LOGINShare
บทที่10
Last Updated:
2025-03-12 09:50:38
Related chapters
เสี่ยหลงเด็ก ดื้อมากนักโดนเสี่ยจับทำเมีย บทที่11
รันยืนอยู่ข้างกระจกในห้องนอนของเสี่ยศิวกร กำลังจัดเสื้อผ้าในตู้ที่เสี่ยให้เขามาไว้ใช้ในช่วงนี้ เขาสูดหายใจลึก รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกลากไปในเกมที่ตัวเองไม่เคยอยากเล่น แต่ไม่รู้ทำไมยิ่งอยู่ใกล้เสี่ยศิวกร ก็ยิ่งรู้สึกเหมือนหัวใจตัวเองกำลังจะชอบเสี่ยขึ้นมา "ทำไม... ทำไมต้องทำให้ฉันรู้สึกแบบนี้ด้วย" รันกระซิบกับตัวเอง ทันใดนั้น เสี่ยศิวกรก็เปิดประตูเข้ามาในห้อง รันหันไปมองอย่างตกใจ "เสี่ย" "ทำอะไรอยู่" เสี่ยศิวกรถามเสียงทุ้มขณะยืนอยู่ที่กรอบประตู "กะ... กำลังจัดของอยู่น่ะครับ" รันรีบเอามือปิดตู้เสื้อผ้า เขาไม่รู้ว่าทำไมแต่พอเห็นเสี่ยยืนมองอยู่เขาก็รู้สึกไม่สบายใจ "จัดของเหรอ" ศิวกรขยับเข้ามาใกล้ ๆ มองที่ตู้เสื้อผ้าแล้วก็ยิ้มเบา ๆ "ไม่ต้องห่วง ฉันไม่ได้จะจับผิดอะไรหรอก" รันหันกลับไปมองศิวกรที่ยืนมองเขาอยู่ใกล้เกินไป รู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังหมุน "เสี่ย..." รันเรียกชื่ออย่างลังเล ศิวกรยิ้มกว้าง "ทำไม นายดูเหมือนกลัวอะไรบางอย่าง" "ไม่... ไม่ใช่ครับ" รันรีบเดินหนีไปที่มุมห้อง รู้สึกเหมือนหัวใจมันจะหยุดเต้น
Last Updated : 2025-03-12เสี่ยหลงเด็ก ดื้อมากนักโดนเสี่ยจับทำเมีย บทที่12
รันไม่เข้าใจเลยว่าตัวเองทำอะไรผิดไป แค่คุยเล่นกับเพื่อนเฉย ๆ แต่ทำไมเสี่ยศิวกรถึงได้มองเขาด้วยสายตาดุ ๆ แบบนั้น "รัน... ใครให้นายไปหัวเราะกับไอ้หมอนั่น" เสียงทุ้มต่ำดังขึ้น รันเงยหน้าขึ้นสบตากับเสี่ยศิวกรที่ยืนกอดอกอยู่ข้างหลัง สีหน้าไม่ค่อยพอใจนัก "อ้าว เสี่ย... ผมก็คุยกับภูมินทร์แค่เรื่องทั่ว ๆ ไปเองนะครับ" รันพูดอย่างไม่เข้าใจ "เรื่องทั่ว ๆ ไป" เสี่ยศิวกรเลิกคิ้ว ก่อนจะเดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้ารัน "แล้วทำไมต้องยิ้มขนาดนั้น" รันกระพริบตาปริบ ๆ แล้วหัวเราะออกมา "เสี่ยครับ แค่ยิ้มมันผิดตรงไหน" "ผิดตรงที่ไม่ควรยิ้มให้ใครนอกจากฉัน" เสี่ยพูดเสียงเข้มพลางขยับเข้ามาใกล้รันมากขึ้น จนรันต้องถอยหลัง " เสี่ย... ผมก็ต้องมีเพื่อนมีสังคมบ้างสิ" รันพูดติดขำ แต่พอเห็นแววตาของเสี่ยที่ดูจริงจังขึ้นเรื่อย ๆ ก็เริ่มรู้สึกว่าตัวเองน่าจะอยู่ในสถานการณ์อันตราย เสี่ยศิวกรไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่จับข้อมือของรันแน่น ก่อนจะดึงเข้าไปใกล้แล้วกระซิบเสียงต่ำข้างหู "ถ้านายอยากมีเพื่อนนัก ฉันจะให้เวลานายคิดใหม่..." รันขมวดคิ้ว "หมายความว่าไงครับ" เสี่ยยกย
