บทที่13

รันเดินหน้าบึ้งเข้ามาในห้อง เสี่ยศิวกรที่นั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟามองเด็กดื้อของตัวเองก่อนจะเลิกคิ้วขึ้น

"อะไร ทำหน้าแบบนี้ใส่ฉันหมายความว่ายังไง"

รันเท้าเอว หรี่ตามองเสี่ย "เสี่ยส่งคนไปตามผมที่มหาลัยอีกแล้วใช่ไหม"

เสี่ยศิวกรยกยิ้มมุมปาก "แล้วไง นายหายไปทั้งวัน ฉันก็ต้องรู้ว่าอยู่ไหน"

"ผมไปเรียนครับ ไม่ได้ไปไหนสักหน่อย" รันเถียงกลับ "แถมเพื่อนผมยังมาถามอีกว่า ผมเป็นเมียนักเลงหรือไง ถึงมีลูกน้องมาตามเฝ้า"

เสี่ยศิวกรหัวเราะในลำคอ ดวงตาเต็มไปด้วยความพอใจ "แล้วนายตอบว่าไงล่ะ"

"ผมบอกว่าเสี่ยเป็นคนบ้า" รันเชิดหน้าใส่

เสี่ยศิวกรหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะลุกขึ้นเดินเข้าไปหารันช้า ๆ

"หึ... ฉันเป็นบ้า" เสียงทุ้มเอ่ยช้า ๆ ก่อนจะใช้แขนขวางไม่ให้รันหนีไปไหนได้ "ก็ใช่ ฉันมันบ้า... บ้าหวงนายไง"

รันกลืนน้ำลายลงคอเฮือกใหญ่ สายตาคมกริบของเสี่ยทำให้เขาเผลอถอยหลังไปนิดหนึ่ง แต่เสี่ยกลับก้าวตามมาเรื่อย ๆ

"เสี่ย... เดี๋ยวสิ..."

"ฉันเตือนแล้วนะ... ว่าอย่าทำให้ฉันหวงมาก" เสียงทุ้มต่ำกระซิบข้างหู ก่อนที่ร่างสูงจะกดรันติดกับผนัง

รันพยายามดันอกกว้างของเสี่ยออกไป แต่มีหรือที่คนตัวโตจะยอมขยับง่าย ๆ

"เสี่ย ผมพูดจริงนะ เลิกส่งคนมาตามผมเถอะ เดี๋ยวคนอื่นก็เข้าใจผิดกันพอดี" รันโวยวาย ขณะที่เสี่ยศิวกรกลับยิ้มมุมปากราวกับพอใจที่เห็นเขาโกรธ

"เข้าใจผิด" เสี่ยเอียงคอนิด ๆ ดวงตาคมกริบเป็นประกาย "แล้วนายอยากให้พวกนั้นเข้าใจถูกต้องไหม"

รันขมวดคิ้ว "เข้าใจอะไร"

เสี่ยโน้มหน้าเข้ามาใกล้ กระซิบข้างหูเสียงพร่า "ก็เข้าใจว่าฉันเป็นสามีของนายไง"

"เสี่ย" รันหน้าแดงก่ำ รีบยกมือขึ้นปิดปากเสี่ยไว้ "พูดอะไรออกมาเนี่ย"

เสี่ยศิวกรหัวเราะในลำคอ จับมือรันออกเบา ๆ ก่อนจะโน้มตัวเข้ามาใกล้อีก รันถอยหลังแทบไม่ทันจนแผ่นหลังติดกำแพง

"ฉันเตือนแล้วนะ... ว่าอย่าทำให้ฉันหวงมาก"

"ก็ผมไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย" รันเถียงเสียงแผ่ว ใจเต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อเสี่ยใช้ปลายนิ้วไล้แก้มเบา ๆ

"ไม่รู้ตัวเอง ว่ามีแต่ยั่วฉันทั้งวัน" เสี่ยกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะกระซิบชิดริมฝีปาก

"แล้วแบบนี้... ฉันจะปล่อยให้นายรอดไปได้ยังไง"

รันเม้มปากแน่น สายตาคนตรงหน้าทำให้หัวใจเขาเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ

"เสี่ย ผมไม่ได้ยั่วนะ"

"แน่ใจ" เสี่ยศิวกรเลิกคิ้ว ก่อนจะใช้นิ้วเรียวยาวเกลี่ยริมฝีปากของรันเบา ๆ "ปากนี่ก็เถียงเก่งตลอด..."

"ก็เพราะเสี่ยมัน อื้อ"

ยังไม่ทันจะเถียงจบ รันก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อริมฝีปากร้อนกดลงมาอย่างจู่โจม เสี่ยศิวกรไม่เปิดโอกาสให้เขาตั้งตัว ใช้แขนโอบเอวรั้งเข้ามาแนบชิด

"อืม..." รันเผลอกำเสื้อเชิ้ตของเสี่ยแน่น ลมหายใจหอบถี่เมื่อถูกจูบหนักขึ้นจนแทบจะยืนไม่ไหว

เสี่ยถอนริมฝีปากออกช้า ๆ ก่อนจะมองเด็กดื้อที่หน้าแดงก่ำ "เข้าใจรึยัง ว่าหวงแล้วมันเป็นยังไง"

"บะ...บ้าเอ๊ย" รันยกมือขึ้นปิดหน้าตัวเองอย่างเขินอาย

เสี่ยศิวกรหัวเราะในลำคอ "ก็ดี... ต่อไปนี้อย่าทำให้ฉันหวงอีก ไม่งั้น..."

