บทที่10

ศิวกรมองรันที่กำลังนั่งกินขนมอยู่บนโซฟาด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์เด็กนี่... ทำไมถึงน่ารักขนาดนี้วะริมฝีปากเล็ก ๆ นั่นที่กำลังงับขนมเข้าปาก ไหนจะแก้มที่พองออกมาเหมือนกระต่ายตัวจิ๋ว ยิ่งมองก็ยิ่งใจสั่น

รันเงยหน้าขึ้นมาเจอสายตาของเสี่ยพอดี "เสี่ยมองอะไรครับ"

ศิวกรกระแอมเล็กน้อย พยายามเก็บอาการ "เปล่า"

"แล้วทำหน้าเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่" รันถามพลางเคี้ยวขนมตุ้ย ๆ

ศิวกรมองริมฝีปากนั่นแล้วเผลอกลืนน้ำลาย "อย่ากินไปคุยไป สำลักขึ้นมาจะทำยังไง"

รันกลอกตา "เสี่ยนี่ขี้บ่นจัง"

ศิวกรถอนหายใจ เขากำลังจะบอกให้รันเลิกกินแล้วไปล้างหน้าล้างตา แต่ยังไม่ทันจะพูด เจ้าตัวเล็กก็ดันยื่นขนมมาให้

"อ้าปากสิ เดี๋ยวป้อน"

ศิวกรชะงักไปเล็กน้อย "ฉันกินเองได้"

"ก็อยากป้อนไง อ้าปากเร็ว" รันจิ้มขนมไปที่ริมฝีปากของ ศิวกรเขามองหน้าเด็กดื้อก่อนจะถอนหายใจแล้วอ้าปากรับ

ให้ตายเถอะ ทำไมแค่นี้ถึงทำให้เขาใจบางได้ขนาดนี้

รันยิ้มกว้าง "เห็นไหม ป้อนเสี่ยก็ได้ด้วย"

ศิวกรมองเด็กดื้อที่นั่งยิ้มหวานอยู่ตรงหน้า ก่อนจะยื่นมือไปบีบแก้มเบา ๆ "ถ้าจะอ่อยกันขนาดนี้ รับผิดชอบด้วยนะครับ"

รันสะดุ้ง รีบถอยหนี "ผมแค่ป้อนขนมเองนะ"

"แต่ฉันอยากกินอย่างอื่นมากกว่า" ศิวกรพูดเสียงพร่า

รัน รีบยกหมอนขึ้นมากันตัวเอง "เสี่ยใจเย็น ๆ ก่อน"

ศิวกรมองรันที่กำลังทำหน้าตาตื่นแล้วก็ได้แต่คิด...เด็กนี่... จะน่ารักไปถึงไหนกันนะ

ศิวกรยิ้มมุมปาก มองรันที่ทำตาโตเหมือนกระต่ายตื่นกลัวแล้วรู้สึกอยากแกล้งขึ้นมาอีก

"ฉันก็ยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะรัน"

"แต่น้ำเสียงเสี่ยมันไม่ปกติ"

"เสียงฉันเป็นแบบนี้ตลอด" ศิวกรพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ แต่สายตากลับเต็มไปด้วยแววตาเจ้าเล่ห์

รันเม้มปากแน่น รู้สึกได้เลยว่าถ้าไม่เปลี่ยนเรื่องตอนนี้ เขาต้องเป็นฝ่ายเสียเปรียบแน่ ๆ

"เสี่ยไม่ต้องมากินขนมแล้ว ไปทำงานไป"

ศิวกรยกคิ้ว "สั่งฉันเหรอ"

"ใช่ สั่ง ผมสั่งเสี่ย"

ศิวกรขยับเข้าไปใกล้รันที่ยังถือหมอนกันตัวเองไว้แน่น "แล้วถ้าฉันไม่ทำตามล่ะ"

รันชะงักไปนิดหน่อย ก่อนจะขมวดคิ้วแน่น "ก็แล้วแต่เสี่ยเลย ผมไม่สนใจแล้ว"หันหลังจะเดินหนี แต่ยังไม่ทันได้ก้าวไปไหน มือใหญ่ก็คว้าเอวเขาไว้ก่อนจะดึงเข้ามากอดแน่นจากด้านหลัง

"เสี่ย"

"อยู่นิ่ง ๆ" ศิวกรกระซิบข้างหู

รันตัวแข็งทื่อ หัวใจเต้นแรงจนแทบจะกระเด้งออกมา "เสี่ย ปล่อยก่อน"

"ก็อยากกอดนี่"

"นี่มันที่สาธารณะนะ"

"ก็ในห้องฉัน"

"แต่ก็ยังเป็นที่สาธารณะอยู่ดี"

ศิวกรหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น "รันนายรู้ตัวไหมว่านายน่ารักขนาดไหน"

รันหน้าร้อนผ่าว รีบใช้ศอกกระทุ้งเข้าที่สีข้างของเสี่ย "ปล่อยเลยนะเว้ย"

ศิวกรยอมปล่อยมือแต่โดยดี "ก็ได้ แต่เดี๋ยวคืนนี้ค่อยกอดต่อ"

รันรีบหยิบหมอนขึ้นมาปาใส่หน้าเสี่ย "ฝันไปเถอะเสี่ย"