Last Updated : 2025-03-12เสี่ยหลงเด็ก ดื้อมากนักโดนเสี่ยจับทำเมีย บทที่13
รันเดินหน้าบึ้งเข้ามาในห้อง เสี่ยศิวกรที่นั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟามองเด็กดื้อของตัวเองก่อนจะเลิกคิ้วขึ้น "อะไร ทำหน้าแบบนี้ใส่ฉันหมายความว่ายังไง" รันเท้าเอว หรี่ตามองเสี่ย "เสี่ยส่งคนไปตามผมที่มหาลัยอีกแล้วใช่ไหม" เสี่ยศิวกรยกยิ้มมุมปาก "แล้วไง นายหายไปทั้งวัน ฉันก็ต้องรู้ว่าอยู่ไหน" "ผมไปเรียนครับ ไม่ได้ไปไหนสักหน่อย" รันเถียงกลับ "แถมเพื่อนผมยังมาถามอีกว่า ผมเป็นเมียนักเลงหรือไง ถึงมีลูกน้องมาตามเฝ้า" เสี่ยศิวกรหัวเราะในลำคอ ดวงตาเต็มไปด้วยความพอใจ "แล้วนายตอบว่าไงล่ะ" "ผมบอกว่าเสี่ยเป็นคนบ้า" รันเชิดหน้าใส่ เสี่ยศิวกรหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะลุกขึ้นเดินเข้าไปหารันช้า ๆ "หึ... ฉันเป็นบ้า" เสียงทุ้มเอ่ยช้า ๆ ก่อนจะใช้แขนขวางไม่ให้รันหนีไปไหนได้ "ก็ใช่ ฉันมันบ้า... บ้าหวงนายไง" รันกลืนน้ำลายลงคอเฮือกใหญ่ สายตาคมกริบของเสี่ยทำให้เขาเผลอถอยหลังไปนิดหนึ่ง แต่เสี่ยกลับก้าวตามมาเรื่อย ๆ "เสี่ย... เดี๋ยวสิ..." "ฉันเตือนแล้วนะ... ว่าอย่าทำให้ฉันหวงมาก" เสียงทุ้มต่ำกระซิบข้างหู ก่อนที่ร่างสูงจะกดรันติดกับผนัง รั
Last Updated : 2025-03-12เสี่ยหลงเด็ก ดื้อมากนักโดนเสี่ยจับทำเมีย บทที่14
ศิวกรเอนตัวพิงโซฟา มองเด็กหนุ่มที่กำลังก้มหน้าก้มตากินข้าวตักเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย รอยยิ้มบาง ๆ เผยออกมาโดยไม่รู้ตัว " ทำไมเสี่ยมองผมแบบนั้น" รันเงยหน้าขึ้นมาถาม ปากยังคาบข้าวอยู่ ศิวกรหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะยื่นมือไปเช็ดเศษข้าวที่ติดมุมปากให้อย่างอ่อนโยน "กินเลอะเทอะเป็นเด็กไปได้" รันเบ้ปาก "ก็ผมหิวไง เสี่ยให้ผมกินเยอะ ๆ เองนี่" "หึ… เพราะนายเป็นเด็กของฉัน" ศิวกรพูดเสียงนุ่ม แต่ในแววตากลับเต็มไปด้วยความหลงใหล หัวใจรันเต้นแรง เขาหลบสายตาคมกริบของเสี่ย รีบตักข้าวเข้าปากแก้เขิน แต่ยิ่งทำแบบนั้น ศิวกรก็ยิ่งมองอย่างเอ็นดู "จะให้เป็นเด็กตลอดไปไม่ได้หรอกนะ" รันพึมพำเบา ๆ ศิวกรเลิกคิ้ว ก่อนจะโน้มตัวเข้าใกล้กระซิบที่ข้างหู "งั้นเป็นเมียเลยไหม" "เสี่ย" รันแทบจะสำลักข้าว หน้าแดงแจ๋ทันที ศิวกรหัวเราะออกมาอย่างพอใจ รันกำลังจิ้มสตรอว์เบอร์รีเข้าปาก ดวงตากลมโตเป็นประกายเหมือนเด็กได้ของหวานที่ชอบ "มองผมอีกแล้วนะเสี่ย" รันย่นจมูกใส่ ศิวกรยกยิ้มมุมปาก นัยน์ตาคมกริบจับจ้องไปที่ริมฝีปากสีสดที่กำลังเคี้ยวตุ้ย ๆ "ทำไม มองไม่ได้เหรอ"
Last Updated : 2025-03-12เสี่ยหลงเด็ก ดื้อมากนักโดนเสี่ยจับทำเมีย บทที่15