เขาก้มลงมากระซิบข้างหูเสียงพร่า "ฉันไม่รับประกันว่าจะยั้งมือไหว"

รันยังคงยืนตัวแข็ง หัวใจเต้นแรงเหมือนจะระเบิดออกมา เสี่ยศิวกรจ้องมองเขาด้วยแววตาคมกริบ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ยังคงติดอยู่ที่มุมปาก

"หึงขนาดนี้เลยเหรอเสี่ย" รันแกล้งถาม ยกยิ้มมุมปากนิด ๆ พยายามทำตัวเป็นต่อ

เสี่ยศิวกรขยับเข้ามาใกล้กว่าเดิมจนรันแทบจะถอยไปไหนไม่ได้ "ไม่ใช่แค่หึง... แต่ฉันหวงนายมากต่างหาก"

มือหนาเลื่อนขึ้นมาไล้แก้มรันเบา ๆ สัมผัสที่ร้อนผ่าวทำให้คนตัวเล็กกว่ารู้สึกวูบวาบไปทั้งตัว

"ถ้ายังทำให้ฉันหวงอีก ฉันคงต้องลงโทษนาย" เสี่ยศิวกรกระซิบเสียงพร่า

รันกระพริบตาปริบ ๆ ก่อนจะรีบเบี่ยงตัวหลบ "ผมไม่ได้ทำอะไรเลยนะ"

เสี่ยศิวกรแสยะยิ้ม "ไม่ได้ทำ แล้วเมื่อกลางวันคืออะไร"

"อะ...อะไร"

"ยิ้มให้ไอ้เด็กปีเดียวกันในคณะ ทำตัวน่ารักใส่คนอื่นแบบนั้น คิดว่าฉันไม่เห็นหรือไง"

รันอ้าปากค้าง ก่อนจะรีบเถียง "ผมก็ยิ้มให้เพื่อนปกติ"

เสี่ยศิวกรยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนจมูกแทบชนกัน "ยิ้มให้เพื่อน หรือจะให้ฉันเชื่อว่ามันไม่ได้คิดอะไรกับนาย"

"มันก็เป็นแค่เพื่อน อื้อ"

คำพูดของรันถูกกลืนหายไปเมื่อเสี่ยศิวกรกดริมฝีปากลงมาอีกครั้ง จูบร้อนแรงและเอาแต่ใจจนรันแทบตั้งตัวไม่ทัน มือหนาตรึงเอวเล็กไว้แน่น ไม่ยอมให้ดิ้นหนี

"จำไว้ ว่านายเป็นของใคร" เสี่ยกระซิบข้างหู "อย่าทำให้ฉันหึงอีก... ไม่งั้นคืนนี้นายจะไม่ได้นอนแน่"

รันหน้าร้อนผ่าว รีบผลักอกเสี่ยออกห่าง "บะ...บ้า ผมจะไปอาบน้ำแล้ว"

แต่ก่อนที่รันจะวิ่งหนีไปได้ เสี่ยศิวกรกลับคว้าข้อมือเขาไว้ ดวงตาเจ้าเล่ห์เป็นประกาย

"อาบน้ำ ดีเลย... ฉันก็อยากอาบเหมือนกัน"

รันหน้าแดงก่ำ รีบดึงมือออกจากการเกาะกุมของเสี่ยศิวกร "เสี่ย ผมหมายถึงจะไปอาบน้ำคนเดียว"

เสี่ยหัวเราะในลำคอ ดวงตาคมกริบฉายแววเจ้าเล่ห์เต็มเปี่ยม "ทำไมต้องอาบคนเดียวไหน ๆ ก็เป็นแฟนกันแล้ว อาบด้วยกันก็ไม่เห็นแปลก"

"ใครเป็นแฟนกับเสี่ยกัน" รันเถียงเสียงดัง

เสี่ยศิวกรไม่ตอบ แต่กลับโน้มใบหน้าเข้าใกล้จนปลายจมูกเกือบชนกัน "ยังจะปากแข็งอีก"

รันพยายามเบี่ยงตัวหลบแต่ก็ถูกมือหนาคว้าเอวรั้งไว้แน่น "เสี่ย เดี๋ยวก็โดนจริงหรอก"

"หึ... ถ้าโดนจริง ๆ นายจะทำยังไง"

"เสี่ย

ศิวกรหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะกดริมฝีปากลงบนแก้มนุ่มเร็ว ๆ "ไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวฉันรออยู่ข้างนอก... ถ้ายังไม่ออกมาภายในสิบห้านาที ฉันจะเข้าไปตามเอง"

"บ้าเอ๊ย" รันรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไปทันที

ศิวกรยืนกอดอกมองตามด้วยรอยยิ้มพอใจ "เด็กดื้อนี่... ทำให้ฉันหลงไม่ไหวจริง ๆ”