บทที่19

รันนั่งกอดอก หน้าบึ้งอยู่บนโซฟาในห้องของเสี่ยศิวกร หลังจากถูกพามาลงโทษเมื่อคืนนี้จนแทบลุกไม่ขึ้น แต่วันนี้พอมีแรงขึ้นมาหน่อย ก็ต้องมาเจอเรื่องที่ทำให้หงุดหงิดอีก

สายตาของเสี่ยศิวกรที่กำลังมอง "ภูมินทร์" เพื่อนสนิทของรันมันดูผิดปกติ

"เสี่ย มองเพื่อนผมแบบนั้นทำไม" รันเอ่ยถามเสียงห้วน

"เพื่อน" เสี่ยศิวกรเลิกคิ้ว ก่อนจะก้าวเข้ามาใกล้ ดึงรันให้ลุกขึ้นมาแนบชิดกับอกกว้าง "แน่ใจนะว่าแค่เพื่อน"

รันขมวดคิ้ว "แน่สิ เราสนิทกันมาตั้งแต่เด็ก..."

"สนิทขนาดไหน" เสี่ยถามเสียงเข้ม ดวงตาคมกริบจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของรัน

"ก็แค่เพื่อนจริง ๆ นะเสี่ย" รันเริ่มเหงื่อตกเมื่อเห็นเสี่ยศิวกรขมวดคิ้วแน่นขึ้นกว่าเดิม

"แค่เพื่อน แต่ทำไมมันมองนายไม่เหมือนเพื่อน" เสี่ยศิวกรกดเสียงต่ำ มือที่จับเอวรันกระชับแน่นขึ้น "หรือฉันต้องทำให้ชัดเจนกว่านี้ ว่าเป็นของฉัน"

รันเม้มปากแน่น ใบหน้าแดงขึ้นมาเล็กน้อย

"พูดอะไรของเสี่ย คนเยอะอยู่นะ"

"แล้วไง ถ้าภูมินทร์คิดจะเป็นมากกว่าเพื่อน..."

"ผมไม่ได้คิดอะไรกับมันสักหน่อย" รันโวยวาย แต่เสี่ยกลับก้มลงกระซิบข้างหูเสียงพร่า

"ถ้าไม่คิดอะไรก็ดี"

รันเม้มปากแน่น ดวงตากลมมองเสี่ยศิวกรที่ยืนจ้องตนด้วยสายตาคมกริบ ใบหน้าของเสี่ยเต็มไปด้วยความไม่พอใจจนคนตัวเล็กเริ่มรู้สึกถึงอันตรายที่กำลังจะมาถึง

"เสี่ยจะคิดมากไปแล้ว ผมกับภูมินที์เป็นแค่เพื่อนกันจริง ๆ" รันพยายามอธิบายเสียงอ่อน

"งั้นเหรอ" เสี่ยศิวกรเลิกคิ้ว "ถ้าเป็นแค่เพื่อน แล้วทำไมมันต้องมองมึงเหมือนอยากกินเข้าไปทั้งตัว?"

"เสี่ยพูดอะไรเนี่ย" รันรีบยกมือขึ้นปิดปากเสี่ย แต่กลับถูกคนตัวโตคว้าข้อมือไว้แน่น ดึงเข้ามาจนร่างบางเซไปปะทะกับอกกว้าง

"ฉันไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับของของฉัน" เสี่ยกระซิบข้างหู

รันกลืนน้ำลายลงคอ ใบหน้าขึ้นสีเมื่อลมหายใจร้อน ๆ ของเสี่ยเป่ารดอยู่ข้างใบหู เสี่ยศิวกรไม่ได้พูดเปล่า มือหนายังเลื่อนลงมาลูบเอวบางเบา ๆ อย่างจงใจ

เสี่ยแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์ "ถ้าภูมินทร์คิดอะไรกับนายจริง ๆ มันต้องได้เห็นอะไรที่ทำให้รู้ว่านายมีเจ้าของแล้ว"

รันอ้าปากค้าง ยังไม่ทันได้พูดอะไร เสี่ยศิวกรก็โน้มใบหน้าลงมาแนบชิด ใช้ปลายจมูกคลอเคลียอยู่ข้างแก้มก่อนจะกดจูบลงบนมุมปากเบา ๆ

"เสี่ย" รันสะดุ้ง รีบหันซ้ายหันขวาอย่างตกใจ

"หึ รู้ตัวแล้วสินะว่าคืนนี้จะโดนอะไร" เสี่ยกระซิบเสียงพร่า ก่อนจะกระตุกมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์

รันพยายามดันอกเสี่ยศิวกรออก แต่แรงของเขามันมากเกินไป แขนแข็งแรงโอบรอบเอวรันแน่นจนไม่มีทางหนีไปไหนได้

"เสี่ย...ปล่อยผมก่อน" รันกระซิบเสียงเบา หวั่นใจว่าเพื่อนที่อยู่ไม่ไกลอาจจะเห็นอะไรเข้า

"ทำไมต้องปล่อย" เสี่ยศิวกรเลิกคิ้ว ดวงตาคมกริบจ้องลึกเข้าไปในดวงตากลมโตของเด็กดื้อ "หรือนายกลัวว่ามันจะมาเห็น"

"มันอะไรล่ะ ผมกับภูมินทร์เป็นแค่เพื่อนกันจริง ๆเสี่ยเชื่อผมเถอะนะ" รันเถียงกลับปนขอร้อง

เสี่ยศิวกรหัวเราะในลำคอ ก่อนจะโน้มใบหน้าลงมาชิดริมฝีปากของรันมากขึ้น กลิ่นน้ำหอมเฉพาะตัวของเสี่ยทำให้รันเผลอกลืนน้ำลายลงคอกดจูบลงบนริมฝีปากของรันต่อหน้าภูมินทร์ที่ยืนอยู่ไม่ไกล

"อื้อ" รันเบิกตากว้าง รีบใช้มือดันไหล่กว้าง แต่เสี่ยศิวกรกลับรั้งท้ายทอยของรันไว้แน่น จูบลึกขึ้นและบดเบียดแนบแน่นจนรันแทบหายใจไม่ออก

ภูมินทร์ที่เห็นภาพตรงหน้าได้แต่ชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะเบือนหน้าหนี มือกำแน่นก่อนจะปล่อยออกแล้วหันหลังเดินออกไปเงียบ ๆ

เสี่ยศิวกรผละจูบออกช้า ๆ ใช้ปลายนิ้วโป้งเกลี่ยริมฝีปากบวมเจ่อของรันที่กำลังหอบหายใจหนัก ใบหน้าของเด็กดื้อนั้นแดงจัด ไม่รู้ว่าโกรธหรือเขินกันแน่

"ทีนี้รู้แล้วใช่ไหม ว่านายเป็นของเสี่ยที่ชื่อ ศิวกร" เสี่ยศิวกรกระซิบ

รันได้แต่กัดปากตัวเอง ไม่กล้าตอบกลับ