รันนั่งกอดเข่าบนเตียง ในใจเต้นโครมครามไม่เป็นจังหวะ เพราะสายตาของศิวกรที่กำลังมองเขาอยู่เต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ "ทำไมทำหน้าตาตื่นแบบนั้น" เสี่ยศิวกรเอ่ยถามพลางปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกช้า ๆ เผยให้เห็นแผ่นอกแกร่ง รันรีบเบือนหน้าหนี "ผมไม่ได้ตื่นเต้นสักหน่อย" "จริงเหรอ งั้นทำไมหน้าแดง" เสี่ยศิวกรก้าวเข้ามาใกล้ขึ้นอีก รันรีบถอยหลังไปจนแผ่นหลังติดกับหัวเตียง "เสี่ย... อย่าเข้ามานะ" ศิวกรหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะโน้มตัวลงคร่อม รัน มือใหญ่ยันเตียงเอาไว้ข้างศีรษะ กักตัวอีกฝ่ายไว้ไม่ให้หนี "รัน..." เสี่ยเรียกชื่อเขาเสียงพร่า "คืนนี้ นายต้องเป็นของฉันแล้วนะ" "เดี๋ยวสิ ผมยังไม่ได้" ไม่ทันพูดจบ ริมฝีปากร้อนก็ประกบลงมาอย่างเร่าร้อน ดูดดื่มและเอาแต่ใจ รันพยายามจะดันเสี่ยออก แต่แรงของเขาเทียบไม่ได้เลย มือหนาลูบไล้ไปตามแผ่นหลังเปลือยเปล่าของเด็กดื้อช้า ๆ ส่งความร้อนวาบไปทั่วร่างของรัน "อ๊ะ… เสี่ย…" เสียงหวานหลุดออกมาเมื่อเสี่ยไล่จูบไปตามซอกคอ ขบเม้มเบา ๆ "อย่าร้องเสียงหวานแบบนี้สิ…" ศิวกรกระซิบข้างหู "เดี๋ยวฉันจะอดใจไม่ไหวเอาน
Last Updated : 2025-03-12เสี่ยหลงเด็ก ดื้อมากนักโดนเสี่ยจับทำเมีย บทที่16
แสงไฟจากโคมไฟหัวเตียงทอดเงาจาง ๆ บนผนัง เสียงลมหายใจหอบกระเส่าผสมกับเสียงทุ้มต่ำของใครบางคนที่กำลังบดขยี้สัมผัสลงมาไม่หยุด "อื้อ... เสี่ย... เดี๋ยว..." รันพยายามดันอกแกร่งที่แนบชิดเข้ามา แต่เสี่ยศิวกรกลับรั้งเอวเขาไว้แน่นกว่าเดิม ริมฝีปากร้อนลากไล้ไปตามลำคอ ดูดเม้มจนเกิดรอยแดงเด่นชัด "ร้องเบา ๆ หน่อยสิรัน... หรืออยากให้คนข้างห้องได้ยิน" เสียงกระซิบแผ่วข้างใบหูทำให้รันตัวสั่น ความร้อนแผ่ซ่านไปทั่วร่าง ริมฝีปากได้รูปแสยะยิ้มพอใจเมื่อเห็นคนตัวเล็กกว่ากัดปากแน่น พยายามกลั้นเสียงของตัวเอง "อึก... เสี่ย ดะ...เดี๋ยว... อื้มม" ศิวกรจับคางของรันให้เงยหน้าขึ้น สบดวงตาหวานฉ่ำที่ไหวระริก ก่อนจะประกบริมฝีปากลงไปอย่างร้อนแรง ดูดดึงเรียวลิ้นจนรันแทบทรงตัวไม่ไหว มือเล็กจิกเข้ากับไหล่กว้าง ร่างกายร้อนฉ่าไปหมด "อย่าดื้อกับฉัน" เสี่ยกระซิบเสียงพร่า "คืนนี้... นายหนีฉันไม่พ้นแล้วรัน" แผ่นหลังของรันแนบติดกับที่นอนนุ่ม ไอร้อนที่โอบล้อม ศิวกรโน้มตัวลงมาประทับจูบอีกครั้ง ก่อนจะไล่สัมผัสลงไปช้า ๆ ราวกับกำลังลงโทษรันที่ทำให้เขาคลั่งแทบบ้า อ้อมเเขนเเข็ง
Last Updated : 2025-03-12เสี่ยหลงเด็ก ดื้อมากนักโดนเสี่ยจับทำเมีย บทที่17
