆคิดถึงบ้าน” “มาแค่สองวันเองคิดถึงบ้านหรือคิดถึงใครเอ่ยพี่คนนี้อยากรู้ซะแล้ว ใครกันหนอที่ทำให้บอมบอมของพี่เป็นได้ขนาดนี้” “ไม่มีใครหรอกครับพี่ก็อต บอมบอมก็เป็นของบอมบอมอย่างนี้แหละ อารมณ์ของบอมบอมมมักขึ้นๆลงๆตามสกานการณ์” “พี่เป็นห่วงบอมบอมเห็นบอมบอมเงียบไปเลย ปกติพูดไม่หยุดแต่พี่ก็ชอบฟังอยากให้บอมบอมพูดเยอะๆจะได้ลืมเรื่องที่กลุ้
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 ปาฎิหารย์
ก็อตได้พาบอมมาที่วัดหลวงพี่จ้อยบวชอยู่และเป็นเจ้าอาวาส เมื่อก็อตจอรถภายในวัดซึ่งมีผู้คนมากมายมาร่วมบวชพระใหม่ บอมบอมจึงลงมาดูคนเดียว และให้ก็อตนั่งรออยู่ในรถ เพราะบอมบอมอยากหาหลวงพี่จ้อย เพราะว่าถ้าชวนก็อตไปด้วยก็ไม่สะดวกที่จะคุยเรื่องราวๆต่าง บอมบอมเดินไปเรื่อยๆจนถึงที่โบสถ์เห็นผู้คนมากหน้าหลายตาเดินวนรอบโบสถ์ ซึ่งเมื่อเขาเห็นนาคที่กำลังจะบวชเป็นพระ บอมบอมก็รู้สึกคุ้นหน้าทันที และมองต่อไปอีกซึ่งเห็นชายหญิงวัยสี่สิบกว่าเดินตามมา ซึ่งบอมบอมจำฝ่ายชายได้ทันที นั่นคือธงเพื่อนสนิทของเขา ที่ปัจจุบันมีลูกชายโตเป็นหนุ่มถึงวัยบวชแล้ว บอมบอมยิ้มและอนุโมทนาสาธุยกมือไหว้ “หนุ่มเป็นเพื่อนธันเหรอ ทำไมไม่เข้าไปเดินรอบโบสถ์กับนาคล่ะ” “ไม่ล่ะครับเดี๋ยวกลับแล้วครับ”บอมบอมพูดแล้วยิ้มอย่างเบิกกว้าง เพราะนั่นคือพ่อแม่ของจ้อย ในวัยหกสิบกว่าๆที่กำลังจะเข้าไปร่วมเดินในขบวนบวชนาค “ถ้างั้นลุงกับป้าไปก่อนนะ”สมศรีพูดขึ้น “เดี๋ยวก่อนแม่ ไอ้หนุ่มนี่หน้าคุ้นๆนะ”สมชายพูดขึ้น “เด็กเดี๋ยวนี้หน้าเหมือนกันทั้งนั้นแหละ”สมศรีเอ่ยแล้วยิ้ม “ครับ”บอมบอมยิ้ม “หนูเคยบวชหรือยัง”สมศรีถาม “บวชแล้วครับ” “บวชกี่วั
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 คำสัญญาใต้ต้นมะม่วง
บอมบอมโกหกคำโตและใช้ก็อตเป็นเครื่องมือพามาที่เพชรบูรณ์ ที่แรกที่บอมบอมให้ก็อตพามานั่นคือบ้านสุรเดช ซึ่งเขาก็ไม่แน่ใจว่าสุรเดชยังอยู่หรือเปล่า แต่เขาก็สุ่มมาเพื่อหาเพื่อนรักในวัยอดีต เพราะเคยสัญญากันไว้ว่าจะกลับมาหา แต่บอมบอมไม่สามารถกลับมาหาสุรเดชในวัยหนุ่มหลังจากนี้ด้อีก บอมบอมจึงต้องมาหาสุรเดชเพื่อบอกเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้สุรเดชรับรู้ และบอมบอมให้ก็อตรออยู่ที่รถข้างรั้วของบ้านสุรเดช เมื่อบอมบอมมาถึงบ้านสุรเดชในพื้นที่เดิม แต่บ้านนั้นเปลื่ยนรูปทรงไปมากตามยุค บ้านแต่ก่อนเป็นบ้านสองชั้นที่เป็นไม้อยู่ชั้นบน แต่มาในคราวนี้เป็นบ้านปูนสองชั้นที่ดูสวยงามกว่าแต่ก่อนอย่างมาก บอมบอมกดกริ่งหน้าบ้านสองสามครั้ง สักพักก็มีหนุ่มใหญ่เดินมาที่ประตูรั้ว เพียงเห็นห่างๆบอมบอมก็จำได้ทันทีว่าเป็นสุรเดชเพื่อนรักในวัยเรียน เมื่อเขาเดินมาถึงกับตะลึงงงงันอึ้งตาค้าง “สุรเดชใช่ไหม”บอมบอมถามเพื่อความแน่ใจ เพราะบอมบอมจำได้ว่าสุรเดชมีน้องอยู่อีกหนึ่งคน ที่หน้าตาไม่ได้แตกต่างกันมากเท่าไร “บอมบอมใช่ไหม”สุรเดชก็ไม่แน่ใจเพราะบอมบอมหายไปนาน “ใช่ บอมบอมในปัจจุบันที่ทะลุไปในอดีตที่อยู่ในร่างจ้อย” “เข้ามาก่
