บทนำ 4

“เต้นกันอยู่นี่ ยังคิดเรื่องงานอีกนะคะ” หญิงสาวเรียกร้องความสนใจด้วยการเอาตัวมาเบียดชิดกับร่างสูง ก่อนจะใช้มือสองข้างโน้มคอของอีกฝ่ายลงมาหา

“ว่าไงคะ” เธอช้อนสายตามองนัยน์ตาฉ่ำปรือ

“คุณเมาแล้ว” เขาพูด แต่ก็ไม่ได้ดันร่างเล็กออก ได้แต่โอบประคองเอาไว้ ไม่อย่างนั้นเธอคงได้ร่วงลงไปกองกับพื้นแน่

การกระทำของเขาสร้างความอิจฉาตาร้อนให้กับสาว ๆ ในละแวกนั้นเป็นอย่างมาก และดูเหมือนเธอจะรู้ดี เลยแกล้งทำตัวอ่อนอยู่ในอ้อมกอด ซบใบหน้าอยู่กับแผงอกกว้าง

ณภัทรยิ้มอย่างรู้เท่าทันแต่ไม่ได้ว่าอะไร เธอร้ายนัก เธอไม่ได้ยั่วยวนเขา แต่จงใจยั่วลูกค้าสาวคนอื่น ๆ เขาจึงยินยอมถูกใช้เป็นเครื่องมือเพื่อสร้างความบันเทิงเล็ก ๆ ให้กับเธอ แถมเขาก็ยังสนุกด้วยเหมือนกัน แต่ใครจะไปรู้ล่ะว่า การที่เขาปล่อยให้ทั้งคู่แนบชิดกันอยู่แบบนั้น มันจะนำเรื่องเดือดร้อนมาสู่ตัวเอง

“เฮ้ย มึงทำอะไรน้องกูวะ ปล่อย!”

แรงกระชากจากด้านหลังทำเขาเซไปเล็กน้อย ถึงจะไม่ล้มแต่มันก็น่าหงุดหงิดที่โดนใครก็ไม่รู้เข้าถึงตัว

“อะไรกันวะ”

เขาหันกลับมาเอาเรื่องคนที่มาหาเรื่องถึงในถิ่นของตัวเอง แล้วก็ต้องพบกับชายหนุ่มตัวสูงที่มีหน้าตาดีพอ ๆ กับตัวเองยืนทำหน้าถมึงทึงอยู่ เขาสวมเสื้อเชิ้ตกับกางเกงสแลกส์ แถมยังผูกเนกไทอีกต่างหาก ดูอย่างไรก็ไม่เหมือนกับคนมาเที่ยว นี่ถ้าสวมสูททับคงคิดว่าเขาต้องมาเจรจาธุรกิจแน่ ๆ แต่กับที่คลับนี้เหรอ...เขาออกจะดูผิดที่ผิดทางไปเสียหน่อย

“ปล่อยน้องกู” อีกฝ่ายออกคำสั่งแล้วกำลังจะพุ่งตรงเข้ามาแต่เขาเบี่ยงตัวหลบ

“แล้วมึงเป็นใคร” เขาถามกลับด้วยเสียงกระโชกโฮกฮาก แล้วประคองพริมาที่ยืนโงนเงน พร้อมจะล้มหน้าทิ่มลงไปได้ทุกเมื่อ

“อย่ามาแตะน้องสาวกู” คนที่อ้างตัวว่าเป็นพี่ชายดึงหญิงสาวจนร่างบางเซปะทะแนบอก

“น้องสาว?” เขาทวนคำก่อนจะเขม้นมองคนตรงหน้าให้ชัด ๆ แม้จะไม่เคยเจอ ไม่เคยเห็น ไม่รู้จักพี่ชายของพริมามาก่อน แต่ฟังจากคำบอกเล่าก็น่าจะใช่คนนี้แหละ ชายหนุ่มมีหน้าตาคล้ายน้องสาว แต่โครงหน้าเข้มกว่า การแต่งตัวที่ดูอย่างไรคงน่าจะเพิ่งเลิกงานแน่ ๆ คนปกติที่ไหนจะมาคลับด้วยการแต่งตัวเต็มยศขนาดนี้ คงมีแต่พี่ชายของหญิงสาวคนที่เขานึกจินตนาการตามที่เธอเล่าให้ฟังบ่อย ๆ เท่านั้นแหละ