แสงแดดอ่อน ๆ ของยามเช้าสาดส่องเข้ามาทางหน้าต่าง รันขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะรู้สึกถึงวงแขนแกร่งที่กอดรัดเขาแน่นจากทางด้านหลัง "อือ... เสี่ย ปล่อยก่อน ผมจะไปอาบน้ำ" เสียงงัวเงียเอ่ยออกมา พลางพยายามดึงแขนแกร่งที่พาดอยู่บนเอวออก แต่แทนที่จะปล่อย เสี่ยศิวกรกลับรัดแน่นขึ้นกว่าเดิม ซุกใบหน้าหล่อเหลาลงกับซอกคอขาว "ไม่ให้ไป..." เสียงแหบพร่าดังอยู่ข้างใบหู "อยู่ตรงนี้ก่อน" รันตัวสั่นเล็กน้อยเมื่อลมหายใจอุ่นรินรดลงมาบนต้นคอ เขาหันมองคนตัวโตที่ยังคงหลับตาอยู่ แต่สัมผัสจากมือที่ไล้ไปตามผิวกายทำให้รู้ว่าเสี่ยยังตื่นเต็มตา "เสี่ย... พอแล้ว ผมเมื่อยไปหมดแล้วนะ" คนตัวเล็กขยับหนีแต่กลับถูกดึงกลับมาแนบชิดกว่าเดิม ดวงตาคมลืมขึ้นมองเขา พร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ "ยังไม่พอเลย" ศิวกรกระซิบเสียงพร่า "ฉันอยากทำมากกว่านี้" รันเบิกตากว้างเมื่อจู่ ๆ ร่างก็ถูกพลิกให้นอนราบลงกับเตียง เสี่ยศิวกรกดทับลงมา มือหนาลูบไล้ไปตามแผ่นหลังเปลือยเปล่า ก่อนจะกดจูบลงบนลาดไหล่ "อ๊ะ เสี่ย เดี๋ยว... มันเช้าแล้วนะ" "แล้วยังไง" เสี่ยกระตุกยิ้ม มองเหยื่อของเขาที่หน้าแดงซ่าน "ฉันยัง
Last Updated : 2025-03-12เสี่ยหลงเด็ก ดื้อมากนักโดนเสี่ยจับทำเมีย บทที่18
รันไม่เคยคิดมาก่อนว่าการแค่เถียงเสี่ยเล่น ๆ จะกลายเป็นเรื่องใหญ่ แต่ตอนนี้เขากำลังติดอยู่ในอ้อมแขนของเสี่ยศิวกร คนที่มักจะใจดีแต่ก็ขี้หวงและเอาแต่ใจอย่างร้ายกาจ "ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าดื้อ" เสี่ยศิวกรกดเสียงต่ำ สายตาคมกริบจ้องมองเด็กดื้อที่อยู่ตรงหน้า "ผมแค่...แกล้งเล่นเอง" รันเบะปากเล็กน้อยแต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อ ร่างสูงก็โน้มตัวลงมาหาอย่างรวดเร็ว "แกล้งเล่น หืม...งั้นก็ต้องโดนทำโทษให้รู้ว่าห้ามเล่นแบบนี้อีก" ริมฝีปากร้อนจัดกดลงมาแนบแน่นกับของเขาอย่างร้อนแรง รันเบิกตากว้างเมื่อเสี่ยไม่ยอมให้เขาได้ขัดขืน มือหนารั้งเอวเขาเข้าไปแนบชิดมากขึ้น จนรู้สึกถึงลมหายใจร้อนที่แผ่วกระซิบข้างหู "จำไว้...ว่าอย่าดื้อกับเสี่ยอีก" หัวใจของรันเต้นแรง มือเล็กพยายามผลักอกแกร่งออกแต่ไร้ประโยชน์ ความแข็งแกร่งของเสี่ยทำให้เขาติดอยู่ในกรงอ้อมแขนที่ไม่มีทางหนีรอดไปได้ "ถ้ายังดื้ออีก...ฉันจะทำมากกว่านี้" รันพยายามดิ้นหนีจากอ้อมแขนแข็งแรงของเสี่ยศิวกร แต่ยิ่งดิ้น เสี่ยก็ยิ่งกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นไปอีก "จะหนีไปไหน" เสี่ยกระซิบข้างหู เสียงทุ้มต่ำแฝงไปด้วยแร
Last Updated : 2025-03-12
Latest chapter
เสี่ยหลงเด็ก ดื้อมากนักโดนเสี่ยจับทำเมีย บทที่33