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 นายตามตื้อกับหนุ่มปากแซ่บ2
เอกสัมผัสดูดดื่มบอมบอมจนอิ่มเอม ไล้เลื่อนสัมผัสซอกคอไซร้ดมจนสุขใจทั่วทุกทาง ริมฝีปากของเอกดอมดมลงมาถึงเนินอก พบเห็นปทุมถันอันน้อยนิดสีชมพู เอกใช้ริมฝีปากสัมผัสอย่างออกรสชาติ ตวัดลิ้นไล้เวียนวนขบเบาๆ ส่วนอีกมือจับอีกข้างขย้ำขยี้บอมบอมอย่างอ่อนละมุน บอมบอมหายใจถี่ด้วยความกระหายใคร่สวาท เสียวสะท้านแวบในกายขนลุกด้วยความสยิว เอกเปลี่ยนสลับข้างให้สมดุลหมุนลิ้นเนินอกจนบอมบอมครางเสียงแผ่วเบา บอมบอมทนความใคร่กระหายไม่ไหว เพราะตอนนี้บอมบอมเร่าร้อนสวาทอยากจะถวายกายให้เอกไว้เชยชม “พอก่อน”บอมบอมพูดเสียงกระเส่า “เดี๋ยวบอมบอมทำต่อ” เอกพลิกร่างนอนหงายแผ่หลาอ้าขากว้างสุดๆสองมือรองศีรษะให้สูงขึ้น บอมบอมประกบริมฝีปากของเอกดูดดื่มอย่างหิวกระหายใคร่อยาก พออิ่มเอมเปลื่ยนมาดอมดมซอกคอของเอกที่มีกลิ่นเหงื่อ ที่เสริมสร้างอารมณ์ใคร่รักอย่างหนัก บอมบอมเลื่อนริมฝีปากมาที่รักแร้ของบอมบอมเขาดอมดมอย่างสุขใจ ที่ยังมีกลิ่นน้ำหอมผสมกลิ่นกายที่แสนเร่าร้อน “ไปเอามาจากไหนดมรักแร้พี่”เอกรู้สึกจักกะเดียมแต่ก็ชอบเพราะปนเสียวด้วย “ทุกส่วนของพี่เอกเป็นของบอมบอมต้องสำรวจให้หมด” “เอาที่สบายใจ” บอมบอมเปลื่ยนมาไล่ส
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 นายตามตื้อกับหนุ่มปากแซ่บ1
เมื่อเอกเก็บกีต้าร์เสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาจึงเดินมาที่ข้างเตียง"พี่ไม่ค่อยมีอารมณ์ช่วยหน่อย เมื่อบอมบอมไม่มาหาพี่เลยใช้มือหลายรอบ""ช่วยทำอะไร""อม"เอกถอดเสื้อและกางเกงออกจนเผยเห็น ท่อนเอ็นกับไข่ห้อยโตงเตง ส่วนบอมบอมเห็นแล้วต้องกลืนน้ำลายหลายอึก"ได้เลย"บอมบอมเดินไปหาเอกแล้วนั่งคุกเข่าบอมบอมใช้มือจับโคนท่อนเอ็น แล้วรูดส่วนปลายลงจนเผยเห็นความชมพูส่วนหัวและรอยหยัก บอมบอมอดใจไม่ไหว ใช้ริมฝีปากสัมผัสส่วนหัวจนทั่ว ไล้เลียตวัดวนจนรอบรอยหยัก หลังจากนั้นค่อยๆใช้ริมฝีปากแตะส่วนปลายท่อนเอ็น ค่อยๆขยับให้ส่วนปลายท่อนเอ็นเข้าไปภายในปากจนถึงรอยหยัก หลังจากนั้นบอมบอมดูดปล่อยตวัดลิ้นสัมผัสส่วนหัวที่อยู่ภายในปากไปมา จนทำให้เอกเผยครางออกมาด้วยความสยิวท่อนเอ็น"อ่า อ่า อ่าส์"ยิ่งบอมบอมรูดริมฝีปากท่อนเอ็นขึ้นลงจนสัมผัสจุดเสียวที่รอยหยัก เอกถึงกับแอ่นไปข้างหน้าจับศีรษะบอมบอมไว้"หยุดก่อนพี่ทำเอง"เอกดึงท่อนเอ็นออกเกือบสุด หลังจากนั้นดันเข้าจนสุดโคน เอกโยกเข้าออกอย่างช้าๆยิ่งท่อนเอ็นขูดกับริมฝีปากเอกเสียวทั่วลำ"เดี๋ยวนี้ทำเก่งขึ้นนะไม่โดนฟันเลย หรือว่าทำบ่อยจนเป็นผู้เชี่ยวชาญ"บอมบอมอยากเถียงใจจะขาด แต่ก