เมื่อคิดดังนั้นรอยยิ้มมุมปากจึงผุดขึ้นมา แต่ออกจะผิดคาดสักหน่อย เขาคิดว่าชายหนุ่มเป็นคนเคร่งขรึมมีน้ำอดน้ำทนสูง แต่นี่ที่ไหนได้กลับตรงเข้ามาหาเรื่องโต้ง ๆ

“เออสิ แล้วมึงเป็นใคร มาฉวยโอกาสตอนน้องกูเมา เป็นโฮสต์เหรอ น้องกูยินยอมหรือเปล่า หรือว่ามึงมอมน้องกู”

ปรัชญ์ภูมิโมโหเมื่อคิดว่าน้องสาวต้องตกอยู่ในอันตรายหรือถูกล่อลวงจากพวกผู้ชายขายตัวจนหลุดมาดสุขุมและถึงกับขึ้นกูมึงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เพราะสำหรับเขาแล้วพริมาต้องมาเป็นที่หนึ่ง

ณภัทรจ้องหน้าชายหนุ่มนิ่ง ใบหน้าเขาเรียบเฉยแต่มุมปากกลับยกยิ้ม นัยน์ตายียวนทำเอาคนมองยิ่งหัวเสียขึ้นไปอีก

“อ้าว มาคลับก็ต้องยินยอมมาเองสิวะ ใครจะไปลากมาได้ แต่ขอโทษเหอะ คิดว่าน้องตัวเองสามขวบหรือไงคุณพี่ถึงบุกเข้ามาแล้วโวยวายแบบนี้ เดี๋ยวก็ให้การ์ดจับโยนออกไปซะหรอก” เขาตอบกลับผู้เป็นพี่ชายของสาวน้อยขี้เหงาอย่างจงใจกวนอารมณ์ เขาคิดว่าชอบมองอาการร้อนรนหัวเสียอย่างควบคุมอารมณ์ไม่ได้ของคนตรงหน้า

“ไม่ต้องมาโยนกูออกไปหรอก อยากอยู่ซะที่ไหน แล้วมึงไม่ต้องมายุ่งกับน้องกูอีก จำไว้” ว่าแล้วก็ลากน้องสาวออกไปทันที แต่ณภัทรกลับพุ่งตัวไปขวางเอาไว้

“ทำไม หวงไรนักหนา พริมยังไม่เห็นโวยอะไรสักคำ” เขาหันไปหาหญิงสาวที่ยืนมองเหตุการณ์ตาปริบ “ใช่มั้ยพริม”

คนกลางพยักหน้าแม้จะยังดูงุนงงอยู่ แปลกใจว่าพี่ชายมาที่นี่ได้อย่างไร

“พริม! เรามีเหตุผลอะไรต้องมาเที่ยวแล้วเปลืองเนื้อเปลืองตัวครับ พี่ขอสั่งห้ามเด็ดขาด โดยเฉพาะห้ามยุ่งกับคนคนนี้ด้วย” ใบหน้าของชายหนุ่มเข้มขรึม แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังดูออกว่าโกรธจัด แต่ต้องอดกลั้นเอาไว้

ณภัทรรู้สึกว่าคนคนนี้เหมือนกับที่พริมาเคยบรรยายเอาไว้หลายต่อหลายครั้ง โดยเฉพาะท่าทางแบบผู้ดี การมองคนอื่นด้วยสายตาราวกับตัวเองเหนือกว่า อดทนอดกลั้นต่อความโกรธได้อย่างดีเยี่ยมเหมือนคนไร้หัวใจ และถึงจะหัวเสียแต่ก็ปกปิดเอาไว้อย่างดี ตอนแรกที่พุ่งเข้ามาหาเขาคงจะโกรธจนน็อตหลุดละสิท่า คงไม่คิดว่าน้องสาวสุดที่รักกำลังเต้นเปลืองเนื้อเปลืองตัวกับโฮสต์ แต่พอควบคุมตัวเองได้แล้วกลับนิ่งได้อย่างเหลือเชื่อ แต่สิ่งที่บอกให้เขารู้ว่าชายหนุ่มโกรธจัดเพียงไรคงเป็นมือที่กำแน่นและเปลวไฟที่ลุกโชนในดวงตา หึ...ความเก๊กแบบนั้นทำให้เขานึกอยากจะแกล้งขึ้นมา เลยเข้าไปจับมือพริมา แล้วพูดกับเธอเสียงหวาน