"วาเลนไทน์ปีนี้ อยากได้กี่ดอกครับ หืม" เสียงทุ้มกระซิบข้างใบหู ก่อนที่ริมฝีปากร้อนจะกดจูบลงบนซอกคอขาว รันตัวสั่น ยกมือดันอกแกร่งของเสี่ยศิวกรออก แต่ก็ไม่อาจสู้แรงของอีกฝ่ายได้ "อึก…เสี่ย…พอแล้ว ผมเหนื่อย" ศิวกรหัวเราะในลำคอ ดวงตาคมฉายแววเจ้าเล่ห์ "ผมหมายถึงดอกกุหลาบไม่ใช่แบบนี้" รันแหวใส่ หน้าแดงจัดเมื่อเข้าใจความหมายของเสี่ยชัดเจน "หึ งั้นก็เอาทั้งกุหลาบ ทั้งดอกนี้ไปพร้อมกันเลยแล้วกัน" ไม่ทันให้ตั้งตัว ศิวกรพลิกตัวคร่อมทับ ก่อนจะเริ่มบทลงโทษที่ทำให้รันไม่ได้ออกจากห้องทั้งวัน รันดิ้นพล่านอยู่ใต้ร่างแกร่ง ดวงตากลมโตฉายแววตกใจปนเขินอาย "โอ๊ย!เสี่ย พอได้แล้ว" "ยังไม่ตอบเลยว่าจะเอากี่ดอก" เสี่ยศิวกรกระซิบเสียงพร่า รันตัวสั่นสะท้าน ใบหน้าแดงก่ำ "ผมหมายถึงดอกกุหลาบ ไม่ใช่..." "ฉันก็หมายถึงดอกกุหลาบไง" เสี่ยศิวกรหัวเราะในลำคอ ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบช่อกุหลาบสีแดงสดขึ้นมา "แต่ถ้านับ ดอก ที่คิดอยู่...ก็ต้องรอดูคืนนี้แล้วล่ะ ว่าจะได้กี่ดอก" รันเม้มปากแน่น ทั้งอายทั้งขัดใจแต่ก็เถียงไม่ออก เพราะสายตาของเสี่ยมันเจ้าเล่ห์เกินต้าน
เสี่ยหลงเด็ก ดื้อมากนักโดนเสี่ยจับทำเมีย บทที่32
รันแอบลอบถอนหายใจเบา ๆ หลังจากอุ้มลูกน้อยจนหลับสนิท เขาเหลือบมองเสี่ยศิวกรที่นอนกอดอกมองมาเหมือนจะจับกินอยู่รอมร่อ "ไปไหนครับ" เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถามทันทีที่รันค่อย ๆ ย่องออกจากห้อง รันสะดุ้ง รีบส่ายหน้าแล้วหัวเราะกลบเกลื่อน "เปล๊า จะไปหาอะไรกิน" เสี่ยศิวกรหรี่ตา "ให้เสี่ยไปด้วยไหม" "ไม่ต้อง แค่หน้าปากซอยเอง" รันรีบพูดก่อนจะเดินเร็ว ๆ ออกจากห้องไป จริง ๆ แล้วเขาไม่ได้หิว แต่จะหนีไปนอนห้องอื่นต่างหากตั้งแต่คลอดลูก เสี่ยก็ดูจะหื่นขึ้นกว่าเดิมอีกสิบระดับ แล้วแบบนี้เขาจะพักผ่อนได้ยังไงกัน แต่ยังไม่ทันจะพ้นประตูคอนโด เสียงคุ้นหูก็ดังขึ้น "อ้าว รัน มาทำทำอะไรดึก ๆ" รันชะงัก หันไปมองก็เจอ เสี่ยสหัสวิน เพื่อนสนิทของศิวกร กำลังยืนพิงรถหรูมองมาอย่างสงสัย "เอ่อ…" "แอบหนีผัวเหรอ" สหัสวินถามตรง ๆ พร้อมยิ้ม รันหน้าซีด รีบส่ายหน้าปฏิเสธทันควัน "เปล่าผมแค่มาหาอะไรกิน" แต่ยังไม่ทันจะพูดจบ จู่ ๆ ก็รู้สึกถึงรังสีอำมหิตที่แผ่ซ่านจากด้านหลัง "หืม… มาหาอะไรกิน หรือจะหนีเสี่ยกันแน่ครับ รัน" เสียงทุ้มที่คุ้นเคยดังขึ้น
เสี่ยหลงเด็ก ดื้อมากนักโดนเสี่ยจับทำเมีย บทที่31
รันหอบหายใจแรง ฝังหน้าลงกับแผ่นอกแกร่งของเสี่ยศิวกร ขณะที่มือหนาลูบไล้แผ่นหลังของเขาไปมา "อื้ม… เสี่ย พอแล้วม..." "แง๊" เสียงร้องไห้จ้าของเจ้าตัวน้อยที่อยู่ในเปลทำให้ทั้งคู่ชะงักทันที รันรีบผละออกจากอกเสี่ย หันไปมองลูกน้อยที่กำลังดิ้นงอแง ดวงตากลมโตเอ่อคลอด้วยน้ำตา "โอ๋ ๆ ลูก หิวนมเหรอครับ" รันรีบคว้าผ้าคลุมมาห่อตัวเองก่อนจะลุกขึ้นไปอุ้มลูกน้อย