ศิวกรหัวเราะชอบใจ ก่อนจะมองรันที่หน้าแดงแจ๋แล้วคิดในใจ

ให้ตายเถอะ เด็กคนนี้ทำให้เขาใจบางได้ทุกวันจริง ๆ

ศิวกรมองรันที่กำลังงอนแก้มพอง เพราะโดนแกล้งจนหน้าแดงไปหมด ใบหน้าหวานที่บูดบึ้งกลับยิ่งทำให้เขารู้สึกเอ็นดู

"เสี่ยนี่มัน" รันทำเสียงฮึดฮัดแต่ก็พูดไม่ออก

ศิวกรยิ้มบาง ๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปขยี้ผมยุ่ง ๆ ของรันเบา ๆ "โอ๋ ๆ ไม่งอนนะครับ"

รันสะบัดหัวหนี "ไม่ต้องมาโอ๋เลยเสี่ยนี่มัน"

"มันอะไร" ศิวกรยื่นหน้าเข้าไปใกล้

รันเม้มปากแน่น สบตากับเสี่ยในระยะใกล้แล้วหัวใจดันเต้นโครมครามขึ้นมาแบบไม่มีเหตุผล

"มะ... ไม่มีอะไร"

ศิวกรยกยิ้มอย่างรู้ทัน "แล้วจะหนีไปไหน"

"ผมไม่อยากอยู่ใกล้เสี่ยแล้ว"

ศิวกรหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะรวบร่างเล็กเข้ามากอดแน่น "แต่ฉันอยากอยู่ใกล้นาย"

รันดิ้น "เฮ้ย เสี่ย"

"อยู่นิ่ง ๆ" ศิวกรกดเสียงต่ำ ก่อนจะก้มลงมากระซิบข้างหูเสียงพร่า "นายทำฉันใจบางทุกวันแบบนี้ ฉันจะทนไม่ไหวแล้วนะรัน"

รันตัวแข็งทื่อ ใบหน้าร้อนวูบวาบไปหมด

"มะ... ไม่เกี่ยวกับผมสักหน่อย"

"ทำไมนายถึงไม่รู้ตัวเลยนะว่าเวลาทำตัวดื้อน่ะ มันน่ารักมากแค่ไหน"

"บ้า"

ศิวกรหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะกดจูบเบา ๆ ลงบนผมนุ่ม

รันสะบัดตัวหลุดจากอ้อมแขนของเสี่ยก่อนจะรีบวิ่งหนีไป ทิ้งให้ศิวกรยืนยิ้มขำอยู่คนเดียว

รันที่เพิ่งหลุดจากอ้อมกอดของเสี่ย รีบกระโดดไปนั่งอีกมุมของโซฟา พร้อมคว้าหมอนมากอดไว้แน่น ตากลมมองเสี่ยอย่างหวาดระแวง

"เสี่ยจะทำอะไรอีกเนี่ย"

ศิวกรหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะเอนหลังพิงโซฟา มือยกแก้วน้ำขึ้นมาจิบด้วยท่าทีสบาย ๆ "ไม่ได้ทำอะไร นายคิดไปเอง"

"ใครจะไปเชื่อ" รันจิ๊ปาก "เสี่ยชอบแกล้งผมตลอด"

"แกล้งตรงไหน"

"ก็..." รันเม้มปากแน่น ก่อนจะสะบัดหน้าหนี "ช่างเถอะ ผมจะไม่เถียงกับเสี่ยแล้ว"

ศิวกรยกยิ้มมุมปาก มองรันที่กำลังหน้างอง้ำ ยิ่งเห็นแบบนี้เขาก็ยิ่งเอ็นดู

"ทำไมต้องทำหน้าหงุดหงิดขนาดนั้น"

"ก็เสี่ยนั่นแหละ"

ศิวกรส่ายหน้ายิ้ม ๆ ก่อนจะลุกขึ้นเดินเข้าไปหาคนที่ยังนั่งกอดหมอนแน่น รันเงยหน้าขึ้นมองแล้วรีบขยับถอยไปติดพนักโซฟา

"จะ... จะทำอะไร"

ศิวกรโน้มตัวลงไปจนใบหน้าอยู่ใกล้รันเพียงแค่คืบ เสียงทุ้มเอ่ยเบา ๆ

"ไม่ต้องกลัว ฉันไม่ทำอะไรนายหรอก"

รันเบิกตากว้าง หัวใจเต้นรัว "แต่เสี่ยเข้ามาใกล้เกินไป"

"แล้วนายชอบไหมล่ะ"

"ไม่" รันชะงักไปนิดหนึ่ง ก่อนจะหน้าแดงจัด "เสี่ยอย่าถามอะไรแบบนี้"

ศิวกรหัวเราะเบา ๆ มองคนที่พยายามเบี่ยงหน้าหนีด้วยความพอใจ

"โอเค ๆ ไม่แกล้งแล้ว" เขาใช้ปลายนิ้วเกลี่ยแก้มรันเบา ๆ ก่อนจะถอยออกมา

รันยกมือขึ้นจับแก้มตัวเองที่โดนสัมผัสเมื่อครู่แล้วก้มหน้าหลบสายตาของเสี่ย