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 ตามง้อหนุ่มปากแซ่บ
บอมบอมวิ่งตามเอกจนทันตรงหน้ามหาวิทยาลัย ซึ่งเอกยืนรอรถประจำทางอยู่ จึงทำให้บอมบอมตามไปได้ทัน เอกนั้นรู้สึกโกรธบอมบอมมากที่มีผู้ชายหลายคนเข้ามาพัวพัน เขาอยากเป็นหนึ่งเดียวของบอมบอม"พี่เอกจะไปไหน คืนนี้เรามีนัดกันว่าจะไปเที่ยว"บอมบอมหอบเหนื่อยหายใจเสียงดัง"พี่ไม่ไปพี่จะกลับบ้านไปทำใจ ว่าคนที่พี่รักคนนั้นควบสาม ยังไม่รวมในอดีตนับสิบ""พี่เอกเห็นบอมบอมเป็นนางแพศยาหรือไง"บอมบอมมีสีหน้าไม่พอใจคำพูดของเอก"แพศยาน้อยไป พี่ไม่อยากพูดอะไรเยอะกลัวบอมบอมอาย"เอกเห็นคนรอรถประจำทางเยอะจึงใส่นิดหน่อย"พี่เอกนั่น พี่ก็อตลูกพี่กิตก็เพื่อนพี่เอกนี่""ไม่ใช่เพื่อนหรอกคู่แข่งต่างหาก แต่มันสู้พี่ไมได้เพราะบอมบอมเลือกพี่""ก็นั่นไงบอมบอมเลือกพี่ ตอนนี้บอมบอมก็เลือกพี่""ไม่เชื่อหรอกอย่ามาพูดให้ตัวเองดูมีคุณค่า""พี่เอกนี่ก็ขี้งอนขี้น้อยใจบอมบอมขี้เกียจง้อแล้วนะ""ใช่สิ พี่มันไม่มีดีอะไรสักอย่างแถมเป็นภาระให้บอมบอมทั้งอดีตและปัจจุบัน ต่อไปนี้พี่จะอยู่ด้วยตัวของพี่เองไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกันอีก""พี่เอกไปกันใหญ่แล้ว พูดไปเรื่อยพี่ไม่ใช่ภาระของบอมบอมพี่คือคนรักของบอมบอม"ในขณะเดียวกันนั้นก็อตก็มาได้ยินคำพูดนี้พอ
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 เสน่หเกินต้าน
"เชื่อแล้วจร้าพี่เอกหล่อที่สุด" "แต่คงหล่อน้อยกว่ามิคกี้ ภาพนั้นหวานเชียว แล้วทำไมต้องนอนถ่ายกันบนเตียง" "บอมบอมไม่ได้ถ่าย มิคกี้เขาถ่ายเอง"บอมบอมนึกได้ทันทีว่าเป็นสุรเดชที่ถ่าย "แล้วทำไมต้องถอดเสื้อด้วยทำอะไรกัน อยู่กับผู้ชายสองต่อสองจะให้เชื่อได้อย่างไรว่าไม่ได้อึ๊บกัน" "พี่เอกจะดูถูกบอมบอมมากเกินไปแล้วนะ บอมบอมไม่ได้ง่ายขนาดนั้น" "แต่ก็ไม่อยากไม่ใช่เหรอ อ่อยพี่จนหลงหัวปลักหัวปลำ" "ใครหลงกันแน่ บอมบอมหลงพี่เอกมากกว่ามั้ง" "ไม่ต้องมาแก้ตัว คงอยากเก็บผู้ชายทั้งโลกไว้คนเดียวมั้ง" "ถ้าเก็บได้เก็บแล้วไม่ให้เหลือเลย พอใจหรือยัง" "ไม่พอใจ คำอธิบายยังไม่ชัดเจน" "แล้วจะให้บอมบอมทำอย่างไงพี่เอกจะเชื่อบอมบอม" "ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น พี่ไม่มีวันเชื่อใจบอมใจบอมหรอก แต่พี่รักบอมบอมพี่ยอมได้พี่จะทน " "โอเค บอมบอมเข้าใจแล้ว"บอมบอมทั้งงงทั้งขำเอก "ดีมาก แล้วจะมาหาพี่ไหมคืนนี้ยังไม่ดึกเลย" "พี่เอกจะให้บอมบอมไปทำไม" "ก็มาทำอะไรกันไงพี่อยากมากเลย" "พี่เอกบ้าไปใหญ่แล้ว ไปไม่ได้ใช้มือช่วยไปก่อน" "ไม่มาก็ไม่เป็นไร ถ้างั้นแค่นี้พี่เข้าห้องน้ำก่อน" บอมบอม
![What is a divorce? [Mpreg]](https://acfs1.goodnovel.com/dist/src/assets/images/book/43949cad-default_cover.png)