เสี่ยศิวกรที่กำลังขัดใจสุด ๆ ขยี้หัวตัวเองอย่างหงุดหงิด "ให้ตายสิ ลูกพ่อเลือกเวลาตื่นเก่งจริง ๆ" รันหันกลับมาค้อนใส่ "เพราะเสี่ยไม่พักเองต่างหาก" เสี่ยหัวเราะในลำคอ มองภรรยาตัวน้อยที่กำลังกล่อมลูกด้วยสายตาหลงใหล แต่ในใจเขาคิดไว้แล้ว… คืนนี้แหละ รอให้ลูกหลับก่อนเถอะ เสี่ยจะเอาคืนให้หนักเลย "โอ๋ ๆ ไม่ร้องนะครับคนเก่ง" รันโยกตัวเบา ๆ กล่อมลูกน้อยที่ยังสะอื้นอยู่ในอ้อมแขน ขณะที่เสี่ยศิวกรมองตามด้วยสายตาเซ็ง "รัน… ลูกนอนเองได้มั้ย" เสี่ยถามเสียงพร่า ดวงตาเต็มไปด้วยความต้องการที่ยังค้างอยู่ รันหันขวับ ค้อนใส่ทันที "เสี่ย นี่ลูกเสี่ยนะ จะมาขัดใจกันแบบนี้ไม่ได้" "ก็เสี่ยยังไม่หายอยาก
เสี่ยหลงเด็ก ดื้อมากนักโดนเสี่ยจับทำเมีย บทที่30
รันแทบไม่มีแรงแม้แต่จะลืมตา ร่างกายระบมไปหมดเพราะเมื่อคืนถูกเสี่ยศิวกรเล่นงานจนแทบไม่ได้พัก เขาพยายามขยับตัว แต่แขนแกร่งของเสี่ยกลับรั้งเขาไว้แน่น "อื้ม... เสี่ย ปล่อยผมหน่อย" รันครางเสียงแผ่ว พยายามดิ้นหนี แต่กลับถูกกอดแน่นกว่าเดิม "ยังไม่ให้ไปไหน" เสียงทุ้มต่ำกระซิบข้างหู "เมื่อคืนยังไม่พอ "พอแล้ว" รันเถียงทันที "เสี่ยไม่ปล่อยให้ผมพักบ้างเลย" ศิวกรหัวเราะเบา ๆ พลิกตัวขึ้นคร่อมรันไว้ มือหนาลูบไล้เอวบางอย่างอ้อยอิ่ง "ก็เสี่ยติดใจเมีย..." "ใครเมียเสี่ยกันล่ะ" รันโวยวายแต่แก้มแดงก่ำ "มีลูกด้วยกันเเล้วถ้าไม่ใช่เมียจะเรียกว่าอะไรครับ หรือจะให้ผัวคนนี้สั่งสอนเเบบจัดหนักจัดเต็มครับเมีย" "เดี๋ยว ไม่เอาแล้ว เสี่ย อื้อออ" เสียงร้องประท้วงถูกกลืนหายไปในจูบเร่าร้อนของเสี่ยศิวกร รันพยายามดิ้นหนีแต่ก็ไร้ผล ศิวกรคร่อมร่างเขาไว้แน่น ดวงตาคมกริบจ้องมองมาอย่างพอใจ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์แต้มมุมปากก่อนที่เขาจะก้มลงมากระซิบเสียงพร่า "ทำไมต้องหนีล่ะครับ หืม หรือว่าเมื่อคืนเสี่ยยังทำให้ไม่พอ" "พอแล้ว ผมจะไม่ไหวแล้วนะเสี่ย" รันโวยวาย ใบหน
เสี่ยหลงเด็ก ดื้อมากนักโดนเสี่ยจับทำเมีย บทที่29
รันนั่งหน้างออยู่บนเตียงหลังจากถูกเสี่ยศิวกรกอดรัดฟัดเหวี่ยงไปมา เหมือนหมาป่าหวงลูกกระต่ายตัวน้อย ๆ ที่กำลังพยายามดิ้นหนี "เสี่ย พอได้แล้ว ผมบอกว่าไม่พร้อมไง" รันโวยวายเสียงเบา กลัวจะปลุกลูกสาวที่กำลังหลับอยู่ ศิวกรยิ้มเจ้าเล่ห์ "แต่เสี่ยพร้อมแล้วนี่ครับ" เขาพูดพลางลูบแผ่นหลังบางไปมา "อีกอย่าง... ลูกเราน่ารักขนาดนี้ มีอีกสักคนจะเป็นไรไปครับ" รันหรี่ตามองเสี่ยอย่างจับผิด "ไม่ใช่ว่าอยากมีลูกหรอก เสี่ยแค่อยาก..." "อยากอะไรครับ" ศิวกรเลิกคิ้วถามอย่างท้าทาย มือหนายกขึ้นลูบแก้มรันเบา ๆ รันเม้มปากแน่นก่อนจะสะบัดหน้าหนี "เปล่า แต่ผมยังไม่พร้อมไง เสี่ยจะให้ผมอุ้มท้องอีกคนตอนนี้เลยหรือไง" "อืม... ก็น่าสนใจนะครับ" ศิวกรหัวเราะเบา ๆ แล้วขยับเข้าใกล้รันมากขึ้น "เสี่ย" รันรีบหยิบหมอนขึ้นมากันตัวเองไว้ ศิวกรหัวเราะอย่างเอ็นดู ก่อนจะกดจูบลงบนหน้าผากของรัน "โอเค ๆ ถ้ารันยังไม่พร้อม เสี่ยก็จะรอ" รันถอนหายใจอย่างโล่งอก "แต่คืนนี้ขอแบบไม่ป้องกันนะครับ" เสี่ยกระซิบเสียงพร่า ขณะจ้องมองใบหน้าที่แดงซ่านของรัน "เสี่ย" "หืม ทำหน้างอแบ
เสี่ยหลงเด็ก ดื้อมากนักโดนเสี่ยจับทำเมีย บทที่28
หลังจากแต่งงานกันได้ไม่นาน รันก็เริ่มท้องโตขึ้นเรื่อย ๆ จนถึงวันที่ต้องลาคลอด เสี่ยศิวกรที่เคยเป็นนักธุรกิจสุดเคร่งขรึม ตอนนี้กลับกลายเป็นคุณพ่อมือใหม่เต็มตัว คอยดูแลทุกอย่างเกี่ยวกับลูก ทั้งอุ้ม กล่อมนอน เปลี่ยนผ้าอ้อม และแม้แต่ร้องเพลงกล่อมลูกก็ยังทำ ส่วนรันที่เป็นแม่แต่ยังเรียนไม่จบ ก็ต้องกลับไปเรียนตามเดิม ตอนเช้า “เสี่ย ผมไปเรียนก่อนนะ” รันพูดขึ้นขณะจัดกระเป๋านักศึกษา รันหัวเราะเบา ๆ เดินเข้าไปใกล้เสี่ยแล้วจุ๊บแก้มลูกเบา ๆ “เสี่ยเลี้ยงลูกดี ๆ นะ” เสี่ยศิวกรทำหน้าไม่พอใจ “กูเป็นพ่อของลูกนะ รันอย่ามาดูถูกกู” รันหัวเราะ “โอเค ๆ งั้นไปล่ะนะ” เสี่ยมองตามรันที่เดินออกไป ก่อนจะก้มลงมองลูกน้อยที่กำลังหลับตาพริ้ม “หึ… เมียกูไปเรียน ส่วนกูเลี้ยงลูก นี่กูเป็นเสี่ยหรือเป็นพ่อบ้านกันแน่วะ” แม้จะบ่น แต่เสี่ยศิวกรก็ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข เพราะตอนนี้ทั้งรันและลูกคือลมหายใจของเขาทั้งหมดแล้ว หลังจากรันออกไปเรียน เสี่ยศิวกรก็นั่งมองลูกน้อยที่กำลังหลับอยู่ในเปลโยก สองมือใหญ่ลูบหัวเบา ๆ อย่างอ่อนโยน "เฮ้อ... ทำธุรกิจพันล้านยั
เสี่ยหลงเด็ก ดื้อมากนักโดนเสี่ยจับทำเมีย บทที่27
รันนั่งนิ่งอยู่บนเตียงในคอนโดของเสี่ยศิวกร มือเล็กกำโทรศัพท์แน่น หัวใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ ตั้งแต่กลับมาจากโรงพยาบาล เสี่ยก็ดูแลเขาดียิ่งกว่าเดิม ทั้งคอยบังคับให้กินข้าว กำชับให้พักผ่อน และที่สำคัญ ไม่ให้เขาออกไปไหนคนเดียว รันไม่ได้รังเกียจการถูกดูแลแบบนี้ แต่เขากลัว… กลัวว่าทุกอย่างมันจะเป็นแค่ช่วงเวลาหนึ่ง "เสี่ยแค่รับผิดชอบหรือเปล่า" คำถามนี้วนเวียนอยู่ในหัวของเขาไม่หยุด แต่ยังไม่ทันที่รันจะคิดอะไรไปมากกว่านั้น ประตูห้องก็เปิดออก พร้อมกับร่างสูงของเสี่ยศิวกรที่เดินเข้ามา เขาสวมเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาว พับแขนขึ้นเล็กน้อย ทำให้ดูดี “คิดอะไรอยู่” เสี่ยทิ้งตัวนั่งลงข้าง ๆ ก่อนจะยื่นกล่องกำมะหยี่สีแดงให้รัน รันขมวดคิ้ว มองกล่องตรงหน้าด้วยความสงสัย “อะไร” เสี่ยศิวกรไม่ตอบ แต่เปิดกล่องออกมา ด้านในมีแหวนเพชรเม็ดงามวางอยู่ รันเบิกตากว้าง หัวใจแทบหยุดเต้น “เสี่ย…” เสี่ยศิวกรจับมือรันขึ้นมา มองเข้าไปในดวงตากลมโตของคนตัวเล็กด้วยแววตาจริงจัง “แต่งงานกับกูนะ” รันนิ่งไป หัวใจเต้นโครมคราม “เสี่ยพูดอะไร…” “กูอยากแต่งงานกับมึง อยากให้มึงเป
เสี่ยหลงเด็ก ดื้อมากนักโดนเสี่ยจับทำเมีย บทที่26
รันนั่งนิ่งอยู่ในรถ มือเรียวกำชายเสื้อแน่นจนเหงื่อเริ่มซึมออกมา เสี่ยศิวกรเหลือบมองคนตัวเล็กที่เอาแต่นั่งเงียบมาตลอดทาง ก่อนจะเอื้อมมือไปจับมือรันมากุมไว้ "ทำหน้าเครียดขนาดนั้น ไม่ดีใจที่จะมีลูกกับเสี่ยเหรอ" เสี่ยถามเสียงนุ่ม รันเงยหน้ามองเสี่ย ดวงตากลมมีแววสับสน "ผมแค่...ยังทำใจไม่ได้ เสี่ยแน่ใจแล้วเหรอว่าพร้อม" เสี่ยศิวกรหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะยกมือขึ้นลูบหัวรันอย่างเอ็นดู "กูพร้อมตั้งแต่วินาทีที่รู้ว่ามึงท้องแล้ว" รันเม้มปากแน่น ใจหนึ่งก็ดีใจ แต่อีกใจก็ยังกลัว เขายังเรียนไม่จบ ยังไม่ได้วางแผนอนาคตอะไรเลย แล้วอยู่ ๆ จะต้องกลายเป็นแม่คนแบบนี้… "เสี่ย…ถ้าเกิดว่าผมดูแลลูกไม่ดีล่ะ" รันพูดเสียงเบา ดวงตาฉายแววกังวล เสี่ยศิวกรหยุดรถที่ไฟแดง ก่อนจะจับมือรันแน่นขึ้น "มึงไม่ต้องดูแลคนเดียว กูอยู่ตรงนี้ กูจะดูแลมึงกับลูกเอง" "แต่…" "ไม่มีแต่ กูอยากให้มึงเชื่อใจกู" เสี่ยพูดเสียงเเน่วเเน่ รันมองสบตาเสี่ย ก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ และพยักหน้าช้า ๆ "โอเค… ผมจะพยายาม" เสี่ยศิวกรยิ้ม ก่อนจะก้มลงจูบหลังมือรันเบา ๆ แล้วขับรถตรงไปยังโรงพยาบาล
เสี่ยหลงเด็ก ดื้อมากนักโดนเสี่ยจับทำเมีย บทที่25
รันนอนซุกอยู่ในอ้อมแขนแกร่งของเสี่ยศิวกร หลังจากค่ำคืนสุดเร่าร้อนที่อีกฝ่าย ลงโทษ เขาไปแบบจัดเต็ม แต่แทนที่เขาจะได้พักผ่อนแบบสบายใจ เสียงทุ้มของเสี่ยกลับทำให้หัวใจเขาเต้นแรงยิ่งกว่าเดิม "รัน" "หืม" "มึงอยากมีลูกไหม" "..." รันเด้งตัวขึ้นจากอกกว้างทันที ก่อนจะหันไปมองเสี่ยด้วยดวงตาตื่นตกใจ "เสี่ยพูดอะไรเนี่ย" "ก็กูอยากมีลูก" เสี่ยศิวกรพูดหน้าตาเฉย "คิดดูสิ ถ้ามีเด็กตัวเล็ก ๆ วิ่งอยู่ในบ้าน จะน่ารักขนาดใหนมึงไม่อยากเห็นเหรอ" "ไม่ ไม่เลย" รันรีบส่ายหัว "ผมยังเรียนอยู่เลยนะ" เสี่ยศิวกรยกมือขึ้นบีบแก้มรันเบา ๆ แล้วหัวเราะในลำคอ "เรียนอยู่แล้วไง กูเลี้ยงได้" "ไม่เกี่ยว ผมยังไม่พร้อม" "งั้นก็เตรียมตัวไว้ เพราะกูพร้อมแล้ว" "เสี่ย" "เอาเป็นว่าจากนี้ กูจะไม่ปล่อยให้มึงได้นอนเฉย ๆ ทุกคืนแน่" รันหน้าแดงจัด รีบคว้าหมอนมาปาใส่เสี่ย ก่อนจะมุดตัวหนีเข้าผ้าห่ม เสี่ยศิวกรหัวเราะชอบใจ ก่อนจะกระชากผ้าห่มออก แล้วก้มลงมากระซิบข้างหู "คืนนี้เริ่มกันเลยดีไหม" รันหน้าแดงก่ำเมื่อถูกเสี่ยศิวกรกระซิบ
